rumpelstilltskin-blog1

[rumpelstilltskin-blog1]

One good thing about music, when it hits you, you feel no pain.

Oscar Wilde (via regular-love)

[rumpelstilltskin-blog1]

I am afraid of your love. In any case, I wıll mıss you.

[rumpelstilltskin-blog1]

I’ll always have time for you.

Tenari Ioapo // We all deserve this. (via tenari-ioapo)

[rumpelstilltskin-blog1]

[rumpelstilltskin-blog1]

If there was one thing I did right in my life, it was when I gave my heart to you.

Day 228 Credit: @king-of-a-queen (via myonlywayoutofhere)

[rumpelstilltskin-blog1]

My happıness ended long tıme ago

[rumpelstilltskin-blog1]

Neyeydi tüm bütün bunlar? varmıydı bir anlamı nefes almanın,nefesime karıştırdığım şeyin bir anlamı vardı,organlarımı zehire biraz daha fazla karıştırmak.. güzel bir amaçtı.. ölümümün zerre bir amacı olacaksa eğer,çürüdü olsun.

[rumpelstilltskin-blog1]

#theprısonerofazkaban

[rumpelstilltskin-blog1]

#vera

[rumpelstilltskin-blog1]

[rumpelstilltskin-blog1]

[rumpelstilltskin-blog1]

[rumpelstilltskin-blog1]

[rumpelstilltskin-blog1]

and again I’ll fall for it

[rumpelstilltskin-blog1]

Emel Sayın anlatıyor; O zamanlar tığ gibi delikanlı, cepte para çok. Oyuncu bir de, Mavi Boncuk filmini çekiyoruz. Bir gün setten çıktık eve gidiyoruz. Ben Lalelide oturuyorum. Kemal, benden önce çıktı. Herkes yevmiyesini almış, taksiyle giden gitti, kendi arabasıyla giden gitti. Ben baktım ki Kemal yürüyerek gidiyor; üç kilometre var gideceği yere. Her gün yürüyerek gidip geliyor. Merak ettim, nereye gidiyor bu adam böyle diye. Uzun süre yürüdü, sonra bir bankta bir adam yatıyordu. Kaldırdı adamı, bir şeyler konuştular, sonra cebinden para çıkarıp verdi. Şaşırmıştım. Sonra biraz daha ilerde bir lokantaya girdi, bir şey yemeden çıktı, oraya da para verdiğini görmüştüm… Bıraktım takibi, banktaki adama yaklaştım: ‘tanıyor musunuz o az önce size para veren adamı?’ dedim. ‘Adını bilmem, sormam da, her gün para verir bana..’ dedi. Teşekkür ettim. Az ilerdeki lokantaya gittim: ‘Az önce gelen beyin borcu mu var size?’ dedim. Tanımadılar beni: 'Kemal Abinin mi, yok hayır bize her gün evsizler uğrar, yemek yediririz, o da sağ olsun, onların yemek masrafını öder…’ dedi.. Ertesi gün Kemal'in yanına gittim. 'Sen ne güzel bir adamsın ya..’ dedim, ne olduğunu anlayamadı, sarıldım ağladım.. 'Ölme sen benden önce..’ dedim, ama dinletemedim…

[rumpelstilltskin-blog1]

“vazgeçtiğin an bitiyor savaşın, ve kaybetmiş olmak umurunda bile olmuyor.”