purpangel

[purpangel]

Kalmak için çırpındığın yer aslında gitmen gereken ilk yer.

[purpangel]

İntiharlar besledim içimde, her yer kan gölü.

Boğuluyorum sessizce, kurtarmak lazım bu gönlü.

[purpangel]

Yorgunum. Fiziksel bir yorgunluk değil ama bu. Öyle olsa bir şekilde geçerdi. Bu yorgunluk geçmiyor. Kalbim paramparça ama aynı zamanda hissizleşmişim. Her şeyden uzaklaşıp yalnız olmak istiyorum ama zaten bir insanın bile düşündüğü yok. Yaşamaya hevesim kalmamış ama yaşadığım için hala minik bir umudum da var. Umutlar, beklentiler, hayaller öldürürmüş insanı. Çok yorgunum.

[purpangel]

Ben insanlara hep çok hassas oldum. Herkesin iyiliği için kendimi bile kaybettim. Dönüp bakıyorum da kimse bana böyle davranmadı. İnsanlara yaptığım fedakarlıklar beni yok etti. Ve ben hala ders alamadım. İyi olmak iyi değil.

[purpangel]

Ama yine de hala umudum var biliyor musun? Çok saçma ama var işte. Hissizleştim ama küçük bir yanım umutla bekliyor güzel günleri.

[purpangel]

Düşerken incitmemek için hiçbir dala tutunmuyorum. Ben bu suyu tek başıma geçemem Rüzgar olsam değemem saçlarına.

[purpangel]

Sırtımı yaslayabileceğim birini isterdim hep. Ama acı gerçek şu ki hiçbir zaman öyle biri olmayacak. Ne yazık ki annem, babam, abim, sevgilim, eşim, çocuğum, hiç biri… Kimse olmayacak. Her şeye rağmen sadece ben olacağım. Şiddetli sağanak yağmurda korktuğumda kimse olmayacak. Sigaradan dolayı olan astım krizimde kimse olmayacak. Gece nefessiz kalıp uyandığımda kimse olmayacak. Kendimi öldürmek istediğimde kimse olmayacak. İyi değilim diyip arayacağım kimse olmayacak. Kimseye bunları açıp benim yanımda durmasını istemeyeceğim. Kimsenin beni iyileştirmesini beklemeyeceğim. Çünkü kimse olmayacak. Sırtımı yaslayabileceğim tek yer mezarım olacak.

[purpangel]

"Ağlamak kötü bir şey mi?" "Ağlamak hiçbir zaman kötü değildir, budala. Neden sordun?" "Bilmiyorum. Bir türlü alışamadım. Sanki yüreğim boş bir kafes…"

[purpangel]

İnsanlar hakkımda güzel şeyler söylediğinde inanamıyorum artık. Kendimi o kadar kötü bir insan yerine koydum ki kurtulamıyorum. Ben iyi değilim ki sana nasıl iyi geliyorum? Kimseye iyi olamam. Yaşayan bir ölüyüm ben. Çiçekle de gelseniz, her gün su da verseniz, güneş olup açsanız da yokum artık ben.

[purpangel]

Alkolsüz bir aktivite yapamayacağımı, sürekli içtiğimi söylüyorlar. Kimse neden diye sormuyor. Neden içiyorum her gün? Aklımdaki anılardan, düşüncelerden, kendimden uzaklaşıyorum çünkü. Rahatlama hissini ondan alıyorum çünkü. Beynim bir süreliğine kapatıyor kendini çünkü. Mutlu oluyorum, gülüyorum çünkü. Doyasıya eğlenmek istiyorum çünkü. Kafam herkesten güzel olduğunda kimseyi önemsemeyip kendi mutluluğuma odaklanıyorum çünkü. Her gün böyle olabilmek için her gün alkol alıyorum çünkü.

[purpangel]

Hiç istemediğim birine dönüştüm. Eski cıvıl cıvıl, neşe saçan, gözleri parlayan halim kalmadı artık. İnsanlar gözlerime baktığında ne kadar sıcakkanlı biri olduğumu söylerdi. Artık hayat enerjim kalmadı. İçimdeki son umutlar da öldü. Kendime olan sevgim, güvenim, saygım hepsi yerle bir oldu. Her gece mutsuz, kalbim kırık uyur oldum. Yalnızlığım kadar olan sessizlikle uyandım. Yaşamaya dair hevesim kalmadı artık. Çocukluk halime bir hayat borçluyum. En büyük pişmanlığım hayallerimi gerçekleştiremiyor olmak. İnsanlar yüzünden ortaya çıkan panik atak krizlerimle baş etmeye çalışıyorum. Anksiyete krizimde kendimi kesmemek için kendimi kontrol etmeye çalışıyorum. İnsanlığımı, kalbimi korumaya çalışıyorum. Titremelerimi engellemeye çalışıyorum. En çok birilerine ihtiyacım olduğum zamanlarda yapayalnız kaldığım için suçluyorum hepinizi. Bana her gün alkol aldırıp hissiz halimi sevdirmeye katkıda bulunanlara kızıyorum. Ne yaparsam yapayım geçmiyor bu halim. Kendi kendimle yetiniyorum. Ve artık gücüm kalmadı.

[purpangel]

Yıllardır hayalini kurdum kendimi nasıl öldüreceğimin. Aklımda öyle canlanıyor ki bir anı gibi. Nedir bu ölme merakım? İnsan yaşarken ölemez mi? Nasıl çıkacağım bu bataklıktan bilmiyorum. İnsanlar kaçıyor benim gibilerden. Hep daha fazlasını istiyorum. Daha çok acı, daha çok hüzün, daha çok yara, daha çok kan... Nasıl bir insan zevk alabilir böyle şeylerden? Hak ediyor muyum gerçekten?

Yaşamak istiyorum. Çocuk halimle konuşmak istiyorum. Onun hayallerini gerçekleştirmek istiyorum. Kendimde o gücü görebiliyorum. Nasıl bırakacağım intihar düşüncelerimi bilmiyorum. Kendimle karşılıklı oturup çay içip kucaklamak istiyorum. Sırtını sıvazlayıp çok güçlüsün, yaparsın demek istiyorum.

Uçurumun kenarında bekliyorum. Ayağım takılsa düşeceğim, geri adım atıp otursam manzaranın keyfini çıkaracağım. Kontrol bende ama ne yapsam bilmiyorum.

[purpangel]

Nefes darlığı olan, sigaradan nefret eden kadını sigaraya bağımlı hale getirdin sen.

Bundan sonra yapacağın hiçbir şey, söyleyeceğin hiçbir kelime affettiremez kendini.

Her şey için çok geç kalınmış, sevilmediği yerde duramaz insan.

Yaşamaya dair tüm umutlar sönse de inadına yaşamalı mecburen.

Bileklerim jileti, boynum bir ipi ne kadar arzulasa da olmayacak sonum böyle.

İçimdeki yalnızlık hissi hiç geçmeyecek belki de ama gör beni güldüğüm yerlerde.

Bundan sonra sana dair hiçbir şey yok içimde.

[purpangel]

Önceden severdim kendimi. Sonra hayatıma bazı insanlar girdi ya da zaten varlardı, bazıları canımı acıttı. İçine kapanık ve kendini sevmeyen biri oldum. İnsanları çok suçladım, onlar için ağladım, neden sevilmiyorum diye ağladım. Daha sonra hissizleştim, suçlamayı bıraktım, ağlamak istesem de ağlayamamaya başladım. Acı çekmek istedim, ölümle yüzleşmek. Kendi ölümümü görmek istedim, ruhum bedenimden ayrılıp odanın köşesine geçip ne yaptığımı izlermişçesine. Çok hayal ettim kendimi nasıl öldürebileceğimi. Ona attığım her adımda mutlu hissettim kendimi. Ufak bir yara aldığımda onun acısına zevk aldım. O yüzden ölmeyi istiyorum deli gibi. Şimdi suçlamak istemem kimseyi. Kendini sevmeyen birini kim sevsin ki? Aşırı deli anıma gelip zevkten dört köşe olduğum anda son nefesimi vermiş olacağım. Merak etmeyin, işte o zaman kendimi sevmiş ve hayatımın en iyi gününü yaşıyor olacağım.

[purpangel]

Aldığım nefes batıyor sanki. Nefes alamıyormuşum, yaşayamıyormuşum, hayatı kaçırıyormuşum gibi. Saçma sapan bir mutsuzluk var üstümde. Aniden gelen ve günlerce geçmeyen. Dokunsalar ağlayacak gibiyim ama onu da istemiyorum. Zaten kocaman yalnızlığımla baş etmeye çalışıyorum.

[purpangel]

Ben küçükken daha aklım okul, iş, kariyer konularına ermezken 20 yaşında evlenmeyi hayal ederdim. Annem geç evlenmiş aramızda yaş farkı büyük diye kendi çocuğumu erkenden doğurmak isterdim. 20 yaşında evlensem, bir iki sene sonra çocuk olsa, 10 yıl sonra geçtiğinde ben şu yaşta olurum o şu yaşta, gibi hesaplamalar yapıp aramızdaki yaş farkının az olmasını isterdim. Aklımda hep mutlu bir aile tablosu olurdu. Hatta çocuklarım da erken evlenirse torunlarımı gördüğümde kaç yaşında olacağımı bile hesaplardım. Bu plan yıllar boyu hayalim olarak ilerlemişti. Şimdi anlıyorum ki bir eş, çocuk, torun hayali kurmak hiç güzel bir şey değil. Bu hayalimi gerçekleştiremediğim için burukluk var içimde ama neden? Yaş konusunu geçtim. Neden hayatımda başkalarının varlığıyla hayal kurdum? Kendi kendimle mutlu olmayı isteseydim olmaz mıydı? Kendi kendime paramı kazanıp onunla istediğim evi arabayı düşünseydim olmaz mıydı? Kendi kendimle istediğim yerleri gezseydim olmaz mıydı? Neden benim hayalimde dahi başka insanların varlığı daha önemli? Ben kendim de varım ve hatta şu an hayatımda olmayan sadece hayalini kurduğum insanlardan daha değerliyim. Keşke küçüklüğüme gidip onun gözlerinden ve yanaklarından öpüp hayatta en çok kendine değer ver ve sadece kendini geliştirmek için hayal kur diyebilsem.

[purpangel]

O kadar sabırsızım ki, geleceğin kesin olmasa bile o zaman çabuk geçsin istiyorum. Bir yandan da diyorum beni sevmeyen biri için neden bu kadar uğraşıyorum? Bilmiyorum.