passionlesswriter-blog - Tumblr blog

passionlesswriter-blog · 7 years

Text

Depression

I saw this video uploaded on Facebook by a page named Upworthy and although its aim is to raise awareness about what depression is like, it didn’t really get what I was going through. It didn’t connect to me. For one, I’m not taking any anti-depressant because I hate medicine and I have a different way of telling my depression.

So I thought of sharing what depression is from my perspective and hopes that anyone who’s going through the same thing right now would know that they’re not alone.

Anyway, here are some of the things that I go through during a depressing time:

1. I’m not just sad. I also feel empty. But at the same time, I feel like there’s so much inside me that needs to come out. Like I want to explode. But I keep them in because I fear that no one will understand. A friend once told me that I complain a lot and she said it in a way that made me think that I shouldn’t complain because everyone is going through something and some probably have had it worse. So if you have a friend who you know gets depressed a lot, please lend an ear and listen. Sometimes they just need someone to confide in.

2. I feel like the world is against me. I find something wrong in everything when I’m depressed. Things that don’t usually mean anything to me will make me really sad. Some things taunt me. Some things haunt me. Some things, I feel, were made just to make fun of me. People just don’t get it. People don’t get me. They just don’t care. When someone asks me what’s wrong, it’s not because they want to help, it’s just because they’re curious. Others are probably thinking about what’s wrong with me. Why am I like this? Why am I always like this? They just don’t understand. While they’re busy living their lives, I’m here, thinking of ending mine. But did they even think about that? I bet they don’t even think about me.

3. I feel so alone. I want to reach out to people, but I don’t know whom to reach out to. Who can help? Who can come to my rescue? Some people say that I’m depressed because I don’t go out. Try to have some fun! Go out! Meet new people! What their happy minds don’t get is that no amount of laughter and good company can take it away. It’s my own personal demon and it won’t stop torturing me if I ignore it. My depression lingers. It wraps around me like an invisible bubble, detaching me from the world.

4. I want to die. I feel like I’m the problem. I feel like this only happens to me because of who I am. Dying seems to be the easiest way out. Dying is my only escape. And maybe if I die, I’ll stop being a burden to everyone. One less lonely person on earth. One less crybaby.

5. Crying helps, but not always. I bawl like a baby when I’m depressed. I imagine my depression seeping out of my system as tears, that when I’m done crying, I’m done being depressed. But you can cry your heart out and it would still be there, latching on to you like a parasite. I sleep too, so that when I wake up later, I’d feel refreshed, like it’s a brand new day. A clean slate. Sometimes, it works… but then everything will come crashing down, like a landslide of feelings trying to bury you under. And then you’re back to square one.

To everyone who thinks that depression isn’t real, I hope you don’t experience it. I hope you don’t feel it suck out all the happiness in your body. I hope it doesn’t affect the ones you love. I hope you won’t have to see them waste away.

This is real. It’s not a one-time thing and it doesn’t go away just like that. You need to step in and help, in any way that you can. A simple smile will do. Just let us know that even if you don’t really get what we’re going through, we can rely on you to try.

To the people out there who gets depressed, hang in there. No matter how tough or difficult it gets, just remember that like everything in this world, this too shall pass. It won’t be easy… but it’s not permanent. One of these days, it will go away and you will be able to smile. Know that it will come back again, but it wouldn’t stay for good. And if you can, ask for help. Some people do understand.

22 notes · View notes

passionlesswriter-blog · 7 years

Note

I should note this.

What sort of questions should I be asking my beta readers?

QUESTIONS TO ASK YOUR BETA READERS:

When I send out my chapter to be read over by my beta readers, I always include a set of questions typed out at the bottom, grouped into different categories such as: plot, pacing, character, setting, etc.

You might want to tailor the questions depending on the genre or which chapter it is. For example, if it’s the first chapter you’ll want to ask them about how well your story managed to hook them, or if they managed to easily get an idea of the world you’ve introduced them to. If it’s the climax you might want to ask if the action scenes are fluid, and if the plot twist/s were predictable or surprising.

Here’s some example questions that you could use:

Opening Chapter:

What is your first impression of the main character? Do you find them likable? Annoying? Boring?

After reading it for the first time, what is your first impression? Was it cohesive and compelling? Boring and confusing?

Did the first sentence/paragraph/page efficiently grab your attention and hook you in?

If you were to read this chapter in a bookstore/library would you be convinced to buy it? Or would you need to read further before deciding? Why or why not?

Did you get oriented fairly quickly at the beginning as to whose story it is, what’s going on, and where and when it’s taking place? If not, what were you confused about at the beginning?

Does the first chapter establish the main character efficiently? Do they feel believable?

Characters:

Could you clearly imagine what the characters looked like? If not, who?

Who was your favourite character and why? Has your favourite character changed? (if this hasn’t changed feel free to skip this question)

Are there any characters that you do not like? Why do you not like them? (Boring, annoying, problematic, etc.)

Was there ever a moment when you found yourself annoyed or frustrated by a character?

Could you relate to the main character? Did you empathise with their motivation or find yourself indifferent?

Were the characters goals/motivations clear and understandable?

Did you get confused about who’s who? Are there too many characters to keep track of? Are any of the names or characters too similar?

Do the characters feel three-dimensional or like cardboard cutouts?

How familiar have you become with the main characters? Without cheating could you name the four main characters? Can you remember their appearance? Can you remember their goal or motivation?

Dialogue:

Did the dialogue seem natural to you?

Was there ever a moment where you didn’t know who was talking?

Setting/world-building:

Were you able to visualize where and when the story is taking place?

Is the setting realistic and believable?

How well do you remember the setting? Without cheating, can you name four important settings?

Genre:

Did anything about the story seem cliche or tired to you? How so?

Did anything you read (character, setting, etc.) remind you of any others works? (Books, movies, etc.)

Plot/pacing/scenes:

Do you feel there were any unnecessary scenes/moments that deserved to be deleted or cut back?

Do the scenes flow naturally and comprehensively at an appropriate pace? Did you ever feel like they were jumping around the place?

Was there ever a moment where you attention started to lag, or the chapter begun to drag? Particular paragraph numbers would be very helpful.

Did you ever come across a sentence that took you out of the moment, or you had to reread to understand fully?

Was the writing style fluid and easy to read? Stilted? Purple prose-y? Awkward?

Did you notice any discrepancies or inconsistencies in facts, places, character details, plot, etc.?

Additional questions:

What three things did you like? What three things did you not like?

Can you try predicting any upcoming plot twists or outcomes?

Was there ever a moment when your suspension of disbelief was tested?

Is there anything you’d personally change about the story?

Was the twist expected or surprising? Do you feel that the foreshadowing was almost nonexistent, or heavy handed?

Feel free to tailor these to your needs or ignore some of them if you don’t think they’re useful. Basically, your questions are about finding out the information about how others perceive your own writing and how you can improve your story.

-Lana

22K notes · View notes

passionlesswriter-blog · 7 years

Text

Terrified

True love.

Prince charming.

Soulmate.

Destiny.

Forever.

Red strings.

Happy Endings.

Serendipity.

Naniniwala naman siya sa mga iyon. Naniniwalang nag-e-exist lamang ang mga ito sa imahinasyon.

Si Fatima ‘yong tipo ng babaeng kinulang. Kinulang sa kaibigan. Kinulang ng tiwala sa ibang tao. Kinulang ng self-confidence. Kinulang ng tamis sa katawan. Kinulang ng pananalig sa pag-ibig. Kinulang ng kapasidad umibig.

She’s not really into romantic love. 'Pagkat sarili at pamilya lamang ang mahal niya. Gayunpaman, may parte ng pagkatao niya na nag-aasam din… naghihintay at nauuhaw: nag-aasam na magkaroon ng magandang love story; naghihintay na isang araw magkakaroon ng himala at magbabago ang kaniyang mga paniniwala; at nauuhaw sa atensyon at pagmamahal mula sa lalaking handa siyang ibigin at handa niya ring ibigin… ng wagas… ng totoo at walang katapusan….

Pero malabo.

Mahina siya. At ang taong mahina ay hindi pinagpapala. 'Pagkat ang pag-ibig ay para lamang sa matatapang at matatag ang loob. Wala siya no'n. Paano na?

Kaya naman para hindi siya magmukhang loser, ipinakita niya sa walang pusong tadhana na kahit itago pa nito habang buhay ang kaniyang soulmate ay hindi siya magmamakaawa. Na hindi big deal ang kawalan ng lovelife. Na mas masayang maging single. Plus, true love is hard to find. Gaano kalaki ang tiyansa na 'yong lalaking papasok sa mundo mo ay talagang para sa iyo? Na 'yon na ang 'the one’? Na sa good or bad times man ay hindi ka iiwan? Hindi niya alam. Marami na lang nabaliw. Nabigo. Napariwara. Nagdusa nang dahil sa pag-ibig na 'yan. Ayaw niyang dumating ang araw na magaya siya sa mga ito.

Kaya bahala na ang universe, ang tadhana, ang mga Diyos at Diyosa, ang shooting star, at ang author ng istorya niya basta ang mahalaga, masaya siya, maganda, malusog, matino ang pag-iisip, nakakapag-aral at may buong pamilya; iyon lang sapat na.

Ngunit lingid sa kaalaman ni Fatima, may isang pares ng mga matang laging sumusulyap sa kaniya. May pusong nag-aasam ng pag-ibig niya. May taong pinapangarap siya.

Si Kirt, engineering student kagaya niya. Hindi sila magkaibigan pero nakapag-uusap paminsan. Iisang mundo ang ginagalawan ngunit magkabilang mundo ang agwat ng nararamdaman.

Kirt is in love with Fath. Subalit dahil walang kainte-interes sa mga tao si Fatima ay hindi siya makaporma. Hindi niya mawari kung paano ito pakikitunguhan. Ang masaklap pa, abot-kamay niya nga, hindi pa rin niya maabot.

Kaya idinaraan niya na lamang sa mga palihim na pagkuha ng litrato. Nang sa ganoon, kahit sa pamamagitan lamang nito'y mahawakan niya ang dalaga. Puwede pa niyang dasalan gabi-gabi na sana pansinin na siya nito. Gwapo naman siya; imposibleng hindi siya nito makita.

Payo ng mga tropa ni Kirt; magpapansin siya dahil hindi sapat ang dasalan lamang kung wala namang gawa. Subalit sa takot na supladahan ng babae ay hindi niya sinunod. Gusto niyang maging maganda ang unang impresiyon nito sa kaniya kaya sinubukan niyang magpa-impress sa pamamagitan ng paggawa ng mga bagay kung saan siya magaling—sa pagguhit.

Isang araw, nagpaulan ng swerte ang panginoon. Isa si Kirt sa nakasalo ng biyaya. Abala siya noon sa pagsketch ng mukha ni Krisha Ann na kinahuhumalingan naman ng tropa niyang si Luis. May mga nakiusyoso sa ginagawa niya. Isa na si Fatima.

“Ay, wow, sino 'yan?”

“Si Krisha Ann.” sagot niya kasabay nang pagsulyap sa nagtanong. Dalawang beses siyang napalingon nang mahagip niya ang kasama ni Hazel. Si Fatima!

“Sweet naman. Kayo?”

“H-hindi.” Kunot-noo niyang tiningnan si Hazel at pasimple na ring sinilip ang mukha ni Fatima.

“Ahh….”

Nasagi niya ang pambura niya kaya nalaglag iyon. Maagap namang inabot ni Fath at binigay sa kaniya. Nagpasalamat siya.

“Ang husay naman. Pwedeng pagawa rin ako niyan, Kirt?”

“Okay lang.”

“Yes! Thank you! Ikaw, Fath, gusto mo rin?”

Sumulyap siya kay Fath. “Ha? Hindi.”

Nalungkot siya sa isinagot nito pero agad rin napangiti. Sa isip-isip niya, okay lang, matagal niya naman nang naiguhit ito sa puso’t isip niya.

Pagkatapos ng tagpong iyon ay hindi na muling nagkaroon ng moment sina Fath at Kirt. Hanggang sa sumapit ang buwan ng mga puso. Hindi naman bitter si Fath pero hindi niya maiwasang mapaismid sa mga taong laging bukambibig ang natatanging okasyon sa buwan na iyon. Nakukulili ang tainga niya sa kaliwa’t kanang pasaring ng mga nagkalat na bitterano’t bitterana. Hindi rin niya napigilang mainggit at madismaya sa magkakasintahang bigla na lang naglipana. Pero 'bayaan na, lilipas din iyan.

“Fath, tayo na lang date sa 14. Tapos bili tayo ng malaking teddy bear sa plaza.”

Napangiwi na lamang siya kay Hazel. Isa pa iyang date-date na iyan. Normal na araw lang naman ang 14. Martes. May pasok sa eskwela. Hindi naman siguro ipatotokhang ang mga walang date sa araw na iyon.

“Ikaw na lang. Yayamanin ka, e. Dukha lang ako.” Isinukbit na niya ang bag at kinarga ang mga libro 'saka lumabas ng room para umuwi. Sumunod naman si Hazel.

“Sus! Siguro may magbibigay na sayo 'no. Hmp!”

“Naku, wala.” Maraming taon na siyang nagpapantasya na may magbibigay rin ng bulaklak sa kaniya; naumay na lang siya’t lahat hindi naman nangyayari.

Araw ng martes. Pebrero labing-apat, dalawang libo’t labimpito. Pinilit maging normal ni Fatima. Pinilit balewalain ang kaliwa’t kanang pakulo ng mga taong tinamaan ng pag-ibig. Hinayaan niyang magpakabaliw ang mga ito. Ininda niya ang mga kakila-kilabot na nagaganap sa klase nila. Nakasurvive naman siya hanggang uwian pero tila napurga siya at gusto na lang niyang lumipat ng ibang planeta.

Subalit imposible iyon kaya minabuti niya na lamang na umuwi kaagad. Hindi na niya hinanap si Hazel sa crowd dahil wala na siyang enerhiya para panoorin pa ang mga kalandiang lumalaganap sa buong mundo. Qouta na siya sa araw na iyon.

Nasa ibaba na siya ng building nang may makabungo siya. Muntik na niyang makain ang bulaklak na dala ng taong nakasalubong niya.

“Ay sorry!”

“Fath.”

“H-ha?” Natigilan siya nang makilala ang nasa harap niya.

“Para sa 'yo.” Napalunok siya. Wala siyang nagawa kundi tanggapin ang ipinagduduldulan nito sa kaniya. Isang pumpon ng rosas. Tsokolate. Stuffed toy na panda. At… napakagandang puso. Nalaglag pa iyon at pinagtulungan nilang pulutin.

“Ingatan mo ang puso ko, Fath at sana magustuhan mo.” Hindi ito makatingin sa kaniya ng maayos. “Sige, alis na 'ko. Mag-iingat ka pauwi.” Hindi pa siya nakakahuma sa nangyayari ay nagtatakbo na si Kirt. Nalito tuloy siya kung saan pupunta: kung babalik ba sa 'taas o lilipad pauwi. Anong gagawin niya sa mga pinamigay nito?!

Napatunganga kay Fatima ang unang taong naabutan niya sa bahay. Palipat-lipat ang tingin ng kapatid niya sa mga bitbit niya. Hinanap niya rito ang ina at doon na nagsisigaw ang kapatid para tawagin ang nanay nila. Inusisa siya ng mga ito subalit wala naman siyang maibigay na sagot bukod sa ibinigay lamang ng kaklase niya. Na hindi niya rin naman maunawaan kung bakit.

Sabay-sabay rin nilang pinagsaluhan ang mga tsokolateng inabot sa kaniya. At nang iyong puso na mukhang album ang inispeksyon nila ay nagkagulo sila ng kapatid niya. Nakipag-agawan ito na parang pag-aari ang bagay na iyon. Ang resulta, siya ang nakikisilip at ito ang buwelong-buwelo sa pagbubuklat.

Sa lahat ng binigay ni Kirt, iyon ang pinakanagustuhan niya. Malaking puso iyon, parang scrapbook. May coil sa kaliwa. Sa front cover, may tatlong rosas na may tangkay at gawa sa papel ang nakadikit sa kanan. May calligraphy ng 'happy valentines day’. Sa loob, bubungad sa kaliwang bahagi ang isang compact disc na nakapaloob sa bilog na lalagyan. Sa kanan, may poem na handwritten pero mukhang printed dahil sa style na ginamit. Puring-puri iyon ng kapatid niya. Nahiya tuloy ang penmanship nila.

Pinagpawisan siya nang basahin nito nang malakas ang tula para sa kaniya. Nakalagay sa note, na iyon ang kopya ng tula na nasa CD. 'Ayon ang kapatid, nagkukumahog sa pagkuha nang DVD player ngunit bago pa man ito magtagumpay sa pinaplano ay inagaw na niya ang CD at ang scrapbook, 'saka naglock sa kwarto. Tiningnan niya muna ang kabuuang laman ng scrapbook. Hindi niya malaman kung ano ang dapat na maramdaman nang makita ang mga larawan niya na may kalakip pang caption. Nahihiya siya, natatawa, nayayamot, nagagalak, nako-concious, nalilito at kinakabahan. Halu-halo.

'Bakit naman ganito ang mga candid photos ko? Ay nakakalokang talaga! Puro side view, ang pangit-pangit ko sa anggulong 'yon!’ Pagwawala ng kalooban niya ngunit hindi naman mapagkit ang ngiti sa kaniyang mga labi.

Pagkatapos niyang malunod sa kahihiyan na mabuti na lamang at naiiwas niya sa mapanuksong kapatid ay iyong CD naman ang pinanood niya. Slideshow naman iyon ng mga larawan niya na mabuti na lang at mukhang sa facebook niya nakuha. Natahimik siya nang marinig ang boses sa background. Kinakanta ang catch my breath ng Weslife. Maganda ang boses ni Kirt, suwabe at nakapaninindig-balahibo. Hindi niya na namalayan na napapasabay na siya sa pag-awit.

Pagkatapos ng slideshow, lumitaw ang mukha ni Kirt. Ngumiti. Bumati. Nakipagtitigan sa kaniya. Kinausap siya saglit tapos may kinuhang papel sa katapat na mesa. Kinuha niya 'yong scrapbook at hinanap ang tula pero nanatiling sa LCD nakatutok ang mga mata. Pinagmamasdan ang mukha ng lalaki, sinasalubong ang bawat sulyap at sinusundan ng tingin bawat buka ng labi.

Kinabukasan, mula paggising ay hindi na nawala ang hindi kaaya-ayang pakiramdam sa kaniyang dibdib. Ayaw niyang pumasok. Hindi pa niya kayang harapin si Kirt. Pamihado maiilang siya. Anong gagawin niya?

Pero nasa unibersidad na siya, ayaw niyang pumasok pero 'yong mga paa niya pinagkakanulo naman siya. Hala, sige, lakad.

Tila may bolang tumatalbog-talbog sa dibdib niya dahil sa matinding kaba. Nakalimutan na niya kung ilang beses na siyang bumuntong-hininga at pinaalala ang mantra para sa araw na iyon: Act normal. Kalma. Subalit ganoon na lamang ang panlalambot niya nang matanaw ang bulto ng taong ayaw niyang makita. Kalma? Paano?

Muntik na siyang tumakbo pauwi kung hindi lang siya napansin nang isa nilang kaklase. Sunod-sunod namang nagsilingunan sa direksyon kung nasaan siya ang iba pang mga kasama nito— kabilang si Kirt. Pakiramdam niya isa siyang taong gulaman na naglalakad sa hallway. Sana bigla siyang mag-evaporate. Sa kasamang palad, imposibleng mangyari ang nais niya kaya wala siyang magawa kundi indahin ang magkakahalong emosyong sumasalakay sa kaniya.

Nang hustong makalapit ay natahimik ang mga kaklase nila at nailang siya bigla. Aktong palabas naman ng pinto noon si Hazel at nakita siya. Laking pasalamat niya nang akayin siya nitong pumasok. Gusto niya itong yakapin bigla subalit ang kaluwagang naramdaman ay naging panadalian lamang. May tumawag kay Hazel at ginapang na naman siya ng matinding kaba nang matanaw sa labas ng bintana si Kirt. Nakatingin sa kaniya.

“Haze, 'lika.” Pag-uulit ni Luis na nasa pintuan.

“Bakit?”

“May sasabihin ako sa 'yo.”

“Ano nga?”

“Dito tayo sa labas.”

“Ayoko. Unless magtatapat ka sa 'kin at nahihiya ka lang na may makarinig kaya gusto mo 'kong solohin. 'Yon ba 'yon?” Kumunot lamang ang noon ni Luis sa itinuran ni Hazel. Kapagdaka'y bumunghalit ng tawa ang huli. “Joke lang iyon, Luis. Ito naman. Wait, lang Fath, ha.”

Noooo! Gusto niyang pigilan si Hazel ngunit hindi na siya nakapagprotesta. Naiwan siya sa kaniyang upuan. Sinundan niya ang dalawang kaaalis lamang at nakita pa niyang tinapik ni Luis ang balikat ni Kirt. Kapagkuwan, lumingon na naman sa kaniya ang huli. Basang-basa na niya ang ganoong galawan at napa-shit na nga siya nang magpaalam ito sa mga kausap.

Shit. 'Ayan na siya!

Naitukod niya ang siko at sinapo ang mukha. Parang may tumatakbong mga kabayo sa dibdib niya. Nang tumunghay si Fath sumalubong sa kaniya ang mga tingin ni Kirt. Agad bumaba sa sapatos nito ang mga mata niya. She cursed again. Ito 'yong may-ari ng boses ng kantang pinaulit-ulit niyang pakinggan nang nagdaang gabi. Ito rin 'yong kauna-unahang taong nag-alay ng tula para sa kaniya. Ito rin 'yong may-ari ng mukha na magdamag na gumulo sa sistema niya. At ito rin 'yong kaisa-isang taong nakaagaw ng atensyon niya.

Hindi man halata pero hinahangaan niya ito at alam niyang hindi siya nag-iisa sa paghanga rito. Anumang nangyayari ngayon ay hindi niya inaasahan. Aaminin niyang minsan niyang pinantasya na maging boyfriend ito. Ngunit ang pantasya ay pantasya. Hindi niya hinangad na magkatotoo iyon.

Tumikhim si Kirt nang hustong makalapit sa upuan. Tumingala siya rito. Hinila nito ang isang upuan sa harap at doon naupo kaharap siya.

“Hi. P-pwede ba tayong mag-usap?”

Tingin lamang ang naging sagot niya.

Muli itong nagsalita.“'Yong sa kahapon? Nagustuhan mo ba 'yong mga binigay ko sa 'yo?”

Lumunok siya. “Ahm…”

“Pinanood mo ba 'yong CD?”

She nodded. “Oo.” She averted her gaze.

“Nagustuhan mo?”

Nlumingon si Fath dahilan para mahigit ni Kirt ang hininga. “'Yong kanta… at tula…?” dagdag nito.

She managed to smile a little. Muli siyang tumango. Nangingiting umiwas ng tingin ang binata.

Huminga ng malalim si Kirt at humarap ulit. Nagpipigil na mangiti ngunit ipinagkakanulo ito ng kumikislap nitong mga mata. Bigla tuloy siyang nailang sa mga titig nito. “Nakuha mo naman siguro ang gusto kong iparating sa tula 'di ba?”

“Oo, yata…”

Nagulat siya nang umisod pa ito palapit sa kaniya at kinuha ang kaliwa niyang kamay. Marahan nitong pinisil. Bago tumingin sa mga mata niya. “Kung ganoon, Fath,puwede ba kitang maging girlfriend?”

Inaasahan na ito ni Fath.

Ilang beses na niyang na-imagine.

Pinag-isipan na rin niyang mabuti ang isasagot kunsakali.

Dahan-dahan niyang binawi ang kamay mula rito at sinabi, “Iba na lang, Kirt.”

Nagulat ang binata. Natulala. Napakunot ang noo.

“B-bakit?”

“Ayaw ko kasi.”

Hindi niya akalaing ganito ang mangyayari. Ngunit wala rin siyang balak na baguhin ang desisyon. Masyadong nakakatakot. Isa pa, hindi pa siya handa. Malaki ang posibilidad na maghihiwalay rin sila kaya mabuti pang huwag na lamang simulan ang kung anumang namamagitan sa kanila.

Ito siya natatakot masaktan kaya siya ang nanakit.

#WNMonthlyContestEntry #Feb242016

0 notes