paranoismos

[paranoismos]

Πετώ

Ξυπόλυτη πετώ στον ουρανό.

Κι ένα άσπρο φόρεμα φορώ.

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους και γελώ.

Γιατί αυτοί δε βλέπουν πως πετώ.

Γυρνάω στις χωρές που αγαπώ.

Σε θάλλασες και βουνά περπατώ.

Και βλέπω τα μέρη που λαχταρώ.

Θα μου λείψει όλο αυτό θαρρώ.

Το λαμπερό φως συχνά το κοιτώ.

Πάνω σε γαλάζιο ή μαύρα ουρανό.

Και η καρδιά θέλει να το αγκαλιάσω.

Αλλά τότε όλα θα γίνουν εν λεκώ.

Ποτέ όμως δε σταματώ.

Όλο και πιο ψηλά πετώ.

Κι όπως ο Ίκαρος έτσι κι εγώ.

Πάνω απ΄τη θάλασσα πέφτω…

[paranoismos]

📖☕️

[paranoismos]

Kendal Calling Festival ❤️❤️❤️

[paranoismos]

As you may be able to tell, I’m a lil obsessed with the pants and glasses combo 👓

[paranoismos]

frida munting for british girls mag issue no. 3

[paranoismos]

[paranoismos]

#tb summer bc cant wait for this one to come

[paranoismos]

[paranoismos]

[paranoismos]

[paranoismos]

Νυμφαία

 Περιμένω το πρωινό,                                                                                     που θα σου κλέψει τη νύχτα και θα σκοτώσει τ΄όνειρο.                               Πολύ θα κλάψεις, γιατί σου πήρε τη ψεύτικη χαρά,                                           ή θα γελάσεις λόγω των λαμπερών ηλιαχτίδων εκείνου του πρωινού;               Οι ακτίνες του ηλίου φωτίζουν άρτια την ψυχή μου                                       γεμάτη σύννεφα λάσπης.                                                                              “Μα δεν ξέρεις πως η νυμφαία στα λασπομένα νερά μεγαλώνει;”                 Έτσι κι η ψυχή μου,                                                                                       σαν το νούφαρο είναι γεμάτη από λευκά και κόκκινα άνθη,                               που αφθονούν την αρμονία και την δύναμη. (via vanessa-ct)

[paranoismos]

[paranoismos]

Picking Wild Flowers, Santa Cruz c.1927

[paranoismos]

long time no see,here’s two identical selfies of moi because why not?

[paranoismos]

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει, τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι, ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.  Κ. Π. Καβάφης 

[paranoismos]

Μήνες

Έχασα το μέτρημα. Πάλι βάζω τη μάσκα.

Δε σκέφτομαι κι'ούτε ακούγομαι.

Έχει γίνει μια ρουτίνα,

επίμονη και συνεχόμενη μονοτονία.

Ξαναμετράω

Χαμογελώ ενώ θέλω να κλάψω.

Σωπαίνω ενώ θέλω να φωνάξω.

Από την αρχή.

Μα εγώ χαμένη ψυχή,

βουλιαγμένη στη μεγάλη θλίψη,

ακούω τη ζωή που μ'έμαθε τα ύψη.

Ένας,Δυο,Τρεις

μήνες υπομονής.

Έμαθες να ξεχωρίζεις,

τα δάκρυα απ'τα γέλια

και να χαιρετήσεις,

μοναξιά και στεναχώρια.

Τέσσερις,Πέντε,Έξι

Με αυτήν την μαγική λέξη,

η ψυχή μου ζωντανεύει.

Επτά,Οχτώ,Εννιά

Η ζωή είναι γλυκιά,

αφού έχει συντροφιά 

και πλάι της μια καρδιά.

Δέκα,Έντεκα,Δώδεκα

Έχασα το μέτρημα,

αλλά δεν με νοιάζει,

γιατί πια, δεν σε σκέφτηκα.

(via vanessa-ct)

[paranoismos]

Απαξία

Και όταν η νεράιδα αυπνίας, τον θάνατο ζήτησε γλυκά

ζωγράφησα επάνω της μια σταγόνα,ταπεινά.

Μέσα στο σκοτάδι από μακριά,

φάνηκε η έκλειψη για μια φορά.

Οι σκέψεις ούρλιαζαν δυνατά

και ο εαυτός μου, υπέκυψε χωρίς καμιά μηλιά.

Με κοίταξε στα μάτια η αναξιότητα

και με το πικρό της βλέμα,

μου είπε σιγανά,

ψυχή γεμάτη απαισιοδοξία,

μόνο εσύ φταις άλλη καμία.