ozkaya

[ozkaya]

Güneş görmeyen bir kalbe sahipsen karanlık besler ruhunu, hiç sevilmediğini anladığında kaçarsın insanlardan, düşüncelerin dalgalara karışır ve zihnin bulanıklaşır, inan bana buralarda hayata tutunamazsın.

[ozkaya]

Kudüste bir camide buldum kendimi

Dün aslında uyuyakalmamıştım

Çare yokken içimdeki kuruntulara

Ölüm ürkütmez korkak ruhumu

Seninle şimdi kutsal olan imgelerde

Kalbime bir türlü ulaşamamış dinlerde

Buluşup gözlerimizi kapatalım

Uzun süreli bir soluklanmaya

Kelebekler dahi muhtaç bakar

Keşke benim de kanatlarım olsaydı

Bir o kadar da kısıtlı ömrüm

İşte o vakit zevkle kanat çırpıp

uçardım yarınlarım yokmuşçasına.

[ozkaya]

Bugün Türkiye’den taşınıyorum 🥳

[ozkaya]

içimde bir yerlerde hep bir boşluk var

[ozkaya]

Bazı insanlar çok garip, anlamı olan her şeyi zevkleriyle beş parasız hale getiriyorlar, kalpleri birleşmeden vücutları birleşiyor, aynı gökyüzüne baktıklarını sanıyorlar ama aynı gezegende bile yer almıyorlar aslında.

[ozkaya]

film önerir misin sevdiklerinden

Uzak / Nuri Bilge Ceylan

Naked / Mike Leigh

Leon the professional / Luc Besson

Le trou / Jacques Becker

[ozkaya]

Senin resim çizme yeteneğin ne kadar kusursuz olursa olsun ortaya çıkardığın eseri daima eleştirenler olacaktır o yüzden lütfen tutkunu bir başkaları yüzünden kaybetme.

[ozkaya]

Ben çantamı sırtıma takıp yollarda gezinirken ölmek istiyorum

[ozkaya]

Tek dileğim temmuz ayından sağ çıkmak

[ozkaya]

Bir sinek vızıltısı

Ya da bir köpek hırıltısı

Akşamdan kalma adamlar

Sofra hazırlayan kadınlar

Sahiden var mıyım sorusu

Yokken aklında yarınların

Vahim bir hastalık mıdır bu dünya

Yoksa çocuk kalanlara lunapark mı

Yatışmıyor bak içimdeki telaşe

Aşağı mahalleden bir cenaze kalktı

Beni nedense hala görmüyorlar

Penceremde birikmiş olan buğu

Benim gözlerimden daha net

Göremedim sizin hiç samimi yanınızı

Samimiyetsiz ahmaklarsınız hepiniz

Dünya denen ahıra doluşmuş

Ve yorulana tek sahteliğin peşinden koşmuş

Yorulsanız da otursanız bir köşeye

Ben köşemden yıllardır kalkamadım

Koca apartmanda tek bir ışık yanarken

Haykırdım mahalleme avazım çıktığı kadar

Ben de öldüm işte!

Sizler beni de öldürdünüz!

Hadi beni de omuzlarınıza alın!

Bana da gözyaşı dökün!

Sonra tekrardan dönün ufak hayatlarınıza!

Daha da sıkı sarılın sahtelik kokan yaşantınıza!

Nasıl olsa zerre anlamayacaksınız

[ozkaya]

Hastayım ve herhangi bir hastahane beni tedavi edemez.

[ozkaya]

zihnim bir facianın eşiğinde çaresizce kanat çırpan bir kuşun birkaç saniyelik ömrünün anlamsızlığına bulanmış biçimde perişan.

[ozkaya]

İçimdeki kötü hissi yıkamamanın verdiği o zorluk…

[ozkaya]

Küçük detaylar daha çok tutku barındırır, insanlar sadece görmek istemiyor

[ozkaya]

Bazen sadece vaktin geçmesini dilersin çünkü vaktin sana hiç faydası yoktur

[ozkaya]

Dünya neden çok garipsin

[ozkaya]

Bu bloğa yazmaya başladığımda 17 yaşındaydım, liseden mezun olabilmek için çabalardım, şimdi ne lise kaldı ne de üniversite, okul hayatımı tamamladım ve 7 yılda ne kadar çok değiştiğimi fark ettim. Tumblr benim için çok değerli bir uygulama çünkü çevremde kimseler bu uygulamayı bilmezken ben her gece buraya nasıl hissettiğimi yazardım, son birkaç yıldır çok fazla yazamasam da geriye dönüp yazdıklarıma baktığımda ne zorluklar ile mücadele etmişim daha da iyi anlıyorum, eskiden asi ve hırçın bir Onur varmış, şimdi daha sakin, daha olgun birisiyim. Tüm karmaşadan uzak kalıp günlerimi olaysız geçirmek bana yaşadığımı hissettiriyor, son nefesimi verene dek bu çizgide ilerleyeceğim.