Last Seen Blogs
ilovenamuya
WOODWORKER, WOODCRAFTSMAN
punefoodblogger
Pune Food Blogger
unexplainableyou
It's always been me.
virtual-catalyst
Virtual Catalyst
Text
Gece yine gece işte fıtratı gereği karartıyor içimi, böyle gecelerde geçmeyen huzursuzluklar peydahlanıyor içimde. Ne yapsam boş, yere göğe sığmaz, uyutmaz, kendinden başka kimseye saygı duymaz içimdeki huzursuzluk… Göğsümün tam ortasında; bazen kör eder bazen sağır bazense hayattan koparır nefes almama engel olur. Cevaplarını bildiğim soruları sormakta ısrarcı oluyorum. Duymak başka türlü bir kırılış sağlıyor çünkü. Gerçekler tokat misali suratıma çarptıktan sonra gemileri yakmak, köprüleri yıkmak anlamsız geliyor, yollarım hep en başa dönüyor çünkü. Hep bu sebepten yangını yol başında çıkarıyorum. Hani ileride bir aptallık yaparım dönmeye niyetlenirim falan. Yolun başı yanınca orda kül var dönsen ne yazar demek için… Sırf bu sebepten cevaplarını bildiğim sorular sormakta inatçı oluyorum bazı geceler.
Güven bir kere kırılınca öküzün altında buzağı arama oyunu başlıyor, hayır denilen şeyler kesin evettir, evet denilen şeyler kesin hayırdır diye bakıyorum. Aldatılmışlık yarası hiç kapanmıyor. Ben hep kanıyorum oradan biliyorum. Başıma ne çok şey gelmiş hala şaşırabiliyorum olanlara… Her şeye rağmen düşlerimle dünyaları devirebiliyorum. Her çağda savaşabiliyorum, çağları açıp kapatabiliyorum ama bazı geceler öfkeme ve geçmişe öyle yenik düşüyorum ki hatta öfkemle girdiğim her savaşta mağlup oluyorum.
Nefes denilen şeyin bir ağırlığı yok diye biliyorum ama bana bazen aldığım nefes tonlarca ağırlığındaymış gibi geliyor. Aldığım her nefesin altında biraz daha eziliyorum. Yaşama arzumla eş değer bir yeniden başlama arzuluyorum. Hani yaşadığım anları bazen hiç yaşamamış olsam ya da her anı hiç yaşamamış olsam, her yeni aldığım yaşta belleğim sıfırlasa kendini. Her anı ve her hatıra birden silinse. Zorlanıyorum bazen, tamam kabul bazı geceler bu zorlanışların ardından cenneti yaşayacağımı düşünüyorum ama öyle anlar oluyor ki bu öfke hali baş döndürücü bir boğulmaya sebep oluyor. İçim, kafamın içi yani, bu kadar sesli olmasaydı daha mı mutlu yaşardım acaba? Bu kadar çok kendi yakama yapışıyor olmak çok yorucu. Bundandır bir süredir öfkemi kontrol etmek için çaba sarfetmiyorum canımı yakanın yakasına yapışıyorum. Derin bir nefes almak nasıl bir ton olabilir ki? Olmasın, olmamalı yani. Artık taşıyamıyorum kendimi. Yoruldum.
1 note
·
View note
