mavipapatyalarrr11

[mavipapatyalarrr11]

Paramparça olmuşum. Parçalarım eksilmiş. Beni yaralayan insanların hepsini tanıyorum. Koca bir ömür geçmiş ama ben kendimi sevmeye fırsat bulamadım. Başkalarının beni sevmesi için çabaladım. En yakınımdaki insanların üzerimde bıraktığı acıları gömmüşüm kalbime. Canım acıyormuş ama sesim çıkmıyormuş meğer. Sesimi çıkarmaya çalıştıkça suçlandım. Suçlandıkça artık terk edilmiş koca bir şehir oldu içim. Hayatımı çalan insanlara koca bir hayat sundum. Herkes ihtiyacı olanı alıp gitti. Ben kendime yetemedim. Başkalarına yetişmeye çalışırken kendime geç kaldım. Kendimi erteledim, mutluluğumu, isteklerimi, hayallerimi... Sabrımı tükettim başka yollarda. Kendi yolumda ise geriye döndüm. Aşmaya cesaretim olmadı kendi yolumdaki tepeleri. Hep vazgeçişler, kaybedişler içinde geçti ömrüm. Ama anladım ki kendi ailen bile bir gün yabancı oluyor sana. Kendi ailen bile seni amaçları uğruna harcıyor. Ne oldu şimdi? Bunca şeyden sonra neden mi öfkeliyim diye soracağım kendime? Sormam hata. Hatayı kendimde aramam en büyük suç. Ben o sessiz sakin susan bir çocuk olarak doğduğum dünyadan avazım çıktığı kadar ağlayarak veda ediyorum. Yangınım içimde. Söyleyemediklerim hala boğazımda bir düğüm..

[mavipapatyalarrr11]

[mavipapatyalarrr11]

[mavipapatyalarrr11]

Bir kaç satırın daha altını çiziyorum

Yarım kalan kitap sayfalarında

Anlamlar çoğalıyor, gönülde yükler artıyor

Yine dertleniyorum her yeni sayfada

Öğrendikçe var oluyorum,

Okudukça anlamını buluyor manasız eylemler

Bakarken göremediğim şeyler beliriyor zamanla

Hepsi bir sırrın manasıymış oysa

[mavipapatyalarrr11]

[mavipapatyalarrr11]

Koca bir dünyayı ve yaşanmışlıkları tek bir kelimeye sığdırma vakti şimdi...

Sahi hangi kelime taşırdı taşırdı bu yükü,

Hangi kelime durdururdu gözden akan yaşı,

Bir kalbe sığmayan acı, bir kelimeye sığar mıydı?

Sarar mıydı yaralarını teselliler,

Oysa hiç sarmamıştı kolların beni

Oturup karşılıklı bir çay içmişliğimiz bile yok seninle

Ne garip değil mi

Vakit geçirmediğin bir kişiyim sende

Belki aynı sokaklarda attığımız adımlarımız vardır

Aynı şarkılarda ağladığımız

Aynı şehirde iki yabancıyız

İsimlerimizi bildiğimiz

[mavipapatyalarrr11]

Bana dostum dediğin gün bugün

İnsan önce dost olabilmeli değil mi

Dost diyebilmek büyük güven ister

Belki de öylesine bir kelime senin için

Dost her daim yanı başında olmaktır

Sen en güzel dost

Sevmek ikinci planda bu hayatta

Ya da hiç sevmediğinden dostun oldum

Kim bilir

Olsun bir hiç olmaktansa dostun olmak yine de sana yakın olmaktır

Hayatının bir köşesinde olmaktır

Senle olmaktır

Yine seni duymak

Seni dinlemek

Senle sohbet edip senle gülmektir

Ben dost olmaya razıyım

Sensizliğe hiç raz olmadan

Dost

Koca bir dünyayı bu kelimeye sığdırma vakti şimdi

[mavipapatyalarrr11]

Kelimelerim düğümleniyor, teselli edecek hiç bir cümle kuramıyorum sana karşı

Yan yana gelmiyor hiç bir hece.

O zaman anlıyorum konuşmak değil susmak anlatıyor bazen de herşeyi...

Öylece susuyorum.

Anlatmak yoruyor insanı sessizliği özlüyoruz çoğu zaman,

Uzaklaşmak istiyoruz her şeyden,

İnsanlardan, hayattan, geçmişten...

Takılıp kalıyor zihnimiz, unuttuğumuzu sandığımız o acılara.

Oysa çok düşünen insan unutmaz biliyoruz.

Gidenleri, acıları ve bazen yarım kalanları...

Söylenmemiş binlerce sözü hatırlıyoruz yaşanmamış binlerce senaryo ile...

Hatırlamak ne lanet birşey

Unutmak ise en büyük direniş oysa

Yaşadığın tüm acılara, uğurlayamadığın tüm insanlara, fark etmeden kaybolup giden zamana inat...

Unut deme kolaylığı ile sesleniyorum ben de

Unutmak iyileşmektir, özgür olmaktır,

Unutmak yeni bir güne merhaba demektir

Tüm içtenlikle merhaba sana... 🌿

[mavipapatyalarrr11]

[mavipapatyalarrr11]

Pencere önünde açan rengarenk çiçeklerim,

Kapımı benden önce açan biri var.

Hastalandığımda şifalı bir el var alnımda

Üzüldüğümde yaslanacağım bir omuz,

Mutlu olduğumda sarılacak kollar,

Korktuğumda güven verecek bir kalp var.

Solum da annem var benim

Maviyi gözlerine hapseden kadın

Maviyi sevme sebebim

Merhameti öğreten, nefreti sevgiyle yenen kadın

Solumda annem var benim,

İlk öğretmenim, arkadaşım, sırdaşım...

Dokuz ay karnında bir ömür kalbinde büyüdüğüm,

Solumda annem var benim,

Birlikte güldüğüm, ağladım...

Bu hayatta varlığımın anlamı olan solumda bir meleğim var.

[mavipapatyalarrr11]

Büyük bir sesle haber veriyordu geldiğini

Düştüğü her yer hüzün doluyordu sanki

Bir pencere arkasından seyrediyordu kimileri

Diğerleri aşkla ıslanıyordu yağmur altında

Dokunduğu her yere yaşam veriyordu

Toprağa gömülüyor, nefes oluyordu

Toprak kokuyordu her yer

Yağmur yağıyordu bu koca şehirde

Cama usulca vuruyordu

Kimden haber getiriyordu göklerden

Kim anlardı, kim dinlerdi

Herkes bir telaş içinde

[mavipapatyalarrr11]

[mavipapatyalarrr11]

Yerde rüzgarın etkisiyle savrulan yapraklar, sokağın sessizliğine eşlik ediyorlardı,

Ölüm sessizliğinin bir adım öncesi gibiydi o an.

Ağır ağır attığım adımlarımla yokuşu çıkıyordum,

Solumda baharın habercisi bir ağaç, beyaz çiçekleri ile selamlıyordu beni..

Içim bir an yaşama sevinci ile dolmuştu...

Uzun bir aradan sonra dışarı çıkmanın nasıl bir his olduğunu hatırlatırcasına dallarıyla uğurluyordu beni.

Evde geçen onca gün sanki durmuş bir zaman hapsinde gibiydim

Oysa dışarda herşeye rağmen hayat devam ediyordu,

Bunu bilmekte bir umuttu aslında

Bir kaç adım daha atıyor derin bir nefes alıyordum

Biraz soğuk esen rüzgarın etkisiyle kendime geliyordum sanki

Yaşamak nefes almakmış meğer

Sanki bir daha bulamayacak gibi derin derin içime çekiyordum,

Gökyüzüne takılıyordu o an gözlerim

Koyu mavi ton aralığında , yıldızlar ise belli belirsizdi..

Hızlı adımlarla bir kaç insan geçiyordu yanımdan

Ben yine ağır adımlarla yürümeye devam ediyordum

Bir kaç sokak dolaştıktan sonra

Yine zamanın hapsolduğu bir çarkta

Yaşamın döngüsü devam edecekti usulca..

[mavipapatyalarrr11]

Gölgeler yer değiştiriyordu,

Bir zamanlar sokağımın köşe başında izlediğim güneş

Bugün de batıdan batıyordu nihayet..

Bu olağanüstü zaman içinde de geçiyordu ömür.

Sabahın erken saatleri, henüz ortalık karanlık iken

Yine bir pencere kenarında şahit oluyordum,

Gece ve gündüzün yer değiştirmesine..

Güneş siliyordu yavaş yavaş bütün karanlığı,

Kuşlar çoktan uyanmış,

Telaşla kanat çırpıyorlar gökyüzünde..

Bugün de yaşama savaşı başlıyordu

Şu günlerde oldukça korkutucu bir savaş..

Daha çok aç, daha çok mutsuz, daha çok umutsuz ve daha çok bencil insanlarız artık..

Oysa mutlu çocuklardık biz,

Toprağı eker biçer,

Toprağın büyüttüğü bir buğday tanesiyle on kişi doyardık.

Sobanın ateşinde ısınırken,

Annemizin dizinde uyuya kalırdık..

Dünyanın en rahat yatağı "anne kucağı" idi.

Aynı tastan su içer,

Aynı sofrada kaşık seslerine karıştırdı kahkahalarımız..

Mutluyduk işte.

Birazda çocuk..

Bir çift ayakkabımız olurdu "kırmızı renkte"

Ne kadar az isek bir o kadar çoktuk işte

Sevdikçe çoğalırdık,

Bir ağacı, bir hayvanı, bir insanı...

Kırk yama olurdu elbisemizde,

Tam kırk tane anımız olurdu.

Kırk yıl hatırı olurdu bizde dostların...

Çocuktuk..

Ve mutluyduk.

Paylaşmayı bilirdik,

Çok olduğundan değil, az olduğundan paylaşırdık..

Şimdi bu dünya da açlıktan ölen bir çocuk,

Sahile bedeni vuran bir çocuk,

Sınırda ağlayan bir çocuk..

Onlarda çocuktu.

Çokluk içinde yok olan çocukluktu...

Bizlerde çocuktuk işte bir zamanlar,

Mutluyduk,

Ama unuttuk..

Yaşanabilir bir dünya vardı,

Onu da şimdilerde,

Buğulu bir pencere arkasından izler olduk..

[mavipapatyalarrr11]

“Bir şey yap, güzel olsun.

Çok mu zor? O vakit güzel bir şey söyle.

Dilin mi dönmüyor?

Güzel bir şey gör veya güzel bir şey yaz.

Beceremez misin?

Öyleyse güzel bir şeye başla.

Ama hep güzel şeyler olsun.

Çünkü her insan ölecek yaşta…”

Şems-i Tebrizi

[mavipapatyalarrr11]

Bugünde gölgeler yer değiştirirken akşam oluyordu sessizce

Yine pencere kenarında selamladım geceyi oysa sabahlarıda burada karşılıyordum

Gün ağırırken yine sessizlik oluyordu

Uyuyordu herkes

Ama kuşlar uyanmış, gökyüzünde telaşla kanat çırpıyorlardı

Yine uyanacaktık bugünde yaşama savaşına dahil olacaktık

Özellikle şu günlerde daha da şiddetliydi bu savaş

Herkes farkında bir o kadar da bencil

Aç kalmamalıydık

Kuş sütü dahi eksik olmamalıydı o sahte masalarımızda

O zaman anlardık afrikada aç kalan bir çocuğu

Sınırın ötesinde gözyaşlarını yırtılmış kazağın koluyla silen minik yürekleri

Anlar mıydık gerçekten

Sahile vurmuş bir küçük bedeni görünce

Aç kalmaktan korkarken

Oysa biz mutlu çocuklardık

Toprağı eker biçerdik

Toprağın büyüttüğü bir buğday tanesiyle on kişi doyardık

Sobanın ateşinde ısınırken

Annemizin dizinde uykuya daldığımızda

Aynı tastan su içtiğimiz zamanlarda

Aynı sofrada kaşık seslerine karışan kahkalarımızla mutluyduk

İnsandık...

Bir çift ayakkabımız vardı kırmızı renkte

Ne kadar az isek o kadar çoktuk

Çoğalırdık sevdikçe

Ağaçları severdik hayvanları severdik

Yaradılanı severdik

Kırk yama yapardı annem kıyafetlerimize

Tam kırk tane anımız olurdu o yamalarda

[mavipapatyalarrr11]