m0nchild

[m0nchild]

Yazdıklarimin yarisi gitmiş aglicam

[m0nchild]

Bu zamana kadar olan tüm gidişlerimi kaçmak sandın. Her seferinde de buna itiraz ettim. Sen, bu zamana kadar ağzında altın kaşıkla yaşamiş olan kişi, daha kaçmanın ne demek olduğunu bilmeden aşık oldun. Gunahsızlığına bir günah eklenmesinin suçu sen degildin, bendim. Sana hayatın tam olarak nasıl olduğunu öğreticeğime söz vermişken hiç bir şey öğretememiştim. Ve işte o zaman kaçtım senden. Ama yanındaydım. Hislerimin bittiğini anlamayacak kadar masumken nasıl seni sevemedim. Cevabı basitti aslında. Ben bu dünyaya senin günahsızlığına karşılık en günahkar kişiydim. Bu yüzdendir ya altın kadar parlayan ve pırlanta kadar nadir hayatının bok parçasına dönüşmesi. Her şeyi bilirken bilmemezlikten gelen ,tüm işleyeceğin hataları üstüne alan kişiydim ben. Senin hayatına gönderilen en günahkar kurtarıcı meleğin. Ama sen, benim sana tanrı tarafından gönderilen hayatının askı olduğuma karar kıydın kendı aklınca. Normaldide bu. İşte şimdi sana öğretebileceğim tek şeyi göstericem. Ve asıl kaçmanın ne demek olduğunu anlayacaksın. Ben gidiyorum çünkü seni mutluluktan uçurduğum havalarında bir gün kötü olabileceğini bilmen gerek. İyi hayatlar sevememiş oluğum sevgilim.

[m0nchild]

Kendimi anlatamadığımı, karşı tarafında anlamadığını öğrendığımde bıraktım anlatmayı. Eğer boş konuşuyorsam ne gerek vardı konuşmaya. Susunca anladım ne kadar çok yorulduğumu. Sessizlikten korkarken, aslında ihtiyacım olan tek şeyin sessizlik olduğunu fark ettim. Kendimi anlatmama gerek yok. Biliyorum artık. Kendimi, kendimin anlaması lazım.

[m0nchild]

Delirdigimi dusundugum kisimda yanimda beliriyorsun. Yasadigimi hissediyorum. Sonra anliyorum delirmek aslinda yasamakmis. Beraber deliriyoruz.

[m0nchild]

Ne zaman dusuncelerimi yazmak icin elime bir sey alsam hersey susuyor. Kendime ne kadar acimazsizmisim onu fark ediyorum. Ama baskalari bana karsi acimasiz oldugunda, kalbim bin parcalara ayriliyor. Hic bir sey yapamiyorum. Cogu gencin bellide istedigi hayati yasiyorum. Ablamla yasiyorum, hic bir seyime karisilmiyo, evden ciktigimda birine haber vermek zorunda bile degilim, istedigimi yiyorum iciyorum istedigim zaman ders calisiyorum istedigim zaman uyaniyorum istedigim zaman uyuyorum. Mukkemelmis gibi degilmi. Disardan bakinca oyle. Ama kimse anlamiyor. Dusuncelerimi hissetiklerimi duymuyor neden. Hep bir bahane uretiyormusum gibi davraniyorlar. Aciyan gozleri goruyorum etrafimda. Istedigini yapabilirsin diyorlar. Basarabilirsin diyorlar. Kendine calisma programi hazirla diyorlar. Heosini dusunuyorum yemin ederim dusunuyorum ama donuyorum. Oturdugum yerden kalkamiyorum resmen. Bir uzaniyorum bir bakiuorum 4 5 saat gecmis. Kendimi bile taniyamiyorum. Her sey o kadar zor geliyorki. Ama anlaramiyorum. Kalk yemek yap diyorlar. Bize gel suna git bana bak evi topla suna yetis. Daha kendime yetisemezken nasil yasayayim.

[m0nchild]

Hayatta ki en buyuk pişmanliklarimdan biri yazdigim yazilari birilerine gondermk oluyor. Kendime her defasinda "hayir atma sana ozel seyler kalsin" dedigimde en fazla 5 dakika icersinde artik benim ozelim olmaktan cikiyor. Duygu ve dusuncelerime birileriyle paylasma ihtiyacim var ama ne kadar cabalasamda anliuormus gibi durmuyorlar "iyiymis, guzel yazmissin, gercektne oylemi, su cumleyi begendim" demekten baska dedikleri bir sey yok. Bir de sorgulayan biri var. "Sana bunu dusunduren ne?" "Bunu kavrayabilmeni o mu sagladi?" "Onun sayesindemi boylesin?" Sorular. Belki evet belki hayir. Tam olarak anlamadigom seyleri yazdigim icin cogunluk hata bendemi oluyor. Bouke soylemeseler bile boyle hissetiriyorlar. Yargilar sozler, ogrenc bakislar. Bouke yapmalarinjn sebebi icimden cikan bir kac sozmu cidden?

[m0nchild]

Yazmak istiyorum. Ama en zor sey başlangiştur degilmi. Bir onceki gibi yazim yanlislwrinada dikket etmeyecegim. Içimde biriktirdigim her seyi dokmek istiuorjm ama kelimelerle aram iyi degildir. Bu yuzden dir ya dolana kadar biriktirirm icjmde. Tasinca bile peceteyle silmeye calisirim. Aslinda bu aralar cogu seyi boule yapiyorum. Sinira gelinceye kadar bekletiyorum. Cunku bosluktayim. Bunu adim kadar biliyorum. Bundan rahatsimiyim? Degilim. Sadece icimdeki dinmek bilmeyen aci her gecen gun dahada belli ediyor kendini. Bazen hosuma gitsede bazen bu gunki gibi dayanilmaz bir seye donusuyor. Bu zaman kadar kimseye karsi gercek seyler hissetmedim. Hissettigimi dusundugum zamanlar oldu evet. Ama hepsinin bir takindi ve ya ihtiyac oldugunu gelip gecici seylerler yasattigini cok gec olmadan fark edebiliyordum. Bu yuzden dir ya hissetigim aci. Ne zaman gecer diye dusunmeden her gun daha fazlasini yasamak. Daha cok uzuyor beni. Ama bazi seyleri farkin varmamida sagliyor. Bunu bir mektup gubid dusunebilirsiniz. Ya da 15 yaslarinin sonunda ergen bir kizin aci cigliklari ve bos yazilari. Belki onumuzdeki yillarda banada oyle gelicek -ki zaten su an bile beynimin susmak bilmeyen bir tarafi oule diyor-. Insanlarla baglantimi her kesmeye calistigimda her gun gormekten biktigim gokyuzu yer vr bu hayata dahada baglandigimi gordum. Ara vermem gerektigi zamanlarda dahada hizlandigimi hissrtim. Caresizlik durimlarinda daha da caresizlestim. Ve elimden bunu degistirebilecek bir sey gelmedi. Dune gore farkliyim yarina gore ayni. Her gecen gun degisen dusjnce ve davranislarim her gun yoruyor beni. Ama vazgecmek istedigim bu hayatada daha baglaniyorum. Insanlara anlatmak istedigim seyler beynimde donup dururken gereksiz seylere cevriliyor. Ne gerek var ki birseyleri duyurmaya. Ama icimde biriktikce daha da karmasiklasiyor. Yazmaya bu yuzden ihtiyacim var. Yoksa dunyanin ileri gelen yazarlarindan olmak falan istemiyorum. Bahsrtmek istedigim tek bir sey var su an. Aci olarka hissettigim ask duygusu. Bu zamana kadar bana gosterilen kitaplardaki aska asik oldugumu sanardim -ya da kendimi ona inandirirdimki daha kolay olsun benim icin-. Ama öyle degilmis. Asik degilmisim hic bir aska. Icimde hissetigum ask ta ask degilmis ya. Komik durum. Namjoonun yazdigi sozleri okuyunca anliyorum bazi seyleri. Dovsende anlamayacagim seyleri onu okurken anlamis buluyorum kendimi. Kelimelerkm her tukentiginde kendimi bildugim sozleri goruyorum. Kaldigim yerden devam etmemi fisildiyor bana kendi sesiyle. O zaman anliuorum ya aski. Karisik anlatiyorum degilmi? Cunku bende anlamiuorum. Beynimin dusunmeiyi birakmasi zor oldugu icin parmaklarim klavye uzerinde haraket ederken durduramiyorum kendimi. Bu gunluk bu kadar yeter. Belkide sacmalamamin nedeni bu. Askla kalin diyemeyecegim size. Cunku yasaduginizi hissettirne sey ask degildir-cogu kisi bunun uzerine kitap yazip yazi cikarsa bile- askla kalin diyemem ama aciyla kalin o zaman anliyacaksiniz belkide beni.

[m0nchild]

Sevdim, onu kendimden çok sevdiğim için suçluydum. Canımı verebileceğimi düşündüğüm için suçluydum. Ama yapardım. Canımı verirdim. O başka bir kız için gülümserken vermiştim aslında. Sonra koydular beni bir odaya. Her gün bilmediğim haplar. İyileştirirmiş beni öyle söylediler. Her gün ders verdiler. Sevmemeyi ogrettiler ama öğrenemedim. Yine sevdim, yine ve yine. Her gün onu sevdim. Hiç bıkmadan hiç usanmadan. Canımı her defasında nasıl bu kadar yakabıleceğini düşünürken bile sevdim. Yine gitti ama o. Başka bir kıza gülümsedi. Her gülümseyişi bir şeytanın meleğe aşık olması gibiydi. Koydular beni yine bir odaya. Sanki onu sevmek cezaymış gibi mahrum ettiler beni ondan. Suçmuydu sevmek. Bana suçtu ama ona değildi. Ya da onu sevmekmi suçtu. Bu sefer unutturmaya çalıştılar bana aşkı. Ama bilmiyorlardıki o aşktı.