kayipbirmorg

[kayipbirmorg]

En umutsuz olduğun yerdesin. Kafanı duvara dayamış bir şeyleri dinliyorsun. Kendinden başka her şeyi dinliyorsun. Herkesi de dinledin. Tekrar şaşırdın, tekrar ağladın, tekrar yenildin. Geçer dediler geçmedi. Yemedin, yedin uykusuz kaldın çok uykusuz kaldın çok uğraştın ama unutamadın. Yalnız kaldın, kalabalıkta taştın, çok konuştun, çok sustun, çok gezdin çok uyudun, hiç uyumadın, sadece pencelerelerden baktın. Oyalandın, umutlandın birazcık bayatladı numaraların. Az okudun, sonra çok okudun. Çok yazdın, çok fazla yazdın hem ona, hem kendine, hem insanlara yazdın. İnsanlara anlattın, insanlara dinlettin, onları susturdun. Sonra dinlemediler, onlara kızdın. Ağladın, yalnız kaldın, dövündün. Bağırdın, kavga ettin, durmadın, yılmadın. En yakınını, en uzağını, en tehlikeli olduğunu, en tehlikeli bulduğunu seçtin. Umutlandın, umutsuzluğa kapıldın. Sonra mı? sonrası yok, öyle işte...🌓

[kayipbirmorg]

Ve her şeye çocuksu ruhuyla inanan güzel kızım umarım sırf bir insanı kaybettin diye kendini tüm insanlara kapatmazsın. Gerçekleştirmek istediğin hedeflerin var. Hepsinin peşinden koşacağını biliyorum. Gittiğin yere neşe saçarak gireceğini biliyorum. Sevmediğin biriyle, mutsuz bir ilişkiye kendini mecbur gibi görmektense bir gün gerçekten birdaha birini sevene dek kalbini sadece kendine özel tutarak hem kendini hem de karşındakileri koruyacağını biliyorum. Her şeyin en güzelini hakediyorsun. Çünkü çok güzel sevdin sadece o bu sevginin baş kahramanı olmamalıydı. İstediğin işi alacağını biliyorum. İleride istediğin mutlu bir aileye sahip olacağını biliyorum. Yurt dışına taşınma hayalini gerçekleştireceğini biliyorum ve sana güveniyorum. Hepsi sana çok iyi gelecek tüm geçmişini burda bırakarak yoluna devam et. Çünkü bazen olmaz. Evin, ev olmak istemez ve tek başına yeniden bir ev yaparsın. Vazgeçemezsin çünkü bir eve ihtiyacın var, içinde sadece sen olan. ❤️‍🩹

[kayipbirmorg]

Gelmeyeceksin biliyorum, ben sonsuz bir özlem içerisinde sana hasret kalacağım. Hüznüm bağrımı yakacak, ben ona da alışacağım. Yalnızlık korkusu sarmış her yanımı, böyle de yaşayacağım Gelmeyeceksin biliyorum, Hayalin de alıştıra alıştıra uzaklaşacak benden. Mutluluk, bir güvercinin kanatlanıp yok oluşu gibi terk edecek beni, İstesem de artık kulaklarım duymayacak zarif sesini Gelmeyeceksin biliyorum, Beni çaresizlik duyduğum şehirde bir başıma bırakacaksın. Korkularımı gizlettiğim meydanlarda aratacaksın. Bir defa yanmak neyse de, sen beni her gün yeniden yakacaksın..

[kayipbirmorg]

İnsanlığa, yaşama, kendime, en çok kendime öfkeyle dolu olan kalbim seni sevdikten sonra merhametle yanıp tutuşmaya başladı. Seni sevmek bana insan olduğumu hatırlattı. Belki bir suça karışıp yitecekti gençliğim. Seni tanıdım, itle dalaşmaktansa köşeyi dolaşmayı öğrendim. Cesaretin güç göstermek olduğunu değilde, merhametle, şefkatle insan kalabilmenin ve sadakatle sevdiğinin ardında dağ gibi durabilmek olduğunu öğrendim. Sen benim kendimi bulmama, fıtratıma uygun davranmama, insan olduğumu hatırlamama sebepsin. Sen benim Allah'a yönelmeme, inancımı tazelememe de vesilesin.

[kayipbirmorg]

Herkesin dönmek istediği ama penceresinin önünden bile geçemediği bir evi vardır. Herkesin zamanında çok yürüdüğü ama şimdi asla adım atmadığı bir yolu vardır. Herkesin çok sevdiği ama artık asla dinlemediği bir şarkısı vardır. İşte bu hayat böyledir.

[kayipbirmorg]

Dünyada tek bir kadın tanıdım ben. Onun da kalbinde dünyadaki bütün çiçekleri gördüm. Bir kapıdan içeri girdiğini düşünsene, içeri girdiğinde umduğun ve beraberinde ummadığın bütün güzelliklerin karşına çıktığını? Ve bu mutluluğun tarifi pek de mümkün olmasa gerek. Olur da eğer hayata tutunursam, dünyanın en şanslı erkeği olacağımı biliyorum. Çünkü kalbin yalnızca bununla da sınırlı değil. Aynı zamanda dünyanın en merhametli ve en güzel insanısın da. Seni yaşayamayacak olmam beni çok üzer. Ama tanımış olmak bile tarifi pek de mümkün olmayan bir mutluluk. Yazdıklarımın son satırlar olacağını bilsem, belki de sayfalar yetiştirmek imkânsız olacaktı. Çünkü kısacık ömrü hayatımda bile seni, yeryüzündeki hiçbir kâğıda sığdıramazdım. Sevmek, birine yalnızca duygularını açmak değilmiş. Onu onsuz da sevebilmekmiş. Dahası uzaktan sevebilmek de mümkünmüş. Ve ben bunların hepsini seni severken öğrendim. Ama bilmeni de isterim. İnsanın sevdiğine uzak kalması çok başka kıyamet. Ama kavuşacağını bilerek beklemesidir ona belki de sonunda cenneti sunan.

[kayipbirmorg]

Ben hiçbir zaman dünyayı umursamadan hayatın tadını çıkarabilen rahat bir insan olamadım. Yaşadığım tatlı anlar yüzünden ortaya çıkan sorunların üstüne gidip onlara bir çözüm bulacağım yerde, bir takım kuruntulara kaptırdım kendimi. Ancak böyle açıklayabilirim içimde duyduğum intihar dürtüsünü. Ne zaman bir güçlükle ya da acıyla karşılaşsam, hep intiharı düşünmeye yargılı olduğumu biliyorum. Beni korkutan da bu. Temel ilkem intihar, gerçekleştiremediğim, hiçbir zaman gerçekleştiremeyeceğim, ama düşüncesi duyarlığımı okşayan intihar. En beylik, en umutsuz anlamıyla bir enayiyim ben. Nasıl yaşayacağını bilemeyen, ahlaki olgunluğa ulaşmamış, kendini bir şey sanan, intihar düşüncesinden bir şeyler uman, ama bunu gerçekleştiremeyen bir adam.“

Pavese’nin sıkılgan ruhu onun huzurla yaşamasına hep engel olmuştu. Asla gerçekleştiremeyeceğini düşündüğü intiharını, bu nottan yıllarca sonra gerçekleştirmişti.

Yazı şu şekilde devam eder:

“İşin korkunç yanı, şu anda yapabileceğim hiçbir şeyin bu durumunu düzeltemeyeceği. Çünkü, eskiden kendimi yine böyle bir durumda bulmuş, fakat beni kurtaracak bir çıkar yola rastlayamamıştım. Şimdi de bu adımı atacak gücü kendimde bulamayacağım. Bu kadarını kesinlikle biliyorum. İnsanın kendini içtenliğe vermesi, mutlak bir şey içinde benliğini yitirmesi. Sakınılması gereken bir şey. Daha önce katlandığım bütün acıların kaynağı, kendimi mutlak, bilinmeyen, bilinçdışı şeylere zevk alarak bırakışımdı.”

“HAYATINI BİR SAÇ TELİNE BAĞLAMIŞSIN, çabalamaya kalkma, yoksa onu da koparacaksın.” diye yazar.

Ve ekler;

“İçimdeki boşluğu aydınlatacak bir hayat kıvılcımı hâlâ yok. Bu noktadan öteye gidemeyeceğimi, söyleyecek neyim varsa söyleyip bitirmiş olduğumu çok iyi biliyorum. En kötüsü, bir şeyler başarmış olmam, bu yüzden de her şeyden büsbütün vazgeçmeyi göze alamamam. Belki de bu durumdan kurtulacağım ama çatlak ortada, açıkça görülüyor. “

İntihar etmeden önce 17 Ağustosta son notu şudur Pavese’nin:

Gizlice en çok korkulan şey hep gerçekleşir sonunda.

Tiksiniyorum bütün bunlardan.

Sözler değil. Eylem.

Artık yazmayacağım.

[kayipbirmorg]

Gülüyor musun her gün ya da ağlıyor musun bazı geceler, anıyor musun beni, arıyor musun her zaman yanında olduğum günleri, inan bilmiyorum ama sen benim her şeyin boşa olduğunu gösterdiğin yanımsın..

[kayipbirmorg]

İyi birisi miyim bilmiyorum ama hiçbir zaman istenmediğim yerde durmadım, hiçbir zaman insanlara taktiklerle yaklaşmadım, içimden ne geldiyse onu yaptım, karşımda ki insan hiçbir zaman benden yana zarar görmesin diye uğraştım.

[kayipbirmorg]

Bugün bana iyi misin sorusundan sonra “Cidden iyi misin?” Şeklinde bir soru daha aldım. Afalladım. Birkaç saniye telefonun bağlanmasını beklermiş gibi içimdeki bana ulaşmaya çalıştım. Cidden iyi olup olmadığımı bilemeyecek kadar sağır mıydım kendime diye durup bir düşündüm. Sonra gerçek dünyaya dönerek, silkelendim ve iyiyimdir ben ya niye iyi olmayayım ki dedim. Çünkü biz her zaman iyiyizdir. Bize her zaman iyi olmak öğretilmiştir. Peki nereden geliyor bu iyi hal? iyi olmamamıza sebep olan Şeyler; uçup gidebilir mi ki sizce? Yoksa çok başarılı bir baskı makinesiyle anlık dümdüz edilmiş ve zamanla ortaya çıkıp, iyi hali bozmayı mı bekliyor bu Şeyler?

Bir yaranın acısı dinse de hatırası kalıyor. Bir kalp yarası kapansa da sızısı geçmiyor. Bu yüzdendir galiba dayanıp dayanıp bir ufak Şeye ağlayışımız. Yaralar kapanıyor, acılar geçiyor, yeni bir gün doğuyor ve biz unutuyoruz. Kesinlikle bazı Şeyleri unuttuğumuzu zannediyoruz.Gözlerimizin dalmasına, yutkunmamıza sebep olan Şeyleri bastıramazken bile unuttuğumuzu zannetmek istiyoruz. Ve içimizde tüm bunlar olurken hayat devam ediyor. Ev, okul, iş, aile, arkadaşlar, akrabalar... Bunları da geçiyoruz, ertesi günü etmeyi başarıyoruz da kendimizden geçemiyoruz.

İnsan en zor sınavı kendisiyle veriyor galiba; yalnız kaldığı her anda, başını yastığa koyduğu her karanlıkta.

Birilerinin derdini dinliyoruz, derman olmaya çalışıyoruz, yeri geliyor derdimizi paylaşıyoruz ama kendimizle dertleşmiyoruz. Sessiz çığlıklarımızı, kırgınlıklarımızı, kalbimizin kırılışını duyamıyoruz, pek de duymak istemiyoruz zaten. Ne gerek var Şimdi eteğimizdeki taşları dökmeye değil mi? Oysa ki sizi sizden başka kim istediğiniz gibi dinleyebilir ki? Kim size derman olabilir? Çözümler kimde? Sizi; içinize kulak vermeye, kendinizle dertleşmeye davet ediyorum. Gerçekten iyi misiniz?

[kayipbirmorg]

Beni kimse bana rağmen sevmedi. Git dediğimde gittiler hep, iyiyim dediğimde de inandılar. Oysa ki çoçuk yanım biraz çabalasınlar ve şu engelleri aşabilsinler isterdim. Bana veda bile edilmiyor. En çok bu incitiyor sanırım. Bir varmış bir yokmuş gibi insanlar. Yanındayım diyenleri yaramda buluyorum. Artık ağrıyan bir yanım dahi yok. Hadi sende çık git. İstesende kırabileceğin bir kalbim yok artık.

[kayipbirmorg]

Nasılsa koymuşsun kafana, kimbilir ne kadar oldu kafanda bitireli. Aklından neler geçti, neler düşündün bilmiyorum. Ama vardır senin bir bildiğin... Kimse kimseyi sonsuza dek sevmek zorunda değildi elbet. Ama dürüst olmaya mecburuz. İki kişinin yaşadığı bir sevdayı tek bir kişinin bitirmesi adil değil. Gözlerinin içine baka baka 'seviyorum seni' derken, içten içe terketmek hiç adil değildi. Senin yaptığını tırnak yapmaz ya ete, Her neyse... Dedim ya vardır elbette bir bildiğin, Ya da kim bilir, belki de başka bir sevdiğin... Vardır işte bir şeyler. Seni değiştiren, beni sana yok saydıran bir şeyler vardır elbette. Yoksa o kadar yaşanmışlık ve onca şey boşuna olamazdı. Ben yanındayken aklın bende değilse, sen de durma zaten yanımda. Beni daha fazla alıştırmadığın iyi de oldu, daha çok sevdirmediğin de iyi oldu. Ama şunu da aklından hiç çıkarma. Herkesin yüreğini bilen Allah, Kimsenin ahını bırakmaz hiç kimsenin yanına.

[kayipbirmorg]

Kalabalıklar beni sahiden sıktı. Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil.. İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz.

[kayipbirmorg]

O kadar uzun zaman oldu ki seni görmeyeli. Her gece senin hayalin ile yatıyorum yatağa. Her gece seni düşünüyorum. Her gece yalvarıyorum rüyama gel diye. Ama hiç gelmiyorsun sevgilim. Hiç göstermiyorsun o güzel yüzünü bana. Bir daha bakamıyorum o güzel bal gözlerine. Seni görmediğim her gece uykum daha da zehir oluyor bana. Önce sen terk ettin beni sonra uykularım. En son da umudum. Artık uyusam bile seni göremeyeceğimi biliyorum. Artık nasıl inanıcam sevdaya, kime sarılıcam Söylesene şimdi bir daha nasıl sevicem?

[kayipbirmorg]

Daha çocukken yaşamam zorunda olduğumu ögrendim ben, daha çocukken nasıl oldu bunlar inan hiç bilmiyorum sürekli ardı ardına hiç bitmeyen şeyler yaşadım ben. Bu son dedim bitecek dedim her seferinde tekrar düştüm o bataklığa sondu dediklerim bitmedi Hala devam ediyor beni ezmeye, hayatin nasil bir kuralı nasil bir yaşamı var anlamadan ilerliyorum nasıl bir ilerlemekse bu anlam veremiyorum. Her seferinde diyorum ki elbet mutlu olacaksın oğlum sabret ama gün geçtikçe daha kötü oluyorum hiç bir şey hissetmiyorum bazen, bazende o kadar çok şeyi hissediyorum ki kendimi tanıyamıyorum artik. Aslında hiçbir zaman kendimi tanıma fırsatımda olmadı sürekli insanları tanımak zorunda bırakıldım, iyi anlayabileyim ki istedikleri şeyleri başarabileyim. Neyse az da olsa içimi döktüm teşekkür ederim..

[kayipbirmorg]

Delirdiğimi düşünmüştüm çoğu kez, çoğu gece ve sonra kendime dedim ki Neden? Kocaman bir soru karşılığında, tek bir cevap aradım. İnsan neden özlerki canını yakanı.

[kayipbirmorg]

Kendimden hiç nefret etmedim; ama bir türlü beğenemedim de kendimi. Çok acı çektim ama başkalarına da çok acı çektirdim. Kendimi haklı görüyor değilim; ama kendimi savunuyor da değilim. Hele yargılamayı hiç beceremiyorum, kendimi de dünyayı da… Dünya ne ise oydu, ben de ne isem o oldum, uyuşamadık.