katiofski

[katiofski]

[katiofski]

[katiofski]

Άνθρωποι κενοί

Ανούσιοι. Υλιστική αγάπη, περισσότερο σαρκική

Δεν αφήνουν κανένα στίγμα πάνω σου, περνούν αδιάφορα, σχεδόν απαρατήρητα, σαν ένα άνοιγμα του βλεφάρου που στο κλείσιμο του, τους έχεις ήδη ξεχάσει.

Γεμάτοι χαρά και δήθεν ευτυχία και όμως τόσο στεγνοι και αδιάβαστοι από τις πραγματικές χαρές της ζωής-υποκειμενικό βέβαια·λευκά χαρτιά που δεν θα τσαλακωθουν ποτέ . Θα γραφτεί πάνω τους μια επίπεδη ιστορία,ενα γρήγορο διήγημα ευτυχίας. Ασυγκίνητοι άνθρωποι, άνθρωποι της δράσης και της εύκολης διασκέδασης.

Λένε ένα "σε αγαπώ" δίχως να το νιώθουν πραγματικά, το χρησιμοποιούν συχνά, δεν αισθάνονται το βάρος των δύο αυτών λέξεων και το πετούν εύκολα στο πρόσωπο σου. Κατάχρηση σε ανελέητο βαθμό.

Αγάπη χωρίς προσπάθεια, εγωισμός στην εντέλεια χωμένος στην κάθε γωνιά των πράξεων. Επιζητούν αγάπη χωρίς δυσκολίες, μόνο που η αγάπη αναδεικνύεται μέσα από αυτές. Η υποστήριξη γίνεται συνώνυμο της απομάκρυνσης, η μοναξιά το επακόλουθο, το εμείς εσύ.

Υποσχέσεις, όνειρα, λέξεις που θυσιάζονται στον βωμό του εγώ. Ξαφνικά όλα ανήκουν στο παρελθόν και συνεχίζουν την ζωη τους ανενόχλητα.

Σε αφήνουν σε σκοτεινά δωμάτια, ακολουθούν νύχτες μοναξιάς. Μα δεν καταλαβαίνουν, δεν θα καταλάβουν ποτέ, δεν συναισθανονται, δεν σε νιώθουν. Δεν θα καταλάβουν την απογοήτευση, δεν την αναγνωρίζουν καν στο πρόσωπο σου. Σε κοιτάνε κατάματα μα δεν σε βλέπουν·δεν έχουν μάθει να κοιτάζουν σωστά.

Ψεύτικοι άνθρωποι, απρόσωποι, συναισθηματικά φτωχοί.

[katiofski]

#Spotify

[katiofski]

#Spotify

[katiofski]

Πότε σταματήσαμε να είμαστε παρορμητικοί, να πράττουμε βάσει του τι θέλει η καρδιά, να αφήνουμε τις βολικοτητες πίσω και να δρούμε πάνω στον αναβρασμό του αίματος; Πότε σταματήσαμε να είμαστε χαλαροί, ανέμελοι, απροβληματιστοι; Πότε αφήσαμε τις σκοτούρες της ημέρας να μας επηρεάζουν, να καθορίζουν τον τρόπο που θα δράσουμε; Αφήσαμε το πρωινό ξύπνημα να μας καθορίσει τον ύπνο μας, την αντίδρασή μας σε έναν τσακωμό. Θόλωσε η σκέψη μας. Πότε γίναμε έτσι; Πρέπει πλέον το ποτό να μας επαναφέρει; Εκεί καταντήσαμε; Γίναμε τόσο ευαίσθητοι; Μα τόσο ευαίσθητοι πια! Τόσο εγωιστές; Αφήσαμε το "ας πάω και όπου με πάει, αρκεί να αγαπώ,αρκεί να δώσω όλο μου το είναι" να φθαρεί και να εξατμιστεί σαν ένα τίποτα. Τέτοια κατάντια!

Πότε σταματήσαμε να φλερτάρουμε και να είμαστε ρομαντικοί με μικρές πράξεις στην καθημερινότητά μας; Πότε βάλαμε το εγώ πάνω από το εμείς; Το εγώ έγινε πιο ηχηρό και κάλυψε την όμορφη συνύπαρξη, την γλυκιά συμβίωση. Γίναμε ψυχροί και απότομοι. Γίναμε κάτι που απεχθανόμασταν και κρατούσαμε μακριά μας, και όμως το κάναμε οικείο. Πλέον τα βράδια απλώνουμε το χέρι μας και αυτό βρίσκει το κενό, την άδεια θέση μιας αγαπημένης ύπαρξης. Μας πιάνει ένα κρύο απόκοσμο συναίσθημα, τρομερή μοναξιά και πόνος. Μα πως καταντήσαμε έτσι ρε ψυχή μου! Τόσο κοντά, μα παράλληλα τόσο μακριά. Κάποτε δύο φιγούρες αχώριστες, τώρα πλέον ξένες ή που βασικά τείνουν να αποξενωθούν. Οι δρόμοι μας τείνουν να γίνουν παράλληλοι, ενώ εμείς είχαμε καταφέρει να τους διασταυρώσουμε. Πονάμε, το ξέρω αγάπη μου. Πονάμε μαζί όμως και είναι κάτι μέσα στο χάος της αποξένωσης. Το κρατάω σαν σημάδι, κράτα το και εσύ σαν μια υποσημείωση, σαν μία μικρή υπενθύμιση πως είμαστε σε όλα μαζί. Ακόμα και τώρα είμαστε σε αυτό μαζί. Και θα μάθουμε να ερωτευόμαστε από την αρχή, να δίνουμε χώρο στο εμείς. Άκου με γλυκό μου, σου λέω θα το βρούμε.

[katiofski]

Κάπου ανάμεσα στον φόβο του γήρατος και της τρέλας της νιότης.

Κάπου εκεί ζω. Με ένα μυαλό συνεχώς θολωμένο που αν δεν είναι φροντίζω να το θολώσω εγώ και μια ψυχή γερασμένη με την μεγαλύτερη όρεξη για ζωή που έχω δει. Και κάπως έτσι ζω. Σε ένα σπίτι μπουρδέλο συνεχώς με μια γάτα και μερικές χιλιάδες νέες έγνοιές που δεν είχα ποτέ πριν, κλειδωμένες στην ντουλάπα. Ουρλιάζουν για βγουν και χτυπάνε το ξύλο με μανία για να τις προσέξω, αλλά εγώ προσποιούμαι πως είναι ο αέρας και ξανα��έφτω για ύπνο. Οδηγίες χρήσης για μια ζωή τυποποιημένη πάνω στο τραπέζι, που δεν τις χρησιμοποιώ, αφού είναι άχρηστες, σου λένε μόνο τι να κάνεις, όχι το πώς. Κι εγώ εδώ κοιτάζομαι στον καθρέφτη, ένα πρόσωπο ελάχιστα αλλαγμένο από τότε, ενώ εγώ είμαι πολύ. Κάνω επιλογές που είχα πει πως ποτέ δεν θα έκανα και τρέμω τη στιγμή που αυτό θα μου γίνει συνήθεια. Κοιτάζω την δικιά μου ευημερία πάνω από τον άλλων, γιατί η ζωή μου έμαθε πως αυτό πρέπει να κάνω αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι, είμαι αυτή πραγματικά; Αν ναι, πως έφτασα εδώ; Πότε άφησα τον πόνο και την ήττα να καταπιεί την ύπαρξη μου τόσο πολύ που πια κοιτάζω να τους αποφεύγω; Τι έγιναν όλα εκείνα τα ποιήματα και τα κείμενα για την ατέλειωτη αγάπη και για το πως αυτή δεν έχει όρια, τι έγινε στο <<εγώ πάντα θα δίνω τα πάντα κι αν τελειώσει άσχημα θα ξέρω ότι πάλεψα>>, από πότε δεν βάζω τους ανθρώπους μου πάνω από όλα; Πότε έγινα αυτή που φεύγει αν πληγωθεί και δεν μένει εκεί και δεν φοβάται να μείνει μόνη και δεν αφήνει την νύχτα ένα φως ανοικτό γιατί τα τέρατα βγαίνουν το βράδυ; Πότε ξεκίνησαν να με ανησυχούν περισσότερο οι λογαριασμοί από το ποια λέξη ταιριάζει καλύτερα στην επόμενη μου πρόταση και πότε τα τραγούδια έπαψαν να έχουν νόημα;

Παραληρώ λίγο γιατί δεν ξέρω ακριβώς τι προσπαθώ να πω, το μόνο που ξέρω είναι ότι πια, όταν προσπαθώ να εξηγήσω σε τρίτους τι παίζει μέσα στο κεφάλι μου με κοιτάζουν περίεργα. Μου λένε ότι με ενοχλούν και με σοκάρουν φυσιολογικά πράγματα. Το <<έτσι είναι η ζωή>> μπορεί ειλικρινά να κάνει να τα χάσω. Δεν μπορώ να καταλάβω πως και πότε απλά κατάλαβαν ότι <<έτσι είναι η ζωή>> και απλά έγνεψαν καταφατικά και συνέχισαν με την μέρα τους. Δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν τους φαίνεται καθόλου σουρρεάλ ότι την μια στιγμή κάτι είναι όλος σου ο κόσμος και μια στιγμή μετά δεν σε ενδιαφέρει. Μεγάλωσα, μου πέρασε, δεν σε αγαπώ πια και όλα αυτά ενώ έναν χρόνο πριν θα σου έλεγαν το εντελώς αντίθετο. Κι αυτό τους μοιάζει φυσιολογικό. Οι άνθρωποι φεύγουν, πληγώνουν ο ένας τον άλλον συνεχώς και απλά συνεχίζουν. Πως όμως μπορούν να αγαπούν κάποιον, να τον βλέπουν να φεύγει και να μην αντιδρούν καν; Έτσι είναι η ζωή, οι άνθρωποι φεύγουν.

Δεν ξέρω αν εγώ είμαι η τρελή και αυτή που τα παραλέει και τα παρασκέφτεται, μα πια νιώθω εξωγήινος και το μόνο που ψάχνω είναι κάποιον να με νιώσει. Φοβάμαι τόσο το τώρα και το αύριο, το αν θα τα καταφέρω και το αν θα μπορέσω να κρατήσω την υπόσχεση που έδωσα στην έφηβη που ήμουν τότε, να μην την ξεχάσω ποτέ. Θέλω να ζήσω και να αγαπήσω και να ερωτευτώ αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να νιώσω ποτέ ξανά όσο τότε.

<<μην σταματήσεις να αγαπάς ποτέ όπως αγαπούσες στα 16>> τραγουδούσα από πριν καν γίνω δεκάξι. Μα τώρα είμαι 20 και φοβάμαι πολύ πως θα γίνω όπως όλοι οι άλλοι και θα ξεχάσω πως.

[katiofski]

[katiofski]

[katiofski]

Cannon ad. Self-explanatory, really.

Isn’t this the Eightiest Eighties image? A ninja. Leg warmers. A headband, sweatbands. Aerobics. The skyline of a city at night. Magenta, pink, blue.

Anyone who grew up in the 1980s will remember the short but intense ninja craze. My brother used to make shuriken from tin cans. They were well-crafted, too. My brother, little MacGyver.

[katiofski]

[katiofski]

[katiofski]

[katiofski]

baby girlie

[katiofski]

[katiofski]

<3

[katiofski]

Δύο μέρες μόνο (Παπακαλιάτης)

#Youtube