indopebbles

[indopebbles]

Vrouwtje heeft deze week veel met ons aan het water geoefend. Mijn grote zus Cato is een waterrat. Zij had het op een gegeven moment niet meer in de hand en voordat ze het wist was Cato alweer het water ingedoken. Ze is nog niet aan zwemmen toegekomen... alleen maar spartelen en pootje baden... maar de stap naar zwemmen is dan een kwestie van tijd. Dit is géén gewenst gedrag voor een hulphond. Zeg dat maar tegen een labrador die zwemvliezen tussen z'n tenen heeft en gek van water is. Waarom mogen wij eigenlijk niet leren zwemmen? Omdat nu nog niet bekend is aan welke cliënt wij eventueel gematched gaan worden. We kunnen bij iemand terechtkomen die zwaar beperkt is en niet de mogelijkheid heeft om een hond te kunnen afdrogen. Dan is een hond die te pas en te onpas het water induikt... not done. Nu wonen wij ...nabij de Kraaijenbergse plassen ....water in overvloed dus! Erg ongemakkelijk voor mijn baasjes nu Cato een mega aantrekkingskracht tot water heeft ontwikkeld. .. Wij dus deze week steeds oefenen met wandelen langs de Maas. Ik vast aan de losloopriem en Cato aan een lange lijn zodat ze meteen teruggetrokken kon worden als ze een aanloop wilde nemen. Cato mag dat gedrag niet laten zien omdat ik óók nog in opleiding ben en dat gedrag voor normaal kan aannemen. Dat doe ik nú nog niet want ik luister nog steeds goed en kom netjes terug als vrouwtje me roept... maar hé...ik ben dan ook nog niet aan het puberen. Cato schijnt het nu wel goed door te hebben... kijk maar naar het filmpje...en vrouwtje glimt weer trots 😜🤣🐾🦮🐕

#lois #Cato #hulphondinopleiding #gastgezin #moederhond #labrador #labradorable #puppy #dogsofinstagram #yggep63

#Instagram

[indopebbles]

Sommige dingen lijken zo vanzelfsprekend dat je vergeet om er dankbaar voor te zijn. Het leven is mooi dus ik geniet er van. Omdat ik het kan én mag 🙏❤️👊

#omdathetkan #dankbaar #lifeisgood #happy #hetzijndekleinedingendiehetdoen #survivor #mooinederland

#Instagram

[indopebbles]

#Instagram

[indopebbles]

Heerlijk genieten van een appel ... in partjes gesneden en waar het klokhuis uit verwijderd is omdat de pitjes van een appel niet goed zijn voor hondjes. ik neem er exact 2,5 minuut de tijd voor🤪🐾 #Cato #hulphondinopleiding #dogsofinstagram #blacklabrador #blacklab_squad #yggep63 #gastgezin

https://www.instagram.com/tv/CUZ9eDKDQsc/?utm_medium=share_sheet

[indopebbles]

[indopebbles]

[indopebbles]

[indopebbles]

[indopebbles]

[indopebbles]

[indopebbles]

[indopebbles]

[indopebbles]

Dit ben ik!

08-12-2015 Dit ben ik! 125 kg schoon aan de haak met een BMI van 47. Lijdend aan alle kwalen die Morbide Obesitas met zich mee kan brengen. Diabetes, hoge bloeddruk, verhoogd cholesterol, arthrose, slaapapneu, astma …. ik heb het allemaal. Daarnaast heb ik 6 jaar terug borstkanker gehad en had ik vanaf mijn jeugd een eetstoornis waar ik voor behandeld ben. Helaas weet ik wat het is om gepest te worden maar daar ga ik je nu niet mee vervelen. Ik ben vooral niet zielig! Laat ik dat meteen voorop stellen!

Sinds 16-09-2015 staat mijn wereld in het teken van de gastric bypass. Dat is de dag waarop ik mijn intake had bij het Maxima Medisch Centrum in Eindhoven had. Een zware dag 1 dag voordat ik op vakantie ging. Ik moest al om 9.00 uur in het ziekenhuis zijn samen met de groep mensen die hetzelfde lot ondergingen als mij. Tot aan de lunch stond mijn dag ingepland met gesprekken met een diëtiste, psychologe, fysiotherapeut en een fittest. Daarna ging het team in overleg om te bepalen of je een ‘go’ voor operatie had. Het wachten op de uitslag was slopend en je begrijpt vast wel dat ik dat allemaal erg spannend vond. Als ik een go had zou ik een wachttijd van 3 maanden hebben tot aan de operatie. Dat maakte me niet uit….als ik mijn beoogde doelen maar kon halen. ….Een leven zonder insuline. …meten….medicatie. …gezond zijn en me lekker voelen in mijn lijf!

Ik had net een zware tijd achter de rug. Ik ben namelijk van januari 2015 tot juli 2015 in groepstherapie geweest voor mijn eetstoornis. Mijn leven was een aaneenschakeling van eetbuien, uithongeren en slecht eten. Gekweld door een verkeerd zelfbeeld en onzekerheid over mijn uiterlijk. Altijd bezig met hoe ik er uit zag. Hoe ik mij moest kleden, hoe ik moest gaan zitten of lopen om zo aantrekkelijk mogelijk over te komen. Verdrietig dat ik niet die verleidelijke sexy diva was waar menig mannenhart sneller van ging kloppen. Ik had mij er al bij neergelegd dat ik niet moeders mooiste was en had daar best mee kunnen leven tot ik in 2009 die alles verterende diagnose kreeg. Borstkanker en uiteindelijk een borstamputatie. Een lichaamsverminking die ik eigenlijk nooit goed heb kunnen verwerken. Nog meer vrouwelijkheid die me afgenomen werd…

Begrijp me niet verkeerd want ik liep echt niet voor schut. Ik heb het vermogen om mezelf goed te verzorgen. Ik weet me leuk op te maken en te kleden gedreven door een soort angst om niet nog meer uitgelachen te worden. Met behulp van de lingeriewinkel waar ik mijn protheses koop kon ik mijn probleem toch redelijk oplossen ... maar het blijft behelpen. Je hersenen hebben zo hun eigen spinsels die met mij toch een behoorlijk kronkelige loop namen. Ik had mezelf dus wijs gemaakt dat ik niet mooi was dat ik in de spiegel niet de leuke verschijning zag die ik ben. In mijn therapie heb ik echt geleerd om op een reële manier naar mezelf leren kijken. Okay. Ik ben geen maatje 38 of 40. Maar ik mag er zijn. Ik zie er goed uit en juist omdat ik zo reëel naar mezelf leerde kijken kon ik ineens ook mijn beperkingen accepteren en zien. Die had ik altijd weggewuifd. Ik was toch niet die dikkerd die niets meer kon? Hoezo moe? Ik heb toch diabetes en ook de nasleep van de chemo’s speelt mee. Hoezo benauwd? . ..ik heb toch astma. ..laat staan dat ik vertel hoeveel moeite het mij kost om mezelf aan te kleden. Ik moet echt op bed gaan zitten omdat ik anders mijn schoenen niet aan krijg. Laat staan dat ik vertel over de pijn die ik dagelijks voel in mijn benen, rug, schouders en hoofd. Om over de energie die alles me dagelijks kost maar niet te spreken. Kortom: Ik ben een wandelende pillendoos en daar wil ik nu van af! En ik wil niet meer gevangen zijn in mijn lichaam!

Goed! Ik kreeg dus een ‘go’ maar ik moest de wachttijd van 3 maanden in acht nemen omdat de psycholoog het te kort op de therapie bij Amarum vond en zij was bang dat ik een terugval zou krijgen. Tot die tijd moest ik nog een aantal groepsbijeenkomsten bijwonen, een uitgebreide fittest doen en een onderzoek voor anesthesie ondergaan. En nu? Is het alweer bijna Kerst en dan de jaarwisseling. Ik heb nog geen datum. Dat komt wel maar 1 ding weet ik alvast….. 2016 wordt mijn jaar!