hissizlestimsayende

[hissizlestimsayende]

Aynanın karşısına geçip,kan çanağı olmuş gözlerine baktım. Baktım ve,‘kaybettin,’ dedim. Kendimi o kadar yıkılmış,yorulmuş hissediyordum ki;sanki üstümden tır geçmişti,geçerken de en çok kalbim etkilenmişti.

[hissizlestimsayende]

kolay olmadığını biliyorum, acıttığını da biliyorum. orada oturmuş öylece düşünüyorsun, kafanda milyonlarca soru uçuşuyor. uyuyamıyor, kafanda farklı farklı senaryolar yaratıyor, zihinsel bir pişmanlık listesi yapıyorsun. bu gece tıpkı diğer geceler gibi, cehennem kadar zor ama her zaman yaptığın şeyi yapacaksın. atlatacaksın. iyi olacaksın. sadece inan ve başar.

[hissizlestimsayende]

Benden dağınık bir ailede kendimi toparlamamı istediler, dağınık arkadaşlıklar, kötü dersler, hastalıklı ve kaybolmuş ruhumun arasında kendimi düzeltmem gerektiğini söylediler. Kimse bana 'Neden böylesin?' dememişti oysa..

Belki sorsalar çok şeyin suçlusu kendilerinin olduğunu bilirlerdi. Neden güvenmiyorsun? diyeceklerine ya geç o fasılları demeyi tercih ediyorlardı.. Ben bütün sorulara cevap verip veda etmek istiyorum herşeye.

NEDEN GÜVENMİYORSUN?

İlk soru bu olsun istedim. Şimdi ben size hayat hikayemi anlatayım. Buradan bulun neden güvenmediğimi.

İlk darbe önceki yazılarda olduğu gibi babamın gitmesiyle başladı. Daha doğrusu başka bir adamı babam bilirken bir başkasının ben senin babanım diyerek gitmesiydi. İkinci darbe annemden geldi hem de aynı gün. Yaşadığım t*cavüzü oyun olarak görüp karşı tarafa inanarak ve daha 5 yaşındaydım. Daha sonra annemin cezaevine girmesi ve abim dedem en yaşamaya başlamamızla oldu. Dedemin bana yanaşmasını gören abimin hiçbir şey olmamış gibi davranıp bana sahip çıkmamasıydı. Ardından annemin cezaevinden çıkarak evlendiği adamın bana yanaşmasıydı. Kimse hiçbir şey görmek istemedi. 5 Yılın ardından yaşadığım her şeyi anlatmama ve ses kayıtlarının olmasına rağmen ailemin hiçbir şekilde hiçbir ferdinin yanımda durmamasıydı. Tek başıma hayatla mücadele etmeyi öğrettiler bana. Sağ olsunlar çok şey yaşadım. Kurtarmaya çok çalıştım kendimi. Siz olsanız bir insana güvenebilir miydiniz?

NEDEN BÖYLESİN?

Alın size en çok merak edilen ama asla sorulamayan sorunun cevabını vereyim. HER ŞEYDE TEK BAŞIMAYDIM. Psikoloğa giderken de tek başımaydım, alkol içerkende... Herkes yaralarımdan vurduğu için kendime kapattım kendimi. Bunu yaparken de çok hata yaptım farkındayım. Çok yanlış insanlara inanıp güvendim. Canları sağ olsun beni daha da güvensiz biri yaptılar. Yoruldum artık. Güçlü durmaya çalışmaktan yoruldum. Hiç dinlenmeye vaktim olmadı. Olmayacak da biliyorum...

[hissizlestimsayende]

Benim kendime umudum kalmadı artık.

[hissizlestimsayende]

Kendimden vazgeçtim artık. Kopmak istiyorum hayattan. Şuan belki de bir kızın intihar mektubunu okuyorsunuz. Bunların en büyük sebebi benim. Çünkü en ufak bir şeyde şüphelere girebiliyorum ben. Kopartıyorum kendimi. Umursamaz bir insana dönüyorum Tıpkı kendimi bile umursamadığım gibi. Özür dilerim istemediğiniz bir evlat rolüne girdiğim için. Yaptığınız tüm her şey için teşekkür ederim ama benden bu kadar. Daha çabalayamam kendim için. Çünkü yoruldum. Ayaklarım artık çok güçsüz. Hevesim yok. Yaşayacağım her şeyi yaşadım çünkü.

[hissizlestimsayende]

BEN BİLE KENDİMİ SEVMEZKEN SİZİN BENİ SEVMENİZİ BEKLEMEK SAÇMAYDI.

[hissizlestimsayende]

Bu kadar atak geçireceğime ölmeyi tercih ederdim. Şimdi en büyük dileğim için bu çabam. ÖLMEK. Böylelikle kimseye zarar veremem. Kimse bana kendince lakaplar takamaz. Kimsenin hayatında bir yer kaplamam. Kimseye yük olmam.

[hissizlestimsayende]

Kaybettiğim şeyler arasında ailemin de olduğu bir dönemdeyim. Savaştığım onca şeyden sonra bir de bu oldu. Kaybettiğim şeyler ufak değil bu defa. Belki isteyerek belki istemeyerek yaptığım bir şey ama bu defa büyük bir cezası var. YALNIZLIK GİBİ... İyice kendime kapandım. Dışarı çıkmak istemiyorum ve hatta nefes almak dahi istemiyorum. Ağrılarım arttı. Artık topallıyorum. Nefesim çok kesiliyor. Bazen nefes alamıyorum diye uyanıyorum artık. Son bir haftadır her şey üst üste bindi. Ciddi bir bunalıma girdim bu defa. Hayatımda babam dediğim insanın or*spu diyip tokat atması kadar koyan hiçbir şey olmamıştı. Buna annemin or*spu demesi de dahil. Hayatını anlattığın yeri geldiğinde sarılıp ağladığın sığındığın limanın bunu yapması bana çok koydu. Bilmiyorum daha ne kadar yaşarım. Ne kadar daha nefes alırım, gerçekten hiçbir şey bilmiyorum. Ayakta durmaya çalışıyorum. Kendimleyim 1 haftadır. Delice kitap okuyorum. Hiç dinlemediğim kadar belki müzik dinliyorum bu ara. Benim yalnız kalmam gerekiyormuş. Tek bunu anladım. Ben kendime zarar versemde acısını tek yaşıyorum. Kimseyi üzmeden sadece kendi üstüme oynamam gerekiyormuş. Gitmem lazım. Kendimi bırakıp gitmem lazım. Çok çok uzaklara hemde. Bir daha dönmemek üzere. Herşeyi silmem lazım. HATTA KENDİMİ BİLE...

[hissizlestimsayende]

İnsanların istekleri benden bitmiyor. Artık alıp başımı çekilmek istiyorum herşeyden. Çünkü bana çok şey saçma geliyor. Uykularım korkutuyor beni. Kabuslardan kaçıyorum. Korkularım arttı artık. Daha kaybedecek neyim var diye düşünüyorum ama cevabı yok. Güvenmiyorum, sevemiyorum, inanamıyorum kimseye. Bunu bana yükleyen aileme teşekkür ederim. Hayatın menfaat olduğunu öğrettikleri için gerçekten teşekkür ederim. İkinci ailem desen ne istiyor ? Bunu da bilmiyorum. Onların istediği gibi biri olmaya çalıştıkça her geçen gün daha fazlasını istiyorlar benden. Daha ne yapabilirim insanlara bilmiyorum. Herkesin istediğini yapmaya çalıştıkça benden başka birşey kalmadı. Karakterimden ödün vermekten yoruldum. Bu ben değilim ki. Ben neyden kaçıp neye düştüm. Bunu düşünmekten kafam patladı artık. Yoruldum insanlarla uğraşmaktan. Bilmiyorum ne yapacağımı. İstediğim şeyleri yapmak için biraz daha zamana ihtiyacım var. Tek başıma hayat kurmam gerekiyor. Bunu anladım artık. Teşekkür ederim hayat. Bana bu bilgileri verdiğin için. Bana bunu yaşattığın için. Kaybettiğim bir hayatım var. Kazanmam gereken şeyler var. Çabaliyorum. Hayırlısı...

[hissizlestimsayende]

Kaybettiğimiz şeyler, kazanılacak şeyler çok var ama yapacak gücüm yok.

[hissizlestimsayende]

İstediğim hiçbir şeyi yapabilecek gücü bulamıyorum kendimde. Yorgunum. Darbe yemekten çok sıkıldım. İnsanların dışardan bakıp yargılaması beni artık bitiriyor. Kaybedecek çok bir şeyim kalmadı. İnsanlardan çok sıkıldım. Herkese hesap vermekten yoruldum. Kendimi ifade etmeye çalışmaktan çok bunaldım. Kimseye kendimi anlatamıyorum bence. Ailem artık farklı evrelere girdi. Annem aşık olduğunu düşünüyor. Beni konuşturuyor sırf sevgili olmak için. Konuşsam da neden konuştun oluyor. Ellerindeki oyuncak gibi oldum. Kırmaktan bıkmadı kimse. Bense kendimi anlatmaktan bıktım. Dışardan bakınca ne olarak görünüyorum bilmiyorum.

[hissizlestimsayende]

Kendimi öldürmek ve öldürmemek arasında ince bir çizginin ortasındayım. Geceleri artık ağlayarak uyanmaktan çok yoruldum. Nefesimin kesilmesinden de yoruldum. Benim ne yaşadığım aslında bir çok insanın umrunda değil farkındayım. Artık umursamak da istemiyorum ama bazen kelimeleri çok ağır oluyor. Umursamasam bile aklımdan geçiyor. Kalbime dokunuyor. Ne kadar zor bir şey anlatamam. Bir gün gerçekten odanın içine girdiklerinde beni asılı bulmalarından korkuyorlar mıdır? Bence hayır. Çünkü onlar için bu bir kurtuluş olabilir. Allah affetse yapardım. Ölmek için dua ediyorum desem Allah kızar mi? İsyan etmiyorum ama canımı alsın diye dua ediyorum. Neden yorgunum biliyor musunuz? Rüyalarımda hala o pisliği görmekten yoruldum. Bunu kimseye anlatamadığım ya da anlattığım insanların anlamamazlıktan gelmesi bana yeterli bir cevap olarak geliyor. Yağmurdan korkuyorum mesela. Gök gürültüsünden mesela. Bunu kimse anlamıyor. Komik bile geliyordur eminim buna...

[hissizlestimsayende]

Kız hissedebildiği kadar yaşamak istiyordu. Sorunda buydu yaşayamıyordu çünkü hissedemiyordu. Ne yapacağını bilmez haldeydi. Bu dar alanda sıkışmış etrafı boş bakışlarla süzüyordu. Boş bakışlar... Her şey göründüğü gibi değildi değil mi? Her hikayenin iki farklı yönü vardır. İyi olmadığını biliyordu ama iyi olduğunu da biliyordu. Değildi kimi kandırıyordu ki? Değildi işte, içi içini yiyor. Bu lanet dünyadan def olup gitmek için gün sayıyordu. Saatleri saymış olsaydı o büyük günahı işlerdi biliyordu, dayanamazdı. Titreyen elleri, ağrıyan başı, bulanıklaşan ve kapanmak için direnen gözleri, birbirine girmiş saçları, ısırmaktan kanayan kurumuş dudakları, sızım sızım sızlayan burnu. Bütün uzuvları sızlıyordu. Dışı kendisini, içi içini yakıyordu. Hissediyordu içinde yangınlar hakimdi, ateşlere barınaktı. Dumanlarsa ağızından çıkıyordu bu soğuk odada. Titrek nefesleri bir dumanı andırırcasına havada süzülüyordu sonra hisleri gibi kayboluyordu. Karanlığın kendisiydi, karanlık ona hakimdi. Bir ışık aramak için çabalamıyor öylece karanlığın hakimiyetine izin veriyordu. Ne gücü ne de çözümü vardı. Tek başınaydı her şekilde. Bir başına aşmaya çalıştığı engeller aşamadığı koca birer yüke dönüşmüştü. Olaylar o kadar hızlı ve ağır gelişmişti ki. Düşünecek ne vakti ne de takâti kalmıştı. Öylece bırakmıştı akışına, yine de vardı rahatsız eden bir şeyler.

“Hiç bir sese gerek yok, biz sessizliğimizle de konuşabiliriz. Sessizliği iyilik için kullanalım. Kalp kırmak için değil. Bunu burada bitirelim ve sessizlikte yaşamayı sürdürelim. Konuşmak kanlı bir bıçaktır ve konuştukça o kanlı bıçağı kalbimde hissetmek bu hayatın verebileceği en büyük cezalardan biri. Buna gerek yok, yaşamama da gerek yok. Bitsin, yetti..”

[hissizlestimsayende]

Yine seni çok özledim bu gece. Bana bıraktıklarınla yetinmeye çalışıyorum. Seni özleyerek geçen kaçıncı günüm bilmiyorum. Çok özledim. Kokuna hasret kaldım. Fotoğraflarınla yetinmeye çalışıyorum. Sesinin tonunu özledim. Ses kayıtlarına, videolarımıza dalıp gidiyorum. Seninle uyumayı özledim. Uyurken olan hallerini izliyorum her gece. Şimdi anlıyorum bazen sevmekte yetmiyor. Kokun, ellerin, gözlerin, saçların, sen olman lazım. Böyle uzaktan değil yakından sevmem gerek seni. Kilometrelerce öteden değil. Yakından sevmem gerek. Ben nasıl böyle oldum bilmiyorum. Nasıl böyle bağlandım. Sesine mi aşık oldum? Belki de benim için atan kalbine? Ama biliyorum ben aşık oldum. Bunu kimse değiştiremez. Kalbim attığı sürece nefes alışlarım senin için. Biliyorsun bu hayatımın sebebi de sensin ve yine biliyorsun bu kalp senden başkası için de ritim değiştirmez. Ben seni uzaktan sevdim. Kilometrelerce öteden. Ama hala aynı gökyüzü altındayız. Benim için doğan güneş senin içinde doğuyor. Benim için batan güneş senin için de batıyor. Ya bir gün her şey değişirse ve benim için bir daha güneş doğmazsa? En çok bundan korkardım ben. Korktuğum başıma geldi yine. Sensiz kaldığım her gün güneş sana doğuyor ama bana o güneş hep ay gibi. Gecem gündüzüm birbirine karıştı sen yokken. Hiç bir şey eskisi gibi değil. Yediğim yemeğin, içtiğim suyun bile tadı kalmadı sen yokken. Aramız düzelsin diye eliminden geleni fazlasıyla yaptım ben, çok çabaladım hatta birisi için ilk defa gururumu hiçe sayıp çabaladım. Ama düzelmedi yetemedim sana. Samimi söylüyorum seninle bir derdim kalmadı artık,gururumu hiçe sayıp karşına dikildiğim gün dudaklarından çıkan o cümleler kalbinin en ücra köşesinde bile olmadığımı anlamama yardımcı oldu. O kadar silinmişim ki yerimi bir başkası bile almıştır belki... İstediğin oldu bak, ne arıyorum ne yazıyorum ne de soruyorum yinede hiçbişey için pişman değilim bişeyler hissetmek bayağı iyiyidi. Sildin bitti biliyorum. O cüzdandan o fotoğraf çıktı. O kalpten beni söktün sen. Çabalarımı görmek istemedin. Aradığın o son gün sesimin ne kadar titrediğini farketmedin hiç. Kalbin sızlamadı. Ses tonun soğuk hatta buz ve uzaktı. Hiç sevmemiş, hiç yaşanmamış gibi...

[hissizlestimsayende]

Narin kalbimi küle çevirdiler..

Aşkı gömdüğüm yeni zamanlar..

Zamanın akışı bir film gibiydi..

Lakin karanlıktan çıkan bir ışık misali..

Israr ettim bu hayata..

Cansız kalan çiçeklerimi diriltmek istedim..

Azmedip başarmak için..

Nasip diye bir umuttur beklemek..

[hissizlestimsayende]

Sensiz yaşayamıyorum diye kaç kere söyleyeceğim? Sen yokken o kadar büyük bir boşluktayım ki. Anlatamıyorum. Çok çabalıyorum senin için. Her şeyi oldurabiliyorum ama sensizliği olduramıyorum. Yerine hiçbir şey koyamıyorum. Dolmuyor o yer. Ben sensizken ne yapacağımı hiç öğrenmedim ki. Öğretenim de olmadı. Keşke sen gitmeye meyillendiğinde öğretseydin sensiz ne yapabileceğimi. Yorgunum sensizken. Sen beni ayakta tutan tek daldın. Sen gidince o dalı kaybettim ben.

[hissizlestimsayende]

Hiç ummadığın anda bir mesaj gelir ve şaşırırsın. Çünkü hiç beklememişsindir. Onca ay sonra gelen o mesaj hem kırar hem umutlandırır... Kalbin çok kırıktır ama affetmek için yer ararsın. Bilmiyorum yine. Bilinmezlerin ortasında kaldım yine. Affetmem için mi arıyor? Yoksa kalbimin ne kadar parçalandığını görmek için m? Hani derler ya; Her katil cesedinin başına bir kere gelir. Öldüğüne emin olmak için... diye. Acaba o yüzden mi? Buraya dökebiliyorum ancak içimi. Yardım edebilecek kimse yok. Anlatacağım da kimse yok. Yalnızlık benim tercihim evet ama bu kapalı kutudan çıkmalı mıyım? Bilmiyorum. Ben yine bilinmezlerin içinde kalıyorum.