helena-van-brussel

[helena-van-brussel]

ESTHETICA: extra 3 : De Vrek

Voor mijn derde “extra” van dit trimester, wou ik het hebben over het fantastische toneelstuk waar we zelf mee bezig zijn in de les speltheater. Het is het toneelstuk “De Vrek” of in het Frans “L’avare” van “Molière”. Het stuk dateert uit de 17e eeuw en wij baseren ons op het script van Dom & Maillard. We brengen zelf ook veel eigen elementen en verrassende dramaturgie aan. Het is een ontzettend aangenaam stuk om te spelen en ik ben blij dat we dit doen omdat “Molière” toch wel een belangrijke naam is in de theaterwereld. Ik volg toneel op de Servaisacademie te Halle en doe de les speltheater 2u op maandag samen met Timon, Lukas & Arthur (uit 6LAT). Zij studeren dit jaar af, waardoor dit stuk een echte knaller moet zijn. We spelen het eind mei als ons examen. Onze toch wel verrassende aanpak is, denk ik, zeker de moeite waard om te bekijken. Meer kan ik niet zeggen want dan zou ik spoilers weggeven.

[helena-van-brussel]

ESTHETICA: POPCONCERT

EVoor het onderdeel ”Pop” ben ik samen met mijn beste vriendin Aude (eveneens uit 5LaWi6) naar een concert van “Aya Nakamura” in “Vorst Nationaal” geweest op maandag 25 november 2019. Niet alleen was het ontzettend leuk, maar ik denk dat het mijn cultureel beeld ook verrijkt heeft. Het was het eerste betalende concert dat Aude en ik ooit hebben bijgewoond en alles was dus nog heel erg spannend en nieuw voor ons. Dit popconcert was naar mijn mening een echte popper! We hadden beiden een e-ticket en kwamen er daar achter dat het afgedrukt moest zijn, dus moesten we ons naar de loketten begeven om een ticket te laten afdrukken. Hier was een stevige wachtrij, maar we stonden aan een zij-ingang waar af en toe mensen binnen en buiten gingen. Plots ging er een vrouw, waarvan ik dacht dat ze VIP was aangezien ze geëscorteerd werd en een kleine koffer bij zich had, binnen langs de zij-ingang. Na eens goed te hebben gekeken, besefte ik dat het Aya Nakamura in hoogst eigen persoon was. Wij hebben Aya Nakamura dus letterlijk op 1m afstand gezien en het idee hieraan voelt geweldig! Hierna moesten we door security en werd er met een doorzichtige pen een kruis op ons hand en het ticket geplaatst. Wanneer we ons dan naar de effectieve zone (=“ grijze middenzone”) waar wij zouden staan wouden begeven, werden deze kruisjes met een blacklight gecontroleerd. Omstreeks 19u45 begon het voorprogramma; DJ Flex. DJ Flex draaide vooral Brusselse rap, wat ons dus toch wat meer kennis liet maken met de Brusselse hip-hop & street. De hele avond werd er enkel Frans gesproken, zowel door DJ Flex als door Aya Nakamura als door security en voedingverkopers. Het concert was dus ook een mooie gelegenheid om ons Frans wat bij te schaven. Aude en ik vonden het ook ‘echt nice’ dat we in de “grijze zone” stonden, omdat we hier konden dansen en we dicht bij het podium stonden. Na een kleine pauze was het eindelijk zover; Aya Nakamura. Het concert opende alvast met een geweldige knaller, Aya zag er geweldig uit, ze droeg een geel pak dat zeker tot de categorie ‘streetwear’ kan behoren en waarmee ze er niet alleen aantrekkelijk maar ook heel stijlvol uitzag. Het podium, de belichting en het decor waren heel erg variërend, ontzettend mooi en trendy. Zo waren de drie belangrijkste decorstukken, drie grote driehoeken, die belicht werden, waar iets op werd geprojecteerd en die zelfs bewogen. De driehoeken gaven een mooie vorm aan het totaalbeeld van het podium. Een terugkerend element op vlak van decor is ook ‘rook’. Niet alleen kwam Aya op in een rookwolk, ook werden er vaak rookblazers aangezet en werden er zelfs rookballonnen in het publiek gekatapulteerd. Deze rookballonnen leken op het eerste zicht gewone ballonnen tot ze plotseling en op mysterieuze wijze ‘ontplofte’ (zie ze ook op een foto als bijlage).  Het woord waarmee ik het decor hoofdzakelijk zou beschrijven is ‘futuristisch’. Het concert zelf was wederom formidabel. Aude en ik hadden vooral veel verwacht van haar meest bekende hits en hoewel deze dan ook fantastisch waren, waren het ‘de voor ons onbekende’ liedjes die mij het meest aangenaam hebben verrast. We wisten beiden niet dat Aya zo een prachtige stem heeft en dat ze zelfs rustige en ontroerende liedjes ontzettend goed en écht kan overbrengen. En veel van de liedjes die ze zong en we nog niet kende, willen we nu beluisteren omdat we er zo van genoten hebben. Door haar ‘attitude’, ‘dancemoves’, lichaamsbouw en uiterlijk, durf ik haar zelfs de Franse Beyoncé te noemen. Aya kan ongelooflijk goed bewegen en dansen en heeft een geboren gevoel voor ritme. Dit werd nog meer versterkt en in de verf gezet door de dansers op het podium, over elke choreografie werd duidelijk veel nagedacht en ze werden nagenoeg helemaal perfect uitgevoerd. Toen Aya op het einde afscheid nam, bedankte ze ook haar dansers, achtergrondzangeressen en muzikanten. Ook vermeldde ze erbij dat haar muzikanten uit Brussel afkomstig zijn. Last but not least wou ik het nog even hebben over de soort mensen die naar het concert kwamen, het overgrote deel waren meisjes van onze leeftijd, maar iedereen was welkom; zo waren er bijvoorbeeld mannen van rond de dertig, maar ook vrouwen van die leeftijd, kleine kindjes, ... Ook was elke seksuele geaardheid welkom, er stond bijvoorbeeld een homokoppel bij ons in de buurt die super leuk en schattig meededen. Mijn conclusie is dus dat het een prachtig concert was, ik heb me heel erg geamuseerd en in het algemeen viel het zeker in de smaak. 

[helena-van-brussel]

ESTHETICA: extra 2 : ‘oude’ muziek

De laatste tijd ben ik als maar meer geïnteresseerd in ‘oude’ muziek. Zo staan namen als The Beatles, Bill Withers, ABBA, Queen, Foreigner, Bon Jovi, Sting, Nappy Roots, Michael Jackson, … met nummers als “Hey Jude”, “Let it be”, “Here comes the sun”, “Hot blooded”, “Shape of my heart”, “Always”, “Dancing queen”, “Bohemian Rhapsody”,... op mijn Spotify-lijst. Sommigen van deze nummers zijn echte klassiekers en ik vind het toch wel belangrijk enkelen van deze te kennen.

[helena-van-brussel]

ESTHETICA: extra 1: Henry Darger

Op woensdagavond 27 november 2019 ben ik samen met mijn toneelgroep naar de voorstelling “Het koninkrijk van Henry Darger” geweest. Deze voorstelling vond plaats in het cultureel centrum Westrand in Dilbeek om 20u30. Naar mijn mening was het een geweldige voorstelling die boordevol humor maar ook ontzettend serieuze onderwerpen zit, zo worden bijvoorbeeld onderwerpen als racisme en seksueel grensoverschrijdend gedrag aangehaald. Het toneelstuk handelt deels over alledaagse discussies en problemen. Je kan er ook veel kritiek op de maatschappij in zien. Qua taalgebruik bevat de voorstelling veel stotende taal, maar ook prachtige, gevarieerde en ingewikkelde woorden. De verdeling van de rollen maakte de voorstelling ook alleen nog maar interessanter aangezien ze vaak wisselde van rol en elk ook meerdere rollen speelde en elk zorgde voor leuke extra momenten. De acteurs vertolkten de rollen fantastisch, vooral de man (Peter De Graef) speelde het toneelstuk geweldig.Ook de dramaturgie was prachtig en paste perfect bij elke scène, elke emotie, … Het verhaal gaat over Henry Darger, een zwakzinnige met een opmerkelijke levensloop waar het toneelstuk grotendeels over handelt. Het verhaal is waargebeurd, waardoor het nog veel echter aanvoelt en het publiek nog meer geraakt wordt. Doorheen heel de voorstelling worden empathische gevoelens opgeroepen. Al met al kan ik het gehele toneelstuk toch wel als ‘cultureel hoogstaand’ benoemen. Ik heb van deze voorstelling genoten en ik hoop dat we het komende jaar nog naar zo een toppertjes gaan gaan.

[helena-van-brussel]

ESTHETICA : KLASSIEK CONCERT

Voor het onderdeel ‘Klassiek’ heb ik een ontbijtconcert in “Bozar” bijgewoond samen met mijn mama op zondag 17 november 2019. Meer dan een concert kan ik die hele voormiddag een echte belevenis noemen. Het versterkte niet enkel de band met mijn mama, maar deed me ook Brussel meer appreciëren en het was een rustpunt in de dagelijkse chaos dat mijn leven is. We namen eerst de trein in Halle om 8u41 om er vervolgens achter te komen dat het ontbijt pas om 10u start. Dit hield ons echter niet tegen en we besloten Brussel te verkennen. We maakten een wandeling vanop de “Kunstberg” en stapten zo door naar de wijk “Sablon”.  Het esthetische gedeelte begon al meteen hier door de kleine galerijen waar we een kijkje namen. Hierna zetten we de ervaring verder door ons naar  “Bozar” te begeven. Hier aten we gezellig een klein ontbijt in het “Café Victor”, dat prachtig ingericht is.  Het concert zelf vond plaats in de “Grote Zaal Henry Le Bœuf”, wederom een fantastische locatie. In de zaal heerst een mooie akoestiek en het decor en de inrichting zijn mooi maar niet te opvallend zodat ze de voorstelling niet overheersen. Het was een concert van het “Lux Trio”, drie Koreaanse muzikanten uit Berlijn.  Het ensemble bracht werken van de Oostenrijker “Joseph Haydn” en van de Tsjechen “Bohuslav Martinu” en “Bedrich Smetana”.  Opmerkelijk vond ik dat de drie muzikanten hun instrumenten nog op het podium stemden, ik had dit niet verwacht wat dus voor een verrassend element zorgde. Het trio bracht de muziek ook schitterend door hun expressieve bewegingen en gezichtsuitdrukkingen, dit element zorgde voor een ook aangenaam visueel beeld. Ook pasten ze esthetisch uitstekend bij elkaar, de pianiste droeg een volledig witte en zeer modieuze outfit. De violiste droeg dan weer een wit bloesje met een donkerblauwe broek en de cellist droeg een donkerblauw/zwart pak. De violiste zorgde dus voor een mooie overgang tussen de andere twee artiesten.  Terwijl ik luisterde naar de muziek en keek naar de muzikanten schreef ik ook af en toe mijn gevoelens en gedachten bij de verschillende muziekstukken op een kladblad. Bij het openingsstuk, “Es-groot Hob. XV: 29” van “Haydn” schreef ik de beschrijvende woorden ‘fleurig’ en ‘empathisch’ op bij het eerste deel, namelijk “Poco Allegretto”. Ook schreef ik dat er zich ‘mooi accenten en gradaties’ bevonden in dit deel. Als ik mijn eigen interpretatie nu vergelijk met de uitleg in het foldertje van “Bozar” komt dit grotendeels overeen, hier wordt er namelijk over gezegd dat dit deel ‘grootsheid uitstraalt’gepaard met opgewekte ‘melodieën en verrassende elementen.’ Mijn notities veranderen dan eerder naar woorden als ‘rustig’, een ‘mooi geheel’ en ‘zacht met hevige accenten.’ Dit vinden we dan ook terug bij de beschrijving van het tweede deel, genaamd “Andantino ed innocentemente”. In het boekje schetsen ze dit deel als ‘rustig’, ‘onschuldig’ en toch ‘origineel en verrassend.’ De finale van dit stuk of “Presto assai”, vond ik ‘plots hevig en levendig’, ‘deels dramatisch’ en ‘vrolijk’. “Bozar” vergelijkt deze finale met eens Oostenrijkse Ländler, een volkse dans. Ik heb deze dans en de bijbehorende muziek dan ook eens opgezocht en beluisterd, en ik snap de vergelijking vast en zeker. Nadat ze dit eerste deel hadden gebracht volgde applaus en vervolgens stemden ze opnieuw hun instrumenten. Over het tweede stuk staat in het infoboekje vooral veel over de componist ervan, “Martinu”, er wordt verteld over zijn levensverhaal en zijn standpunt in het leven. Na het lezen van mijn notities kan ik dit levensverhaal daar wel in terug vinden. Dit stuk heet “Klaviertrio in C-groot H.332” en bestaat uit de volgende delen: “Allegro moderato”, “Andante” en “Toccata”. Ik had bij dit stuk in het begin een eerder ‘donker’, ‘melancholisch’ gevoel, maar naarmate het vorderde dan ook weer lieflijker en zachter en op het einde vervolgens weer hard. Ik vond dit stuk persoonlijk het minst goede stuk, dit kon ik merken aan het gegeven dat mijn gedachtes nogal vaak afdwaalden bij dit deel en het niet zo een grote indruk naliet. In het boekje van “Bozar” werden dan weer zeer lovende woorden gebruikt voor dit stuk. Het laatste stuk of ‘Trio op. 15” is van “Smetana” en de inspiratie voor de componist van dit stuk is het verlies van zijn dochtertje. Als ik de beschrijvende woorden in het boekje lees, vind ik ze erg passend bij wat er volgens mij gebeurde of aan de hand was, namelijk: ‘Als eerste een heel erg hoge, opmerkelijke en zelfs krijsende toon, waardoor de snaar van de violiste zelf sprong. Dit kleine intermezzo was echter niet vervelend of gênant, maar zorgde ervoor dat iedereen weer zijn volledige aandacht er aan kon schenken. Ik vind dit stuk zeer dramatisch en daadkrachtig, er heerst dan ook een heel snel en vlot tempo. Dit wordt gevolgd door een ontspannende en kalmerende melodie, die vervolgens weer overvloeit naar een zeer hevig tempo en zeer harde tonen.’ Ik voeg bij mijn bericht ook een foto van het boekje toe waar ik steeds naar verwijs als een soort (informatie)bron. Nog enkele zaken die mij opvielen bij dit stuk en die ik dan ook wil meedelen; Ik vind het geweldig hoe ik mij bij deze klassieke muziek steeds ballerina’s inbeeld in bepaalde kostuums die bepaalde oefeningen uitvoeren. Zelf hoor ik natuurlijk in de balletles veel klassieke muziek, waardoor die link in mijn hoofd blijkbaar snel gelegd wordt. Een andere observatie is een observatie bij het trio zelf, ik vind dat ze een zeer bewonderenswaardig gebruik van hun instrumenten hebben. Ze gebruiken de instrumenten op verschillende manieren wat voor veelzijdigheid zorgt. Ook het zeer dramatisch omgaan met de vioolstok en cellostok geven een soort empathie weer. Ik vind het trio dan ook een prachtige combinatie doordat ze zeer goed op elkaar inspelen. Tot zover mijn ervaring van het concert van “Lux Trio” in “Bozar” op zondag 17 november 2019. Na het concert zochten mama en ik dan weer de iets ‘hippere’ sferen op door naar een leuke en trendy bar te gaan. Ook liepen we nog wat rond in het centrum van Brussel en daarna namen we de trein terug richting Halle. Al met al vond ik het een zeer aangename en educatieve ervaring en ik hoop er weer snel zo een te ondervinden.