fluctusx

[fluctusx]

Na czym polega dorosłość? Na tym, że przestaje cię obchodzić liczba znajomych, a zaczynasz zwracać uwagę na to, jakie wartości mają te osoby.

[fluctusx]

I jeśli mam wybrać Twoje szczęście ponad swoje, to zrobię to. Bo może jestem samolubna, ale prędzej piekło zamarznie, niż postawie siebie ponad Ciebie.

[fluctusx]

"To uczucie, gdy słuchasz jakiejś piosenki i słowa nagle zaczynają pasować do Twojego życia."

[fluctusx]

"Tylko ty wiesz, ile wygrałeś wewnętrznych bitew. Ile przeszkód musiałeś pokonać które przewyższałeś, aby udowodnić sobie, że możesz, że zasłużyłeś na nagrodę. Czasami na naszej życiowej drodze natrafiamy na wiele niezrozumiałych przeszkód (rozczarowanie, kłamstwa, opuszczenie, frustracja…). To dzięki nim staliśmy się twardsi, to one nas wyrzeźbiły, odcisnęły na nas swoje piętno, ale wydobyło też to, co w nas najlepsze." – Terry Pratchett "Ostatni kontynent"

[fluctusx]

"Chcę, żebyś słyszał krzyk, który nie wydobywa się z mojego gardła, żebyś czuł ból, którego nie pokazuję i dostrzegał to, co niewidoczne. Chcę po prostu, żebyś w końcu zrozumiał."

[fluctusx]

Nadmierne myślenie to nie żart.

To gówno pożera cię w środku.

[fluctusx]

[fluctusx]

“Mój stan to nie to, co widzicie w moim ciele, ale to, co dzieje się w mojej duszy.”

[fluctusx]

Pomyśl sobie jak wiele przypadku i zbiegów okoliczności musiało zaistnieć, aby doprowadzić do naszego spotkania. Wystarczyła tylko jedna inna decyzja w moim, albo w twoim życiu, jedna droga w prawo zamiast w lewo i nie wiedzielibyśmy o swoim istnieniu. A jednak, przydarzyło nam się to i pozwala mi wierzyć, że wszystko jest możliwe, skoro los zaszedł z nami aż tak daleko.

[fluctusx]

Pomyśl sobie jak wiele przypadku i zbiegów okoliczności musiało zaistnieć, aby doprowadzić do naszego spotkania. Wystarczyła tylko jedna inna decyzja w moim, albo w twoim życiu, jedna droga w prawo zamiast w lewo i nie wiedzielibyśmy o swoim istnieniu. A jednak, przydarzyło nam się to i pozwala mi wierzyć, że wszystko jest możliwe, skoro los zaszedł z nami aż tak daleko.

[fluctusx]

Nie ma takich słów, by opisać, co czuję

To nie tak, że mało mówię, ja po prostu nie lubię

-Szpaku

[fluctusx]

[fluctusx]

Trzeba poukładać ten pierdolnik narobiony przez ostatnie lata

[fluctusx]

Czasami jesteś tak wyczerpany emocjonalnie, że nawet sen nic już nie daje. Budzisz się wciąż zmęczony. I po prostu to nie znika

cytaty_aniolkaa

[fluctusx]

Nie naprawiam problemów. Naprawiam swoje myślenie, wtedy problemy rozwiązują się same.

[fluctusx]

Jednym z największych wyzwań w życiu jest bycie sobą w świecie, który próbuje sprawić  byś był jak reszta.

[fluctusx]

Po latach zaczęłam się w końcu ze sobą spotykać gdzieś w połowie drogi. Od samego początku walczyłam ze skrajnie wykluczającymi się odsłonami mojego "ja". Latami próbowałam "być sobą" nie mając pojęcia co to znaczy. Wybierałam się do siebie na spacery tylko po to, by ostatecznie stawać pod płotem jak psychopata i uciekać, gdy tylko otwierały się drzwi. Kim byłam? Co było moje, a co nie? Jaka miałam być według innych, a jaka według siebie? Przez lata będę uciekać ze skrajności w skrajności z nadzieją na finalne odnalezienie złotego środka. Odnalezienie tej idealnej kompozycji moich wszystkich przesad. Tak sobie właśnie ją wyobrażałam. Taką idealną, w pełni kontrolowaną kobietę pełną sprzeczności, która nigdy nie wykonywała przypadkowych ruchów oraz zawsze doskonale wiedziała dlaczego. Tam wszystko miało uzasadnienie. Tam nie było błądzenia po omacku, tylko zawsze gotowa odpowiedź, uformowana w przyjemnie brzmiące zdanie wielokrotnie złożone. To była ta kolejna złota rama, w którą postanowiłam siebie oprawić, by zawisnąć w niej na ścianie oczekiwań. Zamawiałam je dla siebie na wymiar odkąd skończyłam 12 lat i... och, jakże ja te ramy uwielbiałam. Wpasowywanie się w nie wymagało niezłej gibkości. Czyje były to ściany i czyje oczekiwania? Trochę świata, trochę rodziny, trochę autorów przypadkowych komentarzy, które ogromnie brałam do siebie... Głównie moje własne. Nie byłam wtedy dla siebie przyjaciółką. Przyjaciółka nie stoi nad tobą z batem i nie zagania do ciasnej zagrody. Nie umiałam jeszcze wtedy inaczej o siebie dbać. Nie wiedziałam nawet, że powinnam. Myślałam, że zimny wychów będzie trzymał mnie w ryzach i dyscyplinował, ale skutek ostatecznie okazał się być odwrotny. Dzień w dzień uśmiechałam się szeroko w mojej złotej ramie, by któregoś dnia spaść z hukiem ze ściany, wyrywając gwóźdź i zostawiając za sobą wielką, nieregularną dziurę. Jak to za dużo? Zbyt ciężka na jeden gwóźdź? Rama się roztrzaskała i nie było sensu jej kleić. "Ja też i... mnie chyba też." - pomyślałam.

Marta Kostrzyńska