evsizbirininblogu

[evsizbirininblogu]

Anlayamıyorum. Aynı evde doğup büyüdüğüm iki kardeşimden nasıl oluyor da bu kadar farklıyım. Annemden , babamdan nasıl en ufak bir iz almadım. Küçük kız çocuğusun ya sen daha 12 yaşında çocuksun. Ablana ahlak polisi kesilecek kadar nasıl bu hale geldin? Sizi böyle yapan ne ? aynı evde düşman kesilmemizin suçu farklı mutluluklarımızın olması mı? İnsan kendi çocuğunu sebepsiz sevmeli bence. Herkes kendi gibi olanı bağrına basıp, farklı olan üzerinde psikolojik baskı kurarsa nasıl aile olunur ki? Üzgünüm bunu söylerken ama en ufak içim titremiyor aile kavramına artık. O kadar ayrıştım ki... Yazmak istiyorum artık bir şeyleri çünkü konuşabilecek kimsem yok. Kendi arkadaş ortamının en neşeli kızı ben, aile evinin en dışta kalan yüzü bi kez gülmeyen sorunlu çocuğuyum. Bu hale getiren şey düşmanca karşılayan saygı duymayan ve özgürlük alanı tanımayan aile zihniyeti. Hatırlıyorum çocukken annem ağlarken nasıl üzüldüğümü, babamı görünce yaşadığım mutluluğu. Bugün annem ağlasa görmem haberim bile olmaz ki üzüleyim. Babamın da zaten yüzünü görmemek için akşam yemeği bile yemek istemiyorum. Kardeşim doğduğunda nasıl heyecanla gitmiştim hastaneye çok iyi hatırlıyorum. Yanımdan geçerken gülümsemeyen bile canım kardeşlim için nasıl heyecanlanmıştım. Nasıl bu kadar nefret biriktirdik ya ? Hani farklılıklarımız bizim en büyük zenginliklerimizdi? Okulda öğrendiğimiz bir başka yanlış bilgi. Farklılıklarımız yüzünden ailemiz düşman oluyor bizi. En yakınlarımız kırıyor. Azıcık bir aykırı yanın olsun yeter ki herkes hazır yaftalamaya etiketlemeye.