ellzee

[ellzee]

Kimi şarkılar bana kaybolan yaşamsallığı yeniden hatırlatır, bir şey yeşerir içimde; – bunlar benim için nâdir ve büyülü anlardır, ki şiire yakınlaşmış, şiir yazmaya yatkınlaşmışımdır.

[ellzee]

Bir ağaç olsaydım, zeytin ağacı olurdum.

[ellzee]

Kediler, patili dostlarım benim.

[ellzee]

[ellzee]

Anlamı kaybettim, ama umut hep burada, yanı başımda, ve bana şöyle seslenmekte: “Yeni anlamlar inşa etmek üzere kendimi sana çoğaltacağım!”

[ellzee]

Velev ki hayat son raddede anlamsız, varsayalım ki hakikat diye bir şey yok: bu durumda hayatı nasıl yaşanır kılacağız? Bunun üzerinde çokça düşündüm ve karşıma hep tek bir yanıt çıktı: Sevgi.

Tüm değerlerin yitirildiği yerde sevginin o ebedî düşüdür kendi içinde yeni anlamlar yaratan.

Sevgi, hiçliğin ve nihilizmin antitezidir.

Varlığa dair en büyük soruların cevabı sevgide saklıdır.

[ellzee]

Nihilizm zehirdir insan ruhuna. Bir kere onun gırdabına kapıldı mı insan, baş etmesi güç bir hakikatle karşı karşıyadır: anlamsızlığın hakikati.

Nihilizm, var olan tüm değerleri yutup geride hiçbir şey bırakmaz.

Nietzsche de bu durumdan muzdarip olmuştur. Onun tüm felsefesi nihilizme bir karşıtlık ortaya koymaktan ibarettir özünde.

Nietzsche’nin gâyesi, nihilizm karşısında hayatı haklı çıkarmak olmuştur ve bu uğurda verdiği o yalnız mücadelesi eşsizdir, takdire şayandır, çünkü hiçliğe yürekli gözlerle bakabilmiştir. Bu cesareti ve dürüstlüğü sergileyebilen nâdir insanlardandır.

Baş ölçüttür benim için: Bir insan, varlığın anlamsızlığına ne kadar derin bakabilmişse, o kadar hakiki ve samimidir nezdimde. Zirâ ancak anlamsızlığın hakikatini benimsediğimizde, hakiki bir anlam inşâ edebilme gücüne erişebiliriz.

[ellzee]

Ve sonra, nasıl olduğunu bilmiyorum, kendimi her şeyden arınmış bir boyutta buluyorum: Korku yok, kaygı yok, – kalp sâkin, ruhum tanyeri.

[ellzee]

Gerçekliği kabullenemeyişim, gerçeklik ile karşı karşıya kaldığımda bana korku vermesi, – ruhumun kendime hep aynı soruları sordurması, bir takıntılık hâli gibi, cevapları bulamayacağım sorulara beni sevk etmesi, beni bilinmezliğe, irdeledikçe anlamsızlığa, râzı gelmedikçe kimsesizliğe kadar itmesi, – o bitmek bilmeyen “niyeler”: Niye hayat? Ve mâdem hayatsa, niye ölüm? Niye her şey olduğu gibi vâr oldu?

Ne için – bu gerçeklik?

Tanrı’dan cevap alamıyor, en ufak bir işaret sezemiyorum. Hakikat arıyorum, esas bir şey arıyorum – ama bulamıyorum. Ya hakikat yok ise?

Bu tür düşüncülerin sonu nihilizme çıkıyor. Hakikat ararken, hakiki bir şey bulmaya yola koyulmuşken varlığın o korku verici anlamsızlığını keşfetmek, – ah, sanki hayat denilen bu rüyânın içinde hapsolmuşum gibi hissediyorum. Ruhumda bir şey sonsuzluğa, ebediyete çekiliyor.

Zihnimin bu çıkmaz döngüsünü kırmalı. Önce ve en başta kabullenmeli. Kendi yazgını sevmeli! Ve sonra, kendine şunu demeli: İyi ki vâr olan vâr oldu ve iyi ki bu varlık denilen mucizenin bir parçasıyım – acısıyla, sevinciyle –

ki varlığıyla her bir duygu, en dehşetinden en renklisine, mucizeye dahil değil mi?

[ellzee]

Geçmişi ve yaşanmışlıkları anlamak, ve, böylece, geleceğe giden yolu mümkün kılmak için yazıyorum.

[ellzee]

Bir gün büyük bir inançla yazdığım bir cumleyi ertesi gün yetersiz hatta yanlış bulabiliyorum. Yazılarımı bâzen topyekün ateşe vermek istiyorum.

[ellzee]

Yazmadığım zamanlarda içimde bir şeylerin eksikliğini hissediyorum, yazmayarak geçirdiğim günler çoğaldıkça içimdeki huzursuzluk aynı ölçüde büyüyor. Yazmayı seven biri için yazmak aslında hazdan öte bir hastalık. Tezer Özlü’nün dediği gibi: Yazma isteği psikoza kadar varabiliyor - ve evet, bu su götürmez bir gerçek.

[ellzee]

Hiçbir anlam bulamadığım yerde anlamı hayal ettim. Dolayısıyla bir düş idi yaşamak.

[ellzee]

Penceremin önü.

[ellzee]

Bir şeyler yazmak,

bir şeyleri kurtarmak –