coolkidsneverdie-13

[coolkidsneverdie-13]

[Σεληνη // Solmeister]

[coolkidsneverdie-13]

Δεν είμαι κάτι το σημαντικό ,

τι κι αν έχω τόσα ωραία να πω ,

Μέσα στην καρδιά μου είναι μεγάλο το κενό ,

Φοβάμαι , πως συχνότερα φοβάμαι να ζω



#georvsd #alles klar #Spotify

[coolkidsneverdie-13]

“If you want to kill yourself, kill what you don’t like. I had an old self that I killed. You can kill yourself too, but that doesn’t mean you have to stop living.” kalifornyah

[coolkidsneverdie-13]

Πριν ξανακλείσεις τα ασκ, θέλω φιλοσοφημενιες tumblr solmeister classics.

Πολλές φορές η φήμη μπορεί να κάνει έναν καλλιτέχνη να φορέσει ταμπέλες στον εαυτό του, να περιορίσει την έμπνευση του, να πέσει στην παγίδα "α αυτό δουλεύει, άρα θα φτιάχνω αυτό από δω και πέρα"

Η δουλειά σου όμως λεει για σένα ότι ξεφυγες από αυτή τη παγίδα, ακολουθείς το ένστικτο σου και πάντα θα βγάλεις κάτι που πηγάζει από την δική σου έμπνευση και διάθεση για δημιουργία.

Πως κατάφερες να ξεφύγεις από αυτό, έφτασες ποτέ κοντά, τι πιστεύεις κράτησε άρτια την καλλιτεχνική σου τάση;

Είμαι εδώ για να τις δώσω λοιπόν, έστω και αργοπορημένα.

Η αλήθεια είναι πως δεν τα κατάφερα, αλλά τα καταφέρνω. Δε νομίζω πως μπορώ να είμαι σίγουρος πως κέρδισα για πάντα, γιατί κάθε φορά η μάχη είναι η ίδια. Τι ακούει ο κόσμος vs τι θέλω να κάνω vs τι θέλει το κοινό μου να κάνω vs τι πιστεύει ο κόσμος ότι πρέπει να κάνω vs πως κολλάει η εκάστοτε νέα ιδέα μου στο συνολικό μου όραμα.

Τι ακούει ο κόσμος; Αυτή η ερώτηση συνήθως με απασχολεί λιγότερο, γιατί έχω καταφέρει περισσότερες από μία φορές να κάνω μεγάλη επιτυχία με πράγματα που δεν ακούει ο μέσος άνθρωπος στην Ελλάδα, βλέπε emo rock και τανγκό. Παρ' όλα αυτά πάντα σκέφτομαι τι γέφυρα ενώνει την παράνοια που έχω στο μυαλό μου με το αυτί του μέσου ανθρώπου, γιατί ότι μουσικό χαλί και να επιλέξω, ο απώτερος σκοπός μου είναι η επικοινωνία αυτού που ζω και θέλω να μοιραστώ.

Τι θέλει το κοινό μου να κάνω; Το κοινό ξέρει συναισθηματικά τι θέλει, αλλά δεν ξέρει πραγματικά πως να το ζητήσει. Το κοινό θέλει τραγούδια που να επιβεβαίωνουν την πεποίθηση που έχει για σένα. Θέλουν να πάψουν να σε ακούν, γιατί βαρέθηκαν τα ίδια και τα ίδια, αλλά όταν σε θυμούνται να σε βρίσκουν απαράλλαχτο για να θυμούνται μέσα από σένα τον παλιό τους εαυτό. Θέλουν τραγούδια σαν τα παλιά, αλλά αν τους τα φτιάξεις δεν είναι σαν τα παλιά, ας δοκίμαζες κάτι καινούριο και παράλληλα θέλουν καινούρια τραγούδια αλλά όταν τα φτιάχνεις, θέλουν πάλι τραγούδια σαν τα παλιά. Σε κάθε μου δίσκο διαβάζω σχόλια που λένε πως τα παλιά είναι καλύτερα και σε κάθε νέο δίσκο, ο αμέσως προηγούμενος ήδη συγκαταλέγεται στα καλύτερα παλιά.

Τι πιστεύει ο κόσμος ότι πρέπει να κάνω; Αυτό αναφέρεται στο δάχτυλο που μου έχουν κουνήσει ανά τους καιρούς λέγοντας "σε ακούν και μικρές ηλικίες, δε μπορείς να λες για το τάδε" και ενώ κατά κόρον το λένε άτομα που δε με ακούνε, δυστυχώς το έχω λάβει σοβαρότερα υπόψιν απ' όσο θα έπρεπε, αλλά αυτή η ευθύνη οδήγησε σε μια αυτολογοκρισία που κατέληξε να με πνίγει. Κάπως έτσι. προέκυψε και το S1D3. Πέρασα φάσεις με ναρκωτικά και καταχρήσεις και ήθελα να μιλήσω γι' αυτό. Πέρασα έναν χωρισμό που ήταν άδικος προς εμένα και θέλω για πρώτη φορά να βρίσω την άλλη, αντί να κατηγορώ εμένα όπως κάνω σε μεγάλο μέρος της δισκογραφίας μου. Δεν άλλαξα γνώμη για όλες τις γυναίκες, ούτε για τον έρωτα, απλά καταγράφω άλλο ένα βήμα της ζωής μου, όπως τα προηγούμενα.

Και εδώ θέλω να σταθώ και σε ένα απογοητευτικά απερίσκεπτο comment που διάβασα: Ξέρεις τι, νομίζω ότι όλη αυτή του τη "στροφή" θα έπρεπε να τη χαρακτηρίζει ένας δικός του στίχος "Δεν είσαι κουλ άμα δεν είσαι ο εαυτός σου". Πιστεύω ότι αυτό δεν είναι ο εαυτός του.

Ξέρεις εσύ καλύτερα ρε μπράδερ από μένα ποιος είναι ο εαυτός μου; Άμα σου αναμάσαγα την ίδια καραμέλα, μιλώντας για προβλήματα που έχω πλέον λύσει και αγνοώντας τη νέα μου πραγματικότητα θα ήμουν ο εαυτός μου;

Τι θέλω ��γώ να κάνω; Αυτή η ερώτηση είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Ζω και αναπνεώ μουσική. Γράφω το πρωί τσιφτετέλια, το μεσημέρι rap, το απόγευμα pop και το βράδυ emo. Λέω συχνά στον εαυτό μου πόσο κρίμα είναι που θα ήταν αδύνατο να με κατανοήσει ο κόσμος αν κυκλοφορούσα χωρίς καμία συνοχή ή εξήγηση όλα όσα γράφω. Έτσι, αν μια μέρα ακούσω Παντελίδη για 5 ώρες σερί και γράψω μια καψούρα ζεμπεκιά, ρωτάω τον εαυτό μου, θες να το ακολουθήσεις αυτό να δεις που βγάζει ή ήταν one off;

Επίσης, όταν έχεις όλη τη δύναμη της δημιουργίας στα χέρια σου και μπορείς να πας οπουδήποτε έχεις να χαρτογραφήσεις δυσκολότερη πορεία. Ένας τύπος που κάνει μόνο ραπ έχει πιο σίγουρη καριέρα απ' τη δική μου. Αν κάνεις ένα είδος (που τυχαίνει να ανθίζει κιόλας) είναι πιο εύκολο να σε καταλάβουν, πιο εύκολο να μαρκεταριστείς (όχι απαραίτητα με την κακή έννοια) και πιο εύκολο να πετύχεις, ειδικά εάν ο κύκλος σου είναι κι άλλα άτομα της φάσης.

Εάν είσαι ένας τρελός σε μία σοφίτα στην Κηφισιά που αναρωτιέται μεθυσμένος τι θα βγει αν ενώσεις Future με Brand New, καθώς ψάχνει το νόημα της ζωής του, θα πρέπει κάθε φορά να ξανακερδίζεις τον κόσμο σου, σα να σε ακούει πρώτη φορά. Ευτυχώς η καλλιτεχνική μου ταυτότητα είναι τόσο έντονη, που από ότι και να επηρεαστώ, το αποτέλεσμα είναι ευδιάκριτα κάτι δικό μου.

Πως κολλάει όμως η εκάστοτε ιδέα στο συνολικό μου όραμα; Αυτό είναι κομμάτι της καλλιτεχνικής μου ταυτότητας. Ο λόγος που το φοιτητικό άλμπουμ μπήκε στον πάγο για να βγει το S1D3 (και το Lost Vegas) είναι επειδή αποπνέει μια ωριμότητα. Όταν διηγούμαι τις ιστορίες μου, κατανοώ πως εάν κάνεις zoom out, πρέπει να βγάζουν νόημα και σαν κεφάλαια ενός βιβλίου. Το S1D3 και το LV τα διακατέχει μία ανώριμη διαχείριση των προβλημάτων του τώρα. Τα τραγούδια είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο τη στιγμή που συμβαίνουν, άρα δε θα έβγαζε νόημα να βγουν μετά από έναν δίσκο ο οποίος είναι κατασταλλαγμένος και μιλάει για το παρελθόν. Αν έβγαιναν μετά το φοιτητικό, μέχρι να έρθει η ώρα της κυκλοφορίας τους, θα μιλούσαν για ένα παρελθόν σα να συμβαίνει τώρα.

Here you go λοιπόν, αυτή είναι η μάχη πίσω από κάθε κυκλοφορία μου. Δεν άλλαξα για να ενοχλήσω κανέναν, άλλαξα γιατί αποφάσισα πολύ συνειδητά και με πάρα πολύ φιλοσοφία και σκέψη, τι ήθελα να πω και πως θα το έλεγα.

Σας ευχαριστώ αν μου δώσατε την ευκαιρία να σας ξανακερδίσω σα να γνωριστήκαμε χτες.

[coolkidsneverdie-13]

[coolkidsneverdie-13]

Άουτς

Λένε πως οταν δένεσαι με μια καρδιά,

δύσκολα ξεμπλεκεται ο κόμπος.

Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για κόμπους.

Κόμπους δύσκολους.

Κόμπους ερωτικούς,

μα και φιλικούς.

Έχω ακούσει πως κάποιοι από αυτούς λύθηκαν αμοιβαία.

Τους έλυσαν οι διαφορετικές κατευθύνσεις, τα χρόνια και οι δυσκολίες.

Μα έχω ακούσει και για κόμπους που κάποιος εκαταφερε να κόψει στα δύο, μόνος του με κοφτερό μαχαίρι.

Λενε αυτοί οι κόμποι είναι και αυτοί που αφήνουν το πιο πικρό τσούξιμο.

Ένα τσούξιμο βαθύ πόνου που δεν κρατάει για λίγο αλλά αντίθετα χαράζει το δικό του σημάδι πάνω σου.

Μέσα σου.

Ένα σημάδι που θα θυμάσαι κάθε φορά που ψάχνεις την αλήθεια,

κάθε φορά που αναπολείς τις αναμνήσεις

και κοιτάς στο παρελθόν νοσταλγοντας το ή όχι

ή κάθε φορα που αλλάζεις μονοπάτι και σκέφτεσαι το που ήσουν τότε, το τώρα και πως έφτασες ως εδώ.

Ένα σημάδι που θα σου θυμίζει εκείνον τον κόμπο που κάποτε ενωνε δύο καρδιές.

Δύο καρδιές που πλέον είναι μακριά η μία από την άλλη,

ακολουθώντας διαφορετικά μονοπάτια.

Και τώρα δεν μιλούν πια.

Η κάθε μία ζει με τις αναμνήσεις και προχωράει αλλού.

Και όλα αυτά επειδή η μία από τις δύο έκοψε το σκοινί χωρίς να σκεφτεί τις συνεπείες. Χωρίς να σκεφτεί την άλλη.

Και έτσι δεν έμεινε τίποτα από αυτόν τον κόμπο.

Μονό κομμένες κλοστες και γλυκές αναμνήσεις που πονούν ακόμη αφάνταστα.

Και λένε όταν δένεσαι με μια καρδιά,

δύσκολα λυνεσαι από αυτήν και αυτό είναι βάσανο.

feggaroneira 🖤

[coolkidsneverdie-13]

Ααα τελεια θεωριααα

Μικρή θεωρία του αποψινου κλιπ:3

Η μαρσο είναι δαιμονας or something και αποφασίζει να στοιχειώσει τον πανουση, πιθανώς λόγω καποιας περασ��ένης σχέσης μεταξύ τους. Εσυ, λοιπόν, που εισαι ο διάβολος, κάνεις το χατήρι της μαρσο, φέρνοντας τις συγκυρίες έτσι, ώστε να βρεθούν ο πανουσης και η κοπελια μαζι. Στην πιο έντονη και αισθησιακή στιγμή τους εμφανίζεται η μαρσο, η οποία έχει ηδη καταφέρει να στοιχειώσει τον πανουση. Για να εκδικηθεί όμως την κοπελιά, φροντίζει να την ποτίσει δηλητήριο, ώστε να έρθει και αυτή στον "κάτω κόσμο". Αφου το κατάφερε αυτο, έρχεται το plot twist μεταξύ της μαρσο και της κοπελιας. Μηηηπως τελικά αυτή που πρέπει να φύγει απ το μυαλό της μαρσο, ειναι η κοπελια που δηλητηριασε; Μηηηπως είσαι η μεγαλύτερη στιχουργικη ΚΑΙ σκηνοθετική ιδιοφυΐα ρε Μανώλη;

ΜΗΠΩΣ ΕΙΜΑΙ?

[coolkidsneverdie-13]

Αχχχ Ροζααα

Η αλήθεια ειναι πως δεν σας ακούω φανατικά. Πριν λίγο άκουσα "ο τελευταίος χορός της Ρόζας" και με κάνε να δακρύσω. Σκέφτηκα την μαμά μου που την έχω χάσει εδώ και ένα+ χρόνο.. Η Ρόζα ποια ειναι;

Είναι μεγάλη ερώτηση αυτή που κάνεις... Μπορώ να σε παραπέμψω σε άλλα 3 κομμάτια για να σε βοηθήσω κάπως να το ανακαλύψεις και μπορώ να ποντάρω πως μετά θα μας ακούς φανατικά :)

https://www.youtube.com/watch?v=j4tclZoA5Ao

https://www.youtube.com/watch?v=fy5i3O0-YWY

https://www.youtube.com/watch?v=5mKWVr92vVw

[coolkidsneverdie-13]

Το μοιράζομαι με την ελπίδα να το αποβάλλω.

Περίεργη μέρα σήμερα… Είχα κάποιες διακυμάνσεις στη διάθεση μου που έμοιαζαν σχεδόν τυχαίες. Τις προσπέρασα, καταπιάστηκα με άλλα πράγματα, έκανα πρόβα με τα παιδιά, αλλά αυτό το αίσθημα της καρδιάς που βουλιάζει με ακολούθησε μέχρι το κρεβάτι.

Έπαιξε η εκπομπή του Μαραβέγια που λέω το τραγούδι της γιαγιάς, οπότε θέλοντας και μη το μυαλό μου γύρισε στο θέμα. Πριν γράψω το οτιδήποτε θα ήθελα να ευχαριστήσω άλλη μια φορά τη μπάντα που το έντυσε με το δικό της τρόπο και το χρωμάτισε μοναδικά αλλά και την εκπομπή που με άφησε να το πω τελευταία στιγμή, ενώ δεν το είχαμε προβάρει καν και τους το ζήτησα λίγες ώρες πριν το γύρισμα. Ήταν μία πολύ ανθρώπινη κίνηση και στη φάση που βρισκόμουν το είχα μεγάλη ανάγκη.

Η φράση κλειδί της βραδιάς είναι το «μια κι έξω». Δεν καταλαβαίνω γιατί. Το μυαλό μου απλά επαναλαμβάνει την τελευταία φορά που την είδα στο νοσοκομ��ίο και φαινόταν κουρασμένη, είχε και δεν είχε της αισθήσεις της, καθώς εγώ με ένα πιεσμένο χαμόγελο έκανα αστεία και της έλεγα «σταμάτα μωρέ γκρινιάρα, πριν το καταλάβεις θα βγεις από δω». Και λίγο - πολύ έτσι έγινε. Αυτό σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε ότι έφυγε, το μυαλό μου (ίσως για να με προστατέψει) γράφει συνέχεια ένα σενάριο ότι νύσταξε και έκλεισε τα μάτια της να ξεκουραστεί. Και ξεκουράστηκε.

Και μία που την είδα στο δωμάτιο τότε, μία που το δωμάτιο αυτό άδειασε. Μία που κατεβήκαμε να της δώσουμε κουράγιο, μία που κατεβήκαμε να αποχαιρετήσουμε και να μας δώσουν κουράγιο. Και η ζωή συνέχισε, μια κι έξω.

Και το ηλίθιο μυαλό που κουβαλάω κάνει μακάβρια αστεία κάθε μέρα που το punchline είναι «εξτρήμ που η γιαγιά δε ζει» μπας και το πιστέψει. Με προστατεύει με τον τρόπο του, με προετοιμάζει. Ο αδερφός της γιαγιάς μου που ήταν σα παππούς μου, έφυγε το 2007. Η απώλεια του με είχε διαλύσει. Δεκατρία χρόνια μετά τον θυμάμαι σαν μια αφήγηση που λέω στον εαυτό μου για το ποιος είμαι και τι αναμνήσεις έχω. Δε θυμάμαι πως μύριζε, κάθε χρόνο δυσκολεύομαι και περισσότερο να αναπαράγω στο κεφάλι μου τη φωνή του.

Γι’ αυτό όσο κι αν αντέχω τον πόνο, αυτό που με λυγίζει εν τέλει είναι ο φόβος πως κάποτε όλο αυτό δε θα πονάει πια. Πως η γιαγιά θα είναι ένα αφήγημα, μία ανάμνηση που με τα χρόνια γίνεται περισσότερο περιγραφή παρά εικόνα. Και πως όλο αυτό θα γίνει μια κι έξω.

[coolkidsneverdie-13]

Ένα γράμμα για τη Μαριαλένα

Γεια σου,

κάποτε είχαμε πιει έναν καφέ και είχαμε πει τόσα πολλά, μα πλέον δε σε ξέρω. Και δεν το λέω για το μελόδραμα της υπόθεσης, δε σπάσαμε, δεν τσακωθήκαμε, από ένα σημείο και μετά μιλούσαμε μια φορά το χρόνο και πλέον έχουμε να μιλήσουμε μια πενταετία. Ο καθένας πήρε το δρόμο του.

Ήμουν δεκάξι και αυτή είναι μία απ’ τις λιγότερο γνωστές, ακόμα και σε μένα ιστορίες μου, διότι ενώ μετράει δέκα χρόνια που δεν την έχω ξεχάσει, δεν την επισκέπτομαι συχνά, συνειδητά τουλάχιστον. Δε σε ερωτεύτηκα, ούτε καν στο περίπου, ίσως γι’ αυτό. 

Είχαμε γνωριστεί μέσω hi5 και μετά από καιρό που μιλάγαμε μέσω MSN (πόσο 2008 η όλη φάση;) κανονίσαμε να βρεθούμε νομίζω στη Γλυφάδα και το θυμάμαι γιατί ήταν στην άλλη άκρη της Αθήνας και στο γυρισμό παραιτήθηκα και πέταξα τριάντα ευρώ σε ταξί για να μην υποστώ τα μέσα δεύτερη φορά. Ήταν στην Παγωτομανία ή κάτι τέτοιο.

Δεν ξέρω αν στο είχα πει τότε, αλλά μου φαινόσουν πάρα πολύ cool, με τον πιο αληθινό τρόπο, επειδή έμοιαζες να είσαι άνετη με την ανασφάλεια σου κι εγώ αρνιόμουν πεισματικά να μου παραδεχτώ τις δικές μου. Θυμάμαι ότι έγραφες και θυμάμαι ότι αυτό με μπρίζωνε να θέλω να γράψω για να μου πεις την άποψη σου. Οριακά θυμάμαι ένα εφηβικά οργισμένο κείμενο που είχα γράψει για τους καθηγητές μου και σου άρεσε η επανάληψη μιας φράσης. Είχα νιώσει πολύ περήφανος. Δεν το δημοσίευσα ποτέ.

Ζει σε κάποιο παλιό σκληρό μου, αλλά δε θα το άνοιγα ποτέ· προτιμώ να το θυμάμαι. Κι εσύ ζεις κάπου στη λίστα φίλων μου στο internet, αλλά δε σου ‘χω στείλει εδώ και καιρό. 

Προτιμώ να σε θυμάμαι.

Σου δάνεισα το βιβλίο του Fight Club, ένα απ’ τα αγαπημένα μου βιβλία, την πρώτη και τελευταία φορά που βγήκαμε και πλέον για κάποιο λόγο, όποτε με ρωτάνε για τα αγαπημένα μου βιβλία, για ένα καρέ στο μυαλό μου, βλέπω το δροσερό καλοκαιρινό βράδυ εκεί στα νότια προάστια, καθώς πλησιάζω τα ταξί. Κάθε φορά που κάποιος τσαλακώνει μια ατάκα που για μένα τότε σήμαινε τα πάντα, στο βωμό της αυταρέσκειας του, σε μια λεζάντα κάπου στο ίντερνετ, εγώ σκέφτομαι τον ήλιο να δύει και παγωτό. Είναι κάπως καλύτερα έτσι.

Θυμάμαι κι άλλα, αλλά θέλω να το κλείσω γιατί όλο αυτό είναι κάτι παραπάνω από μια άσκηση μνήμης. Είναι μια ωδή στους ανθρώπους που δεν θα μάθουν ποτέ πόσο μας επηρέασαν, μόνο και μόνο επειδή υπήρξαν.

I am Jack’s sincere hope that you are doing great, wherever you may be.

[coolkidsneverdie-13]

Πτήση, πτώση

και ξερεις τι ηταν αυτη για μενα ?

Το πιο γλυκό μου γαμημένο λάθος Το πιο αιματηρό μου πάθος Το πιο μεγάλο μου άγχος

[coolkidsneverdie-13]

Mallon tha su xalasw to mood alla prepei na kses. Olo to fy mu sto tiktok exei gemisei me vid pu kanoun hate sto vodka vussino. Dn kseroune thn istoria pisw apo to tragoudi ke pragmatika diavasa kapoia comments ke frikara. Kapoious tous peirakse k olas pu egrapses esu tous stioxous. Exoune ksefugei kapoioi. Gt na kaneis hate se enan kallitexnh. Pou voithaei. Kserw oti sunithws auta ta antimetopizeis me humor h ta agnoeis alla GIATI EINAI ETSI O KOSMOS

Δε μου χαλάει πια το mood η χαζομάρα του κόσμου, σας το έχω ξαναπεί. Είμαι σε ένα τρομερό σερί θετικότητας και το μόνο που αισθάνομαι είναι ένα κρίμα για τους ανθρώπους που καταπιάνονται με την αρνητικούρα για να δώσουν νόημα στη ζωή τους.

Για κάποιο λόγο το 2021, ό,τι και να κάνεις φταις. Κυριολεκτικά κάναμε τραγούδι μία αληθινή εμπειρία, όπως ακριβώς τη βίωσε η Μαρσό. Μία εξερεύνηση της σεξουαλικότητας μιας κοπέλ��ς και το γεγονός πως για πρώτη φορά αναρωτήθηκε αν είναι straight μετά από ενα φλερτ που είχε και υ��άρχει κόσμος που ψάχνει με το στανιό να βρει ψεγάδια σε αυτό, γιατί είναι της μόδας πλέον να υπεραναλύουμε και να απομυθοποιούμε το οτιδήποτε απολαμβάνει κάποιος άλλος.

Σε αυτό το σημείο, θέλω να σας υπενθυμίσω κάτι πολύ σημαντικό. Το fyp γεμίζει με content που ο αλγόριθμος κρίνει πως θα σας τραβήξει την προσοχή. Όταν λοιπόν περάσεις λίγο χρόνο παραπάνω σε ένα tiktok που χεητάρει κάτι που αγαπάς, ο αλγόριθμος παίρνει το μήνυμα πως θες κι άλλα τέτοια και σύντομα όπως λες κι εσύ γεμίζει το fyp σου με μία άποψη που αρχίζεις να πιστεύεις πως την έχει περισσότερος κόσμος από όσος πραγματικά την έχει. Γι’ αυτό το λόγο εάν ποτέ νιώθεις πως ΟΛΟΙ είναι εναντίον σου, κλείσε τα social media έστω για λίγο και θα δεις πως δεν είναι έτσι.

Μην ξεχάσεις ποτέ το σημαντικότερο πράγμα που έλεγα στον εαυτό μου όταν έτρωγα πόλεμο χωρίς λόγο, απ’ το σχολείο μέχρι τη μουσική: δεν είσαι η άποψη που έχουν οι άλλοι για σένα. Η εποχή χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ το CKND, αλλά είμαι σίγουρος πως αν έβγαινε τώρα θα το κατασπαράζανε. Εάν είσαι εδώ λοιπόν και το διαβάζεις αυτό, φρόντισε να είσαι ο εαυτός σου και να ασχολείσαι λίγο παραπάνω με το τι σου αρέσει εσένα και λίγο λιγότερο με το τι αρέσει και τι θα έπρεπε να αρέσει στους άλλους.

Α και μην ψαρώνεις, το κομμάτι τα έχει γαμήσει και η LGBTQ+ κοινότητα το έχει υποστηρίξει, γιατί ενώ δεν το λες και επαναστατικό στο είδος του, προσφέρει κάτι πολύ σημαντικό: ορατότητα στο mainstream που ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με straight ιστορίες αγάπης.

Συνεχίζουμε τη μέρα μας με χαμόγελο!

[coolkidsneverdie-13]

Η Τελευταία Ορκωμοσία

Κάθε παιδί από το Σχίσμα, κάπου ανάμεσα στα πλήθη, έχει στρέψει το βλέμμα του προς τη φιγούρα του πρίγκιπα Εφιάλτη, ο οποίος κάνει την εμφάνισή του με βήμα αργό πίσω από τα πορφυρά σεντόνια που κοσμούν την αυλαία. Ταλαιπωρημένος πια από κάθε λογής δυσκολία που η επανάσταση του επέφερε, στέκεται στα δυο του πόδια, με το δεξί του χέρι να βαστά το περίτεχνα σμιλευμένο και στην εντέλεια ακονισμένο, ξίφος του αδερφού του, το οποίο και κρατά κρυφό στην δερμάτινη του θήκη, έως ότου φτάσει πια μια ανάσα μακριά από τα βλέμματα εκείνα που ήταν επάνω του καρφωμένα. Τα τελευταία ποτά σερβίρονται και η τελευταία νότα ακούγεται, καθώς με μια κίνηση του χεριού του, το οποίο τη νύχτα εκείνη κοσμούσε ένα περικάρπιο από συνδετήρες, κάνει τον χρόνο να παγώσει και ταυτόχρονα τους πάντες να σωπάσουν.

Εγώ τον παρακολουθώ από το βάθος της αιθούσης, ανταλλάσσουμε ένα βλέμμα στιγμιαίο, το οποίο εάν γνώριζα πως είναι και το τελευταίο θα το έκανα περισσότερο να διαρκέσει. Για δυο μονάχα στιγμές, θυμήθηκα το βλέμμα εκείνο που ανταλλάξαμε συνωμοτικά την ημέρα της μεγάλης γιορτής στην βασιλική αυλή, που ήταν και η αφορμή για να γεννηθεί η επανάσταση με την επιστροφή του Λέοντα. Πόσο τον άλλαξε η επανάσταση, συλλογιέμαι, καθώς φέρνω το ποτήρι στα χείλη μου, ποτίζοντας τα με το πιο πικρό κρασί που γεύτηκα ποτέ μου. Τα μάτια του μετατρέπονται σε δύο κρυστάλλινους καταρράκτες, καθώς φέρνει στο φως την τελευταία επιστολή του Λέοντα. Σε έναν φάκελο με κόκκινο κερί σφραγισμένα, βρίσκονταν τα στερνά λόγια του νεκρού πρίγκιπα που ο Εφιάλτης είχε υποχρέωση να μεταφέρει στο Σχίσμα.

Ο Εφιάλτης κοντεύει την ασθενική φωτιά ενός κεριού, στης οποίας την αγκαλιά παραδίδει την άκρη του χλωμού φακέλου, που μετατρέπεται σε στάχτη. Παίρνει δυο βαθιές ανάσες και αφήνει λίγες στιγμές, καλυμμένες στη σιγή να περάσουν, ανασηκώνοντας το βλέμμα του για να αντικρίσει κι εκείνος για μια τελευταία φορά το Σχίσμα συγκεντρωμένο στην μεγάλη σάλα.

Θα ήθελα να κάνω μια τελευταία πρόποση στο όνομα του Σχίσματος, στο όνομα όλων των γενναίων παιδιών που βρίσκονται ανάμεσα μας μα και εκείνων που έπεσαν στα πεδία των μαχών και δεν πρόφτασαν να ζήσουν την πιο μεγάλη ώρα της τελευταίας μάχης, της μάχης των Μαρμάρινων Καρδιών, της οποίας η μέρα ξημερώνει. Εύχομαι από εκεί που βρίσκονται να μας κοιτούν και βέβαιος είμαι πως θα στέκονται σαν φύλακες άγγελοί μας μέχρι και την στερνή πνοή του τελευταίου πεσόντος.

Επονομάζω την πρόποση αυτή του Σχίσματος τελευταία, μιας και δεν βρίσκομαι εδώ για να σας πλανέψω με έναν λόγο επιφανειακό και ονειρικό, με σκοπό να σας δώσω θάρρος. Μόνο και με την μύηση σας στην επανάσταση, μόνο και με την υπομονή που μέχρι και σήμερα αποτυπώνεται στα βασανισμένα βλέμματά σας, μόνο και με τις επαναστατικές σας ορμές που συγκρατείτε μέχρι και την αυγή της μάχης, καταλαβαίνω πως απέναντι μου έχω ανθρώπους, έτοιμος ο κάθε ένας από αυτούς, να σταθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης και να πέσει πρώτος στο πεδίο βολής στο όνομα της επανάστασης.

Θα ήθελα αυτή η πρόποση να είναι τελευταία πριν πέσει η αυλαία αυτής της τελευταίας παράστασης στο Χάρτινο Βασίλειο, αυτής της κωμικής τραγωδίας που κρύβει πίσω από τις μάσκες τα πρόσωπα του Εγωισμού, που χαρακτηρίζεται από τις φιλοδοξίες του και τον αλαζόνα βασιλιά που κρύβει μέσα του και της Ανασφάλειας, που σκιαγραφεί μια βασίλισσα στην όψη να περνά απαρατήρητη μα πίσω από το μεικ απ της μελανιάς μια γυναίκα βασανισμένη που αποζητά οι υπόλοιποι να υποφέρουν για να ομαλύνει τον δικό της πόνο. Αυτή η παράσταση μέλλει να τελειώσει με το σενάριο να λήγει στην πιο θλιβερή και στο μαύρο βαμμένη σελίδα χαρτί. Αυτή η σελίδα θάφτηκε πλάι στο σώμα του νεκρού κομπάρσου και πρωταγωνιστή της παράστασης αυτής, ως μια κακή σελίδα από το τετράδιο των σκέψεων του.

Για να τιμήσουμε τη μνήμη του θα βάλουμε κι εμείς τις μάσκες από��ε, μα δεν θα αφήσουμε τη ζωή των ηρώων που υποδυόμαστε να τελειώσει άδοξα, όπως το σενάριο ορίζει. Δεν ορίζει κανείς την μοίρα μας και κανένας Θεός δεν την γράφει με ένα χρυσαφένιο φτερό στην ιστορία της ζωής μας. Καμιά μοίρα δεν κρατά στην κατοχή της το νήμα της ζωής μας. Εμείς κρατάμε την ίδια μας την μοίρα στα χέρια μας και γράφουμε το πεπρωμένο μας.

Η τελευταία αυτή πρόποση συνοδεύεται από την τελευταία ορκωμοσία του Σχίσματος, του οποίου κάθε ένας από εσάς αποτελεί ξεχωριστό μέλος, που θα μείνει αποτυπωμένο στις μνήμες των επόμενων που μέλλει να επαναστατήσουν μετά από εμάς, που μέλλει να γεννήσουν από τις φλόγες τις επανάστασης αυτής, το δικό τους Σχίσμα και την δική τους επανάσταση. Ας αποτελέσει η μάχη που θα δώσουμε αφορμή για να θυμηθούμε πόσο μισούσαμε να ζούμε μόνοι στα σκοτάδια της μνήμης μας και πόσο μας ένωσε το κοινό μας μίσος για το πρόσωπο του βασιλιά Εγωισμού και η κοινή μας θέληση για επανάσταση και ανεξαρτησία.

Ο Λέων δεν ήταν ποτέ τίποτε παραπάνω για εμένα από τον μεγαλύτερο αδερφό που ο πατέρας μου, μου επέβαλλε να θαυμάζω μέχρι και τη στιγμή που πέρασε αυτόν εδώ τον γυαλιστερό συνδετήρα γύρω από τον λαιμό μου αντίκρυ σε αυτόν εδώ που βαστώ στο χέρι μου, που τότε κοσμούσε τον δικό του. Με κοίταξε στα μάτια όπως ποτέ άλλοτε και μου προσέφερε το χέρι του προς την πλευρά της επανάστασης. Ο αδερφός μου ήταν το αγόρι εκείνο που βαστούσε μονάχα ένα κερί που τρεμοπαίζει στο σκοτάδι, δίχως να φοβάται τίποτα παρά μόνο την σκιά που ο ίδιος δημιουργούσε. Είχε ανάγκη τον φόβο του ίδιου του του εαυτού, μιας κι εκείνος ήταν η κύρια αιτία που ο ίδιος θάφτηκε κάτω από το χώμα πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη νιότη του.

Κι εκείνη. Εκείνη φίλησε το ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου μειδίαμα και κοίταξε στο βάθος των ματιών μου, με τα δικά της να λαμπυρίζουν σαν ακατέργαστα διαμάντια, καθώς τα δάκρυα συγκρατούσε και προσπαθούσε να τα καλύψει με ένα γέλιο όμοιο με το δικό μου. Το χαμόγελο της μελλοθάνατης Θέλξης με τα βουρκωμένα μάτια είναι η εικόνα εκείνη που μέχρι και την τελευταία στιγμή θα βρίσκεται αποτυπωμένη στο μυαλό μου και στο θολό μου βλέμμα. Μου χάρισε μια υπέροχη ζωή μαζί της, μα και το θάρρος που χρειάστηκε για να προχωρήσω και να αφοσιωθώ στην επανάσταση, έτσι ώστε να εκπληρωθεί η μεγαλύτερή μου φιλοδοξία, η πτώση του βασιλείου, η πτώση του πατέρα μου και η πτώση της ίδιας της επανάστασης που εν τέλει θα χάσει τον σκοπό της και θα μετατραπεί σε ένα μέσο για να ικανοποιηθεί το προσωπικό μου συμφέρον. Έτσι λοιπόν και μου παρέδωσε το ξίφος και με ρώτησε αν η ζωή μας θα ήθελα να διαρκέσει λίγες στιγμές ακόμα κι αυτές να είναι όμορφες ή να αφήσω το ξίφος και να είναι εκείνη η μάγισσα που θα με στοιχειώνει ακόμα κι όταν εγώ πεθάνω.

Η χαρακιά που άφησα πάνω στον λαιμό της νεκρής Θέλξης, είναι και το μονοπάτι που θα βαδίσω μόνος μέχρι το τέλος. Ας πιούμε λοιπόν στην μάγισσα εκείνη που με έκανε να μισήσω τους αριστοκράτες και τους βασιλείς.

Απόψε βράδυ, γιορτάζουμε την επερχόμενη μας ήττα, και όχι αυτή του βασιλιά. Γιατί η αρχή της επανάστασης δεν βασίζεται στην προσωπική μας ικανοποίηση και στην εκπλήρωση της εκδίκησης του αδερφού μου. Μα στην λύτρωση μας. Στην λύτρωση από όλες εκείνες τις σκέψεις που γενούν τύψεις κι ερινύες στο μυαλό μας, που κάνουν τις νύχτες να φαίνονται πια μεγαλύτερες από τις μέρες που ζούμε. Αυτό είναι το τελευταίο μας βράδυ σε τούτο τον άγονο τόπο. Φορέστε λοιπόν τις μάσκες για μια φορά τελευταία, τα δάκρυα που θα κυλήσουν απ’τα μάτια σας να μην φανούν σαν τα δικά μου και να μην γίνουν τα επόμενα κρύσταλλα που θα ποτίσουν τα εδάφη αυτού του βασιλείου. Ας πέσει το αίμα από τις πληγές και τα τραύματα των λαβωμένων παιδιών και πρώτα απ’όλα απ’τα δικά μου, όσο ακόμα είναι ζεστό και να κάψει τη γη που κατέκτησε ο Εγωισμός.

Και εκεί που θα αφήσουμε την τελευταία μας πνοή, και πλάι στα νεκρά κορμιά μας να φυτρώσουν ως φόρος τιμής στον καθένα χρωματιστοί μενεξέδες που θα θυμίζουν αιώνια στη μνήμη τον καθένα από εμάς.

Απόψε βράδυ ζούμε μονάχα εμείς και γιορτάζουμε το αύριο που για εμάς δεν θα έρθει.

Αυτό, σύντροφοι μου είναι το τελευταίο μας βράδυ στο βασίλειο.

@solmeister13

[coolkidsneverdie-13]

Εγώ πάντως έπαιζα μια ώρα στα χιόνια με το φούτερ και δεν κρύωσα. Με φούτερ ΤΛΣΚ δεν παγώνει κανείς, ούτε όταν η πόλη έχει μηδέν βαθμούς!

Είναι ειδικά ενισχυμένα με τη θερμότητα της αγάπης του πατέρα σατανά!

[coolkidsneverdie-13]

Αόρατη Μελάνη

Όταν είμαι μόνος δεν ξέρω αν το σπίτι είναι μεγάλο ή μικρό. Λείπουν όλοι και είναι τόσο άδειο που μοιάζει αχανές και ατελείωτο, λείπουν όλοι και νιώθω πως είναι τόσο στενό που με πνίγει.

Δεν το στοιχειώνει κανείς το σπίτι αυτό· αν τα φαντάσματα υπάρχουν για να μας βασανίζουν, καλώς επέλεξαν να μην υπάρχουν.

Αν υπήρχαν θα με καθησύχαζε η παρέα τους.

Περίεργο μελάνι το δάκρυ. Διαφανές, ασύλληπτο στο μάτι. Γράφει όμως τόσα πολλά.

Σαν εκείνα τα στυλό με την αόρατη μελάνη που είχαμε μικροί, για να νιώθουμε πως οι σκέψεις μας ζουν και έξω απ’ το κεφάλι μας, πάντα με την ασφάλεια όμως πως δε θα τις δει κανείς.

Μέχρι που κάποιοι από εμάς τις κάναμε πολύτιμες. Έπειτα τέχνη, έπειτα προϊόν, έπειτα εμπόρευμα.

Το μυαλό ξεχνάει πως καταγράφονται οι σκέψεις έξω από τα έργα του. Σύντομα, όλη σου η ζωή είναι ένα έργο. Κάθε σκέψη οδηγεί στην επόμενη, οδηγεί στη μελωδία, οδηγεί στο στίχο, οδηγεί στην ηχογράφηση και καταλήγει έκθεμα.

Σήμερα, μετά από καιρό, μία σκέψη μου την κράτησα για μένα.

Την έγραψα με δάκρυ για να τη διαβάζω μόνο εγώ.

Solmeister – “Συνειρμικά” 20/12/2020

Τα συνειρμικά είναι μικρές ακολουθίες σκέψης που δεν έγιναν ποτέ τραγούδια και κατέληξαν να είναι κάτι ανάμεσα σε σημειώσεις και πεζά ποιήματα στο σκληρό μου δίσκο.

[coolkidsneverdie-13]

:)

Εισαι τοσο κοντα στους φανς σου με τοσους τροπους.Τι να πω,ισως και ο μοναδικος διασημος που δεν την εχει δει καποιος.Σαγαπαμε,συνεχισε. #lyboykeepgoing ❤️❤️

Δε συνεχίζω, συνεχίζουμε.

Love you guys.

[coolkidsneverdie-13]

Μετά το πανηγυρικό sold out της προπώλησης για τις 29 στο six d.o.g.s, προσθέτουμε δεύτερη ημερομηνία στα καπάκια στο Temple στο Γκάζι!!

https://www.facebook.com/events/195139071040936/

Η προπώληση για το επαναληπτικό έχει ήδη περάσει τα 100 εισιτήρια, οπότε:

https://www.viva.gr/tickets/music/temple/solmeister-x-yoda-priest/