cemilenin-gezileri

[cemilenin-gezileri]

How to fuck Bolsonaro without fucking the other Brazilians? (a Turkish perspective)

“Humans are a short-sighted, selfish and stupid species. Those of you reading this, you are probably the exception to that. Don’t get fooled by the cranes rising up in the skyline like many of your compatriots will. You have to start the battle now, you have got no time to lose.”

Recently, I wrote a piece titled “How to fuck Bolsonaro and save the planet”. In it, I have listed a few actions I could think of – many of economical means. Along with many positive reactions, there were a good few people who have raised their concerns about my proposal. Most of them were Brazilian and I can fully sympathise with them. No one wants to live under an economic embargo.  

Dear Brazilian friends,

I know it is hard to swallow. How could this have happened? How the fuck did you end up in this situation. How on earth did you let this happen to your own country? I know the feeling well. I have been asking the same questions to myself for the last 16 years.

I would love to tell you that there is an easy way out of the shit hole you found yourself in on Monday morning. I would love to tell you that there are ways to fuck Bolsonaro without affecting your lives, but I really don’t know how. All I can do is share my personal experience with you.

Almost exactly 16 years ago, my fellow countrymen decided to elect our own Bolsonaro as prime-minister. The country was sailing through rough economic waters and Recep Tayyip Erdogan was an incredible orator with a highly populist rhetoric. It was all about the nation and the religion, family values and economic development. He had promised to fight corruption, poverty and undemocratic restrictions in the country. A third of the country believed him and, in that day’s electoral system, that was enough to give him all the power he wanted.

I would say, he was still quite shy compared to Bolsonaro. He never said he would rather his son was dead than gay. Nor did he ever talk about raping a congresswoman. Then again, we are way behind you on LGBT or women’s rights, so he probably didn’t need to emphasise it any further. But he did once compare democracy to a train, one you get off once you reach your desired destination. And we reached that destination a long time ago.

I don’t enjoy saying this, but no government gets ousted in the developing world for their undemocratic actions. We are too poor to care about that. The path to the voters’ hearts is through their stomachs. Erdogan, knew that. So started the construction boom. The first years of his government was one of an economic miracle.

With incredible amounts of borrowed money coming from shady regimes like Russia and Qatar, Erdogan turned the country into one big construction site. Roads in particular was his favourite. There is something funny about autocrats and roads (did you know that most of the famous German autobahns were built during the Hitler era?). They are visible, require a lot of unskilled, cheap workforce, very easy to cheat (heaven for corrupt governments) and falsely correlated with civilisation since the Roman times. Sounds familiar so far?

We didn’t really get richer as a nation, but you could not deny what was visible. There were the roads and the bridges. Skyscrapers were mushrooming up in our already ugly cities. That was progress, wasn’t it. We didn’t even notice that our already weak democratic rights were taken away from us one by one. He didn’t screw us overnight. We would have reacted to that. He screwed us one inch at a time while making us believe that we were getting richer. The well-known frog and the boiling water story.

And he didn’t bother to win us all either. He didn’t need that. All he had to do was to convince half of the country and he knew how to achieve that. He formed, broke and re-formed alliances with interest groups. Slowly, over years, he took over all of the media in the country and vilified whoever was opposing his regime. He made us believe all was good, he was making the nation stronger. We were getting richer and that was good, wasn’t it? Not really. But at that stage, he had his own 50% on his side and didn’t give a fuck about the other half.

We finally realised what was happening on a warm summer’s day. Do you remember June 2013, when you took to the streets in millions? You might then also remember that we were out on the streets at the same time. Eleven years too late, we decided to resist, but then there was no one left on our side. While his media was reporting that we were thugs trying to sabotage our wonderful economy, his police was hunting us down.

Erdogan had promised to fight corruption, poverty and undemocratic restrictions in the country, right? That’s what we have bought into. 16 years later, the degree of corruption is at unprecedented levels, we are going through the worst economic crisis since World War II and I would think twice before writing this blog-post in my mother tongue for the fear of getting arrested. And nobody knows, nobody cares. There is no substantial media left to write, no real opposition party left to protest.  

16 years on, today, I live in a country of division, of hatred, of fear. I live in a country where hundreds die each year so that my president can stay in power. I live in a country where police may knock on my door one evening and no one may hear from me ever again. Worst of all, today, I am no longer able to say that I love my country, and that’s the part that hurts the most.

And what do you think the “democratic world” was doing throughout all these years? Yeah, you guessed it right. They were cosying up with Erdogan. After all, we were a huge market for their products, a very big purchaser of the arms they were selling and of huge geo-strategic importance to control the region (still doesn’t ring a bell?). Who really cares about democracy and human rights? As Bill Clinton once said, it’s the economy stupid!

That is why, in my previous post, I urged people to take economic action against Brazil. Not because I want to see you suffer, but because I don’t see any other way out. Suffering is no longer optional for you. You will suffer. For how long and how much, that is really up to you. Sometimes it is better to take the bitter pill early before cancer overtakes your entire body. All we can do is stand by your side and hold your hand.

How I wish we were put under an economic embargo by the rest of world 16 years ago. Maybe we would struggle a year or two, but we would still have a country to hold on to today. I am no fortune-teller, but my experience tells me that Bolsonaro will not lock up dissident journalists or talk about your army marching on the streets of Caracas or La Paz immediately. Long before that, you will see highways and bridges being built all around. Don’t take the bait. Please don’t.

Humans are a short-sighted, selfish and stupid species. Those of you reading this, you are probably the exception to that. Don’t get fooled by the cranes rising up in the skyline like many of your compatriots will. You have to start the battle now, you have got no time to lose.

Despite having oceans and continents between us, we have very similar economic strengths, demographics and democratic struggles. We are not that different, but our fates don’t have to be similar. Here, I tried to share with you our own story. Consider this as a warning letter sent from the dead canary in the coal mine. Get out now before you get used to the smell of the toxic gas!

They say there are five stages of grief: denial, anger, bargaining, depression and acceptance. I would imagine that you will pass denial fairly quickly, you might already be in the ‘anger’ stage. Stick to that. Passed that, you are on slippery slope. And from a friend to a friend, if you ever reach the acceptance stage, it’s all gone. Your country as you knew it exists no more. I have 16 years of experience on that.

Like it or not, not many people on this side of the world will care about your democracy. After all, we’ve all got our own fish to fry. That is why I focused on the environment rather than other quasi-fascist policy promises of your new president. Environment, something that we all somewhat care about, might be the strongest card you have in your hand. Tell us if you have others that we don’t know of.

Do not for a moment think that Bolsonaro is alone. He is the new, cute member of a club that include Trump, Putin, Erdogan, Xi, Modi, Duterte, Kurz, Conte, Orban, Duda and many more. Governments of the so-called democratic world will not give a flying fuck when you get killed in hundreds. They didn’t care when we did. All you’ve got is us, the ordinary, concerned citizens of this world. So, tell us, how can we help you?

Dear American friends,

No offence, but do not for a moment think that your hands are clean on this. There is a century of U.S. meddling behind all this shit. Most recently, the soft coup d’état in 2016 resulting in the removal of Dilma Rousseff from office for dubious reasons (who by the way is still not charged for any crime) by corrupt politicians was a dynamite set under the fragile Brazilian democracy. That dynamite has “made in the USA” written all over it. And for this recent elections, please google “Jair Bolsonaro and Steve Bannon”. You will be surprised.

You will probably say that you didn’t do anything, that you didn’t even know about what was going on in Brazil. Well, that is exactly the problem. By not caring, by not trying to understand what is happening around the world, you allow your politicians to fuck us up. You didn’t care 16 years ago, please do now. (My European friends, your hands are not clean either, but unlike the Americans, you already know that, don’t you?)

The world is a shitty place and we only have each other to hold on to, a handful in 7 billion. We don’t have the luxury to not care about each other. Not anymore.

#international #politics #brazil #brazil elections #bolsonaro #fascism #democracy #human rights #environment #global warming #climate change #worldundersiege #lgbt rights #women's rights

[cemilenin-gezileri]

How to fuck Bolsonaro and save the planet

“Unless you have already found a nice comfy cave up high in a mountain and stacked it up with canned food enough to last for decades, Jair Bolsonaro’s promised attacks on environment has to be stopped immediately!”

So it happened. Despite our crossed-fingers and before-bedtime prayers, world’s 5th largest country and 8th biggest economy is handed over to another misogynistic, homophobic, gun-loving arsehole. Jair Bolsonaro, rightfully nicked the Tropical Trump, won majority of the votes in the second round of the presidential elections in Brazil. It’s another dark day for us all.

Dear reader,

At this point, you might be saying “why the fuck should I care about Brazil’s new president”. You may not care about the women’s or LGBT rights in Brazil or let the relaxation of gun laws be Brazilians’ own problem (for all of which I might say, you`re completely wrong), but please know that on one important issue, Bolsonaro has promised to fuck not only Brazil, but the whole planet including your own pink arse: the environment.

With 450 million m3, Brazil is already the world`s 11th biggest CO2 emitter. On the plus side, Brazil is home to 3.3 km2 of Amazon rainforest, by far the biggest in the world. What Bolsonaro has been promising in his campaign was to go wild on the CO2 emissions, while wildly destroying the already threatened Amazons. Here’s a list of his campaign promises on environmental issues:

Withdrawal from the Paris agreement which has set targets for limitation of CO2 emissions to combat climate change

Shutting down the Ministry of Environment

Building a new motorway right through the Amazons

Opening up new areas on indigenous territories to mining

Relaxation of environmental law enforcement and licensing

Beefing up the alliance with the beef lobby which is already responsible for cutting down thousands of km2 of rainforest to open farmland.

Banning international environmental NGO’s like Greenpeace and WWF to operate in Brazil

In a time when scientists are already ringing the alarm bells at the highest level, actualization of even half of these campaign promises will be disastrous for all of us living on this planet. We can discuss for days the bad policies that has led Bolsonaro to power or write volumes on the rise of alt-right across the globe, but unless you have already found a nice comfy cave up high in a mountain and stacked it up with canned food enough to last for decades, Bolsonaro’s promised attacks on environment has to be stopped immediately, before they even start. Let’s discuss a few ways how.

We already know that, despite all the Jesus-praising, family-values-loving bullshit they talk non-stop about, guys like Bolsonaro care for and understand from one thing much more than anything else: Money. 

Brazilian economy is already very fragile, trying to recover from years of recession, making it the Achilles’ (or in this case, Bolsonaro’s) heel  If we can make this arsehole hear loud and clear that for any detrimental action he takes on the environment, we will strike back with our combined economic force, we can push him back to the hole he sneaked his miserable head out of. Below, I tried to list a few things you can easily do without losing your comfort too much. 

Don’t Go

Brazil receives more than 6.6 million international tourists each year, leaving a revenue of more than 7 billion dollars. So, unless you’re planning to go and stand in front of the bulldozers chopping down the rainforests, postpone that tropical visit to another time.  Or if you really want to see the rainforests and white sandy beaches that bad, try Costa Rica perhaps, where they are very close to becoming the first carbon neutral country in the world (and don’t forget to find ways to off-set your carbon footprint from that long intercontinental flight :)).

Eat Less Meat

I’m not saying go full-on vegan -not that it hurts- but eating less meat may be the most efficient way to hit back at Bolsonaro. Brazil’s biggest exports by far are animal agriculture related items (beef and poultry meat, soybeans and corn used as animal feed, etc.). By reducing the demand for Brazilian beef, chicken and soybeans, you will not only throw a punch at the Brazilian economy, but also take away the reasons for opening up more farmland in the Amazons.

Now, you might argue that you only eat local meat, not any of that Brazilian stuff, so this does not apply to you. Here’s a few counter arguments then: For starters, in many cases, cattle are transported live (in horrendous conditions, often from Brazil) and slaughtered locally, making its `country of origin` the land where the slaughterhouse is and not where the animals were raised. So, you often don’t really know whether that entrecôte you bought from the supermarket actually comes from Farmer Joe’s ranch or the Amazons.

Secondly, it is very likely that your country raises not enough chicken or cattle to meet the local demand, therefore even if you’re eating local meat, you are pushing others to eat imported stuff. By reducing the demand, you will force your local animal farmers be more competitive against Brazilian exporters. We all know that no politician wants to stand up against farmers, so goes up the tariffs against Brazilian beef and chicken.

And even if that is not the case and there is no Brazilian beef or chicken sold where you live, those animals were probably still fed on soybeans grown in Brazil. Soybeans alone account for more than 19 billion dollars (yes, billion with a ‘B’) of Brazilian exports. So, by just eating less meat, not only will you drop those cholesterol levels you’ve been worrying about, but also fuck Bolsonaro with a healthy smile :).

Use Less Fuel

Funny hey, what seems to be already good for the environment is bad for Bolsonaro. 5% of Brazil’s exports income comes from crude oil. Simply by cleaning up your old bike and pedalling to work, you  will both reduce your own carbon footprint and also help drop the global demand on oil. Lower demand means lower prices, which in return results in a stick up Bolsonaro’s arse (plus the Saudis’, double good :)).

Consume Less Sugar

Equally funny, what seems to be already good for your health is also bad for Bolsonaro. Raw sugar accounts for 5.7% of Brazil’s exports. Cutting down on those pop drinks as well as pedalling to work will do wonders on that belly of yours. Another fine strike at Bolsonaro (with an added bonus hit at Coca-Cola :)).

For any arguments about consuming locally produced sugar, see the counter arguments for meat. The same principals apply and those love handles have got to go :).

Quit Smoking

Did you know that Brazil is a major tobacco exporter? I won’t even bother to elaborate further :).

Drink Less umhh... Coffee

Okay, this one hurts me the most. I am not going to preach anything I cannot follow myself, but you can check out the country of origin mark on this one. Unlike meat and sugar, the `Product of Brazil` mark has an added economic value when it comes to coffee. Yes, you get good coffee from Brazil, but not all good coffee comes from Brazil. So, next time you reach for the black stuff, make sure they originate from a better place (and is fair-trade). Costa Rica? Hey, you can even start an online petition to Starbucks on this one.

The same principal applies to pretty much everything. Whatever you’re looking to buy, make sure it is not `Made in Brazil`. That private jet you want to buy so much for example, don’t buy it from Embraer - bikes are way cooler anyway :).

Contact the NGO’s

Call your local Greenpeace and WWF office -since they have been promised to be silenced by Bolsonaro- and ask what their plans are (and if they can’t answer back, ask why the fuck they cannot). Try to get involved in their efforts to combat the evil. This is a global problem that will require global cooperation. Be part of it.

Contact Your Politicians

If you, by any chance, live in a country where the politicians give a rat’s arse to what the voters think, contact them and explain your concerns. Ask them to take measures against the guy who promises to destroy the future of your kids. And if they don’t listen, vote them out in the next elections and bring in those who will.

Inform Others

There is a good chance that your media have not given the deserved attention to what is happening in Brazil and you have heard of it only by pure luck. For every person who is informed about the issue, there are hundreds of thousands who is not. Use every social and antisocial media you can find to tell them about the great danger and urge them to take action. We cannot solve this problem on our own. Group up and combat together.

Reach Out

Bolsonaro is Brazilian, but not all Brazilians are Bolsonaro – just like not all Americans are Trump, not all French are Le Pen, not all Dutch are Wilders. Half of the country voted against the bastard. And out of 210 million Brazilians in the world, there’s a chance that you might have befriended one or two. If so, reach out to them. Local knowledge is golden - ask how you can help them further to stop the devil reincarnate. Make them feel your support at these troubling times in their country because you will need their support when the same shit happens in yours.

So, shall we samba?

#international #politics #brazil #bolsonaro #global warming #climate change #environment #action #greenpeace #wwf #amazon

[cemilenin-gezileri]

Türk tipi aydınlık sistemi

Can Soyer’in geçen gün yazdıklarından bir alıntı ile başlayalım muhabbete. “Türkiye’de bir ‘aydın’ tipi gelişti. Meslekleri farklı olsa da genellikle köşe yazıyorlar. Muhalifler, hatta basbayağı solcu, sosyalistler. Liberallere düşmanlar, aynı zamanda kimin liberal olduğu konusunda külyutmazlar. Dikkat çekici bir ortak özellikleri var: Kendilerine yönelik eleştirilere sert, hayli yukarıdan, hatta kaba bir biçimde yanıt veriyorlar. Dilim varmıyor ama handiyse terbiyesizce, şirretçe diyeceğim. Eleştiricisine hınçla yönelen bir dil, ironi barındırmayan bir alaycılık…”

Cumartesi öğleden sonra gelen bu tweet zincirinin ilham kaynağını tahmin etmek hiç zor değildi. Son birkaç gündür twitter denilen zehirli ortamda zaten tartışma dönüyordu. Akın Atalay, Halk TV’de Enver Aysever’e konuk olacak, Cumhuriyet felaketini kendi durduğu taraftan izah edecekti. Aysever yeni yönetim göreve başlar başlamaz onları ilk tebrik edenlerdendi ve birkaç haftaya kalmadan gazetede köşe yazarı olarak çalışmaya başladı. Dolayısıyla programın tarafsız bir şekilde yönetilmeyeceği endişesi birçok kişi tarafından açıkça dile getirilmişti.

Normal koşullar altında Halk TV’yi izlemeyen, hatta yanlışlıkla açtığında bile kaşıntı basan birçok insan gibi ben de zorla televizyonun karşısına geçtim cumartesi günü. Akın Atalay belgeleri ile birlikte pek çok şeye açıklık kazandıracağım demişti, dinlenmeliydi.

Program başladı, Aysever uzun uzun konuştu, arada Akın Atalay bir şeyler anlatırken ‘gazetecilik adına’ yüz elli altı tane soru sorarak araya girdi. Bu arada merkezden kulağına fısıldadılar, bilmem kaç kere reklam arasına girildi ve otuz saniyelik Yılmaz Özdil’in yeni kitabı reklamı seksen altı kez döngü şeklinde üst üste yayınlandı. Bu arada ben de bileklerimi kesmeye alternatif etkinlik olarak twitter’da kim ne yorum yapıyor diye bakınıyordum ki…

Ki Enver gümbür gümbür patladı canlı yayının ortasında. Cumhuriyet eski muhabiri Canan Coşkun’du hedefteki kişi. Çok tetikçisi varmış liberallerin, Coşkun’da o liberallerin en ahlaksızlarındanmış. Bangır bangır bağırarak, okul çıkışı gel ben sana göstereyim tavırlarıyla “Taksim’deyim ben, hadi gel görüşelim” diyordu. Klibini aşağıya iliştiriyorum.

Peki neydi Enver Aysever’i bu kadar sinirlendiren? Kaçırdım mı diye dönüp tekrar baktım. “Akın Atalay Halk TV’de Cumhuriyet gazetesindeki yönetim değişiminin ardındaki gerçekleri anlatıyor. Enver Aysever’in söz kesmeleri ve Yılmaz Özdil reklamlarından kalırsa anlatacak” demiş. Sonra da eleştiriyi biraz sertleştirmiş: “Enver Aysever soru sormuyor. Halk TV’de mahkeme kurmuş. Savcılığın iddianamesine göre yargılama yapıyor.” Bunlardı Aysever’i çileden çıkartan tweetler. Ve muhtemelen büyük liberal tetikçi Coşkun’un tweetinin tam tamına dört kez paylaşılmış olması.

Ortada bir eleştiri vardı – hatta altına imza atacağım bir eleştiriydi – ama canlı yayında böğürmeyi gerektirecek, ilkokul kabadayılığına neden olacak türden bir şeyi ben mi göremiyorum diye çok düşündüm. Aysever, Kemal Göktaş’tan da hıncını çıkardı bütün bu gaz ve toz bulutunun arasında. Çünkü geçen günlerde “Bak Kemal Göktaş…” diye başladığı tweete karşılık Göktaş, Aysever’e “sen” diye hitap etmiş. Sen değil siz olacakmış. Bak sen hele…

Can Soyer’in dediği gibi Türkiye’de her şeyi bilen, her konuda en bi uzman, eleştirilemez, haklılığı sorgulanamaz bir aydın tipi gelişti gerçekten. Enver Aysever aslında bunların yine en masum örneklerinden biri. Cumartesi günkü program onun adına bir turnusol kağıdı görevi gördü bir kez daha ama daha kimler kimler var bu özelliklerde. 

Sorun tartışma kültürünü bilmeyen, farklı görüşlerden de bir şeyler öğrenebileceğini düşünmeyen Enver’de değil tabii, Enverlere Enver olmaya izin veren bizlerde. Yoksa Enver kim ki gazetelerde köşe yazarlığı, televizyonlarda programcılık yapsın. İki kitap okumuş, üç beş klişe aforizmayı tekrarladığı için hoşumuza giden insanları öyle bir tepemize çıkartıyoruz ki sonuçta kafamıza ediyorlar böyle.

Enverler her yerde var aslında, sadece bize özgü değil. Gidin Berlin’in, Paris’in, Roma’nın kafelerine, ortalık Enverlerden geçilmiyor. Bir tek farkla. O Enverlere hadi git gazetede köşe yaz deseniz, korkularından altlarını pisletirler. Çünkü kafede atıp tutmakla ciddi bir yayın organında yazmanın farklı şeyler olduğunu bilirler. Bilgi gerektirir, bakış gerektirir, omurga gerektirir. Kendinden olmayanlara bile saygıyı gerektirir. Ama biz, iki muhalif kelam etti diye Enverleri kafeden alıp Enver Paşa yapıyoruz başımıza. Sonra da aydınının böyle olduğu, sayemizde böyle olmasına izin verildiği güzel ülkemizde futbolcunun ahlakıyla uğraşıyoruz. Oysa Enver Aysever’in aydın olduğu ülke için Arda Turan’ın futbol ahlakı birkaç gömlek büyük bile.

Yetmez ama yeter artık

Programın tamamını anlatmayacağım burada, izlemek isteyenler için linkini iliştiriyorum. Durumu özetleyecek olursak, Akın Atalay bir şeyler anlatmaya çalıştı, Enver Aysever itinayla sözünü kesmeye devam etti ve sürpriz sürpriz, yine ülkenin bütün dertlerini yetmez ama evetçi liberallere yıktı kendi kafasınca. “Ben o gazetenin yazarıyım ama adil davrandım” demesi bile Aysever’in adalet kavramı ve gazetecilik ahlakı hakkında yeterli bir özet. (Alev Coşkun yalakalığı kısmına hiç girmeyeceğim, başka zaman inşallah)

Gerçekten de yeni aydın tiplemesinin en büyük özelliği bu son yıllarda: ya bizdensin ya liberal. Bu bizdenlik de genellikle kendilerini ulusalcı sol diye adlandıran kesimden geliyor.

Burada liberalizm nedir açıklamasına girecek halim yok, bilgi ve birikimim adına utanır, en fazla sosyal demokrasinin anglo-saksonize edilmiş hali der ve susarım. Ancak yetersiz bilgi ve birikimimle dahi Türk tipi aydının liberalizmi hiç anlamadığını rahatça söyleyebilirim. Ortada bir kafa karışıklığı, liberalizmin yanına ek olarak ‘neoliberalism’ / ‘neoconservatism’ gibi kavramların ve Amerika ağırlıklı gördüğümüz libertaryanizm görüşünün birlikte bir bulamaç hale getirilmesi gibi bir durum var ortada. Yoksa liberal olmayan biri olarak liberalizmin, en azından 2018 dünyasındaki diğer akımlara da bakarak, o kadar da korkulacak bir şey olduğunu düşünmüyorum.

Ama zaten Türk tipi aydın liberalizmin gerçekten ne olduğunu da çok merak etmiyor gibi. “Post-truth” dünyasında sadece bir küfür kelimesi liberal. Yine işin ilginç yanı, bu küfrü kullanmaya en yatkın olanların, daha önce de dediğim gibi kendilerini ulusalcı sol olarak nitelendirmeleri. Ulusal sol denilen şeyi de (içine bir parça kötü niyet de katarak) gavurcaya çevirince karşımıza çıkan kavram nasyonal sosyalizm. Hani düşmanım bile olsalar (ki düşmanım değiller), yine de bu insanlardan hiçbirine yakıştıramayacağım bir tanımlama ama zorlamak istersek zorlarız, hiç sıkıntı değil. Yani diyeceğim o ki, sırça köşkte oturanlar bilmedikleri bir kavramı kullanmadan önce en azından Wikipedia’da ne olduğuna baksınlar.

Gelelim artık beni çok bunaltan şu yetmez ama evet (YAE) tartışmasına. Daha önce de yazdım, 2010 yılında dünyanın çok farklı bir yerinde çok farklı dertlere konsantre olduğum için bu tartışmayı o dönemde takip etme şansım olmadı. Olayı ancak 2018’den geriye bakarak değerlendirebiliyorum ve o zaman oy kullansaydım ne yapardım, ne desem yalan olur. O yüzden bu tartışmaya bekara karı boşaması kolay kontenjanından katılıyorum, kusuruma bakmayım. Ama gerçekten çok sıkıldım bu muhabbetten.

Ne siyasetçiyim ne sosyal bilimciyim. Bir mühendis olarak hayatta güvendiğim bir bilim varsa o da matematik. O yüzden dönüp rakamlara baktım yine.

2010 referandumunda AKP evet tarafını, CHP ve MHP hayır tarafını destekledi. Kürt siyasi hareketi, bu referandumda bizimle ilgili sorunların hiçbirine yer verilmiyor diyerek boykotu tercih etti. Sonuçta evet %57.88, hayır ise %42.12 aldı. Dolayısıyla karşılaştırma yapacağımız zaman bu üç partiye ve tabii ki ülkemizde gelenekselleşmiş olduğu şekilde, takım tutar gibi o partilere oy verenlere bakmak gerekiyor.

Referandum sonuçlarını karşılaştırmakta en sağlıklı referans noktalarının bir önceki (2007) ve bir sonraki (2011) genel seçimleri olacağı görüşündeyim. Kürt oylarını ve yüzde sıfır nokta bilmem kaçlık diğerlerini çıkartıp üç partinin toplam oyuna baktığımızda görüyoruz ki, 2007’de AKP bu oyların %56.99’unu, 2011’de ise %56.10’unu almış. Yani çok genel bir bakış açısıyla, YAE’ciler CHP ve MHP’den %1’in altındaki bir oy oranını referandumda AKP tarafına taşımışlar. Bir başka deyişle, YAE’ciler olmasaydı referandum %58 yerine %56 ile kabul edilecekti. Büyük mesele.

Oysa çok açık görülüyor ki referandumdan evet çıkmasının asıl nedeni Kürt siyasi hareketinin boykotu. Kendilerini ulusalcı sol diye tanımlayan bu su katıksız Türk milliyetçileri, hani şu sadece felaket anlarında Kürtlerle aynı gemide olduklarını hatırlayanlar, bu gerçeği sürekli olarak halının altına süpürmeye çalışıyorlar. Keza Kürtlerin referandumu boykot etmelerini içten içe kendileri bile haksız bulamıyorlar. Muhalefetin dozunu kaçırıp kendilerini Silivri’de bulmaktan da korkuyorlar. Dolayısıyla Türk tipi aydın Enver Paşaların boş zamanlarında saldırabilecekleri tek şey YAE’ciler kalıyor.

Yetmez ama evet tavrının o gün için doğruluğu yanlışlığı ayrı bir tartışma konusu. Ama 95 yıllık Türkiye Cumhuriyeti’nin makus talihinin nedenini Baskın Oran’a ya da Oya Baydar’a yıkmak da en hafif ifadeyle haksızlık. Keza rakamlar gösteriyor ki geceleri Survivor izlemek yerine bu insanların ne dediğini düşünen kitle, nüfusun %1’i bile etmiyor. Yine bu mantıkla bakıldığında, CHP’nin 2003 ara seçimlerine ortam hazırlayarak Tayyip Erdoğan’ı başımıza getirmesini de sabahlara kadar konuşabiliriz ama nafile. Bir gerçek varsa ortada, o da ne yaptıysak biz yaptık. Bütün bunların başımıza gelmesine 80 milyon hep beraber biz izin verdik.

Ama Enverler kusursuz ve de harikulade oldukları için bundan kendi üzerlerine düşen payı çıkarma ihtiyacını hissetmiyorlar. Dolayısıyla geleceğe yönelik dersler çıkarmak, birlikte bu bataktan nasıl çıkarız diye strateji geliştirmek de mümkün olmuyor.

Tabii şaşırtıcı olmayan bir tutum. Sonuçta bu coğrafyanın mayasında var bütün bunlar. Biliyorsunuz bu topraklarda herkes sütten çıkmış ak kaşıktır, bir hata varsa karşı tarafta aranmalıdır. Türkler Ermenileri, Ermeniler Azerileri asla katletmemiştir. Kürtler tarih boyunca kimsenin kılına zarar vermemiştir. Yunanlar aslında bu topraklara medeniyet getirmiştir. Demirel’e “sağcılar adam öldürüyor” dedirtmek mümkün olmamıştır. Örnekleri yüzlerle çarpabilirsiniz.

Bir yanlış yaptığı zaman elini kaldırıp “evet ben hatalıydım” demek yerine avaz avaz bağırıp, okul çıkışında görüşmeye çağırmak bizim tarihi geleneklerimizden. O yüzden en kahraman ulusal solcu Enver, liberal diye küfrettiği sosyalist Canan Coşkun’a “Taksim’e gel hadi yiyorsa” diyebiliyor ve yine de aydın sıfatını taşıyabiliyor bugün bu ülkede. Bizler de elimize patlamış mısırları alıp, televizyondaki tartışma programlarından memleketin halini izliyoruz. Merakla bekliyoruz filmin sonunu, acaba Enver mi en büyük kazığı atmış bu ülkeye yoksa Canan mı? Çünkü çok rahatız, çok iyi biliyoruz ki ortada sütten çıkmış bir ak kaşık varsa, o kişi bizden başkası olamaz.

#aydın #enveraysever #canancoşkun #cumhuriyet #liberal #yetmezamaevet

[cemilenin-gezileri]

Ne çok sevmezmişsiniz meğer Aydın Engin’i...

Haftalardır yazmayayım diyorum. Senin düşüncelerin senin düşüncelerin, başkalarını niye ilgilendirsin deyip bilgisayarın başından kalkıyorum ama uyku tutmadı, şeytan dürttü, kendimi buldum klavyenin karşısında. Ne kadar uzun olacağını, neler saçmalayacağımı kestiremiyorum, o yüzden şimdiden özür dilerim bu satırları okuyan herkesten.

Küçükken evimize her hafta Gırgır, her gün de Cumhuriyet girerdi. Babam alırdı ikisini de, okuma genlerimin annemle bağı olmadı hiçbir zaman. Okumayı Gırgır’dan söktüm desem yeridir. Cumhuriyet’i ne zaman okumaya, okuduğumu anlamaya başladığımdan çok emin değilim. Dedem Tercüman alırdı. O, pilavın üzerini kapatmak içindi. Cumhuriyet okunur, katlanır, saklanırdı.

Henüz daha herhangi bir siyasi görüşümün oluşmadığı zamanlardı. Elhamdülillah Atatürkçüydük ama zaten herkes değil miydi? Değilmiş meğer, bilmiyordum. İzmirli orta sınıf ailenin asker çocuğu sesli annesi ve okumayı sevdiren ama dünya görüşünü inatla kendisine saklayan sessiz babası tarafından yetiştirilmiştik sonuçta.

Ortaokul bitince kendimi bir sınavlara girmiş, kazanmış ve İzmir Fen Lisesi denilen yarı açık cezaevinin içinde bulmuştum. Okul İzmir’deydi ama yine de mecburi yatılıydı. Alışana kadar o ilk günler cehennem azabı gibiydi benim için. Küçücük bir bahçe içindeki son derece çirkin bir binada, Türkiye’nin en zeki diğer genç mahkumları ile birlikte bir tutukluluk hali adeta; etüt bitiyor ders başlıyor, ders bitiyor etüt başlıyor.

Okula başladıktan birkaç hafta sonra bir şeyi keşfettim. Öğleden sonra dersler bitince geçerli bir bahanen varsa dışarı çıkmak mümkündü. Ve gazete almak geçerli bir bahaneydi. Gazete deyince de bildiğim bir tek Cumhuriyet vardı. Bu fırsatı kaçırmak olmazdı.

Adettendir, gazete ikiye katlanır, sonra bir daha katlanır, logosu dışarıda kalacak şekilde cebe konur öyle taşınırdı. Uğur Mumcu ve Ahmet Taner Kışlalı hala yaşıyor, on bin milyon parçaya bölünmemişlerdi. Cüneyt Arcayürek, Ali Sirmen, Mustafa Balbay falan vardı. Yazdıklarını tam anlıyor muydum, anladıklarımı tam özümsüyor muydum inanın çok hatırlamıyorum. Ama Yakup hoca “Yine mi aldın o Pravda’yı” dediğinde bir şöyle sırtım dikilirdi. Gazetemin dediğine göre solcuyduk en nihayetinde.

İşte o lise yıllarında birisi daha başladı Cumhuriyet’te yazmaya. Beşinci sayfanın altındaydı köşesi. Tırmık diyordu adına. Aydın Engin diye birisiymiş, hiç duymamıştım daha önce. Ödemişli Terzi Sadık’ın oğluymuş, öyle tanıtıyordu kendisini.

Daha önce sadece adını duyduğum sosyalizm denen şeyle ilk tanışmam onun sayesinde oldu böylece. Hapishanelerde insanlar varmış, haksız yere yatıyorlarmış, 12 Eylül bu ülkeyi yakmış kavurmuş, ne bilirdim. Her şey ve herkes sorgulanabilir, eleştirilebilirmiş, Atatürk bile. Herkes aynı şekilde düşünmek zorunda değilmiş, farklı olana saygı duyulurmuş, sevmediğin ifadenin de özgür olma hakkı varmış. Ve hayatta hiçbir zaman vebayla kolera arasında seçim yapmak zorunda değilmişiz. Akıl diye, onur diye bir şey varmış.

15 yaşındaki beynimde kısa devreler yaptıran yazılardı o tırmıklar. Her yazılanı anlamasam, her anladığıma katılmasam da sürekli olarak düşüncelerimi zorlayan, başka bir şekilde bakma imkanı var mı diye kendimi sorgulatan yazılar. Okul sonrası gazete alma eylemi, Aydın Engin okuma etkinliğine dönüştü kısa sürede. Gazete alınır alınmaz beşinci sayfayı aç, aşağı in, hop işte orada. Öyle ki, o gün yazmıyor diye gazete almadığım günler olmaya başladı bir süre sonra.

Üniversite yıllarında çok daha fazla şekillendi dünya görüşüm doğal olarak. Hele ki okuduğunuz okul ODTÜ’yse ve zamanınızın büyük kısmını bölüm yerine Mimarlık Amfisi’nin yeraltındaki küçücük bir odasında geçiriyorsanız, hangi siyasi çizgide ilerleyeceğiniz de az çok bellidir zaten. Doğal olarak ben de her sabah bakkaldan alınan bir Cumhuriyet, bir paket de kısa Camel’a yatırdım üç kuruşluk öğrenci paramı seneler boyu.

Üniversite bitince pasaportum elimde, yurtdışında buldum kendimi. Daha internet yayıncılığı pek ilerlememişti, akıllı telefonlar falan yoktu, dolayısıyla Cumhuriyet’i ve Aydın Engin’i memlekette bırakıp gittim. Ama İrlanda’nın özgür ortamında Irish Times vardı. Hemen komşudan gelen Guardian ve Independent vardı. Düşüncelerimi zorlayacak imkan boldu. Hele Fransızcamı da biraz ilerletip bunların yanına Liberation, Le Monde gibi gazeteleri de ekleyince… Meğer bizdeki Hürriyet gibi pek saygıdeğer gazetelere buralarda tabloid deyip yan gözle bakıyorlarmış.

Epeyi uzun süre kaldım yurtdışında. Kaldıkça da uzaklaştım ilgi olarak memleketten. AKP rejiminin ilk yıllarını, ona yapılan güzellemeleri falan kaçırdım kendi derdimden. 2010 yazında İrlanda’dan Polonya’ya taşınma telaşı ve yeni projenin koşuşturması ile neredeyse hiç takip edemedim referandum haberlerini, yetmez ama evet tartışmasını. Ama tatil için arada bir geldiğimde gördüğüm, görüp de rahatsız olduğum şeyler vardı doğrusu. AKP beni de çok huzursuz ediyordu ama şu bayrağı kapıp Anıtkabir’e hücum etme muhabbetini bir türlü anlayamıyordum. Bir de gazetem tat vermiyordu artık. Alıyordum almasına ama okumayıp bir kenara atıyordum her seferinde. Hele de şu meşhur “tehlikenin farkında mısınız” kampanyası vardı, hani el yazısıyla sağdan sola yazılan. Kafam almıyordu bir türlü. Evet tehlike vardı, farkındaydık da bu kadar ucuz ve kolay mıydı muhalif gazetecilik? Vebaya karşı önerdiğiniz çare kolera mıydı gerçekten?

2013 başında, nedenini hala kendime de inandırmaya zorlandığım gerekçelerle geri döndüm Türkiye’ye. Günlük gazete almaya gerek görmedim, kafama göre pek bir şey yoktu. Ama Aydın Engin yazmaya devam ediyordu bir internet gazetesinde. Beni rahatlatan tanıdık bir sesti, dört elle sarıldım. Sonrasında Gezi oldu, yer yerinden oynadı ve Ağustos ayında Cumhuriyet’e bir sürü yeni isim katılmaya başladı. Katılanlardan birisi de Aydın abiydi (abi diyorum artık, hiç tanışmamış olsam da, öyle çünkü artık). Tekrar Cumhuriyet almak için geçerli bir sebebim oluşmuştu. Ve o zamandan beri her sabah ilk yaptığım iş, daha yataktan kalkmadan gözlüklerimi takıp telefondan Cumhuriyet uygulamasını açmak oldu. Ta ki birkaç hafta öncesine kadar.

***

Buraya kadar okuduğunuza inanamıyorum, ben olsam sıkılır bırakırdım çoktan. Sağ olun, ne diyeyim. Bu kadar uzun bir girizgahtan sonra asıl konuya gireyim o zaman.

Cumhuriyet gazetesi yönetimine dışarıdan açık desteğin saklanamadığı darbe sonrasında sevinen çokça insan var. Muhtemeldir ki bu yazıyı okuyanlar arasında da olacaktır bu sevinç tanecikleri. Bu kişiler 2013’te gazetenin çizgisinin değişmesinden duydukları rahatsızlığı sürekli olarak tekrar ediyor ve ısıtıp ısıtıp hep aynı bayat argümanları koyuyorlar önümüze.

En büyük argüman Ahmet Altan. Ben kaçırmışım, meğer birkaç ay önce bir yazısı yayınlamış. Kitap ekinde. Siyasetle alakası olmayan, edebi bir yazı. Ahmet Altan’dan haz alan biri değilim ama insaf. Üstelik gazetecilik yapma suçundan ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası istemiyle yargılanan Abdurrahman Dilipak olsa, özgürlük savunucusu bir gazete yayınlamalı değil mi yazısını? Eğer tabii bir gazeteyse, bir partinin ya da bir görüşün propaganda broşürü değilse. Keza birkaç ay önce Tayyip Erdoğan New York Times’da yazdı. Ulu dağlar yıkılmadı bildiğim kadarıyla.

Ve tabii hemen ardından Nuray Mert. Birkaç tane azot kokulu yazısı gazeteyi yerden yere çalmak için yeter sebepmiş meğer. Üstelik kendi gazetesinin birçok köşe yazarı tarafından itin arka tarafına sokulmuş, sonunda da benim burada işim yok deyip gitmiş olmasına rağmen. Var mı şu anda bunun yapılabileceği bir gazete?

Aslı Aydıntaşbaş’ı, Ahmet İnsel'i sevmiyorlarmış. Herkesi sevmek zoruna mısın? Sevmediğin yazardan da öğrenebileceğin hiçbir şey yok mu, o kadar mı aştın kendini? Ben yıllarca Mustafa Balbay’ın ortaokul kompozisyonlarına tahammül ettim, ölmedim değil mi? 

Ama en çok canımı yakan, sağda solda Aydın abi için söyledikleri. Meğerse 95 yıllık Türkiye Cumhuriyeti'ni tek yumrukta yıkan insan oymuş. Benim dışımda okuyanı olup olmadığına emin olamadığım, doğru dürüst hiçbir televizyon programında falan kadrolu yorumcu olmayan, sokakta görseniz tanımayacağınız Terzi Sadık’ın oğlu meğerse bütün aziz Türk milletini kandıracak kudrete sahipmiş. Hapishane kuşu Aydın Engin, 77 yaşında hala yargılanan ve muhtemelen Silivri zindanlarına atılacak olan Aydın Engin liboşmuş. (Bu vesile ile liboş terimini çıkaranın da Uğur Mumcu olduğunu öğrendim, sayenizde Uğur Mumcu’dan da soğudum.)

İki şeyden dolayı çok kızgınım. Birincisi, hayatımın alışkanlığını, Türkiye’de yaşama tutunduğum son dallardan birini alıp gittiniz. Ayrılan, çok saydığım, sevdiğim yazarları bir şekilde okurum ama Cumhuriyet gazetesi benim için Türkiye’de çağdaş bir şeylerin de olabileceğine dair bir umuttu. Onu elimden aldığınız için çok kızgınım, öfkeliyim size.

İkincisi de 15 yaşımda tanıştığım, bugün 40’lı yaşlarımda hala beynimi zorlayan, benim dünya görüşümü tarif edilemeyecek bir şekilde yoğurmuş olan, bir öğretmenim gibi saydığım, doğrusuyla yanlışıyla babam gibi sevdiğim insana bunca hakaretin edilmesine. Kendisi bilmez ya olmayan allah biliyor, çok hakkı var üzerimde. O yüzden benim için çok kişisel bu olay. Anlayacağınız, kendi kendime bir terapi aslında bu yazı. Uzun uzun yazarak sabrınızı taşırdıysam, affola.

Sorun değil, hayat devam eder bir şekilde. Aydın abinin sürekli tekrar ettiği bir söz vardır hani: İnsanlık nehri yavaş akar ama hep ileriye akar. Bir yerlerde, bir şekilde akarız biz de ileriye doğru.

***

Arka tarafına kına yakan, ayrılan yazarlara orada burada hakaret yağdıran ‘yeni’ Cumhuriyet okuru, son sözlerim sana. Bil ki bu ülkenin bu halde olmasında en büyük nedenlerden biri sensin. AKP zihniyeti ile arandaki tek fark senin rakı içiyor olman. Dikensiz gül bahçesinde onlar şerbet içmek istiyor, sen şerbetçiotu, yoksa yok birbirinizden farkınız. Ve o hayal ettiğin ülkeyi asla göremeyeceksin. Kürdü, sosyalisti hatta o çok küfrettiğin liboşu yanına almadan kazanma şansın yok. Ama senin için zaten kazanmak falan da o kadar önemli değil. Takım tutar gibi bakıyorsun hayata da. Farklı olan yok, bir tek sen varsın bu dünyada.

Esas 2013’te darbe oldu gazetede, ona karşı bu hareket diyorsun da öyle değil. 2013’te yaşanan bir devrimdi Cumhuriyet’te. Gezi sonrası olması gereken, güne uygun bir devrim. Bugün olan ise karşı devrim. Aynı yaşadığın ülkede olduğu gibi.

Çizgisini beğenmiyordun eski gazetenin. Duyuyorum ki çizgisi bayağı bir güzelleşmiş şimdi. Hikmet Sami Türk, Ali Suat Ertosun falan yazıyormuş artık. Gözler Mehmet Ağar’ı aramıyor değil hani. Mustafa Balbay’ın kötü uyaklı ortaokul kompozisyonlarına en kahraman solcu Enver Aysever de katılmış, ne mutlu. MİT tırları, Panama belgeleri falan gibi habercilik para getirmiyor zaten, ne gerek var. Sana da Mine Kırıkkanat’ın kibri, Alev Coşkun’un kaypaklığı yakışırdı, mutluluklar dilemiyorum önündeki hayatında.

Not 1: Aydın Engin geçen hafta T24’te yazmaya başladı yeniden. Okuyun bence. Gazeteden ayrılan diğer yazarlar da tek tek yeni yuvalar buluyor kendilerine. Kadri Gürsel Al-Monitor’da, Çiğdem Toker Sözcü’de, Güray Öz Birgün'de, Kemal Göktaş Diken’de yazıyor. Ceyda Karan Sputnik’de, Kemal Can Duvar’da devam ediyor. Yazılabilecek, okunabilecek mekanlar az çok belli zaten.

Not 2: Birkaç yıl önce başka bir yazar daha girdi hayatıma. Aynı Aydın Engin gibi düşüncelerimi alıp yerden yere vuran biri Murat Sevinç. Artık her sabah acaba yazdı mı diye internetin başına geçtiğim birisi daha var. Kendi çapımda çok mutluyum. Diken’de ve Duvar’da yazıyor, mutlaka ama mutlaka okuyun.

#cumhuriyet #basın #medya #aydınengin

[cemilenin-gezileri]

Beyin göçü - II (sıkıntılı bir havuz problemi)

Kadri Gürsel’in yazısını tırtıklamaya devam ediyorum. (derse geç katılanlar bir önceki yazımdan başlayabilirler okumaya :))

Geçen sene Atatürk Havalimanı’nda check-in kuyruğunda beklerken arkamda genç bir çift gördüm. Kadın bebeğini kucağında taşırken adam valiz üstüne valiz yığılı arabayı itmeye çalışıyordu. Belli ki haftasonu tatiline gitmiyorlardı. Muhabbet açıldı, sordum. Kanada’ya gidiyorlarmış. Karı koca mühendislermiş. Neden diye sormadım bile. Hayırlı olsun, soğuğa dikkat edin dedim.

Her ay Türkiye’den 10 bin beyaz yakalı göç ediyor dediler. Abartılı bulmuştum o rakamı. Biz abartmayı severiz milletçe. 10 bin büyük sayı, 25 tane Boeing 747 eder. Geçen gün Kadri Gürsel’in yazısını okurken tekrar anımsadım hikayeyi.

Meğerse doğruymuş. TÜİK istatistiklerine göre 2017’de Türkiye’den göç edenlerin sayısı %42,5 oranında artarak 253.640 olmuş. Neredeyse her bin kişiden üçü. Çok mu? 80 milyon için pek öyle gözükmüyor. Ancak bu insanların yarısı, yaklaşık 125 bin kişi genç, kentli, beyaz yakalı, Gezi kuşağı denilen insanlardanmış. Ayda 10 bin rakamı doğruymuş. (Bunlar, Türkiye'de ekonomik kriz patlamadan, 24 Haziran seçimleri yapılmadan önceki rakamlar)

Sabah sabah üşenmedim, geçtim internetin karşısına. Şimdi buna hazır olun: 125 bin sayısı, ODTÜ, İTÜ, Boğaziçi, Hacettepe, İstanbul, Ankara, Ege, Marmara, Yıldız Teknik ve Çukurova üniversitelerinin bir yılda verdikleri toplam lisans mezununun TAM İKİ KATI!.

Bu üniversiteleri özellikle sıralamamın bir nedeni var: giden insanlar Türkiye’nin en iyi eğitim almış, dil bilen, dünyayı bilen insanları. Hüseyin Efendi Üniversitesi’nden mezun olan öğrenci yurtdışına çıkma hayali kurmuyor. Bu listeye birkaç tane daha devlet üniversitesi, birkaç tane de düzgün özel üniversite ekle, yine de nereden çarpsan bölsen, giden insan sayısına ulaşamıyorsun.

Bilal’e anlatır gibi anlatayım. Elde bir havuz var. Havuza akan bir musluk, bir de havuzdan dışarıya akan bir musluk var. Dışarıya akan musluk, havuzu besleyen musluktan iki kat fazla su taşıyor. Yani dikkatli olun, bir sonraki sefer havuza atladığınızda zemine çakılabilirsiniz.

Yine bu insanlar sadece beyinlerini, tecrübelerini alıp gitmiyorlar. Büyük bir kısmı üst-orta sınıf ailelerin çocukları olan bu gençler, uzun vadede kendi birikimlerinin yanı sıra ailelerinin varlıklarını da alacaklar yanlarına. Yani dış yatırımcı bulalım diye çırpınırken eldeki bulgurdan da oluyoruz bir taraftan.

Geçen gün Cumhurbaşkanı yurtdışında yaşayan insanları ülkeye geri dönmeye davet etti. Sonra da yurtdışında yaşayan aynı insanların orada beyinlerinin yıkandığını ima etti. İltifat mı etti, küfür mü etti, anlayan anlatsın bir zahmet. Ama ben, çalıştığı üniversitede cuma akşamı barış bildirgesi imzacıları hakkında soruşturma açıldığını öğrenip, pazar sabahı kendini uçakta bulan akademisyenler tanıyorum bu ülkede. Eşyalarını eşi dostu git gelle taşıdılar. İsmet İnönü’nün hakimlerinden savcılarından kaçmadı bu insanlar. Gerçekten bu insanları geri istiyor musunuz Sayın Erdoğan?

Türkiye çok ekonomik ve siyasi krizler atlattı, şerbetliyiz. Ama burası petrol yatakları, altın madenleri, deniz aşırı kolonileri olan bir ülke değil. Hep söylenegelir, güvenebileceği tek şey genç nüfusuydu. Şimdi o gençlerin en niteliklileri hoşçakal deyip gidiyorlar. Artık umudumuz Hüseyin Efendi Üniversitesi'nden çıkacak olan doktorlar, mühendisler. Hayırlı olsun.

Not: Bu yazıda Gezi kuşağı olarak tanımlananlar, Gezi olaylarına katılan herkes değil, özellikle 31 Mayıs - 2 Haziran arasında protestoların başını çeken, çoğu üniversite mezunu, beyaz yakalı, büyük çoğunluğu hayatlarında ilk kez siyasi bir eyleme katılan ve ne yaptıklarının, neyi başardıklarının belki kendileri bile o zaman tam olarak farkında olmayan geniş kalabalık ve benzer demografiye sahip insanlardır. Tanımlama bana ait değil.

#beyingöçü #gezi #kadrigürsel

[cemilenin-gezileri]

Beyin göçü - I (kafamıza sıkar gideriz)

Kadri Gürsel geçenlerde Al-Monitor’da yazmıştı. Okumaya üşenenler için sonra da Medyascope’a çıkıp anlattı. Gezi kuşağı Türkiye’yi neden terk ediyor, onun hakkında konuştu (aşağıya koydum). Gezi kuşağı dışında kimler dinledi, anladı, bilemiyorum.

Üzerinden beş yıldan fazla geçti, inatla Gezi’yi anlamadı Türkiye. AKP karşıtı bir ayaklanma sandılar. Kimi küfretti, kimi alkışladı, ama görünen odur ki gram anlaşılmadı. “Mustafa Keser’in askerleriyiz” yazıldığında basit bir espri zannettiler olayı, mesaj bir türlü ulaşmadı. Aradığımız kişiler hep kapsama alanı dışındaydı.

Oysa Gürsel'in de dediği gibi, vasata karşı bir isyandı Gezi. Çağdaş uygarlıklar düzeyinde düşünmeyi, hayata 2010’ların penceresinden bakmayı öğrenmiş, evrensel değerleri sahiplenmiş bir grup insanın Vasatistan’da “artık nefes alamıyoruz” diye haykırmasıydı. Bir imdat çığlığıydı. Olmadı, olamadı. Vasat o kadar kalabalıktı ki, üzerine basıp geçtiler Gezi’nin.

En iyi AKP’liler anladı Gezi’yi. Gücünü vasatın kalabalığından alan bu parti için büyük bir tehditti Gezi. Özgürlük bir tehditti. Farklı olana saygı fıtratımızda yoktu. Ezilmesi gereken yılanın başıydı ve hoyratça ezildi.

HDP’liler anladı bir parça. Böyle bir grup varmış, belki birlikte hareket edebiliriz dediler ürkekçe. Söylemlerini bir tık da olsa ona göre ayarladılar. Sonrasında %13’lere varan oy oranları şans eseri değildi. Ama maalesef kendi meselelerinden, kendi gündemlerinden uzaklaşamadılar. Umudu yeşertemediler.

MHP’nin anlama yetisi zaten yoktu. Vasattan beslenmek bir yana, vasatın ta kendisiydi matematik yoksunu adam ve partisi. Üzerinde kalem oynatmaya değmez.

En çok da CHP anlamadı Gezi’yi. Sokağa çıkan insanları kendi taraftarı sandı. Gördükleri üç beş TGB flamasına bakıp ulusalcıları (ne demekse? milliyetçinin yandan yemiş hali?) Gezi’nin sahibi sandı. Verilen çok renklilik, çok seslilik mesajı duvara çarpıp geri döndü. AKP’nin muhafazakarlığına verebildikleri tek yanıt “laiklik elden gidiyor” diye çığrınmak oldu. Laiklik iyiydi, güzeldi ama, bu ülkenin laik olduğu iddia edilen dönemlerinde de nefes almakta zorlanıyorduk, o kısmı hiç anlamadı.

Şimdi “efendim gençler ülkeyi terk ediyor” diye hayıflanıyor herkes. Hayatlarında (umreye gitmek hariç?) bir kez yurtdışına çıkmamış Vasatistan Cumhuriyeti halkı, “bu cennet ülke terk edilir mi?” diyor. Terk edilir arkadaşım, çok da güzel edilir. Sen hâlâ havasına suyuna kurban ol, bu kuşak çok daha başka şeyler bekliyor hayattan. Vasatla yetinmek yetmiyor onlara.

Haberiniz olsun, bu insanlar sadece AKP zihniyeti yüzünden terk etmiyorlar ülkeyi. Ülkenin geri kalan %50’si ile de mutlu mesut yaşayabilirlerdi. Onları dışarıya iten AKP’li olmayan %50’si bu ülkenin.

Yalnızlıktan nefes alamadıklarından terk ediyorlar ülkeyi. Barış istiyorum diyen akademisyeni yalnız bırakan, herkes istediği gibi yaşasın diyene “liboş” etiketi yapıştıran, Ankara Garı’nda katledildiğimizde kem küm eden %50’nin içinde yer alamayanlar terk ediyor bu ülkeyi. AKP’nin muhafazakarlığına karşı ulusalcı muhafazakarlığı koyan dualiteyi, vebayla kolera arasında seçim yapmayı kabul etmeyenler toplayıp valizlerini gidiyorlar.

Kavaflis demiş ya “Başka bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın” diye, dünya çok değişti Kavaflis’ten bugüne. Başka ülkeler var. Başka denizler var. Rakı ve beyaz peynir özlemi yetmiyor geri dönmek için. Gidenler 1960’ların 70’lerin misafir işçileri değil. Dünyanın her köşesine uyum sağlayabilecek, iş bulabilecek, yeni bir hayat kurabilecek insanlar. Cumhurbaşkanı çağırmaya devam etsin, muhalefet “biz iktidar olunca (?) geri gelirler” desin, boş sözler bunlar. O insanlar buldukları yeni denizlerin kıyısında özgürce nefes alırken, bu oksijen yoksunu ülkeye dönmezler bir daha.

Tabii “kal, mücadele et” diyecekler olacaktır. Mücadele etmeden alınmıyor zaten bu kararlar. Ama mücadele sonucunda çıkacak sonuç da seni mutlu etmeyecekse, ne için bu kavga? Kolay değil insanın doğup büyüdüğü topraklardan kopup gitmesi ama vasat olmayanın ehvenișerri kabul etmesi de hiç kolay değil.

Gezi kuşağı gidiyor bu ülkeden, kuvvetle muhtemel geri dönüşü hiç olmayacak bir şekilde. Vasatistan halkı ister hayıflansın, ister küfredip kına çalsın, umursamadan, arkalarına bir daha bakmadan gidiyorlar. Derinden bir suçluluk hissi yok değil ama asıl suçluluk duyması gereken de onlar değil. Esas kafalarını duvara vurması gerekenler hiç anlamadılar, vasat beyinleriyle anlamaları da mümkün değil Gezi’yi.

Siz mutlu olun yeter, biz hem sever hem terk ederiz. Bir sabah sessizce Ahmet Kaya mırıldanarak, beddua etmeden, kafamıza sıkar gideriz.

#beyingöçü #gezi kadrigürsel

[cemilenin-gezileri]

Dead canary in the coal mine and lessons to learn

Dear Americans,

I know that you are still pinching yourselves, undecided whether to believe that Donald Trump has really been elected as your 45th president or that you are still in your bed having a very long nightmare. It is real, so it’s time to wake up and smell the bad coffee brewing.

Here, I will try to share with you my own experience of what has happened in where I live, way on the other side of the globe, Turkey – your once cute, little, friendly partner in peace. You may say “Hey, what do you know about the situation in the U.S., it’s different”. That would be a mistake. In fact, that would be a repeat of the mistake we have done some 15 years ago, so please don’t.

From the very beginning of this article, I will have to confess that I am somehow biased about the United States. I do not like your foreign policy, never did, and am often awed by your internal policies as well. Even before Trump got elected, I was finding the American system to be very inegalitarian and brute, but I will let that be your own problem to solve.

However, I also have a great love towards the American people. A long time ago, your country welcomed me as an exchange student in to the frozen depths of Minnesota. I was blessed with, to put it in President Trump’s style, dee best family one could hope for. I loved the Americans that I met and even fell in love with a few. Therefore, I am writing these not because of my fear for the fall of the American Empire, couldn’t care less, but because of the fear I have for my loved ones in your country. And as you are reading this, consider yourself as part of the gang.

After this very long introduction, I will give my message straight upfront: You are in deep, I mean very very deep trouble! Here’s what happened in my country and I don’t need to be a fortune teller to guess what’s soon going to happen in yours:

15 years ago, we elected a guy with an incredible populist rhetoric. Recep Tayyip Erdogan was an incredible orator and could keep the crowds going forever. He was critical of the system, the media, the establishment, everything. You either loved him or loathed him. Sounds familiar so far?

His first action was to boost the public spending for infrastructure projects, roads in particular. He started building roads, enlarging existing roads, even those no one really drove on. Bridges, tunnels, everything that is tangible, that he could show to his voters: “Look at the progress we are making, we are reshaping the country” he said. Who cares about human rights, look at that beautiful bridge! Our high-speed train crashed only a month after it’s opening killing three dozen people, but hey, we had high-speed train.  And we could see how the construction was booming the economy in general. And we were driving on new roads. And it was oh so fantastic. So, when the journalists started asking questions about the huge budget deficits and partisan companies getting the public tenders for all those roads, we didn’t really care that much.

It is funny how road construction seems to be a common theme for autocrats around the world: the famous German autobahn is Hitler’s gift to the country. Therefore, it is no surprise that Trump is promising big infrastructure projects. Prepare yourselves for an economic boom and fantastic highways. Well, at least until the bubble bursts and the roads collapse.

Our president didn’t like criticism, much like Mr. Trump. He first boosted the ultra right-wing media by diverting advertisements of public companies to these whack jobs. The main stream media, losing some serious income, went ballistic – well, for a wee while. Soon, the bosses of the mega corporations who owned the main stream media saw that they were not able to get any public tenders in their other businesses – the ones they actually made their money from. So, the TV’s and newspapers started going softer on the president. Those who didn’t soon saw tax investigators at their doors. And one by one, the companies that were building our roads started buying our TV’s and newspapers. Soon enough, there were only small news outlets left as independent media. And they were easy to squeeze to death using both judicial and financial pressures. Today, with 81 journalists in prison, we are the shining beacon of free press according to our president.

Control over the press was simply not enough for Erdogan. He knew that he would never be able to persuade all the people, and he didn’t really need to. All he needed was half of the population following him blindly forever, and if needed, fighting the other half - and I mean pick up the gun and fight!. And what is a better way to do this than destroying the public education system. Educated people are dangerous, they can think for their own. No autocrat wants that shit. So, one by one he shut down secular schools to replace them with religious ones. The education curriculum changed gradually over the years. What was the point talking about evolution, it was now all about Adam and Eve. Do you still wonder why President Trump picked Betsy Devos as his secretary of education?

And he liked to talk. He talked all the time. He would hold public rallies, scream his lungs out about how the whole world was against us and how fantastic of a job he was doing. Of course, he did all this using the public money. In fairness, Trump picked up quite fast on this area. Florida was a good start.

He had to reach to and shape the people voting for him. So, he started gathering the local leaders of villages and neighbourhoods around the country in his palace. He would brainwash these poor little guys, so when they went back to their villages in rural heartlands, they could be an important part of the propaganda machine. Therefore, I was not surprised to hear that as one of his first acts after his inauguration, Trump invited sheriffs to the White House. You can expect many more similar meetings to happen in the coming days.

At first, he did face criticism within his own party. Those who knew better did protest. Over time, one after the other, they got eliminated. He started to pick the candidates who would run for the parliament. He discredited those who opposed him. Little by little, he filled the parliament with those with strong economic benefits from this rotten system and would not question anything he said. He fought the opposition parties with his media. And if nothing worked, he simply threw them into jail. Hence, I would not count on the common sense of some of the wiser Republican senators and congressmen. They are all replaceable and will be replaced in due course. Don’t count on your primaries and existing system.

After the legislative branch of the government, in came the judicial branch. Judges and prosecutors who did not obey the president soon found themselves in jail. Same happened with the police force, with universities, private corporations. You name it, he imprisoned them all. So, if you think Trump’s attacks on the courts were outrageous, wait to see what can really happen in the future.

We did try to say no, we did try to revolt. On a beautiful summer’s day four years ago, we did take to the streets. You may not have heard of it, or simply not cared enough, but we did take to the streets in millions. And boy, were we killed. When his police didn’t kill us, his thugs did. We were too late to revolt. It was just too late.

Today, I live in a country of division, of hatred, of fear. Today, I live in a country where hundreds die each year so that my president can stay in power. Today, I live in a country where police may knock on my door one evening and no one may hear from me ever again. Today, I am packing my bags to seek a future in a different land, worrying about those I leave behind. Today, I am no longer able to say that I love my country, and that’s the part that hurts the most. Can you still love your country?

Don’t, for a second, think that Trump is a stupid man. He is not. No stupid man can get elected to be the President of the United States. Just like Erdogan, Donald Trump is a very smart guy. His lies, his manipulations are not random. They are very well calculated. Know your enemy, know him well. He is much better than the best Hollywood villain you could ever meet, he is real! Do not underestimate what he can and will do. We have started walking on this path long before you did. Learn from what has happened to us. We were the canary in the coal mine. We are dead. Will you sit and wait inside the coal mine?

#trump uspolitics

[cemilenin-gezileri]

Kurtar bizi Süpermen...

Kokuşmuş birşey var mı Danimarka devletinde bilemiyorum ama artık bizim buralarda kokudan durulmuyor. Sevilen ve sevilmeyen terörist ayrımlarından çocuk tacizi sever dindarlarımıza kadar her sabah mide öğürtülerine sebep olan haberlerin kaynağı memleketim. Kırk yılın başında nadir bir iyi haber çıksa, on dakika içinde üç tane felaket haberi ile nötralize oluyor. 

Dokunulmaz yolsuzluklar, yolsuz dokunulmazlıklar

Son haftalarda Ankara’da yine birşeyler dönüyor. Cumhuriyet tarihinin en büyük yolsuzluk skandalında bile kendi milletvekillerinin dokunulmazlıklarına dokundurmayan AKP, şimdi bütün fezlekeleri meclise taşıma peşinde. Bakanından istihbarat şefine, sultanına sadakat gösteren kimsenin istifa etmediği, kimsenin görevinden alınmadığı ülkede bir anda sultanın milletvekillerinin dokunulmazlıklarının kaldırılıp da yargılanmasını pek aklım almıyor.

Kendi milletvekillerine dokunulmayacağına emin olmasa atmaz böyle bir adımı sultan diyorum. Bakın, mahşerin dört atlısı Muammer Güler, Erdoğan Bayraktar, Zafer Erdoğan ve Egemen Bağış bugün milletvekili değil, yani dokunulmazlık şemsiyesinin altında değiller. Dokunan var mı peki? Yargılayacak olan sensen yargılanmaktan çekinmezsin tabii diyorum o zaman. Sultanın vekillerinin korkacak birşeyleri yok.

Derdinin sadece HDP’li vekilleri hapse atmak kadar basit olduğundan da emin değilim. Bunu yapabilecek kadar oya zaten tek başına sahip. Üstelik son terör saldırılarının ardından kamuoyundan da HDP’ye karşı sevgi fışkırmıyor. MHP zaten destek vereceğini açıkladı. O zaman niye bu tiyatro?

AKP’nin bugün hiçbir adımının özel olarak planlanmadan, sadece ülkenin hayrına atıldığına inanmıyorum. Ufukta bir erken seçimin, o olmasa bile en azından bir ara seçimin gözüktüğü açık. Muhtemelen HDP’den hapse girecek milletvekili sayısı planların gerçekleşmesi için yeterli değil. O zaman ne yapalım, birkaç tane de CHP ve MHP’den içeri atalım. Bakın muhalefetin haline, topu vatan haini bunların diyelim. Bizi istemeyenler başarılı olursa bu devlet yıkılır diyelim. Böyle bir ortamda seçime gidelim. Artık buna rağmen 400 milletvekili alamazsak eşeklik bizim, bu fırsatı ivedilikle değerlendirelim. Savcılar, ilk hedefiniz muhalefet partileri, ileri!

Güneş batıdan doğar mı?

Bütün bunlar olurken Miami’den şok bir haber düşüyor gündemimize. Pek hayırsever İran asıllı genç işadamımız haddini bilmez bir savcı tarafından gözaltına alınıyor. Hakkında dolandırıcılık ve kara para aklama suçlamaları.

Savcı ışık oluyor yüreğimize. Anında twitter fenomeni yapıyoruz adamı. Odun heriften bile popüler oluyor bir anda. Ve başlıyoruz umutlanmaya, bunun ucu buraya da dokunacak, yanacak o sultan yanacak, sarayında uyku tutmayacak.

Gerçekten derdimize çare olur mu süper savcı, bilemiyorum. Adamın derdinin Türkiye’yi kurtarmak olduğundan çok da emin değilim. Vatansever bir savcı, o kesin, ama adamın vatanı Amerika, Türkiye değil.

Ama ne yapalım, umudumuzu bağlıyoruz. Daha önce Fetullah Gülen’e bağladık, bu tapeler yıkar bu hanedanı dedik, olmadı. Abdullah Gül parti kuracak, bak gör o zaman neler olacak dedik, olmadı. Şimdi de haykırıyoruz: Kurtar bizi Süpermen. Kurtarır mı dersiniz? Ah ne bilem ki…

Bu kadar aciziz işte. İki elimizle bir doğrultamadık bu ülkeyi. Birlik olup birşeyleri düzelteceğimize hep birbirimize düştük. Sonra da o hiç sevmediğimiz cemaatlere, yol arkadaşlarına, emperyalist ülkenin savcısına bel bağladık. Çünkü çok da umurlarındaydık. Çünkü sultan gidip başkası geldiğinde bizim istediklerimiz gerçekleşecek.

İşte en çok da bu daraltıyor beni bu ülkede. Hiç kimse, sultan bile sonsuza dek kalmayacak ama Ali gidecek, Veli gelecek, bu ülkenin solcusu adam olmayacak.

#dokunulmazlık #rezazarrab #preetbharara

[cemilenin-gezileri]

Dün yediğin hurmalar meselesi...

Dışarıdan ambulans sireni duydukça yerimden zıplıyorum sabahtan beri. Canım dışarı çıkmak istemiyor. Canım insan görmek istemiyor. Sabahtan beri kaç kişi ile ağlaştık telefonda hatırlamıyorum. Canım hiçbir şey yapmak istemiyor.

Bitkinim, bıkkınım, kırgınım, kızgınım. Herkese, hepinize, tüm insanlara karşı öfkeliyim. Korkaklığınızdan, bencilliğinizden, insanlığınızdan tiksiniyorum. Günü kurtarma çabanızdan, aman sonra ne derlerinizden, size dokunmayan yılanınızdan midem bulanıyor.

Aptallığınız içimi daraltıyor. Takım tutar gibi ölü tutmanızdan, karşı takım beş yediğinde oley deyip kendi takımınız üç yiyince dizinizi dövmenizden, hayatınızın bir şekilde devam etmesinden yeter artık.

O kadar basitti çünkü. Siz ve onlar diye bölündüğünüzde sadece onlar ölecek zannettiniz değil mi. Sadece onların şehirlerinde bombalar patlayacak, sadece onların cesetlerinin parçaları sokaklardan toplanacaktı, öyle mi. Onlar istikrarlı bir şekilde ölürken, siz de istikrarlı bir şekilde yaşamaya devam edecektiniz, anlaşma böyle miydi.

Siz onlara üzülmediniz, onlar da size üzülmesinler şimdi. Onlar sokağa çıkmaya korkuyordu, siz de korkun şimdi. Onlar ağıtlar yakarak ölülerini gömerken siz Survivor izliyordunuz, hadi ‘survive’ edin şimdi. Nur topu gibi iç savaşınız hayırlara vesile olsun inşallah.

Çünkü biz sıkıldık artık. Başkasının maskesini takmadan önce kendi maskesini takmayı bir türlü beceremeyen insanlar olarak, alabilecek nefesimiz kalmadı, insan olmanın ağırlığına katlanamıyoruz artık. Milletiyle bölünmez bütün olan devletinizi de, demokratik özerkliğinizi de alın bir tarafınıza sokun. Ölün, daha çok ölün, bin kere ölün. Çünkü hiçbir ülkenin insanları ölmeyi hiç bu kadar hak etmedi.

�

#ankara

[cemilenin-gezileri]

İnanmak üzerine...

İnanmak: Bir şeyin varlığını, doğruluğunu kabul etmek; bir şeyi doğru olarak benimsemek; kanarak aldanmak (TDK Genel Türkçe Sözlük)

Eşsiz ve kusursuz bilgi kaynağı Wikipedia’ya göre evrenin çapı en az 91 milyar ışık yılıymış. Bir ışık yılı 9.5 x 1015  metre (on üzeri on beş, matematik bilmeyenler için 1’in yanına 15 tane 0 koyuyorsunuz). Metreyi aldım elime, 25 yıldır değişmeyen acı gerçeği bir kez daha teyit ettim. Benim boyum 1.7 metre. Ağırlığı da en az 1053  kg imiş. Bugünlerde tartıya çıkmaya çekindiğim için benimkini yazmayacağım ama 102 bile değil, o kesin. Yaşına gelince, yaklaşık 13800 milyar yılmış. Ansızın 40 yaş düşüncesi o kadar da korkunç gelmemeye başladı. Tabii bunlar şu ana kadar bilebildiğimiz, bulabildiğimizmiş. Daha kendi güneş sistemimizde kaç gezegen olduğuna bir türlü karar verememiş bir ırk olarak çok da atıp tutmasak iyi olur.

Dünya’nın yaşı 4.5 milyar yılmış. İddiaya göre 3.5 milyar yıl önce yaşam başlamış. 230 milyon yıl önce dinozorlar sahneye çıkmış. Yaklaşık 65 milyon yıl önce de yok olmuşlar. 165 milyon yıl ortalıkta dolaşmışlar yani. Buna karşılık hamamböcekleri 320 milyon yıldır buradalar. İnsanlara dair en eski buluntular ise 200 bin yıl öncesine kadarmış. Yani hamamböcekleri bizden 1600 kat daha fazla zamandır hüküm sürüyorlarmış bu topraklarda.

Akılları bir şeylere basmaya başladığı andan itibaren de yaratıcı arayışı içine girmiş insanoğlu. Hadi, bunu da açıkla bakalım denmiş, o da açıklayamamış. Ondan daha büyük, daha güçlü şeylere inanmış, tapınmış. Hamamböceğinin böyle bir kaygısı olmamış hiçbir zaman, o yüzden mutlu mesut dolaşıyorlar hala mutfağımda.

Yaratıcı güç, mucizelerin kaynağı olarak güneşe inanmış on binlerce yıl boyunca. Zeus’u, İsis’i, Anşar’ı, Virakoka’yı yaratmış kafasında ve yine mucize diye tutturmuş, onlara inanmış. Sonra üç bin yıl önce biri çıkmış, denizleri yardım geçtim demiş, ona inanmış. İki bin yıl önce bir başkası çıkmış, suyun üstünde yürüdüm demiş, ona inanmış. Bu iş böyle devam edip dururken en sonunda birisi aramış telefonda, terörle mücadele için çok önemli, bize para göndereceksin demiş, ona da inanmış. Koşa koşa bankaya gidip bütün parasını bilmediği bir adama aktarmış.

İnsanlığın bu inanç tutkusu yeni değilmiş ama tek tanrı diye tutturmaları hepi topu üç bin yıllık birşeymiş. Onda bile tam başarılı olamamışlar. İbrahimi dinler dediğimiz tek tanrılı inançlara dünyada inananların oranı %55’miş. Yani üç milyardan fazla insan için senin Allah’ın, Yehova’n, vs. hala vız gelip tırıs gidiyormuş.

Eh, İsa, Musa yetmemiş, sonra tutmuş yeni tek’li dinler yaratmış kendine tapınmak için. Tek millet, tek devlet, tek bayrak falan demiş, onlara tapmış. Bir anlamda yine kendi yarattığını kutsallaştırmış, sonra o kutsal almış yürümüş, zavallı insana yine tapınmak kalmış. Onun da varsa yoksa iki-üç yüzyıllık bir geçmişi varmış.

Ve öylesine bencil, öylesine paylaşımcılıktan uzakmış ki insanoğlu, hep kendi taptığını diğerinin üzerine koymuş, hep en iyisinin kendisininki olduğuna inanmış. Sürekli, hiç durmadan, yorulup usanmadan kan dökmüş insanoğlu. Ezmiş, yıkmış, yakmış. O hep daha iyiymiş. O hep daha güçlüymüş. O hep o hep o’ymuş. Nazım Hikmet’in dediği gibi, bugün bu inanılamayacak kadar güzel, bu anlatılamayacak kadar sevinçli şey olan yaşamak; böyle zor, bu kadar dar, böyle kanlı, bu denli kepazeymiş.

İnsanoğlu düşündüğü kadar akıllı değil diyeceğim ama o da değil, bildiğin düpedüz aptalmış. Aslında evren için mutfağındaki 320 milyon yıllık hamamböceğinden bir gram daha fazla değeri yokmuş. Belki daha fark etmemiş ama o pek bir inandığı tek dini, tek dili, tek devleti, tek milleti dünyada ne ilkmiş, ne de son olacakmış. Onlar da, on binlerce yıldır olduğu gibi gün gelip yok olacakmış. Ve 70-80 yıllık ömrü dolunca da herkes toprağın altında gübre olacakmış. Kesin bilgi, yayalım…

#inanç #din #insan

[cemilenin-gezileri]

Ne zaman kazanmıştık ki şimdi kaybedelim?

Sabah 6’da kalktım yine seçim sabahı. Sandık başına gittim. Geçen seçimlerde olduğu gibi, ama hissedilebilir bir heves eksikliği ile görevimi yaptım, oylamayı izledim, saydım, tutanağımı aldım. Akşam geldim, yemeğimi yedim, seçim sonuçlarına hızlı bir göz atıp okkalı bir küfür eşliğinde televizyonu kapattım. Viski şişesini açtım ve tavana bakmaya başladım. Yarım şişe viskiden sonra tavanımın ne kadar ilginç bir yer olduğunu anlatamam, çünkü ben de hayal meyal hatırlıyorum. (Tabii insanoğlu istiyor viski eşliğinde yalısının tavanına baksın ama ben mütevazı apartman dairemin tavanı ile mutluyum yine de)

Viskinin etkisi yavaş yavaş geçiyor. Baş ağrısı artık katlanılabilir düzeyde. Sabah kalkıp sokağa çıktığımda Suruç’tan sonra olduğu gibi, Ankara’dan sonra olduğu gibi, Sivas’tan, Reyhanlı’dan, daha nicesinden sonra olduğu gibi yine şaşırdım: Hayat bir şekilde hiçbir şey olmamış gibi devam ediyor. İnsanlar gülüp eğleniyorlar, işlerine gidiyorlar, sosyal medyada yediklerini içtiklerini paylaşıyorlar… O zaman ben niye kendimi sıkıyor, daraltıyorum; daralacak bir şey var mı gerçekten?

Aslında değişen hiçbir şey yok. O yüzden yıkılmanın, ağlamanın, veryansın etmenin de bir anlamı yok. İktidar elimizden gitmedi, biz zaten iktidar değildik, olmaya da hep çok uzak olduk. Ona rağmen çabaladık. Solun oyu hemen hemen aynı kaldı, sağın oyu da aynı şekilde. Zaten ne değişmişti ki farklı bir sonuç ortaya çıksındı? Son 65 senedir neye alıştıysak aynı şekilde devam ediyoruz. Oylar islamo-faşist parti ile su katıksız faşist parti arasında bir parça gidip geldi o kadar. Ha kırk katır, ha kırk satır; Cumartesi günü ümitlenmemizi gerektiren, Pazartesi sabahı umutlarımızı kıracak yeni hiçbir şey yok.

Tek başına AKP iktidarından mutsuz olanlar, AKP – MHP koalisyonu ile daha mı mutlu olacaklardı? Aksi bir koalisyonu hayal etmiş olanlar zaten uykularına devam etsinler, çok sevimli gözüküyorsunuz. Ha, ufak bir fark var: MHP’nin değilse bile en azından Devlet Bahçeli’nin ufaktan eşyalarını toplama zamanı geldi. İster istifa etsin, ister kazan kaldırılsın, ister bir sonraki seçimde iyice diplere sürüklensin, en azından bu beladan kurtuluyoruz, o da bir şey.

CHP’nin söylemi ve yaptıkları hala yeterli değil. Ya insanları ikna edemiyor, ya da insanların istediği zaten böyle bir şey değil. Her durumda ciddi değişiklikler gerekiyor. Kemal Kılıçtaroğlu düzgün bir politikacı. Şimdi de düzgün bir emekli politikacı olmalı; CHP yıkılmalı, baştan yapılmalı. Yapılamıyorsa da MHP’nin yanına çekilmeli.

PKK kıçına kına yakmalı, HDP’de şapkayı önüne koymalı. Zor koşullarda seçime girdiler ama kolay olacağını onlara kim söyledi ki? Söyledikleri şeyler güzeldi ama yeterli gelmedi. Daha güçlü, daha cesur, daha bağımsız olmaları gerekiyor. Selahattin Demirtaş sevilen bir politikacı, ama kararını vermesi lazım. Ya daha cesur olacak ya da daha cesur olabilecek birilerine yerini bırakacak. HDP’nin yeni Selahattinler çıkartacak potansiyeli olduğuna inanıyorum; yoksa zaten politik parti çöplüğümüzde onlara da yetecek kadar bol yer var.

Erdoğan’ı günahım kadar sevmiyorum, ama Sezar’ın hakkı Sezar’a (zaten ancak Sezar olabilir, Gandhi olacak hali yok ya). Adam ülkeyi ve insanlarını çok iyi tanıyor, ne zaman, nerede, ne yapması gerektiğini çok iyi biliyor. İnsan düşmanının gücünden de keyif alabilmeli, zayıf bir rakiple mücadele çok zevksiz olurdu. Bir Erdoğan-Davutoğlu çekişmesi bekleyenlere de: Hani seçimlerden önce de Abdullah Gül – Bülent Arınç ikilisinden medet uman arkadaşlar vardı ya, en az onlar kadar sevimlisiniz, uykuya devam.

Sonuçta iki artı iki yine beş etmedi, yine onlar kazandı, her zaman kazandıkları gibi. Biz de kaybetmeye alışığız; yine kaybetmeye, inadına kaybetmeye devam edeceğiz. Bu bizim yaşam felsefemiz, bizler sürekli kaybeden, yine de kaybedeceğini bile bile mücadele edenleriz.

Galileo’nun dediği gibi eppur si muove, dünya yine de güneşin etrafında dönmeye devam ediyor. Ben de şu viskinin etkisi tam olarak geçer geçmez kaybetmeye kaldığım yerden devam edeceğim.

#seçim2015

[cemilenin-gezileri]

Kafama silah dayayaydın be Selocan!!!

Adam zeki, alçakgönüllü, çalışkan, idealist, hümanist, ağzı iyi laf yapan ama vıcıklaşmadan, kimseyi aşağılamadan konuşan bir adam. Bir de üstüne yakışıklı… Bak burası önemli, eğer günde on posta televizyonda bi politikacıyı göreceksen, en azından eline yüzüne bakılır olması şart. Üstelik on parmağında on marifet, alıyor eline bağlamayı offf, öyle ilkokul müsameresinde şiir okuyan politikacılardan değil yani.

90’ların başından beri iyi kötü takip ederim Kürt politikasına odaklı partileri. Hatta oy bile verdim bazılarına. HEP, DEP, HADEP, DEHAP, hep aynı harfleri torbaya atıp farklı kombinasyonlarla çektiklerinden oluşturdukları isimleri, kah agresif kah mazlum edebiyatı ile yaptıkları siyasetleri, toplumun milliyetçi damarına basmaları ama bir o kadar milliyetçi tavırlar almaları ile aslında her zaman benim tanıdığım Türkiye’nin partisi oldular. Kimi zaman güzel şeyler de söylediler, kimi zaman hasstir oradan da dedirttiler. Biz çoğu zaman PKK’yı ciddiye aldık aslında, ellerinde silahları vardı ne de olsa. Yoksa ‘Kürt’ partileri ‘Türk' partilerinden ne daha iyiydi, ne daha kötü, ne de daha ciddiye alınabilir.

Sonra nereden çıktığını pek anlamadık ama Selahattin geldi. Varlığını ilk ne zaman farkettim, ne zaman söyledikleri çok hoşuma gitti inanın hatırlamıyorum. Bir gece yattım, bir sabah kalktım ve bir politikacının benim düşündüklerimi, benim kafamdan geçen şekilde, benim hoşuma giden tarzda söylediğini farkettim. Sonra bir baktım, bunu benden başka farkedenler de var etrafımda. Ve sonra çevremde başkaları da farketmeye başladı. Ve cumhurbaşkanlığı seçimi kampanyasında epeyi bir insan daha farketti. Kimi ‘işte bu’ dedi, oyunu verdi; kimi ‘helal olsun sana ama…’ dedi, vermedi. Ve o gün bugündür, biz Selahattin’i sevmeye, onu dinlemeyi sevmeye, ‘ah keşke’ demeye devam ettik…

HDP’nin Türkiyelileşmesi falan değil bence olan. Biz, yani ben ve benim gibi düşünen bir grup her daim her konuda azınlık insan, bu topraklardan çıkan bir politikacıyı belki de ilk defa sevdik. Nerede doğduğu, ana dilinin ne olduğu bizi ilgilendirmiyordu - o konularla ilgilenenler zaten bizim sevdiğimizi kolay kolay sevemezler. Ama biz ilk defa bir politikacının ağzından çıkanlara bi tarafımızla gülmedik. Adam adeta İsveç’te başbakanlığa oynuyordu da rengi son tatilini İspanya’da geçirdiği için bu kadar koyulaşmıştı. Ha, HDP’li diğer politikacıların hakkını yemeyelim, Demirtaş’ın arkasında ciddi isimler, çağdaş politikalar yok değil tabii ama burada adını doğru koyalım, biz HDP’yi en çok Selahattin yüzünden sevdik. HDP eşbaşkanlık sistemi olan bir parti, hadi bakalım on kişiye soralım diğer eşbaşkanın adı ne? Yaaa, dedim ya, biz Selocan’ı pek bi sevdik. (‘Ah, dilimin ucuna geldi ama..’ numarası yapanlar için, Figen Yüksekdağ - ben de google’a bakmak zorunda kaldım)

Sonunda bir kısmımız ona oy verdi, bir kısmımız vermedi, bir kısmımız önümüzdeki seçimlerde verecekti, bir kısmımız vermeyecekti ki Selocan gangster filmlerinden fırlama bir Robert de Niro tadında silahı kafamıza dayadı. HDP seçimlere parti olarak girecekti, barajın altında kalması ve müteakiben Tayyip Erdoğan’ın başkanlık sistemine geçerek tepemize tamamen oturması bizim suçumuz olacaktı.

Bu kararlarından dolayı mutlu muyum hala karar verebilmiş değilim. Bir yandan romantik ve hayalperest tarafım ‘yüre bee, budur, HDP barajı geçer, taşlar yerinden oynar, bu düzeni yıkamasak bile iyi bi sallarız’ diyor. İsyankar tarafım ‘%10 baraj ne demek, haksızlık bu’ deyip, tepinip duruyor. Ama bir de huzursuz, ürkek bir tarafım var. Ya olmazsa? Ya uğraşsak da, didinsek de, çırpınsak da %9,9’da takılırsak? Dimyat’a pirince giderken eldeki bulgurdan olur muyuz acep?

Kürtlerin bu konuda yüksek bir kaygı duyduklarından çok da emin değilim. Onlar hem bizden çok daha uzun zamandır alışıklar zorluklara, hem de daha hazırlıklılar. İnceldiği yerden kopacaksa, bu seçim onlar için kopma noktası olabilir hatta. Sıkıntı HDP’nin zaten %6,5’lik oyunu veren Kürtlerin değil, cumhurbaşkanlığı seçiminde o oyları %9,5’e çıkaran %3’ün sıkıntısı en fazla. Sıkışıp kalan, AKP’nin islamo-faşistliğinden, CHP’nin ulusalcı-faşistliğinden, MHP’nin en-bi-öz-faşistliğinden soluyacak nefes bulamayan, camiye ayakkabıyla giren bizler ne halt edeceğiz HDP barajın altında kalırsa? Tekrar çıkabilecek miyiz o meydanlara? Ne olurdu böyle büyük bir risk alınmasaydı, 30-35 milletvekili olsaydı ama bizim olsaydı? Nelson Mandela’nın çok güzel bir sözü var: “Cesaretin, korkunun yokluğu değil, korku karşısındaki zaferi olduğunu öğrendim. Cesur adam korkmayan değil, korkusunu fethedendir.” İyi de ben ne Mandela’yım, ne de onun tarif ettiği cesur adam…

Sonuç olarak Haziran’da ben HDP’ye oy vereceğim. Zaten aylar öncesinden karar vermiştim HDP’ye oy vereceğime, başka kafama yatan bir parti yoktu ki. Tek bir farkla ama; o zaman seve seve vereceğimi düşümüştüm oyumu, halbuki şimdi biraz da s*ke s*ke vereceğim. Ah be Selocan, çok güzel şeyler, çok doğru şeyler söylüyorsun da konuştuğunda, yine de bir korku sarıyor beni geceleri tek başıma yatağımda…

#selahattin demirtaş hdp seçim

[cemilenin-gezileri]

Bir...

Başlık yanıltmasın. Doğru, gezmeyi çok severim. Küçükken içime çingene kaçmış herhalde, devamlı aynı yerde bulunmaktan sıkılan, sürekli gezme halinde memnun olan bir kişiliğim var. Ama bu bir gezi bloğu değil. İçinde mutlaka gezi yazıları olacak, ama “aha bak ben nereleri gezdim gördüm, sen oralara gittin mi” tarzı bir blog tasarlamadım kafamda. Dağları da çok severim. Deniz kıyısında doğup büyümüş biri olarak şaşırtıcı derecede ilgim denize değil dağlara. Düzlük, dümdüzlük hoşuma gitmez benim, inişli çıkışlı olacak benim gideceğim yer. Ama bu blog dağlarla da ilgili değil. Tamam içinde dağlar olur tabii ki ama yine de bu blog o blog değil. (o bloğu arayanlara tavsiye: dagdelisi.wordpress.com)

Ne zaman duysam Cemilem’i, aklıma o gelir - Özay Gönlüm söyleyecek ama illa ki… ‘O’ kim, burada uzun uzun anlatmayacağım, başka bir yazının konusu yapalım onu. Ama ne zaman dinlesem Cemilem’i, aklıma altmış küsur yaşındaki o’nun, yirmi küsur yaşındaki bendenizi kocaman toplantı masası etrafında koşarak, kahkahalar atarak kovaladığı günler aklıma gelir. Hayata dair bir kavgamızın, bir umudumuzun olduğu; kavgamızın daha yeni başladığı, umudumuzun henüz çok güçlü olduğu yaşlar. Atımızın üzerinde, mızrağımız elimizde, değirmenlere karşı dik dik bakarken ‘Ulan hayat, seni var ya seni…’ dediğimiz günler… Yıllar geçti üzerinden, o’nun hala beni kovalayacak enerjisi var mı bilmiyorum. Benimse değirmenlere kaç kez saldırıp püskürtülmekten kaynaklı bir yorgunluğum olsa da hala var enerjim koşacak. Umudun yerini gerçekçilik aldı dersem de kocaman bir yalan olur. Sonuçta hayalperest her daim hayalperest.

Laf salatasıyla dolandırdım sözü. Oysa burada bu bloğu niye yazdığımı açıklayacaktım. Doğrusu mu, en ufak bi fikrim yok, içimden öyle geldi diyelim. Bu aralar pek sık oluyor, yaşlanmakla mı ilgili bilmem, içimden gelen şeyleri pek bir yapar oldum. Neyse, kimsenin bloğumu okuması gibi bir beklentim yok. Hatta açıkçası biraz rahatsız edici insanların yazdıklarımı okuması düşüncesi. En son ortaokulda iç güveysinden halli kompozisyonlar yazardım ders için. Yazmak, yazar olmak, blogger olmak gibi birşey söz konusu olmadığı gibi zaten öyle bir yetenek de mevcut değil. Hoş, Akif Beki’nin yazı yazdığı bir ülkede benim ortaokul kompozisyonlarımın edebiyat ödülleri alması gerekir ama o da ayrı bir mesele… (adam gibi bi blog arayanlara yine bi tavsiye: entel-dantel.blogspot.com)

Dediğim gibi, bu sabah kalktım, canım yazmak istedi, o yüzden yazıyorum. Okumanız ya da okuduğunuzu beğenmeniz gibi bir kaygım yok. Maymun iştahımı yenebilirsem arada bir yazacağım. Ama büyük ihtimaldir ki, bir iki yazıdan sonra bloğun şifresini bile hatırlamayacağım. Kafamdan geçenleri yazacağım, yaptıklarımı, düşündüklerimi, hayal kurduklarımı. Belli bir tarz ya da konu söz konusu değil. Eğer okur da beğenirseniz ne ala, yoksa çok da umurumda değil açıkçası. Ben bu bloğu kendim için yiyorum…

Neyse efendim, ben buradayım. Bunları okuduğunuza göre siz de buradasınız. O zaman hoş geldiniz. Arada bir canınız sıkıldığında, Cemil’in ve de Cemile’nin gezdiği dağlara yine bekleriz sizi. Öpüyorum hepinizi kocaman…