arrowstheory

[arrowstheory]

ARROW THEORY BREEDINGS TS102 part2

start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages in chapter TS001. BREEDINGS.  Part two. In addition, these infinitely distant infinities .... Who came up with it?

Eventually people couldn't deal with it culturally anymore so they diplomatically said: EVERY INFINITY STRIVES TO SOME LIMIT! Isn't it wonderful? It's infinite, and here's the tick, it already has a finite limit! How clever and impenetrable. But it does in the end, on the principle that with 0 we imply 1. And to raise the status of wisdom, let's call the border some dream word. And they invented the word LIMES. So each INFINITY has its LIMES and is thus limited. Some people's wisdom is infinitely limited. And already. But it is not true. This method of calculating the world is at odds with the method given by Fourier. Its ranks are beautiful and tight like regiments of trained ants. But besides the light of brightness, there is also a parallel light of darkness. This is the second series running parallel to the bright one, completing its games to one, just as the amplitudes are added in frequency graphs with opposite phases. And there is no room here for getting lost in infinities, although you can see that the series is extinguished by a tiny fraction, or it expands and enlarges its angle like pellets fired from a fusion. The shadow light of the Fourier series is a complement and a duty in describing the worlds.

Why, then, are people engrossed only in enumerating the lights of the bright rows? Why do they bother with limesed infinities and draw stubbornly twisted parabolas and other parallaxes?

Maybe they want some delusions of dreams? Don't they want to know that the red and green waveforms add up to the gray zero amplitude? They do not want !

What is it, it's not! A distant, infinitely beautiful, hopelessly deserted island of a coral atoll is calling you, a gray zero in cotton wool! Already the palm trees are beckoning invitingly, pointing to a shoal of shadow, they lean almost over your hammock, which you will never use, just as you will never throw away a paper umbrella from a frozen cup with a light movement. Waves caress the atoll. Waves lapping the atoll once more. The waves again brushed the atoll from all sides. They've been doing this for millions of years. And you will pass after dozens?

How many wave brushes are there?

Is that why you need infinity to master it? What's math got to do with it? Is it a scam or ene due rabe did the stork swallow the frog? The pretekineters touched their earrings made of the coiled umbilical cords of happily born infants. In gratitude for the grief spewed over the beings of the dead, they nodded their withered thin heads on slender necks. Pretekineters always do this once and for all. Today, at the foot of the green mountain, the dew sounded brighter than usual. Yes Sir. The lottery win became mine. It's happened once.

start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages in chapter TS001.

#youtube

[arrowstheory]

Teoria Strzałek HODOWLE TS102 cz2

start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach w rozdziale TS001. HODOWLE. część druga. W dodatku jeszcze te nieskończenie dalekie nieskończoności.... Kto to wymyślił ?

W końcu ludzie nie mogli se już z tym poradzić kulturowo więc dyplomatycznie stwierdzili tak: KAŻDA NIESKOŃCZONOŚĆ DĄŻY DO JAKIEJŚ GRANICY ! Czyż to nie cudowne? Jest nieskończona , a tu cyk, już ma skończoną granicę! Jakie to mądre i nieprzeniknione. Ale zgadza się koniec końców , na zasadzie ,że z 0 implikujemy jedynkę. A jeszcze dla podniesienia statusu mądrości nazwijmy granicę jakimś słowem wyśnionym. I wymyślili słowo LIMES. Tak więc każda NIESKOŃCZONOŚĆ ma swoją LIMES i w ten sposób jest ograniczona. Mądrość niektórych ludzi jest nieskończenie ograniczona. I już. Ale to nie jest prawda. Kłóci się ten sposób obliczania świata ze sposobem podanym przez Fouriera. Jego szeregi są piękne i zwarte jak regimenty tresowanych mrówek. Widać jednak obok światła jasności jeszcze równoległe światło ciemności. To drugi szereg biegnący równolegle do jasnego dopełniający swe igreki do jedynki tak, jak dodają się amplitudy na wykresach częstości o przeciwnych fazach. I nie ma tu miejsca na zatracanie się w nieskończonościach chociaż widać, że szereg gaśnie maleństwem ułamka, lub rozszerza i powiększa swój kąt jak śrut wystrzelony z fuzji. Światło cienia szeregów Fouriera jest dopełnieniem i obowiązkiem w opisywaniu światów.

Dlaczego więc ludzie pochłonięci są tylko wyliczankami świateł jasnych szeregów? Dlaczego męczą się z nieskończonościami limesowanymi i rysują uporczywie wynaturzone parabole i inne paralaksy?

Może chcą mieć jakieś złudzenia marzeń? Nie chcą wiedzieć, że czerwony i zielony wykres fali dają po zsumowaniu igreków amplitudę szarego zera? Nie chcą !

Co to, to nie ! Daleka nieskończenie piękna beznadziejnie bezludna wyspa atolu koralowego woła ciebie, szare zero w ubraniu z elanobawełny! Już palmy kiwają zapraszająco wskazując ławicę cienia , pochylają się prawie nad twym hamakiem, którego nigdy nie użyjesz, tak samo, jak nigdy lekkim ruchem nie odrzucisz papierowej parasoleczki z mrożonego kielicha. Fale muskają atol. Fale muskają atol jeszcze raz. Fale ponownie musnęły atol ze wszech stron. Robią tak od milionów lat. A ty przeminiesz po kilkudziesięciu?

Ile to muśnięć fal?

Czy dlatego potrzebna ci nieskończoność by nad nią zapanować? A co ma do tego matematyka? Czy to oszustwo czy ene due rabe połknął bocian żabę? Pretekineterzy dotknęli swych kolczyków zrobionych ze zwiniętych w obrączki pępowin urodzonych szczęśliwie noworodków. W podzięce za żal wypluty nad jestestwami zmarłych, pokiwali zwiędłymi cienkimi głowami na wiotkich szyjach. Pretekineterzy zawsze tak robią jeden raz na całą zawszość. Dziś u stóp góry zielonej rosa dźwięczała radośniej niż zwykle. Tak jest. Wygrana w totolotka stała się moją. Już raz tak było.

start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach w rozdziale TS001.

#youtube

[arrowstheory]

ARROW THEORY BREEDINGS TS102 part1

start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages in chapter TS001. BREEDINGS Part 1 Everyone commits sins and no one is blameless. You stayed even though you could have left. The knife remained beside you. How great is the Breeder you believe has accepted and loved you before you even began to be. Whoever is obedient and submissive will enjoy all worldly goods. Breeding predicts one in a hundred, an adventurous boar who pushes or runs away from the manger into the forest, or better still, to the tram, even though there is no food there and it is stupidly dangerous. And the boar is useless there! But that one in 100, or one in 1000, has the knowledge of what drives him! If he doesn't want to participate in breeding, what then? He neither wants to breed when given to him nor eat when given to him. He would like to go to the stars. He would like to walk slowly along the sandy paths, inhaling the scent of truffles growing just under the sand, just under the hoof. He would like to take a look at the forest with an eye calm and not bloodshot from antibiotics and steroids, the forest and the penetrating rays of the sun stroking the leaves and litter, where a lot of bugs and snails live among the moss and berries. To be free for once in your own forest. Beautiful and real. Admire trees rotten from old age, talk to lizards, be afraid of unfamiliar smells and sounds. be a pig! Dig up the ground looking for roots! Nothing of that! Instead of stars, the concrete atmosphere of a slaughterhouse. Kilograms of colleagues cut into pieces. Breeding effect. The fruit of breeders' thoughts. The result of a sick civilization that does not want to be hunted, absolute fat people sitting comfortably in armchairs.

Who breeds absolute fats? How are they eaten when the breeding reaches its goal? What is the goal? Who marked it and why is it important? Surely the target is invisible to the fat man in the kennel. This is always the case in any type of farming. No grain of truth, however small, is a round ball. This results in humps and exceptions.

Excuse me, can you repeat the name? Breeder of the One and Triple Gods Incorporeal Saints or in the Trinity of Ones. Why are One Gods bred, and what are Absolute Fats for? Excuse me, can you repeat the name? I already told you. Breeder.

In the aquarium, the automatic switch turns off and on the light. The fish light up or go out. Their feelings and thoughts are the breath of unknown and distant worlds. Their dreams have no hook.

The borders of the worlds are visible only when they are overgrown with algae. Today, a woman with a long paintbrush is walking on the railway tracks. They tell her something on a walkie-talkie and she barks back in a metallic voice. He scoops up tar and grease from the aluminum berry container. I mean loose bolts with tar and railway sleepers not filled with gravel. Step by step, he avoids the catastrophe of Europe's fastest train. Step by step, she becomes the short-wave heroine of the rattle of wheels. Because he who has oil in his head goes to the railway.

There the future and the rust of the past touch each other in a rush. They mean as much as the age of steel gave them. Hut whistles have already whistled victories over the deprived of childhood workers' fry. Wide, round mining shovels, called women's butts, have already traversed thousands of tons of coal. The red hot wire was forced through the fillers and became nails with checkered heads.

Today, in the era of rubber-glass, the merits of metal rifles and cannons of giants are not remembered. Stiff steel and stiff people. Rigid collars buttoned high at the neck. Aluminum pots for bitter cereal coffee brewed before dawn gave the warmth of a family hearth. Nobody knew what smectite or germanium was. The intelligentsia and those who wanted to be perceived as such tied thin strips of fabric under the neck, confusing the knot. The checkered shirt was the carrier of the lumberjack's muscles. The white bonnet was held by the lice of a pharmacist named panimagister. The clocks had to run in circles so that there was always zero hour after 10:00. Someone who has not experienced it will never understand its logic. But it was true. In addition, these infinitely distant infinities .... Who came up with it?

Eventually people couldn't deal with it culturally anymore so they diplomatically said: EVERY INFINITY STRIVES TO SOME LIMIT! Isn't it wonderful? It's infinite, and here's the tick, it already has a finite limit! How clever and impenetrable. But it does in the end, on the principle that with 0 we imply 1. And to raise the status of wisdom, let's call the border some dream word. And they invented the word LIMES. So each INFINITY has its LIMES and is thus limited. Some people's wisdom is infinitely limited. And already.

start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages in chapter TS001.

#youtube

[arrowstheory]

Teoria Strzałek HODOWLE TS102 cz1

#kuby.pl

start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach w rozdziale TS001. HODOWLE częsć 1 Każdy popełnia grzechy i nikt nie jest bez winy. Zostałeś chociaż mogłeś wyjść. Nóż pozostał obok ciebie. Jak wielkim jest Hodowca, w jakiego wierzysz, że zaakceptował i pokochał cię zanim jeszcze zacząłeś być. Kto będzie posłuszny i uległy, będzie zażywał wszelkich doczesnych dóbr. Hodowla przewiduje jednego na sto , knura-awanturnika, który rozpycha się lub ucieka od żłoba w las albo lepiej do tramwaju, choć tam nie ma jedzenia i jest głupio niebezpiecznie. A knur jest tam bez sensu! Ale ten jeden na 100 lub jeden na 1000, ma w sobie wiedzę, co wiedzie go ! Jak nie chce uczestniczyć w hodowli, to co wtedy? Ani nie chce się rozmnażać, kiedy mu dają, ani żreć, kiedy mu dają. Chciałby może do gwiazd. Chciałby wolnym truchtem przemierzać ścieżki piaszczyste wciągając woń trufli rosnących tuż pod piachem, tuż pod kopytkiem. Chciałby ogarnąć okiem spokojnym i nie przekrwionym od antybiotyków i sterydów, las i przenikające promienie słońca głaszczące liście i ściółkę , gdzie wśród mchu i jagódek żyje mnóstwo robaczków i ślimaków. Znaleźć się choć raz wolny w swoim lesie. Pięknym i prawdziwym. Podziwiać spróchniałe od starości drzewa, rozmawiać z jaszczurkami, bać się nieznanych zapachów i dźwięków. Być świnią ! Zryć ziemię szukając korzonków ! Nic z tego! Zamiast gwiazd betonowy klimat rzeźni. Kilogramy kolegów pociętych na kawałki. Efekt hodowli. Owoc przemyśleń hodowców. Rezultat chorej cywilizacji, której nie chce się polować , wygodnie siedzących w fotelach grubasów absolutnych.

Kto hoduje grubasy absolutne? Jak ich się zjada, gdy hodowla osiągnie cel? Co jest celem? Kto go oznaczył i dlaczego jest ważny? Z pewnością cel jest niewidoczny dla grubasa w hodowli. Tak jest zawsze i w każdym rodzaju hodowli. Żadne ziarnko prawdy, choćby najmniejsze, nie jest okrągłą kulką. Wynikają z tego garby i wyjątki.

Przepraszam, może pan powtórzyć nazwisko ? Hodowca Bogów Jedynych i Potrójnych Niecieleśnie Świętych lub w Trójcy Jedynych. Po co hoduje się Bogów Jedynych , a po co Grubasy Absolutne? Przepraszam, może pan powtórzyć nazwisko ? Już mówiłem. Hodowca.

W akwarium automat gasi i zapala światło. Rybki zapalają się lub gasną. Ich uczucia i myśli są tchnieniem światów nieznanych i dalekich. Ich marzenia nie mają haka.

Granice światów są widzialne tylko wtedy , gdy obrosną glonami. Dziś po torach kolejowych chodzi baba z długim pędzlem. Krótkofalówką coś jej mówią a ona odszczekuje metalicznym głosem. Nabiera smołę i smar z aluminiowego pojemnika na jagody. Znaczy dziegciem luźne śruby i nie dosypane żwirem podkłady kolejowe. Krok za krokiem unika katastrofy najszybszego pociągu Europy. Krok za krokiem staje się krótkofalową bohaterką turkotu kół. Bo, kto ma w głowie olej, ten idzie na kolej.

Tam przyszłość i rdza przeszłości dotykają się w pędzie. Znaczą tyle, ile dała im epoka stali. Gwizdki hut odgwizdały już zwycięstwa nad pozbawionym dzieciństwa narybkiem robotników. Szerokie, okrągłe górnicze łopaty, zwane babskimi dupami, przemierzyły już tysiące ton węgla. Czerwony rozgrzany drut przeciśnięty został przez fillery i stał się gwoździami o łebkach w kratkę.

Dzisiaj w epoce gumoszkła nie pamięta się zasług metalowych karabinów i armat olbrzymów. Sztywna stal i sztywni ludzie. Sztywne kołnierzyki zapięte wysoko pod szyją. Aluminiowe garnczki na gorzką kawę zbożową parzoną przed świtem dawały ciepło rodzinnego ogniska. Nikt nie wiedział co to smektyt ni german. Inteligenci i ci ,co chcieli za takich uchodzić wiązali se pod szyją cienkie paski materiału myląc supeł. Koszula w kratkę była nośnikiem muskułów drwala. Biały czepek trzymały łapkami wszy aptekarki zwanej panimagister. Zegary musiały chodzić w kółko, tak, że zawsze po godzinie dwudziestejczwartej pojawiała się godzina zero. Ktoś, kto tego nie przeżył, nigdy swą logiką nie pojmie. Ale tak było na prawdę. W dodatku jeszcze te nieskończenie dalekie nieskończoności.... Kto to wymyślił ?

W końcu ludzie nie mogli se już z tym poradzić kulturowo więc dyplomatycznie stwierdzili tak: KAŻDA NIESKOŃCZONOŚĆ DĄŻY DO JAKIEJŚ GRANICY ! Czyż to nie cudowne? Jest nieskończona , a tu cyk, już ma skończoną granicę! Jakie to mądre i nieprzeniknione. Ale zgadza się koniec końców , na zasadzie ,że z 0 implikujemy jedynkę. A jeszcze dla podniesienia statusu mądrości nazwijmy granicę jakimś słowem wyśnionym. I wymyślili słowo LIMES. Tak więc każda NIESKOŃCZONOŚĆ ma swoją LIMES i w ten sposób jest ograniczona. Mądrość niektórych ludzi jest nieskończenie ograniczona. I już.

start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach w rozdziale TS001.

#youtube

[arrowstheory]

ARROW THEORY HOMBRE 7 TS101 Part2

start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages in chapter TS001. HOMBRE 7 part 2

Then you are sinless because you have no conscience. You can die in peace and without the sins that have been sold and lie on the table with your conscience like lungs and liver on a board next to a knife before they go bad. Today you will not understand what and why. Ridiculous and irrelevant conscience? And any sins? Who has ever seen a kilo of sin? who?

Pretekineters riding in sweaters in a carriage along the brook see your sins that you will commit when you are young. They see your sins that are not childhood sins, and they see your sins that your old age complains about. The carriage creaks, the stream hums. The long fingers of pretekineters have manicured long nails. The long fingers of the pretekineters point at you not now, but every time.

Sins. Sins. Sins. Sins. Sins. Grzeszkichy. Sins. Sins. Sins. Sins.

Here write in pencil (or blood, but not your own!) those sins that you will NEVER commit. Now write below: ALEM SE smeared (FOR) * IN THE DIARY! *delete as appropriate.

You are now a different person in front of you and nothing will change that. It doesn't matter that the page was blown away by the wind, oblivion. It doesn't change anything.

What, are you afraid to even imagine such sins?!!!! Is it so hard???!

What about: I WILL NEVER KILL ANYONE? can this sin be put on the list of NEVER COMMITTED SINS in the future?

And what about: I WILL NOT SELL A MAN FOR VIRTUAL MONEY?

And what about: I WILL NOT GIVE AN ORDER THAT WILL MAKE THOUSANDS OF PEOPLE DIE FROM SLOW FOOD POISONING?

And what about: I WILL NOT MUSE MY GOD'S NAME IN vain? (because then he won't hear me when I really want something from him)

What about: I WILL NOT JUDGE AN EIGHTY YEAR OLD GRANDMA'S FITNESS FOR LIFE?

Oh well. Let's just say this is a really stupid list.

Maybe it will be easier for you to list - sins ALWAYS COMMITTED:

For example

I ALWAYS LIE I STILL LUST MY FRIENDS' WIVES, I passionately envy my friends' clothes and covet their husbands, I ALWAYS TURN WHEN PEOPLE KNOW I JUST HATE EVERYONE I consider myself a good person! ALWAYS AND EVERYWHERE ! I STAY SILENT WHEN THEY ASK ME FOR MY OPINION, I WILL GO TO HEAVEN FOR SURE

Let's stop there, otherwise part of the cemetery for suicides will increase in size.

Now it will be better if you close this book and stop reading until you rethink your attitude towards yourself. Don't open it again when you come to conformism. Also, do not read it when your morality is doubled. Better to be godless than to believe in what is convenient or very convenient.

And so ? * Now we're fucking some illustration here so that those who fly through the text further and further out of habit, have time to turn off the eye and brain from the clamor of letters and half-senses. And close this book finally!

start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages in chapter TS001.

#kuby.pl

#youtube

[arrowstheory]

Teoria Strzałek HOMBRE 7 TS101 cz2

start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach w rozdziale TS001. HOMBRE 7 częsć 2

Wtedy jesteś bez grzechów , bo bez sumienia. Możesz sobie umierać w spokoju i bez grzechów, które sprzedane leżą na stole razem z twym sumieniem jak płucka z wątróbką na desce obok noża, zanim zaczną się psuć. Dzisiaj już nie zrozumiesz, co i dlaczego. Śmieszne i nieistotne sumienie ? I jakieś grzechy? Kto widział kiedyś kilo grzechu? No kto?

Pretekineterzy jadąc w swetrach bryczką brzegiem ruczaju widzą twe grzechy, które popełnisz za młodu. Widzą twe grzechy, które nie są grzechami dzieciństwa, i widzą twe grzechy, na które skarży się twa starość. Bryczka skrzypi, ruczaj szumi. Długie palce pretekineterów mają wypielęgnowane długie paznokcie. Długie palce pretekineterów wskazują na ciebie nie w tej chwili, lecz w każdej.

Grzechy. Grzechy. Grzechy. Grzechy. Grzechy. Grzeszkichy. Grzechy. Grzechy. Grzechy. Grzechy.

Tutaj wypisz ołówkiem ( lub krwią , byle nie swoją!) te grzechy, których NIGDY nie popełnisz. A teraz napisz pod spodem : ALEM SE NASMARKAŁ (ZA) * W PAMIETNIK! *niepotrzebne skreślić.

Teraz już jesteś przed sobą inną osobą i nic tego nie zmieni. Nie ważne, że kartkę porwał wiatr, zapomnienie. To nic nie zmienia.

Co, boisz się nawet wyobrazić takie grzechy?!!! Czy to takie trudne???!

A jak jest z: NIE ZABIJĘ NIGDY NIKOGO ? czy ten grzech można wpisać na listę NIGDY w przyszłości NIE POPEŁNIONYCH GRZECHÓW?

A jak jest z: NIE SPRZEDAM CZŁOWIEKA ZA WIRTUALNE PIENIĄDZE ?

A jak jest z: NIE WYDAM ZARZĄDZENIA, OD KTÓREGO UMRĄ TYSIĄCE LUDZI NA POWOLNE ZATRUCIE POKARMOWE?

A jak jest z: NIE BĘDĘ NADUŻYWAŁ IMIENIA BOGA SWEGO NA DAREMNIE ? ( bo mnie wtedy nie usłyszy, gdy będę na prawdę coś chciał od niego )

A jak jest z: NIE BĘDĘ OSĄDZAŁ PRZYDATNOŚCI DO ŻYCIA OSIEMDZIESIĘCIOLETNIEJ BABCI?

No cóż. Uznajmy ,że to baaaardzo głupia lista.

Może łatwiej pójdzie ci z listą - grzechów ZAWSZE POPEŁNIANYCH:

Na przykład

ZAWSZE KŁAMIĘ, CIĄGLE POŻĄDAM ŻON MYCH KOLEGÓW, NAMIĘTNIE ZAZDROSZCZĘ KOLEŻANKOM CIUCHÓW i POŻĄDAM ICH MĘŻÓW, ZAWSZE SKRĘCAM SIĘ , GDY LUDZIOM SIĘ WIEDZIE, NIENAWIDZĘ WSZYSTKICH PO POROSTU, UWAŻAM SIĘ ZA DOBRĄ OSOBĘ ! ZAWSZE I WSZĘDZIE ! MILCZĘ GDY MNIE PYTAJĄ O ZDANIE, NA PEWNO PÓJDĘ DO NIEBA

Na tym poprzestańmy, bo w przeciwnym razie część cmentarza dla samobójców powiększy swoją powierzchnię.

Teraz będzie lepiej jak zamkniesz tą książkę i przestaniesz czytać , aż przemyślisz swoją postawę wobec siebie. Nie otwieraj jej więcej, gdy dojdziesz do konformizmu. Nie czytaj jej też, gdy podwójną okaże się twoja moralność. Lepiej bądź bezbożnikiem , niż wierzącym w to, co wygodne lub co bardzo wygodne.

A więc ? *Teraz tu pierdolniemy sobie jakąś ilustracyjkę aby ci co lecą przez tekst dalej i dalej z przyzwyczajenia , mieli czas wyłączyć oko i mózg z jazgotu liter i półsensów. I zamknąć tą książkę wreszcie!

start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach w rozdziale TS001.

#youtube

[arrowstheory]

Teoria Strzałek HOMBRE 7 TS101

HOMBRE 7

Czy grzech wobec państwa jest grzechem wobec boga? Czy grzech wobec patriotyzmu jest grzechem wobec boga? Czy zdrada jest dobrem wyższym?

Odpowiedzi na te skomplikowane pytania są w zasadzie bardzo proste odkąd można grzechy odkupywać pieniędzmi. Zamieniamy więc sumienie na sumkę monet i tę niesiemy za grzechy. Ponieważ spowiedź wymyślił jakiś tam król francuski aby podsłuchiwać swych poddanych, traktujmy konfesjonały jako ucho króla a brzęczące w nich szerszenie jak wosk. Pozbędziemy się domniemanej winy i rozstrzygania co dobre a co złe. Społeczne dobro wioski murzyńskiej podpowiada ,że zamiast przeziębić sobie nerki leżąc krzyżem na zimnych posadzkach kościołów, lepiej jest zapłacić za grzechy przelewem w banku a posadzki zostawić turystom. Nie wie już dziś nikt, jak nakarmić kilkoma koszami ryb tysiące wiernych i niewiernych. Każdy, kto grzechy swe sakiewką mierzy powie: nakarmić ich mógł, ale czy oni się najedli? Woodoo wioski afrykańskiej mówi, że jedzącego mięso czarnej kury ognie kiszek dręczyć będą, aż do śmierci. I wystarczy mieszkańcowi takiej wioski dać niby dowód, że przez przypadek zjadł kawałek takiego mięsa, a już się zwija i blednie, i konwulsje go toczą, i gorączką się broni przed śmiercią, co niechybnie w mięsie czarnej kury czai się na murzyna. Nie ma takiej sakiewki z pieniędzmi, która zmazała by jego winę ! Silna wewnętrzna przynależność do wioski i etyka przetrwania tych, co do niej należą, gubi tych, co nawet przez pomyłkę błąd i grzech zrobili. A litość? Czy to pochodna pierwiastka lit? Murzyni spytają. Jaka to litość upoważnia oddalenie wioskowego prawa? Prawo przodków i dziadków, których wyschnięte ciała siedzą w lepiance podparte kijkami, których duchy zaklęte w totemach stojących na placu patrzą na nas wszystkich. Czyż można przejść obok swej babki i dziadka będąc w grzechu? Czy da się położyć im na zapadłych oczodołach monety by nie widzieli złych uczynków? Może przekupić ich miseczką miodu i zadymić obraz prawdy kadzidłem? Może gdyby zamiast rosołu z makaronikiem i kotletów mielonych z buraczkami i drobnosiekaną pietruszeczką na ziemniaczkach, i z sosikiem, podano nam na białym obrusie w niedzielę do zjedzenia rękę wroga w nocniku w sosie beszamelowym albo udziec z ospałego urzędnika, albo gdybyśmy mieli spożywać mózg dziadka zrozumielibyśmy, co jest dobre a co złe.

Obecne woodoo zabrania nam jeść mięso przyjaciół i wrogów jak murzynowi zabronione jest mięso czarnej kury. Woodoo nasze mówi : jeśli kiedykolwiek w swym życiu, nawet przypadkiem, spożyłeś mięso ludzkie, nigdy już nie będziesz bez winy i zawsze będziesz nieczysty. Twe dzieci będą dziećmi ludożercy. Twe myśli będą zawsze skażone. Twa żona będzie zawsze nie-pewna swego męża. A w lusterku będziesz nieufnie spoglądał na swe zęby. Kolor twego długiego języka wyda ci się inny. Poczujesz słodycz ludzkiego mięsa i obrzydzenie do siebie.

Poczujesz się lepiej jako wolne zwierzę i wciągniesz prawdziwe powietrze przez nozdrza, i poczujesz ulgę grzechów pozornych, którymi się do tej pory gryzłeś. I wydadzą ci się one dalekie i nieistotne, malutkie i nieprawdziwe, bo takimi są w istocie przy twym grzechu ludożerstwa.

Pieniądze nie będą dla ciebie zbożne. A całe twoje ciało przenikną wszystkie duchy Pretekineterów i niewinnych ludzi niepretekineterycznych zawierając jedno przesłanie. Bądź wolny i sprawiedliwy w sercu swoim. Dostrzegaj tych, których miałeś za nic. Tych, którzy przeminęli w twej pamięci, wywołaj. Tych, którzy przyjdą, w swej myśli pretekinetuj, a przyjdą. Nie można sumienia zamieniać na pieniądze, chyba, że tylko jeden raz. Można je sprzedać.

#youtube

[arrowstheory]

ARROW THEORY LONELINESS PAPAM TS100

start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages ​​in chapter TS001. LONELINESS PAPAM

Smile. It is extremely important today. For generations, popes have eaten alone. Why? Because they are faithful to their faith, and in it everyone dies alone. How, then, the popes should die amid the laughter of monsignors and the announcements of sulky cardinals. And the poison already runs along the vein to the hearts. He will refresh his muscles and valves with his malicious smile, whispering the last words so softly that he must even guess them himself. And the popes guess nothing. However, they are forward-looking. They saw each of their fathers, who was not their father, froth or kneel in convulsions in a distorted pose, expressing his suffering as well as an example to follow for the sneaky sculptor. Already that white beret was streaking with blood, blue stains were already entering the bags under the eyes that were dumb and dull. Dry lips have already ordered the secrets to dry forever, and the last anointing was performed only by a cleric trusted by posthumous makeup. Whether it's Dejanira's shirt, the sword of Damocles, or a bottle from the Borgia family, it's already brucine, already ordinary rat poison. Everything starts and ends alone. Always, they say it over and over again like a layette, you can always get poisoned by morels.

Or is it different? Perhaps the popes, when they sit alone at the table, remove the tableware and drinks, and unfold a small handkerchief with vegetables and chicken pulled out from under their pants and bought personally at the market, where they regularly slip out incognito wearing a frayed sweater and jeans. Long hair is best red, as in Judas, with black glasses. You can't poison everything at the market and nobody knows what the redhead will buy. Even if this and that one knew that it was not a redhead, one should respect someone's ignorance. After throwing food into a dirty backpack and a few onions and two bottles of wine, the Pope disappears behind the gate he knows, and then, in solitude, savor the joy of a life extended by one day.

The blood rushes and spring flows, and the taste of the abundance and freshness of the meal unites him with all the creatures in the world. Those with a soul and those without a soul.

One, one, one for every bite she swallowed. Behind every cup tilted. And she will reconcile him!

Although lonely. Habemus changes to habeo. start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages ​​in chapter TS001.

[arrowstheory]

Teoria Strzałek SAMOTNOŚĆ PAPAM TS100

start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach w rozdziale TS001. SAMOTNOŚĆ PAPAM

Uśmiechnij się. Dzisiaj to wyjątkowo ważne. Papieże od pokoleń jadają w samotności. Dlaczego? Bo są wierni swej wierze, a w niej każdy umiera samotnie. Jakże więc umierać papieżom pośród śmiechu monsignorów i anonsów nadąsanych kardynałów. A trucizny jad już biegnie wzdłuż żyły do serc. Pokrzepi mięśnie i zastawki swym złośliwym uśmiechem szeptając tkliwie ostatnie słowa tak cicho, że nawet sam musi się ich domyślać. A papieże nie domyślają się niczego. Są jednak przewidujący. Widzieli jak każdy ich ojciec, który nie był ich ojcem, toczył pianę lub klęczał w konwulsji w wykrzywionej pozie dając wyraz swemu cierpieniu jak i przykład do naśladowania dla podglądającego ukradkiem rzeźbiarza. Już to biały beret podchodził krwią , już to sinizna wstępowała w worki pod oczami niemymi i matowymi. Suche wargi już nakazały zaschnąć na wieki tajemnicom, a ostatniego namaszczenia dokonał jedynie zaufany od pośmiertnego makijażu kleryk. Czy to koszula Dejaniry, czy miecz Damoklesa, czy flakon z rodziny Borgia, już to brucyna, już zwykła trutka na szczury. Wszystko zaczyna i kończy się samotnie. Zawsze, powtarzają to ciągle jak wyprawkę, zawsze można zatruć się smardzami.

A może jest inaczej? Może papieże, gdy już w samotności do stołu zasiądą, odsuwają zastawę i napoje, i rozwijają małą chustkę a w niej wyciągnięte spod pazuchy warzywa i kurczaka kupionego osobiście na targu, dokąd regularnie wymykają się incognito ubrani w sweter przetarty i jeansy. Długie włosy najlepiej rude jak u Judasza dopełniają czarnymi okularami. Na targu nie da się wszystkiego zatruć a nikt nie wie co rudzielec kupi. Nawet gdyby ten i ów wiedział, że to nie rudzielec, to należy szanować czyjeś niepoznanie. Wrzuciwszy wiktuały do brudnego plecaka i kilka cebul oraz dwie flaszki wina papież znika za wiadomą sobie furteczką by potem, w samotności sycić się radością życia przedłużonego o jeden dzień.

Krew buzuje i wiosna płynie, a smak obfitości i świeżości posiłku jedna go ze wszystkimi stworzeniami na świecie. Tymi z duszą jak i tymi bez duszy.

Jednago, jednago, jednago za każdym połkniętym kęsem. Za każdym wychylonym kielichem. A pojedna go !

Choć samotny. Habemus zmienia na habeo. start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach w rozdziale TS001.

[arrowstheory]

ARROW THEORY MILONGA AND THE RIVER TS097

MILONGA AND THE RIVER.

- Because when I'm with you, I don't trust myself. - Pretekineterka stood on the shore, or maybe on the edge. She said reproachfully in her long neck. - That's why we can't be friends. I'm sick of your games. EL Micho replied inhumanly. - You can't be hot once and then cold again. I'm sick of it. Have a nice life! - I'll put you to the test. - She ignored him. - What is this? Your favourite. Heavenly but not my favorite? - You made me look younger. - He hissed. - Diplomat. I'll help you do it myself. She spoke as fast as she could so he wouldn't feel her stretch. - I'll put my stockings on. - Let's dance in smoke and dust. - The tears will dry up faster. It was smoke stinging my eyes. This is because. - There is no end anymore. Cry neither, it makes no sense. Something needs to be done about it. Do not look at me like this. It's time to go to sleep. Though I rock my hips, you can't hear my thoughts. You are the only one and you think everyone is. It's a milonga. It draws in decadently and passionately. Dance with me there again mindlessly. Look at my lips, maybe you can guess. You like them? You keep on guessing if I will stay. It's your mouth and it's my smile. My crying and sweeping the dust with a broom. So again you have no idea about anything and you are afraid of kissing me again, like the first time, I am strange to you and smell unknown to you. A long way behind us, a warm fire next to us.

The pretekineter was standing on the shore. She spoke to her, to the river she was always afraid to even touch. Pretekineters don't touch the traffic. They are a different movement and do not belong to the river. Their eyes look beyond the horizon and beyond. She said: - The river is wide and fleshy. The river is dreamy and black. Today I arrange my thoughts for you in ribbons of suffering flowing from the source of pain. With my desires they pave the hell, and I believe that I am saved. The river is deep, the river with fish and worms in the silt. You've been walking by for thousands of years and no one knows what it's like. The beads of your merry tears stir the sorrows at the bottom. Do not scoop up water with your hand. Don't drink her. Don't do this to the river for no reason. The second time I bit my lip. Tightly. - Why are you hesitating? - But I'm here for you. Do you think it's unfair? El Micho replied. - Just kiss me.

Iiye

Ije likes dragons. This is what they say in China about a man who is fascinated by something that he does not understand. And he filled his whole house with images of dragons. So the heavenly dragon decided to pay him a visit. However, Ije was terrified because he did not know what a real dragon looked like. Since then they have been saying: Ije likes dragons. And all clear. Has anyone seen a house filled with the images of angels?

MARIJA

She was sitting quite silently on the steps that led up in a semicircle to the attic. Wooden planks scrubbed for decades. Smooth but not trampled, because to the attic. One cannot forget about life, and we break the web of oblivion after each trip to the attic. There are trunks and drawers full of memories. In the attic. There, a broken doll stroller, the remains of a pinata, and a rocking horse. Who were you then? Who, waving a wooden sword while rushing on a white horse, was supposed to kidnap you? How many were you the one for? Where are the ribbons that came off the braids years ago? They are already carrying fresh rolls for your eighth birthday. Already the call spreads through the garden and the cold orangeade attracts small insects and old aunts. What now? Do you dare to throw away all these things today: your past, youth, the elements of memories and the souls of whispers of the old, forgotten, fluttering between the abyss of non-existence and the joy of existence? So how?

You sit quietly on the stairs. Something's stopping you. Something you once did wrong. What, if you could, you would have done differently. Maybe she didn't. After all, she had sat on those steps before. They smelled different then, and she was feverish. From time to time, with puffy eyes, she read a little piece of paper crumpled with sweaty, wet hands. Through the roof hatch she could see her father and mother walking in the garden. Far away, by the fence, was a harnessed carriage. The heat was excruciating. Under the trees in the orchard, succubes took refuge. Some were stuck in the branches, still and dull. She heard nothing and saw two people get out of the carriage and walk towards the house. They talked for a while with their parents in the garden alley. The mother headed towards the house and the father escorted them to the gate. The mother turned the table in the small room and the entire hacienda turned with him. The carriage disappeared from under their noses revealing a strange rocky wilderness. My father returned to the hacienda and, left to their own devices, people ran along the fence yelling at the worlds and at each other. Then they sat in the sand with their shoulders down and cried. It was helplessness, shame or furious despair that set their hearts on fire. Neither mother nor Marija understood their tears. El Micho wanted to unscrew the table, but stood over it still unable to make up his mind. Marija came down from the attic. Her legs were shaking and she was crying too.

[arrowstheory]

Teoria Strzałek MILONGA I RZEKA TS097

MILONGA I RZEKA.

- Bo kiedy jestem z tobą, nie ufam samej sobie. - Pretekineterka stała na brzegu, a może na krawędzi. Powiedziała z wyrzutem w głosie wydobywanym z długiej szyi. - Dlatego nie możemy być przyjaciółmi. Mam dosyć tych twoich gier. - Odparł nieludzko EL Micho. - Nie możesz być raz gorąca a potem znowu zimna. Mam tego dość. Miłego życia! - Poddam cię próbie. –Zignorowała go. - Co to jest? Twoje ulubione. Niebiańskie, ale nie moje ulubione? - Odmłodziłaś mnie. - Syknął. - Dyplomata. Sama ci pomogę to zrobić. - Mówiła tak szybko jak tylko umiała, by nie poczuł jej rozciągliwości. - Obciągnę pończoszki. - Tańczmy w dymie i kurzu. - Tym szybciej wyschną łzy. - To dym zaszczypał w oczy. To dlatego. - Nie ma już końca. Płacz też nie, nie ma tu sensu. Coś trzeba z tym zrobić. Nie patrz tak na mnie. Już pora spać. Choć kołyszę biodrami, ty nie słyszysz mych myśli. Jesteś jedyny a myślisz, że każdy. To milonga. Wciąga dekadencko i namiętnie. Zatańcz jeszcze raz ze mną tam bezmyślnie. Patrz na moje usta, może zgadniesz. Lubisz je? Ciągle od nowa zgadujesz czy zostanę. To twoje usta a mój uśmiech. Mój płacz i zamiatanie miotłą w kurzu. Więc znowu nie masz o niczym pojęcia i znów się boisz mnie całować, jak za pierwszym razem, jestem ci obca i pachnąca nieznanym. Daleka droga za nami, ciepły ogień obok nas.

Pretekineterka stała na brzegu. Mówiła do niej, do rzeki, której bała się zawsze nawet dotknąć. Pretekineterzy nie dotykają ruchu. Są innym ruchem i nie należą do rzeki. Ich oczy spoglądają za horyzont i niebyt. Mówiła: - Rzeko szeroka i mięsista. Rzeko rozmarzona i czarna. Myśli moje dziś dla ciebie układam we wstążki cierpień płynących ze źródła bólu. Chęciami moimi piekło brukują, a ja mniemam, żem ocalona. Rzeko głęboka, rzeko z rybami i robakami w mule. Przechodzisz obok od tysięcy lat a nikt nie wie, jak to jest. Paciorki twoich łez wesołych mieszają smutki na dnie. Nie nabieraj dłonią wody. Nie pij jej. Nie rób tego rzece bez powodu. Drugi raz zagryzłam wargi. Mocno. - Dlaczego się wahasz? - Przecież jestem tu dla ciebie. Uważasz, że to nieuczciwe? – Odparł El Micho. - Po prostu mnie całuj.

Iiye

Ije lubi smoki. Tak mówi się w Chinach o człowieku, który fascynuje się czymś, czego istoty nie rozumie. Ije napełnił wizerunkami smoków cały swój dom. Więc niebiański smok postanowił złożyć mu wizytę. Jednak Ije przeraził się niepomiernie, gdyż nie wiedział jak wygląda prawdziwy smok. Od tamtego czasu mówią : Ije lubi smoki. I wszystko jasne. Czy widział kto dom napełniony podobiznami aniołów?

MARIJA

Siedziała całkiem cicho na schodkach prowadzących półkolem na strych. Drewniane i szorowane przez dziesięciolecia suche deski. Wygładzone ale nie wydeptane, bo na strych. Nie można zapominać o życiu, a pajęczynę niepamięci zrywamy za każdą wyprawą na strych. Tam kufry i szuflady pełne wspomnień. Na strych. Tam zepsuty wózek dla lalek, resztki piniat i koń na biegunach. Kim byłaś wtedy? Kto wywijając drewnianym mieczykiem pędząc na białym koniu miał cię porwać? Dla ilu byłaś tą jedyną? Gdzie wstążki, co lata temu zsunęły się z warkoczy? Już niosą świeże bułeczki na twoje ósme urodziny. Już wołanie rozchodzi się po ogrodzie a zimna oranżada przyciąga małe owady i stare ciotki. Co teraz? Czy dzisiaj ośmielisz się wyrzucić te wszystkie rzeczy: swoją przeszłość, młodość, pierwiastki wspomnień i duszyczki szeptów dawnych już, zapomnianych, trzepoczących pomiędzy czeluścią niebytu i radością istnienia. Więc jak?

Siedzisz cicho na schodach. Coś cię zatrzymuje. Coś, co kiedyś zrobiłaś nie tak. Coś co, gdybyś mogła, uczyniłabyś inaczej. Może, nie uczyniła wcale. Już kiedyś siedziała przecież na tych schodkach. Wtedy pachniały inaczej a ona była rozgorączkowana. Zapuchniętymi oczami czytała co jakiś czas karteluszek wymięty spoconymi wilgotnymi dłońmi. Przez lufcik w dachu widziała ojca i matkę chodzących po ogrodzie. Daleko, przy ogrodzeniu stała zaprzężona bryczka. Upał był nieznośny. Pod drzewami w sadzie chroniły się succuby. Niektóre tkwiły w gałęziach, nieruchome i matowe. Nie słyszała nic i zobaczyła jak z bryczki wysiadło dwóch ludzi zmierzając w kierunku domu. Rozmawiali chwilę z rodzicami w alejce ogrodu. Matka skierowała się w stronę domu a ojciec odprowadzał ich do bramy. Matka przekręciła stół w małym pokoju i cała hacjenda obróciła się wraz z nim. Bryczka znikła im sprzed nosa ukazując dziwne skaliste pustkowie. Ojciec zawrócił do hacjendy a pozostawieni samym sobie ludzie biegali wzdłuż ogrodzenia wrzeszcząc na światy i na siebie wzajem. Potem siedzieli na piasku z opuszczonymi ramionami i płakali. Już to bezsilność, już to wstyd lub wściekła rozpacz rozpalały ich serca. Ani matka, ani Marija nie rozumiały ich łez. El Micho chciał odkręcić stół, ale stał nad nim ciągle nie mogąc się zdecydować. Marija zeszła ze strychu. Trzęsły jej się nogi i też płakała.

[arrowstheory]

ARROW THEORY SPIDERS IN THE MIST TS096

SPIDERS IN THE MIST. -They're standing on the far bank of the river. The pretekineter spoke in a voice coming from his long neck. - They're waiting for me. They are calling: wait, brother. People are miserable creatures. They are ordered to die and they die. - I love the whole cosmos. I love this crumb, which trembles with its little feet on the path of life. Not knowing where the path leads or where it wants to go. The shadow spreads from the shoes on and on from the eternal threshold. Not in what you want direction and no rhythm. There is. And this grain is surrounded by the cosmos. And the cosmos imprints its pressure on the seed. And the grain reacts with the same force to the cosmos, because action equals reaction. And thus we know for sure that a grain is just as strong as the rest of the cosmos minus the grain. This is just strength. So every grain plus the rest of the grainless cosmos has the power of two grains. This double-directed power is in equilibrium and keeps the entire cosmos in a granular dual power. The entire dependence is immeasurable in the 21st century, but if it were, the inconsistency of the equation sign in the balance would mean a shift in the infrared direction of the entire cosmos. Because how to explain the irrationality of the number root of the second degree of two, when we know that it is the diagonal of a square with side one, and this is directly an image of a granular two-power?

But seriously, it is. Each grain has the same power as the rest of the cosmos. And already. If we realize this, it will be easier to understand the number of movements needed to disturb the space between the grains. Take the fallen and let them take their own. They sing in a sad song. The ravens have a choice. I do not insult a corpse by calling it a corpse. I want what others do, but much more. I do not wish for one oblivion any more. I want two. Even atomic or subatomic quantities of mass must be subject to the condition of action and reaction. So the external pressure bursting the atomic mass system must be balanced by the granular two power reaction. Otherwise the pressure of the cosmos would not allow the mass structure to stabilize. The grain may be of any type. Even bricks connected by a slack chain form a grain with the same granular effect. Here we remember that some people think that the larger stone falls down faster than the smaller stone, which of course is idiocy. There are also individuals who illuminate the mirror, wanting to see their reflection more closely. Which of course is idiocy. War is a terrible thing. What, of course, people came up with is idiocy. You gave me peace in a life filled with wars. You gave me kisses amid smoke and fire. You gave me your son as I lay without feeling or dreaming. Endowed with peace, I dream of a woman who was perfection. Just enough. The pretekineter looked at EL Micho and thought. When a monkey pulls another monkey's corpse on a string, the old monkeys swoon with sensation, and their wives sob with pain. Crying presses saliva through my teeth. They bow low, measuring the filth with respect. The gift is for the gods. And the whey for the villagers. And who is the sight for?

Birds, birds! Where are you going? Are you already dreaming about calipso music? Wait! Wait! Wait! And HOW? Catch on the power wires. Sit down for a moment. Here and there are their staves. Maybe this will be enough for your dreams. Stay a few more days. Stay a little longer forever! The grimaces of your wings in the sky mark a trail. It's already autumn and your eyes are full of light. The keys and the order of birds are already established. Sorrow fills my heart that I won't see you. The brave joy of bird fever travelers. The weak will not get there. Today you spring your wings. Today you shout strength. Stay here. Ordinary and banal birds. Without courage, you can safely live longer. Why don't you want that? What is the wind whispering to you? What rain and dew? What do the stars want from you? You look at night, and they ... When good determines the azimuth of the goal, you will achieve.

The best ride is in the fullness of the day. Everyone knows what it means. The helmet does not change anything here. The motorcycle must be rough and slippery. It rides in groups or in pairs. The more cars in between, the better the ride. What is a guitar string for? It is tied to the bike and the other end is a loop. It is put on the neck. This is a guarantee that you will not be paralyzed in a wheelchair or wheelchair. Mash soups, drips, bedsores and those things .. when the spine is broken. In the event of an accident, the string guarantees pure death. Pulls the whole body down and cuts the head off. The machine continues to travel one way and the head and body travel differently. Driving up to 200 km / h through downtown is a game. There are pieces and figures: pedestrians, taximen, lines of cars, a tram and the police. Why this speed? What is this race for? Every few days someone loses his head for her. How many are left and how many will be? Are you sowing chicory? Do you have gandia? Are you pumping? Are you pounding with water? You're not part of the rat race like the jarecans, are you? Suckers and mollusks and loosers? You are cool? Easy Rider? Turn on the muse, resistance and rock! Are you cracking? Show your identity!

[arrowstheory]

Teoria Strzałek PAJĄKI WE MGLE TS096

PAJĄKI WE MGLE. -Stoją na dalekim brzegu rzeki. - Pretekineter opowiadał głosem wydobywanym ze swej długiej szyi. - Czekają na mnie. Wołają: czekaj bracie. Ludzie to nędzne stworzenia. Dostają rozkaz by umrzeć i umierają. - Kocham cały kosmos . Kocham tą okruszynkę, co małymi nóżkami drży na ścieżce życia. Nie wiedząc dokąd prowadzi ścieżka, ani dokąd sama chce zmierzać. Odwiecznym progiem cień się kładzie snując od butów dalej i dalej. Nie w tym co chcesz kierunku i bez rytmu. Jest. I to ziarnko otoczone jest kosmosem. A kosmos odciska swe ciśnienie na ziarnku. A ziarnko reaguje z tą samą siłą na kosmos, bo akcja równa się reakcji. I w ten sposób wiemy na pewno, że ziarnko jest tak samo silne jak pozostały kosmos pomniejszony o ziarnko. To jest dopiero siła. Czyli każde ziarnko plus reszta kosmosu bez ziarnka posiada moc dwóch ziarnek. Moc ta zwrócona podwójnie na siebie pozostaje w równowadze i utrzymuje cały kosmos w dwumocy ziarnistej. Cała zależność jest w XXI wieku niemierzalna, ale gdyby była, to niezgodność znaku równasię w bilansie oznaczała by przesuniecie w kierunku podczerwieni całości kosmosu. No bo jak wytłumaczyć niewymierność liczby pierwiastek drugiego stopnia z dwa, gdy wiemy , że jest przekątną kwadratu o boku jeden , a to jest wprost obrazem dwumocy ziarnistej ?

Jednak poważnie rzecz ujmując , tak właśnie jest. Każde ziarnko ma moc taką jak reszta kosmosu. I już. Jeśli to sobie uświadomimy zrozumieć będzie łatwiej ilości ruchów potrzebnych do zaburzenia przestrzeni między ziarnkami. Zabierzcie poległych i niech oni zabiorą swoich. Smutną pieśnią snuje się ich śpiew. Kruki mają wybór. Nie ubliżam trupowi nazywając go trupem. Pragnę tego co inni ale dużo mocniej. Jednego zapomnienia nie pragnę mocniej. Pragnę dwóch. Nawet wielkości masy typu wielkości atomowe lub subatomowe muszą podlegać warunkowi akcji i reakcji. Czyli ciśnienie zewnętrzne rozrywające układ mas atomowych musi być równoważone reakcją dwumocy ziarnistej. Inaczej ciśnienie kosmosu nie pozwoliłoby na ustabilizowanie się struktury mas. Ziarnko może być dowolnej budowy. Nawet cegły połączone luźnym łańcuchem tworzą ziarnko z takim samym skutkiem dwumocy ziarnistej. Tutaj pamiętamy, że niektórzy ludzie myślą, że kamień większy spada na dół szybciej niż mniejszy, co oczywiście jest idiotyzmem. Również są indywidua, które oświetlają świecą lustro chcąc dokładniej obejrzeć swe odbicie. Co oczywiście jest idiotyzmem. Wojna jest straszną rzeczą. Co oczywiście wymyślili ludzie, jest idiotyzmem. Obdarowałaś mnie spokojem w życiu wypełnionym wojnami. Obdarowałaś mnie pocałunkami wśród dymu i ognia. Obdarowałaś mnie synem, gdy leżałem bez czucia i snów. Obdarowany spokojem śnię o kobiecie, która była doskonałością. Tylko tyle. Pretekineterka patrzyła na EL Micho i myślała. Kiedy małpa ciągnie na sznurku trupa innej małpy, stare małpy mdlą z wrażenia a ich żony szlochają z bólu. Płacz przeciska ślinę przez zęby. Pokłaniają się nisko mierząc plugastwo szacunkiem. Dar jest dla bogów. A serwatka dla wieśniaków. A dla kogo wzrok?

Ptaki, ptaki ! Dokąd lecicie? Czy już marzycie o muzyce calipso? Zaczekajcie! Zaczekajcie! Zaczekajcie! No i JAK? Zaczepcie się o druty prądowe. Przysiądźcie choć na chwilę. Ich pięciolinie biegną tu i tam. Może to wystarczy dla waszych snów. Zostańcie jeszcze kilka dni. Zostańcie jeszcze trochę na zawsze! Grymasy waszych skrzydeł na niebie znaczą ślad. Już jesień a oczy wasze pełne blasku. Już klucze i kolejność ptaszenia ustalona. Smutek przepełnia me serce, że was nie zobaczę. Walecznej radości ptasiej podróżników gorączka. Słabi nie dolecą. Dziś prężycie skrzydła. Dziś krzykiem oznajmiacie siłę. Zostańcie tu. Zwykli i banalni ptakowie. Bez odwagi ale spokojnie możecie pożyć dłużej. Dlaczego tak nie chcecie? Co szepcze wam wiatr? Co deszcz i rosa? Co chcą od was gwiazdy ? Spoglądacie nocą, a one... Gdy dobro wyznacza azymut cel osiągniecie.

Najlepsza jazda jest w pełni dnia. Każdy wie co oznacza. Hełm niczego tu nie zmienia. Motocykl musi być zrasowany i śliski. Jeździ się grupami lub parami. Im więcej aut pomiędzy tym lepsza jazda. Do czego służy struna od gitary ? Wiąże się ją do motoru a drugi koniec to pętla. Zakłada się na szyję. To gwarancja, że nie będzie się paralitykiem na wózku lub łóżku inwalidzkim. Zupki papki, kroplówki, odleżyny i te rzeczy.. gdy kręgosłup złamany. W razie wypadku struna gwarantuje czystą śmierć. Ciągnie całe ciało i ścina głowę. Maszyna jedzie dalej w jedną stronę a głowa i ciało w różne. Jazda do 200 kmh przez śródmieście to gra. Są pionki i figury: piesi, taksiarze, sznury aut, tramwaj no i policja. Dlaczego ta prędkość? Po co ta gonitwa? Co kilka dni ktoś traci dla niej głowę. Ilu pozostało a ilu jeszcze będzie? Siejesz cykora? Masz gandzię ? Dajesz w żyłę? Walisz wódą? Chyba nie bierzesz udziału w wyścigu szczurów jak jareccy? Frajerzy i mięczaki, i loosery? Jesteś cool? Easy Rider? Włącz muzę opór i czad! Pękasz? Pokaż swą tożsamość!

[arrowstheory]

ARROW THEORY MEADOW TS094

start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages, in chapter TS001.

MEADOW

Look, this is the grasshopper playing on the thigh. He dreams of a tryst again among the crunching ears of corn. He warms up his coat and moves his eyes in all directions.

Antennas sweep the space and white blood pulses faster. It's summer. The heat makes the horse drunk.

He thinks: oh, there ...

And he is happy.

He sways for a moment on the sloping blade and then jumps up to feel the rush of the passing summer, warm words and the smacking of the sun. Being very, very high, vibrates the wingtip momentarily and tilts the abdomen upward. Now it's sinking into the unknown. He is excited by the new aromas of the meadow and the speech of insects flying around. I don't want to hear specific words. He is not concerned with the contestations and deliberations of individual adversaries. It doesn't make sense - not at all. He is fascinated by the geometry of the flight, the precision of the jump, and landing between spears of sharp grasses. If he had heard the screams of fear over the meadow, he would not have been absorbed by the beak of the swallow, which is also fascinated by the geometry of the flight and the efficiency of swallowed laps.

The old fly laughs thickly.

A bleached butterfly sways sympathetically on a cornflower. He is a jack of hearts and a knight of mourning ribbon. Wings frayed in more than one struggle for survival. He's already freed himself from the sticky web twice. He knows what it's like to be almost dinner. Currently, he is a patron and sailor against the wind. The eyes of the little creatures admire him. He tells a little, but not too much, about his bravery, giving food for thought, making the hyperactive to reflect, cooling the impulses and anticipating the result. The fly is so old that it doesn't remember anything. Even if you do a hetta loop and land on the ceiling. It flies low over the meadow. Slowly. Anyone can admire it. And she.

She may laugh while flying.

Last summer, she made herself a saliva hammock.

Remember when a Veteran caused by the divine Ishtar fell in love with a dead girl that Tarik had placed in his earring? Yeah ... The veteran did not know this feeling and wanted to feel it with all of himself. He put the bacon aside and stared stubbornly at the mist that wrapped around the girl's body. He tried to explore her being, but it was flying away through all the gaps in her body, hovering more and more confidently over the body and accumulating something vague into one.

Time to get fully involved. - The Veteran hissed strongly.

- Who you are? Housefly?

- Widow of an unknown soldier, and I only attend funerals in church. She said through crushed lungs.

- Prove it. - said the veteran.

Tarik admired her smooth movements.

- Well, this woman is the real cause. Leave the hat in the kitchen.

- It is not surprising, the Veteran is already here. Tarik sighed, shaking.

- I hope you like this Madeira. - she said, and hummed under her breath somehow ... passionately. - The third hour beats, he drinks the poison, he drinks the poison ... The delicacy of your coat, chiseled buttons ... The good taste visible in the cut of the garment, the exquisite scarf and gloves prove a seasoned hand in conducting business. The fly looked at the Veteran and he licked her a drop of jam.

- Can't we silence this? - She asked.

His chances had diminished considerably, and he was drenched with tenderness again.

It all became clear because this feeling took hold of his self. He wanted it, and suddenly he was subject to love.

- One paper cup of hot coffee. Sour. He looked at the girl and brought his hand to her.

She touched his hand. He didn't feel her cold.

- I like good days, straight roads and bumpy trails. Steep paths when the water laps your feet, and I would like to slowly, gently, hand in hand, walk with you. The road is constantly changing. The veteran didn't understand what he was saying. But it made sense in this situation.

There was space around the corner. Each pair of eyes was directed at him.

The shapes that emerged from it beckoned in a friendly welcome to the new life.

So he belongs to this world and he must remain flexible in the particle when he goes home, pulling elastic threads of gelatine, which always elongate. He twisted his mustache.

You have to have balls to take chances. But I have a ten-year-old's seeds. This is not the same. I want my big balls. As before. But these balls are not me. How am I supposed to do anything with such little…, little ”, grapes? Squeeze the pips?

The largest bull in the herd eats first and goes to the butcher first.

No - when he's smarter than a butcher.

When your eyes grow foggy and your heart follows a blind path,

You walk away alone to the silence with choirs of angels written off.

Already their voices wither, their lips rang out. Already the purity of their breath touches the dawn. However, you are looking for respite among the choirs. In this silence, the crystal rings in your mind. You squeezed the large wings of their Latin letter through your ears.

Hallelujah hallelujah! You are resting between them, suspended in the stillness and inertia of white. What cream do angels use? Strawberry to smooth cracked heels?

What do ballet soloists stuff their panties with? Sand and small coins? Or maybe flour? Plaster mixed with shamelessness. Powder for babies?

The white movements of helplessness show their brains. The soul of the mime weeps and trembles like a dry leaf. Somewhere in the nooks and crannies, he wants to fly and the sweetness of good words.

The wheel is the perfect move when you are dancing. Don't finish it perfectly or it will be boring!

They will scare their grandchildren for ages, giving their grandchildren water like life.

Mr. Green lives in the shell. Lord of anxiety and love.

He exposed himself in forest skins. The veteran sat in the carriage and thought stubbornly about the stillness. In fact, it was the trick of Ishtar that thereby kept the Veteran on Earth in the human world. She couldn't let him extend.

She didn't want him to go too far in the carriage.

 start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages, in chapter TS001.

[arrowstheory]

Teoria Strzałek ŁĄKA TS094

start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach, w rozdziale TS001. ŁĄKA Spójrz, to konik polny gra na udzie. Znowu marzy mu się schadzka wśród chrzęszczących kłosów. Nagrzewa swój płaszcz a oczami porusza na wszystkie strony. Antenki omiatają przestrzeń a biała krew pulsuje szybciej. Jest lato. Upał upaja konika. Myśli sobie: ech , tam... I jest szczęśliwy. Buja się chwilę na pochyłym źdźble po czym wybija się do góry aby poczuć pęd mijającego go lata , ciepłych słów i mlaskania słońca. Będąc bardzo, ale to bardzo wysoko wibruje chwilę skrzydełkiem i przechyla odwłok do góry. Teraz opada w nieznane. Podniecają go nowe zapachy łąki i mowa latających wokół owadów. Nie chce słyszeć konkretnych słów. Nie obchodzą go kontestacje i deliberacje poszczególnych adwersarzy. Nie dba o sens - ani trochę. Fascynuje go geometria lotu, precyzja skoku, lądowanie między dzidami ostrych traw. Gdyby choć ciut usłyszał okrzyki trwogi nad łąką, nie zostałby pochłonięty przez dziób jaskółki, która też fascynuje się geometrią lotu i wydajnością połkniętych na łuk okrążenia. Stara mucha naśmiewa się grubo. Wyleniały motyl kiwa się współczująco na chabrze. Jest waletem kier i kawalerem żałobnej wstążki. Skrzydła wystrzępił w niejednej walce o przetrwanie. Już dwa razy uwolnił się z lepkiej sieci. Wie jak to jest, być prawie obiadem. Obecnie jest patronem i żeglarzem pod wiatr. Oczy małych stworów patrzą nań z podziwem. Opowiada trochę, ale nie za dużo, o swoim męstwie, dając do myślenia, skłaniając do refleksji nadpobudliwych, chłodząc zapędy i przewidując skutek. Mucha jest tak stara, że nic nie pamięta. Nawet jak się robi hetkę pętelkę i ląduje na suficie. Lata nisko nad łąką . Powoli. Każdy może ją podziwiać. A ona. Ona może się naśmiewać lecąc. Zeszłego lata zrobiła sobie hamak ze śliny. Pamiętacie jak Weteran spowodowany boską Isztar zakochał się w martwej dziewczynie, którą Tarik podłożył mu do kolaski? Taaak...Weteran nie znał tego uczucia i chciał poczuć je całym sobą. Odłożył bacik na stronę i wpatrywał się uporczywie w mgiełkę oplatającą ciało dziewczyny. Próbował zgłębić jej jestestwo ale ono odlatywało właśnie przez wszelkie szczeliny jej cielesności unosząc się coraz pewniej nad ciałem i kumulując w jedno coś mglistego. Czas się zaangażować na całego. – Zasyczał w sobie mocno Weteran. - Kim jesteś? Muchą? - Wdową po nieznanym żołnierzu, a w kościele bywam tylko na pogrzebach. Powiedziała przez zgniecione płuca. - Udowodnij to. - Rzekł Weteran. Tarik podziwiał jej płynne ruchy. - Cóż, ta kobieta to prawdziwa przyczyna. Zostaw kapelusz w kuchni. - Trudno się dziwić, Weteran już tu jest. - Westchnął Tarik trzęsąc się. - Mam nadzieję, że smakuje panu ta madera. - Rzekła i zanuciła pod nosem jakoś tak... namiętnie. - Trzecia godzina bije, on truciznę pije, on truciznę pije... Delikatność pańskiego płaszcza, cyzelowane guziki.. Dobry smak widoczny po kroju ubioru, wykwintny szal i rękawiczki dowodzą wytrawnej ręki w prowadzeniu interesów. - Mucha spojrzała na Weterana a on zlizał jej kroplę dżemu. - Czy nie możemy tego wyciszyć? - Poprosiła. Jego szanse znacznie zmalały i oblał się ponownie tkliwością. Wszystko stało się jasne, bo uczucie to opanowało jego jaźń. Chciał tego i nagle podlegał miłości. - Jeden papierowy kubek z gorącą kawą. Gorzką. - Patrzył na dziewczynę i zbliżył do niej rękę. Dotknęła jego dłoni. Nie czuł jej zimna. - Lubię dobre dni, proste drogi i wyboiste szlaki. Strome ścieżki, gdy woda omywa stopy, i chciałbym powoli, łagodnie, ręka w rękę, iść z tobą. Trakt bez przerwy się zmienia. - Weteran nie rozumiał, co mówi. Ale w tej sytuacji miało to sens. Za rogiem czekała przestrzeń. Każda para oczu skierowana była nań. Wyłaniające się z niej kształty przyjaźnie kiwały na powitanie nowego życia. A więc należy do tego świata i rozciągliwością swoją musi jadąc do domu tutaj też w cząstce pozostać ciągnąc elastyczne nitki żelatyny wydłużające się zawsze. Podkręcił wąsika. Trzeba mieć jaja żeby ryzykować. Ale mam pestki dziesięciolatka. To nie to samo. Chcę mieć moje duże jaja. Jak wcześniej. Ale te kulki to nie ja. Jak mam czegokolwiek dokonać z takimi małymi .., małymi,,, winogronkami? Wycisnąć pesteczki? Największy byk w stadzie pierwszy je, i pierwszy idzie do rzeźnika. Nie - , gdy jest mądrzejszy niż rzeźnik. Gdy twoje oczy mgłą zachodzą a twe serce ślepą posuwa się dróżką, Odchodzisz sam do ciszy chórami aniołów spisanej na straty. Już głosy ich więdną rozbrzmiałymi wargi. Już czystość ich tchnienia dotyka jutrzenki. Ty jednak wytchnienia szukasz pośród chórów. Tej ciszy kryształ dzwoni w twoich myślach. Duże skrzydła ich łacińską literą przecisnąłeś przez swe uszy. Alleluja, alleluja! Wypoczywasz pomiędzy nimi, zawieszony bezruchem i bezwładem bieli. Jakiego kremu używają anieli? Poziomkowego do wygładzania popękanych pięt? Czym wypychają sobie majtki soliści baletu? Piaskiem i małymi monetami? A może mąką? Gipsem zmieszanym z bezwstydem. Pudrem dla osesków?

Białe ruchy niemocy pokazują ich mózgi. Dusza mima łka i drży jak suchy liść. Gdzieś w zakamarkach pragnie fruwania i słodyczy dobrych słów. Koło jest idealnym ruchem, gdy tańczysz. Nie dokończ go idealnie, bo będzie nudno! Wiekami będą straszyć ich wnuki wnuków, wnukom wodę podając jak życie. W muszli zamieszkał pan zielony. Pan niepokoju i miłości. W skórach się leśnych obnażył. Weteran siedział w bryczce i myślał uporczywie o bezruchu. W zasadzie był to podstęp Isztar, która tym sposobem zatrzymała Weterana na Ziemi przy ludzkim świecie. Nie mogła pozwolić mu na rozciągłość. Nie chciała aby odjechał bryczką za daleko.

start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach, w rozdziale TS001.

[arrowstheory]

ARROW THEORY DISGRACE TS093 TS095

start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages, in chapter TS001. DISGRACE. Whoever you might be, o televisions !!! Disgrace, disgrace! Why, but why, do we slowly extract the remnants of evil from ourselves? We move away from them and they, like filings sticking to a magnet, stick to our thoughts. We hide our terrible ideas under a spider of twisted dreams. And we lick the venom of a bad word with our split tongue from the damp walls of silence. We flash our eyes and hope they never come back, it's the last time. We want to see a rainbow and our only view is the glow of burning hopes. Dead lives fill our immortality, as we call this momentary duration, thinking that the power that surpasses us will protect us from divinity, as the armor protects the worm. We feed on the misfortune of strangers, and lies prove humanity. We hate our enemies with hatred, regardless of where we get the ashes on them. Fire our thought and confession. Metal blades harden our hearts. The eyes are used to televisions. The dead have no voice to complain about. Disgrace. PERTEKINETERS.

- Are you a perte kineterką? The sounds are so clear and devoid of ghetto feelings. We passed them up the stairs, and they twisted around the stone towers like garlands of nonsense and memories. Reaching the cafe, the topless waitress entered again and, leaning over the whiteness of the tablecloth, began to arrange ice for the pertekineters. Well, according to the code on the music teacher's paper, we should have gone to the auditorium and met him there. The music was beautiful and clear. A hall made of wood, dark benches and flapstools built into the wall, running in a semicircle upwards and to the sides, and lecterns in the shape of church kneelers or confessionals. There, each student turned into nothingness and the cells of the nothingness rose vertically upwards, building an egg shell bowl made of wood. The last rows almost hung over the ones below, and those who stood at the top at the entrance were afraid to step up the stairs and we were afraid to take our place in this nothingness, among the chosen ones of oblivion and beauty.

The top floor of polished and light planks accommodated a full listener. Its edge did not have a railing! Fear of falling, of approaching the edge. The slipperiness of the floor polish and the smells of rickety musicians.

The ceiling, also made of wood, hung bright stalactites of carved columns and planks curved into spiers and arcades. And the size of that dome was three times as large as the egg of the audience below. The egg was a huge building and the hanging spiers toned down the noise in the room, the acoustics allowed for a pure imperative of sound.

The light passed in large portions and gently shone with a bluish glow all over the place. On the double central steps, or perhaps on the railing that ran through their symmetry, straddled the crowd of delighted youth. It was dangerous given the steepness of the structure. However, they waved their legs and gestured lively, waiting for the music and the lecture.

The whole hall was a trap and I knew that I was afraid to climb the stairs, go downstairs and take my place in one of the cells of nothingness.

For some people, money does not differ from each other, for others they have fingerprints.

Pretekineters were sitting at the buffet, the waitress disappeared and holes appeared in the table. Through them, from time to time the monkey's head leaned out, its uneasy, wide eye looked at the escape routes, it grinned or puffed its lips and huffed with saliva, giving a hysterical chuckle. The cook, as a sign of the pretekineter, caught the monkey's head, He immobilized her with slats in the hole and then with one movement he cut off the top of the head with a huge cleaver and the monkey rolled its eyes in all directions trying to break free. Her fight took place under the board, from where there was kicking, struggling and pounding what fell into it. At the top, the cook calmly put ice on the open brain and added a silver spoon, salt shaker and crispy long, tasty buns straight from the cooker - hot and fragrant. Pretekineters eat up the frozen brains of monkeys with slow movements. The eyes of the monkeys still run in their orbits. The waitress reappears from the other side, carrying chopped parsley and some yellow liquid in the jar. Pretekineters sate their bodies with monkey misfortune and at home they will bite their nails alone. From nerves or mischief, as is the custom of pretekineters.

- With this sword I have fought many wars. - I won't survive if I lose you. - Wait ! Let go. I saw them burn at the funeral pyres. So many widows. start, at, www.kuby.pl in ninety-one languages, in chapter TS001.

[arrowstheory]

Teoria Strzałek HAŃBA TS093 TS095

start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach, w rozdziale TS001. HAŃBA. Kimkolwiek bylibyście , o telewizorowie!!! Hańba, hańba ! Czemuż, ale czemuż, powolnym staraniem wydobywamy z siebie resztki zła? Odsuwamy się od nich a one, jak opiłki lgnące do magnesu, oklejają nasze myśli. Straszne pomysły ukrywamy pod pająkiem wynaturzonych snów. A jady złego słowa zlizujemy rozdwojonym językiem z wilgotnych ścian milczenia. Wysyłamy błyski z oczu mając nadzieję, że nigdy nie powrócą, że to już ostatni raz. Chcemy zobaczyć tęczę a widokiem naszym tylko łuny płonących nadziei. Zdechłe życia sycą naszą nieśmiertelność, jak nazywamy to chwilowe trwanie, myśląc, że moc, co nas przerasta, chronić nas będzie przed boskością, jak pancerz chroni robaka. Sycimy się nieszczęściem obcych, a kłamstwa dowodzą człowieczeństw. Nienawiścią sypiemy kurhany naszym wrogom, nie bacząc skąd bierzemy nań popioły. Ogień naszą myślą i wyznaniem. Ostrza metalowe hartują serca nasze. Oczy przywykłe są do telewizorów. Umarli nie mają głosu by się poskarżyć. Hańba. PERTEKINETERZY.

- Czy jesteś perte kineterką? Dźwięki takie przejrzyste i pozbawione uczuć getta. Mijaliśmy je po schodach, a one wiły się naokoło kamiennych wież jak girlandy bezsensów i wspomnień. Doszedłszy do kawiarni znowu weszła kelnerka topless i pochyliwszy się nad bielą obrusu zaczęła układać lód dla pertekineterów. Cóż , według kodu na papierku od nauczyciela muzyki, powinniśmy byli dojść do auli i tam się z nim spotkać. Muzyka była piękna i przejrzysta. Aula z drewna, ciemne ławy i wbudowane w ścianę klapstołki biegnące półkoliście w górę i na boki , i pulpity na kształt kościelnych klęczników czy konfesjonałów. Tam każdy student zamieniał się w nicość a komórki nicości pionowo wynosiły się w górę budując czaszę skorupy jaja, całą z drewna . Ostatnie rzędy prawie wisiały nad poniższymi, a ci, co staliśmy u góry przy wejściu, baliśmy się stąpić na schody i baliśmy się zająć miejsca w tej nicości, pośród wybrańców zapomnienia i piękna.

Górna podłoga z desek wypastowanych i jasnych mieściła pełno słuchających. Jej krawędź nie miała barierki ! Strach spadania, zbliżenia się do krawędzi. Śliskość pasty do podłóg i zapachy muzyk rozklekotów.

Sufit również z drewna zwieszał się jasnymi stalaktytami rzeźbionych kolumn i desek zaklętych w iglice i pasaże. A wielkość owej kopuły trzykroć przerastała wielkość jaja widowni u dołu. Jajo było ogromnym budynkiem a iglice wiszące tonowały szumy na sali, akustyka dopuszczała czysty imperatyw dźwięku.

Światło przechodziło w dużych porcjach i łagodnie kładło się niebieskawym blaskiem na całość. Na podwójnych środkowych schodkach, czy może na przechodzącej przez ich symetrię poręczy siedziało okrakiem pełno zachwyconej młodzieży. Było to niebezpieczne biorąc pod uwagę stromiznę budowli. Ci jednak machali nogami i gestykulowali żywo czekając na muzykę i na wykład.

Cała aula była pułapką a ja wiedziałem, że się boję wejść na schodki, zejść na dół i zająć miejsce w jednej z komórek nicości.

Dla jednych bowiem pieniądze nie różnią się od siebie, dla innych różnią się odciskami palców.

Pretekineterzy siedzieli przy bufecie, kelnerka znikła a w stole pojawiły się dziury . Przez nie co jakiś czas wychylała się głowa małpy niespokojnym wybałuszonym okiem patrzyła drogi ucieczki, Szczerzyła zęby lub nadymała wargi i prychała śliną wydając histeryczny chichot. Kucharz na znak pretekinetera łapał głowę małpy, unieruchamiał ją za pomocą deszczułek w otworze po czym jednym ruchem ścinał wierzchołek głowy wielkim tasakiem a małpa kręciła oczami na wszystkie strony próbując się wyrwać. Jej walka odbywała się pod deską, skąd dochodziło kopanie, szamotanie i walenie w co popadło. U góry kucharz kładł spokojnie na otwarty mózg lód i dokładał srebrną łyżeczkę, solniczkę i chrupkie długie smakowite bułeczki prosto z kochera- gorące i pachnące. Pretekineterzy wolnymi ruchami wyjadają mrożone mózgi małp. Oczy małp biegają wciąż jeszcze po orbitach. Kelnerka pojawia się znowu z innej strony niosąc siekaną pietruszkę i jakiś żółty płyn w dzbanie. Pretekineterzy sycą swe jestestwa małpim nieszczęściem a w domu będą samotnie obgryzać sobie paznokcie. Z nerwów lub z psoty, - jak to zwykle u pretekineterów w zwyczaju.

- Tym mieczem stoczyłem wiele wojen. - Nie przeżyję jeśli cię stracę. - Czekaj ! Puść. Widziałam jak płoną na stosach pogrzebowych. Tyle wdów. start, na, www.kuby.pl w dziewięćdziesięciu jeden językach, w rozdziale TS001.