akrasia0

[akrasia0]

Böyle olmayı ben seçmedim baba

Her güne ölmeden uyanmış olmanın verdiği hüsranı taşımayı,

Gün içinde tam şimdi mi ölücem diye beklemenin verdiği ezici ümidi hissetmeyi,

Her gece uyumadan önce sabaha ölü uyanma arzusunun yaşattığı çaresizliği intihar edercesine üçer beşer yutmayı,

Hayatta olup bu evde ölü gibi gezmeyi,

Her şeye rağmen dimdik duramamayı,

Sırtımı büken gökdelenden bozma yükün altında kalıp ezilirken kamburumu gizleyememeyi,

Sahte gülümsemelerimin ardında çığlık çığlığa ağlayan bu kız çocuğunu teselli bile edemeden izlemeyi,

Bir sokak köpeği kadar aciz kaldığım geceler ölmeyi bile beceremezken bunu allahtan dilemeyi,

Sabahın kör vakti okula diye çıkıp

Çocuk yaşımda sahilin kenarında içli içli ağlamayı,

Gözlerimde taşıdığım içini yıllardır dolduramadığım bu köhne boşluğu,

Yüreğimin orta yerine saplanmış olan ok mu yoksa kurşun mu seçemediğim lanet acıyı,

Hayatımda yağmur gibi yağan çilenin

içimde kuraklaştırdığı yerlere çiçekler ekecek mutluluğu bulamamayı,

Yatağımda beni mışıl mışıl uyuyor sandığınızda aslında gecenin dördü beşi sokaklarınızın tehlikeli çıkmazlarında içten içe beni iyileştirmesini umduğum sevginizi aramayı,

Yalnızlıktan küflenen odamın dört duvarına kendimi hapsetmeyi,

Size bir kuş kadar özgür ve tasasız olduğumu düşündürürken göklerde çürüyüp gitmeyi,

Güneşli günün ortasında kulağımda yağmur sesiyle fırtınalarda savrulmayı,

Bazı akşamlar kıyısına vurduğum denizin kenarında soluk alabilmek için sigara yakmayı,

Acım kaç del olursa olsun yüzümü bile buruşturmadan öylece beklemeyi,

Bunların hiçbirini ben seçmedim baba,

Evet bu kadar bezdim her şeyden.

Seçtiğim tek şey sizden bunları gizlemekti.

Hayatımı ben böyle yapmadım.

Tercihlerimden doğan trajediler ve hiçbir şeyi hak etmediğim halde bana yaşatılanlar beni bu hale getirdi.

Böyle olmasını ben istemesem de beni biz böyle yaptık ve suçu benden başka kabullenen olmadı.

Kendi vebalimi sizin de payınızı üstlenerek taşıyorum. Ancak yaşayamıyorum. Sırtlandığım bu yükle ölüyorum. Sizin yaşamak dediğiniz şeyin içinde ben yaş alarak çürüyorum.

Ve sevgili ailem,

Bir gün hiçbir anlamımın olmadığı dünyadan kurtulmak için kendimi öldüreceğimi, bunun üzerine tüm teselli ve sevginin beyhude bir çabadan başka hiçbir şeye tekabül etmeyeceğini hepimiz biliyoruz.

[akrasia0]

Dağda açan yalnız çiçek

Bak ağlıyor yürekte bükülerek.

Sırtımda çileden bir gökdelen

Kambur taşıdım, başımı kaldırsam dökülecek

Ufukta göze tanıdık o gelen

Biliyorum gönlümü verirsem gidecek.

Kalbin ortasında alçak bir ok,

Katilin seni adice sevecek.

Küçük çocuk,

Dostundan kork.

Yollarına misafirperver ihanetler serecek.

Hüsranını yutsa yırtık boğazım

Bir ah edecek.

Gözde de yaş bitmiş

Yalnızlığa aş verecek.

Yaşamın el kucağında başladı

Kendine sarılırken sona erecek.

Kanlı bir mektup elde yek

Koskoca dünyada senden kalan tek

Gökyüzünün çilesi

Benim sahipsiz sunam

Tanrı yaralarını öptü

Huzurun azabına yetecek.

[akrasia0]

Küllenip sönseydi bu acı,

Geçer miydi?

Közlerini yüreğime yamasaydı tanrı,

Söyle bana Azat;

Özgür kalır mıydı ruhum?

Peşimde bir deli yağmur,

Göğü delercesine yüzüme yağan.

Her damlada kordan ateş gibi içime akan.

Kırk yerimden kırıldım Azat.

Bir hançer vurdu yüreğime,

Zaman sarsa da yaralarımı

Bu ihanet kopardı dikişlerimi.

Anlamıyorsun,

Acı çekenlerin vatanı olsa da bu köhne karanlık,

Canımı yakmadı o topraklar hiç.

Bu savaş benden beni,

Benden seni,

Benden herkesi alsa da

Yenilgimi meşru kılan yaralarımdı.

Ben bu savaşın mağlup olanıyım.

Teslim oluyorum Azat.

Yenilmeden yenilgiye kucak açıyorum.

Yaşamak için değil.

Ateşten farksız gözyaşlarımı silmiyorum.

Yanarım diye değil.

Azabın hakkının taşıyorum.

Yüreğimdeki kimsesizin babasını yaşatıyorum.

Adım Azat

Ruhum kafeslenmiş bir kuş kadar

Tutsak.

Gözlerime bak,

Derinliğinde bulduğun tek cevap

Issız kentlerin harabesinden harap,

hayatımla yorduğum bu kalp.

Söyle bana Azat;

Özgür kalır mıydı ruhum,

Göğüs kafesimdeki mahkumu bıraksam.

Cennette doğup cehenneme makum çocuk.

Tutsaklığına tutkun çocuk;

Dinle beni Azat.

Bende kanayan yarayım.

Araftayım.

Günahtayım.

Ben iyileşemeyecek bir hastayım.

Düzeltilmeyecek bir hatayım,

Tut kırgınlığımdan.

Eve dönmek üzereyim Azat.

Ev neydi kimsesiz bir çocuk için

Elleri hep soğuk gezen için.

Masumiyetimi paramparça eden hançerlerin izi...

Çok şey kaybederek dönüyorum yuvama.

Ben bu kentin en sessizi,

Kırgınım dört duvarı aynadan farksız odama.

Dertli ellerini başıma koy Azat.

Duyuyor musun içindeki sancıyı.

Kirli dudaklarım hak etmez duayı.

Günahkar alnımı yaslayamam secdesine tanrının.

Gözlerime dön.

Şeffaf değillerdi,

Boş bakmazdım ben.

kendine bak aynadaki yabancı.

yüzüne karanlıktan güneşler doğan.

Saçları, gözleri ve bakışları tanıdık

çamurdan canavar.

Yansımanı izle,

gözbebeklerinin uzun ince bir çizgiye dönüştüğünü.

Anla sende çocuk.

Severek öldürdüğümden beri

Kendimin yanlışıyım.

Adım Azat'tı fakat dünya benim azabımdı.

[akrasia0]

Bir şeyler bitmiş

Farkındayım.

Hüznüm hayatımın alacakaranlığıyla birleşmiş

Her şey iç içe girip beni mahvetmiş.

Her dakikasını asırlar geçercesine yaşadığım bunca yıl sönmüş bir yüreği taşımışım bilmeden.

Bir şeyler bitmiş bende.

Anlamamışım.

Bir gece vakti can havliyle denize koşup

Kıyısında soluk alırcasına içmişim sigaramı.

Dairesel fırtınalara göğüs gere gere savaşıp

Bir Kasım rüzgarında savrulmuşum.

Baharın sürgününü yemiş bir çiçek gibi

Yaşamın belleğinde güneşli günleri beklemişim.

Öyle umutsuz, öyle çaresiz, öyle muhtaç.

Haksız bir hükümden kaçan mahkumlar gibi

Saklamışım dilimdeki mühürleri.

Susmuş ve susturulmuş acıların annesi olmuşum.

Paslı mengelerle kırdığım kemiklerimi

Acılarından sağaltmak için

Şeytani histerilerime satmışım

Vicdan denen kimsesizi.

Bir şeyler bitmiş

Şimdi anlamışım.

Yedi kış geçirmiş

Kendimi yedi kilitli kapıların

karanlığına bırakmışım.

Cehennemi yanmak sanıyorken

Unutmuş fani yaratıklar

Ateşi mumla aratacak zemheri

Bitap yüreğimde atmaya ne hal

Ne çare.

Tanrı vicdanından sürgün etmiş,

Bir torba dolusu günah taşıyan

Cüzzamlı suları zemzem bilen

Lekeli beni.

Sözde vicdanımda nice cinayetler

Nice hinlikler...

Susmuşum anlamamışlar

Anlatmıştım duymamışlar

Göstermişim gözlerini kapatmışlar

Ben bu dünyaya çektiğim çilenin altında kalıp

Bir başıma ölmek için gelmişim.

Kırık bir çocuk kalbiyle sevilmeyi isteyip

Kor gibi nefreti

boğazım yana yana tutmak için gelmişim.

Masum heveslerle yola çıkıp

Üzerime çile gibi yağan yağmur

Ok gibi saplanmış yüreğime

Hiç istememişken kötülüğü özümsemişim.

Cehennem üzerime yıkılmış,

Ne tutanı var ne kaçanı.

Her şey bitmiş sükunetle

Ve en çokta unuttum sanıyorken

Yırtık avuçlarıyla boğazıma sarılmış

Zihnimdeki katil.

Mum ışığında yüreğimden intiharlar sağıp

Şiirlerime mürekkep yapmışım.

Kalemim hüzünden başka satırları bilmez.

Bir şeyler bitmiş

Uçurumun kenarından sarkıp

Gözlerine uzun uzun bakmışım ölümün.

Gözlerime bakmış karanlık.

Hoş geldin on dokuz.

Bu sene Azraille aynı masada Rus ruletine tutulduğun,

Ve savruk bir kurşunla vurulup hayatta kaldığın

Dokuncu sene.

Dokuzuncu yaz,

Her yıl kış kadar soğuk geçen.

[akrasia0]

Zamanın durduğu vakit;

Sevmeyi bıraktığım,

Yarayı kandan arındırdığım,

Gülmeyi unuttuğum,

Zamanın durduğu vakit;

Özgürlüğü beklediğim.

Yüreğimden bir ihaneti söküp attığım,

Kırılan her şeyi ellerimle paramparça ettiğim.

Zaman durdu Viran.

Ve bunu yüzüme vuran

Alelade bir çiçek solmayı bırakan

Biz değil miydik telaş içinde

Yaşamayı unutan.

Çürütüp her şeyi yutarken zaman.

Koca okyanusta harlanmış ateşler içinde yanan

Onuru olmayan adam.

Sen değil miydin

Bir heves uğruna çocukluk çalan.

Zaman durdu Viran.

Bir kızı öldürdüm,

Büyümekten kaçan,

Azap içinde kıvrılan.

Söyle Viran,

O değil miydi

hayallerimi arzularına satan.

Ölmek için bir nefes fazlam

Yaşamak için bir ruh kadar eksik

Öyleyse ne bu göğüs kafesimi parçalayan.

Anlamaz mı azabımı

kabus dolu rüyalarıma bakan

Yüreği kin dolu çirkin canavar

Kimsin ki bu çocuğu ailesine kavuşturmayan

Ben değil miyim

Kendimi bu zehir dolu havuzda boğan

Çocuklarıma mı miras bu acı benden artan

Zaman durdu Viran

Sarılsa da yaralar

Aslında izlerdir canı böylesine acıtan.

Kavuşmalar mahşere kalmışken

Neden, hasretle buruk yaşayan?

Nedir bu fısıldarcasına atan ?

Kuş olup gökyüzüne sığamayan

Yara olup yürekten taşan

Yedi yılda kırk yıllık acıyı aşan.

Nedir bu ellerimden kazınmayan kan?

Zaman durdu,

Sevgi, sevilmeyi beklerken bitti.

Tebessümler acıyla soldu.

Zamanım kalmadı Viran

Yaşamak için çabalamak

benden bir ömür aldı.

Kalbimden bir yürek sökülüp

Annemin saksısına düştü.

Gökyüzüne olan hasreti

Kuşu kanatlarından kopardı.

Baharı beklemek

Çiçekten dokuz ayın güzelliğini çaldı.

Zaman ilaç değil

Zaman zehir

Kanımda arsızca dolanan.

Ve bilmelisin ki Viran

Ancak ölülerdir

Gülden güzel kokan.

[akrasia0]

Kafamda o şarkı.

Aynı melodi yüreğimi tarumar eden.

Ah bu şarkı,

Ah anlatsa o aşkı..

Yine geldi ayrılık vakti.

Söyleyin kemanlar çalsın,

Piyanonun başına otursun acı.

Susun, ağlasın melekler.

Dinleyin feryatlarını.

Huzurla dolmaz mı ruhlarınız;

Mehtabın denizle dansına,

Gece vakti tuzlu meltem kokusuna..

Oturun bir bankta ciğerlerinizi yıkayın dumanla.

Susun ve dinleyin o şarkıyı.

Ay ışığında...

Usul usul çalsın yüreğinizde,

İzin verin,

kulaklarınıza ulaşsın cızırtılı gramafon sesi.

Ah bu şarkı,

Nasıl iyileştirir yaralı benliğimi.

Sessiz bir gece,

Fırtınalı denizin ucunda otursam.

[akrasia0]

Bekledim..

Usul usul

giderken bile.

Sevmenin yük olduğu zamanlarda da.

Avcumda kırık hayallerin parçalarıyla.

Sarılırsam geçer sandım

Henüz tenini tanımıyorken.

Beyaz kelebeklerin şarkı söyleyip

dans ettiği bahçeyi yakıp yıkan senin ellerindi.

Öyleyse sana sarılırsam solacağım.

Beklemek için binlerce sebep bulabilirim sevgili

Yalnız gitmeni bilemedim.

Yalnız vahşetini göremedim.

Sebebi olduğun çığlıkları duyamadım.

Ellerinin çiçek kokusunu

bir bahçeyi talan edişinden mi diye sormadım.

Seni bekledim ama yandı içim.

Koptu kanatlarım.

Ben bekleyeceğim

Ancak artık gelmemelisin.

İçime bir cehennem koydun

Gelirsen seni orada yakacağım.

Artık gelmemelisin.

[akrasia0]

On bir yaşında bir çocuk, kafasına dayadı silahı. Ortada bir kurşun, bir ceset yoktu ancak o odadan bir ölü çıktı. Çıktı ve bir daha yaşamak gibi lükse sahip olamadı. Üşüdü, kemiklerine kadar donsa da kaçtı güneşten. Alışırım, dedi. Alışır ve hep isterim, bırakamam dedi. Yandı, evinin içinde ateşten sellerin ortasında cayır cayır, bir çınar ağacının değil fidanın gölgesine bile sığınmadı. Kaçtı hep. O çocuk derdine deva olan her şeyden koşarcasına uzaklaştı. Mutluluk onun vebasıymış gibiydi. Alıştığı bu karanlık onun aldığı nefes gibiydi. Soluduğu şeyin zehir olduğunu zamanla anlasa dahi o nefes onun için hayat demekti. Büyüdü. Dikenli yollardan ölesiye korksa dahi bir adım geriye atmadı. Düştüğünde dizleri kopsa dahi tekrardan kalktı. En çok vazgeçmek istediği zamanlarda dimdik yürüdü. Acısını biriktirdi, yürüdü, düştü, kalktı, yerin yedi kat dibini gördü ama bir ah etmeden devam etti. Şimdi söylesinler: Bu yol bittiğinde ortada ne tür bir zafer olacak? Bu çocuk ne kazanabilir ki kayıplarının tesellisi olsun? Çocuk olmanın tadına bile bakamamış birini hangi oyunla cezbedebiliriz? Ben kendi çocukluğuma derman olamadım. O çocuk büyüdü hiç çocuk olmadan. Şimdi on sekiz yaşındayım. Bu yol biter mi bilmiyorum ama kazandığım şey ne olursa olsun bu şeyin adı zafer olmayacak onu çok iyi biliyorum. Ben kazanmak için çıktığım bu yolu birçok şeyi kaybederek bitireceğim.

  12.01.23

00:42

[akrasia0]

...

[akrasia0]

maalesef

[akrasia0]

“canım eskisi kadar yanmıyor, kül mü olduk.”

[akrasia0]

Kalbimin artık atamayacak kadar kırıldığı bir zamanda ruhumun tabutuna çöktüğümde ve umutsuzluğun gece gibi üstüme çöktüğü bir anda kalkıp göğe ulaşamayacak kadar halsiz olduğum bir anda bana gökkuşağı taklidi yaptığın için teşekkür ederim.

[akrasia0]

[akrasia0]

ben bir his olsaydım ailenden birini kaybettiğinde misafirler dağıldıktan sonra evde geçirilen ilk gece olurdum.

[akrasia0]

[akrasia0]

[akrasia0]

gökten bıçak yağsaydı seninle kambura yatardık. birlikte yara almak birbirinin yarasını iyileştirmekten güzeldir çünkü.