942705

[942705]

artık ailemi mutlu edemeyeceğimi kabullenmem lazım. ne verirsem vereyim verdiklerimi yaşamadığı/yaşayamadığı yılların yerine koyamayacaklar. hayata bu şekilde bakmak onların tercihleri ve ben bunu değiştiremem. değiştirmeye çalışmak nafile. yapabileceğim tek şey onlar gibi olmamaktır.

çok neşeli ve girişken bir çocukmuşum. aslında şu an insanların psikolog seanslarında anlatabileceği travmaları çocukken yaşıyordum. aile içi şiddet ve maddi imkansızlık çok fazlaydı. babam bize kızdığını önce tehdit ederek sonra döverek anlatırdı. bunlara rağmen insan bir şekilde onları affetmeyi öğreniyor. tüm bunları düşünerek yaşanmayacağını kabul ediyorsun. ben de ettim. ama o mutlu ve akıllı çocuk başka ailede büyüse ne olurdu merak ediyorum.

gençlik yıllarım abimin yol açtığı enkazı toplamaya çalışmakla geçti. maddi anlamda kendimi tüketmek manasına bunda başarılı oldum. ama annemi mutlu etmeye yetmedi. çünkü bir insan mutlu olmak istemiyorsa olmaz. kendini tüketmek istiyorsa onu kimse engelleyemez. hiçbir şey yapamazsınız.

şimdi hayatımda biri var. onun yanında kaybettiğim o çocukluk neşesi geliyor sanki ama ileride ne olur bilmiyorum. onunla hayal kurarken bir tarafım ailemin bensiz ne yapacağını düşünüyor. bensiz hastalıklarıyla nasıl mücadele ederler? annem bensiz oğluyla ne yapar? bunları düşünüyorum. düzgün bir iş bulduğumda gelirimi onlarla değil de hayat arkadaşımla paylaşmam doğru olur mu? gerçekleşmeyen şeyler için düşünüp duruyorum. ama bugün yani az önce babamın bir tavrı artık onlar için yapabilecek hiçbir şey olmadığını fark etmemi sağladı. ben elimden geleni yaptım. bunu artık kendime kabul ettirmem lazım. bana zarardan başka bir şey vermediklerini kabul etmem lazım. bana borçlular demiyorum ama ortada artık alacak-verecek bir şeyin kalmadığını kabul etmem gerekiyor.

[942705]

2012′deki halim kendini rahatlatmak için bu şarkıyı dinliyordu. Yine aynı yerdeyiz.

#youtube

[942705]

[942705]

ülke gündemi dahil tüm gündemlerden çok sıkıldım. her geçen gün daha çok yüzeysel oluyoruz sanki. şu an mümkün olsa mağarama dönerdim. bir şeylerden uzak durmam gerekiyor ama yapamıyorum. kararlar alıyorum ama uygulama aşamasında sorun yaşıyorum. bazı insanlar çelik gibi iradeliyken ben neden bazı konularda bunu yapamıyorum? bazen çok inat edebiliyorum ve inandığım şeyden vazgeçmiyorum. ama iş hayatımı düzeltmeye gelince bunu yapmıyorum.

ergenlik döneminde sürekli bunu neden anlattım veya söyledim pişmanlığı olurdu. zamanla bunu yendim. olduğum kişiden memnun ve her şeyi kontrol edemeyeceğimin bilincindeydim. ama bu sene içinde bulunduğum koşullar mı beni buna itti yoksa artık kendi gündemimden mi oldu bilmiyorum. ne işyerinde seviyorum kendimi ne de evde. kendiliğimden hoşnut değilim. bulunduğum iklimi, kurduğum iletişimi, aklımdan geçenleri sevmiyorum. huyumu, hayata bakışımı ve olmamayı tercih ettiklerimi seviyorum ama içten içe rahatsız eden bir şey var. çözemiyorum. her şeye geç kalmışım hissi belki de. bir şeyleri oldurmaya çalışmaktan bıkmış olmam da etkendir. ama hayattayız işte. ne bıkmaya ne de bir şeyleri oldurmaya çalışmaktan başka şansımız var.

benim 29 yıllık cv.

şimdi buraya almak istediğim kararları yazardım ama yazmamak daha iyi sanırım. mart ayı için 3 hedefim vardı. bir tanesi 54 kiloya düşmekti. 53 oldum. bir tek onu yapabildim çünkü moral bozukluğu yüzünden doğru düzgün bir şey yiyemedim. diğerleri için çalışmaya devam etmekten başka yol yok.

[942705]

The Americans 🠢 one gifset per episode: ⮡   S4E07 ☭ Travel Agent

[942705]

yapmam gerekenleri biliyorum ve hepsinin farkındayım. ama harekete geçemiyorum. biri tüm inancımı alıp gitmiş gibi diyeceğim ama yıllardır böyle hissediyorum zaten.

[942705]

"iznin yok çünkü hiçbir şeye

birkaç güzel duadan başka"

yaşamım tam olarak bu mu? kitapta biz hayatı değil, hayatın anlamını arıyoruz. o yüzden böyleyiz demişti. anlamı aradığım için mi bu noktaya geldim? kendime büyük roller atfettiğim ya da sizin çok ötenizde bir yerdeyim demek için yazmıyorum tüm bunları. anlam veremiyorum. ne insanlara ne kendime ne de geçip giden şu zamana. bazen her şeyin çok dışında ve yalnız hissediyorum. onlara ayak uyduramıyormuşum gibi geliyor. uydurduğum anlarda da bu bana rahatsızlık veriyor. yerini yadırgayan eşyalar gibi hissediyorum. kafamdaki soru işaretlerini en yakınım diyebileceğim insanlardan birine açtığımda çok net tepkiler alıyorum. sonra kısa zamanda tanıdığım biri farklı bir şey söylüyor ve onun söylediği daha makul geliyor. kendimi sarkaç gibi hissediyorum.

birilerine güvenmek ve onları dinlemek istiyorum. ama bana kafa karışıklığından başka bir şey getirmiyorlar. sonra insanın en çok kendine güvenebileceğini ama kendinin de onu yarı yolda bırakabileceğini tekrar öğreniyorum. hatırlıyorum demiyorum. öğreniyorum.

sevgilim, tereddüt ettiğim güzel ama konfor alanımı alt üst edecek bir hayalle geliyor. başta korkuyorum. ama sonra düşününce olabilecek gibi geliyor. hatta bu fikre alışmaya başlıyorum. sonra eğer olmazsa üzüleceğimi düşündüğünden ya da kendi korkuları baskın geldiğinden mi bilinmez o hayale eskisi kadar hevesli olmadığını hissediyorum. yine kendimden başka kimsenin hayatımı yoluna koyamayacağını öğreniyorum.

annem, yakın arkadaşım sürekli yaşadıklarından şikayet ediyor. onları dinlerken kendi hayatımdaki olumsuzluklara daha çok dertlenmem gerektiğini hissettiriyorlar ama farkında bile değiller. durumun aslında o kadar kötü olmadığını göstermeye çalışıyorum. görmüyorlar. ama artık onlara kızmama kararı alıyorum. çünkü bazı insanlara ne yaparsanız yapın hissettiklerini değiştiremezsiniz. tıpkı kendi hislerimi değiştiremediğim gibi.

kendi kazanamadığım sınav için kendimden çok annemi teselli etmem gerekiyor. ben karşımdakini düşünmeye o kadar çok odaklanmış durumdayım ki. bazı noktalarda kendimi frenlemem gerekiyor. ben hayatımda kendimi frenlemem gerekmeyen ve gönül rahatlığınca sevebileceğim insanlar olsun istiyorum. elimdeki her şeyi vereyim ve verdiğim için değersiz ya da gözden çıkarılan olmayayım. ama ailen bile böyle değil.

ne yapacağımı bilmiyorum. yolunda giden çok az şey var. kuzenimle konuştuğumda sonsuza kadar böyle yaşayacakmışsın gibi konuşuyorsun diyor. gelecek benim için böyle görünüyor. 2019 yılından beri hayatımda büyük ve güzel iki gelişme oldu. şükürsüz olmak istemiyorum. ama çok umutsuzum.

[942705]

"nerede yürüdüğümün hiçbir önemi yoktu. bütün yollar aynıydı. gidemeyeceğim tek bir yol vardı, o da geriye dönen yol."

[942705]

sosyal enerjimin bittiğini hissediyorum. detaylı sohbet etmek istemiyorum ama bazı insanlarla konuşurken sohbetin gidişatını kontrol edemiyorum. bugünden sonra bazı kararları uygulamak istiyorum. inşallah olur.

bir sürü şey hem oldu hem de birçok şey aynı ama artık buraya yazamıyorum.

[942705]

“vaktizamanında anneannem bana kaktüslerin yerinin değiştirilemeyeceğini söylemişti. onlar yalnızca tek bir yerde olabilirdi. o yerin nasıl olduğu veya en güzel yer olup olmadığı çok da önemli değildi, o yerin onlara ait olmasıydı mühim olan.”

“ölümü henüz kimse kanıksamamıştı zira savaş kedersiz ölümler alışkanlığı üzerine kuruludur.”

“böyle doğdum, bunu değiştiremem. eğer beni bir hırvat olarak sevmiyorsanız, bir yugoslav olarak nasıl seveceksiniz?”

“evlat, bunu bize kötü insanlar yaptı. bizim durumumuzun suçlusu ne senin ne de benim arkadaşlarım, garajının önüne park ettiğim için lastiklerimi patlatan sarhoş avdo da değil, cemaate katoliklerle tokalaşmamaları ve hatta öpüşmemeleri gerektiğini söyleyen hoca da değil bizim suçlumuz. bizim durumumuzun suçlusu yalnızca kötü insanlardır. sakın ha, birinden nefret ettiğini duymayayım, tanrı bana başımıza gelenler yüzünden başkalarına küfrettiğini duymayı nasip etmesin. çünkü böyle yaparsan bacaklarını kırarım. ne olursa olsun, sana söylediklerimi hatırla. sarf ettiğin her söz sana, tıpkı bir taş gibi, en hassas olduğun anda geri döner. benden bu kadar, iyi çalış, ne zaman fırsatın olursa haber yolla ama sakın çok harcama, sakın çok içme, geceleri geç saatte ortalıkta dolaşma ve kız arkadaşına göz kulak ol. benden bu kadar oğlum. baban seni çok seviyor.”

“komünizm, maden işçilerinin hayatına neredeyse dokunmamıştı bile. maden ocağının derinlikleri, ideolojik bir yorum tekrarının geçemeyeceği kadar karanlıktı.”

#Saraybosna Marlborosu

[942705]

niye olmuyor diye daha çok düşmek ile vardır bir bildiği arasında sıkışıp kaldım.

[942705]

taken by me

[942705]

takım elbise giyip kibar ve güler yüzlü (bir insanda en sevdiğim iki şeyden biri sanırım) insanlarla muhatap olmak bünyeme çok iyi geldi. yarın iş yerine dönmek hiç istemiyorum.

[942705]

annem moralin niye bozuk diyor. anne bu konuyu sana anlatamam diyemedim. genel dedim. bazı şeylerin yoluna girmesine çok ihtiyacım var. herkese günaydın. inşallah bu hafta bir şeyler farklı olur.

[942705]

allah’ım kalbimi en iyi sen biliyorsun. hakkımda en kolayını ve hayırlısı ver. bu his geçip gitsin. üzgün olmaktan yoruldum.

[942705]

Her çiçeğin bir toprağı varmış da, bizi pamuğa ekmişler gibi bir hayat.

[942705]

sevgili tumblr,

ben artık buraya yazamıyorum galiba. işler düzeldi diye yazmayı bırakan hesaplardan olmak isterdim ama kısmet değilmiş. bazı sesleri temelli susturmaya çalıştığım ve başarısız olduğum için yazmadım. sağlıklı bir ruh haline sahip olabilmek için yazmayı denemek istedim. hayal kurmayı bırakalı çok oldu. ama insan bunu kendine itiraf edemese de hayal etmediğini söylediği şeyleri yaşamayı bekliyor. bir gün bir yerde o şey karşısına çıkacak sanıyor ama genellikle olmuyor ya da çıktığında ben göremiyorum.

şubat ayında benim için önemli bir sınavdan hayal kırıklığıyla ayrıldım. sonra gözümü deprem haberlerine açtım. biraz zaman geçince teyzem, mart ayında narin hasta oldu. ikisi de hala iyileşemedi. teyzemi inşallah sonunda sağlığına kavuşacağı bir süreç bekliyor. narin ise kalıcı hasarla ama çok şükür sağ bir şekilde atlattı. narin için çok ağladım. narin bir kedi olduğu için hastalığı pek ciddiye alınmadı. başlangıçta da veterineri çok korkuttu. sonra bendeki hasarı ve narin’deki acı eşiğinin yüksek oluşunu keşfedince işler biraz lehimize dönmeye başladı. şu an daha iyi ama benim sadık yoldaşımın artık yaşlanmaya başladığını kabul etmem gerekiyor.

hayatın getirdikleri ve bu hayatı zorlaştırmayı kendine görev edinmiş insanlarla birlikte savruluyorum. hiç gündemimde olmaması gereken konular gündemime giriyor. tanımadığım birinden nedensizce (bunu ilk kez burada itiraf ediyorum) hatta akıl sağlığımı kaybetmeye mi başlıyorum diye düşünecek kadar etkileniyorum.