4b-leesdossier-thadine

[4b-leesdossier-thadine]

Balansverslagje 2018

Vorig jaar was mijn doel om volwassen boeken te lezen. Is daar dit jaar iets van terechtgekomen? 

Voor school heb ik literaire boeken en bildungsromans gelezen, onder andere ‘Het goddelijke monster’ van Tom Lanoye en ‘Dorsvloer vol confetti’ van Franca Treur. Maar niet alleen voor school las ik volwassen romans, ook heb ik in mijn vrije tijd, meestal tijdens vakanties, besteed aan het lezen van boeken. Zo las ik ‘Ali en Nino’ van Kurban Said en ‘Duizend schitterende zonnen’ van Khaled Hosseini. Dit waren beide erg spannende en interessante boeken, omdat de verhalen zich afspelen in Azerbeidzjan en Afghanistan ten tijde van de twee wereldoorlogen. 

Mijn plan voor volgend jaar is om meer te lezen en dan met name volwassen literatuur. Door deze boeken wordt je kennis vergroot die je goed kan gebruiken voor de rest van jouw leven. 

- Thadine 

[4b-leesdossier-thadine]

De ontmoeting

Hij voelt zich duizelig en hoort kermismuziek en lachende kinderen: waar is hij? Hij opent zijn ogen. Hij weet niet meer hoe hij hier is gekomen. Het enige wat hij weet is dat hij zijn vader achtervolgde, omdat hij een groot geheim verborg en dan in een grote kamer is terechtgekomen. Hij kijkt om zich heen en ziet snoepkraampjes en verschillende attracties, het reuzenrad, het spookhuis, het spiegelpaleis, en dan ineens ziet hij een meisje lopen, een meisje met lange benen en blonde haren. “Het is Marte” denkt hij. Hij rent op haar af en roept “Marte, Marte” ze kijkt achterom, kijkt terug, en realiseert zich dat hij het tegen haar heeft. Als hij bij haar is ziet ook hij dat zij Marte niet is. Het meisje ziet dat hij teleurgesteld en verdrietig kijkt. “Ik heet Katelijne” zegt ze. “Geen Marte” zegt hij. Ze schudt haar hoofd. Hij ziet er zo verloren uit, dat ze medelijden met hem krijgt. “Zullen we een suikerspin eten?” en dat doen ze.

Ze vertelt over haar streng gelovige familie en vrienden en hoe moeilijk het was om op te groeien met zes broers. Omdat ze als meisje in een streng gelovige familie is opgegroeid, mag ze nooit iets doen wat haar broers wel mogen. Zo mag ze bijvoorbeeld niet de koeien verzorgen en moet ze thuis alleen maar huishoudelijke dingen doen. Dan kijkt ze op en vraagt ze Emile wie Marte eigenlijk is? Hij vertelt over haar: “Ik heb vroeger veel met haar gelopen, net zoals wij dat nu doen, lopen zonder doel, lopen gewoon voor het lopen.” “Ik hield van haar en kwam er later achter dat zij ook van mij hield.” “Maar toen was het al te laat, Marte is er niet meer.” Hij zegt het rustig, maar ze ziet dat het hem pijn doet. Ze legt haar hand op zijn arm, een aardig gebaar, en ziet iets in zijn gezicht veranderen: hij kijkt opgelucht. Hij heeft het losgelaten dankzij het meisje wat op Marte lijkt, Katelijne. Ze merkt dat hij daarna veel vrijer is, ze lopen nog lang rond.

Toen het donker begon te worden, was het tijd om afscheid te nemen, ze moest naar huis. Terwijl hij haar zag weglopen, zag hij Marte weglopen. Hij voelde dat de onrust in hem langzaam afnam, dat Marte er altijd nog zou zijn, maar dat hij ook door moest met zijn eigen leven.

Plotseling was hij zo snel weer verdwenen, als hij kwam. En zit weer in die grote kamer, waar hij dat verblindende stralende licht ziet, die de kamer verheldert. Hij weet nauwelijks waar hij net nog was geweest. Wat hij nog weet is dat er een meisje was die heel erg op Marte leek.

Maar dan weet hij wat zijn vader al die jaren heeft achtergehouden: Een tijdmachine.

#Dorsvloervolconfetti #MarteJacobs #verzonnenverhaal

[4b-leesdossier-thadine]

Bildungskunstwerk

Op deze afbeelding is een jongetje van rond de acht jaar te zien dat omringt is door volwassen mannen. Hij is nog maar een kind, maar zijn leven is al voorbestemd door de omgeving waarin hij leeft. Dat kun je zien aan het pak dat het jongetje draagt. In deze illustratie gaat het vooral om het resultaat, namelijk dat hij later ook een ‘ondernemer’ zal gaan worden, en niet zozeer om het proces. Hieruit kan men concluderen dat deze afbeelding beter bij het thema initiatie dan bij het thema bildung past. 

-Thadine                

[4b-leesdossier-thadine]

Bildungsroman vs. Initiatieroman

Een bildungsroman is een roman waarin de ontwikkeling van de protagonist wordt beschreven gedurende de overgang van jeugd naar volwassenheid. Dit literaire genre kan men vergelijken met het genre van een initiatieroman. Een initiatieroman illustreert verhalen over jongeren die de moeilijke weg afleggen tussen de ene en de andere levensfase. 

Een verschil tussen een initiatieroman en een bildungsroman is dat het belangrijkste kenmerk bij een initiatieroman een grenskarakter op verschillende tekstuele niveaus is en bij een bildungsroman de rechtlijnige verhaalstructuur, die vaak retrospectief door de protagonist wordt verteld.

Dan is er een onderscheid op basis van het onderwerp. Een initiatieroman beschrijft de vorming van de identiteit of de persoonlijkheid van de protagonist. Een bildungsroman verhaalt het opvoedkundige ideaal van aanpassing, integratie en de overdracht van normen en waarden van generatie op generatie.

Er zijn ook overeenkomsten tussen de literaire genres. Zo zijn beide gericht op het publiek van adolescenten en hebben ze allebei een retrospectieve stijl. 

Hierbij een overzicht van beide liteaire genres:

Van jong en bescheiden tot volwassen en zelfbewust

Het boek ‘Dorsvloer vol confetti’, geschreven door Franca Treur, is een bildungsroman. Ten eerste wordt het verhaal door Katelijne Minderhoud verteld op een retrospectieve manier. Ze kijkt terug op wat ze al heeft meegemaakt en beschrijft deze momenten uit haar leven. Ten tweede wordt ze in een streng gelovig gezin opgevoed en zet ze zich tijdens de puberteit af door de regels van het Heilige schrift niet meer te volgen en haar eigen weg te gaan. Hierdoor verandert Katelijne van een jong en bescheiden meisje in een volwassen en zelfbewuste vrouw. 

Dorsvloer vol confetti is een echte aanrader, omdat het een goed beeld geeft van de ontwikkeling, die een meisje rond de twaalf tot zestien jaar doormaakt.

-Thadine  

[4b-leesdossier-thadine]

C'est la vie

Mariken van Nieumeghen 

[4b-leesdossier-thadine]

De vermoorde echtgenoot

Katrien Deschryver schoot haar man dood. Per ongeluk. Ze wist dat geen mens haar zou geloven maar het wás een malheur - dom, abrupt en onherroepelijk. Typisch iets voor jou, zou haar man hebben gebruld. Indien hij nog had kunnen brullen. 

In het boek ‘Het goddelijke monster’, geschreven door Tom Lanoye, wordt het leven van Katrien Deschryver met flashbacks geïllustreerd. Eén van zo een flashback is direct al een grote aanleiding voor haar ondergang. Op jacht schiet Katrien per ongeluk haar man dood, omdat ze dacht dat het een varken was. 

‘Het goddelijke monster’ uit 1997 komt in een paar opzichten overeen met een klassieke tragedie.  In welke opzichten en of deze roman met recht een moderne tragedie kan worden genoemd, wordt hieronder beschreven.  

Dit boek kan men met een klassieke tragedie vergelijken op basis van de opbouw en de inhoudelijke kenmerken.                                                                                                     

Een klassieke tragedie is opgebouwd in een bepaalde structuur, die bestaat uit vijf bedrijven. Zo begint het met een expositie, waarin de auteur de stof beschrijft die noodzakelijk is om de lezer op de hoogte te brengen van wat vooraf is gegaan en die hem in staat moet stellen de rest van de tragedie te volgen en te begrijpen. Tom Lanoye geeft in het verloop van het verhaal informatie aan de lezer over de familie van Katrien en hun familieconflicten en verduidelijkt zo haar ondergang. Maar omdat dit niet in het begin beschreven wordt, kan het ook worden beschouwd als geen expositie. 

          De expositie wordt gevolgd door de intrige. Dit is een term voor de handelingen die uiteindelijk naar de ondergang van de hoofdpersoon leiden. In ‘Het goddelijke monster’ voert Katrien direct al een slechte actie uit, namelijk het doodschieten van haar man. Dit is al één van hoofdoorzaken die naar haar ondergang leidt. Dus in dit opzicht komt het overeen met de intrige in een klassieke tragedie.                                                                                                    

          Dan komt de fase waarin de spanning naar een hoogtepunt gevoerd wordt, namelijk de climax. Tom Lanoye veroorzaakt dit spanningsgevoel bij de lezer door tussen de langdradige delen door toch stukjes te schrijven die van belang zijn voor de ondergang van Katrien. Hierdoor blijft de lezer doorlezen en probeert hij met deze informatie erachter te komen of Katrien haar man daadwerkelijk per ongeluk heeft doodgeschoten of dat er meer achter schuilt.    

          De catastrofe van de tragische held vindt aan het einde van het verhaal plaats.  Katrien Deschryver gaat ook in dit verhaal uiteindelijk ten onder. Tijdens de begrafenis van haar man beschuldigt de familie Deschryver haar van alle rampen die ze heeft veroorzaakt en dat wordt te veel voor haar. Dat laat dit stukje blijken: 

En in de ontvangstzaal - aan het hoofd van de tafel - zakte Katrien Deschryver neer op haar stoel. Opnieuw was haar tong verlamd en haar blik ondoorgrondelijk. Het was zover. Ze had weer eens een ramp veroorzaakt. 

Anderzijds gaat Katrien hier niet dood. Dus kan dit ook als geen catastrofe gezien worden, omdat de tragische held een niet erg dramatisch einde heeft. 

          Het laatste onderdeel van de opbouw van een klassieke tragedie is de peripetie, het vijfde bedrijf. Hierin vindt de beslissende wending, ten goede of ten kwade, plaats, doordat de tragische held tot inzicht komt. ‘Het goddelijke monster’ heeft in dit opzicht geen overeenkomst met een peripetie, omdat er naar mijn mening niet één stuk wordt geschreven waarin Katrien tot inzicht komt. Daarom wordt er ook geen beslissende wending aan het verhaal gegeven. Het kan zijn dat de peripetie pas in het tweede of derde deel van de serie plaatsvindt. 

Een klassieke tragedie kan men ook herkennen aan een aantal inhoudelijke kenmerken. Ten eerste zijn de personages hooggeplaatst. Dat komt ook overeen met de familie Deschryver, die een machtige Vlaamse familie is waarin het ondernemen en politiek voeren een grote rol spelen. 

          Een ernstig onderwerp is ook zo een inhoudelijk kenmerk. In deze moderne roman komt die ernst sterk naar voren, omdat het verhaal al direct begint met de dood van een man. Als lezer kan men natuurlijk deze situatie ook anders interpreteren. 

          Het hoofdkenmerk van een klassieke tragedie is de ondergang van de tragische held. In dit verhaal gaat de tragische held door alle rampen die ze heeft veroorzaakt uiteindelijk ten onder. De grootste ramp, de harmartia, die daartoe leidde was dat Katrien haar man had doodgeschoten. Hierdoor kreeg ze zo veel schuldgevoelens dat ze uiteindelijk een beetje gestoord werd. 

          Nog een belangrijk inhoudelijk kenmerk is de ‘Deus ex machina’. Dit is een term voor een gebeurtenis die ervoor zorgt dat de tragische held uit de problemen komt. In het laatste hoofdstuk komt de geest van Dirk, de vermoorde echtgenoot, tot leven en zegt Marja, de zus van Katrien die ook dood is vanwege één van Katrien’s rampen, het volgende tegen hem: 

‘Ik voel mij maar schuldig over één ding. Dat Katrientje u hiervoor heeft moeten vermoorden.’ ‘Hoe kom je daar bij? Het was meer mijn schuld dan die van haar.’

Door het antwoord van Dirk weet de lezer dat hij ooit Katrien erg had gekwetst en dat dat tot de dood van Dirk leidde. Dus kan men hieruit concluderen dat het niet de schuld van Katrien was en dat Dirk haar uit de problemen heeft geholpen. Aan de andere kant was dit niet haar enige ramp die Katrien had veroorzaakt en heeft ze nog problemen, onder andere de dood van haar zus. 

          Tot slot is een doel van de klassieke tragedie om emotie bij het publiek te creëren, de catharsis. De emotie spanning wordt in het eerste hoofdstuk van ‘Het goddelijke monster’ bij de lezer sterk geprikkeld. Een voorbeeld hiervoor is:

In de struiken tegenover haar klonk gekraak, alsof het varken zich klaarmaakte om naar voren te stormen. Katrien werd bevangen door paniek. Ze richtte haar geweer op het gekraak en drukte twee keer kort na elkaar af. De knallen waren oorverdovend, de kolf klopte pijnlijk op haar sleutelbeen. Er braken takken af in het struikgewas, er werden bladeren weggeslagen. 

De spanning wordt verwekt doordat de lezer net zo min weet als Katrien over wat er gaat gebeuren. 

Kortom, kan deze roman met recht een moderne tragedie worden genoemd? Het boek ‘Het goddelijke monster’ komt in de meeste opzichten overeen met een klassieke tragedie. Zo is het verhaal opgebouwd in vijf bedrijven, namelijk expositie, intrige, climax, catastrofe en peripetie en heeft het veel dezelfde inhoudelijke kenmerken als die van een klassieke tragedie.

Een allerlaatste stuip was door het lichaam van Dirk getrokken. Eindelijk was hij dood.

-Thadine 

[4b-leesdossier-thadine]

Het lek in de eeuwigheid

Herman heeft verschillende gereedschappen voor zijn verhaal gebruikt. Zo heeft hij, om de lezer te verleiden, bijvoorbeeld in het begin de lezer erg nieuwsgierig gemaakt. De eerste zin van het verhaal luidt:

 ‘Na de afschuwelijke scène waarbij hij haar drie keer op haar gezicht had geslagen, was hij gaan zitten schrijven.’

 Je wordt hierdoor nieuwsgierig, omdat je niet weet waarom hij haar slaat. Gedurende het verhaal kom je daar ook niet meer achter. Hier heeft Herman dus gebruik gemaakt van een open plek.

-Thadine

[4b-leesdossier-thadine]

Balansverslag 2017

Nu ik de boeken die ik afgelopen jaar gelezen heb onder elkaar zet, zie ik wel dat ik in de derde klas heel veel fictie gelezen heb, vooral veel tienerdrama’s. Zoals de serie van Jennifer Estep, Frostkuss, Frostfluch, Frostherz, Frostglut, Frostnacht & Frostkiller. Deze serie heb ik in het Duits met veel plezier gelezen. Door de schrijfstijl die Jennifer Estep gebruikt, word je zo meegenomen in het verhaal. Hierdoor merkte ik niet eens dat ik al het laatste boek aan het lezen was, terwijl ik toch net pas begon met het eerste boek?  

Tijdens de zomervakantie heb ik veel meer non-fictie boeken gelezen. Die gingen dan meer over de geschiedenis, zoals het boek Über uns der Himmel, unter uns das Meer van Jojo Moyes. Door dit boek te hebben gelezen werd ik steeds meer geïnteresseerd in boeken die over waargebeurde verhalen uit de geschiedenis gaan. Über uns der Himmel, unter uns das Meer speelt zich af in 1946, net na de tweede Wereldoorlog. De reis begint in Australië en het schip Victoria vaart vandaar met ontelbaar veel bruiden naar het Verenigd Koninkrijk om de bruiden te herenigen met hun mannen. Tijdens de reis gebeuren er allerlei voorvallen, die het spannend maken om door te blijven lezen. Doordat het boek in een meelevende schrijfstijl geschreven wordt, leef je je ontzettend in in het leven van vier vrouwen, wiens verhalen op dit schip worden beschreven.

De schrijfster Jojo Moyes bevalt me erg goed. Haar verhalen zijn in een non-fictie stijl geschreven. Hierdoor weet je dat wat in het verhaal gebeurt ook in het echte leven kan voorkomen. Een voorbeeld hiervan is het boek Me before you. Tijdens het lezen van de heftige stukken van het verhaal, realiseer je dat dit ongelooflijk verdrietige verhaal ook gewoon in het echte leven vaak voorkomt. Me before you gaat namelijk over een jonge business man die op een dag toen hij naar werk liep, op straat door een auto werd aangereden en daarna voor de rest van zijn leven tot aan zijn kin verlamd is. Er zijn zo veel mensen die deze gebeurtenis hebben meegemaakt en uiteindelijk niet meer verder willen leven, omdat ze niets meer kunnen doen. Doordat de schrijfster alle gevoelens van deze man uit, kun je je ontzettend goed in zijn situatie verplaatsen.

Een paar boeken zijn mij echter tegengevallen. Een voorbeeld hiervan is Het Diner van Herman Koch. Ik kwam er erg moeilijk doorheen, omdat alles enorm uitgebreid verteld wordt. Elk detail wordt er in beschreven. Een ander voorbeeld is Yucca van Peter Terrin. Naar mijn mening heeft het verhaal geen duidelijke verhaallijn. Hierdoor gaan heel veel gebeurtenissen door elkaar, wat bij de lezer voor verwarring zorgt.

Eigenlijk had ik me niet echt voorgenomen om alleen boeken te lezen van een bepaalde richting. Meestal lees ik een boek als de voorkant er heel spectaculair eruit ziet en als iemand je het boek aanraadt. Maar als er noch een spectaculaire voorkant, noch iemand is die mij een boek aanraadt, dan zoek ik meestal naar een historische roman. Historische romans trekken me erg aan, omdat ik het spannend vind hoe mensen die tijd leefden en wat er allemaal om hen heen gebeurt. Vroeger was ik niet heel geïnteresseerd in historische verhalen, maar hield ik vooral van spannende verhalen. Dus dat er spanning in een verhaal moet voorkomen bleef nog tot nu.

Mijn manier van lezen ten opzichte van het begin van het jaar is veranderd, doordat ik meer op de literaire kenmerken let, zoals het perspectief van de verschillende personages en de unieke schrijfstijlen van elke schrijver. Hierdoor ga je meer op in het boek en begrijp je het verhaal beter. 

Volgend jaar wil ik vooral volwassen boeken lezen. Maar die fantasierijke verhalen zou ik er niet uit kunnen sluiten.

-Thadine 

[4b-leesdossier-thadine]

Dichtbij de vallende sterren

Na een paar uur te hebben gewandeld, liggen we op het gras uit te rusten onder een prachtige sterrenhemel. We liggen zoals pinguïns vlak naast elkaar, zodat we lekker warm blijven en geen kou vatten. Ik denk aan alle mooie ervaringen die we al samen beleefden in zo’n korte tijd. Omdat het begin augustus is, de periode van de meteorenregen, zijn er tientallen vallende sterren, die door de dampkring binnen schieten. We zijn uitgerust en gaan weer wandelen. We wandelen met de vroege ochtend mee en zien in de verte de zonsopgang met verschillende tinten oranje en roze overgaan tot een strakke blauwe hemel.

In een later deel van de droom zijn we eindelijk op de top van de 4291 m hoge berg, Colombia, met een adembenemend uitzicht.

Toen werd ik wakker.

Thadine

[4b-leesdossier-thadine]

De man achter de schmink

Hij liep een paar passen de andere richting op, naar voren, stopte en haalde iets uit zijn kostuum wat hij met een gestrekte arm op de achterruit van een auto richtte. Een droge, harde knal onder het geluid van uiteenspattend glas. Vogels vlogen op uit het dennenbos, houtduiven. Daarna nog twee knallen - tak, tak- kort na elkaar.

Peter Terrin is een Vlaamse auteur van theater, verhalen en romans. In 2012 won Peter Terrin de AKO Literatuurprijs voor zijn roman Post Mortem. Zijn boeken De Bewaker en Monte Carlo haalden de shortlist van de Libris Literatuur Prijs en werden vele malen vertaald. Op 4 april 2017 werd bekendgemaakt dat Yucca op de longlist van de Gouden Strop staat. De gebruikte verhaallijnen in het boek Yucca geven verschillende perspectieven. Ook is het verhaal erg pakkend. Een tegenargument is wel dat de schrijfstijl te gedetailleerd is geschreven.

Ten eerste gebruikt de schrijver verschillende verhaallijnen, waardoor er meerdere perspectieven aan het verhaal worden gegeven. Om en om worden er bij de hoofdstukken telkens twee verhalen beschreven met twee heel andere hoofdpersonen, twee heel andere locaties en twee heel andere tijden. Hierdoor verschilt dit boek van andere boeken die maar over één verhaal gaan. Aan de andere kant wordt het er wel verwarrend door, omdat je steeds van het ene in het andere personage moet overstappen. Aan het eind versmelten deze twee totaal verschillende verhaallijnen met elkaar, wat het verhaal ineens veel duidelijker maakt. Een voorbeeld hierbij is het stuk waar de hoofdpersonen de man achter de schmink, oftewel de clown, tegenkomen. Viktor ervaart de clown, zoals het in het begincitaat wordt beschreven. Renée, de hoofdpersoon van het andere verhaal, ervaart de situatie anders. Daaruit blijkt dat uit twee heel verschillende verhalen er uiteindelijk één ontstaat.

Verder is het verhaal erg pakkend. In het ene verhaal vertelt Renée over haar leven, in een opname voor haar zoon. Hierbij een voorbeeld:

Ik hoop dat je dit kan horen, dat mijn stem goed wordt opgenomen, want ik moet zachtjes praten. Jij sliep meteen in. De hemel is al niet meer helemaal donker. Er is geen zuchtje wind. De bomen en struiken om ons heen staan stokstil, geen blaadje dat ritselt. Gelukkig was er om twee uur de nachtegaal die op verschillende plekken in het dal zijn lied heeft gezongen. Nu is het rijk aan een roodborstje. Misschien kan je het horen, wacht. Daar is het weer. Luister.

In dit voorbeeld neemt Renée haar stem op voor haar zoon, die nog te jong is om alles te begrijpen. Doordat het boek in de jij-vorm is geschreven, lijkt het alsof de boodschap naar de lezer gericht is, wat het zeer meeslepend voor de lezer maakt.

Tenslotte is het verhaal door de uitbundige schrijfstijl van de schrijver erg langdradig. Hierdoor wordt het verhaal naarmate het einde steeds saaier. In dit stukje bijvoorbeeld:

Aan de overkant van de weg stonden vier bomen in een grasperk met een wandelpaadje en een bank. De kruinen zager en onnatuurlijk breed en vol uit, ze reikten misschien wel verder dan het gewicht van hun takken toeliet, gulzig naar licht en water, in paniek. Een stille schreeuw. Omdat hun takken elkaar raakten, leken ze om zich heen te grijpen. Bij de zwakke wind boog de kruin van de eerste boom compact naar voren en Viktor keek naar het gras eronder, naar de knoestige wortels die overgingen in de stam.

In dit voorbeeld beschrijft hij de boom heel gedetailleerd, terwijl het eigenlijk helemaal niet belangrijk is in het verhaal. Naar het einde toe wordt de hoofdzaak, namelijk wie Viktors vrouw heeft vermoord, pas duidelijk. Het boek blijkt dan helemaal niet over de moordzaak te gaan, maar over het leven van Viktor na de moord op zijn vrouw.

Yucca heeft de gouden strop zeker verdient. De verhaallijnen geven een verschillend perspectief, waardoor men het boek van twee kanten ervaart. Verder is het verhaal ook erg pakkend. Hierdoor is het boek heel meeslepend voor de lezer. Een tegenargument is wel dat de schrijfstijl langdradig is, waardoor de lezer zich zou kunnen vervelen.   

Toen ik de clown zag, kon ik mijn ogen niet geloven. Daar liep hij. Hij kwam over het veld naar de snelweg. Hij klauterde door de greppel en hij schoot drie keer op de auto voor ons.

 - Thadine

[4b-leesdossier-thadine]

De pink

“‘De rivierkreeftjes liggen in een vinaigrette van dragon en bosuitjes,’ zei de gerant; hij was bij Serges bord aanbeland en wees met zijn pink. ‘Dit zijn cantharellen uit de Vogezen.’…” 

Een citaat uit de meeslepende roman Het Diner van Herman Koch. Het boek werd in 2009 door NS Publieksprijs als het boek van het jaar gekozen. Vooral de didactische verhaallijn, de opbouwende spanning en de verwerkte humor benadrukken de prijswaardigheid van het boek. Wat echter erg tegenvalt is dat de schrijver geen precieze locaties of tijden beschrijft, wat voor verwarring zorgt.

Allereerst is het verhaal op een didactische wijze geschreven. Dit komt vooral ter uiting als de hoofdpersonage Paul Lohman zijn problemen probeert te verhelpen door middel van voorbeelden, die de lezer bij zijn eigen problemen ook zou kunnen toepassen. De volgende passage geeft dit weer: 

“Nee, uiterlijk was er niets aan mij te merken, ik was nog altijd een vast bestanddeel van een drie-eenheid, één bestanddeel lag alleen tijdelijk (tijdelijk! tijdelijk! tijdelijk!) in het ziekenhuis, ik was de piloot van een driemotorig passagiersvliegtuig waarvan één motor was uitgevallen: er is geen reden tot paniek, dit is geen noodlanding, de piloot heeft duizenden vlieguren achter zich, hij zal het toestel veilig aan de grond zetten.”

Paul probeert zich op dit moment gerust te stellen en niet in paniek te raken, omdat hij heeft ervaren dat hij vanaf dat moment zijn zoon Michel alleen moet opvoeden, zolang zijn echtgenote Claire in het ziekenhuis ligt. De didactische opzet in dit citaat is dat de lezer duidelijk wordt gemaakt dat het mogelijk is als ‘alleenstaande’ ouder een kind te kunnen opvoeden.  De schrijver geeft dus leerzame voorbeelden.

Bovendien is het verhaal op een zenuwslopende en onverwachte manier geschreven, waardoor de lezer het boek niet snel weglegt. Een voorbeeld van een dergelijke spannende situatie is: 

“Alle drie waren ze het erover eens dat het stonk in het hokje van de pinautomaat. Een vreselijke stank: kots en zweet, en nog iets anders dat door een van de drie als een lijkenlucht werd omschreven.”

Op een avond na zijn schoolfeest, wilde Michel samen met zijn neven geld pinnen om nog wat extra biertjes te kopen. Dan zien ze echter iemand in het pinhokje liggen, waardoor ze worden afgeleid. Deze gebeurtenis trekt de aandacht van de lezer zodanig, dat hij onmiddellijk wil weten wie de persoon in dat pinhokje is. Dit fragment geeft een erg meeslepende draai aan het verhaal, wat de lezer doet doorlezen.  

Tenslotte zijn de personages heel humoristisch omschreven. Dit is te herkennen in de erg grappig en directe manier van uitdrukken. Vooral de hoofdpersoon heeft een komische wijze van spreken. In het volgende citaat komt dat te pas:

  “‘De aarde warmt op,’ zei ik, terwijl ik naar mijn broers toetje wees; ik had het gevoel dat het beste was om iets luchtigs te zeggen. ‘Zie je, het is niet alleen maar modieuze flauwekul. Het is echt zo.’”

Terwijl de gerant de desserts op tafel zet en het er rondom de tafel erg gespannen aan toegaat, ziet Paul het ijs van zijn broer Serge smelten. Als gevolg flapt deze ontoepasselijke, maar hilarische opmerking uit zijn mond.

Toch valt mij tegen dat de schrijver nooit de precieze locatie of tijd beschrijft. Hierdoor is het erg lastig om als lezer een voorstelling van de omgeving te wekken. Daar zijn vooral de eerste zinnen van het boek een voorbeeld van: 

“We gingen eten in het restaurant. Ik ga niet zeggen welk restaurant, want dan zit het er de volgende keer waarschijnlijk vol met mensen die komen kijken of wij er ook weer zitten.”

Door deze belangrijke aspecten niet te noemen, is het voor de lezer verwarrend om een duidelijk beeld te vormen van de verschillende situaties.

Kortom, het verhaal is leerzaam, erg spannend en de personages zijn heel humoristisch omschreven, wat het boek erg leuk maakt om te lezen. Echter beschrijft de auteur nooit de precieze locatie of het precieze tijdstip, waardoor er verwarring kan worden veroorzaakt bij de lezer.

Toch weet de gerant altijd weer het juiste gerecht aan te wijzen. 

“…De pink sprong over de rivierkreeftjes heen om twee in de lengte doormidden gesneden bruine paddenstoelen aan te wijzen.”

 - Thadine

[4b-leesdossier-thadine]

De stem van de zonnekoningin

In een rustige straat, niet ver van het autoverhuurbedrijf Hertz, merkt hij dat iemand vlak achter hem is gaan lopen. Hij klemt zijn aktetas nog steviger dan voorheen tegen zich aan. Hoewel de angst van de eerste dagen geleidelijk aan is verdwenen, is hij toch op alles voorbereid. Dit is Afrika.

Tirza is een roman van Arnon Grunberg. Arnon Grunberg is van Joodse afkomst. Hij heeft vele bekende boeken geschreven: Blauwe Maandagen, Fantoompijn, de Asielzoeker, Het Bestand en natuurlijk Tirza. De roman werd uitgegeven in september 2006 en heeft de Libris Literatuurprijs en De Gouden Uil gewonnen. In 2010 werd Tirza door Rudolf van den Berg geregisseerd.

Jörgen Hofmeester, de hoofdpersoon van het verhaal, is een man van middelbare leeftijd die in Amsterdam-Zuid woont. Hofmeesters echtgenote is vertrokken, maar staat plotseling na drie jaar weer voor zijn deur. Zijn oudste dochter Ibi woont dan al enige tijd in Frankrijk en zijn tweede en jongste dochter Tirza staat op het punt het ouderlijk huis te verlaten.                                           Er zijn grote verschillen tussen het boek en de film. Met name de omgevingen waar het verhaal zich afspeelt en de vertelsituaties. De personages lijken in de roman en film wel erg op elkaar.

Een belangrijk verschil is dat de speelplaats van het boek helemaal niet overeenkomt met de speelplaats van de film. Het boek speelt zich voornamelijk af in het tegenwoordige Amsterdam. In het verhaal zijn veel passages die over Hofmeesters verleden gaan. Door de niet-chronologische volgorde komt men steeds meer over Hofmeester te weten. Pas in de laatste hoofdstukken speelt het verhaal zich in Namibië  af. Hofmeester heeft al lang niets meer van Tirza gehoord en maakt zich zorgen. Daarom gaat hij naar Afrika om zijn verdwenen dochter Tirza op te sporen.                                                                                   Rudolf van den Berg, de regisseur van de film, heeft ervoor gekozen om de zoektocht van een vader naar zijn dochter centraal te stellen. Daarom speelt de film zich grotendeels af in Afrika en nauwelijks in Nederland. Tijdens zijn reis door Namibië, op zoek naar zijn dochter, komen veel flashbacks voor over zijn verleden. Hierdoor krijg je wel alle gebeurtenissen mee die hiervoor in Nederland zijn gebeurt.                                                                                         Tijdens Hofmeesters zoektocht is er één plek  in de film en het boek die zijn gevoelens versterken, de woestijn. Na alle erge gebeurtenissen die hij in zijn leven heeft meegemaakt, wil Hofmeester hier een poging doen om te ‘verdwijnen’. De woestijn is namelijk een goede vergelijking met de sterfte;  men droogt makkelijk uit of  men verbrandt zo erg dat men ziek wordt.

Daarnaast hebben de film en het boek beide een ander vertelperspectief.           Omdat het leven van Hofmeester niet door hemzelf wordt vertelt, maar door een auctoriale verteller krijgt men al snel het gevoel dat het verhaal niet echt persoonlijk is weergegeven. Dit is erg opvallend, omdat Hofmeester een dramatisch liefdesleven leidt. Hofmeester denkt  dat al zijn geheimen verborgen blijven, maar doordat een andere verteller al zijn geheimen vertelt, voelt het geheim al meteen geopenbaard. Het verhaal van de film wordt wel door Jörgen Hofmeester vertelt. Hierdoor is het verhaal veel individueler.

Een overeenkomst tussen de film en het boek is dat de personages erg op elkaar lijken. Het meest lijkt de hoofdpersoon van het boek qua karakter veel op de personage uit de film. Hofmeester is altijd erg onhandig en verkrampt. Hij probeert altijd het goede te doen, maar dat lukt vaak niet. Daarom hemelt hij zijn jongste dochter Tirza zo op, dat zij later wel een mooie toekomst voor ogen heeft. Tirza wordt dan ook wel ‘de zonnekoningin’ genoemd. Ook merk je dat Jörgen zich overal erg overbodig voelt. Zo wordt hij ontslagen bij de uitgeverij waar hij zijn leven lang werkzaam was en is zijn vrouw op een dag bij hem weggegaan.                                                                                                

Bij beide verhalen is Hofmeester een flat character. Hij maakt namelijk geen ontwikkeling door.  Hierdoor wordt het verhaal een beetje langdradig, omdat zijn negatieve karakter niet verandert. Jörgen Hofmeester is een goed voorbeeld van het type mensen dat negatief door het leven loopt.

Uiteindelijk zijn er niet veel verschillen tussen het boek en de film. De grootste verschillen zijn de ruimtes waar het zich afspeelt en de vertelsituaties. Een overeenkomst is dat de personages erg op elkaar lijken. Nadat ik de film en het boek zo goed heb bestudeerd, heb ik een concluderend argument: Ik vind het boek beter dan de film, omdat het nog gedetailleerder op het verhaal ingaat. Hierdoor kun je je veel beter inleven in de hoofdpersoon en kun je misschien in de toekomst zo’n liefdesdrama voorkomen.  

Dan hoort hij eindelijk haar stem, de stem van de zonnekoningin, die met geen enkele andere te vergelijken is. ‘Hoi, dit is Tirza,’ hoort hij. Hij drukt de telefoon steviger tegen zijn oor. Geen woord wil hij missen, geen letter, geen ademhaling. ‘Ik ben er even niet. Maar laat maar een leuk berichtje achter.’

 - Thadine

[4b-leesdossier-thadine]

Die winteravond

‘Ik zette een stap. Ineens bevroor ik. In de schaduwen van het erf had iets bewogen. Er verschoof iets in het zwart. Het zweet brak me uit. Seconden gingen voorbij. Maar er gebeurde niks. Ik haalde een paar keer diep adem en dwong mijn trillende knieën te stoppen met knikken. Voorzichtig duwde ik de staldeur open. De eerste die ik zag was Heivisj.’

‘De hemel van Heivisj’ is geschreven door Benny Lindelauf. Het boek speelt zich van 1938 tot 1943 in Zuid Limburg af. De hoofdpersoon, Fing Boon, vertelt uit haar perspectief over de verschillende gebeurtenissen die zij en haar familie in hun huis ‘Negen open armen’ beleven. Omdat haar moeder is gestorven en haar vader en broers in het begin van het verhaal werden opgepakt door de Pruuse, Limburgs woord voor Duitsers, is Fing Boon in mijn opzicht een meisje met veel verantwoording. Ze probeert haar familie te beschermen in deze Tweede Wereldoorlog, ze heeft een erg zorgzaam karakter en ze is een persoon die voor iemand, vooral haar jongste zusje Jes, opkomt. Een minpunt is wel dat Fing zich niet altijd aan haar beloftes houdt.

Allereerst is de hoofdpersoon volgens mij erg beschermend.  Fing probeert haar familie zo goed mogelijk te beschermen en sleept daarom geen familie in een situatie, die gevaarlijk kan worden, mee. Dit stuk illustreert dit:

‘Ik zei tegen mezelf dat het beter voor iedereen was als zo min mogelijk mensen ervan wisten. Dat ik het daarom deed. Het was de meest rampzaligste beslissing ooit.’

Bovendien vind ik dat Fing ook een erg zorgzaam karakter heeft. Vooral voor haar jongere zusjes Muulke en Jes. Dat komt waarschijnlijk, omdat ze geen ouders meer heeft en daarom een grote verantwoordelijkheid voor haar zusjes op zich neemt. Een voorbeeld hiervoor is:

‘’Bij elkaar blijven!’’riep ik.’’We moeten…’’                                                       ‘’Kom dan, sjiethoes (Limburgs woord voor bangerik),’’ riep Muulke en ze lachte zo hard dat de mussen opvlogen uit het kreupelhout. ‘Jij blijft achter, niet wij!’’’

Ten slotte is Fing in mijn opzicht iemand die opkomt voor anderen, die geplaagd of gepest worden. Haar jongste zusje Jes wordt vaak geplaagd door Muulke, die iets ouder is dan Jes.  Als oudste zus zorgt ze ervoor dat ze een goed voorbeeld is voor haar jongere zusjes. Bijvoorbeeld in dit stuk:

’’Denk je dat we mogen?’’ vroeg Jes.

’’Fing en ik wel,’’ zei Muulke.

‘’Ik ook.’’

‘’Jij bent te klein.’’

‘’Ben ik niet.’’

‘’Kleine kinderen horen in bed,’’ zei Muulke.

‘’Fing, zeg dat ze ophoudt.’

‘Voordat ik er zelf erg in had was ik de boel weer aan het sussen.’

Een tegenargument van Fing Boon is dat ze zich niet altijd aan haar beloftes houdt, die ze aan haar familie vertelt. Dit stuk geeft dat aan:

‘Ik schreef haastig een briefje en legde dat boven aan de trap.’

Even weg,

Liesl mee.

Zo terug.

Fing

Als je dan verder leest, kom je erachter dat ze helemaal niet meer terugkomt. Natuurlijk maakt haar familie zich grote zorgen om haar.

Ze probeert haar familie te beschermen, ze heeft een zorgzaam karakter en ze komt voor anderen op. Maar ze houdt zich niet altijd aan haar beloftes. In mijn opzicht is de hoofpersoon, Fing Boon, een meisje dat veel verantwoording op zich neemt.

‘ Ik zal nooit meer vergeten hoe het was om het paard daar te zien staan, die winteravond.’

 - Thadine

[4b-leesdossier-thadine]

Een mooie toekomst

Anton Brunt, Business Developer, 53 jaar, Industrieel Ontwerpen

Anton Brunt  heeft Industrieel Ontwerpen in Delft aan de TU gestudeerd, maar doet tegenwoordig iets heel anders. Namelijk werkt hij nu samen met mijn vader in Burkina Faso. Hij is Business Developer en zijn bedrijf maakt uit organisch materiaal energie. Tegenwoordig nog voor Burkina Faso, maar in de toekomst nog voor andere plekken op de wereld die het hard nodig hebben.

Studie en tegenwoordig?

Anton is naar de opendag in Delft aan de TU gegaan, maar hij twijfelde bouwkunde en  industrieel ontwerpen. Hij heeft industrieel ontwerpen gekozen en daar heeft hij tot de dag van nu geen spijt van gehad. Het proces om gestructureerd met niks te beginnen, toch  iets te creëren  en erover na te denken en logische stappen er in te nemen,  is vooral iets wat hij tijdens zijn studie heeft geleerd. Anton Brunt doet tegenwoordig heel iets anders dan dat hij gestudeerd heeft. Hoe hij tot de keuze van dit beroep is gekomen, was toeval. Hij ontmoette mijn vader en was meteen al geïnteresseerd in wat mijn vader doet. Hij wilde graag iets doen waarvan hij vindt dat het goed voor de wereld is en waar hij het gevoel heeft dat hij iets kan bijdragen aan de situatie.  En dat doet hij in Burkina Faso, één van de armste landen van de wereld.

Zijn werk

Zijn functie in dit bedrijf is Business Developer. Het is deels intern en deels extern. Intern gaat het om de organisatie helpen te groeien of te verbeteren of vooruit te komen. En extern gaat het om twee dingen. Het eerste aspect is om externe partners proberen aan te trekken, dus partijen waarmee je samenwerkt en daardoor als bedrijf een stapje vooruit komt. Het zijn vooral financiële en  inhoudelijke partijen. Het tweede aspect gaat om eventuele partijen voor de toekomst. Dus hij is ook aan het kijken, als ze een tweede fabriek willen openen op een andere plek, of er dan mensen zijn met wie dat kan. Om dit werk goed te kunnen uitoefenen moet men volgens hem een selfstarter zijn.  Je moet een beetje ondernemend zijn, dus je moet niet zitten wachten tot iemand je vertelt wat je moet doen, maar je moet zelf weten wat er moet gebeuren en je moet jezelf motiveren om het ook te gaan doen.  Bovendien moet je goed kunnen rekenen met financiële planningen maken. Wat denk je dat er gaat gebeuren en wat betekent dat. Je moet redelijk kunnen schrijven,  onder andere voor subsidie aanvragen of subsidie ondervragen. Je moet zo kunnen schrijven dat het past binnen de voorwaarden van de subsidie of het zo opschrijven dat de lezers lezen wat ze willen horen.  Prestaties leveren, dat moet je ook kunnen.

Het proces

“Ons bedrijf maakt energie uit afval”, zei Anton Brunt, toen ik hem vroeg wat zijn bedrijf eigenlijk doet, “Biogas komt uit organisch materiaal. Grondstoffen worden naar een grote ronddraaiende keten gebracht. Het gas dat dan ontsnapt, stijgt naar boven en dat wordt opgevangen in een koepel. Hieruit kun je energie maken.” Van de digestaat wordt er mest gemaakt, die het bedrijf vervolgens aan een boer kan verkopen en daarmee kan hij zijn producten op het land beter laten groeien. Van voedselverwerkende industrie, zoals: een brouwerij, melk- of yoghurt fabriek, krijgt het bedrijf erg veel afval, want deze fabrieken hebben heel veel afvalstromen. Om dit bedrijf te laten lopen, heb je heel veel afval nodig en het handigst is om het bij bedrijven te halen, die elke dag dezelfde hoeveelheid en soort afval hebben. Ook heb je vrij veel water nodig waar bacteriën in zitten, want  die maken er biogas van bij 37 graden.

Nadelen

Er zijn wel veel nadelen om een bedrijf te hebben, dat in een heel ander continent ligt. “Het gebeurt namelijk toch heel vaak, dat je hier iets bedenkt, maar dat dat daar niet zo loopt als je hier bedacht hebt. Of dat je niet goed kan inschatten, waarom dingen lopen zoals ze daar lopen. “                                    De omstandigheden zijn daar ook heel anders, dus dingen die hier heel snel en efficiënt gaan, die gaan daar heel langzaam. Bijvoorbeeld moeten de Afrikanen eerst toestemming vragen aan hun baas, voordat een proces verder kan lopen.  Ook proberen Anton en zijn collega’s een helderheid te krijgen in de communicatie, maar dat gaat heel moeizaam om daar een discipline in te krijgen.

Samenwerking

Anton past zich goed aan de mensen die in Burkina Faso werken, vooral met de directeur, de boekhouder en de technische man. Zo is het ook gemakkelijker om met de mensen daar samen te  werken. Met de technische man kan hij het best mee opschieten, omdat er dan altijd technische onderwerpen zijn waarover ze kunnen praten. “Met technici onder elkaar praat makkelijk. “

Problemen

Vertraging is het grootste probleem, vooral het bouwproces van de fabriek heeft langer geduurd dan gepland. Dat komt dan door regenseizoenen die daar tussen zaten of een leverancier die zijn werk niet heeft gedaan of te laat klaar was. Het bedrijf had bijvoorbeeld een probleem van de aanvoer van het afval.Of de hoeveelheid afval die de leveranciers het bedrijf hadden gegeven, was een stuk minder dan dat ze hadden beloofd, of de leveranciers hebben het afval niet gescheiden. Deels is dit probleem ontstaan door de leverancier, maar ook deels door het bedrijf zelf. Maar na vele jaren merkt men wel dat de biomassa aanvoer steeds sneller en beter gaat, dat komt dan doordat het bedrijf meer leveranciers en vrachtwagens koopt. Financieel is er ook nog een probleem. Het respect voor een contract wordt in Burkina Faso iets minder serieus genomen.

 Zijn resultaat

Het resultaat van zijn werk is dat er een team is, dat de omstandigheden en middelen heeft om goed te kunnen functioneren en weten wat ze doen en moeten doen. En dat het bedrijf blijft groeien.

“Het zou beter moeten.”zegt Anton over de vraag of hij tevreden is over het resultaat van zijn werk, “Sommige dingen moeten sneller, de productie moet omhoog en de communicatie moet beter, dus er is nog genoeg te doen. Weer eens een voorbeeld dat het uiteindelijk gekozen beroep niet direct door de studierichting wordt bepaald.

Denkt u dat u er nog lang zult blijven werken?                                                  “Ja, dat denk ik wel! We zijn er nog lang niet. Er moet nog een heleboel gebeuren. En ik vind het ook hartstikke leuk!”

- Thadine

[4b-leesdossier-thadine]

“Women’s rights are human rights”[1]

Er studeren in Nederland meer vrouwen dan mannen. Toch is slechts 10 procent van de hoogleraren vrouw.

Vrouwenemancipatie is een wereldwijde beweging voor gelijkberechtiging van vrouwen op juridisch, politiek, economisch, sociaal en cultureel vlak.[2] Meisjes en vrouwen zijn vrijwel overal op de wereld slechter af dan het mannelijke geslacht. Dat verandert echter langzaam maar zeker; steeds meer meisjes worden opgeleid, steeds meer vrouwen krijgen politieke macht en in de wet worden steeds meer vrouwenrechten vastgelegd. Toch is de gelijkheid tussen de seksen nog steeds ongelijk. Daarom moeten vrouwen en mannen vanaf nu gelijke rechten krijgen.

Iedereen is gelijk voor de wet en moet daarom ook gelijk behandeld worden. Aan het uiterlijk zijn mannen en vrouwen duidelijk verschillend, maar qua denken en handelen lijken ze veel op elkaar. In de derde wereld wordt je als meisje al vanaf de geboorte achtergesteld. Men heeft als vrouw geen enkele kans om een hoge positie in de maatschappij te krijgen. Vrouwen moeten thuis als huishoudster werken en op de kinderen passen.

In de westerse wereld komen vrouwen voor hun rechten op, maar de kansen voor hen om een hoge positie in de maatschappij te krijgen zijn op juridisch, politiek, economisch, sociaal en cultureel gebied nog steeds minder groot dan voor mannen. Mannen worden bij sollicitaties vaak voorgetrokken. In verschillende islamitische landen wordt de vrouwenbeweging sterk bemoeilijkt door religieuze opvattingen die tegen de vrouwenrechten ingaan.

 Vrouwen en mannen hebben gelijke rechten, dat staat in de wet die op 9 februari 1976 in Nederland werd gemaakt:

‘Wij Juliana, bij de gratie Gods, Koningin der Nederlanden, Prinses van Oranje- Nassau. Alzo Wij in overweging genomen hebben, dat het noodzakelijk is de Nederlandse wetgeving aan te passen met het oog op de richtlijn van de Raad van de Europese Gemeenschappen van 9 februari 1976 inzake de gelijke behandeling van mannen en vrouwen; Zo is het, dat Wij, de Raad van State gehoord, en met gemeen overleg der Staten-Generaal, hebben goedgevonden.’[3]

Dit is een bewijs dat vrouwen en mannen gelijk aan elkaar zijn voor de wet en dat vrouwen niet achtergesteld mogen worden, al helemaal niet als het om werk gaat.

 Tegenwoordig hebben mannen en vrouwen relatief gelijke kwaliteiten op intellectueel gebied. Werkende vrouwen hebben toch meer nadelen dan werkende mannen. Zo kunnen vrouwen bijvoorbeeld niet werken als ze een kind krijgen. Ze moeten op hun kind passen en het verzorgen. Hier moet nu eenmaal veel tijd in worden gestoken. Vrouwen kunnen zich daardoor minder intensief richten op hun baan. Dit nadeel van de vrouw als werknemer betekent niet dat het dan ook onmogelijk is om als vrouw even goed te werken als een man. Vrouwen die geen kind hebben behoren dan toch wel gelijk te staan aan de man met dezelfde kwaliteiten?  Een voordeel van de vrouw is de eigenschap van de zorgzaamheid. Een man is over het algemeen minder zorgzaam dan de vrouw. Dit komt door de verschillende biologische achtergronden die de twee seksen hebben. Deze kwaliteit kan uitstekend in het voordeel zijn bij managers die een leidende positie hebben. Een zorgzame manager is vaak te herkennen in het participerend leiderschap, wat leidt tot het behalen van betere resultaten, doordat de werknemers onder een zorgzame leider gemotiveerder blijken te zijn en meer initiatief tonen. Ze zijn minder afhankelijk en kunnen zelfstandiger werken, doordat zij voelen dat ze zorgzaam en aandachtig worden behandeld. Hierdoor wordt ook het teamwork binnen een bedrijf bevorderd en ontstaat er minder agressie. In de werkwereld zijn er weinig verschillen in de inzet en intelligentie tussen de man en de vrouw. Toch zitten er grote negatieve aspecten bij de vrouwelijke werknemer.

 Aan de andere kant kiezen vrouwen vaker voor parttime banen dan mannen, die vaker fulltime banen hebben. Deze situatie komt vooral voor bij echtparen die kinderen hebben, waarbij de moeder voor de kinderen moet zorgen. In Nederland wordt slechts 7 procent van alle fulltime banen door vrouwen bezet. Als de mannen in de toekomst vaker voor een parttime baan zouden kiezen en op de kinderen zouden passen, krijgen vrouwen een grotere kans om een carrière te beginnen of een fulltime baan te volgen.

Kortom, vrouwen en mannen moeten gelijke rechten hebben, omdat iedereen gelijk is en daarom ook gelijk behandeld moet worden. Het staat zelfs in de wet beschreven dat vrouwen en mannen gelijke rechten hebben. Ook hebben mannen en vrouwen gelijke kwaliteiten op het gebied van werk, waardoor de kansen voor beide seksen gelijk zouden moeten zijn. Maar aan de andere kant kiezen vrouwen vaker voor parttime banen dan mannen.

Dus kom voor vrouwenrechten op, ook al ben je van het andere geslacht.

We need yin and yang. We need that balance. We need female representation. We need female leadership.[4]

[1] Uitspraak van Hillary Clinton op 5 september 1995 

[2] https://nl.wikipedia.org/wiki/Vrouwenemancipatie

[3] http://wetten.overheid.nl/BWBR0003299/2015-07-01

[4] Emma Watson schreef dit op 3 augustus 2015 op facebook.

- Thadine

[4b-leesdossier-thadine]

De dagboekbrieven van Anne

Ik zal hoop ik aan jou alles kunnen toevertrouwen, zoals ik het nog aan niemand gekund heb, en ik hoop dat je een grote steun voor me zult zijn.

Dit was de eerste zin die Anne Frank op 12 juni 1942 in Kitty, haar dagboek, heeft geschreven.                                                                                                Het Achterhuis is geschreven door Anne Frank. Anne Frank was een Joods meisje, dat samen met haar ouders en zus tijdens de tweede wereldoorlog naar Nederland vluchtte, omdat het in Duitsland veel te gevaarlijk was voor joden. Maar hoe langer de oorlog voortduurde, des te gevaarlijker het voor de joden ook in Nederland werd. Daarom ging ze met haar gezin en nog vier andere onderduikers in het achterhuis, daar waar haar vader heeft gewerkt, schuilen. Vandaar dat het boek de titel het Achterhuis heeft. Van 12 juni 1942 tot 1 augustus 1944, dat is de tijd dat ze haar dagboek kreeg tot de tijd dat ze werd opgepakt, heeft ze een dagboek bijgehouden. Al deze dagboekbrieven staan in dit boek. Het boek moet zeker door iedereen één keer worden gelezen, want het onderwerp is interessant, het verhaal is beeldend en de verhaallijn is meelevend.

Het onderwerp                                                                                          Allereerst vind ik het onderwerp interessant, omdat ik verhalen , die over de tweede wereldoorlog gaan, heel boeiend vind. In het nawoord staat zo een interessant stukje:

Op 4 augustus 1944 arresteerde de Grüne Polizei de acht onderduikers: Edith Frank (de moeder van Anne), Hermann van Pels, Auguste van Pels, Otto Frank (de vader van Anne), Margot (de zus van Anne), Peter van Pels, Frits Pfeffer en Anne Frank. Op 11 september 1944 bracht men hen zonder proces naar het Polizeiliche Durchgangslager Amersfoort. De onderduikers werden na hun arrestatie vier dagen in de Haftanstalt op de Weteringschans in Amsterdam vastgehouden; daarna werden ze naar Westerbrok, het Nederlandse doorgangskamp voor joden, vervoerd. Met het laatste transport dat van daar naar concentratiekampen in het oosten ging, werden ze op 3 september 1944 gedeporteerd en ze bereikten na drie dagen Auschwitz in Polen.

Hier kun je goed te weten komen hoe alle onderduikers werden opgepakt en waar ze naartoe werden vervoerd.

Het verhaal                                                                                              Bovendien is het verhaal beeldend. Het is natuurlijk onbekend voor mij, omdat ik nog nooit in zo een situatie heb gezeten. Maar Anne Frank geeft haar gevoel heel goed weer in het dagboek en omdat ze dat doet, krijg je een goede indruk van deze toestand. Een voorbeeld hiervan is:

Het zal je wel interesseren om te horen hoe het me als schuiler bevalt, welnu, ik kan je alleen zeggen dat ik het zelf nog niet goed weet. Ik geloof dat ik me in dit huis nooit thuis zal voelen, maar daarmee wil ik helemaal niet zeggen dat ik het hier naar vind, ik voel me veeleer als in een heel eigenaardig pension waar ik met vakantie ben. Nogal een gekke opvatting van schuilen, maar het is nu eenmaal niet anders. Het Achterhuis is als schuilplaats ideaal, hoewel vochtig en scheefgetrokken, zal men in heel Amsterdam, ja in heel Holland misschien, voor schuilers niet meer zo iets geriefelijks ingericht hebben.

Je krijgt nu een indruk hoe het daar is en of ze zich wel thuis voelt.

De verhaallijn                                                                                            Tenslotte is de verhaallijn meelevend. In de tijd dat ze onderduiken zit Anne in de puberteit en reageert ze met heftige emoties op alles wat er in het achterhuis gebeurt. Ze voelt zich ook al heel volwassen, maar haar ouders accepteren dat niet. Daarom is ze vaak boos op haar ouders en zus en laat ze haar verdriet uiten in haar dagboek. Hierdoor krijgt de lezer een meelevend gevoel van Anne Frank. Het volgende voorbeeld illustreert dit:

Ik word onevenwichtig behandeld. De ene dag is Anne zo verstandig en mag alles weten, en de volgende dag hoor ik weer dat Anne nog maar een klein dom schaap is, die van niets afweet en denkt wonder wat uit boeken geleerd te hebben! Ik ben niet meer de baby en het troetelkind dat bovendien bij al haar daden uitgelachen mag worden. Ik heb m’n eigen idealen, ideeën en plannen, maar kan ze nog niet onder woorden brengen.

Hier zie je dat ze als volwassen vrouw behandelt wil worden en haar eigen weg wil gaan.

Daarom is het onderwerp interessant, de verhaallijn meelevend en het verhaal beeldend, daardoor vind ik het een goed boek. Iedereen moet dit boek wel één keer gelezen hebben.

Eén enkele Anne Frank ontroert ons meer dan de ontelbaren die net zo leden als zijn, maar wier beeld in de schaduw is gebleven. Misschien moet dat ook zo zijn: als we het leed van alle mensen moesten en konden meelijden, zouden we niet kunnen leven. – Primo Levi

-Thadine

[4b-leesdossier-thadine]

Ik heb het boek 'IK LIEG MAAR ÉÉN KEER' van Judy Blundell gelezen.

Het is een echte aanrader!

-Thadine