#kippenvel

[13backagain13]

Nog steeds krijg ik kippenvel van dit nummer/ Still I get goosebumps from this song

#Youtube

[gewoonkarin]

Afgelopen maandag zat ik net in de auto om naar huis te gaan van het werk toen grote zus belde. Ze weet dat ik op die dag werk dus als ze dan belt is er iets. Ik nam meteen op. Ze vertelde dat Han zijn leven had verloren. Han, voor mij jaren van Han & vriendin van grote zus en na hun scheiding Han van vriendin van grote zus. Ik ken twee Hannen. Helaas leven ze nu allebei niet meer al schelen ze bijna dertig jaar in leeftijd.

Ik kreeg er kippenvel van. Bijna op dezelfde manier zijn leven verloren als Paul maar dan alleen thuis op dat moment en net thuis uit het ziekenhuis na hartproblemen.

Twee meiden die hun vader veel te vroeg moeten missen. Het bracht me even terug naar toen. Weer kippenvel.

Ik merk dat ik er last van heb, weer wat angstig ben. Bang om te verliezen. Dat ebt wel weg.

Ze zitten samen aan een pilsje denk ik, Han en Paul. Geen praat tekort.

Grote zus wil nog afscheid van hem nemen. Nog iets tegen hem zeggen. Ze zei het buiten bij de supermarkt en ik kreeg er rode ogen van. Ik denk dat ik weet wat ze nog wil zeggen.

Doe Paul een goeiedag, Han en vertel hem dat hij gemist wordt. Dat zou ik zeggen. Ik denk dat ik niet ver van de woorden van grote zus vandaan zit. Ik zag haar rode ogen toen ze weg ging. We volgden allebei onze eigen weg om niet te huilen. Allebei groter gegroeid dan het verdriet maar het is er nog, net zo groot als toen. Groter groeien maakt het verdriet niet kleiner namelijk.

Ik hoop dat vriendin van grote zus en haar meiden goed afscheid kunnen nemen van hem. Een half leven met iemand gedeeld hebben betekent ook verdriet, rouwen. Je hebt lief gehad. Uiteindelijk draait het om liefde.

[watislust]

1.11.2023

De lakens voelde koud tegenover jouw warme huid. Maar waren zo zacht als je lippen wanneer je me teder kuste. De zachte ochtend bries over onze lichamen terwijl je mij traag vingerde gaf me zo een intens kippenvel. Ik kreun terwijl je mij beft. Ik kreun luider wanneer ik je in mij voel. Ik kreun en jij kreunt. Samen, synchroon, luider en luider. Mijn voeten verkrampen van het genot. Ik wil dat dit nooit stopt.

#genot #huid #intiem #kreunen

[maccappelle]

The Promised Land

I've done my best to live the right way I get up every morning and go to work each day But your eyes go blind and your blood runs cold Sometimes I feel so weak I just want to explode

De tekst van Bruce sprak jarenlang boekendelen voor mij in de jaren dat ik werkte op een werkplek waar ik mezelf niet op mijn plek voelde. Ik vervloekte iedere ochtend dat ik er op de fiets naartoe moest, en de toekomst leek uitzichtloos te zijn. Ik had geen idee hoe het verder moest met mijn leven en voelde mezelf diep ongelukkig van binnen. Hoe moest ik dit leven blijven volhouden als ik mezelf totaal niet gemotiveerd voelde om hier iets van geluk uit te halen? Ik hield het ook niet lang meer vol. In juni 2013 blokkeerde alles in mij en kon ik alleen maar huilen. Mijn huisarts was duidelijk toen ik bij hem verscheen. Een zware depressie en suïcidale gedachten zorgden voor een zware burn-out. Ik werd ziekgemeld, en er zou een lange hobbelige weg volgen waarbij ik het gevoel had dat ik een strijd moest voeren met mijn werkgever en instanties die mij terug wilde plaatsen naar die werkplek waar ik zo ongelukkig van werd. Na een lange strijd hoefde ik uiteindelijk niet meer terug, maar dat kostte veel energie, depressieve en suïcidale gedachten, en veel uithoudingsvermogen.

Eén ding in die periode werkte als één grote shot aan anti-depressiva. Het concert van Bruce Springsteen in het Goffertpark in Nijmegen. Uitgerekend die avond speelde hij het album 'Darksness In The Edge Of Town' helemaal integraal live. Het album waaruit ik zoveel moed en herkenning haalde en wat ik zo vaak draaide nadat ik weer na een slopende werkdag thuis kwam om ergens iets van energie uit te kunnen halen. Ik voelde mezelf begrepen door de teksten van Bruce. Zijn muziek sleepte mij er doorheen.

Tien jaar later sta ik weer bij een concert van Bruce in Amsterdam. Ik sta bijna vooraan het podium. In die tien jaar is mijn leven compleet veranderd. Ik ben via een lange omweg uiteindelijk op een werkplek terecht gekomen waar ik mezelf wel op mijn plek voel. Ik heb een stabiele en fijne relatie met een lieve vriendin en heb een vaste structuur gevonden voor een gelukkig leven.

Uitgerekend wanneer Bruce en The E Street Band het nummer 'The Promised Land' spelen komt hij onze kant van het podium op. Ik zing enthousiast mee met het nummer waaruit in 10 jaar daarvoor zoveel steun haalde in die moeilijke periode. Opeens staat Bruce heel dichtbij, en terwijl ik met hem mee zing kijkt hij mij recht in de ogen aan, en wijst hij naar mij. Voor hem waarschijnlijk een dagelijkse routine tijdens ieder concert van hem, maar die blik betekend voor mij zoveel meer. Terwijl Bruce mij aankijkt realiseer ik mezelf dat ik 10 jaar nadat ik zo depressief en suïcidaal was er toch nog steeds ben. En het gaat goed met mij. Ik heb het overleefd en sta sterk in mijn schoenen. Terwijl Bruce zingt 'If I could take one moment into my hands, Mister I ain't a boy, no I'm a man, And I believe in a promised land', gaat er een combinatie door mijn lichaam van emotie, kippenvel en opluchting dat ik er toch nog steeds ben. 'It ain't no sin to be glad you're alive' zoals Bruce later op de avond nog zou zingen in 'Badlands'. Dank, Boss!

#maccappelle #column #Bruce Springsteen #Youtube

[mrsarnasdelicious]

Awkward Dutch Marinus van Staveren short smut

This is written in dutch. I suppose this just needed to erupt from my brain and exist on the internet. I apologise in advance.

We gaan er in deze vanuit dat Marinus niet dood is gegaan.

"Bind me vast, straf me." Fluistert Marinus. "Weet je het zeker?" Vraag je zacht. Hij knikt, maar zijn ogen ontwijken de jouwe. "Ik verdien het." Hij bijt op z'n onderlip. "Marinus…" Fluister je. "Nee, ik verdien het. Ik heb mensen gedood, vermoord." Bijt hij je toe. "Liefje.." Probeer je. Maar Marinus schudt zijn hoofd.

Hij trekt de riem uit zijn broek en geeft deze, met een gedecideerde blik, aan jou. "Ik zal me uitkleden." Zegt hij. Hij voegt meteen de daad bij het woord. Je staat stil en kijkt naar hem. Je kijkt naar zijn littekens en bleke huid. Hij is niet meer zo mager als toen je hem net kende. Maar hij heeft nog steeds hetzelfde smalle postuur.

Je reikt je hand naar de put schuin boven z'n navel. Marinus blijft stil staan, alsof hij een wassen beeld is. Hij heeft echt geluk gehad dat de kogel z'n vitale organen heeft gemist, al is het maar op het nippertje. En dat jij hem bloed kon doneren. Anders was hij aan bloedverlies gestorven. Kippenvel verrijst op z'n huid het moment dat je het litteken streelt. Een zuchtende kreun maakt zich van z'n lippen los. "Marinus." Fluister je. "Nee." Hij schudt zijn hoofd. Hij pakt je hand en kust je knokkels. "Alsjeblief, ik heb dit nodig." Zegt hij zacht.

"Nou, op het bed dan maar." Je zucht. Je wilt hem geen pijn doen. Maar je begrijpt dat Marinus denkt dat hij dit nodig heeft. Marinus gaat op zijn buik op het bed liggen, zijn handen boven zijn hoofd. Langzaam neem je plaats op de rand van het bed. Je laat je blik van zijn billen naar zijn nek dwalen. Je vindt al zijn moedervlekjes en littekentjes. Expres kijk je niet naar het kogel litteken. In plaats daarvan dansen je vingers over zijn ruggengraat en daarna naar de moedervlekjes. Hij krijgt er kippenvel van, maar houd zich stil.

Marinus' adem versnelt en hij gaat een beetje verliggen. Hij wordt hard. Hij is erg gevoelig voor jou strelingen. "Wacht niet langer." Smeekt hij. "Ja goed." Je zucht en bind met de broekriem zijn polsen bij elkaar en dan aan een spijl van het hoofdeind van het bed. Een zachte kreun ontvalt hem. Het komt je voor alsof Marinus hier een beetje geil van wordt. "En nu?" Vraag je. Marinus kijkt je aan over zijn schouder. "Sla me." Zegt hij, het klinkt als een bevel. Je laat zijn woorden geschokt op je inwerken. "Dat meen je niet." Mompel je. "Doe het!" Roept hij uit. Daar schrik je een beetje van.

Je gaat verzitten en slaat hem op z'n billen. Marinus kreunt zacht. "Harder." Sist hij. Je vraagt niet of hij het zeker weet, je twijfelt niet aan zijn overtuiging dat dit is wat hij nodig heeft. Je twijfelt niet aan zijn kreun van zojuist. Dus je slaat nogmaals op z'n billen, zo hard dat je hand ook pijn doet. Marinus uit een combinatie van een snik en een kreun. "Te hard?" Vraag je zacht. "Nee, nog niet." Antwoordt hij. "Harder lukt niet, mijn hand doet nu al zeer." Vertel je hem. Marinus kijkt op, de kamer rond. "Je rijzweepje." Zegt hij gedecideerd. Jij kijkt vol ongeloof op hem neer. "Dat .. dat meen je niet." Fluister je. "Doe het." Zegt hij, zacht maar bloedserieus.

Je staat op van de rand van het bed en steekt je slaapkamer over om je oude rijzweepje tevoorschijn te halen. "Ik wil dat jij je ook uitkleed." Zegt Marinus. Dit maal is zijn stem zacht, bijna een smeekbede. Je keert je naar hem toe. "Is dat wat je wilt?" Vraag je. "Ja." Marinus knikt. "Al goed." Mompel je. Je kleed je snel uit. Marinus kijkt doordringend naar je. Begeerte is duidelijk te zien in zijn ogen.

Langzaam rolt hij z'n heupen in de dekens. Z'n ogen zijn donker van de opwinding.

Je komt terug naar het bed en gaan op je knieën tussen zijn onderbenen zitten. Marinus drukt z'n gezicht in het kussen. Hij houd zich klaar. Met pijn je hart sla je toe. Een rode striem verschijnt meteen op z'n rug. Marinus kreunt luid. Maar je bent niet zeker of het van de pijn of van genot is. "Liefje?" Zeg je zacht. "Nogmaals." Fluistert Marinus. Dus je laat de zweep nogmaals op zijn rug neer dalen. Weer kreunt hij luid. "M-meer." Stottert hij.

Je geeft hem wat hij wilt. Totdat zijn rug onder de rode striemen staat en hij nauwelijks stil kan liggen. Hij blijft zijn bekken tegen de dekens aan schuren.

Je gooit de zweep naast het bed neer en maakt de riem los van het hoofdeind van het bed. "Draai je om." Beveel je. Marinus doet meteen wat je zegt. Hij kijkt naar je op, zijn blauwe ogen donker van de geilheid. Je kijkt naar hem omlaag terwijl je zijn handen weer vastmaakt. Hij is hard en klopt van de opwinding. "Ik begeer je." Fluistert hij, zo luid als hij durft. "Ik wil je." Smeekt hij. "Maar … je handen… Ik kan toch niet maar zo … zonder voorbereiding.." Stamel je. Je weet niet waarom je opeens een beetje verlegen bent. Misschien de intensiteit van zijn blik. Of misschien wil omdat je nog niet eerder zo intiem bent geweest met Marinus.

"Ik heb toch een mond." Zegt Marinus. Je voelt dat je bloost.

Je weet precies wat hij bedoelt. En het maakt je zowel ongemakkelijk als opgewonden. Nog niet eerder heb je zoiets gedaan. En daar komt nog bij dat dit de eerste keer is dat je seks zal hebben met Marinus. Maar toch kniel je boven zijn gezicht. Marinus vloekt zachtjes en opent dan z'n mond. Je laat jezelf een beetje lager zakken. Marinus kreun zacht. "Je geur." Fluistert hij. Langzaam likt hij je vochtige kerf. "Oh." Verzucht je. Het voelt zo goed. Weer vloekt hij zacht. En dan voel je z'n tong tegen je clit. Je kreunt luid. En Marinus kreunt terug.

Eerst focust Marinus zich vooral op je clit. Maar al snel is dat niet genoeg voor hem. Z'n tong dringt zich bij je naar binnen. Jij kreunt luid en Marinus ook. Hij proeft van je natte geil en hijgt luidruchtig. Steeds opnieuw stoot zijn tong zich in je. En je komt steeds dichter bij een daverend orgasme. Maar je mist dat laatste beetje. Vaginale stimulatie is niet genoeg. "Ma-Marinus." Stamel je. "Hm?" Reageert hij. "Dit is niet genoeg." Zeg je zacht. Marinus herinnert zich een opschepperige sergeant uit Beieren, die wel wist te vertellen hoe je als man het beste een vrouw kan bevredigen. Hij herinnert zich wat deze man, luid op en het liefst met zoveel mogelijk jonge mannen om zich heen, erover zei.

Langzaam glijd zijn tong naar je clit. "Oh!" Je kreunt luid. Dat is precies wat je nodig hebt. Je voelt dat je climax zich snel opbouwt. Voorzichtig zuigt Marinus je clit tussen zijn lippen. Met een zacht gilletje kom je klaar. Je geil druipt in kleine zilverachtige druppeltjes van Marinus' gezicht.

"Alsjeblieft." Fluistert Marinus, tussen twee zachte likjes door. Hij doet z'n best al je geile vocht binnen te krijgen. Maar er is iets dat het beter kan gebruiken. Dus maan je hem zachtjes een halt toe. Je manoeuvreert je langzaam naar achter. Naar Marinus z’n kloppende erectie. Zijn adem stokt in zijn keel. Hij is niet dom, hij weet wat je zal doen.

Je zinkt op hem neer. Het is niet de eerste keer dat je seks hebt, je bent zeker geen maagd meer. Maar het is wel even geleden. En Marinus is wel geschapen. Hij kreunt en zijn heupen komen naar je omhoog. Je voelt het topje van z’n lul tegen je cervix. “Oh … voorzichtig nu.” Fluister je. “O-okay.” Stamelt Marinus. “Dit is de eerste keer dat je met iemand bent.” Het is geen vraag. Hij knikt. “Voelt het goed?” Je plaatst je hand op zijn borst. “J-ja.” Fluistert hij. Je lacht op hem neer. “Dat doet mij deugd.” Zeg je zacht.

Langzaam bereid je hem. Marinus kreunt zacht, zijn handen op je heupen.

Heel lang houd hij het niet vol. Zijn grip op je heupen wordt strakker en zijn bekken komt omhoog, om het jouwe te ontmoeten. De resulterende geluiden zijn obsceen. “Doe het.” Sis je hem toe. Zijn lichaam gehoorzaam direct. Marinus komt hijgend klaar. Hij laat z’n zaad die in je achter voordat z’n lul snel weer zacht wordt. Hij glipt uit je en een aanzienlijke hoeveelheid van zijn zaad lekt op z’n onderbuik. Hij kijkt er naar alsof het magie is.

“Dat was…” Fluistert Marinus. “Ja.” Je knikt. “Dank je wel.” Zegt hij, nog steeds ademloos. “Waar dank je me voor?” Vraag je, terwijl je naast hem gaat liggen. “Je zorg, je liefde, je warmte. Dit.” Hij legt een hand in je schoot. Daar ben je nog nat van zijn geil en het jouwe. Je trekt hem naar je toe en kust hem, langzaam en innig. Marinus zucht zacht en streelt jouw lippen met z’n tong. Hij leert snel! Je opent je mond voor hem, zacht kreunend. Marinus kreunt terug. Hij drukt zich tegen je aan. Je voelt z’n alweer half harde lul tegen je heup.

De nacht is nog niet over.

#dutch writing #Gijs Blom #Marinus van Staveren #Marinus van Staveren x Reader #Slag om de Schelde #smut under the cut

[celinedeboeklezer]

Mijn top 3 boeken :)

1. Verity

Er zijn misschien 2 of 3 boeken die ik op de 1ste plaats zou kunnen plaatsen, maar Verity overtreft ze allemaal. Verity werd geschreven door Colleen Hoover, die momenteel een heel beroemde schrijver is voor de jeugd. Verity is recent, het boek werd gepubliceerd in 2018.

Nu, over wat gaat Verity eigenlijk? Waarom heb ik die gekozen als top 1?

Lowen Ashleigh is een niet-zo-succesvolle schrijver die dringend geld nodig heeft. Ze wordt een job aangeboden door Jeremy Crawford, echtgenoot van Verity Crawford, een bekende schrijfster die in de coma zit na een belangrijk auto-ongeluk. Lowen krijgt de kans om de laatste drie romans van Verity's bestsellerreeks af te schrijven. Lowen verhuist naar de Crawfords huis om door verity haar notities door te gaan. Ze ontdekt een autobiografisch manuscript van Verity dat de duistere geheimen van Verity's leven bevat. Ook wordt ze verliefd op Verity's echtgenoot, Jeremy, wat het er niet makkelijker op maakt.

Ik heb dit boek gekozen als top 1 omdat het de beste thriller is dat ik gelezen heb. Er is een belangrijke plot twist op het einde die mij het kippenvel heeft gegeven. Dit boek was spannend van de eerste tot de laatste pagina, ik heb het in één keer gelezen omdat ik persee wou weten hoe het eindigde.

Ik raad dit boek vast en zeker aan!

2. The sun is also a star

The sun is also a star is een roman geschreven door Nicola Yoon. Het boek werd gepubliceerd in 2016.

The sun is also a star vertelt het verhaal van Natasha en Daniel - twee tieners die elkaar ontmoeten op de straat in New York en door een speling van het lot op slag verliefd worden. Ze worden verliefd op elkaar in één dag, ze zijn zielsverwanten. Maar Natasha staat op het punt met haar familie gedeporteerd te worden naar Jamaica. Natasha denkt eerst dat het beter is om afstand te nemen van Daniel omdat ze zijn hoop niet wilt wekken. Maar haar liefde voor hem neemt het over en ze gaat alles doen om bij hem in New York te blijven.

Ik vond dit een heel mooi boek omdat hun liefde voor elkaar heel goed werd beschreven en heel diep en filosofisch werd voorgesteld. Ik heb van dit boek ook veel bijgeleerd. Nicola Yoon, de schrijver is zelf van New York en geeft veel culturele uitleg over de zwarte buren of de Aziatische buren van de stad.

Dit is een boek die ik vaak terug open.

3. Cel 7

Dit boek zit als 3de plaats op het podium. Cel 7 is het 1ste boek uit een trilogie. Deze thriller werd geschreven door Kerry Drewery. Het boek werd gepubliceerd in 2017.

Cel 7 gaat over een multimiljonair, Jackson Paige die vermoord wordt. Martha, een 16-jarige meisje, wordt bij het lijk gevonden, met een geweer in haar hand. Het lijkt dus duidelijk dat ze schuldig is. Vooral in een maatschappij waar rechtszaken en advocaten niet bestaan, maar het publiek via de populaire realityshow "Dood is gerechtigheid" beslist of iemand schuldig is of niet. Toch is er iets die raar is, Martha heeft zelf bekend dat ze schuldig is. Maar zegt ze de waarheid? Of is de realiteit veel complexer dan de media het publiek wil doen geloven? Er is een countdown van 7 dagen totdat het publiek definitief beslist of ze levend blijft of dood gaat.

Dit boek heb ik 2 jaar geleden gelezen voor de Nederlandse klas. Ik vond het verhaal heel interessant. Ik was heel betrokken bij het boek en vond het oneerlijk dat er geen systeem is waar de schuldigen zichzelf konden beschermen. Dit boek toont heel goed de macht die social media en fake news kan hebben. Mensen worden heel snel overtuigd van wat ze verteld worden, ook al is het social media. Verder vond ik het verhaal heel leuk met veel spanning.

Hier geef ik dus mijn top 3 van de beste boeken die ik heb gelezen. Hopelijk heb ik je geïnspireerd om een ​​van deze boeken te lezen.

Tot ziens!

[angstkater]

je bent nog niet vergeten

hoe de herfsten vroeger voelden

hoewel je ze nu nergens meer kan vinden

in de blaadjes onder je schoenen

hand in hand met de kou

probeer je een herinnering op te snuiven.

je bladert door kippenvel en kasten;

notitieboekjes in lege schuiven

al het groen wordt zuchtend bruin

en buien bepalen het ritme van de dag

je voelt je aders verwelken;

je ziet elke kruin veranderen in tak

zoals het korstje op een wond

zit er een belofte in de herfst

maar de bomen zijn te groot;

voorlopig zie je enkel nog het verderf.

#verslinden #poëzie #nederlands

[ruthje]

Tegenover elkaar met ons hart in ons hand

Eentje laten vallen onder mijn voet

Beschadigd maar nog steeds kloppend

Als besneden puzzelstukjes om in elkaar te passen

Zielen die elkaar verwarmen maar lichamen die ijskoud zijn

Maar wat nou als ik van de kippenvel kan genieten?

[cindy-vandervelpen]

Een maand.

Ik schrijf alweer een nieuwe post. Een avond waarop alles terugkomt. Ik beleef het opnieuw. Ik schrijf dit niet om medelijden op te wekken, integendeel. Ik wil het van me afschrijven, dit werkt therapeutisch. Mijn gedachten ordenen. Mijn gedachten delen. Wie dit te zwaar vindt, hoeft dit niet te lezen. 

Een maand lijkt lang en kort tegelijk. Als je met twee gaat werken en je ziet de lonen binnenkomen, lijkt het alsof je de wereld aankan. Als eens alle rekeningen betaald zijn, is die som jammer genoeg al goed geslonken. Mijn aankoopjes bij bol.com en Veepee moet je natuurlijk ook meetellen, sorry, Robin. 😆 Als je uitkijkt naar je nieuw loon en dus nieuw shoptegoed, kan een maand lang duren.

En toch. Exact één maand geleden begon voor ons de nachtmerrie. 10 dagen, 10 dagen na het nieuws dat er geen beterschap op komst was, heb je ons voorgoed verlaten. Vanavond beleef ik alles opnieuw. Hoe we de dokter van wacht en de thuisverpleegkundige belden. Hoe we plots doorhadden dat je te veel sliep en te versuft was. Hoe de ambulance en mug toekwamen. De lichten in het donker, de gele en groene pakken die binnenkwamen. We voelden ons klein, heel klein. We hadden hoop. Tot ze zeiden dat je niet meer wakker zou worden. Toch beslisten we om je naar het ziekenhuis te laten brengen. Daar zouden we ons gesterkt voelen. De ambulanciers die je met de grootste zorg op de brancard legden. De kamer was te klein dus ze moesten je dragen. Een lappenpop. Meer was je niet meer. Voor ons wel. Onze papa. Opa. Mama haar man.

Ik zie de ambulance wegrijden. De lichten vervaagden in de duisternis. Daar ging je. Op weg naar de plaats waar je zou overlijden. Kippenvel over heel mijn lichaam. Angst. Verdriet. Wanhoop. Hoop.

We reden jullie achterna en wilden zo snel mogelijk bij je zijn. Voor we bij je mochten, werden we bij de assistent op spoed geroepen. Een kleine, kille, koude kamer met een tafel in het midden en een doos zakdoeken erop. De spanning en stress die ik toen voelde, gingen door elke ader van mijn lichaam.

Jou zien, met buisjes, een masker en draadjes en computers om je heen. En toch. Mooi. Mama, Tina en ik rond jou. "Komaan papa, word nog even wakker." De pijn die toen door me ging, voel ik opnieuw. En toch, nadien genoot ik van een lekkere koffie. Hopend op een betere nacht en dag.

Zaterdag 10 uur. We hadden met 4 in de auto geslapen. Tina, Arno, Robin en ik. Ondanks mijn jeugdige leeftijd, was ik geradbraakt. Wij allemaal. De komende uren waren cruciaal en we hadden hoop. Weer veel hoop.

We mochten bij je. Allemaal. Op de intensieve spoedkamer. Als Tina en ik naast je kwamen staan, ging je hartslag de hoogte in. Je hoorde ons. Maar reageren ging niet meer. De supervisor kwam binnen met een bedrukt gezicht. "Het spijt me..." De rest van de zin hoorden we nauwelijks. Je ziet het gebeuren in Chicago Med, maar niet in je eigen leven. We mochten vragen stellen en kregen antwoorden. Je werd naar een kamer gebracht en we brachten onze familie en jouw vrienden op de hoogte. Mooi. Ontroerend mooi hoe ze jou nog kwamen bezoeken. Je moet gevoeld hebben dat ze daar waren. En wij.

Om kwart over 5 is de laatste vriend vertrokken. We zaten daar met 6. Mama en jij, Tina en Arno en Robin en ik. We praatten over het weer en over het broodje dat we gegeten hadden. Gek hoe de wereld kan doordraaien. Om 5 voor 6 wou ik gaan wandelen. Ik had nood aan frisse lucht. "Wat zou papa zeggen als ik ga wandelen?", vroeg ik nog. Mama zei dat ik moest gaan. Toch ging ik nog naar het toilet. Ik kwam terug en zag je stilletjes wegglijden. Je ademde nog. Oef. Tot die ene, laatste keer. Jouw borst ging niet meer omhoog. Je voelde dat het goed was. We stonden rond jou en hebben je vergezeld naar je laatste, lange reis.

Een maand lijkt lang, maar voor ons is het kort. De pijn is rauw. Het verdriet doet pijn. En toch. We doen ons best. We genieten van de kleine, mooie dingen. Maar er blijft een waas over ons hangen. Het leven draait door, maar voor ons is het niet meer hetzelfde. Het is niet alleen het verdriet om jouw heengaan, maar ook de beelden en momenten die eraan vooraf gingen. Het jarenlange zorgen. We moeten even tot rust komen. En dat doen we. We nemen onze tijd want... een maand is niet lang.

[patriciaidsinga]

Grunt

Noord-Hollands Dagblad 24 februari 2024

‘Wil je nog koffieieieieieuhh?’ grunt de Man.

Ik ben thuis aan werk, op zolder, en zat net diep geconcentreerd ingewikkelde beleidsstukken te ontcijferen.

‘Opgeklopte melk erbijijijijijuhh?’

Mijn man heeft een zang-techniek-cursus gedaan, waarbij hij zangtechnieken uit de extreme metal scene heeft geleerd. Vandaar dat hij niet normaal praat, maar alles grunt. Een techniek waarbij je met lage tonen zo veel mogelijk lucht door je stembanden perst, zonder dat je je keel forceert. Je hoort het vaak in harde muzieksoorten, die met veel gitaren en geschreeuw.

De Man is wat zoekende de laatste tijd, maar in plaats van een rode sportauto of jonge vriendin zoekt hij zijn inspiratie bij schrijf- en zangworkshops. Iets wat ik van harte toejuich. 

Hij volgt regelmatig een cursusdag bij de Songwriterschool en komt dan vol energie weer terug. Dagenlang worden de kinderen en ik bijgepraat over hoe je een goed liedje schrijft en laat hij al zijn nieuwe vondsten horen. Zo nu ook met het grunten.

Ik ben ook wat zoekende de laatste tijd. Dat komt voornamelijk door mijn hormonen. De ene week gieren ze door mijn lijf en heb ik energie voor tien. Twee weken later lig ik als een sacherijnig stuk vreten onder een dekentje op de bank en vind ik iedereen stom en irritant. En in die week zit ik nu. 

Heel zachtjes komt mijn man de kamer inlopen met een koffie met een geweldige dot opgeklopte melk. ‘Hieeeeurhhrrrr’….. gromt hij zachtjes. Hij bedoelt het zo goed, maar ik krijg kippenvel over mijn hele lijf. Voor ik iets naars kan zeggen is ie alweer weg.

Ik heb ook af en toe last van opvliegers, die ik nog steeds onopvallend beheers. Noem het het begin van de overgang, ik noem het liever mijn gepassioneerde karakter. Maar waarbij mijn man in deze ‘midlife’ huppelend als een jong hertje aan allerlei mooie dingen ruikt, struin ik door de stromende regen met mijn kaplaarzen door de dikke prut in de hoop iets inspirerends te ontwaren.

‘Ik heb tompoucen gehaaaaaaauhhld’ hijgt de man met zijn donker stem in mijn oor. Hij schuift een schoteltje met een heerlijk roze knapperig taartje naast mijn toetsenbord. 

En ineens kan ik me niet meer inhouden met dat irritante lieve gedoe van hem.

LAAT ME MET RUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUHHWST!!!!!! grom ik in zijn gezicht.

‘Hee dat was een mooie!’, roept hij veel te blij. ‘Jij kan het ook!’ en hij huppelt weer naar beneden.

#patriciaidsinga grunt

[gpfansnl]

De coureur is duidelijk geraakt 😬

[peterpauldoodkorte]

Mary, did you know

Mary, did you know Pentatonix. De groep is begonnen als een hobby, maar had al snel zo veel succes dat ze nu professioneel zingen en optreden. Pantatonix heeft speciaal voor de kerst het nummer “Mary, Did You Know?” gecoverd. De stemmen in de zanggroep gaan perfect met elkaar samen. Zonder instrumenten creëren zij een klein stukje kerstmuziek waar je gegarandeerd kippenvel van krijgt. Wat een…

View On WordPress

#Maria #Pentatonix

[jurjenkvanderhoek]

DE EINDSCÈNE VAN EEN EEUWIGHEIDSVINDING

Met het hart op de tong, een brok in mijn keel en een vreemd gevoel in de onderbuik leg ik de laatste dichtbundel in de poëtische trilogie van Joris Miedema voor mij op tafel. Met trillende handen, bezweet voorhoofd en knikkende knieën open ik het boekje en sla schoorvoetend de eerste bladzij om. Een zucht van verlichting, slechts nog een titelblad. Niets confronteert mijn blik, nog. Hoewel de omslag van het boekje mij al de koude rillingen gaf, een meesterlijk mysterieuze tekening van de Gebroeders Miedema zetten mij het kippenvel op de lamme leden.

Die andere Miedema, Joris, is in het drieluik dat dit jaar verscheen bij Uitgeverij Opwenteling op zoek naar het eeuwige, het oneindige, de never lasting story. In de vorige twee bundels naderde hij de grens van leven en doorleven, maar stak deze niet over. Zijn pas lag nog thuis, de verblijfsvergunning niet verlopen. De eeuwigheid was op een steenworp afstand, binnen handbereik en hemelsbreed overzichtelijk. Voor mij een tantaluskwelling, want dacht ik het te vinden in de woorden tussen de regels door ontglipte het me als een paling in een emmer snot. Zal Joris Miedema het in dit derde werkstuk hebben gevonden?

Het eerste hoofdstuk in dit derde boek gaat over dood en doodgaan, over leven en overleven. De overgang van leven naar het grote niets. In het reine komen met jezelf, de ander. Een zicht op wat hierna kan zijn of is. Rekende Miedema eerder al af met de dood van naasten als zijn vader, nu schijnt hij daar weer niet mee klaar te zijn. Het is ook niet eenvoudig mensen in de eeuwigheid te laten waarnaar jijzelf opzoek bent. “er was een bank in de hemel / waar je een voorschot kon nemen / op iemand die je gemist had / ik wilde mijn opa opnemen / van moederskant / niet in delen / graag geheel”.

Dat volgende hoofdstuk is dan een intermezzo doorwrocht met sprookjesachtige figuren. Even vasthouden daarmee aan de dromen van hier. Voordat de dagdroom een nachtmerrie wordt. En de nachtmerrie een zoete droom als een hinde aan frisse waterstromen blijkt. Even wentelen in de zoete smaak van wat je hebt, voordat de zure geur van morgen je de neus binnenkomt. Morgen wanneer alles voorbij is, over en uit. Als een telegraaf probeer je het onheil af te wenden, maar het sein staat op rood en de trein is een gehaktmolen.

Miedema echter denkt geen einde te maken aan hier, maar een trilogie af te ronden. Schoon schip te maken zoals de uitgever mij in een begeleidende brief bij het recensie-exemplaar voorhoudt. Miedema heeft dit jaar een grote opruiming gehouden, liefst drie bundels op rij zijn verschenen. Maar hij heeft niet de schepen achter zich verbrandt. Hij hield de obool voor veerman Charon verborgen en stak dus niet de Styx over. Maar keek wel met Argusogen verder dan zijn neus lang is om in het hiernumaals een blik te kunnen werpen in de onderwereld. Hij wil zich nog niet laten klaren door zijn geliefden. De sloppenwijk is slechts een uitvlucht om het eeuwige leven een stap voor te zijn. In de eerdere bundels is hij ook al op zoek gegaan. In dit derde en laatste deel schrijft hij er een open eind aan. Ik blijf met vragen zitten, maar misschien volgt er een tweede seizoen. Is het gedicht "trekzin" de cliffhanger om mij in spanning te laten over wat nog gebeuren kan met dat dode lijf. Kan het zich oprichten in een nieuwe dimensie. Zich doen opleven in het hiernamaals.

Zweefde Miedema in de twee eerdere delen van deze trilogie nog weleens weg van de werkelijkheid. In de ‘Sloppenwijk van het hiernamaals’ staat hij met beide benen op de grond. Windt er geen doekjes om. Is meer duidelijk en minder zweverig. De vierde dimensie van de eeuwigheid is hier en nu in de derde dimensie. Of plat gezegd is er nauwelijks nog sprake van een dimensie. De vorige bundels dienen als ondergrond, als opstap om tot hier te komen. De sloppenwijk is de apotheose, de afronding. Ik kan teruggrijpen op eerder gedane  uitspraken. Was mijn verwachtingspatroon goed? Is de dichter daar gekomen waarvan hij had beloofd er te zullen zijn. Miedema heeft de eeuwigheid ontdekt, niet gevonden. Houdt het achter zijn rug verborgen om niet alle kruit te verschieten. Houdt mij aan het lijntje omdat ik het fijne van de uitslag wil weten. Hij houdt me nog bij de les, zodat ik lees en weer lees om te ontdekken wat hij niet heeft gevonden.

Joris Miedema ontrafelt het levensraadsel, krijgt een vinger achter mijn bestaan. Hij stoeit met het leven in ravottende woorden. Probeert over de rand te kijken in de leegte van een zekere dood. Is er meer tussen hemel en aarde. Of is dit het, slechts, het aardse bestaan en niet meer. Is het uit dan is het af en klaar. Eens geweest, nooit teruggezien. Miedema wendt niet de dood af, maar leert er mee te leven. “er zijn dagen die je / willens en wetens / van je gezicht af blijft scheuren / als een kalender / die in de rui is”. Door de onzekerheid van zich af te schrijven is het leven voorspelbaar. Is er leven na de dood. Op schrift weliswaar en als gedachte in de grote cloud, maar levend zul je oneindig zijn in de geest van de wereld.

Schreef ik niet over de eerste bundel dat het eeuwige leven boven de waarheid zoals wij die kennen en ervaren zweeft? Dat Miedema geen abstracte poëzie bezigt maar zinnen tot surrealistische regels omvormt. En zijn eigen draconische denkwijze te kijk zet om vrees om te buigen naar een laconiek inzicht. Een hertaling derhalve van mijn angst voor de dood. Een handboek om het absurde van het zijn te doorgronden, handzaam te maken, de leiding te nemen.

Maar nog kijk ik niet samen met Joris over de rand, de diepte van de omgezwaaide betekenissen in. Petrus zie ik nog niet wuiven aan de poort. Er werd eerst nog een tweede luik open gedaan. Achter die deur zocht ik onder elk geschreven en gedrukt woord een puzzelstuk eeuwigheid. Legde eerst de randen uit om daarna het luchtige midden in elkaar te laten vallen. De algen uit die andere dimensie volgen de vlucht van de levenloze libellen, bevolken de sloppenwijk van het hiernamaals. Miedema peurt het DNA van een eeuwig leven vanonder zijn nagels vandaan wroetend in de besmeurde aarde van het woord. Zijn poëzie krijgt onderdak in een bij elkaar geraapt en provisorisch opgezette tent als de plastic tas van een supermarkt. Natuurlijk wel.

Niet toen al vond hij de eeuwigheid. Zette de libellen op het gedachte juiste spoor. In een zwerm vluchtten de insecten in eenzelfde richting, levenloos voor zich uit starend. In de verte gloorde het eeuwige leven, maar was eindeloos onbereikbaar, nog. De algen hielden een voet tussen de deur, het einde mocht geen slot worden. In de derde bundel denk ik een ontknoping te vinden, een majestueus slotakkoord. Dat is de verwachting. Maar de euforie blijft uit. Miedema heeft alleen een zolderopruiming gehouden, een garageverkoop laten gebeuren. De eeuwigheid ligt ergens tussen de tweedehands spullen. Want de eeuwigheid is recyclebaar, altijd opnieuw te gebruiken. Maar zelden zomaar voorhanden liggend. Het kan in een gesloten doosje of in een gebutst potje zitten, op de bodem plakken van een borrelglas of in de lade waar de sleutel kwijt van is.

De dichter jaagt de duisternis na om het licht lek te schieten. En ik, ik verdiep me in zijn geschriften om het onvermijdelijke iets op te rekken. Want denken te leven in een ruimte boven de werkelijkheid is een creatieve geest nodig. Dat waren mijn beroemde laatste woorden in afwachting van de ontdekking van het bovenaardse. De vondst in der eeuwigheid. Het blijft echter een oneindige zoektocht. Het verhaal kan ruimschoots doorverteld in meerdere trilogieën. Zal Miedema ooit het antwoord op mijn vraag vinden. Kun je leven met het geluk van de eeuwigheid. Is het bestaan bestaanbaar met de wetenschap te blijven leven. Of niet te blijven leven maar wel eeuwig te zijn ergens waar de tijd stil staat

Sloppenwijk van het hiernamaals. Joris Miedema, gedichten. Uitgeverij Opwenteling, 2023.

#Joris Miedema #Uitgeverij Opwenteling #trilogie #dichtbundel #boekbespreking

[froy]

Kippenvel nummer dit!

#personal #Froukje #Frokroll #Spotify

[regioonlineofficial]

Begin september start het nieuwe seizoen voor de Wereldkoren van dirigent Ruurdtje van den Berg. Wereldkoor Wereldwijs Deventer (repetitie dinsdagochtend) heeft zij sinds september 2022 overgenomen.  Wereldkoor Diepenveen (repetities maandagavond),  Kanto Mondo Wereldkoor Olst (repetities donderdagavond) en Wereldkoor Wijhe (repetities vrijdagochtend) dirigeert zij al sinds 2015. Wereldwijs Deventer Wereldwijs, wereldmuziekkoor voor o.a. ouderen is een ‘overdagkoor’, klein maar fijn. De repetities zijn elke dinsdagochtend van 10.30 tot 12 uur, in het Kunstcircuit in Deventer. Het koor zingt puur voor eigen plezier en geeft geen optredens. Wereldkoor Diepenveen Het Wereldkoor Diepenveen is qua leeftijd een meer gemixt koor en zingt elke maandagavond van 20.00 tot 21.30 uur in de Kulturhuus in Diepenveen. Dit koor treedt wel regelmatig op. Het repertoire van beide koren bestaat uit liederen van over de hele wereld:  liederen uit Afrika, Balkan, Europa tot  Zuid Amerika. Alles wat maar mooi, swingend, melancholisch of vrolijk klinkt. De liederen zijn nooit te moeilijk, dus het koor is geschikt voor beginnende koorzangers. Maar omdat de liederen vaak je hart raken of kippenvelmomenten opleveren, komen ook ervaren zangers aan hun trekken. “Meerstemmig zingen is magisch, 1+1=10”, aldus van den Berg. Muzikaliteit en plezier gaan dan ook hand in hand in de koren van van den Berg. Bij beide koren zijn geïnteresseerden welkom en mogen een paar keer meezingen om te ‘proeven’ aan het koor. Korenmiddag Dit najaar zal Ruurdtje voor haar wereldkoorleden  voor de tweede keer  een korenmiddag organiseren, waarbij haar wereldkoren samen komen en dan een koor van wel 100 mensen vormen. De vorige korenmiddag was een enorm indrukwekkende ervaring. “Ik stond met kippenvel en ontroering  voor de enorme groep en was dankbaar dat ik deze koren mag dirigeren”,  aldus van den Berg. Voor meer informatie: 06-23022248 of  www.korenvandenberg.nl

[pandabytes]

De Exorcist: Waarom deze horrorfilm na 50 jaar nog steeds kippenvel geeft #DeExorcist #WilliamFriedkin #HorrorKlassiekers #Filmgeschiedenis #CinemaMeesterwerken https://pandabytes.nl/de-exorcist-een-tijdloze-horror-door-de-visie-van-william-friedkin/