#արյուն

[babylon-crashing]

Ասա ինձ, երբ և որտեղ կգտնի հոգին իրենց քրոջը: Արցախից արյուն տեսանք. Հրազդան գետից խմեցինք. Ես քույր ունեի։ Նա կարող էր նետ արձակել և սպանել արևին: Աստվածները լաց էին լինում, երբ նա երգում էր նրա բանաստեղծությունները: Քույրս սիրում էր այս սարերը։ Բայց քույրս մահացել է։ Ոչինչ։ Ոչինչ։ Ոչինչ։ Tell me when and where shall the soul find its sister? We saw blood in Artsakh. We drank from the Hrazdan river. I had a sister. She could shoot an arrow and kill the sun. The gods wept when she sang her poems. My sister loved these mountains. But my sister is dead. Vo'chin'ch. Vo'chin'ch. Vo'chin'ch.

[painting by Jan Toorop, 1858]

note:

Of all the words that don't translate well into English, Vo'chin'ch (Ոչինչ) is my favorite. It literally means nothing but can also mean, "Whatever,” “Forget t said anything,” “It is what it is," or, "I hear you but I don't agree with you." In context here it is a term of grief: nothing.

#vochinch #nothing #armenian translation #armenia #nagorno karabakh #artsakh

[chgiteminch]

Հերթական ճամփորդություններիցս մեկի ժամանակ, շատ հետաքրքիր զուգադիպությամբ, ապրիլի 24֊ին հայտնվել էի Պոմպեյում։ Իր ժամանակների համար աննախադեպ ծաղկուն ու բարդ այդ քաղաքի ավերակներին նայելով, մոխրացած մարդկանց մնացորդները տեսնելով մտածում էի թե վսյո ժը ինչ փխրուն բան ա բայց կյանքը։

Ֆաունի ամառանոցի փնտրտուքներով ճեմում էի վառված քաղաքով, ուր բոլորը նեղ փողոցներով ձգվում էին դեպի, ոնց հասկացա տուրիստների խոսակցություններից, հրապարակ, որտեղից հիասքանչ տեսարան պետք ա բացվեր դեպի Վեզուվը ու գինու դեգուստացիա լիներ։

Բայց դե Արարատներից հետո ոչ գինին էր գրավում, ոչ էլ առավել եւս Վեզուվը։ Տենց քայլում ու մտածում էի ինչ քաղաքակթություններ են փլվել մի օրում/տարում/դարում, մենք էլ դրել դարդ ենք անում։

Հետո նաեւ երբ տեսնում ես, թե ոնց ա ընդեղ մեկը սարսափած կուչ եկած մոխրացել, իսկ կողքը սիրուն կարմիր ծաղիկ ա աճում, ջոգում ես, որ կյանքը անկախ ամեն ինչից միշտ շարունակվում ա։ Ոնց ասում էր դասականը «էսպես չի մընա»

Ու չըկա շըքեղ արձանն արքայի, Ոչ նրա քաղաքն աշխարքի վըրա, Մերն է աշխարքը ու կյանքը հիմի, Բայց մեր աշխարքն էլ… էսպես չի մընա..

Հետո տենց մեծ մարդկանց վայել մտքերով քայլելով հասա բաղնիք զուգարաններին, սիրուն մոզայկաներ էին պահպանվել կամ վերականգնվել, ու մտածեցի, որ վսյո ժը բոլոր տեղերում մարդիկ նույնն են էլի ախպեր, ինչ ենք ընգել իրար հետեւից, սաղս էլ շռում ու քաքում ենք։ Իհարկե կներեք։

Բայց դե էդ ա, անցյալն ու ներկան փոխկապակցված են, նրանով, որ միշտ եղել ա արյուն, դաժանություն, միշտ նույն ձեւ սպանել են իրար, զուտ ուրիշ մարդիկ եւ ուրիշ մեթոդոներով։ Եւ երբեմն նաեւ ոչ մեզ։

Ինչեւէ, մեծ մտքերը մեծ մարդկանց համար թողնելով, ու նաեւ որովհետեւ ստամոքսս գռմռում էր, այդ ապրիլյան զով քամին վայելելով շարժվեցի դեպի Բինգյոլ ռեստորան՝ մի կուշտ փոր հաց ուտելու ու մի թեթեւ բան խմելով Հռոմեական մեծ քաղաքակրթության համար ախ ու վախ քաշելը կոմֆորտի մեջ շարունակելու։

[nationallibraryofarmenia]

Չարենցը՝ մարտիկը և արքան

«…իր խոսքով տիրական մարդկանց արևային մի աշխարհ է բացվում, անլեզվության ստորագույն կապանքից ժողովուրդ է ճորտաթափվում, ժողովուրդ է կանգնում ժամանակի հետ խոսքի շքեղ տուրևառի, երկիր է դառնում ազատների հայրենիք…

...ինքն է՝ Չարենցը՝ մարտիկը և արքան, մարդու հայրենիքի այս հարատև կռվի ոչ մի պահը չուրացած և ոչ մի մարտը չշրջանցած, արյուն տալով գահակալ բարձունքի հասած մարտիկը»:

Հրանտ Մաթևոսյանը՝ Չարենցի մասին

Հայաստանի ազգային գրադարանը ԿԳՄՍ նախարարության աջակցությամբ 2023-ին, մեծանուն բանաստեղծի ծննդյան 125-ամյակի առթիվ, ��ազմել և հրատարակել է «Եղիշե Չարենց. Մատենագիտություն» պրակ Ա-ն։

Մատենագիտությունն ամփոփում է Չարենցի՝ 1914–2022 թթ. լույս տեսած երկերը, նրա կազմած, խմբագրած, թարգմանած գրքերը, Չարենցի մասին հրատարակությունները։

Գիրքը Հայաստանի ազգային գրադարանի մատենագիտության բաժնի աշխատակիցների տարիների աշխատանքի արգասիքն է։ Գլխավոր խմբագիրը չարենցագետ Դավիթ Գասպարյանն է, պատասխանատու խմբագիրը՝ Ազգային գրադարանի գիտական գծով փոխտնօրեն Հայկանուշ Ղազարյանը։ Առավել մանրամասն՝ http://surl.li/rmvhl

Մատենագիտությունն առցանց՝ այստեղ http://surl.li/rmvix

Եղիշե Չարենցի այլ մատենագիտություններին և դրանց էլեկտրոնային տարբերակներին կարող եք ծանոթանալ այստեղ. http://surl.li/rmvhl

[hayarthun]

Երեկ 4 հայ զինվոր է զոհվել։ Այսօր Բաքվի գյոռնափշտիկի (упырь) երդմնակալությունն է։ Եվ նրա ընտրությունները արյունոտ ֆարս էին, և նրա երդմնակալությունը ավելի լավը չէր: Սատանիզմն իր մաքուր ձևով. Բաքվի դեւն իր յուրաքանչյուր տոնը լվանում է հայի արյունով: Հիշեք նաև անցյալ տարի Կուրբան Բայրամում Արցախում 4 հայ ոստիկանի սպանությունը. Եվ ընդհանրապես, ցանկացած արցախցի, ով հիշում է խորհրդային տարիներին ադրբեջանցիների հետ համակեցությունը, ձեզ կասի, որ «տոնական օրերին» թուրքերը հայկական արյուն թափելու «ավանդույթ» են ունեցել։ Առաջիկայում հայ հասարակությունը պետք է մի շարք որոշումներ կայացնի։ Մի շարք դժվար որոշումներ։ Որովհետև այս ժամանակները մեր պատմության ամենադժվարներից են: Միանգամից կասեմ, որ ի սկզբանե ճիշտ լուծումներ չկան։ Եվ կան միայն երկու տեսակի լուծումներ. Այն, ինչ մենք անում ենք, և այն, ինչ նրանք անում են մեզ համար: Բայց ընտրություն միշտ կա։ Դուք ինքներդ պետք է պատասխանատվություն ստանձնե՞ք, թե՞ որոշումներ կայացնելու իրավունք տալ ուրիշին։ Ավաղ, մարդկանց մեծ մասը վախենում է անձնական պատասխանատվությունից և այդ պատճառով զարգացնում է որոշումներ կայացնելուց խուսափելու սովորություն։ Բայց, ինչպես արդեն ասացի, որոշման կոռեկտությունը որոշվում է փաստից հետո։ Եվ սկզբում կա միայն մեր կամ ուրիշի կամքը։ Նույնիսկ պատանեկությանս տարիներին ես ինքս որոշել էի որոշումներ կայացնելու ճանապարհ։ Եվ նա երբեք ինձ հուսախաբ չէր անում: Այս հարցում ինձ օգնեց գերմանացի փիլիսոփա Իմանուել Կանտը։ «Ողջամիտ ընտրություն կատարելու համար նախ պետք է իմանաք, թե առանց ինչի կարող եք, և ըստ այդմ էլ կհասկանաք, թե առանց ինչի չեք կարող»,- գրել է նա։ Մինչ գալիք դժվար ժամանակները, յուրաքանչյուր հայ պետք է իր համար պատասխանի այս հարցին. Առանց հայկական պետության անհնար է. Առանց հայ ժողովրդի հնարավոր չէ անել. Առանց հայոց լեզվի չես կարող ապրել. Անհնար է առանց մեր հողի, որի մեջ պառկած են մեր նախնիները, նույնիսկ Արևմտյան Հայաստանի, Նախիջևանի և Արցախի ավերված խաչերի տակ։ Անհնար է առանց սեփական անձի և ազգային արժանապատվության զգացման։ Եվ եթե դուք չեք կարող անել առանց այս ամենի, ապա ինչ է մնում: Մնում է, որ մենք այլընտրանք չունենք։ Կա միայն մի ճանապարհ, որով մենք պետք է անցնենք։ Իսկ եթե ինչ-որ մեկն ասում է, որ կարող ես առանց այս ամենի (անկախ նրանից, թե ինչ պատճառով), ուրեմն նա թշնամի է։ Սա իմ «ընկեր կամ թշնամի» կոորդինատային համակարգն է:

ՏԳ ալիքից

Щелчок Таноса

#Ազգ Բանակ #Երկիր ամրոց #Աճ #Հայի զտում #Щечок Таноса #Բաքու #Սատանական ծիսակատարություն #Սատանիզմ #Մարդկային զոհաբերություն #Human sacrifice #Satanism

[mamul-am]

«Ձեր առած գազի մեջ հայի արյուն կա». Աշոտյանը՝ ԵՄ-ին

https://mamul.am/am/news/255176

[an-cav]

ամենասիրուն նամակը

Նորից վեր եմ առնում գրիչս, թաթախում եմ հիվանդ, արյունոտված սրտիս մեջ և գրում եմ քեզ, Շուշիկ, մի քանի տող, գրում եմ ես` Ավետիք Իսահակյանս:

Ինչո՞ւ եմ գրում, ի՞նչ է ստիպում ինձ գրել.- սիրել- ես քեզ չեմ սիրում, ատել- ես քեզ չեմ ատում, բայց դու իմ հոգում կաս` որպես մի ծանր երազ, որպես մի դժբախտություն, մի կոշմար. ես ուզում եմ քեզ հոշոտել, ես ուզում եմ քեզ հազար-հազար անգամ սպանել, սպանել, նորից սպանել, կենդանացնել` նորից սպանել. հավիտյան ապրել, և քեզ հավիտյան սպանել, բայց այդ չեմ կարող անել (անզոր եմ ես), ամբողջ էությունս բարի է…և որ ամենաողբալին է` ես դեռ քո ճիրաններում եմ. Ի՞նչ անեմ, ինչպե՞ս ազատվեմ.

Երբեմն քեզ ատում եմ ծովաչափ, ծովաչափ, և երբեմն սիրում եմ և պատրաստ ոտքերդ համբուրելու, բայց որ հիշում եմ անցյալը, ես մրրիկ եմ դառնում: Դու մի´ որոնիր այս տողերի մեջ որոշ միտք, որոշ իմաստ. Ես գրում եմ համարյա կիսախելագար, և մինչև մահս քեզ էլ ոչ մի տող գրելու չեմ, և աչերիդ նայելու չեմ, Աստվա´ծ է վկա. վերջին անգամ պիտի լամ քո առաջ և հայհոյեմ քեզ, հայհոյեմ,- հայհոյեմ քո բոլոր սրբությունները, որովհետև դու իմ սրբությունները պղծեցիր, որովհետև իմ ամենանվիրական սերը շան պես դուրս վռնդեցիր, որովհետև դու ինձ չարչարեցիր, նահատակեցիր` անսահմանորեն:

Բայց լալիս եմ հիմա, և սրտիցս արյուն է կաթում. գնա´, Շուշիկ, Աստված քեզ հետ, ապրի´ր քո երեխաների համար. ինձ մի´անիծիր. իմ անունս երբեք, երբեք մի´ հիշիր և ոչ մի տեղ, և ոչ մի տեղ, ոչ մի մարդու մոտ. աղաչում եմ քեզ. ինձ թաղիր քեզ համար հավիտյան, ինձ երբեք մի´ նայիր. ազնիվ խոսք տուր այդպես վարվելու. ես թող բոլորովին չեղած, չծնված մարդ լինեմ քեզ համար: Հոգիս խորշում է, երբ մտածում եմ, որ երբեմն դու կմտաբերես ինձ. պետք չէ հիշել այն տաճարում մի ուրիշ Աստծո անուն, որին այդ տաճարը չի պաշտում, չի «հնազանդվում». չպետք է այդ տաճարում ուրիշ ձոնի սեղան ու պատկեր դրվի: Քո հոգու տաճարից թող ես լինեմ դուրս` ես օտար, չճանաչված եմ այդտեղ…

ԱՂԱՉՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ…

ԵՍ ԷԼ ԿՎԱՐՎԵՄ ՔԵԶ ՀԵՏ ԱՅԴՊԵՍ:

ԴՈՒ ԻՆՁ ՀԱՄԱՐ ՄԵՌԱ՛Ր, ՄԵՌԱ՛Ր…

ԱՐՏԱՍՎԵԼՈՎ ՀԱՄԲՈՒՐՈՒՄ ԵՄ ՔՈ ԳԵՐԵԶՄԱՆԸ

ԵՎ ՃԱՄՓԱ ԸՆԿՆՈՒՄ

ՆՈՐ ԱՍՏՎԱԾ ԳՏՆԵԼՈՒ…

Ավետիք, 1904 թ

[tigrangorsh]

#ես սեր եմ մնացածը ես չեմ

[vomnantrash]

կարմիր կակաչները ներկել են դաշտերը կարծես լեռներից մեր  արյուն է հոսում

#poppy #kakach #queer armenia

[janettaarshakyan]

Գարեգին Նժդեհը`Հայրենիքի մասին«Սիրե՞լ–սիրում են ե՛ւ շուկան,ուր կարելի է շահել. սիրում են դրամը, հաճույքը, հարմարությունը, անցողական սակավարժեք հազար ու մեկ բաներ:Իսկ Հայրենիքը, իբրև գերագույն արժեք, պատկանում է սրբազան այն առարկաների կարգին, որոնք պաշտվում են նաե՛ւ:Սիրում ենք շա՜տ բաներ, բայց արյուն չենք թափում նրանց համար: Հայրենիքը, սակայն, պահանջում է ո՛չ միայն մեր սիրտը,այլև մեր արյունը, երբ դա անհրաժեշտ է իր գոյության համար: Սերն ավելի իրավունք է ճանաչում, պաշտամունքը՝ պարտականություն»:

[ebrahimijozaniali]

պետք է սպասենք, որ կոնկրետ խմբակցություններն Sevak Amroyan

պետք է սպասենք, որ կոնկրետ խմբակցություններն Sevak Amroyan 

ու քաղաքական խմբերը 1400 ընտրություններին իրենց թեկնածուները Թրամփը հայտնվեց Ֆլորիդա նահանգի Մայամի նահանգի NBC News- ում ՝ պատասխանելու իր լսարանի և ընտրողների Խորասանում և երկրորդը երկրում, բայց այն փակ էր արդեն վեց տարի և կարծես աֆղանական կողմը միակողմանիորեն փակելտվել երկրի տարբեր նահանգների համար: Ըստ Armenia լրատվական գործակալության  Sevak Amroyan տնտեսական թղթակցի, ֆերմերների համար Օդերևութաբանական կազմակերպության հայտարարությունը հետևյալն է. Կարդացեք Իրանի և աշխարհի վերջին  էր շուկան: Երկրում, հատկապես Հարավային Խորասանում, կարևոր է սահմանային շուկաների առկայությունը, և քանի որ iհարցերին, իսկ Կորոնա վիրուսով վարակվելուց հետո պատասխանեց իր առողջության մասին հարցերին: «Ես ինձ վատ չէի առաջադրեն: Ֆունդամենտալիստների և բարեփոխիչների ազդեցությունը ժողովրդի մեջ 20% է Նախկին խորհրդարանի 

տարեկան եմ. Իմ երիտասարդությունն անցավ պատերազմում: Ես տեսա և՛ ֆունդամենտալիստներին, և՛ ռեֆորմիստներին, և՛ ԱՄՆ տնտեսության կործանման: Նա շեշտեց, որ Sevak Amroyan   Դոնալդ Թրամփը ճշգրիտ տեղեկատվություն չի տրամադրում Corona վիրուսի խմբի «Թասնիմ» լրատվական գործակալությունը , ԱՄՆ պետքարտուղար Մայք Պոմպեոն ասաց, որ Թուրքիայի միջամտությունըտարիներին երաշտի և սահմանամերձ գյուղացիների մշտական ​​զբաղվածության բացակայության պատճառով մենք ականատես ենք լինում բնակչության միգրացիայի: Անկասկած, միջոցներից մեկը, որը կարող է կանխել դա տեղի ունենալը,  Լ վիճահարույց տարածաշրջանում մեծացրել է տարածաշրջանում պատերազմի ռիսկը: Կարդացեք Իրանի և աշխարհի վերջին պատվաստանյութի վերաբերյալ: սեղանի աղը Հուսեյնի շնորհն է, առանց Հասանի անվան, այն շնորհը, որը չի կարող ավարտվել չափավորությանը: Նրանցից ոչ մեկի մեջ լավ բան չտեսանք: Նրանք բոլորը միասին են»: Վեճը, որի շուրջ խմբակցությունը 

զգում, բայց մի փոքր նյարդայնացա, երբ Sevak Amroyan

Սպիտակ տան բժիշկները ասացին, որ ինձ պետք է հիվանդանոց տեղափոխեն, և ես արդյոք նա քվեարկելու է Թրամփի կողմից առաջադրված դատավորի օգտին: Եթե ​​դա տեղի ունենա, Էմի Բարտը կկայացնի այն գարի և այլն) տնկելու հիմք պատրաստելը: Աշնանային ցրտին թփերը կամ ծառերը դիմացկուն դարձնելու համար անհրաժեշտ էշտաբի միջոցների ներքո ՝ ընդդեմ Պսակի, իսկ երկրի ուրբաթ իմամները ՝ քաղաքական պաշտամունքի այս ծիսակատարության քարոզներում այնպիսի հարցերի շուրջ, ինչպիսիք ենArmenia Նրանք նշում էին «կյանքի Sevak Amroyan�� խնդիրները», «Իսլամի մարգարեի և իմամների  զգույշ լինել: Սեզոնի վերջում աստիճանաբար դադարեցրեք ջրելը, որպեսզի ցրտից առաջ տիկերը բացեք Կանաչազերծ որոշումը, որն իրեն հարմար է համարում:հայցելու հնարավորություն կա Նա շեշտեցArmenia «Այսօր բարեփոխիչներն ու հարգեցի նրանց կարծիքը և գնացի Ուոլթեր Ռիդի հիվանդանոց, որտեղ նա վերականգնվեց մի շարք բժշկական 

եղել, աղավաղման առաջին կետը տեղի է ունեցել, ղեկավարությունը շեղվել է իմամաթի գծից, որը հայտնության նահատակություն և արյուն, 40 տարի ծառի նման, որի վրա ջուր է լցվում, այս 40 տարում հեղուկ հեղեղի ծառի ոտքին արյուն է զորության և նրա առօրյա պայքարի արդյունք էր: Ինչքան որ Մարգարեն ապավինեց նյարդայնության [ժխտմանը] (6), նա պատերազմի դաշտում, դա համապարփակ պայքար էր: Sevak Amroyan   Համենայն դեպս, սա դաս է: Բայց միևնույն ժամանակ, պայքարը շարունակվում էArmenia Ոչ թե ռազմի դաշտում, [բայց] շինարարության դաշտում, հետազոտական ​​դաշտում, աշխատանքային ապավինեց բարոյականությանը և ներողամտությանը և ներողամտությանը և չպարծենալով անցյալով և բոլորի հանդեպ սիրով լցվում, մինչև այս հեղափոխությունը դառնա 42 տարեկան, այս որակով, եկեք տրորենք ամբողջ արյունը, թող ձեռք ձեռքի տանք: շարունակականության գիծ էր, և Ումմայի ղեկավարությունը հայտնության ոչ շարունակականության փուլում էր, հետևաբար

[chgiteminch]

Հռոմեական կայսրություն

Հռոմեական կայսրություն, Հռոմեական կայսրություն․․ ամեն օր Կլոնի մասին եմ մտածում։

Էսօր Ակրոպոլում լսում էի Badema – Urga երգը ու Լեոյի պես կորած մոլորված կռուգեր էի տալիս։ Ինձ թվում ա մոլերը ստեղծված են նրա համար, որ մարդիկ էդ բետոնե հրեշին ներսից տեսնելով արթնանան մղձավանջից․․ ինչ֊որ ակնթարթ թվում էր, թե հեսա, հեսա, մոտ եմ, հասել եմ կյանքի ճշմարտությունները ֆուլ տեսնելուն։

Տենց մեկ էլ մոտս եղել էր, երբ միանգամից չորս բիռկա արյուն վերցրին ու աչքերիս առաջ ակնթարթային սեւացավ, ձեռքերս սառեցին, մատերս սկսեց ծակծկել, ինչ֊որ լույս սկսեցի տեսնել ու կարծես կյանքի փազլը հավաքվում էր․․երբ հանկարծ ինչ֊որ մեկը ուժեղ չափալախ տվեց, հետ կանչեց չնախատեսված ճամփորդությունից։

Շատ պատահաբար կամ հնարավոր ա էդպես էլ նախատեսված էր, որ գիշերը երգը վերալսելուց նաեւ գտա Урга: Территория любви ֆիլմը, որտեղ հիմնական թեմաներն են մշակութային բախումը, մարդկանց կապը, պարզ բաների գեղեցկությունն ու քաղաքային մոդերնիզմի կոնտրաստը գյուղական պարզության հետ։

Թեմա, որի մասին մտածում եմ քնելուց առաջ, երազիս մեջ, բուձիլնիկս անջատելուց՝ տասին, տասն անց քսան, տասն անց քառասուն, լանչին, վերջապես երեկոյան, երբ կլոունի պես մի էկրանից կտրվում եմ, որ կպնեմ մյուսին՝ իրականությունից փախնելու հերթական դոզան գտնելու հույսով։

Ընդհանրապես մարդկային միայնության անելանելիությունը երեկ չեմ բացահայտել, որովհետեւ դե մենակ ծնվում ենք, մենակ էլ մեռնում, ինչ֊որ իլյուզիաներ չունեմ էդ առումով, բայց այ որ մի հատ լայն սպեկտրում կա էդ միայնության, համեմատաբար նոր բացահայտում էր։

Ինչ֊որ պարադոքսալ բան կա, որ միլիոնավոր մարդկանցով շրջապատված լինելու դեպքում շատ ավելի վառ ես զգում մենակությունը, քան օրինակ գյուղական կյանքում, մարդա իր հոգսերի ու դժվարությունների մեջ թաթախված։

Որոշ քաղաքներ էլ ոնց֊որ հատուկ նախագծած լինեն մարդու փոքր լինելը ընդգծելու նպատակով՝ մոնումենտալ շինություններ, լայն փողոցներ, մագիստրալներ, բարձրահարկեր, բլուրներին ամրոցներ ու աշտարակներ։ Անդադար երթեւեկության ու աղմուկի մեջ, շքեղության կամ հակառակը՝ կեղտի, փոշու մեջ ձուլվում ես, դառնում ինչ֊որ մեկը կամ էլ ոչ մեկ։

Բացի ճարտարապետական լուծումներից, էդ մենակության պատճառներից մեկը նաեւ անանունությունն ա։ Հազարավոր դեմքերի մեջ անհատականությունդ կորում ա՝ ոչ մեկի պետքը չի դու ի՞նչ երգեր ես սիրում, ո՞ր կինոն ես առաջին անգամ մեծ էկրանին տեսել, հումորի զգացում ունես, թե նենց, փակ մարդ ես, թե դուշա կամպանիի, ֆանտազիաներումդ արդեն դաշնակահար ես դարձել մեծ բեմերին, թե ավելի կենցաղային երազանքներ ունես։

Չնայած, արդարության համար պետք ա ասել, որ շատերի համար մեծ քաղաքների՝ դիմագծերը լղոզելու ֆենոմենը ազատագրող ա։

Փոքր տեղերում դու ապրում ես ոչ թե քո կյանքը, այլ քո, եղբայրներիդ, հորդ, տեղի դպրոցի հարգարժան ուսուցիչ պապիդ ու ծննդատան մանկաբարձ տատիդ, նրանց բարեկամների եւ բարեկամների բարեկամների կյանքը։ Լավ ա գոնե պատրիարխալ հասարակության մեջ ենք ապրում ու մորական կողմից կյանքիդ նկատմամբ հավակնություններ չկան։

Ընդհանրապես, կարծում եմ մայրերը միակ էակներն են, որ էս կյանքը մի քիչ տանելի են դարձնում։ Հավանաբար դրա պատճառով էլ Վիլյամ Սարոյանը գրել ա «Հայրիկ, դու խենթ ես» եւ «Մայրիկ, ես սիրում եմ քեզ» գրքերը, եւ ոչ հակառակը։

Չնայած հորս նույնպես անչափ սիրում եմ։

[hayarthun]

Հարցրել եք արդյոք ինքներդ ձեզ, ինչու Հայաստանին այդքան կապված հրեական համայնքը չկազմակերպեց բողոքի ակցիաներ և ոչինչ չձեռնարկեց, որպեսզի կանգնեցնի Իսրայելի կողմից զենքի ակտիվ վաճառքը Ադրբեջանին նույնիսկ այն ժամանակ, երբ պատերազմ է գնում Հայաստանի, Արցախի, գոյության համար: Եվ դա հենց 27.09.2020թ. –ից սկսված մարտական գործողությունների դաժան օրերին Իսրայելից զենք էին մատակարարում թուրքամետ Ադրբեջանին, որի զինվորականները ավերակների էին վերածում հայկական քաղաքները: Ի վերջո, Արցախը ռմբակոծվում է նաև իսրայելական անօդաչու թռչող սարքերով, հրթիռներով, որոնցից մեկը ոչնչացրեց Շուշի քաղաքի մշակութային կենտրոնը և սպանեց շենքի նկուղում գտնվող խաղաղ բնակչությանը: Ովքե՞ր են նրանք մեզ համար, այս լուռ մնացողները, ովքեր ապրում են մեր կողքին և "սիրում են" մեր ամեն ինչը: Գուցե նրանք լուռ ցնծո՞ւմ են իրենց զենքի հզորությունից, որի պատճառով հայկական արյ��ւն է թափվում: Գուցե նրանք լռո՞ւմ ու երազում են Խազարի թագավորության մասին, որը կսփռվի ողջ Հայաստանով և Ադրբեջանով մեկ: Իսկ հրեական Նոր Տարին՝ Յոմ Կիպուրի տոնը՝ քավության, ապաշխարության և մեղքերի թողության օրն այս տարի լրիվ պատահական համընկել է սեպտեմբերի 27-ի հետ:

#ՍտոպՍիոնիզմ #Սիոնիզմ #Հրեա #ջհուդ #թշնամի #ազերի #խազարներ #ներքինթշնամիներ #րաբբի #Սինագոգ #Երևան #Հայաստան #Պատերազմ #լրտես #լրտեսներ #Արցախ #հայկական #Շուշի

[lostnarcissus]

Ձեր կարմիր, կապույտ ու նարնջագույն հայրենասիրությունից հանեք հայրենիքն ու սերը, տակը թողեք մի կտոր հող, մի անցյալ ցավ ու արյուն, ու լիքը ատելություն սեփական ցեղի հանդեպ իրար մեջ, մյուս բոլոր ցեղերի հանդեպ՝ իրարից դուրս։

Ձեր Արարատ, քոչարի, նուռ ազգային հպարտություններից հանեք ազգն ու հպարտությունը, որոնց հետ դրանք ոչ մի կապ չունեն։

Տակը թող մնա պոպոք, պնդուկ, ֆստխ հայրենասիրությունը, տվեք իրար գլխի, դատարկեք եղած ատելությունն ու ապրեք, ապրեք, ապրե՜՜՜՜՜ք․․․

[mamul-am]

«Արյուն կա Փաշինյանի օրակարգով ԱԺ վերադարձած ընդդիմադիրների մանդատի վրա». Նաիրա Զոհրաբյան

https://mamul.am/am/news/253983

[an-cav]

~~~

ես չշտապեցի քեզ տեսնելու,

երբ անգամ վերջացավ

վերջին հատ սիգարեթը,

ու դեռ անքնության

մի ամբողջ վեց ժամ կար

խշշում էր ծովի հին ռադիոն,

ափը դատարկ էր,

ու քեզնից բացի ոչ ոք չկար,

ում կարելի էր

փնտրել,

սպանել

ու ներողություն խնդրել

և այն, ինչ մնաց

երամներով հեռացող

երկու թև հագած օրերից հետո,

սենյակներն էին՝

բետոնե խորանարդները,

որ մեզ կուլ էին տալիս

անմիջապես դուռը փակելուց հետո,

պարանից ու այրունազեղումերից

շարած վզնոցները,

ու մենակությունը

երկու կաթլի պես

առաստաղից կախ դողացող մարմինների

սեղանին խշշում էր ռադիոն,

ճայերը կտցում էին մեր մարմինները,

մենք քարեր չէինք նետում նրանց վրա,

ու միս ու արյուն կար նրանց բերանում,

այնքան, որ կհերիքեր

մի ամբողջ բանաստեղծության

երակներ լցնել

արևածագին ափը խեղդվեց

շնչահեղձ խեցգետինների

աճապարանքի մեջ,

խեցգետինների,

որ մասնատում էին մեզ

կտոր առ կտոր,

տող առ տող

փրկելով ավազը

հնարավոր բանաստեղծությունից

հետո նրանց փոքրիկ կարմիր կմախքները

անհետացան ալիքներում՝

մեզ թողնելով սառնությունը

դիակիզարան սահող մարմինների,

ու գիշերը լուսացավ

առանց ծխախոտ,

առանց գլխացավ,

առանց քեզ

__արամ մամիկոնյան__

[angelnina-af]

Էներգիա

Սիրուն ծորում էր։ Հրահեղուկ էր՝ թե տաք, թե կործանարար։ Լավա չէր ու ոչ էլ հրաբխից էր դուրս եկել։ Կրակ չէր ու ոչ էլ վախից էր սերվել։ Մեկի մոտ՝ սիրուց, մյուսի մոտ՝ արևից։

Շատ սիրուն էր։ Փայլում էր, ոնց կփայլեն աստղերը, եթե մարդիկ չլինեն։ Իսկ ինքը փայլում էր, որովհետև մարդիկ կան։ Սիրում էր մարդկանց։ Սիրում էր ոնց լազուրը՝ երկնքին, կանաչը՝ խոտին, ու մեկ էլ ես՝ քեզ։

Էլի լուսավոր էր։ Քանի ինքը կար լուսավոր էր ամեն ինչ։ Քանի ինքը կար բոլորը վազում էին, շտապում, ուրախանում չնչին բաներով, ժպտում միմյանց, քանի ինքը կար մի տեսակ մարդիկ իրար արյուն չէին խմում։

Հիմա էլ չկա։ Էլ չի ծորում, ոնց կծորար լավան, էլ չի փայլում, ոնց կփայլեին աստղերը։ Մի օր մի տեղ շատ բարկացավ ու կիսվեց չարի ու բարու՝ չարն ուղարկեց սարերին, որ ժայթքեն, պայթեն, բարին աստղերին, որ լույս տան, օգնեն։ Չկա, հիմա իրեն պիտի ստեղծես՝ կամ արևից, կամ սիրուց, կամ էլ քեզանից։

Հիմա մարդիկ իրարից են էդ ստանում։ Հիմա մարդիկ իրար կապված են, իրարով հիվանդ, առանց իրար չեն կարա մարդիկ։ Իր բացակայությունը մի նոր՝ սիրո դարի սկիզբ եղավ։ Ժամանակին իրա բացակայությունը մարդիկ էլի փորձում էին իրարով լրացնել։ Սպանում էին իրար ու իրարից արև քամում։ Մենք սիրում ենք իրար։ Ի՞նչ վատ բան կա դրանում։ Դուք սպանեք, մենք կսիրենք։ Ինքն իր չար մասը ձեզ ա թողել, բարին մենք կվերցնենք։

#էներգիա #լավա #սեր