#πριν ενα χρονο

[pame-salonika]

«Το 2019 πηγαμε εκδρομή Θεσσαλονίκη και παραμονές της εκδρομής όλοι λέγαμε "αντε παμε Σαλονικη" και η φράση αυτή μου εδινε φουλ αισιοδοξία και ανυπομονουσα πολυ. Πηγαμε Θεσσαλονίκη περασα υπέροχα, γνωρισα παιδια εκεί και ήταν το μοναδικό ταξίδι που έχω κάνει και δεν ήθελα να γυρίσω σπιτι. Πριν 1 χρόνο περίπου είχαμε δώσει μια υπόσχεση με την κολλητή μου πως θα περασουμε και οι δυο Θεσσαλονίκη, και θα κάνουμε εκεί παρεες. Με την κολλητή μου δεν είμαστε όπως παλια αλλά δεν σβήνω την υπόσχεση αυτή. Θα περάσω Θεσσαλονίκη γιατί της το ειχα υποσχεθεί και ευχομαι να ξαναγινουμε όπως κάποτε, όταν ανέβουμε πανω. Στην Θεσσαλονίκη έχω στηρίξει όλα τα όνειρα μου. Τους ανθρώπους που θέλω να γνωρίσω και τις στιγμες που θέλω να ζησω. Ο καβάφης μίλησε για την Ιθάκη, για εμενα η Ιθάκη είναι η Θεσσαλονίκη.Νιώθω ότι στην Θεσσαλονίκη συγκεκριμένα θα βρω κάτι που ψάχνω αλλα δεν ξέρω τι είναι αυτο

-μηνυμα που ειχα στειλει ενα χρονο πριν. Τωρα ειμαι στην Θεσσαλονικη.

#γρεεκ #greek posts #greek rap #ζωη #στιγμες #αναμνήσεις #παρεα #ποιηση #ερως #ερωτας #spotify #σαλονικα #καλοκαίρι #wnc quotes #θαλασσα #χιος #wnc #wncfam #αδέλφια #φιλοι #θεσσαλονίκη #skg stories #skg #skg explorers

[mouskema-stories]

Δωρο στη φιλη (submission απο την Αλικη)

Ειμαι η Αλίκη απο τη Θεσσαλονικη, 29 χρονων γραμματεας και εχω σχεση 3 χρονια με τον Αλέξη. Ο Αλεξης τον τελευταιο χρονο μου πετουσε συνεχως υπονοουμενα για την καλυτερη μου φιλη τη Μαρια. Για να μπορειτε να εχετε μια εικονα, εγω ειμαι μελαχρινη, μετριο υψος, μεγαλα βυζια και ρωγες και κωλο για χαστουκια. Η Μαρια κοντουλα, αδυνατουλα, μετριο στηθος με πεταχτες ρωγες και πολυ ωραιο κωλαρακι. Ο Αλεξης ψηλος, γυμνασμενος, με ωραιο καβλι και βρωμικο μυαλο.

Στην αρχη με ενοχλουσε η ιδεα οτι το αγορι μου ερεθιζεται με τη φιλη μου ομως με τον καιρο αρχισε να μου αρεσει και πολλα βραδια χαιδευομουν ενω σκεφτομουν οτι ο Αλεξης γαμαει τη Μαρια. Σιγα σιγα μου εγινε εμμονη ιδεα και εβαλα σκοπο να κανω τη φαντασιωση πραγματικοτητα. Εκανα την προταση στη Μαρια και ξετρελαθηκε γιατι παντα της αρεσαν αυτα τα παιχνιδια, ενω ηξερε και για την «αδυναμια» που της ειχε ο Αλεξης.

Οταν εφτασε η μερα που κανονισαμε, απο το πρωι εστελνα προστυχα μηνυματα στον Αλεξη. Του εδωσα ραντεβου για το βραδυ σπιτι μου και φροντισα να δει ποσο υγρο ειναι το μουνακι μου. Δεν ηξερε ομως τι τον περιμενει…

Οταν εφτασε σπιτι μου, του ανοιξε η Μαρια που φορουσε ενα ασπρο διαφανο παντελονι με το ροζ στριγκακι να φαινεται και μια μπλουζα που ισα ισα εκρυβε τις ρωγες της. Του ειπε οτι περασε τυχαια για να με δει και εκεινη την ωρα βγηκα κι εγω απο το μπανιο με μια πετσετα κρατωντας τον δονητη που μου ειχε παρει ο Αλεξης πριν λιγες μερες. Οταν τον ειδε κοκκινησε, με ρωτησε τι τον θελω και τοτε η Μαρια του απαντησε: - «Εγω τον ζητησα. Σε πειραζει να μου τον δανεισει για μερικες μερες;» - «Τι τον θελεις;» τη ρωτησε - Ετσι στα ορθια θα τα λεμε; Καθιστε να βαλω ποτακια..» του απαντησε και τον αφησε για λιγο σε αναμμενα καρβουνα Κατσαμε στον καναπε, η Μαρια εβαλε ουισκακια και τα εφερε.

- «Λοιπον, τι τον θες δεν μου ειπες»..ξαναπε ο Αλεξης ενω εβλεπα το παντελονι του να φουσκωνει. - «Τι να τον θελω βρε Αλεξη; Δεν ειμαστε ολες τυχερες να εχουμε εναν πουτσο οποτε τον χρειαζομαστε», του ειπε ενω χαιδευε τον δονητη προκλητικα. - «Ετσι ειναι», ειπα. «Εγω εχω εσενα, η Μαρια ομως;» Η Μαρια τοτε σηκωθηκε και ηρθε στον καναπε μαζι μας. Τον βαλαμε στη μεση και καταλαβαινα οτι η καρδια του παει να σπασει. Τοτε αρχισε να του χαιδευει το ποδι και τον ρωτησε: - «Τι λες; Θα μ αφησεις να τον παρω λιγες μερες; Τον χρειαζομαι.» Τον περνουσε απο τα χειλη της και απο τις ρωγες της πανω απο τη μπλουζα. Ο Αλεξης ειχε καβλωσει και προσπαθουσε να με κοιταξει αλλα δεν μπορουσε να παρει τα ματια του απο πανω της. - «Θελω να δω πως γαμας τη φιλη μου», του ειπε η Μαρια και ηξερα οτι το εννοει. Αρχισα να χαιδευω τον πουτσο του πανω απο το παντελονι και ηταν οπως τον περιμενα. Ειχε καβλωσει αγρια και ενιωθα το πουτσοκεφαλο πρησμενο και τα αρχιδια του σκληρα και ετοιμα για γαμησι. Η Μαρια του ψυθιριζε στο αυτι και τον ρωτουσε αν θα της κανει τη χαρη να σκισει το μουνι μου μπροστα της, ενω περνουσε τη γλωσσα απο τα αυτια του. Το καβλι του μεγαλωνε συνεχεια. Αρχισαν να φιλιουνται μπροστα μου. Ζηλευα αλλα ερεθιζομουν πολυ. Τον ξεκουμπωσα και το καβλι του πεταχτηκε εξω σκληρο και βρεγμενο. Ολη μερα περιμενε να γαμησει και ηρθε η ωρα να περασει καλα. Η Μαρια αρχισε να το χαιδευει ενω δεν σταματουσε να τον φιλαει. Εσκυψε και τον πηρε στο στομα αναστεναζοντας. Ο Αλεξης με επιασε απο το μαλλι και εχωσε τη γλωσσα του βαθια στο στομα μου, ενω μου ανοιξε την πετσετα και επαιζε με τα βυζια μου. Η Μαρια ρουφουσε λυσσασμενα τον πουτσο του και τον επαιζε μεσα στο στομα της. - «Ετσι παλιοπουτανα», της ειπα. «Ετοιμασε τον για το μουνι μου». Ο Αλεξης εβριζε συνεχεια και ετρεμε απο καβλα. «Ξεκωλιαρες, βρωμιαρες, πουτανες», ελεγε συνεχεια και οσο τον ακουγα γινομουν πιο μουσκεμα. Σηκωθηκα μπροστα του κι ετριψα το μουνι μου στο προσωπο του. Τον γεμισα με τα υγρα μου μεχρι που ενιωσα τη γλωσσα του και εκατσα εκει. Τριβομουν πανω της κι ο Αλεξης προθυμος την εβγαζε εξω για να περιποιηθει το ξυρισμενο μουνακι μου. Οσο εβλεπα τη Μαρια να ρουφαει αχορταγα τον πουτσο του μωρου μου, ηθελα να του γαμαω το προσωπο. Ετριβα την κλειτοριδα μου οσο με γαμουσε με τη γλωσσα μεχρι που εχυσα στο στομα του και ηπιε προθυμα ολους τους χυμους μου. Κατεβηκα και γονατισα μαζι με τη Μαρια που ειχε μεινει μονο με το στρινγκ και αρχισαμε να τον γλειφουμε μαζι. Εβαλα το χερι μου στο μουνι της και το ενιωσα μουσκεμα. Οσο την χαιδευα ρουφουσε πιο δυνατα και βογγουσε. Εφτυνε και εγλειφε συνεχεια και μαζι της κι εγω. Ο πουτσος του γλιστρουσε απιστευτα και τον φανταζομασταν στα μουνακια μας που ειχαν παρει φωτια. - «Σε παρακαλω, θελω να με γαμησει πρωτη, εσυ τον εχεις οποτε θες», μου ειπε η Μαρια, αλλα δεν θα της εκανα τη χαρη. Ειχα ηδη ανεβει πανω στον Αλεξη και το καβλι του σκληρο και πρησμενο τριβοταν στα μουνοχειλα μου ετοιμο να τα σκισει. Η Μαρια εσερνε τη γλωσσα της πανω στ αρχιδια του και τον ενιωθα να σκληραινει κι αλλο. Με μια αποτομη κινηση μου τον καρφωσε και αρχισε να με γαμαει δυνατα. Η Μαρια μας εγλειφε ενω γαμιομασταν. Ενιωθα τη γλωσσα της παντου, αλλα οταν περνουσε απο το κωλαρακι μου ηθελα να χυσω. Ο Αλεξης με γαμουσε ασταματητα και οπως συνηθιζε κρατουσε ανοιχτο το κωλαρακι μου. - «Φτυνε την τρυπουλα της και γλειφε οσο τη γαμαω», ειπε στη Μαρια και μολις το ακουσα εχυσα πανω στον πουτσο του ενω με εφτυνε η Μαρια. Μου κοπηκαν τα ποδια, δεν μπορουσα να παρω ανασα και η καρδια μου πηγαινε να σπασει. Εκατσα διπλα του και χαιδευα τ αρχιδια του οσο τον τσιμπουκωνε η Μαρια. Και οι 2 τρεμανε απο καβλα. - «Χυσε στο στομα της πουτανας, αυτο περιμενει. Ολα θα τα πιει», του ψυθιρισα κι αυτος τα ριξε ολα στο στομα της Μαριας ουρλιαζοντας. «Την επομενη φορα, θα τα ριξεις στο μουνι της», του ειπα και εδωσα στη Μαρια το δονητη για να συνεχισει μονη της.

[nofuckinlabels]

Ολα τα τραγουδια πια στερεψαν απο στιχους

Αν με ρωτας δεν ξερω πως περασαν κιόλας σχεδον δυο χρονια

Εγω εμεινα παγωμενη στην μερα που χωριστήκαμε

Εκεινη την μερα που ημουν πολυ δειλη να κοιταξω τον θανατο κατάματα

Εκεινη την μερα που εφυγες και δεν σε φιλησα αρκετα

Δεν σε αφησα να με κρατησεις αρκετα στα χερια σου

Ισως να πιστευα οτι αν δεν σε αποχαιρετούσα να μην έφευγες

Να ξυπνουσα διπλα σου και να ειχαμε ολα τα πρωινα του κοσμου δικα μας

Ομως αυτο δεν εγινε

Ξυπνησα το επομενο πρωι και ειχες φυγει

Και καθε μερα εδω και ενα μιση χρονο

Μετανιωνω εκεινο το φιλι που δεν σου εδωσα

Αμα ηξερα οτι θα ηταν η τελευταια φορα που θα σε εβλεπα δεν θα απομακρυνα ποτε τα χειλη μου απο τα δικα σου

Μια μερα μου ειπες οτι δεν πεθαινουμε ποτε

Γιατι υπαρχουν απειρες διαστάσεις

Θελω να ξερεις οτι σε καποιο παραλληλο συμπαν

Σε κραταω ακομα

Και δεν εχεις γευτεί τα χειλη καποιας αλλης

Σε καποιο παραλληλο συμπαν το να γραφω για εσενα ειναι λυτρωση και οχι απογύμνωση

Γεμιζω

Δεν εξαϋλώνομαι

Αγαπη μου

Δεν θελω να δω αλλον ξενο να γινεται κομματι μου

Οι ακρες των δαχτύλων μου πονανε απο τα χαδια που δεν σου εδωσα

Ζητανε την λύτρωση της σαρκας σου

Καθε μερα πρεπει να ξυπνάω και να προδιδω οτι με οριζει

Να κουβαλαω το δερμα μου απο εδω και απο εκει

Και εσυ να μην βρισκεσαι στο τελος

Θα θελα να με παρεις μια απο αυτες τις αγκαλιες που δεν αφηνουν στον χρονο χώρο να μας γερασει

Δεν θελω να χαμογελαω στα μηνύματα οποιουδήποτε αλλου

Αρνούμαι να κανω αλλο ενα βημα σε αυτον τον λαβυρινθο αν δεν ξερω οτι το κανω μαζι σου

Κουραστηκα να τοποθετω λεξεις στην σωστη σειρα για να κανω κατι με τον πονο της απουσιας σου .

Δεν ξερω αν ησουν σε καποια γωνια οσο μεγάλωνα

Τοτε που εβγαλα το πρωτο μου δοντι και περιμενα την νεραιδα των δοντιών να μου φερει το δωρο μου

Αλλα σου εδωσα εκεινη την κρυσταλλινη καρδιά που μου εδωσε τοτε

Και την φορεσες στον λαιμο σου

Και καπως ετσι εγινες ενα με την παιδικη μου ηλικια

Δεν ξερω αμα καραδοκούσες σε εκεινα τα τραγουδια που ακουγα με τον πατερα μου στο αμαξι στο γυρισμο απο καθε ταξιδι

Παντως με προετοίμαζαν για σενα

Υπαρχεις σε ολες τις αναμνησεις που περνάνε στιγμιαία απο το μυαλο μου για να μου θυμίσουν ποση αθωότητα μπορει να ειναι φυλακισμενη σε ενα σωμα

Οταν βρεχει

Και η ασφαλτος γινεται καθρέφτης

Και ολα θυμιζουν πινακα ιμπρεσιονισμου

Θυμαμαι την πρωτη μερα στο Παρισι

Μου ελειπες τοσο πολυ και με καποιον τροπο ολα ειχαν μια ομορφη μελαγχολία

Μου χε λειψει απιστευτα το Παρισι και ολα ηταν ακριβως οπως τα θυμόμουν

Η εικονα ηταν μιση ομως γιατι δεν ησουν εκει

Καθε φορα που βρεχει πλεον

Θυμαμαι το Παρισι

Και ποσο ομορφο ηταν να μου λειπεις

Τον τελευταίο καιρό δεν σε νιώθω και τόσο μέσα μου

Είσαι με μια άλλη κοπέλα όμως πάντα βρίσκεις αφορμές να με βρίσκεις

Γιατί πάντα σου τις δίνω

Θέλω αλήθεια να ξέρω άμα με σκέφτεσαι όσο σε σκέφτομαι

Αν υπάρχω σε κάθε χτύπο της καρδιάς σου που χτυπά ρυθμικά και βαθμιαία πιο γρήγορα

Φοβάμαι ότι αυτή η κούραση δεν θα περάσει

Και ότι δεν θα με τροφοδοτήσεις με δανεικές υποσχέσεις

Και θα συνηθίσω έτσι σε ξένες αγκαλιές

Όμως ξέρω οτι θα φτιάξω μια ιστορία αγάπης αξιοζήλευτη

Οι αδελφές ψυχές δεν βρίσκονται δημιουργούνται

Και για εμένα υπήρξες η Ιθάκη

Όμως αυτή η συνήθεια τον ανθρώπων να θεοποιούν το αντικείμενο του πόθου τους μήπως και κερδίσουν την αθανασία ,τους φυλακίζει στα όρια μιας απατηλής μοναδικότητας.

Αυτό που νιώθω για εσένα είναι πολύ έντονο για να είναι μονόπλευρο

Είναι πολύ έντονο για να μην μοιράζεται σε δυο σώματα

Πολυ βαρύ για να το κουβαλήσει μια ψυχή

Αγάπη μου

Σήμερα πήγα με τον μπαμπά μου βόλτα στη λίμνη

Το ραδιόφωνο έπαιζε παλιά τραγούδια

Και μπήκε ένα τραγούδι που είχε αφιερώσει κάποτε ο μπαμπάς μου στον πρώτο του έρωτα

Ένιωσα την καρδιά του να σφίγγεται απλά από τον τροπο που διασταλθηκαν οι κόρες των ματιών του από στοργή.

Και τότε κάρφωσε το βλέμμα του στον δρόμο και είπε : που είσαι Αλεξάνδρα;

Ψαχουλευε το κενό για κάτι που να την θυμίζει

Η Αλεξάνδρα πέθανε πριν κάποια χρόνια από καρκίνο

Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν δουλεύει κανένα επουράνιο αγγελάκι για εμάς τους δυο

Οτι άμα δεν αποφασίσεις ότι η αγάπη μας είναι πολύ δυνατη για να την αναβάλεις

ότι δεν είναι το ευτυχισμένο φιναλε αλλά το ταξίδι προς τα εκεί

Θα με χάσεις

Οι άνθρωποι δεν είναι αιώνιοι

Κάποια στιγμή

Σε πολλά χρόνια

Θα βρεις τον εαυτό σου να δακρύζει με τραγούδια στο ραδιόφωνο

Και θα προσπαθείς με όση ενέργεια σου έχει απομείνει να μην ξεμπλέξεις από τα χείλη σου το όνομα μου

Γιατί η κόρη σου θα κάθεται στην δίπλα θέση

Και το όνομα που θα ξεχυθεί από τα χείλη σου

Δεν θα είναι εκείνο της μαμάς της.

[xehasmenesithakes]

7/8/22

Και θα λεγα τοσα πολλα,γιατι ετσι συνηθίζω να κανω,ξερω να εκφραζομαι,να αναλυομαι,να με εξηγω.

(Το αγαπω πολυ αυτο το κομματι μου,ειναι ενα απο τα πραγματα που με κανουν αυτον που ειμαι)

Ειχα τοσα που ηθελα να σου πω.Δεν υπαρχει ακροαση ομως, και πλεον ουτε φωνη.Σε φοβηθηκαν οι λεξεις.Σε φοβηθηκε η ιδια η εκφραση.Σε φοβαμαι εγω.Αυτος ο νεος φοβος που αφησα να ανθισει,που αφησες να με τρομαζει οταν παω να εξηγησω.Παλευω να τον σκοτωσω,πριν με σκοτωσει αυτος.Πριν με κανει καποιον αλλο,αλλον ενα βουβο. (Αναρωτιεμαι ποσο σε ταραζει αυτη η αναστατωση στην ησυχια σου,αναρωτιεμαι αν ακους τη φωνη μου την ωρα που διαβαζεις αυτες τις λεξεις).Θελω να την ακους.Χαραμησα τοσες λεξεις μου προσπαθωντας να εξηγησω.Τοσες σπαταλες εκανα,σχεδον τις εριξα, τοσο ευκολα που στις εδινα,τοσο ευκολα που σε αφηνα να τις απορριπτεις.Τωρα αρνουνται πεισματικα να στοιχηθουν σε προτασεις,δεν θελουν να τις νιωσεις.Σου αξιζει να μη ξερεις.Σου αξιζει η σιωπη.Μονο το σ’αγαπω ,παρεμεινε ατρωτο,μονο αυτο θελει να ακουστει. .Ξεχασες ποσο ευαισθητος ημουν,και δεν ειμαι ανθρωπος που κρατα κακιες,αλλα δεν θα σου πω ψεμματα,εχω πικρη γευση στα χειλη ακομα.Δεν το αξιζα και στο χειροτερο λαθος δεν θα το αξιζα παλι.Τα χερια που με στησανε,τα ιδια με γκρεμισανε.Και το προσωπο σου μια θυμιζει αγαπη,μια τιμωρια.Ο θυμος σου σε αφησε να ξεχασεις ποιον εχεις απεναντι σου,και στο χρεωνω,δεν ηταν ποτε ηρεμη η θυελλα,απλα μετα την διαλυση δεν υπαρχει αποηχος.Τωρα καθε κουβεντα σπαει μια σιωπη που δεν ξερω αν θα εχει τελος.Ξερω τι σημαινει να εισαι αδειος και ξερω οτι εισαι αδεια απο θεληση.Ειμαι αδειος και γω ομως.Δεν θα προσπαθησω για σενα επέτρεψε μου να θεωρω πως δεν το αξιζεις.Ας φυσηξει ο αερας που φοβασαι,και ας μην αφησει τιποτα ορθιο.Και ας βρεξει οσο θελει,μεχρι να γινουν τα εδαφη γονιμα.Θα μας λυτρωσει και τους δυο μας απο τον πονο,γιατι στην τελικη κανεις μας δεν τον αξιζε,δυο ψυχες που προσπαθησαν αγνα να ενωθουν ειμασταν.Και νιωθω οτι για να ποναει τοσο η αποσυνδεση,μαλλον για μια στιγμη τα ειχαμε καταφερει. Ας φυσιξει ο αερας τον εχω αναγκη,μα διαολε,στο ορκιζομαι,να ξεχαστεις δε θα μπορεσεις ποτε.Καποιος απλος θα λεγε,ποσο γλυκα καταφερε να μας ξεγελασει ο ερωτας.Μα εγω τα ονειρα μας τα πιστεψα,οσα υποσχεθηκα,οσα ενιωσα,οσα ειπα τα εννοουσα.Και ο ερωτας σου ολος,ειναι οτι πιο ωραιο εχει συμβει στη ζωη μου.Και ναι η ζωη ειναι μεγαλη και θα ζησουμε πολλα ωραια γιατι ετσι πρεπει,μα αυτο που σου λεω δεν αλλαζει.Σε αγαπω τοσο πολυ.Αυτο υπερισχυει απο ολα.Αυτο ειναι η νικη μου,η υποσχεση μου.Ηταν ιδιαιτερο,ειναι ιδιαιτερο,αυτο που υπαρχει αναμεσα σε μενα και σενα,παντα θα ναι.Σε σκεφτομαι πολυ τελευταια,νιωθω οτι ειμαι στο τελευταιο σταδιο.Αυτο της αποδοχης.Αποδεχομαι την κατασταση.Δεν θα σου πω ψεμματα πιστευω σε εκεινη τη μερα που ο ηλιος θα ανατυλει και τα χωματα θα ναι γονιμα ξανα για μας τους δυο.Αλλα και αν η μερα αυτη δεν ειναι γραφτο τελικα να ερθει,θελω να πιστευω οτι το συμπαν ξερει τι κανει,και μας προσεχει.Δεν θελω αλλο να πονας για μενα,εχω τοση τρυφεροτητα για σενα,απορω με μενα,αλλα καταβαθος δεν απορω γιατι ξερω οτι εισαι κομματι του εαυτου μου.Σε φιλω γλυκα,καρδια μου.Να τα ζησεις ολα εντονα,αυτο θελω,και αμα ειναι να ξεχαστω,ας ξεχαστω γλυκα σαν ονειρο.Παντα κατι μεσα μου θα σε περιμενει.Θα μαθω να ζω με αυτο.Εντονα.Παντα.Θα μας κλεισω με τρεις τελειες τωρα και θα αφησω το χρονο να προσθεσει οσες θελει,μεχρι την νεα εποχη.Δεν τις φοβαμαι…ετσι και αλλιως ξερουμε και οι δυο τι σημαινουν. .Χαρης

[poutourouuuu]

Αααν μου ελεγες πριν ενα χρονο τετοια μερα οτι θα ενιωθα τετοιες τυψεις για το μεταξυ μας i would have laughed in your face

[femalemusketeer]

Τι ειναι ο Αυγουστος;

Ισως ειναι η παρεα, αργα το βραδυ σε ερημες ξαπλωστρες. Σημερα γνωρισες τους μισους, και δεν θα τους ξαναδεις ποτε μαλλον. Ο ενας σου στελνει μηνυματα, και καρτερας να στειλει και ο φιλος του, που τον ειδες τελευταια φορα παιδακι, και τωρα εγινε ολοκληρος ανθρωπος. Ο φιλος δεν σου στελνει, και εσυ απαντας στον πρωτο. Καλοκαιρι, γιατι οχι;

Ισως ειναι το διαβασμα της εξεταστικης, που ηταν τοσο μακρινη μα τωρα πλησιαζει μερα με τη μερα. Ο ηλιος καιει, η θαλασσα μουρμουριζει, κι εσυ τρεχεις να μαζεψεις τα σπασμενα, να μπαλωσεις τις κραιπαλες του Μαη με ατσαλες βελονιες.

Ισως ειναι το ξημερωμα, οταν καθεσαι και κοιτας τον ηλιο να ξεμυτιζει στον οριζοντα. Δεν πρεπει να εισαι εκει, πρεπει να εισαι στο κρεβατι σου. Παρεα δεν υπαρχει τωρα, μονο εσυ, και τα κυματα, αντε και κανα βιβλιο, και ο οριζοντας που αλλαζει, σταματά να πενθει το χτες, βγαζει τα μαυρα, βαζει ροζ και γαλαζια και χρυσα, και υποδεχεται το σημερα.

Ισως ειναι να καθεσαι να διαβαζεις ενα βιβλιο στο ιδιο παγκακι οπου διαβασες καποτε αλλα τοσα. Να καθεσαι στον σταθμο χωρις να περιμενεις τρενο. Περιμενεις απλα τον χρονο να περασει, ηρεμεις μεσα στη γλυκια ακινησια του καλοκαιριου.

Ισως ειναι να τραβας την χρεωστικη οπου μολις εβαλες λεφτα απο το πορτοφολι, και να στεκεσαι να κοιτας για μια στιγμη τα εισιτηρια του νησιωτικου κτελ. Και υποσχεσαι στον εαυτο σου οτι του χρονου θα πας ξανα, μιας και ο χρονος τελειωνει για φετος, αλλα μεσα σου σκιρταει η αμφιβολια. Ειμαστε νεοι και ολα πρεπει να γινουν τωρα, πριν μεγαλωσουμε, πριν γερασουμε, πριν χαθουμε στα χρονια και τις υποχρεωσεις.

Ισως Αυγουστος σημαινει μελαγχολια. Να μετρας τις μερες που ερχονται ξανα και ξανα και να μη βγαινουν αρκετες, να κοιτας προς τα πισω και να αναρωτιεσαι οι υπολοιπες που πηγανε. Να σου λειπουν προσωπα, μερη, εμπειριες, που ισως τα ειχες καποτε, ισως και οχι. Να αναμενεις την αρχη της πραγματικης ζωης για αλλη μια φορα, βουτηγμενος στον φοβο και τη φριχτη αυτη νοσταλγια.

Αυτο το τελευταιο, θα το ονομαζα Αυγουστο. Νοσταλγια, μελαγχολια, θλιψη, περιγραφονται τοσο καλα με αυτη τη μια λεξη. Δεν το κανω. Δεν μπορω. Γιατι, στο συμπερασμα, οποιου μηνα ονομα και να τους δωσω, παλι θα ταιριαξει. Αυτη η σιωπηλη αναμπουμπουλα του μυαλου ειναι παντα εκει, παραμονευει ή επιτιθεται, οποτε απλα την αποκαλω με το ονομα μου.

Οσο για το τι ειναι, τελικα, ο Αυγουστος, ομολογω πως δεν εχω απαντηση.

#greek post #greek tumblr #ελληνικο ταμπλρ #ελληνικο ποστ #γρεεκ ποστ #οταν δεν στελνει και εσυ διαβαζεις καζαντζακη στα διαλειμματα των μαθηματικων #ελληνικα #η οπ δεν ξέρει να ταγκάρει #η οπ εχει προβληματα #ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΕΙ Ο ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ΓΑΜΩΤΟ #i'm hopped up on nicotine and 100% sleepless and this came of it

[companionofthemoon]

Μικρη κυρια ειχα βρει και διαβασει βιβλιογραφια πριν ενα χρονο, το ειχα ξεχασει και ξαναεψαχνα ματαια ολο το απογευμα.

[ta-oneira-kostizoyn]

«Μια ωρα»

Λενε πως μια νυχτα, ενω κοιμουνται ολοι στο σπιτι, σηκωνεται ο μικρος Ερνεστο, πεντε χρονων, απο το κρεβατι του και πηγαινει στο δωματιο των γονιων του. Στεκεται κοντα στο κρεβατι απο τη μερια του μπαμπα του και, τραβωντας τα σκεπασματα, τον ξυπναει.

«Ποσα λεφτα βγαζεις, μπαμπα;» τον ρωταει

«Τι;.. Πως;» ρωταει ο μπαμπας αγουροξυπνημενος.

«Ποσα λεφτα βγαζεις απο τη δουλεια σου;»

«Αγορακι μου, ειναι δωδεκα η ωρα..Ειναι νυχτα, πηγαινε στο κρεβατακι σου να κοιμηθεις.»

«Ενταξει μπαμπα, θα παω. Πες μου, ομως, ποσα βγαζεις απο τη δουλεια σου;»

Ανασηκωνεται ο μπαμπας στο κρεβατι, και προσπαθωντας να πνιξει τον θυμο του τον διαταζει:

«Στο κρεβατι σου αμεσως. Αυτα τα πραγματα δεν ειναι για σενα! Και μαλιστα να ρωτας μες στα μαυρα μεσανυχτα!» και με τεντωμενο το δαχτυλο του δειχνει τη πορτα.

Ο Ερνεστο κατεβαζει το κεφαλι και γυριζει στο δωματιο.

Το επομενο πρωΐ ο μπαμπας σκεφτεται πως ισως ηταν υπερβολικα αυστηρος με τον Ερνεστο. Η περιεργεια του παιδιου δεν αξιζε τετοια επιπληξη. Το βραδυ στο φαγητο, για να επανορθωσει, αποφασιζει ο μπαμπας να απαντησει στο παιδι:

«Σχετικα μ’αυτο που με ρωτησες τη νυχτα, Ερνεστο, ο μισθος μου ειναι 2.800 πεσος, με τις κρατησεις ομως μου μενουν 2.200.»

«Ουου!.. βγαζεις πολλα, μπαμπα!» του λεει ο Ερνεστο.

«Οχι και τοσα αγαπη μου, εχουμε πολλα εξοδα.»

«Ααα.. και δουλευεις πολλες ωρες;»

«Ναι μωρο μου, πολλες ωρες.»

«Ποσες μπαμπα;»

«Ολη μερα, αγορι μου, ολη μερα.»

«Ααα..» συμφωνει ο μικρος και συνεχιζει: «Τοτε εχεις πολλα χρηματα, ετσι δεν ειναι;»

«Φτανουν πια οι ερωτησεις. Εισαι πολυ μικρος για να μιλας για χρηματα.»

Μετα πεφτει σιωπη στη τραπεζαρια, και σιωπηλοι πανε ολοι για υπνο. Τη νυχτα, μια νεα επισκεψη του μικρου Ερνεστο διακοπτει τον υπνο των γονιων του. Αυτη τη φορα στο χερι του κτραταει ενα χαρτι με κατι ορνιθοσκαλισματα που μοιαζουν με νουμερα.

«Μπαμπα, μπορεις να μου δανεισεις πεντε πεσος;»

«Ερνεστο.. ειναι δυο η ωρα, ειναι νυχτα!!!» διαμαρτυρεται ο μπαμπας.

«Ναι, αλλα.. μπορεις σε παρακαλω..»

Εκεινος ομως δεν τον αφηνει να τελειωσει τη φραση του.

«Αυτο ηταν λοιπον το θεμα. Γι’ αυτο εκανες ολες αυτες τις ερωτησεις για τα λεφτα, αναιδεστατο παιδι. Πηγαινε αμεσως στο κρεβατι σου πριν σε πιασω και σου τις βρεξω με την παντοφλα.. Φυγε απο ‘δω. Εμπρος. Στο κρεβατι σου!»

Ακομη μια φορα, τωρα ομως με σουφρωμενα χειλη, παει προς την πορτα ο Ερνεστο, σερνοντας τα ποδια.

Μιση ωρα αργοτερα, ισως γιατι καταλαβε οτι ηταν υπερβολικος, μπορει και μετα απο μεσολαβηση της μαμας, ή απλως γιατι η ενοχη δεν τον αφηνε να κοιμηθει πηγαινει ο μπαμπας στο δωματιο του παιδιου. Απο την πορτα τον ακουει να σιγοκλαιει, σχεδον χωρις να ακουγεται.

Καθεται στο κρεβατι διπλα του και αρχιζει να του μιλαει.

«Συγχωρεσε με που σου εβαλα τις φωνες, Ερνεστο, ειναι ομως δυο τα ξημερωματα κι ολος ο κοσμος κοιμαται.. Κανενα μαγαζι δεν ειναι ανοιχτο τετοια ωρα.. Δεν μπορουσες να περιμενεις ως το πρωΐ;» 

«Ναι, μπαμπα» απανταει ο μικρος μεσα σε αναφιλητα.

Ο μπαμπας βαζει το χερι στη τσεπη και βγαζει το πορτοφολι του απ’ οπου παιρνει ενα χαρτονομισμα των πεντε πεσος. Το αφηνει στο κομοδινο και του λεει:

«Οριστε λοιπον τα χρηματα που μου ζητησες.»

Ο μικρος σκουπιζει τα δακρυα του με το σεντονι, πηδαει απο το κρεβατι, παει στη ντουλαπα του, παιρνει ενα μεταλικο κουτι και βγαζει απο το κουτι μερικα κερματα και κατι λιγα χαρτονομισματα του ενος πεσο. Βαζει τα πεντε πεσος μαζι με τα αλλα και μετραει με τα δαχτυλα του ποσα χρηματα εχει.

Μετα παιρνει στα χερια του τα χρηματα και τα βαζει πανω στο κρεβατι μπροστα στον μπαμπα του που ολη αυτη την ωρα τον παρακολουθει χαμογελωντας.

«Τωρα μαλιστα!» λεει ο Ερνεστο, «Φτανουν ισα ισα. Εννια πεσος και πενηντα λεπτα.»

«Μπραβο, πολυ ωραια, αγορακι μου. Και τι θα τα κανεις αυτα τα λεφτα;»

«Μου πουλας μια ωρα απο τον χρονο σου, μπαμπα;»

#greek tumblr

[paranoia-me-podia]

παμε να κλεισουμε αλλο ενα κεφαλαιο.

Δεν θα παω αρκετα πισω στον χρονο, θα αρκεστω απο το καλοκαιρι του 2021 μεχρι και πριν 1 μηνα. Εκει που αρχισαν ολα και εγω δεν ειχα καταλαβει τιποτα. Ηταν η περιοδος που περνουσες δυσκολα, ησουν αδυναμη ψυχολογικα και εψαχνες τροπο διαφυγης απο την ��ατασταση που βρισκοσουν. Σου σταθηκα οσο μπορουσα να επεμβω, να "βοηθησω" αλλα πανω απ ολα να σου συμπαρασταθω αλλα ποιο ηταν το ευχαριστω σου; να με θαβεις και να φτιαχνεις δικες σου "αληθειες". Ευτυχως δεν περασε καιρος απ'οταν συζητησα με την μητερα μου και με πονηρεψε γιατι ενδεχομενως ακομα να πετούσα χαρταετο και εσυ να επαιζες το καλα μαθημενο πλεον παιχνιδι σου. Τα ακριβη της λογια λοιπον που δεν ξεχασα λεπτο ηταν "αφου η "1" σε κραζει η "2" γιατι στα λεει και εξακολουθει να κανει παρεα μαζι της;" ελα ντε. Θυμασαι; μαζι την κραζαμε! και το 85% που κραζαμε εσυ το ξεκιναγες με αφορμη καποιο τσακωμο σας, μετα ναι διψουσα και εγω να μαθω. Ερχοσουν σε μενα και μου παρουσιαζες ενα εξωφρενικα μεγαλο τοξικο ψεμα, μου παρουσιαζες την "1" λες και ηταν τερας και οταν ελεγα "η 1 τα εκανε αυτα;" ελεγες "ναι εχει αλλαξει δεν ειναι αυτη που ξερεις", κιομως οταν την συνατησα δεν ειδα καμια αλλαγη, εσυ εχεις αλλαξει οχι εκεινη. Και πριν σκεφτεις ή πεις οτι "γιατι εσυ λιγα εχεις πει για την "1";" οχι δεν εχω πει λιγα! και ό,τι εχω πει και ό,τι θυμαμαι να εχω πει για εκεινη τα ξερει ολα, δεν εχω λογο να κρυφτω πισω απο το δαχτυλο μου οπως εκανες εσυ οταν σου ειπα οτι ξερω τι εχεις πει για μενα, που ξερεις την αληθεια; δεν με απασχολει και καθολου και ξερεις γιατι; γιατι ξερω οτι στο 50% της φιλιας μας δεν ησουν αληθινη, ακομα και μεχρι το τελος δεν μπορεσες να παραδεχτεις οτι ναι ειπα αυτο κ αυτο για σενα, αντιθετως πηγαινες να κρυφτεις. Πιστεψε με αν οντως μου ελεγες εστω αργα την αληθεια μπορει να ηταν αλλιως τα πραγματα τωρα, γιατι τουλαχιστον θα εβλεπα μια αλλαγη ή εστω μια ωριμοτητα. Δεν εχω ομως αναγκη πλεον απο τιποτα. Δεν μετανιωνω για τον χρονο που περασαμε μαζι, ναι σε εναν βαθμο καλα περασα. Ισως ολα αυτα για να κλεισω μια και καλη το κεφαλαιο επρεπε να στα πω κανονικα και οχι να τα γραφω εδω αλλα οπως εκλεινα κεφαλαια με την "1" ετσι θα κλεισω κεφαλαιο και με σενα εδω, ειναι αλλωστε το "ημερολόγιο" μου. Θυμαμαι τις φορες που προσπαθουσα να βρω κατι να κανουμε μαζι, να συζητησουμε κλπ και με κουραζε, "δεν ειναι ετσι οι φιλιες" ελεγα μεσα μου αλλα παρολα αυτα προσπαθουσα για να μην χαθουμε. Αν με ρωτας δεν ξερω γιατι προσπαθουσα τοσο, γιατι προσπαθουσα να κρατησω μια κατασταση οταν η αλλη πλευρα απλα με κραζει οταν δεν ειναι μαζι μου; Που το ηξερα οτι συμβαινει αλλα και παλι δεν εφευγα, ακομα ψαχνω τον λογο αφου δεν ειχα να κερδισω κατι μεσα απ ολο αυτο. Να και κατι που δεν ξερεις, οταν βρεθήκαμε με την "1" εγω τα ξεκινησα ολα και εκεινη στην αρχη δεν μιλησε και επεμενα "ελα αφου το ξερω οτι με χει κραξει, πες τι εχει πει για μενα", μαλλον σου χαλασαμε τα σχεδια γιατι δεν περιμενες αυτη την εξελιξη. Το χαρηκα κιολας που δεν σου ειχα πει οτι μιλησαμε και ειπαμε να βρεθουμε γιατι το βλεμμα σου οταν το εμαθες τα απαντησε ολα!

Και οχι δεν τα γραφω ολα αυτα για να το δεις και να νιωσεις ασχημα (αν νιωσεις) ή γιατι θελω καποια απαντηση, γραφω τα γεγονοτα και τις σκεψεις μου. Δεν περιμενω καμια απαντηση και τιποτα αλλο γενικα, οπως σου ειπα και απο το μηνυμα "ας πουμε οτι εκλεισε ομορφα ενας κυκλος χωρις κακια" απλα μπορεις να το αγνοησεις γιατι αν το εγραφα σε χαρτι δεν θα το ηξερες καν, ισως μεσα απο αυτο καταλαβεις και καποια πραγματα (αν δεν τα εχεις καταλαβει ηδη).

Και εγω και η "1" σου δωσαμε τα "παντα" και δεν μιλαω απαραιτητα για υλικα αγαθα και εσυ δεν εκτιμησες τιποτα και σε περιπτωση που σκεφτεις κοντρα σε αυτο που λεω, αν οντως εχεις εκτιμησει εστω και το ελαχιστο απ ολα αυτα δεν θα εκανες οτι εκανες για 2 χρονια.

Ελπιζω πραγματικα ολα να πανε στη ζωη σου οπως τα θελεις και να ζησεις την ζωη που θελεις να ζησεις αλλα ευχομαι μεσα απο αυτο που διαβασες, εζησες και σε ενα βαθμο δημιουργησες να κρατησες κατι και να μην κανεις τα ιδια λαθη ξανα και σε σενα και στον κυκλο σου γιατι μονο ατομα θα χανεις και δεν θα κερδιζεις. Γιατι οπως λεει και μια γνωστη παροιμια, ο ψευτης και ο κλεφτης τον πρωτο χρονο χαιρονται, ε εσυ χαρηκες και λιγακι παραπανω.

Καλη συνεχεια σε οτι κ αν κανεις και καλη ζωη να εχεις!

[leviackerman777]

Η ιστορια επαναλαμβανεται,γνωριζω μια καταπληκτικη κοπελα στο πιο απιθανο μερος με τον πιο απιθανο τροπο.Δημιουργειται μια σχεση αθωα αγνη ,σχεση οχι ερωτικη ουτε σεξουαλικη αλλα εκτιμησης κρυφης αγαπης(ισως).Με τους μηνες ερχομαστε κοντα παρα τις οποιες αναταραξεις ανα καιρους μιλαμε τα λυνουμε κ ειμαστε ακομα πιο κοντα.Μεσα μου οσο και αν προσπαθω να το καταπολεμησω νοιωθω αισθηματα βαθυα (δεν ειναι στοχος μου το σεξ οπως γινοταν με ολες τις αλλες) αλλα τα καταπιεζω γιατι ξερω οτι στο τελος θα χαλασει λεω μεσα μου “νικο δεν μπορω να το υποστηριξω δεν μπορω να την κανω χαρουμενη να της δωσω αυτο που θελει”.Νοιωθω ανικανος που δεν μπορω να κανω πραγματα που ισως για αλλους ειναι απλα καθημερινα,χανω ατομα απο αυτο και με πληγωνει,αυτη την στιγμη που τα γραφω αυτα ποναω 19/4/2023 μεσημερι βροχερη μερα τωρα ανοιξε ο καιρος και κανω σκεψεις ισως να παω περπατημα κ κολυμπι θαλασσα αργοτερα,ομως μεσα μου ποναω νοιωθω απογνωση θελω να γινουν τα πραγματα οπως πριν να πηγαινω θαλασσα να ερχεται μετα η να ειναι εκει ηδη,με την πρωτη οπτικη μας επαφη να χαμογελαμε να χαιρομαστε με την παρουσια ο ενας τους αλλου,να μιλαμε για τα παντα να χανομαστε στις συζητησεις με φοντο την θαλασσα να περνανε οι ωρες σαν λεπτα να νοιωθω τελεια ωραια μαζι της ,να φτανει η στιγμη που πεινασε και θελει να γυρισει να γυριζουμε μαζι να φτανει ο δρομος του αποχωρισμου που κοιτιομαστε ισως λιγο αμηχανα λεμε ενα γεια θα τα ξαναπουμε κοιτιομαστε λιγο ,νοιωθω μια αναγκη να την παρω αγκαλια να την φιλησω αλλα δεν ξερω αν αισθανεται το ιδιο(μαλλον οχι) και φοβαμαι την απορριψη αλλα κυριως μην το χαλασω ολο αυτο το παραμυθακι και απλα τα κραταω μεσα μου λεω ισως την επομενη φορα,οι φορες πανε και ερχονται ,καποτε φτανει το τελος ,σκεφτεσαι ολες τις στιγμες που ειχατε μαζι και τις εκτιμας παραπανω τωρα ,ποσο τυχερος ησουν που εφτιαξες αυτες τις στιγμες μαζι της ,πως θα επρεπε πολλες φορες να ζεις το ΤΩΡΑ παραπανω και να μν σκεφτεσαι το χτες η το αυριο,χαχαχ η πλακα ειναι ξεκινησα να γραψω ενα μικρο κειμενακι και δεν σκεφτομαι καν τι λεω απλα μου βγαινουν αυθορμητα , το θελω αυτο το ατομο τελικα?η απλα το εχω αναγκη?σκεψεις πολλες οι περισσοτερες δεν εχουν συγκεκριμενη απαντηση νοιωθω τοσο μπερδεμενος τοσο ευαλωτος τοσο ΑΝΙΚΑΝΟΣ που δεν μπορεσα να την διεδικησω εστω και με τις λιγες πιθανοτητες που υπηρχαν,ο πονος ειναι μεγαλυτερος απο οσο μπορω να αντεξω (ελπιζω για την ωρα) ελπιζω με τον καιρο να γινει πιο διαχειρισιμο να μην την σκεφτομαι και να ποναω (θα γινει αραγε?) το μονο σιγουρο θα μεινει χαραγμενη μεσα μου για παντα οπως και η κασσι που ναι μεν δεν ποναω οπως τοτε αλλα παντα θα την σκεφτομαι για τις ομορφες στιγμες που μου χαρισε , νοιωθω τοσο τυχερος που καταφερα να γνωρισω 2 τοσο απιστευτες γυναικες (ημουν ΑΝΙΚΑΝΟΣ να τις κανω χαρουμενες,ημουν ΤΟΞΙΚΟΣ ,ΠΑΡΤΑΚΙΑΣ,ΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ....στην πλειοψηφια των περιπτωσεων χωρις να το θελω ,ακουγεται περιεργο ετσι?τρελο ισως?) αλλα εκατσαν με αγαπησαν με τον τροπο της η καθεμια μου εδειξαν τον εσωτερικο τους κοσμο,ηθελαν να με βοηθησουν αλλα στο τελος ειμαι ΑΝΙΚΑΝΟΣ να υποστηριξω κατι τετοιο ,τοσο καλες κοπελες.Ποναω πολυ και σκεφτομαι οτι δεν εχω βαλω σωστα σημεια στιξης στο κειμενο και θα βγει κουραστικο οταν το διαβασω ξανα ισως μετα απο λιγο ισως αυριο ισως μετα απο 1 μηνα απο 1 χρονο... Ποσο σωστο να απολαμβανεις το ΤΩΡΑ και την καθε στιγμη,η χαρα η ευτυχια ειναι κατι πολυ απλο και μπορει να ερθει παντου και με τον πιο απιθανο η συνηθισμενο τροπο.Νοιωθω οτι κουραστικα πραγματικα δεν ξερω πως εφτασε τοσο μεγαλο το κειμενο αυτα βγηκαν μεσα απο την καρδια μου σε μια περιοδο μεγαλου πονου και στεναχωριας ,χαμενος στις σκεψεις μου στην ζωη γενικα προσπαθωντας να επιβιωσω σε αυτο που αλλοι αποκαλουν θειο δωρο εγω το αποκαλω ΜΑΡΤΥΡΙΟ/ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ αλλα μεσα σε ολο αυτο το διαρκες μαρτυριο υπαρχουν και οι φωτεινες στιγμες/περιοδοι που υπηρξα χαρουμενος που ενοιωθα ειχα στοχο και νοημα στην ζωη ...

Νικος

[eclecticstarlightblogger]

Δημοσίευμα σοκ για τον πρωταγωνιστή του Dragon’s Den: Κυρία Σακελλαροπούλου ο καλεσμένος σας με τα σανδάλια έβγαλε 4,5 εκατομμύρια από μεταπώληση ακινήτου σε ενα χρονο;

Γραφει ο Γιαννης Ντάσκας Εβγαλε η κυρία Αικατερίνη και πλήρωσε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και αγόρασε αυτό το σπίτι σε σουπερ μοντέρνα πολυκατοικία.Φοβερή επιλογή και για την εταιρεία που βρήκε μια τόσο διακεκριμέμνη πελάτισα,ύστερα μεγαλούργησε στις επενδύσεις στις ΑΠΕ και πριν και μετά στις κατασκευές. Αλλά φοβερή επιλογή και της Αικατερίνης γιατί το σπίτι που […] Δημοσίευμα σοκ για τον…

View On WordPress

[petamouthnmpurasou]

Πριν ενα χρονο τέτοια μερα διάβαζα για πανελλήνιες και έκλαιγα που το όνειρο μου έμοιαζε να παραμένει " όνειρο"

Τώρα, ενα χρονο αργότερα, διαβάζω για την εξεταστική αυτού του "ονείρου"..

This is a sign για να μην τα παρατήσεις ποτέ.

#petalouditsa

[nofuckinlabels]

Έχοντας βιωσει πολλα ατομα, αυτο που μπορω να πω ειναι οτι πρεπει να παρατηρεις αμα εισαι περηφανος για το ατομο που εισαι οταν εισαι μαζι τους. Τα σωστα ατομα θα σε κανουν να ερωτευτεις τον εαυτο σου, οχι επειδη τα χρειαζεσαι να σε γεμισουν η επειδη δεν εισαι ηδη καλα με εσενα αλλα επειδη ο τροπος που θα σε κοιταζουν θα φωναζει σε θαυμαζω.

Ειτε πλατωνικα ειτε ερωτικά εχω ζησει ανθρωπους που με εκαναν να νιωθω οτι πρεπει να τους αποδειξω ποσο αξιζω. Να τους κανω να με ερωτευτούν. Υπαρχουν και αλλα ατομα που εχουν θαυμασει τον τροπο που υπαρχω και δεν χρειαστηκε ποτε να κανω τίποτα για να ξερω μεσα μου οτι τους κανω καλο

Δεν μαρεσει να συγκρινω ανθρωπους. Κανεις δεν ειναι ιδιος με καποιον αλλον ομως αμα ενιωσα κατι πολυ εντονα αυτον τον χρονο ηταν ποσο έντονη μπορει να γινει η πλατωνικη αγαπη

Η καλυτερη μου φιλη, μου στελνει καθε μερα μήνυμα το πρωι και παντα βρισκει ενα καινουργιο υποκοριστικό για να συνοδεύσει το καλημερα της. Με παιρνει τηλεφωνο με το που δει οτι δεν ειμαι καλα και το καταλαβαινει απο τον τροπο που αναπνεω αν εχω κατι. Με θαυμαζει και το βλεπω απο τον τροπο που εχω εμποτίσει με τις συνηθειες μου τις δικες της. Στελνουμε φωτογραφιες απο ολα τα μερη που παμε και δειχνουμε η μια στην αλλη . Και πριν ανεβασει κατι στο βισκο παντα με ρωταει αμα μου αρεσει

Βλεπουμε χαζες σειρες ολη μερα και προσπαθουμε να ταυτίσουμε τους χαρακτηρες με ατομα απο την ζωη μας. Ξερω πως οτι και να κανω μαζι της θα ειναι υπεροχο γιατι απλα θα ειμαστε μαζι.

Αναγνωριζω πως ειμαι πολυ τυχερη που εχω βιωσει τετοια αγαπη . Και που την βιωνω καθε μερα ολο και περισσοτερο

Θα μπορουσα να γραφω ωρες για αυτο το πλασμα που χωρις να μπορω να προσδιορισω γιατι με εκανε να νιωσω οικιες τις πιο απόκοσμες πληγες μου

Εχω εναν φιλο ο οποιος θα εκανε τα παντα να με δει εστω και για 10 λεπτα. Ερχεται με το ποδηλατο η με τα ποδια στο σπιτι μου παρολο που ειναι μακρια και με αφηνει παντα να επιλέξω που θα παμε γιατι του αρκει να ειναι μαζι μου. Αληθεια πιστευω οτι με βλεπει ως ενα απο τα πιο ομορφα κοριτσια και ενω δεν ειναι ερωτευμενος μαζι μου με εκανε να ερωτευτω τον εαυτο μου.

Με εχει αφησει να υπαρξω γ χειροτερη εκδοχη του εαυτου μου και μετα η καλυτερη

Με εχει αφησει να του μεταφερω το παθος μου για την ποιηση και την λογοτεχνια και την τεχνη

Γιατι αναγνωριζει κομματια μου μεσα σε ολα αυτα.

Η μητερα μου απο μικρη μου εμαθε πως κρυβω εναν θεο μεσα μου. Με εκανε να νιωθω πως εχω κατι το υπερφυσικο. Ασχολείται με ταρω γιογκα διαλογισμο και την εξιταρουν τα αστρικα ταξιδια τα εντονα χρωματα και η ασιατικη κουλτουρα

Μου εμαθε να αγαπαω με εναν τοσο τρυφερο τροπο και να ξερω να βγαζω δοντια οταν καποιος με πληγωνει.

Με εμπιστευτηκε με εναν πρωτόγνωρο τροπο που με εκανε να νιωσω γυναικα την στιγμη που εβλεπα κοριτσια γυρω μου

Ο μπαμπας μου - οσα προβλήματα και να εχουμε- μου εδειξε οτι ειμαι η γυναικα της ζωης του. Απο μικρη με πηγαινε σε ολον τον κοσμο γιατι ηθελε να εχω εμπειριες και εικονες. Δημιουργησε εκεινο το φιλτρο που εχει καθορίσει την ζωη μου. Πριν ακομα μπω στο γυμνασιο ειχα πιασει τον εαυτο μου να συγκινείται με ενα μπαλετο στην οπερα της Νεας Υορκης. Σε μια ταινια του woody allen η σε ενα τραγουδι της edith piaf

Ο αδερφος μου ειναι το πιο ιδιαιτερο παιδι που θα γνωρισω πουε στην ζωη μου. Αγαπα χωρις να περιμενει τιποτα . Δεν εχει ιχνος εγωισμου. Αμα σε αγαπαει θα σου το δειξει οτι και να εχει προηγηθει. Γιατι αυτο ειναι σωστο.

Ειναι ο Ζορμπας μου

Ειναι μια μικρη θεοτητα που εχει παγιδευτει σε ενα θνητο σωμα

Με αγαπησε με εναν τροπο που θα ηθελα πολυ να με αγαπησει στο μελλον το αλλο μου μισο

Θα μπορουσα να συνεχισω για ωρες. Ειτε υπαρχουν στην ζωη μου ακομα ειτε οχι. Υπαρχουν ατομα που με εχουν σημαδέψει . Εκεινα και η αγαπη τους

[xehasmenesithakes]

Δίνω δεύτερη φορα πανελλήνιες και έχω αγχωθεί παρα πολύ. Την πρωτη ενώ δεν είχα διαβάσει τόσο όσο έπρεπε πήγα με μια απόλυτη χαλαρότητα και δεν με ένοιαζε τίποτα. Για κάποιον λόγο είχα μια φωνή μέσα μου να μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά όπως και να έχει. Για το διάβασμα που είχα κάνει έγραψα το μέγιστο δυνατό που ήταν τα 16.500 μόρια. Φέτος για να πάω στην σχολή και κυρίως την πόλη που θέλω χρειάζομαι 18.000. Ενώ λοιπόν σε σχέση με πέρυσι γράφω δυο με τρεις βαθμούς πάνω από την αρχή της χρονιάς σε όλα τα διαγωνίσματα, διαβάζω περισσότερο και πιο ποιοτικά, έχω εξαιρετικούς καθηγητές, δεν πιστεύω καθόλου στον εαυτό μου, η φωνή που πέρυσι μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά έχει εξαφανιστεί. Είχα ξεκινήσει πολύ ωραία και ήμουν ήρεμη με μια απίστευτη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά. Όσο περνούσε ο καιρός άρχισα να φοβάμαι και να μπλοκάρω και αυτό άρχισε να φαίνεται και στο γραπτό και στην ψυχολογία μου και στην συμπεριφορά μου. Διακατέχομαι από μια απαισιοδοξία ότι ρε παιδί μου ναι μεν καλά θα γράψω αλλά όχι τόσο καλά όσο χρειάζεται για να πάω εκεί που θέλω. Και δεν δέχομαι κάτι άλλο από την συγκεκριμένη σχολή και την συγκεκριμένη πόλη. Θα περάσω το πιο άσχημο καλοκαίρι της ζωής μου αν γίνει κάτι και τα χάσω αυτά. Γενικά είμαι σε κρίση βλέπεις. Αλλά όχι μόνο αυτό. Ήταν πολύ δύσκολη χρόνια για εμένα από την άποψη ότι έπαθα υπαρξιακή κρίση, έχασα φίλους και πολλά άτομα, άλλαξα πολύ σαν χαρακτήρας και πριν πέντε μέρες (20 μέρες πριν γράψουμε) με χώρισε το αγόρι μου που τα είχαμε 1 χρόνο και τραβιόμασταν αλλά 3. Κατάλαβες; 4 χρόνια είχα στην ζωή μου έναν άνθρωπο που αγαπούσα και αγαπαω πολύ και σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή τα πράγματα είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο που απλά δεν μπορούσαμε να μείνουμε άλλο μαζί και βγήκαμε οριστικά ο ένας από την ζωή του άλλου. Γίνονται τόσα πολλά που δεν μπορώ να τα συνειδητοποιήσω καν. Αυτό όμως που με νοιάζει τώρα (και μετά θα συνειδητοποιήσω και όλα τα αλλά) είναι το τι θα γράψω στις πανελλήνιες. Γιατί αν δεν γράψω αυτό που πρέπει για να περάσω εκεί που θέλω τότε όλα αυτά που εγώ βίωσα φέτος ήταν άσκοπα και πολύ εύκολα θα μπορούσα αντί να κάτσω να δώσω 2η φορα να πάω στην σχολή που πέρασα πέρυσι (η οποία είναι αξιοπρεπέστατη και μαρεσει πολύ) και να είχα στο 100% μια άλλη ζωή χωρίς τον οριακό νευρικό κλονισμό. Αυτά. Εσύ πως πας;

Λοιπον να σου πω κατι!Σταματα να σκεφτεσαι!Εχεις διαβασει πολυ και θα γραψεις.Τωρα ειναι η στιγμη που πιστευεις στον εαυτο σου,δεν μπορεις να αγχωνεσαι για το τι θα γινει αν;Το καταλαβαινω οτι δεν ηταν αρκετο αλλα αν πριν ενα χρονο εγραψες 16.500 που ειναι παρα πολυ καλα,Εεε τωρα που το χειρ εξασκισει ενα χρονο παραπανω θα το σκισεις.Τιμα την προσπαθεια σου και πονταρε στον εαυτο σου ακομα και αν δεν νιωθεις 100 % σιγουρια.Αμα πας να σκεφτεις αρνητικα σεναρια κοβε κατευθειαν τη σκεψη.Θα τα καταφερεις,τελειωνει αυτο ολο.Οσο για το οτι εχεις αλλαξει το πιστευω καθως οι πανελληνιες ειναι μια διαδικασια που σε ωριμαζει παρα πολυ ,ειναι λογικο να χανεσαι με ανθρωπους γιατι εισαι σε μια φαση που γυρνας σελιδα ,Ενα κεφαλαιο κλεινει ενα ανοιγει.Αλλα ειναι οκευ .Το πιο καλο που μπορεις να κανεις ειναι να αφησεις τους ανθρωπους που θελουν να φυγουν απο τη ζωη σου να φυγουν για να δωσεις χωρο για τους ανθρωπους που ειναι να ρθουν.Καλη επιτυχια στις πανελλήνιες πες μου πως τα πηγες.

[just-some-stupid-teenager]

Μακαρι να είχες απαντήσει ενα χρονο πριν

Εε;

[femalemusketeer]

Οταν ηταν παιδι, ο πατερας μου φυτεψε ενα δεντρο στην αυλη, μια καρυδια. Ηταν πιο κοντη απο εκεινον, τοτε. Τωρα, ακομα κι μπορουσα να σταθω στους ωμους του, το δεντρο θα μας ξεπερνουσε και τους δυο. Μεγαλωσε η καρυδια, γερασε. Δεν βγαζει καρυδια, αλλα χαριζει απλετη σκια. Καποτε το ειχα σκοπο να φτασω το πιο ψηλο κλαδι, μα παραμεγαλωσα κι εμαθα τον φοβο πριν το καταφερω.

Οταν ημουν παιδι, φυτεψα ενα δεντρο στην αυλη, ενα κυπαρισσακι. Ηταν πιο κοντο απο εμενα, και καθε χρονο ελεγχα ποσο ψηλωσε. Κοντευε να με φτασει οταν αρρωστησε απο την ριζα, ξεραθηκε ολοκληρο, κι ενας βαρυς χειμωνας εσπασε τον λεπτο κορμο και το σωριασε. Το καψαμε μαζι με τα υπολοιπα ξερα στο χωραφι, και τωρα δεν ειμαι σιγουρη αν το θυμαται κανεις αλλος. Κι ομως εγω ονειρευομουν καποτε να το δειχνω στα παιδια μου, οπως μου εδειχναν εμενα καποτε εκεινη την καρυδια.

Αν δεν ξαναρθω ποτε εδω, δεν θα μεινει τιποτα σε αυτην την αυλη να με θυμιζει. Ισως αυτη ειναι η ανησυχια στην καρδια της υπαρξης μου. Οτι ολοι θα αφησουν κι απο μια καρυδια στον κοσμο, ενω εγω ειμαι καταδικασμενη στα νεκρα κυπαρισσακια, σταχτες ανακατεμενες και χαμενες στο χωμα στο διπλανο χωραφι, χαμενες στο περασμα του χρονου. Και οτι δεν θα καταφερω ποτε ουτε να σκαρφαλωσω μια καρυδια που θα βρω στον διαβα μου. Θα ειμαι παντα στο εδαφος, κοιτωντας το ψηλοτερο κλαδι του θεορατου δεντρου, φοβουμενη οτι θα πεσω αν προσπαθησω να το φτασω.

#με παρατησαν μονη μου στην αυλη και δεν μου κανουν καλο κατι τετοια λολ #αντε και καλο πασχα παιδια #οντως στεναχωριεμαι ακομα για κεινο το κυπαρισσι ηταν πολυ κριμα #η καρυδια παντως θα μας θαψει ολους #ελληνικο ταμπλρ #greek tumblr #ελληνικο ποστ #i'm hopped up on nicotine and 100% sleepless and this came of it #η οπ εχει προβληματα #απο τα ντραφτς