Herşeyin farkında olmak, herşeyi anlamak ama bunları dile getirememek, aile baskısı, etrafındakı sahte arkadaş sandıklarının yaptıkları, tecavüzler, hayatı anlamsız bulmak, savaşlar, açgözlü insanlar... içimizdeki fırtınaları daha da körükler... Bu yüzden işte sessizliğimiz ve bazen sessizlik bile gerçek değildir bizim için... Kafamızın içi seslerle doluyken sessizliğimiz gerçek ola bilir mi?...🌧️🌪️
Bazen nefesin kesilir. Nefes almak istersin ama sanırsın ki birileri dünyadaki bütün oksijeni çalmıştır. Nefes alamazsın,ağlayamazsın,gerçekten yaşayıp yaşamadığını bilemezsin. Içindekileri anlatmak için kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir yere gelmişsindir. Tek başınasındır. Bağırmak istersin bağıramazsın, sesini çıkaramazsın. Korkarsın,kimsenin ruhu duymaz. Kaçmaya çalışırsın,kaçamazsın. Nereye gidersen git kafandaki ve yüreğindeki her şey seninle gelmeye devam eder. Sonra kendini bir kaldırım kenarında ağlarken bulursun. Gelip geçenler sadece bakarlar ve geçip giderler. Sen onlar için birkaç saniyelik bir görüntüsündür. Oysa içinde neler yatıyordur neler...
Bir gün giden gider sen ne kadar çaresiz kalırsan da yapacak birşey gelmez elinden ne kadar sevsende zaman geçince unutursun belki kalbin hala onun için atsada o duymadığı sürece Bi önemi olmaz