Bir şeyler anlatacakken hep vazgeçiyorum hem de hep sanki anlatsam da artık bir önemi yokmuş gibi...

heh yazmıştık bi ara bişiler

şarkı ismi : geceler şahidim

(benim şarkım he he he )

BAZEN AKLINDAN GEÇENİ DEĞİL DE KALBİNDEN GEÇENİ SÖYLEMEK MANTIKLI GELİR İNSANA...

Senin tarafından el üstünde tutulacağını bildiğin o mükemmel hayatı; kendi açısından değersiz gören bir kimseye kaptırmak dünyanın adaletini sorgulatır sana biliyorum fakat bekle, herkesin sınavı farklıdır.

"Gitme kaybedince daha çok seveceksin "🍷

Ama senin gözlerin... Senin gözlerin yalan söyledi bana. Sen gözlerinle yalan söyledin bana.

Gökyüzünün ardı da bilinmez bir diyardır ama sadece bir kısım insan o sonsuzluğu merak eder ve araştırır.

Sonuç; şimdilerde Marstayız.

Sorunlar, sorunsuz geçen hayatın içindeki denklemi doğurur fakat acının ve sabırsızlığın dayanılmazlığına yenilen beden bir türlü hedefe ulaşamaz.

"Beni niye bırakıp gittin Müzeyyen?"

Bir şeyin kalbini kırması için illa yanlış olması gerekmez ki.

bitik

üzgün

kırgın

ve yorgunum.

Bazen geliyorlar

Bazen beni kimsenin tanımadığı bir yere gidip hayatıma tekrar başlamak istiyorum. Herkesi hayatından çıkartmaktansa herkesten kaçmak daha kolay olurmuş gibi geliyor. Kimsenin beni tanımadığı bir yer varsa orası burası. Sonsuza kadar böyle iç dökebiliriz. Belki bazı hikayeler yazarım burada. Yani bundan sonra yazmayı istiyorum. Çünkü hayattaki tüm tutkularımı kaybetmiş gibiyim. Kendimi yorgun ve yeteneksiz hissediyorum. Yeni bir şey yapmak çok zor geliyor. Zaten içimden de sadece yatmak geliyor. 

Kaçıncı seviye bunalım bu bilmiyorum ama insan psikolojik olarak iyi değilse kuyunun dibinden güneşi görmeye çalışmak anlamsız geliyor. Yani bana hep böyle geliyor işte. Geliyorlar. Gitmiyorlar. Uzun süredir misafir ediyorum her şeyi içimde. Beni kıran en ufak bir cümle, pot kırdığım bir mevzu, değersiz hissettiğim bir an, özgüvenimi yitirdiğim bir olay... Hepsi hepsi hep içimde. Ağırlıyorum ama yolculayamıyorum. Değer verdiğim ve beni yıkıp hayatımdan çıkıp gitmiş bazı insanlar... Hala içimde bir yerlerde maalesef. Bazı keşkeler de var ve yerleri sağlam. Çaylarını demli alıp kağıt oynuyorlar içerde. İşte öyle bir his. 

İnsan bir noktadan sonra pes ediyor. Yaratıcılığımı kaybettim, özgüvenimi kaybettim, tutkularımı kaybettim, yaşama nedenlerimi kaybettim sanırım. Bazen neden yaşadığımı anlamıyorum. Hayatımla ne yapmam gerektiğini anlamıyorum. Ya da çok mu sorguluyorum arada? Cahillik belki de mutluluk gerçekten.

derin bir nefes aldım. saat kaç olmuştu? yatsa mıydım? etrafıma baktım, birinin benim adıma karar vermesini bekledim. boşunaydı. boş...

ilhami algör - fakat müzeyyen bu derin bir tutku

bu son değil ne zamandır sendeyim..''

Bu hayatta senden fazla sevdiğim senden daha fazla istediğim hiçbir şey olmadı benim.

tahmin, tatmin ve tamir edilemezim, çocuk. iki haftada bir kaktüsümü sularım, bir de kahve içerim. seni sevemem çünkü henüz kendimi sevebilmiş değilim. hatırlar mısın bilmem, "tıpkı bir kaktüs gibisin, batıyor dikenlerin elime," dedikten birkaç dakika sonra "ne zaman çiçek açacaksın bana?" diye sormuştun. sana söz, kaktüsüm bir gün büyüyüp de çiçek açarsa seveceğim seni ve izin vereceğim beni sevmene. bir gün yetişeceğim sana. fazla bana yeryüzü ama sen yolunda tez yürü. iyi kal.

'' Fakat Müzeyyen, bu derin bir tutku,'' dedim. Tırsmaya başlamıştım. Haklı olabilirdi.

'' Evet, biraz sapık ve tek taraflı bir tutku,'' dedi, arkasını dönüp gitti.

Yine umut tohumları ektin gönlüme..