#struiken

[devosopmaandag]

De sterren zijn onverbiddelijk – / dat weten wij allemaal – …. Edith Södergran

I felt my life with both my hands / To see if it was there – …. Emily Dickinson

…. Het geheugen ordent de geschiedenis van schaamten en vervoeringen. …. Czeslaw Milos

het papier is wit / dan is er een kleine lijn / het is beslist J.C. Van Schagen

…. Ducht jij de jagers en / de honden? Waag jij je aan de randen van / de wereld?.... MK

Witte vogels vliegen af en aan / met de boodschap dat mijn hart leeft....” Edith Södergran

(-)

….Later werd de wereld een openwaaiende atlas, / waaruit heuvels, bossen en korenvelden klapten … MK

(-)

…. De mens is een rijger door geboorte. Zijn pupil / het oog van de naald, de draad een kluwen / in zijn schedel. …. MK

.... Samen met mijn tijd ga ik heen, voorbereid op het vonnis dat mij tot zijn fantomen zal rekenen. Czeslaw Milos

Getjilp langdurig in het treurige water, / in de verwilderde struiken baden de mussen Chr. J. van Geel

The house was quiet and the world was calm. / the reader became the book …. Wallace Stevens

Heart, we will forget him! / You and I, tonight! / You may forget the warmth he gave, / I will forget the light..... Emily Dickinson

[vulpix91]

Lake Aqua

[gedicht dat ik schreef voor de avond "Virtueel Lichaam" in Perdu, op 03/06/2022. Het gaat over een vriendschap met een half-virtueel meisje op een oud forum dat inmiddels al lang offline is & alleen nog in fragmenten terug te vinden is via de WayBackMachine. Leek me gepast om op mijn verwaarloosde maar niettemin nog steeds hardnekkig bestaande blog te posten! xoxo]

1.

Ze verschijnt in stukjes:

een pagina op de Waybackmachine, een versteend velletje pixels ik kan er niet door prikken of er overheen glijden naar elders de kapotte links zijn lange dunne wondes, iets bloedt glitchend dood en de vloeistof stagneert

het oude web is nog niet helemaal gemetaboliseerd, het ligt submerged onder dit vervloekte landschap, onder de gladde platformen

maar hier en daar steekt er een stomp rottende code boven het gepolijste oppervlak.

Ik zoek tunnels tussen de flarden die zij achterliet

contextloze vegen taal over het scherm gesmeerd, kapotte afbeeldingsbestanden de grijze leegte waar ooit haar avatar stond, nu een slap regeltje code dat nergens meer op aansluit, nergens naar verwijst een gebroken amulet waaruit alle magie is weggevloeid

haar gefragmenteerde lichaam is amorf en heeft geen duidelijke grenzen

stukjes verschijnen, glinsterend, uit het niets zinken meteen weer weg in algoritmische moerassen.

In oude legendes, Arthurverhalen, Egyptische mythes moest het lichaam van de gewonde koning geheeld worden zijn verminkte lichaamsdelen samengesprokkeld om het dorre land weer vruchtbaar te maken.

Ik zoek haar al een decennium in de brokstukken maar er is geen magisch ritueel ik heb geen spreuk, geen balsem om de gebroken code te lijmen

2.

Ik leerde haar kennen in 2006. Ik was 14 en in mijn dagboek schreef ik dingen als, “het erge is dat het allemaal waar is”, “ik denk zelfs dat er geen ‘ik’ is, alleen een samenraapsel omhulsels”, “morgen is de laatste dag van mijn leven, dat toch nog een beetje als een minderwaardige vorm van een leven beschouwd kan worden”, of “fuck fuck fuck shit klote kut shit shit shit shit shit FUCK FUCK FUUUUCK ik wil dood ik wil dood dood dood doder dan dood waarom ik waarom ik?!!?!?!?!?!?!?!” Online kon ik iemand anders zijn. Ik bracht mijn uren door op een forum, inmiddels al tien jaar offline, waar we fanfiction schreven over het computerspel The Sims 2. Mijn eigen gebruikersnaam ben ik vergeten, maar de hare herinner ik me haarscherp, en iedere interactie met haar staat in mijn geheugen gegrift. Ze woonde in Engeland en postte over hoe ze flesjes Bacardi Breezer en Smirnoff Ice ging verstoppen onder de struiken in het park om er later met haar vrienden stiekem dronken te worden, over hoe ze ’s nachts high en huilend met een gebroken hart door de straten zwierf, hoe ze op 12 centimeter hoge stiletto’s naar optredens van Kasabian ging. Ze schreef verhalen over alcohol, drugs, seks en depressie, en haar favoriete film was Trainspotting. Dat ik verder weinig over haar wist, verhinderde me niet om die paar sliertjes digitale informatie uit te rekken als kauwgomdraden, er een semi-fictief tapijt van te weven dat mijn virtuele en belichaamde levens overbrugde, aan elkaar plakte. In mijn headcanon, in de fanfic-versie van mijn eigen bestaan, werd ze een belangrijk personage, deel van mijn spirituele inner circle. De virtuele sporen die ze achterliet beïnvloedden me op tastbare manieren: de muziek waar ik naar luisterde, de boeken die ik las, de levensstijl waar ik naar aspireerde, de manieren waarop ik mijn emoties plaatste en benoemde, maar ook esthetiseerde en romantiseerde. Tot vandaag ben ik ervan overtuigd dat de momenten waarop we elkaar kruisten in de nu lang vervlogen datawolken van een obscuur forum een onmogelijk te kwantificeren, maar niettemin onmiskenbare impact hadden op wie ik later geworden ben. Niet zozeer de “echte” persoon die ze was, met een vorm en een massa, die op bepaalde punten in de tijd op bepaalde locaties een bepaald volume aan ruimte innam, maar het omhulsel dat ik in de loop der tijd weefde rond haar digitale manifestatie, een kleed van projecties en emoties en verlangens, tot de materiële kern uiteindelijk irrelevant werd, oploste, wegsijpelde…

3.

Het licht lijkt iets kwaadaardigs in zich te dragen een nauwelijks verborgen dreiging in het hart van dit witte stralen

het schroeit de vorm weg waarin ze zich lange tijd heeft getoond dwingt de opacity slider van haar huid omlaag

op weg naar het nulpunt slinkt ze tot een vloeibaar netwerk van inputs, outputs, flows vochtig weefsel van organische vlokjes code

redundant, verouderd, in onbruik kapotte splinters afgedankte programmeertaal afgebrokkeld van de algoritmische architectuur

en naar de bodem gezonken

geen geboorte maar accumulatie sedimentatie

een doelloos, richtingloos samenklonteren

4.

De straling werkt niet altijd op dezelfde manier operaties variëren afhankelijk van parameters die voor haar en voor mij zorgvuldig verborgen blijven

soms brandt het licht niet haar zichtbaarheid weg maar haar textuur, de plooitjes, poriën traangoten, de lijntjes in haar lippen

haar knokkels smelten weg in een egaal oppervlak haar lokken klonteren samen tot een klomp glad en bouncy maar ondeelbaar

overal om haar heen wordt alles digitaal, ik maak het zo

zandvlaktes zonder korrels

donzige wolken perfect gelijkmatig verdeeld over de onveranderlijk strakblauwe hemel

een compositie zo volmaakt, zo instant rustgevend dat ze zich afvraagt welke formule aan de basis ligt de vormen, tinten, percentages van transparantie gedistribueerd volgens welke onzichtbare matrix

dagenlang zat ze in de schaduw van een boom, de bladeren star en onbeweeglijk tot ze besefte dat in al die tijd de wolken geen centimeter, geen millimeter verschoven waren

pas toen ze dit zag kreeg ze toegang tot een nieuwe laag, ze vond werktuigen om iets ongedaan te maken

voegde ze toe aan haar inventaris door ze in haar lichaam op te bergen, onder haar huid maar er was geen bloed, niets dat brak of scheurde

5.

Obsessie? Ik bijt me vast in dingen omdat ik iets wil aantreffen in hun kern, geen waarheid of betekenis maar een glanzend, lichtgevend zaadje dat ik kan inslikken en dat mij zal veranderen van binnenuit, een transformatie die vervolgens zal uitdijen, zich als een welwillende olievlek zal verspreiden over de wereld om me heen. Is het werkelijk zij die ik zoek, op deze trieste kapotte pagina’s, in dit barre land aangevreten door linkrot? Of projecteer ik op haar ook iets anders, een vroegere incarnatie van het internet, een weerbarstiger landschap dat nog nauwelijks was gekoloniseerd door sociale mediaconglomeraten, waar we nog niet waren vastgeklemd in de mysterieuze wurggrepen van gesofisticeerde algoritmes? Een landschap waarin ik haar kon construeren uit snippers code, realiteit, fictie? Een kruispunt van paden, in de nacht, het artificiële licht van een volle maan…

6.

Op het ter ziele gegane forum werd er een collectieve role-playing-scène geschreven die zich afspeelde op een locatie die Lake Aqua heette en dit is nu

waar we elkaar alsnog kunnen treffen, misschien, ook al is het inmiddels zo laat geworden.

Lake Aqua ligt op de bodem van het internet, waar zich alles zich verzamelt dat geen binnenkant meer heeft waaraan tekens blijven plakken

alles dat door flinterdunne barstjes in de gladde uren valt

wanneer het begint te glitchen

een zwembad staat in brand, de dag klontert samen, een stervormige wonde schittert in het scherm

in de grond verschijnt een groot rechthoekig gat waardoor de blauwe hemel zichtbaar is de randen tonen hoe flinterdun de laag is waarop iedereen zich nietsvermoedend voortbeweegt een vlak zonder substantie

wanneer er door de gaten in de code iets zieks naar binnen sijpelt dat een zorgvuldig geconstrueerde realiteit aanvreet haar doet wegrotten als een ongrijpbare, immateriële schimmel

niets gaat dood, het wordt gewoon gecomprimeerd, schudt metadata en diepte af

spoelt aan op deze oever, in het donkere schuim

de paden rond Lake Aqua zijn niet rechtlijnig we leggen nieuwe plooien in het digitale weefsel, vouwen het anders dan voorheen brengen punten in tijd en ruimte die ver van elkaar verwijderd leken in direct verband met elkaar ze zegt, “deze manipulatie is magie”

’s nachts koelt het af, een duistere luchtstroom doet onze health points snel dalen

nu het overal om ons heen ijskoud brandt, rivieren veranderen in asfaltmeren

alles flikkert is instabiel

in de struiken glinsteren roze flesjes Eristoff Pink nee Bacardi Breezer Cranberry nee molotov cocktails

we grijpen onze wapens en het bloedt niet wanneer ze deel worden van ons

we kijken naar omhoog, de gladde hemel waar alles met zichzelf samenvalt klamme wilde nachtmerries geherformatteerd tot gerasterde kwantificeerbare dromen

maar hier, beneden, in de duisternis is alles wat flikkert op het oppervlak van Lake Aqua vaag en ambigu, uit focus

en ik weet niet of de beelden herinneringen zijn fantasieën zonder oorsprong of iets collectiefs een sediment van schilfers code uit de pels van de geschiedenis gedwarreld

onze reflecties verstrengelen zich baren miljarden kopieën worden lichaam

gebroken en gebarsten gesprokkeld en gelijmd wirwar van duizend syntaxen die in elkaars structuren zijn binnengeglipt

ze zegt “je kan blijven puzzelen

maar er is alleen de wonde ze gutst pixels alleen het barre land maar er bloeien roze flesjes wapens dit lichaam is een heterogeen uitdijend inventaris en het rafelt maar het bloedt niet”

het water valt uiteen in bits

we duiken

#poëzie #gedicht #literatuur

[zeenimf]

De Egel en de Os

My second Dutch fragment of stories inspired by Dutch children’s author and amazing human being Toon Tellegen. English translation can be found beneath the cut.

        “Wat ligt er achter de horizon?” vroeg de os aan de egel.         “Achter de horizon?” zei de egel, die druk bezig was met het graven van een hol onder een bosje.         “Ja,” zei de os.         “Daar is meer bos,” zei de egel. Hij nam tien stappen richting de horizon.         “Kijk, nu kan ik ietsje meer van het bos zien.” De os slofte naar de egel toe en gaf een diepe zucht, een zucht zo diep dat die de wind voorbijraasde.         “Maar wat ligt er voorbij de horizon?” vroeg de os nogmaals. De egel draaide zich om en klom via een tak op de zijn rug.         “Dat weet ik niet. Misschien als we heel hard rennen kunnen we de horizon inhalen.” De os knikte.         “Houd je vast, Egel.” zei de os. De egel pakte de hoorns van de os vast en zette zich schrap. De os rende door het bos, springend over losse takken en struiken, totdat zelfs de grond erdoor begon te schudden. Op de horizon kropen er meer bomen omhoog.         “Nog meer bos,” zei de egel. De os zuchtte. Hij liet zijn hoofd zakken zodat de egel naar beneden kon kruipen. De twee keken om zich heen.         “Ik vind het bos bij ons mooier dan hier,” besloot de os.         “Mee eens,” zei de egel, die tegen het been van de hijgende os aan leunde.         “Laten we maar ver van de horizon weg blijven dan,” zei de os. Al knikkend liepen de twee terug naar hun eigen hoekje van de bos, zo ver weg van de horizon als maar kon. 

        “What lies behind the horizon?” asked the ox to the hedgehog.         “Behind the horizon?” said the ox, who was busy digging a hole underneath a small shrub.         “Yes,” said the ox.         “There lies more woods,” said the squirrel. He took ten steps towards the horizon.         “Look, now I can see a little more of the forest.” The ox shuffled over to him and gave a deep sigh, a sigh so deep that it whooshed past the wind.         “But what lies past the horizon,” the ox asked again. The hedgehog turned around and climbed onto the ox’ back with the help of a twig.         “I don’t know. Maybe if we run really quickly we can catch up to the horizon.”         The ox nodded.         “Hold tight, hedgehog,” said the ox. The hedgehog grabbed the horns of the ox and braced himself. The ox ran through the forest and over loose branches and shrubs, until even the ground began to shake. At the horizon more trees climbed up into the air.         “More woods,” said the hedgehog. The ox sighed. He lowered his head so that the hedgehog could climb down. The two looked around.         “I like the forest at our place way more than here,” the ox decided.         “I agree,” said the hedgehog, who leaned against the leg of the panting ox.         “Let’s stay clear of the horizon then,” said the ox. Nodding, the two walked back to their own corner of the forest, as far away from the horizon as they could.

#writeblr #short story #flash fiction #children's lit #children's literature #verhaal #kort verhaal

[vallenmetogendicht]

Groene tuinen ruig en wild zo’n schoonheid die verstilt die je boven zeven hemelen tilt ach al die dingen sterrenkroos masseert de ogen de nacht zo zwart dat kan toch haast niet maar het is wel je voelt al die dingen ze zijn toch veel te groot voor zo’n lijf en toch raast het door je heen bomen en struiken en zand water en geven en land en al die  dingen en allemaal tegelijk dat is zoveel ik bezwijk en blijf toch leven ik vraag me helemaal suf maar het maakt niets uit het maakt niets uit echt niet je hoeft niets te weten

[euroadventure]

Jablanac - Bijele i Samarske Stijene - Ogulin

Dinsdag 21 en woensdag 22 juni

Wanneer ik wakker word neem ik direct een duik in zee. Zo word ik pas echt goed wakker 💪🏻😀! Zo vroeg in de morgen is het water nog heerlijk fris. Na deze verfrissing en na mijn ontbijt rijd ik noordwaarts.

Ik rijd nu weer de bergen in, naar ‘Bijele i Samarske Stijene'. Hier kan ik wederom een leuke wandeling maken naar een bergtop. Onderweg stop ik om eerst even te kijken of er wel een camping of camperplaats in de buurt aanwezig is. Ik vind er een ongeveer drie kwartier verderop in het plaats Ogulin. Voor de zekerheid bel ik even zodat ik zeker weet dat ik niet voor niets kom. Er is gelukkig nog voldoende plek wordt mij verzekerd.

Het laatste stuk om bij het startpunt van de wandelroute te komen is offroad.., en niet zo een beetje ook 🙈. Enorme putten en geulen in de weg. Ik had er wel iets over gelezen, maar dacht als er veel wordt gewandeld zal het vast wel mee vallen…niet dus. Ruim 8 à 9 kilometer hobbel ik over deze weg en ben ik bang dat mijn auto schade oploopt. Het gaat goed en zodra ik na deze kilometers een plek vind waar ik kan draaien en parkeren besluit ik om hier te stoppen.

Gelukkig blijkt deze plek langs de route te liggen die ik wil gaan wandelen, dus ik kan hier wat mij betreft ook prima starten. Ik wandel de eerste anderhalve kilometer over een karrespoor wat er klaarblijkelijk goed onderhouden bijligt, maar zodra ik de bocht om kom staan de brandnetels en andere vegetatie weer meters hoog. Het is niet te doen om hier met mijn korte broek doorheen te banjeren. Ik keer om en probeer om vanaf de parkeerplaats de andere kant op te lopen. Dit blijkt prima te lukken, maar is wel enorm steil.

En hoe ik ook hoopte op wat verkoeling in de bergen, deze blijft achterwege. Het is daarentegen juist extra benauwd en warm lijkt wel. Het zweet gutst van mijn hoofd. Het laatste stuk tot de berghut loop ik gelukkig door het bos in de schaduw.

Op 300 meter van de top staat een berghut. Bij de berghut aangekomen, die prachtig is om te overnachten mocht je onverhoopt vast komen te zitten, eet ik mijn lunch op.

De laatste 300 meter naar de top met prachtig uitzicht lijken mij een eitje, maar niets is minder waar…na 100 meter klauteren over rotsen is het ook nu weer dichtgegroeid met brandnetels. Ook nu besluit ik om om te keren. Het is wel balen dat er zoveel paden slecht onderhouden worden, het niet bereiken van de top hierdoor is toch wel een beetje een teleurstelling 😕.

De terugweg met de auto via de offroad route gaat gelukkig ook goed en ik kom eind van de middag veilig aan op de camperplaats bij een boeren familie. Ik word hier hartelijk ontvangen en krijg een zelfgebrouwen schnaps in mijn handen gedrukt. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik schnaps niet echt heel lekker vind…ik heb hem vakkundig uit het zicht in de bosjes gedeponeerd 🤭. De faciliteiten zijn top, een regendouche, schone toiletten en electra tot mijn beschikking. Ook hebben ze langs de randen van de camperplaats fruitbomen geplant. Laat ik nu net naast de frambozen struiken staan die volop gerijpt zijn...mjam 😋. Het uitzicht is weids en mooi. Ik blijf hier twee nachten staan want dat geeft ook weer wat rust. 

De volgende ochtend word ik wakker van een beetje regen op mijn dak, maar wanneer ik echt op sta is de regen al weer verdwenen. Het stelt tot nu toe gelukkig vaak weinig voor de regenbuien hier. Wel is het weer gelijk benauwd en dus ga ik ook vandaag fietsen om zo nog een beetje een fris windje te voelen. Er staan hier veel duitsers, maar ook enkele Belgen en Nederlanders. Het Nederlandse koppel geeft mij de tip om hier rondom het meer te gaan fietsen. Een route van zestien kilometer die ik combineer met een ritje naar het stadje Ogulin. Het stadje zelf daar is geen bal te beleven, behalve een mooi oud kasteel.

Een kopje koffie zit er ook niet in, want overal moet ik cash in Kuna betalen. Ik heb nog een klein beetje cash maar dat wil ik nog even bewaren voor nood. Pinnen kennen ze hier bij de barretjes niet helaas. De route langs het meer is leuk, niet spectaculair maar leuk om te fietsen.

Net na de lunch, die ik onderweg heb genuttigd, ben ik weer terug op de camperplaats en houd ik mij vooral even bezig met nuttige dingen zoals de was doen, verslagjes typen voor op deze website en foto’s uitzoeken. Ook klets ik een paar uur met het Nederlands stel over van alles en nog wat. Aardige en fijne mensen!

De avond verloopt verder rustig, morgen vertrek ik weer richting de kust naar het eiland Krka waar ik (denk ik) een leuke kleine camping heb gevonden. 

[positioneren-23-24-chanel]

Onze aanzet voor deze opdracht was om een audio te componeren aan de hand van de zintuigelijke ervaringen opgenomen in Donderberg. De bedoeling was om een transitie te maken van het wandelen binnen de stad naar het binnentreden van Donderberg. Een ongerepte stukje natuur, waar de bomen en struiken wild en snel groeien. De veelzijdige biodiversiteit in Donderberg camoufleert het verkeer van de stad en maakt plaats voor vogelzang, geluiden van insecten, etc.

De bewustwording dat we zorg moeten dragen voor zo'n zeldzame en unieke plekken in de stad groeide naarmate we Donderberg ontdekte. Onze definitie van ecologie veranderende weliswaar stilletjes aan.

[peterpijls1965]

Sjtaekbaerevlaai

Broer en zus Hinzen woonden aan de Arixweg in Buggenum (foto Heemkundevereniging Buggenum). Op de pagina Arixjuffrouw lees ik een onthullend stuk over de Arixjuffrouw. Een variant op het Witte Wief, denk ik.

"Hiervoor moeten we terug gaan naar de 16e eeuw toen hekserij veel voor kwam. De Arixjuffrouw zou een heks zijn die vee ziek zou hebben gemaakt en hiervoor werd veroordeeld tot de dood door onthoofding, aldus de sagen.

Na het vonnis werd er uitbundig gefeest en niemand bekommerde zich over het lijk. Toen men de volgende dag naar de plek terug ging om het lijk te begraven was alles verdwenen.

Later heeft men de Arixjuffrouw herhaaldelijk terug gezien bij de Arixkuil aan de Arixweg met haar hoofd in een korfje.

Zie ook het boek Buggenum door de Eeuwen Heen van Lau van Bilsen en Pastoor Florack."

Persoonlijk maakte ik in mijn jeugd nooit kennis met de onthoofde Arixjuffrouw. Wel was ik kind aan huis bij het wegkruis op de Arixweg, onderhouden door mijn vriend Frits Cillekens. Geboren in Roggel had hij in zijn jeugd nog turf gestoken in de Peel.

Links van het wegkruis, achter loonwerker Metsemakers, lag een kleine fruitboomgaard van Frits Cillekens. Ik kwam daar graag. Oom Frits had een buskietkanon om vogels weg te jagen die aan zijn fruit zaten. Het kanon, een soort mortierbuis van vijftig centimeter, ging om het half uur af.

Het effect was zeer tijdelijk, zag ik meer dan eens. Spreeuwen, merels en leeuweriken lieten zich maar even wegjagen door de knal. Daarna gingen ze vrolijk door met het aanvreten van morellen, kersen, peren en appels.

Vanaf mijn 14e plukte ik a raison 5 gulden per uur vaak morellen en kersen bij tuinders. Ik heb daarnaast heel wat kilo's aardbeien en bessen geoogst. Het ergst waren de 'sjtaekbaere' (groene kruisbessen) in onze moestuin. De struiken zaten vol doorns. Mijn moeder maakte er vlaai van.

Oom Frits en tante To hadden achter hun huis een diepe waterput. Daarin huisde volgens oom Frits het Haakmannetje ("hoakmenke"). Ik mocht niet te dicht in de buurt van de put komen, omdat het Haakmannetje (zwart, slijmerig, een halve meter hoog) mij anders naar de bodem zou trekken.

Ook in de tuin of de opstallen van oom Frits zag ik de Arixjuffer nooit. Als het 's zomers heet was, konden op geoogste akkers in het Buggenumse veld wel kleine windhoosjes te zien zijn: zandjmenkes.

To en oom Frits hadden geen auto, een tractor uit ik schat 1953 om fruit mee naar de veiling in Neer te brengen, een houten kippenhok met tachtig kippen en ongeveer zeven varkens. Later werden ze keuterboeren genoemd. Nu zouden het ecoboeren zijn die circulair denken en handelen, niet per se uit op winstmaximalisatie.

Overigens was een broer van Frits Cillekens Heeroom (missionaris) in Papua-Nieuw Guinea. Ooit kreeg ik een plastic rozenkrans van hem.

[rotterdamvanalles]

Trompenburg Tuinen & Arboretum. (Kralingen)

Trompenburg Tuinen & Arboretum is een bomen- en plantentuin aan de Honingerdijk in de Zuid-Hollandse stad Rotterdam. Het park heeft een oppervlakte van acht hectare. De aanleg dateert van 1820, maar pas na de openstelling voor publiek in 1958, is het park, dat generaties lang beheerd werd door de familie (Van Hoey) Smith, breder in de belangstelling gekomen. Trompenburg is aangesloten bij de Nederlandse Vereniging van Botanische Tuinen.

Het park bevat circa 4000 verschillende soorten bomen, struiken en vaste planten. In 1996 is een nieuw entreegebouw geopend. Door de opzet wekt de voormalige buitenplaats bij de bezoeker eerder de indruk van een wandelpark dan van een 'bomenverzameling'.

De naam 'Trompenburg' verwijst naar een leengoed van het Slot Honingen. In de 17e eeuw stond er op het goed een buitenhuis. Dat werd in 1833 gesloopt. In 1859 vestigde James Smith (1824-1894) zich op de buitenplaats Zomerlust, die in 1820 gebouwd was. Hij voegde Trompenburg aan zijn bezit toe, evenals enkele stukken weiland en tuinderijen. Het centrale deel van Trompenburg werd in 1820 als park aangelegd. Van de beplanting uit die tijd zijn nog enkele zomereiken (Quercus robur) en een gewone esdoorn (Acer pseudoplatanus) over.

Rond 1870 werd het westelijke gedeelte aangelegd volgens een ontwerp van de tuinarchitecten Jan David Zocher en diens zoon Louis Paul Zocher. De wei, de beek met de moerascipres (Taxodium distichum) met de kniewortels, de reuzenlevensboom (Thuja plicata), enkele Hollandse essen (Fraxinus excelsior) en een oude taxus of venijnboom (Taxus baccata) stammen uit deze tijd.

Omstreeks 1900 liet de reder William Smith (1849-1918) het oostelijke deel langs de randen met iepen beplanten. Die moesten na het uitbreken van de iepenziekte in 1928 allemaal weer gerooid worden. In die tijd zijn de eerste exoten, zoals een doodsbeenderenboom (Gymnocladus dioica), een vleugelnoot (Pterocarya fraxinifolia) en een bijzonder soort es (Fraxinus xanthoxyloides var. dumosa) in dit deel van Trompenburg geplant.

Pas toen James van Hoey Smith (1891-1965) het beheer overnam werd daadwerkelijk met het verzamelen van bijzondere bomen en struiken begonnen. Hij benutte de ruimte die vrijkwam door het kappen van de 400 zieke iepen in 1928 om een arboretum aan te leggen. Hij liet daarin ook een naaldbomentuin, een rozentuin, een goudvissenvijver en een heidetuin aanleggen.

Vanaf 1939 ging Dick van Hoey Smith (1921-2010) zich met het beheer van het arboretum bemoeien. Hij ontwikkelde zich tot dendroloog. Onder zijn leiding groeide het arboretum uit tot een internationaal gewaardeerd instituut. Dat leidde er onder andere toe dat Trompenburg in 1983 door 'International Dendrology Society' de 'Conservation Plaquette' kreeg toegekend.

In 1958 werd het beheer ondergebracht in de stichting Arboretum Trompenburg, in hetzelfde jaar werd het park voor het publiek toegankelijk. Het trekt anno 2005 jaarlijks 50.000 tot 60.000 bezoekers. In 1996 is een nieuw ontvangstgebouw in gebruik genomen naar ontwerp van architect W. M. Crouwel.

In 1965 werd het arboretum in oostelijke richting uitgebreid met een aangrenzende tuin, de 'Oude Perenhof', die vroeger onderdeel van landgoed 'Woudenstein' was. In 1993 volgde nogmaals een uitbreiding naar het oosten.

In 1996 droeg Dick van Hoey Smith de leiding van het arboretum over aan ing. Gert Fortgens. Bij het honderdvijftig jarig bestaan in 2008 is de naam 'Arboretum Trompenburg' veranderd in 'Trompenburg Tuinen & Arboretum'. Dit was om duidelijker aan te geven dat het Trompenburgpark bestaat uit een aaneenschakeling van tuinen met daarin een bijzondere collectie bomen.

Foto's en informatie komen van wikipedia.

[positioneren-23-24-devriesaline]

Donderberg, Woensdag 27 maart

10:47

Terwijl ik naar de site wandel, vliegen er een paar vogels op me af. Ik verwar de duiven bijna met haviken en ik schrik. Waarschijnlijk omdat ik nerveus ben of omdat ik wilde natuur verwacht…

Ik zie de straatnaam en de groene boomtoppen die boven de huizen uitsteken. Ik weet dat ik ben waar ik moet zijn. De lucht wordt koeler en op een of andere manier rustiger. Vogels zingen de een na de ander, terwijl een lichte bries met hen harmonieert. 

11:09

Ike beloofde een modderige tocht, maar het viel wel mee. Doornen en brandnetels bedekken het pad, ik hoop stilletjes dat ik niet uitglijd. Er is een boom met takken die draaien en draaien, het lijkt alsof het uit een sprookjesbos is gestolen. 

11:14

De mensen die rondom dit stukje groen wonen hebben het zich toegeëigend alsof het deel uitmaakt van hun eigen achtertuin. Eén tuin trekt vooral mijn aandacht. Perfect gemaaid gras dat de wildernis in stroomt. Kunstmatig groen en wilde natuur ontmoeten elkaar waar een schommel staat, alleen en omhelsd door doornige takken.

Het zonlicht probeert het bladerdak binnen te dringen. Ik kijk alleen maar naar de kreukelige takken terwijl ik me afvraag waarom iemand dit allemaal zou kappen en met beton bedekken… 

11:26

Ik luister niet meer naar wat er rondom mij gezegd wordt, omdat ik zoveel mogelijk argumenten probeer te bedenken voor waarom deze plek moet blijven zoals het is…

Uiteindelijk wordt mijn naïviteit gebroken wanneer Ike zegt dat elk argument door macht zal worden overtroefd. 

11:45

Met een bitterzoet gevoel loop ik rond de bomen en struiken. Ik probeer van deze plek te genieten zoals toen ik net aankwam en alles in me op te nemen en probeer te vergeten dat ik hier uiteindelijk machteloos ben. 

[top10lijst]

[jurjenkvanderhoek]

AFREKENING VAN EEN VERLEDEN MET HET OOG OP MORGEN

Het is niet zomaar wat. Verdreven worden uit en van je land, de plek waar je eeuwenlang hebt gewoond en nog gedurende zeer lange tijd dacht te kunnen wonen. Weggestuurd enkel om reden dat een ander volk, dat recht denkt te hebben op dat stuk grond, meent de oudste rechten daarop te hebben. En dat een andere natie betrokken in een wereldoorlog dat volk eerder geleden schade wil vergoeden. Een troostend gebaar, het beloofde land als genoegdoening voor de genocide, de holocaust. 

Onnadenkend walsend over de bevolking langs Jordaan en Dode Zee, het gebied dat in 1948 werd toegekend aan Israël. Door het gedwongen moeten vertrekken is dat Palestijnse volk ontworteld en als onkruid op de mesthoop van het Midden-Oosten gegooid. Het zet kwaad bloed en daardoor is een diepgaande tweespalt ontstaan. De volken die in een betere wereld vreedzaam naast elkaar zullen moeten kunnen leven, maar door hun geschiedenis uiteen zijn gedreven. Voor beide zijden is iets te zeggen, van twee kanten bekeken is begrip. 

Het Joodse verhaal heeft wortels in het Israël van de Bijbel. De Palestijnen trokken ooit later over de heuvels en in de velden die er door de diaspora van de Israëlieten min of meer verlaten bij lagen. Hebben zij zich een land toegeëigend dat niet van hen was? 

Het is een actuele kwestie nu op dit moment, een hot item. Een heet hangijzer zal het blijven. Waar je als commentator je beter niet aan kunt branden zonder van de hoed en de rand te weten. De Palestijnen verdreven naar een uithoek langs de rand van Israël tegen de kust van de Middellandse Zee. Een strook grond die in Bijbelse tijden werd bewoond door de Filistijnen. Andermaal een volk dat het slecht kon vinden met hun buren. De buren die op hun beurt vele malen moesten verhuizen, in ballingschap gedreven en door de goede God terug naar dat land aan de Jordaan gebracht. Oudste rechten daarom? Of opgestaan, plaats vergaan. 

Het is geen sinecure om als bevolkingsgroep door duistere reden bijkans te worden uitgemoord. Het is geen kleinigheid om van je land verdreven te worden dat je al sinds mensenheugenis bewoond, enkel omdat een ander volk plaats moet hebben. Ik houd mijn handen nu maar snel onder de koude kraan, was ze in onschuld want ik brand al te veel mijn vingers.

Bladerend door de uitgave "Berlin diary", over de kunst van Samah Shihadi, kan ik niet anders dan mededogen hebben met de Palestijnse zaak. Deze Palestijnse kunstenaar waarvan ouders en voorouders het land van Kanaän bewoonden tekent de herinneringen aan dat land van haar af. In gedetailleerd realistische composities steekt zij de loftrompet over de streek. Met recht en met reden. Het eens doelgericht verlaten landschap ligt er in natuurlijke schoonheid bij. Maar het is schuldige grond. Het draagt de sporen van een onrechtvaardig verleden. Monumenten daarvan, herinneringen daaraan, tekent Shihadi in dat landschap in. 

De verlaten en vervallen woningen, overwoekerd en in bezit genomen door bomen en struiken. In de ontworteling van een volk zijn nieuwe wortels van de natuur ontsproten. Nergens in de beelden is de nieuwe bewoning te onderscheiden, enkel het moment van verlating is uitgedrukt. Het is een verlangen naar een verloren gebied. Een tekenen tegen het vergeten. Tegen het vergeten van het verleden van haar ouders. Zoals ze zelf zegt "tegen het in de vergetelheid raken van tradities én ook het vormgeven van en vasthouden aan het collectieve geheugen". Want de bevolking schijnt uit elkaar gedreven, maar het aandenken is bijeengebleven als een wolk aan de hemel. Files in een cloud opgeslagen. 

Op basis van foto's legt Shihadi het gebied waar ooit haar grootouders woonden vast in grote zwart-wittekeningen. In het boek, een uitgave van Van Spijk Art Books, vind ik een weerslag van werk gemaakt in Berlijn en van tekeningen die te zien waren op haar eerste Europese tentoonstelling in Museum More. In Berlijn verbleef Shihadi drie maanden als artist-in-residence op uitnodiging van de Haagse Livingstone Galerie. In die periode legde zij de herinneringen vast aan dat schuldige landschap. Liet de ruïnes als memorabilia figureren. De cactus als symbool van het Palestijnse volk. Het markeert het bestaan van een dorp op die plek. Het is een teken van het feit dat het onmogelijk is alles te vernietigen. Een cactus overleeft bijna overal. Ze tekent deze onverzettelijke planten om aan te geven dat op die grond Palestijnen woonden. "In het geval van geroofd land is het een teken van verzet", zegt Shihadi. "Ik prijs me gelukkig dat ik kan tekenen, maar ik voel ook de pijn van mijn familie." Als afrekening van het gebroken verleden tekent zij zichzelf wandelend over een brug in Berlijn. Op weg naar een nieuwe wereld. Het siert de omslag van het boek.

'Berlin Diary' is een dagboek van de tijden in en vooral na het voor het Palestijnse volk rampjaar 1948. Het jaar dat het volk gedwongen is te vertrekken. Huis en haard verlaten om nooit meer terug te keren. In ballingschap naar een onmogelijke plek. 'Roots' volgt dan de familie Shihadi. De tekeningen tonen het verzamelen van voedsel, het bereiden van de maaltijd en het samen eten. Het is het verhaal van haar familie. Het voedsel dat mensen in gemeenschap verbindt. De werkwijze van Samah Shihadi is zo secuur en gedetailleerd dat het is alsof ik naar een foto kijk. Een zwartwit foto evenwel om de kracht van de herinnering levend te houden. Een plaat uit het verleden, waarin voedsel de gemeenschap levend houdt.

En wanneer Samah zichzelf onderdeel van een verleden laat zijn, althans zichzelf afbeeldt in de gewaden van sterke vrouwen van toen, dan spreken de tekeningen nog meer krachtig aan. Het gaat over haarzelf, over haar leven nu en hoe zij zichzelf ziet als succesvolle, onafhankelijke vrouw. Zij kruipt in de huid van historische figuren als symbool van een strijd die onbegonnen lijkt. Vrouwenrechten lijken in de Arabische wereld een onbereikbaar station. In een omgeving waar de man nog de scepter zwaait, het leven voor de vrouw bepaald. Vanuit een veiliger haven en met de kunst als wapen probeert Shihadi haar steentje bij te dragen. Ze staat op de barricade en trotseert na de ontworteling en de pijn van het verleden de onderdrukking. Haar tekeningen zijn haar pijl en boog om het woord de wereld in te schieten, het recht na te jagen.

Het meeste indruk op mij maakt, naast de stijl waarin de kunst van Shihadi is gegoten, de laatste tekening in dit dagboek van haar kunstenaarsleven. In de uitgave neemt de kunstenaar mij mee langs de diverse fasen in haar leven, de afrekening van het verleden en het zijn in het nu. Dan richt ze zich op de toekomst en voorspelt deze aan de hand van tarotkaarten. Ze is gefascineerd door een mystieke werkelijkheid. “Op mijn tekeningen leg ik het moment vast dat lichaam en geest zich scheiden, waar ik een ander persoon wordt.” Dat moment legt ze vast in die laatste tekening, Splitting. Ze ligt er languit op een bed gewikkeld in een laken. Ze lijkt uitgeput, het lichaam moe van lijf en leden. Of juist in meditatie alle spieren rust gevend, een trance om uit zichzelf te treden. Dat gebeurt letterlijk in de tekening. Gesloten ogen openen zich. Het gezicht echoot in een veeg naar boven. Een spiritueel beeld waarin innerlijke rust van de tekening straalt. Geen heengaan naar gene zijde, maar in gedachten uit het hier en nu treden. Om de last van het verleden voor een moment kwijt te zijn, de rugzak afgedaan. 

Het boek “Berlin diary” laat zien waar Samah Shihadi vandaan komt, hoe zij haar verleden vormgeeft en wie ze uiteindelijk is geworden. Een getekend verleden dat lijnen in haar wezen heeft gezet, opnieuw bloot gelegd in het zijn van nu – de oorlog die wonden openkrabt, wonden die nooit zijn geheeld en kunnen helen. Het boek heeft tekstuele bijdragen van artistiek directeur Stedelijk Museum Vianen Werner van den Belt, Laura Cherrie Beaney van Tabari Artspace in Dubai, en van Museum More Ellen van Slagmaat en Julia Dijkstra. “Manoeuvring between cultures and contexts, Samah’s drawings occupy a liminal space.”

Samah Shihadi. Berlin Diary. Van Spijk Art Books, Livingstone Editions, 2024.

#Samah Shihadi #Livingstone Editions #Van Spijk Art Books #Museum More #Stedelijk Museum Vianen #Tabari Artspace #tekeiningen #boekbespreking

[tuinieren-met-passie]

Hoe een tuin opdelen met roomdividers: Creëer intieme ruimtes in je buitenverblijf

Een tuin is niet alleen een stuk land rondom je huis; het is een verlengstuk van je leefruimte, een plek van ontspanning en verjonging. Om deze buitenruimte optimaal te benutten, kan het handig zijn om verschillende gebieden te creëren met behulp van roomdividers. Deze slimme oplossingen kunnen je tuin opdelen in afzonderlijke ruimtes, elk met een eigen functie en karakter. Hier lees je hoe je dat kunt doen:

1. Identificeer Je doel: Voordat je begint met het opdelen van je tuin, is het belangrijk om te bedenken welke functies je wilt creëren. Wil je een aparte eethoek, een gezellige zithoek, een speelruimte voor kinderen, of misschien zelfs een kleine moestuin? Identificeer je doelen en behoeften voordat je aan de slag gaat.

2. Kies de juiste roomdividers: Roomdividers voor buiten moeten bestand zijn tegen verschillende weersomstandigheden. Denk aan materialen zoals hout, metaal, bamboe of zelfs levende afscheidingen zoals hagen of klimplanten. Kies materialen die passen bij de stijl van je tuin en die duurzaam genoeg zijn om lang mee te gaan.

3. Creëer een eethoek: Een eethoek in de tuin is ideaal voor zomerse diners en gezellige bijeenkomsten met vrienden en familie. Gebruik een grote roomdivider, zoals een pergola bedekt met klimplanten of een lage muur van natuursteen, om de eethoek af te bakenen van de rest van de tuin. Voeg een tafel en comfortabele stoelen toe om de ruimte compleet te maken.

4. Maak een ontspanningsruimte: Een ontspanningsruimte in de tuin is perfect om tot rust te komen na een lange dag. Gebruik grote plantenbakken of potten gevuld met kleurrijke bloemen en groen om een natuurlijke scheiding te creëren tussen de ontspanningsruimte en de rest van de tuin. Voeg comfortabele loungemeubelen, zoals ligstoelen of een hangmat, toe voor ultieme ontspanning.

5. Bouw Een speelruimte: Als je kinderen hebt, is een aparte speelruimte in de tuin een must. Gebruik een lage houten omheining of een rij van decoratieve struiken om een afgebakend speelgebied te creëren. Vul het gebied met speeltoestellen, zoals een schommel, een zandbak of een speelhuisje, zodat je kinderen veilig en vrij kunnen spelen.

6. Introduceer verticale elementen: Naast traditionele roomdividers kun je ook verticale elementen gebruiken, zoals pergola's, trellises en verticale tuinen, om verschillende ruimtes te definiëren. Deze structuren voegen hoogte toe aan je tuin en bieden tegelijkertijd ondersteuning voor klimplanten en bloemen, waardoor een prachtig groen decor ontstaat.

7. Houd rekening met onderhoud: Bij het kiezen van roomdividers voor je tuin is het belangrijk om rekening te houden met het onderhoud ervan. Kies materialen die gemakkelijk schoon te maken zijn en bestand zijn tegen de elementen. Zorg er ook voor dat je regelmatig snoeit en verzorgt, vooral als je levende afscheidingen gebruikt. Eventueel kun je je tuinonderhoud ook uit laten besteden door een plaatselijke hovenier.

8. Creëer continuïteit en harmonie: Hoewel elke ruimte in je tuin zijn eigen functie heeft, is het belangrijk om een gevoel van continuïteit en harmonie te behouden. Gebruik complementaire kleuren, texturen en decoratieve elementen om een samenhangend ontwerp te creëren dat door de hele tuin loopt.

Door je tuin op te delen met behulp van roomdividers kun je een veelzijdige en functionele buitenruimte creëren waar je kunt genieten van al het moois dat de natuur te bieden heeft. Met een beetje creativiteit en planning kun je een tuin creëren die perfect aansluit bij je levensstijl en behoeften.

#Roomdivider #Roomdividers #Tuin #Tuinonderhoud #Scheidingswand

[rtvideaal]

Inwoners Halle planten landschapselementen in het buitengebied

Inwoners in het buitengebied van Halle planten binnenkort 6.300 bosplantsoen op hun terrein. Zij doen mee aan het project ‘Aanplant van robuuste bos- en streekeigen Landschapselementen’ van Stichting Landschapsbeheer Gelderland (SLG), Provincie Gelderland en Trees for All. Op zaterdag 10 februari is de uitdeeldag van de struiken aan maar liefst 21 deelnemers. De uitdeeldag van het bosplantsoen…

View On WordPress

[westnieuws-andyvermaut17]

413 nieuwe smultuinen brengen teller plantseizoen op1.000 extra Torhoutse fruitbomen en -struiken https://www.westnieuws.be/413-nieuwe-smultuinen-brengen-teller-plantseizoen-op1-000-extra-torhoutse-fruitbomen-en-struiken/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[vakmensen]

De achtertuin biedt vaak veel meer ruimte dan je op het eerste gezicht vermoedt. Want bijvoorbeeld een aanwezige schuur en struiken kunnen een tuin zelfs veel kleiner doen ogen dan hij daadwerkelijk is. Zodra je achtertuin volledig leeggehaald is, zie je meestal pas wat een...

[onbekomkommerd]

4

Wil je misschien Met me kijken Naar de struiken In het park

want Daar zijn struiken Die je nog nooit Hebt geroken Of gedacht