Sessizliği seviyorum. İnsan karmaşası arasında kendimle kalıp dinlemeyi.. Yalnızlıktan şikayet ediyor ama yeri gelince de yalnızlıktan huzur buluyorum. Tahammülsüzleştim. Her şeye, herkese karşı. Hayata karşı pozitif olma çabalarımın , kendimle kaldığımda olumsuz sonuçlanışına şahit oluyorum. Dibinde olduğum ve hep de öyle olacağımı kabullediğim kuyuda bi anda ışık gösterip biraz zaman sonra yine o karanlıkla bırakılışımın acısını tarif edemiyorum. O ışığı görüp bırakılmak karanlığıma birkaç ton daha siyah ekliyor..