Tumgik
#o ben olamam
civcivwq21 · 24 days
Text
Toparladım bütün kırgınlıklarımı
Yeniden saydım beni üzdüğün zamanları...
14 notes · View notes
Text
1510
16 notes · View notes
hissetmedigimacilar · 8 months
Text
Tek bir an, bir ömür olabilir...
17 notes · View notes
kendimlesworld · 2 years
Text
Yaranamadım, sevdiremedim kendimi...
3 notes · View notes
sadecesusvedinlebeni · 6 months
Text
Hani, bazı anlar olur ya, hiçbir şeyden zevk alamazsın, yemek yersin film izlersin, dinlenirsin, ben bunları yaparken sanki ben değil de bir başkası yapıyormuș gibi hissediyorum, ben kendimi hissetmiyorum artık, ben ben değilim onu anladım. Ben kendimi kaybettim ama hiç bulamadım... Ve bulamıyorum..
0 notes
sarmayagerekyok · 1 year
Text
O günden sonra bir daha aynı ben olamadım:')
1 note · View note
Text
Çok zarar verdin bu kez
Yok, aşk bitti
1 note · View note
viskilihumus · 2 years
Text
Tumblr media
1 note · View note
papatyasizbahar · 2 years
Text
Tumblr media
Uğradığım ihanete gücüm yetmedi
Yaranamadım
Sevdiremedim kendimi
Aklım ermedi
Ne istedin de vermedim
1 note · View note
mel-inoe · 9 months
Text
intp'nin olmak istediğim kişi modeli olması hakkında ✍🏻✍🏻
11 notes · View notes
kedilisuvari · 8 months
Text
Tam bir ay önce Amasya'da bir tanıdığımızın bahçesinde balkonun dış cephe çıkıntısının duvarına kırarcasına geçirdiğim başımın köşesi hâlâ bastırınca bir miktar acıyor ya acaba gerçekten kırıldı mı kafam khsgdshd
5 notes · View notes
dunyanin · 2 years
Text
Gercek stabber 13 yasındaki kız kardes oluyo
3 notes · View notes
bilinmeyen-bir-kiz · 3 months
Text
Ben anka olamam o kadar güçlü değilim kül olduktan sonra yeniden doğamam
Benden ancak bir serçe olur bir çok acıda yıkılmayan ama yıkıldı zaman da tekrar kalkamayacak bir serçe..
Tek bir gözyaşı ve son...
174 notes · View notes
girifit · 3 months
Text
bazı anlar olurdu insanın hayatında. yıkıldığını sanardı veya sahiden öldüğünü. şimdi o anlardan birinde yazıyorum satırlarımı. kirpiklerimde yeni oluşan bir ıslaklık varken ve gözlerim kırmızıyken. adına ne dersen de bilmiyorum ben, bu sebepsiz gelen krizleri. ellerimin boğazımı sıkışını ve tırnaklarımın tenimi yoluşunu. neler oluyor ve ne oldu. bilmiyorum. bu sefer yalan yok, inan. gözlerimi kapatıp açtığım an sanki son buldu her şey. ama hayır, saatler geçti. annem kapının ardından sesleniyor hâlâ bana, hiç durmadan. babamın sesi çaresizlikten mi bilmem bir fısıltıyı andırıyor ama aynı zamanda bir çığlık misali inletiyor ortalığı. birileri yok. ben varım. kimse yok. ben var mıyım? neden aynı şeyler oluyor değil artık sorduğum soru. neden her şey daha beter oluyor, doğru soru bu. elimi attığım her şey ateş alıyor. sarıldığım her beden gidişini bahşediyor bana. hayır, suçlamıyorum. herkes giderdi. hayır, yanlış. herkes, benden giderdi. çünkü bir yangında kimse yanmayı göze alamazdı. kabullenişimi hisset bu satırlarımda. bir harabeyi andıran bedenim kucak açıyor bu sefer bana. annem saçımı okşuyor. babam alnımdan öpüyor. her şey düzelecek, diyorlar bana. yanlış olanın ne olduğunu bilmezken düzeleceğine inanmak istiyorum. bir çocuğu şekerle kandırmak gibi bir şey bu. inanıyorum. düzelecek her şey. peki ya ben? ben ne olacağım. bu yıkıntıyı evim bellemişken sağlam sokaklara adım atarken düşmeyecek miyim veya titremeyecek mi hiç ellerim? ne olacak ve nasıl olacak, ben bilmiyorum. ruhuma ekilen çiçekleri bir bir söküyorum yerinden. 'senin toprağın ben değilim' diyorum. oysa yalan mı söylüyorum yoksa doğru mu, onu bile ayırt edemiyorum. günlerdir bedenime uğrayan uyku beni içine hapsediyor. gözlerimi açmak bir işkence hâline geliyor. çünkü biliyorum asıl kâbus o zaman başlıyor. içtiğim sigara midemi altüst ediyor. bana ne oluyor? aynadaki ben değilim, olamam. mumlar yanıyor. beni de yaksınlar istiyorum. parmak uçlarımı tutuyorum ateşe. 'yak beni' diye fısıldıyorum. hayır, yanmıyorum. küller ateş almaz, unuttun mu kızım? unutma. insan öldüğünü unutur mu hiç. susmam ama çok da konuşmam artık. dillendirilen her acı, oluk oluk kanatıyor iyileştiğini sandığım yaralarımı. şimdi kanamış tenimden temizliyorum kurumuş kanları. yaraya değen her ıslaklık ürpermeme sebep oluyor. biraz da çenemi kırarcasına dişlerimi sıkmama. acıyı hissetmek değil bu, acıyı yaşamı bellemek. her şey ağır geliyor şimdi. dünya üzerime mi geliyor yoksa ben mi devriliyorum? bir sigara yakıyorum, beni kusturacağını bilerek. son değildi. ilk de değildi. peki ya beni bu denli diri diri mezara gömen bu acı neyin nesiydi?
54 notes · View notes