Aşırı sıkışmış hissediyorum. Eski düşüncelerim nüksediyor. Duymamaya görmemeye çalışıyorum ama olmuyor. Bitmeyecekler mi. Dayanamıyorum. Usandım artık yoruldum içime atmaktan. Pskiyatristimle bile konuşamadığımı farkettim bugün. O kadar mı korkuyordum düşüncelerimden. O kadar korkuyordum. Dönek gözükmekten, yine mi dedirtmekten korkuyordum. Saklanıyordum. Her şeyden herkesten kendimden. En başarılı ve mükemmel olduğum tek alandı belki de. Yazdım ama. Bu çarşambaya aldım seansımızı. Yüzleşecektim söyleyecektim bilecekti ki rahat edeyim artık. Hakkım var dimi buna? Yorgunum. Zihnim bütün bedenimi uyuşturuyor. Bitkinim. Düşüncelerim her yerimi sarmış boğuyor. Ne zaman yalnız hissetmekten kurtulacağım? Ne zaman kendime güveneceğim? Ne zaman kendimi seveceğim ben! Yakında olsa, olur mu..
Geçenlerde günlüğümü okudum ksnsjsnsjs cidden o yazdığım şeyler o kadar küçük şeyler ki buna mı takilmışım diyorum ama keşke o zamanlarda olsaydım tek derdim bu olsaydı keşke sarmiyor artık sıkıcı geliyor sadece ruh gibi dolaşıyorum yaptığım bir şey yok hiçbir şey ya zevk yok herşeyden soğutular yoruldum ya gerçekten zaman benden geçmiyor sıkıcı her saniye sıkıcı