#musaer | Explore Tumblr Posts and Blogs

brievenuitinnsbruck · 2 years

Text

Goeie zaken komen terug

Meer dan de helft van de nieuwsbrieven waar je je op aanmeldt, beginnen na editie 1 al te irriteren. Gelukkig is het afmelden van een nieuwsbrief gemakkelijk.

Maar af en toe geraak je gehecht aan dagelijkse/wekelijkse updates van bepaalde magazines, merken of auteurs. The Monocle is zo een voorbeeld. Het magazine zelf stelt steeds teleur: te veel reclame, te veel snobbisme, te veel focus op fancy lifestyle. Maar hun nieuwsbrieven en podcasts barsten van de kwaliteit. Hieronder een extract uit een speciale editie (The Entrepreneurs) van één van hun magazines (dat ze verwerkten in hun nieuwsbrief ‘Monocle Minute’). Check de heerlijke gedachtengang. Hoe origineel is het verheerlijken van mensen die zich niet toespitsen op één ding maar leven via geperfectioneerde side-hustles.

Mijn favoriete Duitse schrijver gaat hij nooit worden, maar Thomas Mann blijft met langere tussenpozen terugkomen in de dingen die ik lees. En soms weet één van zijn quotes wel te beroeren: “Wie aber soll leben ein Mensch, wenn er sich nicht mehr darauf verlassen kann, dass es anders kommt als er denkt?”

Ik ken ze niet goed, ik las ook nog geen boek van haar. Maar Charlotte Musaers heeft iets aantrekkelijks, is lelijks en puurs. Veel Vlaamse levende schrijvers (Daem, Dalida, Ide Rossel, ...) zijn eigenlijk aanstekelijk. Ze vormen geen geheel of stroming maar zijn een frisse (niet altijd in uiterlijk) jonge generatie. Niet te arrogant, hard werkend en meestal open om de klassieke paden te verlaten. Zij, Musaers, is wel al iets ouder dan de voorbeelden van hierboven. Ze vertelde prachtig over haar relatie en het gat dat er ontstond nadat hij stierf... Het interview is van Katrien Steyaert uit een Zomerreeks van De Standaard:

‘In Yoga van Emmanuel Carrère las ik twee jaar geleden een opmerkelijk Frans gezegde: Qui a deux femmes perd son âme, qui a deux maisons perd sa raison. Niet dat mijn dierbare Jan of ik ons verstand hebben verloren doordat we lange tijd over meer dan één woning beschikten, maar ik kan er wel inkomen, je moet er in elk geval sterk voor in je schoenen staan.’

‘Wat je van tevoren namelijk niet weet, is dat er na de aanvankelijke verrukking al gauw een gigantische berg extra werk, zorg, conflicten, kosten en administratie op je afkomt, dat je voortaan wel erg vaak op gevaarlijke wegen onderweg zult zijn, dat je leuke of belangrijke gebeurtenissen ofwel op de ene ofwel op de andere plek zult moeten missen, dat je je vrienden voor onbepaalde tijd in de steek moet laten, dat je constant in tijdnood raakt. Ook kan het gebeuren dat je je begint af te vragen op welke plek je nu eigenlijk het gelukkigst bent zodat je inderdaad in hetzelfde soort twijfels komt te verkeren als iemand die vol overgave vreemdgaat.’

‘Echter, de vreugde, inspiratie, nieuwe kennis en landschappen en de paar zeer waardevolle vriendschappen die we beleefden prevaleerden voor ons in hoge mate. De lichte schizofrenie die er het vanzelfsprekende gevolg van was namen we daarom op de koop toe. En dat zal ik blijven doen.’

Mooie naam, Alexia. En wat een schone omschrijving van ‘wie ze is’: “Afwisselend”

Misschien wel een woord dat we vaker zouden moeten gebruiken om onszelf te omschrijven: hoe we niet wisselen van persoonlijkheid maar wel die persoonlijkheid een andere invulling of rol laten spelen. Misschien is rust in het leven te vinden door net de verschillende invullingen van onze persoonlijkheid met elkaar in overeenstemming te brengen. Vloeken wordt het pas als je ene passie onrecht aandoet aan de anderen. Je kan maar één nummer 1 in het leven hebben maar (zoals hierboven als besproken bij het deeltje van Monocle), zijn side-hustles de ideale manier om het leven interessant te houden.

Ook de titel: “Het is tijd om te oogsten” is eentje om bij te houden. Iets om tegen onze ouders te zeggen.

In mijn weken in de bergen (Stubai Tal, Diavolezza, ...) in de periode juni-september maakte ik voor het eerst kennis met gletsjers. Met die stervende ijs-walrussen die ten prooi vallen aan zon en regen. En van wit-grijs naar grijs-wit gaan...

Deze website zet alles mooi in beeld. Hoe iets verdwijnt, wat in ons leven niet meer zal terugkomen. Vandaar de metafoor van stervende walvis op het strand, een beeld dat steeds opkomt als ik een gletsjer zie...

Ik heb de fascinatie van Vlaanderen voor Caroline Pauwels volledig gemist. Ze kwam pas tot mij toen ze al gestorven was. Voor een rector kreeg ze uitermate veel aandacht in onze media. En niet enkel omdat ze vrouw was of omdat ze overleedt na een moedige strijd tegen kanker. Maar omdat ze fascineerde (dat kan ik verstaan na haar documentaire te hebben gezien). Ze zegt bijvoorbeeld de volgende zin: ‘Ik hou ervan dat wij nog vier seizoenen hebben’, zegt Caroline Pauwels. ‘En ik vind het fijn wanneer die uitgesproken zijn.’

Ook mijn favoriete podcast-stem, Guinevere Claeys zegt schone zaken over Pauwels:

“De dingen in al hun onvermijdelijkheid graag zien, alsof ze ze ook zelf zo gekozen zou hebben, dat kon ze goed. De vier seizoenen vormen de leidraad van de documentaire (bijna zonder het zelf te weten de regie voeren, ook dat kon ze goed), en zo volgen we een jaar Caroline Pauwels in haar vele gedaantes: VUB-rector, wetenschapper, curator, alleenstaande moeder, dochter, zus, vriendin, en ook zieke.”

En opnieuw maken we een korte ‘Ausflug’ naar Afghanistan. Lees dit tof artikeltje van Sporza.

Ik lees elke column van Dalida Hermans, veel zeldener van haar tegenhanger Hans Cottyn. Soms verrast hij met scherpe observaties. Zo schrijft hij op 30-09 in zijn kleine column:

“Het was een beetje chaos in het station. Dat is het altijd, en niet eens omdat die verbouwing blijft duren. Er hangen gele affiches die de schijn ophouden, en de geur van bielsen en wafels, maar au fond is een station chaos. Mensen die vertrekken en mensen die aankomen, niemand met tegenstrijdiger belangen. Dat verandert op slag als ze weer aankomen en vertrekken. Wat een mêlee. Om over mensen die stilstaan nog maar te zwijgen. Stations zijn niet gebouwd voor mensen die stilstaan, wat Paul Delvaux ook moge beweren.”

Ik lees dit als ik net neerzit in mijn nachttrein terug naar Innsbruck. Een schelle stem roept nog één keer rond dat ze vanaf nu niet meer zal rondroepen. De vriendelijke Indiër naast mij is nog aan het uitzoeken of hij gaat slapen in kleermakerszit of toch met gestrekte benen. Hij vraagt voor de zekerheid, in schattig Engels, of hij zijn ticket niet meer moet valideren. Ik stel hem gerust.

Heel wat mensen staan nog in de gang. Blijkbaar zijn er sommige tickets nog goedkoper dat de zitwagen waarin ik nu zit. Klagen doet niemand. Daarvoor is het te laat en het was vandaag een werken-dag, waardoor iedereen besloten heeft dat rustig aan doen en de ogen sluiten, het beste plan is.

Niet veel comfortabeler maar wel sympathieker als een Ryanair-vlucht.

Vanaf welke leeftijd mag je jezelf comfort toekennen? Zolang je alleen bent (en niet instaat voor het verbeteren van het leven van je geliefden), eigenlijk nooit. De momenten van alleen reizen mogen wat uitdagen en prikkelen. Het aangenaam reizen, met uitzichten en sprankel-wijn, die moet je voor de romantische dubbel-reizen bewaren. Je kan jezelf er op zo’n momenten aan doen herinneren dat je een ‘Dirtbag’ bent.

Dirtbagging is a modern replication of primal migratory patterns, of looking for resources and the building blocks essential to life. You are a dirtbag: - If you wait until you get home to turn your phone back on to delay the onslaught of notifications. - If you’ve lived off of the Clif Bar diet and foregone showers. - If the sound of a Slack message stresses you out. - If you’ve waited at Dominos until 10 P.M. to gather the day’s thrown-out pizza. - If you know everyone at the crag. - If your clothes smell like a campfire. - If you have ambitions in your career and your personal life, and yet nothing gives you peace like fresh air and chalk and limestone. At its essence, modern dirtbaggery is not about class or suffering or being a real climber but about reclaiming what was lost and promised to humanity.

Bovenstaande tekst werd bijgewerkt en afgerond op de trein tussen Innsbruck en München. Met de charmantste scène van 2 kleine jongentjes die elk hun eigen zak chips hebben geopend. Eéntje van hun besluit te delen met zijn moeder, rijkt naar voren en komt te kort. De kostbare Pringel valt op de grond. Iedereen glimlacht, niemand bukt zich. De poetsman zal zijn hoofd schudden. Als hij die 1000 stukjes gefrituurde aardappel ziet en ze zelfs na verschillende pogingen niet opgeborsteld krijgt.

0 notes