#kleine balletjes | Explore Tumblr Posts and Blogs

rotterdamvanalles · 7 hours

Text

André van Duin in het televisieprogramma Een avondje teevee met André 1969

André van Duin, artiestennaam van Adrianus Marinus (Adri) Kyvon (Rotterdam, 20 februari 1947) is een Nederlandse komiek, revueartiest, zanger, acteur, regisseur, presentator, tekstschrijver en programmamaker. Het Algemeen Dagblad noemde hem in 2017 'ruim een halve eeuw Nederlands grootste volkskomiek'.

Al vanaf het begin van zijn carrière nam Van Duin singles op. De tamme boerenzoon (1974), Willempie (1976), 'k Heb hele grote bloemkoole (1979), Nederland, die heeft de bal (1980), Er staat een paard in de gang (1981), Als je huilt / Bim bam (1982), Als de zon schijnt (1983), De heidezangers (1983), Pizzalied (1993) en De balletjes van de koningin (2009) behoren tot zijn grootste hits.

André van Duin werd in 1947 geboren in de Watergeusstraat in Rotterdam-West als Adrianus Marinus Kloot.[3] Zijn vader werkte als magazijnbediende bij de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij. Van Duin zag daar als kleine jongen op personeelsfeesten optredens van onder anderen Johnny Kraaykamp en Rita Corita. Hierop bekwaamde hij zich in het imiteren van bekende Nederlanders. Op de lagere school viel Van Duin niet alleen op vanwege zijn rode haar, maar ook door deze imitaties en zijn gevoel voor humor. Hij werd al snel de ster van elk klassenfeest.

Na de lagere school ging Van Duin naar de ambachtsschool voor een opleiding als machinebankwerker. Zijn grote interesse bleef echter het parodiëren van artiesten, al waren zijn leerkrachten vaak niet blij met de momenten die Van Duin koos voor zijn imitaties.

Hij typte in september 1962 een open sollicitatiebrief aan de toenmalige chefs lichte muziek van de verschillende omroepen. Deze ondertekende hij met zijn artiestennaam, André van Duin, want hij vreesde met zijn echte achternaam niet serieus te worden genomen.[4] Hij werd afgewezen, maar bleef het proberen. Intussen vond hij werk als jongste bediende bij een Rotterdams verzekeringskantoor. In 1964 hadden zijn brieven succes. Hij mocht een aantal optredens verzorgen voor het radioprogramma Minjon. Van Duin was toen 16 jaar.

In datzelfde jaar organiseerde de AVRO de talentenjacht Nieuwe Oogst. Van Duin meldde zich meteen aan. Hij doorliep de voorrondes met gemak. Op 24 juni 1964 won hij de finale: hij kreeg een bokaal en een optreden in de Zaterdagavondshow van Willy en Willeke Alberti. Zo brak hij definitief door als Van Duin. Twee weken later, op 8 augustus 1964, vormde zijn bandparodie het voorprogramma van het legendarische optreden van de Rolling Stones in het Kurhaus. Hierna kreeg hij veel aanbiedingen. Van Duin zocht en kreeg daarom managers: Theo Rekkers en Huug Kok, oftewel De Spelbrekers. Al snel richtten ze André van Duin Producties op. In 1966 werd bij Koninklijk besluit een vertaling van zijn oorspronkelijke achternaam officieel veranderd in Kyvon,

Vanaf 1969 trad Van Duin op als gast in onder meer de Rudi Carell Show, de Mounties en Oebele. Ook toerde hij door de Nederlandse Antillen en Suriname. In 1969 stond hij tevens voor het eerst professioneel in het theater, als onderdeel van de Snip-en-Snaprevue. Zijn aandeel was de toen al bekende, ruim tien minuten durende act, van gekkebekkentrekker bij lollig aan elkaar gemonteerde uitspraken.

In 1970 ging een lang gekoesterde wens van Van Duin in vervulling. Onder leiding van Joop van den Ende Theaterproducties bracht hij een eigen revue: 'n Lach in de ruimte. De revue trok twee jaar door Nederland. Sidekicks waren Frans van Dusschoten en Ria Valk. Er zou een reeks van revues volgen. Corrie van Gorp en Van Dusschoten waren daarin zijn belangrijkste medespelers.

In 2004 vierde Van Duin zijn 40-jarig artiestenjubileum. Naar aanleiding hiervan ging hij na lange tijd weer het land in met een nieuwe theatershow. Deze werd zo succesvol dat hij een tweede show maakte. In 2011 ging de show Ja hoor... daar is ie weer! in première. Van Duin deed deze samen met Ron Brandsteder en Anne-Marie Jung.

Met een jarenlange carrière als grappenmaker op zak heeft hij zich op latere leeftijd opnieuw uitgevonden als acteur. In 2015 maakte Van Duin in de rol van Willie zijn debuut als acteur in een toneelstuk. Het was voor het eerst dat hij een serieuze toneelrol op zich nam en zich niet kon verstoppen achter een typetje. Samen met Kees Hulst speelde hij een variétéduo in het komische toneelstuk The Sunshine Boys dat over twee komieken ging die, na jaren ruzie, nog één keer proberen om samen op te treden.

Vanaf 1967 was Van Duin regelmatig te zien op de Nederlandse televisie. In 1969 maakte Van Duin onder regie van Guus Verstraete jr. vijf televisieshows voor de AVRO met de titel Een avondje teevee met André. In 1972 vertolkte hij de rol van Toon Bulthuis in de televisieserie Het meisje met de blauwe hoed naar het boek van Johan Fabricius.

In 1973 ontstond het radioprogramma de Dik voor Mekaar Show, dat in de jaren 70 en 80 erg populair was. Van 1977 tot 1979 ontstond daaruit een televisiereeks van de Dik Voormekaar Show.

In 1978 en 1979 presenteerde hij het TROS programma Te land, ter zee en in de lucht. Hij beperkte zich niet tot presenteren, maar gedroeg zich tijdens het programma ook als komiek. Tijdens een muzikaal intermezzo van Luv' ging hij bijvoorbeeld tussen de meiden staan en als typetje meedansen en -zingen. Verder maakte hij zich onsterfelijk als commentator. René Stokvis had namelijk het idee dat ze, behalve Van Duin, eigenlijk nog een tweede presentator moesten hebben die de voice-over deed. De TROS zette een leeg hokje op het terrein en in dat hokje zat ene meneer Vreugdevol, die zogenaamd commentaar gaf in gezelschap van tuinman Pol in de Grond, eveneens een typetje van Van Duin ("M'n gras, me gras!" als er een auto in de berm belandde).[6] Op geheel eigen wijze begeleidde Van Duin de deelnemers met komisch commentaar. In de aftitelingen van 1979 stond dit typetje vermeld met 'commentaar: de heer Vreugdevol'.

Per 1988 presenteerde Van Duin voor de TROS het programma Animal Crackers, dat in 1989 Wegtrekkers & Animal Crackers ging heten. Hierin werden filmpjes van dierentuindieren door hem van grappige voice-overs voorzien. Als Jaap Aap deed hij hetzelfde met beelden uit de actualiteit. Het bekendst hieruit was De minuut van Ruud, waarin hij de stem insprak van Ruud Lubbers. Hij sloot altijd af met de uitspraak: "Tuut tuut tuut, de groetjes van Ruud." Vanaf 1990 gaat Wegtrekkers & Animal Crackers over naar RTL 4, met in eerste instantie de titel Jaap Aap's Mediamangel.

Van 1990 tot 2000 speelde Van Duin samen met Ron Brandsteder de door Caroline Tensen gepresenteerde RTL 4 quiz Wie ben ik?

De Dik Voormekaar Show, in 2009 geschreven en gepresenteerd door André van Duin en Ferry de Groot, keerde dat jaar in 12 afleveringen terug op televisie bij de TROS. Bij Nederland 1 op de zaterdagavond verving Van Duin een jaar later Paul de Leeuw, die in deze zendtijd X de Leeuw had gepresenteerd door Van Duin op z'n best. Dit was een compilatieprogramma met oud en nieuw materiaal van de komiek Van Duin.[7] In 2013 startte een nieuwe serie Animal Crackers. In 2014 maakte Van Duin, samen met de TROS, zestien afleveringen van 50 jaar Van Duin. Hierin bezocht het typetje Jan Wijdbeens (André van Duin) een speciale gast met wie hij (als zichzelf in een dubbelrol of met een bekende Nederlander) leuke of dierbare herinneringen deelt. Samen kijken ze terug naar de leukste scènes uit Van Duins artiestenoeuvre en een breed scala aan optredens. Het weekblad Donald Duck wijdde een speciale editie aan de komiek, vanwege zijn vijftigjarig artiestenjubileum. Dit vierde Van Duin in het Beatrix Theater te Utrecht met een speciaal gala, dat AVROTROS een paar weken later op televisie uitzond.

In 2016 nam hij de presentatie van het programma Heel Holland Bakt over van Martine Bijl, na haar hersenbloeding in 2015.

In 2017 en 2019 speelde Van Duin in de dramaserie Het geheime dagboek van Hendrik Groen van Omroep MAX. In deze dramaserie, gebaseerd op het boek Pogingen iets van het leven te maken van de Nederlandse schrijver Hendrik Groen speelde hij met onder anderen Kees Hulst en Olga Zuiderhoek een hoofdrol.

In 2018 keerde Van Duin met Animal Crackers tijdelijk terug in de slotminuut van het praatprogramma Tijd voor MAX. Daarnaast kwam hij met het programma De Nieuwe Lekkerbek, waarin naar vernieuwende snacks werd gezocht, op televisie.

Samen met Janny van der Heijden, met wie van Duin al samenwerkte in het televisieprogramma Heel Holland bakt, verkent hij, vooral vanaf het water, delen van Nederland. De eerste uitzending van Denkend aan Holland, bij omroep MAX op NPO1, was op 5 augustus 2019. Dit programma was in de zomers van 2020 en 2021 eveneens op televisie te zien. De Elfstedentocht legden zij samen al varend in vijf afleveringen in januari 2022 af.

Foto en informatie komen van wikipedia.

0 notes

fandomsinabookshelf · 17 days

Text

Kinder Strass Shamballa Armbandje

Kinder Strass Shamballa Armbandje Kinder Strass Shamballa Armbandje Leuke elastische armbandje met gouden ronde balletjes en 1 kleine strass shamballa kraaltje in het midden als detail. De armband heeft 1 maat i.v.m het elastiek en is ideaal om te combineren. Omtrek : 11 t/m 15 cm Maat balletjes : 4 mm Maat shamballa balletje : 7 mm

#KinderArmbandjes #Armbandjes #Goedkopearmbanden #MeisjesArmbanden

0 notes

sarissarchiverecipes · 11 months

Text

Pindakaas-chocolade koekjes

Ingrediënten:

• 115 gram gesmolten ongezouten boter

• 50 gram suiker

• 175 gram bruine suiker

• 1 ei

• 2 eetlepels vanille extract

• 275 gram bloem

• 1 eetlepel bakpoeder

• 150 gram melk chocolade stukjes

Ingredienten vulling:

• 3 eetlepels pindakaas

• 75 gram gesmolten pure chocolade

Bereiding

1. Verwarm de oven voor op 200 graden, en pak 8 muffin vormpjes,

2. In een grote kom mix de boter, bruine suiker en witte suiker op medium tot volledig gemixt,

3. Voeg het ei en de vanille extract toe en mix opnieuw,

4. Schep de bloem en bakpoeder door het mengsel. Daarna schep je de schocolade stukjes er door heen,

5. Maak 8 balletjes en leg deze in de muffin vormpjes,

6. Bak voor 15 minuten en maak kleine deukjes in de koekjes door bijvoorbeeld een eierdop te gebruiken of een jus lepel,

7. Smelt de pindakaas door kort in de magnetron te plaatsen en schep 1 theelepel van dit mengsel in de koekjes,

8. Smelt de pure chocolade en schep over elk koekje tot de pindakaas eronder volledig bedekt is,

9. Laat ze opstijven in de koelkast!

#snacks

0 notes

aishuuxx29 · 1 year

Text

Eindproject: een bijtje met een kleine lichaam en grote vleugels voor contrast in grootte 🐝💗

✨De eerste twee foto’s weergeven het process

Inspiratie: ik kwam op het idee om een bij te maken nadat ik naar al mijn proefjes keek en zag dat een bij er heel mooi bij zou kunnen passen. Ik heb namelijk bloemen en vlinders! Dus daar kan een bij heel mooi bij 🙃

Het process: ik begon met een soort balletje maken met de 3D pen, daarna maakte ik de oogjes en de zwarte streepjes, alles liep heel gemakkelijk

Contrast: ik koos ervoor om het bijtje grote vleugels te geven voor het contrast. Het lichaampje is namelijk heel klein en de vleugels voornamelijk heel lang. Eigenlijk zouden de vleugels de helft van de grootte die ze nu zijn, maar voor het contrast heb ik ze extra groot gemaakt.

0 notes

versechtenpuursblog · 1 year

Text

Eerste rijs....

Op de zondagmorgen maak ik meestal, of eigenlijk altijd, mijn eigen brood voor bij de lunch/brunch of diner. Deze keer wordt het een krentenbrood die ik als breekbrood af ga bakken.Voordat dat zover is moet er eerst nog kleine balletjes gedraaid van worden en op de bakplaat gelegd worden. Dan moet ie weer een uurtje staan zodat ie lekker en luchtig wordt. Volgens het recept moet er suiker in, dit…

View On WordPress

#dailyprompt #dailyprompt-1879 #krenten

0 notes

djdejong · 1 year

Text

M'n kleine jongen uitlaten op Land Art Delft

M’n kleine jongen uitlaten op Land Art Delft

Ondanks alle snijdende kou en de finale dag van het WK voetbal in de zinderende hete woestijn van Qatar moet ons kleine Vriend!je worden uitgelaten. Dus in de Captur en naar de polder van Delft het Land Art park of kortweg LAD. Onze jongen is helemaal blij en loopt sinds hij zijn fijne balletjes kwijt is heerlijk voor je uit en vreet steeds minder rotzooi. Het is even wennen ook voor het ventje…

View On WordPress

0 notes

patriciaidsinga · 1 year

Text

Pakpapier

Noordhollands Dagblad 3 december 2022

Ze staat voor het winkelcentrum en terwijl iedereen met grote snelheid de draaideur in en uit zoeft, probeert zij contact te maken. Contact met mij, contact met de meneer voor mij, contact met iemand. En helemaal niemand reageert.

Ik hoor haar in de verte “goedemorgen mevrouw” zeggen, maar de draaideur draait en ik ben al binnen.

Met drie treden tegelijk neem ik de roltrap naar boven. Naar één van die volgepropte winkels met prullaria. Ik loop langs de grote dozen met kleine inhoud en kan niet kiezen. Gaan we voor een advent kalender met chocolaatjes om de zak van Sint wat op te vullen, of toch een synthetisch nepkerstboompje met hysterische verlichting?

Ik pulk aan de pleister op mijn linker wijsvinger. Vanmorgen in alle haast even een surprise in elkaar gezet. Tijdens een online werkmeeting met een keukenmes een kartonnen doos wat kleiner gesneden, stiekem onder mijn bureau. Ik werd afgeleid door een collega en zag eerst het bloed en voelde toen de snee.

“Goedemiddag” zegt de mevrouw voor het winkelcentrum als ik voor de tweede keer lang sjees. Ik zie dat ze een stapel kranten bij zich heeft. Het zal de daklozenkrant wel zijn. Ik heb geen kleingeld. Ik mompel iets terug en moet weer door.

Ik moet nog lekkers halen. En dan niet een pepernootje of speculaasbrok. Nee, er komt een toren van plateautjes met op elke verdieping een ander snoepje. Dat is balen, de marsepeinen balletjes zijn op, en in drukke tijden kan mijn hoofd slecht improviseren. Om mij heen zie ik dat ik niet de enige ben. Ik heb nog nooit zo’n stelletje sacherijnen bij elkaar gezien rondom de laatste bakken met strooigoed.

“Goedenavond”, zegt de krantenmevrouw terwijl ik voor de derde keer vandaag langs race. Toch nog wat meer en vooral gevarieerd pakpapier nodig. Alle cadeau’s in hetzelfde papier, dat kan niet, vind mijn innerlijke Sinterklaas. Ik sta stil en graai in mijn zakken om daar nog een paar laatste euro’s uit te vissen.

Ik kijk in haar prachtige ogen terwijl ik het geld aan haar geef. En zie niet alleen haar, maar ineens ook mezelf. Die vrouw die zich weer als een volslagen idioot gedraagt.

Wanneer leer ik nou eens, wanneer beklijft het nou eens dat het niet gaat om groots, en veel, of meer. Sinterklaas, kerst, alles in het leven eigenlijk, het gaat simpelweg om contact. Dat gevarieerde pakpapier kan iedereen gestolen worden.

0 notes

thomasopreis · 3 years

Text

Het begin

Je moet ergens beginnen. Na afscheid te nemen van Hanna in Berlijn

en Nederland

en bijna alle andere mensen, vertrek ik met mijn ouders naar Kroatië. We vliegen op Split en daarna zijn we van plan de Dalmatische kust af te gaan.

De vlucht verloopt goed, onze corona certificaatjes worden gescand en we mogen Kroatië in. In Split komen we aan bij ons appartementje. Het is 4 hoog zonder lift, maar is wel prima gelegen en het heeft eigenlijk alles wat we nodig hebben. We rusten uit en de volgende dag ontdekken we een klein strandje waar de locals hangen. Heerlijk om te zwemmen. De Kroaten spelen allemaal een soort handbal in kniediep water. Niet handbal zoals wij het kennen maar met zo’n klein rubberen balletje dat ze naar elkaar overslaan. Het ziet er wel grappig uit. Het terrasje aan dit strand is mooi gelegen en een halve liter kost er 18 kuna (7,5 kuna is 1 euro). Prima.

Voor de rest is het in Split vooral een beetje strandhangen, zwemmen en we hebben nog het eilandje Brac bezocht met de veerboot.

Qua begroeiing heb je hier een hoop olijf en granaatappelbomen.

Ook hoor je de hele tijd het geluid van cicaden, net als op het nieuwe album van Lorde.

Na Split dalen we af naar Makarska met de bus. Eenmaal aangekomen in Makarska in ons mooie appartementje merk ik dat ik mijn secrid met daarin al mijn pasjes kwijt ben. Eerst kan ik het niet geloven, maar eventjes later vervloek ik mezelf dat ik zo dom kon zijn. Het kan niet anders dat die in de bus blijven liggen is. Misschien is die bus al wel doorgereden naar Dubrovnik ofzo. Pfff. Snel maar naar het busstation gegaan. De vrouw van het loket zegt dat de buschauffeur al naar huis is, maar de bus op het terrein van het busbedrijf Promet staat. Aan de rand van de stad ongeveer een half uur lopen. Wij spoeden ons daarheen, onderweg vervloek ik mezelf nog een stuk of 100 keer. Op het terrein staan er een hoop bussen. Ik spreek iemand aan en het blijkt de baas te zijn. Ik laat hem het kenteken zien en hij gaat met me mee de bus in. Ik zie mijn secrid direct liggen. Alles zit er nog in. Wat een opluchting! Pfff. Na een poging van mijn vader om me erop te wijzen dat ik altijd alles goed in de gaten moet houden (Jahaa dat weet ik wel) gaan we een drankje doen om bij te komen en ‘s avonds lekker uit eten (Cevapcici en vis aan de haven). Hèhè, dat ging maar net goed allemaal.

De volgende dag in Makarska besluiten we de berg te beklimmen omdat er bovenin een botanische tuin ligt. Het blijkt een zwaardere klim dan verwacht, maar uiteindelijk wel een mooie tocht.

Na Makarska vertrekken we noordwaarts naar Zadar. Dit plekje heeft ook een prachtige oude stad (net als Split) en twee interessante kunstwerken. Het eerste is een getijdenorgel, wat dus geluid maakt op basis van de inkomende golven (zal hem hieronder apart toevoegen want ik weet niet hoe je filmpjes moet invoegen in een blog post).

Het tweede is een zonnekunstwerk. Overdag schijnt de zon erop en laadt het op. ‘s Avonds geeft het een enorme lichtsjoo.

Onze laatste bestemming aan de kust is Rijeka, de grootste haven van Kroatië. Op een uurtje rijden van Rijeka met de bus is er een groot natuurpark waar we gaan wandelen. Blijkbaar is dit park enorm populair om te klimmen. We komen mensen uit heel Europa tegen die hier gaan klimmen. Wellicht ook leuk voor de klimmers onder ons? (Thijs, Maud)

Onze laatste bestemming samen is Zagreb. We verblijven hier wederom in een top appartement en verkennen de stad. Zagreb kent een hoop musea waaronder ook hele aparte musea zoals het Museum of Broken Relationships en het Museum of Hangovers. Het laatste kan ik zeker aanraden als je goeie verhalen wilt lezen.

Ook is Kroatië de geboorteplaats van Nikola Tesla en dat is natuurlijk wel reden voor een standbeeld.

Mocht je minder nieuwsgierig zijn naar de cultuur van het land en het liever dicht bij huis houdt, bij ons om de hoek was er een coffeeshop, maar in plaats van dat je naar binnen moest, hadden ze gewoon een automaat.

Veel plezier ermee.

In Zagreb nemen we afscheid en vertrekken mijn ouders naar Sibenik om nog wat dagen aan de kust te vertoeven. Ik vertrek naar Sofia en begin aan het solo gedeelte van mijn reis.

In Sofia kom ik ‘s avonds aan en net voor het hostel zie ik iemand die er ook nogal backpackerig uit ziet. Going to the Hostel Mostel? vraag ik. Ben jij een Nederlander? reageert hij. Blijkbaar is m’n Engels dan toch niet zo accentloos. Kevin komt uit Amsterdam en samen hangen we de komende dagen wat rond in Sofia. Hij maakt een klein Oost Europees tripje, Budapest, Zagreb en Sofia. Hier zijn wij met onze gids bij de bekendste kathedraal van Sofia, met gouden dak.

Ook hebben we allebei nog een typisch Bulgaars ontbijt, mekici. Het smaakt naar olliebollen en is prima om de dag mee te beginnen.

Bulgarije is trouwens de armste lidstaat van de EU, het minimumsalaris is ongeveer 320 euro in de maand. Gemiddeld ligt het salaris op zo’n 6 a 700 euro per maand, maar je verdient meer in het bedrijfsleven als bijvoorbeeld medewerker van een callcenter dan als leraar voor een publieke basisschool. Dit is weinig geld voor ons Nederlanders. We verbazen ons er continu over dat alles zo goedkoop is. Een halve liter bier in een Bulgaars restaurant is bijvoorbeeld 2,1 lev (ongeveer 1 euro en 5 cent)

Voordat we allebei vertrekken hebben we nog de Vitosha berg beklommen, net buiten de stad. Sofia heeft een aantal mooie gebouwen in de oude stad, maar voor de rest voelt het een beetje beklemmend aan. Er zijn niet veel grote open ruimtes en ‘s nachts wordt het niet zo goed verlicht. Wel fijn om even buiten de stad te zijn en adem te halen dus. We zijn niet helemaal tot de top geklommen, maar wel tot de waterval. In het echt ziet het er indrukwekkender uit dan op de foto, maar hier toch nog een fotootje (gastje rechtsonder voor schaal).

Na onze klimtocht komen we terug in het hostel en is de eigenaar ruzie aan het maken met een vrouw. Het lijkt erop dat ze niet wil betalen. Ze klaagt over het geluid en dat het niet schoon genoeg is, maar dit valt reuze mee in dit hostel. Waarschijnlijk is het gewoon een trucje om niet te hoeven betalen. Ze roepen een tijdje naar elkaar totdat de vrouw vertrekt (zonder te betalen). De eigenaar van het hostel loopt boos naar achteren, ik hoor hem nog net “f*cking gypsies” mompelen.

De volgende dag vertrekt Kevin terug naar huis en neem ik de bus naar Thessaloniki. De bus vertrekt een uur later dan gepland van het busstation en van een andere plek waar hij had moeten vertrekken. De buschauffeur ziet er ook nogal vaag uit. Tijdens de rit slingert hij regelmatig over de weg en oja, hij was ook nog ff vergeten te tanken dus toen we aankwamen bij de grens met Griekenland draaide hij om en reden we een heel stuk terug Bulgarije in om te tanken.

Bij de grens gelooft de Bulgaarse vrouw bijna niet dat ik het ben op mijn paspoort. Oké, ik heb bijna geen haar meer op mijn kop maar toch, voor de rest zie ik er niet zo anders uit. Ze vraagt wel 3x om mijn naam en bekijkt me van top tot teen. Blijkbaar heb je in dit gebied veel vluchtelingen, maar een vluchteling met een Nederlands paspoort, Nederlands rijbewijs, Nederlandse bankpas en een museumjaarkaart met mijn kop erop lijkt me toch wel sterk. Uiteindelijk mag ik erdoor. Aan de Griekse kant kijkt er een vent een halve seconde naar me en zegt Joeeeee kom maar door. Tip voor vluchtelingen naar West Europa, ga na Griekenland niet via Bulgarije maar probeer een andere route. Wellicht Noord-Macedonië?

De buschauffeur stuntelt nog een beetje verder maar uiteindelijk komen we aan in Thessaloniki. Blijkbaar zaten de Bulgaarse medereizigers al de hele reis op hem te zeiken, dat hij niet kon rijden. Hij reageerde met, dan rij je volgende keer toch lekker zelf?

Enfin, we zijn in Thessaloniki en het voelt meteen een stuk gezelliger. Mensen zitten buiten op het terras, het weer is beter en er zijn een hoop open ruimtes. En het ligt aan zee natuurlijk. Top. Het hostel ziet er ook beter uit en ik heb een bottom bunk in plaats van een top bunk zoals in Sofia. Yes!

Ik ben hier de komende dagen en daarna wil ik graag de Olympus beklimmen. We zullen zien of dat een beetje te regelen is. Voor nu neem ik een gyrosje en een biertje (Mythos) en breng ik later weer verslag uit. Joejoeee

2 notes · View notes

andrebannenberg · 3 years

Text

Hoeveel weegt een filmteam? Ik zit hier tijdens een kleine, maar fijne filmproductie naast regisseur Fons Grasveld (met baard) op de weegschaal in een sociale werkplaats in Gennep.

Jan Vrijman was de producent en het was me een genot die inspirerende man bij hem thuis in de Vondelstraat te ontmoeten. Juist die middag was de wasmachine overleden en Jans zeer verdrietige vrouw Nicole had het arme ding omwikkeld met een enorme zwarte zijden strik. Wij van het kleine filmteam aan de grote keukentafel rouwden mee onder het genot van oude kaas en een glaasje rode port.

Terug naar de film: titel "O, moet dat zo". Dat was de spontane uitroep van een van de geestelijk gehandicapte werkers, toen hij het trucje doorhad hoe hij iets in een bepaalde volgorde moest leggen. Enerverend om te filmen met geestelijk gehandicapten, ze doen alles met een goudeerlijke passie. Twee smoorverliefde broers van 42 jaar met het syndroom van Down verklaarden mij dagelijks in de week dat we er draaiden hun onvoorwaardelijke liefde. Mijn moeders broer was een mongooltje zoals dat indertijd heette, oom Dréke. Een grote schat, die voor al zijn nichtjes en neefjes jarenlang wollen onderhemden en onder- en zwembroeken (onmogelijk om in te zwemmen, ze lubberden uit en werden loodzwaar) breide. Hij deed wel eens raar, maar wie niet?

Zo'n sociale werkplaats is een oplossing voor in ledigheid thuiszittende geestelijk gehandicapten. Zeer eenvoudig werk, dat af en toe aan de peuterspeelzaal doet denken: dit kleurtje bij dat kleurtje, dat moertje bij dit boutje, dit balletje in dat gaatje: "O, moet dat zo!" Met die prachtige blije trotse ogen. Dat is film, meneer!

#catrienarïens

5 notes · View notes

rotterdamvanalles · 1 year

Text

André van Duin in het televisieprogramma Een avondje teevee met André 1969

André van Duin, artiestennaam van Adrianus Marinus (Adri) Kyvon (Rotterdam, 20 februari 1947) is een Nederlandse komiek, revueartiest, zanger, acteur, regisseur, presentator, tekstschrijver en programmamaker. Het Algemeen Dagblad noemde hem in 2017 'ruim een halve eeuw Nederlands grootste volkskomiek'.

Al vanaf het begin van zijn carrière nam Van Duin singles op. De tamme boerenzoon (1974), Willempie (1976), 'k Heb hele grote bloemkoole (1979), Nederland, die heeft de bal (1980), Er staat een paard in de gang (1981), Als je huilt / Bim bam (1982), Als de zon schijnt (1983), De heidezangers (1983), Pizzalied (1993) en De balletjes van de koningin (2009) behoren tot zijn grootste hits.

André van Duin werd in 1947 geboren in de Watergeusstraat in Rotterdam-West als Adrianus Marinus Kloot.[3] Zijn vader werkte als magazijnbediende bij de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij. Van Duin zag daar als kleine jongen op personeelsfeesten optredens van onder anderen Johnny Kraaykamp en Rita Corita. Hierop bekwaamde hij zich in het imiteren van bekende Nederlanders. Op de lagere school viel Van Duin niet alleen op vanwege zijn rode haar, maar ook door deze imitaties en zijn gevoel voor humor. Hij werd al snel de ster van elk klassenfeest.

Na de lagere school ging Van Duin naar de ambachtsschool voor een opleiding als machinebankwerker. Zijn grote interesse bleef echter het parodiëren van artiesten, al waren zijn leerkrachten vaak niet blij met de momenten die Van Duin koos voor zijn imitaties.

Hij typte in september 1962 een open sollicitatiebrief aan de toenmalige chefs lichte muziek van de verschillende omroepen. Deze ondertekende hij met zijn artiestennaam, André van Duin, want hij vreesde met zijn echte achternaam niet serieus te worden genomen.[4] Hij werd afgewezen, maar bleef het proberen. Intussen vond hij werk als jongste bediende bij een Rotterdams verzekeringskantoor. In 1964 hadden zijn brieven succes. Hij mocht een aantal optredens verzorgen voor het radioprogramma Minjon. Van Duin was toen 16 jaar.

In datzelfde jaar organiseerde de AVRO de talentenjacht Nieuwe Oogst. Van Duin meldde zich meteen aan. Hij doorliep de voorrondes met gemak. Op 24 juni 1964 won hij de finale: hij kreeg een bokaal en een optreden in de Zaterdagavondshow van Willy en Willeke Alberti. Zo brak hij definitief door als Van Duin. Twee weken later, op 8 augustus 1964, vormde zijn bandparodie het voorprogramma van het legendarische optreden van de Rolling Stones in het Kurhaus. Hierna kreeg hij veel aanbiedingen. Van Duin zocht en kreeg daarom managers: Theo Rekkers en Huug Kok, oftewel De Spelbrekers. Al snel richtten ze André van Duin Producties op. In 1966 werd bij Koninklijk besluit een vertaling van zijn oorspronkelijke achternaam officieel veranderd in Kyvon,

Vanaf 1969 trad Van Duin op als gast in onder meer de Rudi Carell Show, de Mounties en Oebele. Ook toerde hij door de Nederlandse Antillen en Suriname. In 1969 stond hij tevens voor het eerst professioneel in het theater, als onderdeel van de Snip-en-Snaprevue. Zijn aandeel was de toen al bekende, ruim tien minuten durende act, van gekkebekkentrekker bij lollig aan elkaar gemonteerde uitspraken

In 1970 ging een lang gekoesterde wens van Van Duin in vervulling. Onder leiding van Joop van den Ende Theaterproducties bracht hij een eigen revue: 'n Lach in de ruimte. De revue tr.ok twee jaar door Nederland. Sidekicks waren Frans van Dusschoten en Ria Valk. Er zou een reeks van revues volgen. Corrie van Gorp en Van Dusschoten waren daarin zijn belangrijkste medespelers.