Önümde bir şehir vardı. Sanki bu şehir her şeye kırgındı. Evet bu şehir olan biten her şeye kırgındı,kızgındı. Sokaklarında ölenlere, denizinde boğulanlara, ateşinde yananlara, çiçeklerini solduranlara, umudunu yitirenlere, dört duvar arasında acı çekenlere bu şehir çok kırgın ve kızgındı.
Ben bu hale kolay gelmedim ya. Hayat doluydum, güzeldim, en azından yaşamak için nedenim vardı. Beni bu hale getiren herkese kırgınım. Ama en çok kendime kızgınım.
İnsanlara çok kızgınım, bir o kadar da kırgın. Bunu üstüne alınabilirsin hiçbir şekilde çekinmeyeceğim; insanların hepsi aptal. O kadar aptallar ki bunu bir yazıya bile sığdıramam. İnsanlardan nefret etmeyi sevmiyorum hayatımı sürdürebilmek adına sosyal biriyim fakat öfkemi bir şekilde dizginlemem gerekiyor, birileri ilgilenebilir mi lütfen? (anonim gelmesi işime gelir)
Çok şükür bugün de hiçbir şey yapmadım(!) O kadar sinirliyim ki. Göğsümde bi yumru var sanki her gün tıkıyor beni. Alamıyorum nefes. Sakin olamıyorum. Ne olacak böyle?