#gedachtegang

[mompelen]

Ik begin me terug meer en meer te verwonderen aan het feit dat jij misschien niet zo speciaal was als ik dacht. Maar dat alles speciaal was omdat ik het mee speciaal maakte. Dat ikzelf de glitters en confetti meenam naar alle herinneringen. En nu ik dit zelf niet meer altijd kan opbrengen opmerk dat alles maar heel gewoontjes rondom u is. Misschien begin ik dan nu eindelijk mijn eigen waarde in te zien en te beseffen dat ook ik ertoe doe.

#gedachtengang #gedachtegang #nederlandstalig #quote #citaat #nederlands #woorden #schrijfsel #woordjes #zinnen #zinnetjes #persoonlijk #personal #love #liefde #gedachten #pijn #pain #verdwaald #lost #speciaal #special #selflove #reflectie

[thetophasntcalledyet]

Bro Soy ik snap je gedachtegang, maar dit slaat ook echt nergens op

#widm #gewoon iedereen afschieten

[devosopmaandag]

Hoe veel weegt een woord?

Soms ben je sociaal alert, soms intellectueel of visueel alert, soms ben je gevoelig voor geuren of smaken, voor gezichten of verhalen. De mens is een sponsdier. Sinds enige tijd ben ik politiek alert – geen wonder in deze dagen. Maatschappelijk gevoelig werd ik door een VPRO Tegenlicht-uitzending over de complexiteit van onze huidige maatschappij, waarin regels zo ingewikkeld zijn geworden dat ze zorgen voor stagnatie, ongelijkheid en wanhoop in de levens van mensen. Het is de tirannie van de bureaucratie en een falende politiek. 'Complexiteit', het is een erg algemeen woord, al legt het wel de vinger op de zere plek. Elke algemeenheid verheldert en vertroebelt. Het tegengestelde van complexiteit is eenvoud. Daar geldt misschien het zelfde voor. Was mijn vader een eenvoudig man? Zijn de gedichten van J.C. van Schagen eenvoudig?

Gisteren liep ik in de stad achter een jongen in een hagelwit t-shirt met een tekst op zijn rug. De woorden drongen opeens mijn blikveld binnen. Niet een plotselinge knal, geen lichtflits of een schreeuw maar twee woorden overvielen me. Het was hun leegte die me besprong: 'Daily Utopia'. Ik ergerde me eraan, voor de jongen was het gewoon een cool shirt. Eens zag ik een meisje met een tas waarop stond 'Life is a festival'.

Zaterdag woonde ik de opening bij van een kleine presentatie van abstracte kunstwerken. Vriend A hield een korte inleiding over de valkuilen van het gebruik van het begrip abstract. Hij zei me vooraf dat het nogal een lastige tekst was. Dat was ook zo. Nu heeft hij een geschiedenis van lastige teksten; dat komt omdat hij niet bang is om precies te zijn in zijn denken. Een in zijn ogen heldere gedachtegang moet nu eenmaal gedeeld worden zoals hij is. Hij vroeg van de handvol toehoorders het uiterste van hun denken. Hijzelf had het natuurlijk veel gemakkelijker dan wij; hij kende de tekst op zijn duimpje. Toen hij klaar was, werd het even stil. Ik bewonderde het simpele feit dat hij niet aarzelde om zo'n tekst op die hete nazomermiddag over ons uit te strooien. Noem het tegengif voor de maatschappij waarin we nu leven; de vraag is of het werkt.

Iemand had daar de meest onwaarschijnlijke taartjes gemaakt, van een vrolijke perfectie die in volkomen contrast stond met de weerbarstigheid van de kunstwerken. Er waren ook een soort cakejes in de vorm van lolly's (zogenaamde cakepops) met rode fondant cirkels waarin de titel van de tentoonstelling gedrukt was. Ik schoot in de lach, want die titel luidt: 'het altijd zijnde'. Mijn ergernis over dat 'Daily Utopia' had ermee te maken dat elke rijkdom en diepte uit het woord 'Utopia' was verdwenen. Met 'daily' samen was het een taal-ding geworden, een gadget voor mainstream consumenten. Waarom ik dan toch moest lachen om die cake-lollies? Omdat ze volkomen absurd waren en ik ervan kan leren dat ik mijn eigen ernst soms wat lichter moet nemen.

[denuchterekijk]

Hopelijk is dit gewoon om de naam in de media te krijgen en geen effectieve gedachtegang…

[elanlocomotif]

Sexy Schoolgirl Masturbating: Eine Streitschrift

Vanuit een vage herinnering aan een pornofilm van een drietal minuten wil ik iets schrijven over Nietzsche. Vanonder de stoffige pixels zal ik de vrouw opduikelen die de hoofdrol speelt, een amateuractrice en Libanees-Amerikaanse universiteitsstudente die de opbrengst van haar pornocarrière gebruikt om haar studieschulden af te betalen. Haar videos zijn een one-woman operation met steeds dezelfde dorm room setting. Wat je ziet als je door haar profiel scrolt is een mozaïek aan thumbnails waarin linksboven telkens hetzelfde gordijn hangt, gesloten. In de video waarover ik het heb, ‘Sexy Schoolgirl Masturbating’, stript en masturbeert ze verkleed als schoolmeisje voor de camera. Het beeldkader beperkt zich tot de grenzen van haar bed. Het is duidelijk dat de kamer ofwel klein is, of dat de camera express in een nauwe hoek wordt gedrongen. Af en toe verdwijnen haar voeten uit beeld wanneer ze op de rand van het bed zit. In de eerste halve minuut van de video doorbladert ze nonchalant een dik boek: een dubbele uitgave van de Genealogie van de Moraal en Ecce Homo, een boek met een donkerpaars portret en dikke rode letters op de kaft. 

Volgens Virginie Despentes heeft porno een ‘quasi-mystieke dimensie’, de capaciteit om een kortsluiting in de taal te veroorzaken en ratio te omzeilen naar een plek van verlangen die de meeste mensen angst aanjaagt. Deze angst ontstaat doordat de kijker wordt overgeleverd aan een vorm van waarheid over zichzelf: dit is wat ik geil vind. Gelijkaardig beschrijft Nietzsche de filosofie in de inleiding van Ecce Homo: “…het opzoeken van al het vreemde en twijfelachtige in het bestaan, van alles wat door de moraal tot dusver in de ban werd gedaan.” Het verschil is dat Despentes wat waarheid is in porno omschrijft als een roes en openbaring van verboden verlangen, terwijl Nietzsche het heeft over het opzoeken van het verbodene niet in een poging om ‘onder invloed’ te raken, maar om helderheid te krijgen. Bovendien gaat Despentes iets korter door de bocht. Ze beschrijft een gedachtegang die zich ondertussen verpopt heeft tot een gemeenplaats in artistieke en pornografische middens. Het is het soort waarheid die voornamelijk verkondigd wordt door swingers als ze beweren dat zij de enigen zijn die écht eerlijk zijn met zichzelf. Wat maatschappelijk correct is versus wat je stiekem wilt en nodig hebt. Er vindt een ontmaskering plaats. Maatschappelijke idealen blijven clashen met zichzelf zijn of worden. Maar wat heeft dat dan te maken met quasi-mystiek? Mystiek wordt vaker gekoppeld aan pornografie, in de zin dat porno de (potentiële) macht heeft om de geest compleet in de ban te brengen zonder dat de kijker noodzakelijk controle heeft over wat hen wordt aangedaan. In die zin doet het denken aan openbaringen van mystieke waarheid. Nietzsche verzet zich verscheidene keren tegen de waarheid via openbaring op deze manier. Hoe balanseer je de nevel met het inzicht? De standpunten van Despentes en Nietzsche naast elkaar leggen is appelen met peren, en filosofie met porno vergelijken. Maar de brug is al geslagen, waarom dan niet verdergaan? De introductie van een nieuwe leerlinge in de klas van Zarathoestra kan alleen maar bevorderlijk zijn, de confrontatie alleen maar interessant.

Ik herinner me een vak dat ik volgde aan de universiteit, ondertussen een viertal jaar geleden. Als eerstejaarsstudent was het belangrijk dat je leerde hoe je een samenhangende tekst moest schrijven. Na een reeks instructies over deadlines en andere praktische zaken volgde een slide met één zin: “Please don’t write porn”. Een vreemd zwaartepunt aan het einde van de les, schrijf geen porno. Naast een ban op lettertypes die niet Times New Roman zijn en lange paragrafen werd ook het schoolmeisje dat repetitief zichzelf bevredigt verbannen uit alle dubbel gespatieerde werkstukken. Niet dat ik zoveel zin had om te schrijven over seks voor mijn professor. De opdracht was om te leren schrijven, niet om literaire meesterwerken voor te brengen. Ik was zelfs helemaal niet van plan om er iets persoonlijks in te verwerken. Had ik iets persoonlijks geschreven, dan had niemand het geweten, ik sprak amper. Langs een ommetoer leerde ik toch iets op papier krijgen, maar het was moeilijk. Ik probeerde steeds opnieuw om iets ‘serieus’ te schrijven. Na het nulnummer van dat soort teksten volgde een betere versie, een betere versie voor echt, en na de betere versie voor echt echt vlogen ze meestal de digitale prullenmand in. Dan schreef ik maar iets belachelijks, iets grappigs of iets absurds. Het heeft iets te maken met zelfsabotage, maar ook met waarheid. Want wat ik graag wou zeggen, vond ik altijd op het laatste moment te riskant om op beoordeeld te worden, onbehaaglijk intiem of ambigu. Het kan ook zijn dat ik te hard probeerde om iets te zijn dat ik niet was. Vreemd genoeg overlappen die twee velden.

Het meisje in de video is een studente die een studente speelt, die een boek leest dat ze als echte studente waarschijnlijk gelezen of toch op z’n minst aangekocht heeft. Wat is de waarheid? De meeste schoolmeisjes dragen geen mini velcro rokjes. Waarom leest dit personage? Nietzsche binnenhalen voegt een bizarre zwaarte toe. Misschien heeft ze er zelf niet eens bij stilgestaan. Of misschien wel, het valt moeilijk te zeggen wat haar plan voor de regie was. Het eindproduct is plat en stug, maar ook ambigu. Het overgrote deel van de video is onverleiderlijk door zijn directheid. De vierde muur wordt continu doorbroken doordat de actrice steeds opnieuw de camera inkijkt, wat op zich geen uitzondering is bij dit soort amateurvideos. Het overdreven acteren is ook niet nieuw, maar voegt nog toe aan het doorbreken van de illusie. In die zin is het een kunstwerk. Schijn toont zich als schijn. En dan de laag eronder: ze speelt zichzelf. Of toch een versie van zichzelf, een cliché dat zich binnen de wanden van het frame ophoudt. Worden wie je bent door te zijn wie je niet bent, wat houdt dat in? Terwijl deze actrice haar leven doorleeft, blijft haar beeld als schoolmeisje hangen om voor eeuwig herhaald te worden. Welke rol speelt ze in die korte eeuwigheid? Ze speelt iets dat zowel zichzelf is als miljoenen anderen en ook niemand. Ze creëert zichzelf en ik creëer haar door mezelf. Er zit storing op het beeld. Een zandstorm van pixels.

Ik had een droom waarin ik de schuifdeur van mijn kamer probeerde te sluiten, maar telkens ik het probeerde, veranderde de deurknop van plaats. Dus terwijl ik de deur wou dichtdoen, deed ik haar steeds opnieuw open. In mijn droom was het een kwestie van leven of dood: de deur moest dicht omdat er anders mensen of demonen zouden binnenkomen. Terwijl ik wanhopig aan de deur zat te trekken, zat ik op de grond op de schoot van mijn lief. Hij probeerde me te troosten, hij zei me dat het toch zo erg niet was, maar ik kon hem maar niet uitleggen wat er aan het gebeuren was. Bovendien zat ik vast in een frustrerende tijdlus waarin ik droomde in mijn droom, waardoor alles steeds opnieuw begon. Het impactvolste aan de droom was de fragmentarische en repetitieve manier waarop ik alles meemaakte: mijn deurenspel herstartte zich in schokken, alsof ik doorgespoeld of herhaald werd. Toen ik in paniek wakker werd, maakte ik mijn partner wakker om het hen nog eens te vertellen, in de hoop dat die nu wel zou snappen wat er aan de hand is.

Op dit punt komt alles een beetje in elkaars vaarwater terecht. Om terug te keren op wat ik eerder zei over Nietzsche: ik had het niet noodzakelijk over de helderheid van axioma’s, maar een helderheid van denken. De onhelderheid die moet vermeden worden zijn de vertroebelingen van mystici, niet noodzakelijk de ambiguïteit van verlangen of interpretatie. Die blijft. Passieve pornografische roes, in zoverre die de trekken vertoont van de roes van alcohol en de roes van het Christendom (in de tijd van Nietzsche), is iets om te vermijden. Maar als in zoverre het de kans geeft om iets nieuws te genereren, is het bruikbaar. De waarheid wordt door de zintuigen bereikt, in het gewriemel en de strijd van de verschillende lagen. In de dubbelheid zit de deconstructie.

Het meisje wandelt tussen twee bergkammen in. Haar halsband doet denken aan de slaafsheid van de juk, maar overschreven met een nieuwe betekenis: ‘ik moet’ wordt ‘ik wil’.

In de video keert ze voor eeuwig terug. In iedere loop verandert en verschuift een beetje betekenis. Aan het einde van de video, de pijl die naar zijn eigen staart wijst: nog eens. Twee kanten: de mens, en daarnaast de schijnfiguur die voor een drietal minuten mijn interesse wekt, om daarna vergeten en teruggevonden te worden. Ik wil deze video stellen als het centrum van zijn eigen kosmos. Op die manier wordt het gedachte-experiment van Nietzsche zeer letterlijk en reëel: op het internet keert dit moment werkelijk terug voor eeuwig. Maar in het herhalen zit ook een verandering, worden. De mens, de schijn en de herinterpretatie. Een realiteit buiten het beeldkader die ik met haar deel en een video tussen ons beide in.

[jurjenkvanderhoek]

MERCUUR VERLAAT HET TRIPGEMAAL, GELUKKIG HEBBEN WE DE TEKENINGEN NOG

Herinneringen maak je niet. Herinneringen ontstaan. In en door de loop van de tijd. Toch heeft Theo de Feyter herinneringen gemaakt. Herinneringen op papier aan het Tripgemaal. Maar doet niet iedere min of meer realistisch werkende kunstenaar dat, herinneringen maken. Hij of zij zet op papier of doek, in steen of staal, een moment vast. Bevriest de idee, het gevoel van die ene tel die daarmee lange tijd kan duren. Het is een herinnering aan toen, dat moment. Maar ook de meer abstracte kunstenaar zet zijn of haar gevoel vast, spijkert de emotie op een plankje bij wijze van spreken. De emotie van een gedachtegang.

De Feyter in dit geval heeft de bewoners van het Tripgemaal in beeld vastgelegd. Als aandenken aan de tijd dat Thom Mercuur het monument bewoonde. Eigenlijk een gedenken van de periode dat het gemaal plek was voor ontmoeting en samenzijn. Die bewoners, dat zijn de lokeenden die met gebruiksmaterialen en werktuigen in verzameling aldaar stonden opgesteld. Een verleden tijd, want de zaal van het gemaal is nu leeg, klaar voor nieuwe bewoning. Voor nieuwe verhalen, voor het ontstaan va nieuwe herinneringen. Maar nu nog even duiken in het verleden. Voor nu, om herinneringen op te halen. Dat doen we graag.

In één van de kamers, voorheen kabinetten genoemd, in de westvleugel van Museum Belvédère is een opstelling gemaakt met als centrale blikvanger de stamtafel van het Tripgemaal. De tafel waaraan in de periode dat Mercuur er de scepter zwaaide menige samenkomst tot een hoogtepunt is gekomen. Alle materialen, attributen, schriften, boeken, schrijfgerei en andere vertrouwde spullen liggen er slordig op uitgestald. Precies zoals aangetroffen in het Tripgemaal. De oude kaas gesneden liggend op een plankje, de befaamde droge worst en een flesje wijn.

Thom zou zo weer kunnen binnen stappen en plaats nemen. Het is zijn plek. De tafel waaraan hij meerdere creatieve gedachten had en uitschreef. De tafel waaraan ooit de plannen voor het museum werden besproken. Verhuist van zijn galerie naar zijn museum. Eigenlijk zou de tafel ergens in Belvédère moeten blijven staan als tastbare herinnering aan degene die zich er sterk voor heeft gemaakt dat het er is gekomen. Bedacht in de jaren 50 met vrienden in de kunst en, na veel vijven en zessen - tegenslag en tegenwerking, is het in de eerste jaren van de nieuwe eeuw gerealiseerd. Maar het Tripgemaal bleef altijd de veilige haven, een plek om op terug te vallen. Een plaats van inspiratie.

Maar terug naar die kamer in Belvédère. Rond de tafel in de museale inrichting wordt de herinnering aan Mercuur's Tripgemaal levend gehouden. Vooral door de tekeningen van Theo de Feyter. Hij heeft de lokvogels gedetailleerd in beeld gebracht in hun eigen habitat. Precies zoals Mercuur deze smaakvol had uitgestald in de ruimte. Het leek altijd knus en vooral rommelig, maar het was een overdachte opstelling. Gewikt en gewogen. Alles stond op de plek waar het volgens Thom thuis was. De Feyter heeft het zo aangetroffen in de laatste weken dat Trip nog kunstgalerie en veenkamer was. Hij verbleef in die weken daar als artist in residence, ging op in de sfeer om deze als beleving in beeld te brengen. Als aandenken. Een gemaakte herinnering. De stillevens van lokeenden, blikvangers, glasservies, blocnotes, boekjes en ander verzameld materiaal, zijn zo in gouache en potlood op papier gezet zoals het er was. Daaraan heeft De Feyter wel zijn eigen beleving toegevoegd. Hij tekende niet slechts één op één, maar heeft de sfeer van de plek in beeld weten te brengen. Gevatte weergaven.

Naast dit kleurige werk hangen meerdere vlotte schetsen. Tekeningen waarop het gemaal is volgelopen met kooplustige bezoekers. Als registratie van de verkoopdagen van boeken en lokvogels die in de nadagen van het bestaan van Mercuur’s Tripgemaal zijn gehouden. In deze tekeningen weet De Feyter in rake lijnen de situatie vast te leggen. De mensen die geïnteresseerd hun gading zoeken als bewijs van het bestaan. Een aandenken, een souvenir, een herinnering. De tekenaar weet de karakters te treffen. Bijna in een karikaturale zetting, een stripverhaal, cartoonesk. De toeschouwers die zich verlekkeren aan de zo zorgvuldig opgebouwde verzameling. De geïnteresseerden die iets mee willen nemen als aandenken aan een afgesloten periode. De vrienden die weten welke de meest belangrijke stukken in de collectie zijn. Ze staan alle vereeuwigd in de getekende beschouwingen van De Feyter. Als afsluiting van een tijdperk.

Niet de stillevens van hoeken in het Tripgemaal zijn de indrukken van Theo de Feyter. Die opstelling bestond al en was smaakvol neergezet door de grote afwezige. De Feyter voegt aan dat schouwspel nog wel een eigen inzicht toe. Maar een echte indruk maakte de publieke verkoop van de souvenirs uit het gemaal op hem. Als vliegen op de stroop komen de mensen erop af. Als warme broodjes gaan de lokeenden, boeken en blikken van de hand. Een ieder wil graag een relikwie mee naar huis nemen. Met alle goede bedoelingen en met de meeste hoogachting. Dat enthousiasme, die animo of soms zelfs deze begerigheid heeft Theo de Feyter nauwkeurig verbeeld. Met enkele lijnen weet hij een gezicht, houding of beweging vast te leggen. Contouren van een gebeurtenis.

Naar aanleiding van de verkoop van het Tripgemaal en de afsluiting van de periode Mercuur heeft Museum Belvédère een nummer van het eigen tijdschrift gewijd aan dit monument en zijn bewoners. Direct betrokkenen, familie, vrienden, doen een boekje open. Over het gevoel bij, de ervaring van het pittoreske gebouw en de landelijke omgeving. Over het leven en omgaan met de typische bewoner. Eigenlijk geven zij een blik achter de schermen. Het zijn bijzondere verhalen met alle een hoogstpersoonlijke tint. Niet roze gekleurd, maar zwart, wit en grijs zoals het leven is. Een en ander wordt niet mooier voorgesteld dan dat het was, maar het was mooi en zal een gemis zijn voor de Friese kunst. Maar gelukkig hebben we de tekeningen en foto’s nog. Deze MB en de kleine tentoonstelling in Museum Belvédère markeren het einde van een lange periode waarin de familie Mercuur het gemaal bewoonde en op zo bijzondere wijze kleur gaf.

Het Museum Belvédère als nalatenschap doet voortdurend van zich spreken. Het koestert de herinneringen in de collectie, tentoonstellingen en gesprekken. Het Tripgemaal was de voedingsbodem, de bakermat voor dat museum voor Friese hedendaagse kunst en alle daarmee in relatie staande kunst rondom. Het museum van de stilte. Het museum waarin water en lucht, het landschap samen komen. En er zal zeker weer een nieuwe invulling van de ontstane leegte komen. Het gemaal zal onder leiding van de nieuwe bewoners ook wel weer een plek worden van ontmoeting en samenzijn. En zullen er nieuwe herinneringen ontstaan. Maar het zal altijd blijven herinneren aan deze voorbije tijd. De plek zal de door Thom Mercuur gemaakte sfeer blijven ademen. Dat staat vast.

Tentoonstelling Herinneringen aan het Tripgemaal; Theo de Feyter – Herinneringen op papier. Museum Belvédère, Oranje Nassaulaan 12, Oranjewoud. Tot en met 24 september 2023. MB, tijdschrift van Museum Belvédère, 15e jaargang no.48, juli 2023.

#museum belvédère #tripgemaal #thom mercuur #theo de feijter #tekeningen #kunst #tentoonstelling

[tunisian]

als... woorden enjoyer hsjdjsj wat vind je het mooiste woord :)

SORRY LIEF IK ZIE DIT NU PAS !!

ik vind een heel aantal woorden mooi vind maar hier zijn een paar die nu in mij opkomen: gedachtegang, gebalanceerd en oneindigheid 🫶

#wat is jouw mooiste woord!! #answered*

[commetombeunarbre]

Elk paar, elk echtpaar, was ziek. Een dergelijke gedachtegang was louterend, als een aderlating.

#Maggie Nelson #De Argonauten #p/47

[leeslamp]

De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween

Schrijver: Jonas Jonasson

Vertaling: [Zweeds, Nederlands] Corry van Bree

Uitgever: Piratförlaget (2009), Signatuur (2013)

Thema’s: avontuur, vriendschap, wereldgeschiedenis

Genre: humor, avontuur

Als Allan Karlsson op zijn honderdste verjaardag uit het bejaardenhuis besluit te vluchten, beland hij al snel in een groots avontuur. Terwijl zuster Alice, een motorbende en de nationale politie hem op de hielen zitten blikt Allan terug op zijn leven. Op hilarische wijze blikt de bejaarde terug op de beslissende momenten van de afgelopen eeuw. Zonder politiek dan, want daar is hij allergisch voor. Met een fles brandewijn dan, want daar is hij gek op. Terwijl Allan’s vlucht uit het bejaardenhuis steeds vreemdere vormen aanneemt, doet zijn levensverhaal dat ook. Het enige wat gegeven lijkt te zijn, zijn de bijzondere vriendschappen die Allan weet te vormen.

De schrijfstijl van Jonas Jonasson is even rechtlijnig als de gedachtegang van Allan. Dat zorgt niet alleen voor grappige momenten, maar ook voor een luchtige toon. Dat maakt het boek niet minder vermakelijk. Op meesterlijke wijze wordt de lezer meegezogen in steeds absurdistisch wordende verhalen. Erg geloofwaardig is het allemaal niet, maar wie van droge humor houdt is dit het perfecte boek om uit een reading slump te komen of het leesjaar met een lach op diens gezicht te beginnen.

Waardering: ★★★★★

#jonas jonasson #roman #literatuur #recensie #leeslampleest #de honderdjarige man #de honderdjarige man die uit het raam klom en verdween #leeslampbekroond

[mompelen]

Een vijf jaar lange strijd komt ten einde. Het niet weten wat er aan de andere kant van de frontlijn gebeurt maakt me angstig. Nog enkele dagen geleden leek het tij gekeerd te zijn en kon het misschien een positieve afloop hebben. Zoals bij elke strijd hoop je zo hard dat het de moeite waard was en het goede gewonnen had. Maar niets is minder waar. Aan beide fronten is er veel schade aangebracht. Schade die heel diep zit en we voor lange tijd zullen meedragen. Mijn gevoel naar u ondanks de harde woorden is nog steeds puur. En zoveel spijt in mijn hart dat ik u zo een slecht gevoel heb gegeven terwijl het enige wat ik wou, was: u niet verliezen. En dat is nu exact wat ik verloren ben. Mijn maag zit helemaal in de knoop en ik heb het gevoel dat ik elke moment moet overgeven. Men gedachten dwalen telkens terug naar onze conversaties en hoe ik bepaalde dingen anders had moeten zeggen. Zodat ze zeker niet verkeerd opgevat konden worden. Op andere momenten denk ik aan al de momenten die nog hadden moeten komen en nu nooit realiteit zullen worden. De dingen die ons “ons” maakten, ga ik deze nog kunnen doen zonder niet aan u te denken. Met tranen in mijn ogen en een bang hartje voor de flashbacks die gaan komen bij dingen die ooit mij zo gelukkig maakte en nu niet meer hetzelfde zullen zijn. Ik haat mezelf dat ik zo slecht ben in loslaten. Ik wil niet opgeven en blijven vechten. Met jij die mijn leven verlaat is een stukje van mij dat je voor altijd bij je mag hebben. Je kan ermee doen wat je wilt, dat stukje zal altijd van jouw zijn. De storm van woorden in mijn hoofd vind geen rust. Ik zou alles geven voor nog uren, dagen, de rest van altijd te kunnen praten zoals we vaak gedaan hebben. Ik probeer me overeind te houden en de sterke vrouw te zijn zoals jij me zag. Maar enkel jij kon van die sterke vrouw ook het kwetsbare meisje maken, die zoveel van u houdt. Nu zit ik hier, met tranen in mijn ogen, hopend dat dit alles zo snel mogelijk over is. En zo ontzettend bang om de pagina voorgoed om te draaien en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen, zonder mijn antagonist.

#gedachtengang #gedachtegang #nederlandstalig #nederlands #quote #citaat #woorden #woordjes #schrijfsel #zinnen #zinnetjes #persoonlijk #personal #love #liefde #gedachten #pijn #pain #ldvd

[robbertadrianusveen]

Hetzelfde toch anders - Paulus en de hoop van Israël

Hetzelfde toch anders – Paulus en de hoop van Israël

Ik lees James Dunn: “Deze gedachtegang leidt tenslotte tot de herinnering dat voor Paulus de continuïteit van Israël een integraal onderdeel was van zijn begrip van het evangelie. Het is impliciet in de veel betwiste slotzegening in Galaten – vrede en barmhartigheid ook over het Israël van God” (Gal. 6,16) – waar de meest voor de hand liggende gevolgtrekking is dat “Israël” wordt opgevat zoals…

View On WordPress

[celinesbookblog]

persoonlijke apreciatie

Wat ik goed aan het boek vond was de omschrijving van Bruno Carels. In de loop van het verhaal denk je dat Bruno een rare kerel is die iedereen stalkt voor plezier. Je zit in jezelf te vloeken en te denken van waarom zou die dat nu doen? Bruno ontwikkelde van de stalker van Ingrid naar een terrorist. HIj evolueerde van een kleine antagonist naar een heel grote.

Voorbeeld uit het boek: "Was dit dan toch weer een oefening, een zoveelste wansmakelijke grap van Bruno Carels? Nee, beslist niet. Hieraan was te hard gewerkt. Er was door te veel mensen te veel energie in gestopt. De manier waarop Bruno Carels de operatie had geleid, liet er geen twijfel over bestaan: dit was menens." (pagina 317)

Wat ik niet zo aangenaam aan het boek vond was dat er geen hoofdstukken waren. Op sommige momenten als er iets spannend gebeurt is dat wel leuk omdat je dan niet kan onderbroken worden door een nieuw fragment. Het grootste deel van de tijd maakte dat het boek juist saai wanneer er niet echt iest spannend gebeurde. Er was nooit een einde aan.

Wat ik super interessant vond was de relatie tussen Rick en Ingrid. Ze zijn twee tegenpolen die elkaar aantrekken. Ze kunnen niet van elkaar wegblijven en willen altijd in elkaars gezelschap blijven. Hun relatie is vol passie maar ook verdriet omdat ze allebei weten dat hun relatie niet voor altijd zo zal blijven. Als ze zo verder gingen, gingen hun partners uiteindlijk weten wat er aan de hand was en het zou hun beide breken want ze zien elkaar maar ook hun partners graag.

Voorbeeld uit het boek: "Als dit ooit een hechtere relatie zou worden... Nee, onderbrak hij zijn gedachtegang. Hij was zich goed van bewust dat dit een relatie was die nergens toe leidde. Ook nergens toe mócht leiden. Er zou nooit een toekomst voor hen samen zijn." (pagina 17-18)

Wat het verhaal ook super leuk maakte om te lezen was de overgang van plot. Het ging van Ingrid die een stalker heeft naar een hele politieke aanslag. In het begin wist je al wat er aan de hand was, de meeste dingen waren voorspelbaar totdat je rond pagin 200 kwam. Het verhaal nam een hele wending van plot wat mij verraste. Dit maakte het verhaal heel onvoorspelbaar.

Het mooiste wat ik van het boek vond was het einde. Het was geen goed einde maar wel een mooi einde. Bruno had gewonnen en Rick was verlamd en kon de waarheid niet zeggen. Rick zei tegen Ingrid voor dat hij werd neergeschoten dat ze samen naar Venetïe zouden gaan. Wat uiteindlijk dan niet kon gebeuren. Ze keek dan op het einde van het verhaal recht over een kanaal en zei dat ze nooit samen de stad zullen zien.

Voorbeeld uit het boek: "Nee, Rick, je had gelijk. Nee, we zullen nooit samen Venetïe zien." (pagina 328)

[noaelatrach]

Passages uit tekst van Andrew Ryan Gleeson over de crisis van de monumentaliteit in de jaren ‘30, geïllustreerd door twee nazi-projecten van Mies van der Rohe: Reichsbank Competition (1933) & Paviljoen van Brussel (1935)

Onderzoek naar de gedachtegang/bedoeling van Mies bij het ontwerpen van de Reichsbank.

[louisenys]

Passages uit tekst van Andrew Ryan Gleeson over de crisis van de monumentaliteit in de jaren ‘30, geïllustreerd door twee nazi-projecten van Mies van der Rohe: Reichsbank Competition (1933) & Paviljoen van Brussel (1935)

Onderzoek naar de gedachtegang/bedoeling van Mies bij het ontwerpen van de Reichsbank. 

[alleswatmijblijmaakt]

Gezien

Jun 'Limbo (Korean Ver.)' Official MV

🎶🤷‍♀️

👚: ❤️

🎵🎥: fashion!

[ENG] Wang Ye 王野 - Your Gaze 你的目光 | Ultimate Note OST (FMV)

Love in the Air

Episode 04: Warm Me with Your Heart

Episode 05: The Calm Before the Storm

Episode 06: The Near Raging Storm

How Did Normal Medieval People Decorate Their Homes

Under the Skin

Episode 14

Blijkbaar was de 'L' op het schilderij van de vorige episode een 'handtekening' van Sheng Yi en had niks te maken met de vrouw. Dat was een foute gedachtegang.

Het schilderij wat hij bij de leraar vond suggereerde dat de man de schilderijen van Sheng Yi had gekopieerd nadat Sheng Yi ze verband had. Blijkbaar had hij geld nodig, want deze schilderijen verkocht hij vervolgens.

Blijkbaar had hij een video ontvangen van zijn ontvreemde zoon waarin hij om geld vroeg. Toen ik de video zag, kwam de gedachte op dat dit soort berichten vaak als scam gebruikt worden om geld af te troggelen en al gouw blijkt dit inderdaad het geval te zijn.

Aan Sheng Yi te zien is hij hier extreem boos over en met goede reden. Het heeft zijn leraar het leven gekost, omdat iemand het nodig vond om mensen te bedonderen op een hele lage manier. Ik denk ook dat het meespeelt dat, omdat de relatie tussen vader en zoon zo slecht was de leraar ondanks dat hij waarschijnlijk wist dat het nep was maar dat hij toch erin is mee gegaan, omdat hij zijn zoon zo miste.

De episode eindigt met Shen Yi die in zijn eentje de confrontatie aangaat met de dader en ik maak me zorgen. Shen Yi is erg aangedaan door het hele gebeuren en hij denkt niet helemaal helder op het moment, ben ik bang.

Begonnen

The Pericles Commission - Gary Corby

Graveyard of a Queen - Xu Lei

#wen junhui #Youtube #the pericles commission #under the skin #Jinbowl #Chronicle - Medieval History Documentaries #graveyard of a queen #daomu biji #the grave robbers chronicles #reading list #watch list #dutch

[madeliefkrans]

het gaat zo. ik vraag hoe het met zijn brief gaat. de brief die hij naar zichzelf wil schrijven over waarom hij wil stoppen met roken. een brief om te lezen wanneer hij gestopt is en zichzelf eraan wil herinneren waarom hij gestopt is. 

hij reageert defensief, begrijpelijk. een goed moment om dat te vragen bestaat niet. en we weten allebei dat hij niet aan die brief begonnen is. 

ik vat zijn reactie persoonlijk op, begrijpelijk. ik ben opgegroeid als pleaser en het vermijden van confrontatie. 

ik trek me terug en heb spijt van het stellen van de vraag. hij vraagt: hoe had je gewild dat ik reageerde? ik denk: ik had gehoopt dat je ervoor open stond. maar ik zeg: ik wil daar geen antwoord op geven, want ik wil niet dat je denkt dat je iets verkeerd hebt gedaan. ik denk: je reageert zo, omdat je niet onder ogen wil zien dat je nog niet zo ver bent. ik denk: je reageert zo, omdat je niet anders kan.

hij vraagt hoe ik me voel en ik zeg verdrietig en hij vraagt waarom en ik zeg: omdat ik je zo veel gun, de hele wereld. 

hij neemt me mee in zijn gedachtegang. het is zwart-wit. het is verstrikkend. het klopt niet. hij weet het ook wel. hij voelt zich zwak en laf omdat hij verslaafd is, maar hij weet ook wel dat hij niet zo hard voor zichzelf hoeft te zijn. hij is bang voor wie hij wordt wanneer hij stopt, maar hij weet ook wel dat hij die persoon niet hoeft te vrezen, maar juist kan verwelkomen.

uiteindelijk komen we aan bij de pijn: hij mist zijn vader. vooral als hij het zwaar heeft.

het gaat zo: hij zegt sorry voor zijn defensieve reactie. ik zeg sorry voor dat ik zijn reactie zo persoonlijk opvatte. het is oké, binnen een kwartier, een half uur, herkennen we onze eigen patronen. en de hemel breekt open.

#persoonlijk #ik hou van deze man