Eskiyi özlüyor insan, geçmişi, geçmisteki insanları, yaşanan güzel anıları…
İnsanların hayatına girdiği o ilk ânı özlüyor insan, sonrasında neler yapabileceğini bilemeden hayatına aldığı o anları..
Eskiyi bu yüzden sevmiyor muyuz zaten?
Ne yaparsa yapsın aklı hep geçmiste bir yerlerde kalıyor insanın;
bir anıya, bir fotoğrafa, birkaç cümle söze,
çalan bir müziğe takılıyor aklı..
Dalıyor uzaklara, hiç olmayacak yerlere ve belki de hiç ait olmadığı yerlere..
Ne diyordu eskiler;
“ Kalp neredeyse insan oraya muteberdir” diye. Yani bizler hep ait olmadığımız yerlerdeyiz..
Ya sonra? Keşkeler başlıyor ‘iyi ki’ler dururken, cümleler yarım kalıyor..Neyse Günümüz aysın keşkelerimizin hiç olmadığı iyi ki lerle dolu bir gün …🤲🏻🌸
"Bir eşikten geçince başkası beliriyor önünde. Onu da geçince bir başkası. Düz bir yol yok, kenarından da geçemiyorsun bu eşiklerin. Aheste ilerlemeli insan; eşiklere varmadan arada biraz nefes almalı. Çünkü ömrün sonuna kadar böyle devam edecek."
namaz kılarken nasibim bana bağışla diye dua ederken mesaj atan yine sen de ve sana çabucak bağlanan yine bendim. Seni sevmem benim için de sürpriz oldu ama ben bu sürprizi inanın çok sevdim. Benim için imtihan mısın yoksa benim nasibim misin bilmiyorum ama inan ki seni çok seviyorum. Her gün Allah'a dua ediyorum.
Bazı geceler benim neyim eksik diye düşünüyorum, koca bir liste sıralıyorum ve içimdeki küçük kızın ne kadar yaralandığını iliklerime kadar hissediyorum ve görüyorum. Beni biraz kabul etseydiniz, ne olurdu? Bir kere o çabayı ben vermesem, ne olurdu? Bir kere külfet değil de isteniyormuş gibi hissetsem, ne olurdu? Ben demeden “seni seviyorum” deseydiniz ne olurdu? Ne olurdu?