#gülünün solduğu akşam | Explore Tumblr Posts and Blogs

yorgunherakles · 1 month

Text

yaralısın

erdal öz - havada kar sesi var

4 notes · View notes

raskolnikovsair · 1 year

Text

“Herkes ne zaman ölür

elbet gülünün solduğu akşam”

...

21 notes · View notes

anadoludadolananbedewi · 8 months

Text

herkes ne zaman ölür

elbet gülünün solduğu zaman

ne zaman gülüm solar, ne zaman deniz, ne zaman akşam

söyle ey göksu akşamı hafız burhan ölüm ne zaman

#7ağustos23 #ıce cream kalemim nasıl...#aldığım en nadide dg hediyesi #luw deyince

9 notes · View notes

sessizkadinblog · 1 year

Text

herkes ne zaman ölür;

elbet gülünün solduğu akşam!

- Turgut Uyar

23.10.22

#şiir #şarkı #söz #turgut uyar #gül #ölüm #sessizkadinblog

6 notes · View notes

vazgecmelerustasi · 5 years

Text

Sonra belki düşüncelerin asılmadığı yerlere gideriz.. !

ERDAL ÖZ

#VAZGEÇMELER USTASI #Gülünün Solduğu Akşam #Erdal Öz #Şiir #Edebiyat #Deniz Gezmiş #Yusuf Aslan #Hüseyin İnan #Photo #Black & White

19 notes · View notes

thisiszerd · 3 years

Text

İnsan ne zaman ölür?

Elbette gülünün solduğu akşam

17 notes · View notes

matmazelnoraliya · 3 years

Audio

“Asla ağlamamalısın der bir şarkı”

Herkes ne zaman ölür elbet gülünün solduğu akşam.

Turgut Uyar, Büyük Saat

54 notes · View notes

sorular60 · 3 years

Text

Herkes ne zaman ölür elbet gülünün solduğu akşam...

Turgut Uyar

9 notes · View notes

galibakaybediyoruzabi · 4 years

Photo

Son düştüğüm pusu. Yakalandığım.

Tarlanın içinde. Çukurda.

Tarla. Vıcık vıcık çamur. Her yan çamur. Bir yandan da aralıksız yağmur yağıyor, sulusepken.

Parkamın başlığını başıma geçiriyorum.

Bir çukurun içindeyim.

Çepeçevre sarmışlar.

Bütün arabaların farları üzerimde.

Sağıma soluma yağmur gibi mermi yağıyor. Mermiler, düştüğü yerden çamurları savuruyorlar havaya.

Yattığım yerden yukarıyı gözlüyorum, çukurun üstünü.

Sanki donanma fişekleri atılıyor üstümde. Korkunç güzel bir renk cümbüşü tepemde.

Birazdan bir bomba sallayacaklar üzerime diyordum, ölüp gideceksin.

Çocukluk günlerim gelip geçti gözümün önünden nedense

Sonra gözümün önünden gelip geçen şeyler arasında ansızın, bir sevgili.

Filistin’deki çocuklar

Ölen arkadaşlarım

En çokta taylan

İnsanlığın geleceğini; ve senin o günleri göremeyeceğini düşünüyorsun;

“Nasılsa öleceğim” diye düşündüm

Bir devrimci nasıl ölmesi gerekiyorsa öyle ölmeli.

''Erdal Öz'e anlattıklarından''

Gülünün Solduğu Akşam

61 notes · View notes

cilelikuzu · 5 years

Text

Herkes ne zaman ölür elbet gülünün solduğu akşam.

"Aldım anlayamadım öldüm anlayamadım..."

#Turgut Uyar

84 notes · View notes

yorgunherakles · 1 year

Text

onun, acısını almak istiyordum yeryüzünün bütün acılarını. kendim için istiyordum; ben herkesten daha dayanıklıyım gibime geliyordu. isa neden kendini çarmıha gerdirtti, anlıyordum. ama onun tanrısı vardı.

selçuk baran - bir solgun adam

27 notes · View notes

wozwaldllik · 6 years

Text

turgut uyar ölür mü?

Can Yücel’in deyişiyle “şiirimizin en kızıl saçlı levendi” Turgut Uyar, 4 Ağustos 1927’de Ankara’da doğdu. Harita subayı babasını kaybedince aile Ankara’dan İstanbul’a taşındı. Hiç uzaklaşamadığı hüzün bu yıllarda gelip çöktü içine. Baba mesleğini seçti, Bursa Askeri Lisesi’ne kaydoldu. Evden uzakta, mutsuz, sıkıntılı…

Yıllar sonra “Asker okullarında hiç mutlu olmadım,” diye yazacaktı. Başkalarının belirlediği bir de evlilik eklendi hayatına. Yezdan Hanım’la evlilikleri üç çocuk kazandırdı ona.

Turgut Uyar’ın Turgut Uyar oluşunda 1948’de Kaynak Dergisi’nin düzenlediği şiir yarışması ilk tuğla. İkinciliği kazanan şiiri Arz-ı Hal, ertesi yıl yayımlanan ilk kitabının da başlığıydı:

“…işte insanlar bu minval üzre, Allahım!..

Kıt kanaat sere serpe yollar boyunca…

Sen, bizim için hala o ezeli sırsın.

Sen de bizi bilmiş olsan başkalaşırsın…

Herkesin kederi gailesi boyunca.

İşte insanlar bu minval üzre, Allahım!..”

İkinci kitabı ise 1952’de yayımlandı: “Türkiyem.” Bu şiirlerinde aşk vardı, ayrılık vardı, ölüm vardı… “İkincisini” yaratacağından habersiz, “Birinci Yeni”nin, Garip akımının etkisindeydi henüz.

Ne var ki şiir karın doyurmuyordu. SEKA’nın Ankara bürosunda çalışmaya başladı. Şiire daha fazla zaman ayırabildiği, edebiyatçı dostlarını ağırlayabildiği bir yerdi burası.

Soyadına tezat “uymama” ilkesinin yanında acemiliği de hep yanında taşıdı. Bir yazısında “Efendimiz acemilik” diyecek kadar şevkle taşıdı üstelik:

“Bir taş alacaksınız, yontmaya başlayacaksınız (…) her taşa sarılırken gücünüz, aşkınız, korkunuz yenidir, tazedir. Başaramamak endişesinin zevkiyle çalışacaksınız.”

Yeni sivil hayatının ilk kitabı, onun şiirinde de bir dönüm noktasıydı: “Dünyanın en güzel Arabistanı.” Yalnız onun şiirinde değil, memleketin şiirinde de bir mihenk taşıydı bu kitap. İkinci Yeni’yi müjdeliyordu çünkü. Edip Cansever ve Cemal Süreya ile birlikte İkinci Yeni’nin ilk atlısı olmalarının ilk adımıydı.

İnsanı anlatmaktı derdi. İnsanın derdini, çabasını, bazen mengenelerde sıkışan bazen de bir tül gibi uçuşan ruhunu…

Mutsuzlukların biriktiğine, anlık mutlulukların ise yok olup gittiğine dair inancı onu yalnızlaştırsa da içine kapalı yaşamı tercih etti.

Oysa 1966’dan itibaren hayatını dışa dönük kalabalıklarla yaşayan biriyle paylaşıyordu. Tomris Uyar için pek de kolay bir ilişki değildi bu. Gündökümleri’nde anlatmıştı: “Turgut Uyar ile geçirdiğimiz bazı hırgürlü geceleri şimdi olsa kaldıramayacağımı biliyorum ama bütün güçlüklerine karşın fırtınalı bir aşkı, yavan, düz-ayak bir ilişkiye hala yeğlediğimin de bilincindeyim.”

Seversin diye söylerim her şeyi, sana uygun olsun

Her şeyin birbirine uygununu sen bulursun

Gel ellerini ver en güzel ellerini öyle

Ruhum, ateş yüreğim, kokum birlikte öyle…

O yazmaya devam ediyordu; “Toplandılar”, “Kayayı delen incir”, “Büyük saat” ve “Dün yok mu”… “Başaramamak endişesinin zevki” baki de olsa yazmak eskisi kadar kolay değildi artık. 1970’lerin sonunda memleketin kalbinde, Uyar’ın vücudunda art arda kırıklar oluştu. Kolu, kalçası derken büsbütün eve kapandı; içkiyle muhabbetini arttırdı. Kaçınılmaz sona koşarak gitmek ister gibiydi.

Siroz teşhisi konulduğunda yıl 1984’tü, son nefesini verdiğinde 1985. günlerden 22 Ağustos. Cemal Süreya ardından yazdı:

Öldüğü gün

Hepimizi işten attılar

Salah Birsel sordu:

Bir şair ne zaman ölür?

Yoksa kimse görmeden masaya

Bırakınca mı kadehini Turgut Uyar?

“Öldüğümde el yazısıyla tek şiirim kalmayacak arkamda” demişti; Tomris Uyar çift daktilo sayfasına yazmadığı şiirleri atar, beğendiklerini bile. Geriye kalanlar 2002’de Yapı Kredi Yayınları tarafından “Büyük saat” başlığıyla yayımlandı. Zaman Turgut Uyar için dursa da, şiiri için devam etti. Zaten kendisi söylemişti, insan ancak “gülünün solduğu akşam” ölür!

Zeynep Miraç

#kafa dergisi #turgut uyar #şiir

33 notes · View notes

parissima · 6 years

Photo