İnsanları anlamakta güçlük çekiyorum. Sadece ben miyim, yoksa benim gibi olanınız var mı? Hayata tutunmaya çalışanlar neden alkışlanmazda, hep çelme takmaya çalışırlar. Neden hep negatif enerjileriyle, içindeki küçücük umut ışığını söndürürler. Neden ; başarı,güçlü olmak yanlızlaştırma nedenidir? Oysa ki, kendi savaşını veren her bireyin beklentisi bir takdir değil midir? Peki bizler o takdir ve onayı beklerken başkalaştığımızda, (hiç tanımamışız)" nasılda değişti" demelerinin sorumlusu da kendileri değil mi? Oysa ki en değerli varlığımız, kendimizin onayı ve takdiri olmalıyken, neden tökezlememizde bile mutlu olanları bu kadar önemsiyoruz? Acı çektiğinde, üzüldüğünde bir sen varken;arkadaş, dost, akraba kim ki! Sadece bir serap.
Şu akraba(akbaba) olayını bi kapatsak mı ya yolda görsem selam vermeyecegim yönümü değiştirecegim kisileri Allah akraba olarak yollamış çöp poşetiyle değiştirebiliyorsak hemen yapalım