Η αναγνώριση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος επουλώνει μια πληγή δεκαετιών –
Η αναγνώριση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος επουλώνει μια πληγή δεκαετιών –
«Ελπίζουμε και ευχόμαστε η κατάληξη αυτής της διαδικασίας να μην έχει πισωγυρίσματα και να είναι αυτή που εσείς με καθαρότητα προτείνατε, ώστε να εισέλθουμε σε μια νέα περίοδο για την εν λόγω Εκκλησία, αλλά και την Ορθοδοξία στον Βαλκανικό χώρο, συνολικώς, η οποία ουκ ολίγες φορές έχει ταλαιπωρηθεί τα τελευταία 150 έτη». Τα παραπάνω τόνισε ο Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης…
Αυτός ο χρόνος που περασε ηταν για μένα ο πιο δύσκολος που έχω ζήσει έως τώρα. Ήρθε και με βρήκε η συνειδητοποιηση του πιο δυνατου, καταλυτικου συναίσθηματος, αφύλαχτη, αδαή, σχεδόν επιπόλαιη. Η πληγή που άνοιξε είναι απύθμενη. Και όχι δεν βγήκα δυνατότερη κι ωριμότερη από όλο αυτό. Βγήκα διαλυμένη και γερασμένη. Παρ' όλα αυτά, ίσως είναι η πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια, που πιστεύω ότι οι πληγές δεν είναι μόνο αίμα, πόνος. Αλλά και επούλωση. Το μετά. Η δική μου μού άφησε λοιπόν δυο δώρα. Το πρώτο είναι που πάτησα ξανά στα πόδια μου, και πραγματικά δεν έχω ανάγκη κανέναν. Αλλά θέλω, να εχω διπλα μου εναν ανθρωπο να μοιραζομαι. Απο επιλογη. Και το δευτερο, πως οι φιλοι μας, που ειναι οντως οι οικογενεια που επιλεγουμε. Που ειναι διπλα μας στα ευκολα, στα δυσκολα, στα αδιαφορα. Στα ολα. Εχουν αναγκη το ιδιο και εκεινοι απο μας. Να μν χανομαι. Στα δικα μου. Να μν βουλιαζω.
Ακόμα, δεν έχω καταφέρει να γελάσω από μέσα μου. Να χαρώ.
Αλλά πιστεύω στον χρόνο που πρέπει να δίνουμε σε όλα.
και τα συναισθήματα έκατσαν μέσα μας κάπως καλύτερα,
να καθόμασταν να συζητούσαμε για λιγο.
Να μου 'λεγες επιτέλους την αλήθεια ,
να μαθαίναμε και οι δύο το που στραβωσε το πράγμα τελικά.
Θα 'θελα να μάθω αν έστω για μια στιγμή σκεφτοσουν το μέλλον σου μαζί μου,
αν με αγάπησες ποτέ τελικά,
αν ένιωσες τύψεις έστω για ένα δευτερόλεπτο.
Θα 'θελα να ξέρω αν με σκέφτεσαι που και που,
αν σου λείπω ,όπως μου λείπεις εσύ ,
αν κοιτάζεις εκείνη που τώρα ξαπλώνει στην μεριά του κρεβατιού που ήταν δικιά μου κάποτε,
και αναπολείς όλα αυτά που ζήσαμε,
μα ποτέ δεν θα ξανάρθουν.
Μην νομίζεις,ξέρω πως δεν θα άλλαζε απολύτως τίποτα.Εξαλλου,φροντίσαμε και οι δύο για αυτό οταν με την συμπεριφορά μας δεν αφήσαμε κανένα περιθώριο για κάτι καλύτερο.
Καψαμε και την τελευταία ελπίδα ,όταν πετάξαμε ο ένας στον άλλον τόσο δηλητήριο,που κανένα αντίδοτο πια δεν είναι ικανό να επουλώσει καμία πληγή.
Απλά θέλω μονάχα απαντήσεις.Θελω να σταματήσω να πλάθω σενάρια με το μυαλό μου,θέλω να ξέρω.Θελω να ξέρω αν άξιζαν όλα όσα πέρασα,γιατί αν με αγάπησες έστω και λίγο,άξιζε κάθε τι που έβαλα σε διαδικασία τον εαυτό μου να υποστεί.Αξιζε κάθε γαμημενο βράδυ που έκλαιγα,κάθε ευκαιρία που έχασα,κάθε τι που στερήθηκα για να είμαι κοντά σου.
Αλλά και έτσι να μην είναι,πάλι θέλω να το ξέρω.Να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου το πεις,να μου πεις πως δεν σε άγγιξε ποτέ τίποτα στο μεταξύ μας,πως όλα ήταν μέσα στο κεφάλι μου.Ωστε να σταματήσω να κατηγορώ επιτέλους τον εαυτό μου,να σταματήσω να πιστεύω πως υπήρχε έστω και η παραμικρή ελπίδα ,αν συμπεριφερομουν διαφορετικά όλο αυτό να κατέληγε κάπου.
Αλλά αυτό δεν θα συμβεί,γιατί ποτέ δεν το 'χες με τα λόγια και με τις ξεκάθαρες απαντήσεις.Ετσι θα συνεχίσω να πιστεύω ότι με βολεύει κάθε φορά,να κάνω μπρος πίσω,να αναρωτιέμαι κάθε μέρα το τι ήταν αλήθεια και τι όχι,μέχρι να αποδεκτώ πως δεν έχει καμία σημασία πια.Επελεξες να είσαι εκεί,άφησες κάποια άλλη να περάσει το κατώφλι "του σπιτιού μου".
Και για αυτό δεν θα υπάρξει ποτέ η κατάλληλη δικαιολογία που θα καταλαγιάσει τον πόνο.