#γοητεία

[cathy-bluedream]

Η γοητεία της νιότης . Τα βλέπει όλα δραματικά .

#me #ελληνικο tumblr #ελληνικο μπλογκ #ελληνικο ποστ #ελληνικο ταμπλρ #ελληνικα #ελληνικο κουοτ #mine

[tanadrin]

(Note: this is all totally non-rigorous free association)

Famously, the King James Version of the Bible translates Exodus 22:18 as "thou shalt not suffer a witch to live." This is one of those translations, though, that has suffered for passing through multiple different cultural lenses over the textual history of Exodus. Alternate modern translations say things like "put to death any woman who does evil magic," "*wizards* thou shalt not suffer to live," or even "whoever has sexual relations with an animal must be put to death."

In the Septuagint, the underlying word is translated φάρμακος; despite the connotation of the English word, a masculine noun; the word is associated with magical arts in general, but is *especially* associated with poison. It's from φάρμακον, a word which can mean either "poison" or "drug," and is the origin of "pharmacy." Greek had a rich vocabulary for the supernatural: an older and more general word seems to be γοητεία, "charm, jugglery, sorcery," from γόης, "sorcerer, wizard, juggler, cheat." That it includes in its semantic field the concept of sleight-of-hand shows that mundane deception is countenanced as a possible explanation for claims of magical power, which no doubt contributes to the dim social reception of magic, but also shows a neat symmetry with the modern concept of the stage magician, whom we publicly acknowledge as really being just a particular kind of illusionist and entertainer. Another Greek word for magic is, well, μάγος, the source of the English word, ultimately a borrowing from Old Persian maguš. A maguš was simply a priest of Mazda in the old Zoroastrian religion; the word is of uncertain etymology, but its connotations in Greek arise from crediting a Greek mythical version of Zoroaster with the invention of magic and astrology, showing us that perhaps orientalism of one sort or another has long been part of European traditions of the occult. There is also  θαυματουργία, "wonder-working, doing miracles, wizardry."

But the Septuagint word choice is an odd one; as I understand it, the actual underlying lexical item is מְכַשֵּׁפָה/mekhashefah, the feminine form of מְכַשֵּׁף/mekhashef. The root of this word seems to be כשף/KH-SH-F, which has been glossed various ways. One gloss I find particularly interesting is "cut." Kenneth Kitchen links this etymology to the cutting of herbs; thus, a mekhashef is a kind of herbalist, and the context, as with pharmakos, is the fear of poisons--the feminine form might also make sense here, as it seems plausible that just as in our modern society, poisoning was a more reliable tool for killing for women than for men, for whom the possibility of physically overpowering their enemies was less likely.

But I think it's interesting to note other ways in which magic is about division and breaking. Though in modern fantasy a "warlock" is either just a generic wicked sorcerer, or a summoner of demons, the word comes from Old English wǣrloga ("promise-deceiver"), a deceiver, a breaker of oaths. A warlock is thus someone who dissolves social ties, or even betrays their baptismal vows by making an unholy vow, an un-promise, to Satan himself. The English "witch" comes from the Old English wiċċa or wiċċe (masculine and feminine forms respectively), from Proto-Germanic *wikkô, "sorcerer, necromancer," from the verb *wikkōną, "to practice sorcery." One likely derivation of *wikkōną is the Proto-Indo-European stem *weyk-, "to separate, to divide, to choose." This may be a reference to cleromancy, the casting of lots; many ancient words for magic link together fortunetelling of various kinds (the second element in words like "necromancy" and "cleromancy" is ancient Greek μᾰντείᾱ, "divination, prophecy, fortune-telling), but here again the concept of separation appears in a way that is difficult to ignore.

The Romans, like the Greeks, looked east for their wisdom, and were also obsessed with divination in particular, so their words for magic are often borrowed from Greek, or concern forms of fortune-telling in particular: haruspicina, the inspection of entrails; the genius or numen, language of spiritual presence and will (the latter not dissimilar to the mana of Polynesia); auspicium, the interpretation of omens, especially the flights of birds. Perhaps other kinds of magic invoked skepticism: Pliny argues that, except possibly in the making of potions (the Romans, no less than the Greeks and the Hebrews, knew that the right herbs could kill!), most claims of magic were simply lies--though there was little harm in apotropaic wards to set the mind at ease. Apuleius granted the existence of spirits and demons, and both Augustus and Constantine worried enough about magic to try to suppress its practice.

In Sanskrit, magic was apparently sometimes called इन्द्रजाल/indrajala, "Indra's net," a metaphor for emptiness, a word that foregrounds the idea of fraud and illusion. Similarly, the word माया/maya means "magic," but also "illusion," being in that way akin to the English notion of glamour found in fairy-stories. There is also possibly semantic overlap with German Zauber, whose meaning is "magic," but which is etymologically connected to Old English tēafor, "to paint [a picture]," and Icelandic töfrar, "enchantment." (Icelandic also has galdur, "sorcery," but also "[conjuring] trick.") Chinese offers the root 魔/mo2, which according to Wiktionary is from Sanskrit मार/mara, "death, pestilence;" in Chinese it takes on theurgic qualities: "devil, demon, magic, the unnatural, crazy," depending on the context it's found in: 魔羅, a kind of Buddhist demon; 魔術, "magic," as in an illusion imitating the supernatural; 瘋魔, "to be insane, to be fascinated by, to be enchanted by," a concept of obsessive madness shared in other cultures, including our own.

A full cross-cultural, historical comparison of words pertaining to magic is far beyond my capabilities, of course; but exploring current in the vocabulary and historical development of words around magic is interesting so far as it peels back the thick systematizing, empirical layer within our culture and helps us glimpse how these ideas functioned in the past. Nowadays, magic is often prototypically the magic of high fantasy: it is systematic, little more than a flashy kind of science, even if it is one accessed through mental discipline rather than mechanical instruments. Magic is patterned, stable, fundamentally knowable, because we are so thoroughly grounded in systems of knowledge that understand the whole world as patterned and knowable that we cannot imagine anything else. We redefine magic in ways that simplify it down to nothing: to be little more than abstract spiritual practice, moral therapeutic deism with countercultural window-dressing, or to mean nothing more than simply acting on the world. But is that really in keeping with the spirit of the thing, as it is has been imagined for most of history?

Magic is about many things. It is about division: discrimination, separation, cutting. Cutting the body of the sacrifice, to prod at its bloody insides; cutting breath from a living victim; cutting off the sacred from the unholy, and vice-versa. It is about speaking, chanting, singing, the form and the performance of words. It is about writing (itself a word which means to cut or carve into something). It is about deception: lies in pursuit of status or money, lies to avoid culpability for murder, lies about secret knowledge. It is about feeling oneself inhabiting a world filled with intentional beings, beings with a will and nature unknown and perhaps unknowable to you. Spirits of the dead, of the air, and of the wild world; the genius loci, the demon, the hungry ghost. It of a world when the night could claim real darkness, when the stars were forever an inscrutable mystery, and when the terrifying unknown could intrude into your life at a moment's notice. Even modern occultism feels like a nonsensical imitation of the past, with emphasis on benign enlightenment or spiritual growth, when ancient magic was rife with murder, curses, treachery, and simple human greed. The huckster fortune-teller, who cynically defrauds their customrs, is closer to the spirit of magic than the observant neo-pagan.

We are mostly too sure of ourselves, and too confident in our ability to understand even that which is at first horrifying and inexplicable, to really replicate the feeling of that kind of magic. A world in which that kind of magic is possible is a world in which the last few centuries of philosophy and epistemology and science are shown to be so profoundly wrong that we are left with nothing but naive superstition and fear. Or else, it is a world where all these basic forms of inquiry that we take for granted simply do not work--because if they did work, we would be back in our own comforting, familiar world, a world of rationalism and enlightenment, albeit perhaps with a few of the phenomenological incidentals changed. I wonder if it is really possibly anymore for us to tell stories in the mode of that older world. With the exception of certain kinds of horror, I don't really know of anything that comes close.

[justforbooks]

Θυμηθείτε κάτι από την εφηβεία σας που αν το πείτε σε σημερινό έφηβο, μάλλον δε θα έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάτε.

-TDK εξηντάρα, ενενηντάρα.

-Ουουου ένα σωρό… Decadence, Μετροπόλ (σουβλάκια), SOS, Quinta, ποδοσφαιράκια, Paesano!

-Λουκέτο τηλεφώνου

-Atari…

-Ο δρόμος μπροστά στην Ακρόπολη με αυτοκίνητα και στις 2 κατευθύνσεις

-Γιάννης Πετρίδης στο ράδιο 4-5.

-Λεύκωμα

-Με ένα πεντοχίλιαρο πήγαινα σινεμά, για καφέ, στα Goody’s και μου έμενε και χαρτζηλίκι!

-Το παιχνίδι τάκα τάκα…

-Όταν τους λέω για βίντεο και βιντεοταινίες με κοιτάνε με απορία.

-Σταθερό τηλέφωνο με λουκετάκι στο μηδέν για να μην παίρνουν υπεραστικά!

-Έτρεχα απ’το σχολείο γρήγορα σπίτι γιατί περίμενα τηλεφώνημα από το τότε μεγαλύτερο αγόρι μου.

-Αν η σχέση σου δε σου είχε γράψει κασέτα με μπαλάντες, δε σε ήθελε αρκετά.

-Είχα κασέτα πάντα έτοιμη για εγγραφή όταν άκουγα ράδιο.

-LimeWire . . . ’nuff said!

-ΥΕΝΕΔ

-Gauloises άφιλτρα

-Ακούγαμε μουσική με MP3 και βλέπαμε Πάττυ 🤣

-Μπούμπλε Μπούμπλε

-Βινύλιο

-Ποιος σκότωσε τον ΤΖΕΙ-ΑΡ ;

-Lancôme juice tube lip gloss σε όλες τις αποχρώσεις 😪

-Η αμερικάνικη βάση με τον ραδιοφωνικό σταθμό και τα αμερικάνικα μπαράκια στην γλυφάδα

-Εσείς να βγείτε από τη γραμμή. Κάλεσα πρώτος και δεν έχω άλλο τάλιρο.

-Πάρε το μηδέν δεν σε ακούω καλά !

-Τσιγκολελέτα… Τσίγκος: υποδιαίρεση εθνικού νομίσματος από φτηνό κράμα, λελέτα: βρεφική αλλοίωση της λέξης βιολέτα… Ψευδολέξη , που συμπληρώνει ιαμβικά και καταληκτικά το παιδικό τραγούδι παιχνιδιού “ένα φράγκο η βιολέτα” … Παιδικό περισσότερο ή πρωτο-εφηβικό, αλλά ποιο απο τα νέα παιδιά γνωρίζει τι είναι ή πώς παίζεται ;

-Μολύβι και κασέτα.

-Τα περιοδικά Μανίνα, Σούπερ Κατερίνα, Αγόρι, Μπλεκ, Τιραμόλα, Σεραφίνο

-Walkman, Viewmaster, Μουσικόραμα

-Κούλα μ’ ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος !

-Αναπάντητη κλήση

-Ατρόμητοι στην ΕΡΤ1, λευκώματα με αυτοκολλητάκια, υπέρυθρες στα κινητά

-Pen pal

-Club Αυτοκίνηση στο Μαρούσι

-Maria Magdalena, SANDRA και Fresh , COOL AND THE GANG

-Χαμογελαστοί ντεντέκτιβς, η Βιονική Γυναίκα, Αστυνομικίνα, ο Άγιος, Χαβάη 5-0, Miami Vice, The Dukes, MacGyver, Το αστυνικό τημήμα της Hill Street, Benny Hill Show, Fame, Ιππότης της Ασφάλτου, Δυναστεία, Ντάλλας, Ατίθασα Νιάτα και βέβαια οι Άγγελοι του Τσάρλι!

-Το περιοδικό Metalhammer

-"Μια Φορά και Ένα Καιρό Ήταν ο Άνθρωπος", αγαπημένη σειρά κινουμένων σχεδίων εκπαιδευτικού χαρακτήρα

-Εκπαιδευτική τηλεόραση

-Ο παραμυθάς (Νίκος Πιλάβιος) ήταν η πιο δημοφιλής παιδική εκπομπή της τηλεόρασης από το 1978 έως το 1983. Ήρωάς της ήταν ένας παππούς ο οποίος ήξερε να λέει όμορφες ιστορίες που δεν ήταν άλλες από τις περιπέτειες τις οποίες ζούσε ο ίδιος, κάθε φορά που φορούσε ένα μαγικό γιλέκο.

-Duran Duran

-Μακριά γαιδούρα

-Floppy disc

-Chernobyl 1986

-Τα ισότοπα του Ιωδίου και του Καισίου μαζί με τις μονάδες μέτρησης της ραδιενέργειας

-Diskman

-Teletubbies

-New kids on the Block

-MSN πριν το Facebook!

-Αυτοσχέδια φυσοκάλαμα από κομμάτια πλαστικού σωλήνα που σουφρώναμε στα γύρω γιαπιά. Στην ιδανική περίπτωση, άγουρες ελιές εν είδει πυρομαχικών.

-Ότι το κινητό δεν είχε ίντερνετ. Αν έπεφτε απο το μπαλκόνι δεν υπήρχε πρόβλημα, συναρμολογούσες τα κομμάτια και όλα καλά! Επίσης το φορτίζαμε μια φορά την εβδομάδα και αν.

-Τις σχολικές ποδιές για τα κορίτσια και τα Γυμνάσια-Λύκεια που χωρίζονταν σε Αρένων και Θηλέων.

-Σχολείο μία εβδομάδα πρωί μία εβδομάδα απόγευμα

-Πολυτονικό σύστημα

-Καράφλιασα, Μας κούφανες, Φρικάρω

-Smells like teen spirit

-Βλέπαμε Κάντυ Κάντυ και Τόλμη και Γοητεία τα καλά τα επεισόδια με την Καρολάιν και το Ριτζ

-Μπανάκι Μανάκι

-Δεν υπήρχαν κινητά. Δεν υπήρχε ίντερνετ. Και ένιωσα πραγματικό ενθουσιασμό όταν μου έφεραν την πρώτη εγκυκλοπαίδεια. Έπρεπε να βρεις την πληροφορία διαβάζοντας.

-Ράδιο – πειρατές

-Στο χωράφι με το κάρο . . .

_Παιχνίδια στο δρόμο, στις αλάνες, στις πλατείες, βόλτες με τα ποδήλατα, μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό . . .

-Μπόζο γαριδάκια 🤡

-Τα Hambo

-Ότι έπαιρνα να ζητήσω ραντεβού από μία κοπέλα στο σταθερό και το σήκωνε ο πατέρας της.

-Κέρμα σε τηλέφωνο στο περίπτερο

-Τα πολύωρα party στη Βαρυμπόμπη και στο Αλεποχώρι.

-Σταθερό τηλέφωνο με δίσκο (ενώ βέβαια υπήρχαν τηλέφωνα με κουμπιά). Υπάρχουν βίντεο στο YouTube με παιδιά που αδ��νατούν να καταλάβουν πως λειτουργούσε η συσκευή !

-Video Club παντού σε κάθε γειτονιά

-Τα πρώτα Internet café

-Πρόγραμμα σχολείου. Δευτέρα, Τρίτη Τετάρτη πρωί, Πέμπτη Παρασκευή απόγευμα και το ανάποδο, Δευτέρα, Τρίτη Τετάρτη απόγευμα, Πέμπτη Παρασκευή πρωί !

-Velosolex

-Αθήνα χωρίς μετρό.

-Ραδιοκασετόφωνο (και κασέτες, φυσικά)

-Jeronimo Groovy (τα βράδια που έπαιρναν τηλέφωνο)

-Citroën DS (βάτραχος)

-Subbuteo

-Pac-Man

-Venue! Τίποτα άλλο..

-Τηλεφωνικός θάλαμος του ΟΤΕ με πόρτα ακορντεόν…

-C 50 Honda

-Η κόρη μου ξεφυλλίζοντας οικογενειακά άλμπουμ: Παλιά γιατί εκτυπώνατε όλες τις φωτογραφίες?

-“Κόλλησε η βελόνα”. Έκφραση την οποία χρησιμοποιώ κατά κόρον μέχρι που με ρώτησε η 11χρονη κόρη μου τι εννοώ μ’αυτό

-Δισκάδικα στην πλατεία Κάνιγγος

-"Ο κήπος με τα αγάλματα" είναι το πρώτο παιδικό σίριαλ παραγωγής ΕΡΤ. Από τα δημοφιλέστερα παιδικά προγράμματα της δεκαετίας του '80.

-Αφιερώσεις στο ραδιόφωνο

-Κασέτες, δισκέτες, tamagochi, koosh balls (ή κουσμανία), αυτοί οι αρωματικοί δίσκοι-μπρελόκ από το body shop, αλάνα, φιδάκι στο κινητό, αναπάντητες κλήσεις, πρόσοψη κινητού, ύπνο απ’τις 9 . . .

-Έξι ημέρες σχολείο ( να σχολάς στο εξάωρο Σάββατο στις 19.00 και Δευτέρα να είσαι πρωί ) μέχρι το 1980. Ποδιά και κορδέλα για τα κορίτσια.

-Σταθερό τηλέφωνο εξαψήφιο.

-”Πειρατικά” αυτοκίνητα , αντί για ταξί.

-Χωματόδρομοι στη Νέα Σμύρνη, Νέο Κόσμο, Άγιο Δημήτριο (Μπραχάμι), μέχρι το 1990.

-Μπόλεκ και Λόλεκ!

-Το κλειδί σε πολλά σπίτια ήταν κάτω από το πατάκι. Για τους ιδιαίτερα προσεκτικούς κάτω από τη γλάστρα.

-Ταρατατά

-Ασπρόμαυρη τηλεόραση

-“Ο τσομπανάκος”, στο κλείσιμο του προγράμματος της ΕΡΑ, και κατόπιν, ο Εθνικός Ύμνος

-Τρόικα, Number One, Chicago, Rocket, Marengata, Τρινιτά, Τρελή Πατούσα, πάντοτε φλοκάκια αντί για ρέστα.

-Έχουμε άλλες ασφάλειες 16άρες/25άρες;

-Κουνούπι (το καλαμάκι με τον έλικα)

-Ροζ Πάνθηρας, Επιθεωρητής ΣαΪνης, Ποπάϊ, Γούντι ο Τρυποκάρυδος, Σπορτ Μπίλι, Μάγια η Μέλισσα, Χάϊντι

-Αυτός Αυτή και τα Μυστήρια (Moonlighting), 1985-'89

-The Muppet Show

-The Love Boat, Kojak (Telly Savalas), Hawaii 5-0, Combat, Alf, CHiPs

-Χυμός Ροδάκινου που μοιραζόταν δωρεάν στους μαθητές του Δημοτικού

-Τα περιοδικά Ράδιο-Τηλεόραση, Τρίποντο, 4Τροχοί, Πτήση, Pixel, Ποπ&Ροκ, Ταχυδρόμος, Ένα, Πάνθεον, Φαντάζιο, Επίκαιρα

-Πολυκατάστημα Μινιόν και Κατράντζος Σπορ

-Σοκολατάκα Τζοκόντα

-Ακάκιε τα μακαρόνια να είναι ΜΙΣΚΟ

-Φουντούνια, Πιτσίνια, Δρακουλίνια, Πακοτίνια, Γαριδάκια, Φοφίκο, Tsakiris Chips, Pizza Mexicana, Extra Τυρογαριδάκια, Τι και Τι

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #childhood memories #childhood nostalgia #70s #80s #message from the editor

[solmeister13]

Η αλήθεια είναι πως πάντα είχες μια περίεργη γοητεία αλλά στο σημερινό βίντεο κλιπ την αξιοποίησες πολύ καλά.

Ρε μη μου λέτε τέτοια, θα το πιστέψω και θα ‘χουμε άλλα

[indianthi]

feel the psychedelic edge

Άσε και εμένα που με πιάνουν νύχτες τα τρελά μου κι είναι παράξενο να παίρνεις μέρος και εγώ ουδέτερη σε συζητήσεις φίλων ανάμεσα από 20 ναρκωμένα μάτια να σε κοιτώ δίχως να πω ούτε μια λέξη εσύ ξέρεις τις ιδέες μου και τα φεγγάρια που έχουν την τάση να στροβιλίζουν στο στομάχι μου - κι αυτή η γιρλάντα να βολτάρει συνεχώς στο διάβα μου - …….. κάθε στιγμή που ανάβεις τον αναπτήρα με μαγεύει αυτό το κίτρινο καταπραϋντικό φως άσε και τα ρούχα που είναι στο πάτωμα πεταμένα και όλο τα πόδια μου χορεύουν επάνω τους σε ρυθμούς ηδονικούς δεν ξέρω πως με γυρεύει η γοητεία όταν ανοίγεις την πόρτα και πετάς τα τσιγάρα στο τραπέζι για να κάτσεις κοντά τους μπορεί να μην καπνίσεις αλλά θα τα χαζέψεις και εγώ θα αναρωτιέμαι πόσο πολύ σου αρέσει να ακροβατείς πάνω στο σχοινί που έχει απορροφήσει μέσα του τόσο θάνατο και πόσο αντέχεις μέχρι το τέλος του να φτάσεις. Ένα πρωί καθόμασταν έξω κρατούσαμε στα χέρια ποτήρια άσπρα από styrofoam γεμάτα από φραπέ τι ευτυχία είχαμε πιάσει τότε … η καρδιά μου έλιωνε στην θέα ενός χίπικου ήλιου που τον έβλεπα να ζωντανεύει μπροστά μου και όλο συνεχίζαμε να νεφελοβατούμε χαμένοι. Έχω ζήσει ξενύχτια στις πλατείες με την πλερέζα μου σε ένα ατέρμονο ταξίδι που δεν θα ήθελα να είχε επιστροφή πενθούσα την στιγμή επειδή κάτι ανώτερο ή η δύναμη μου θα με τραβούσε πάλι πίσω από αντίδραση και μόνο. Έτρωγα πασατέμπους με την Ίρις, την Ίριδα, την Ινδία Ιούλιο μήνα και πηγαίναμε χωρίς οδικό μέσο στην παραλία μία ώρα μακριά από εμάς αλλά τότε είχαμε την αντοχή να κάνουμε αφροσύνες…. μας έβλεπε κι ο κόσμος με τα τσιγάρα αναμμένα μία στο χέρι μία στα χείλη να εκτοξεύονται οι καύτρες στον αέρα και πάνω στα άλλοτε ίσα άλλοτε σγουρά κι άλλοτε φυσικά μαλλιά μας …… είχαμε αγγίξει ήδη ένα ολόκληρο ψυχεδελικό πολύχρωμο άκρο. Είπα και για εσένα αλλά δεν έκανα μεγάλη κουβέντα. Ήθελα πάντα να λέω λίγα λόγια για εσένα . Ίσως κρυβόμουν στο συναίσθημα… ίσως φοβόμουν.

Κά θυ

#me #mine #ελληνικο tumblr #greek posts #greek tumblr #ελληνικά #ελληνικα #ελληνικο ποστ

[deepseamuse]

Goetia

Definition: A practice which involves invoking (calling) demons or evil spirits. Derived from the Ancient Greek word γοητεία, meaning “charm,” “witchcraft,” or “jugglery”.

#fervency #interactive fiction #fanart #digital art #(It’s rough on purpose #1/3 because i wanted to use a certain brush and that’s just how it is #Another third bc it’s mostly flashbacks #But also I’m just lazy)

[siagavril]

Καθίσαμε σε εκείνη την μεγάλη εξέδρα στο φλοισβο.

Ακούγαμε έντεχνη μουσική, αυτό το είδος της μουσικής που κατά την γνώμη μου περιέχει αυτή την γοητεία κι τον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που θα ήθελα πολύ να ζήσω.. Αμέριμνες κοιτούσαμε την θάλασσα.

Καμία δεν είχε ανάγκη να μιλήσει.

Η κάθε μία σκεφτόταν το δικό της "ανολοκληρωτο"

Κι ξάφνου παρατήρω ότι ένας άγνωστος μας τραβάει φωτογραφίες...ήταν κοντά στα 70...

Του χαμογέλασα κι μου επέστρεψε το χαμόγελο

Ενιωσα ότι κάτι είδε σε μας, ήταν λες κι έπρεπε να αποτυπωθεί κάπου αυτή η στιγμή κι κάποιος τον όρισε "υπεύθυνο" !

πρώτη φορά δειλιάσα.

Ηθελα να δω τις φωτογραφίες..

κι μάλλον αυτό με φοβησε..δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι σε σκεφτόμουν κι αυτό πλέον υπήρχε κάπου αποτυπωμένο...

Γυρναω να τον δω κι ειχε εξαφανιστεί..

Φεύγοντας τον πετύχαμε αλλά  επελεξα να μην του μιλήσω, το άφησα λίγο στην μοίρα το αν κι εφόσον θα τύχει να δω την στιγμή εκείνη αποτυπωμένη κάπου...

Ισως όταν την συναντήσω να θυμηθώ το "ανολοκληρωτο μας", μία σελίδα που ποτέ δεν γράφτηκε αλλά στο σημερα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί.

-λείπεις...αλλά αυτό δεν είναι αρκετό..

[casseropita]

Το άγχος δεν είναι γοητεία, είναι άγχος. κρίμα ο άνθρωπος που το βιώνει

Συμφωνώ, ας μη το ρομαντικόποιουμε, απλά normalize ότι υπάρχουν άνθρωποι που το αντιμετωπίζουν

#dioni

[thetrigger]

Ο ενεργειακός γύφτος και πως να τον αντιμετωπίσεις

Πάντα συνέδεα την εμμονή (εμμονή με τους ανθρώπους, όχι πάθος για χόμπυ, σπορτς για παράδειγμα) με την 'ασχήμια'.

Την ψυχική και την εξωτερική. Η Εξωτερική εμφάνιση εξάλλου τις περισσότερες φορές αποτελεί καθρέφτη της ψυχικής μας ωριμότητας. Το έξω μας δείχνει πόσο “χορτάτοι” είμαστε μέσα μας σε κάθε επίπεδο. Ένας άντρας γόης για παράδειγμα, φαντάζεσαι πως έχει χορτάσει να πέφτουν τα μάτια επάνω του από την 'πληρότητα' σε όλες τις εκφάνσεις της. Στο χέρι ενός "γόη" να επιβεβαιωθεί με ποιόν τρόπο διαχειρίζεται αυτήν τη ξεχωριστή δύναμη του να έλκεις.

Οι ασχημούληδες, ωστόσο, δημιουργούν ευχάριστες εκπλήξεις: ακόμη και την εξωτερική αδυναμία μπορεί κανείς να την μετατρέψει σε μεγάλη γοητεία. Το μέσα μας όταν είναι γλυκύ, τα χαρακτηριστικά υπακούν.

Το ίδιο για μία γυναίκα. Από ψυχικά γεμάτους ανθρώπους εισπράττεις ηρεμία και ευγένεια. Ομορφιά.

Μπαίνουν στον κόσμο σου μόνο αν το επιτρέψεις και μόνον αν τους ανοίξεις την “πόρτα”. Δεν σε παρενοχλούν, δεν σου επιβάλλονται ως κομπλεξικοί ζήτουλες του ενδιαφέροντος, δεν παρενοχλούν το ενεργειακό σου πεδίο.

Μία ώριμη προσωπικότητα γνωρίζει σε τι βαθμό έχει να κερδίσει από εσένα σε ένα “απαλό” δούναι λαβείν ενεργειακό.

Αυτούς τους ανθρώπους τους καταλαβαίνεις γιατί είναι “αεράκια”.

Έχω γνωρίσει λογής – λογής ενεργειακούς ...ζήτουλες. Γύφτους. Σε κάθε περίπτωση απομακρύνομαι. Εάν δεν μπορώ να απομακρυνθώ γιατί ας πούμε εγκλωβίστηκα στον χώρο και τον χρόνο με ενεργειακό χαμίνι, ουαί και αλλοίμονο. Ενεργοποιείται η δύναμη του σκότους μέσα μου.

Τέτοια ενεργειακά γυφτάκια έχει τύχει να τα βάλω στη θέση τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Το πρόβλημα βέβαια με την ενεργειακή γυφτιά είναι πως δεν ανέχεται την απόρριψη. Εξάλλου, ενδιαφέρον ζητούν, ευθύς εξαρχής. Εάν δεν το πάρουν, εάν τους έχεις δώσει μερικές σβουριχτές να τους κάνεις χαλκομανία στον τοίχο, μετά από καιρό τσουπ, ξανά κορδώνονται και σου τη βγαίνουν σαν τις τσουτσούδες από γωνίες.

Τί κάνεις με αυτήν την ενεργειακή ζητιανιά; Θα σου διηγηθώ ιστορίες, με διαφορετικές λύσεις στις περιπτώσεις μας αν τυγχάνει και έχεις μπερδευτεί στο πως μπορείς να διαχειριστείς τον ενεργειακό γύφτο.

Ετοιμάσου για γέλια μετά δακρύων.

Ο Βασίλης (ο Μαύρος), κατήντησε ενεργειακό χαμίνι από τότε που του άλλαξε δραστικά γούστα μία δημοσιογράφος 10 χρόνια μεγαλύτερή του (μάλλον τον βαρούσε). Από τότε ισχυρίζεται πως βαράει (το γύρισε δηλαδή το γούστο ανάποδα). Το αποτέλεσμα είναι πιθανότατα αρκετά μεγαλύτερο στον ψυχισμό του, σε συνδυασμό με ένα φημολογούμενο πρόβλημα που τον καθιστά σεξουαλικά σχεδόν ανίκανο.

ο Αλέξανδρος (ο κολοκύθας ή ο βοθρίλας - Σέλευκας), The Rebel και άλλα αμέτρητα νικς που θα του δώσουμε στη συνέχεια. Βρομύλος όπως τα διηγείται η δικιά του, ψυχάκι νερτν, μία πρώην του τον κεράτωσε στο ίδιο του το airbnb που το πάει κατά διαόλου. Την τσάκωσε στο κρεβάτι. Κοντός, μαυριδερός. Έχει θέμα με τα χρήματα, το κάνει για χόμπυ να αγοράζει ως ...δώρο πολλά κομμάτια σαμπουάν στην ...εκάστοτε και μετά να της ζητά τα ευρώ που πλήρωσε. Ενοχλητικός, βαράει κουδούνια απρόσκλητα. Πελάτες του, ζητούσε από επαγγελματία να τους περάσει στο δικό του μπλοκάκι. Έχει θέμα γενικά με τα χρήματα. Την καλή του την είχε κάνει καθαρίστρια στο Airbnb (βρίσκουν και τα κάνουν) παρόλο που η γυναίκα είχε μία οικονομική επιφάνεια.

Η κυρά Μαρία (ο πράσινος δράκος ή Κονγκρόσιαν, ή southern, ή ... πολλά - πολλά άλλα παρατσούκλια, διαβόητο ενεργειακό χαμίνι, χρεωμένη μέχρι το λαιμό, ποινικό μητρώο. Μπέκρα),

η Κατερίνα η (no ...man στον ορίζοντα για πολύ καιρό;) υστερικιά κοντούλα από ένα μικρό χωριό της επαρχίας ή Καρολίνα,

ο Γιός της Πλύστρας βγαλμένος από τη λάσπη των Ιωαννίνων, με τα χίλια πρόσωπα. Δεν μπορεί να έχει φυσιολογική ζωή στον έξω κόσμο. Ζει δεκαετίες μέσα σε simulation παιχνίδια, από commodoro ακόμη εποχή. Παρουσιάζεται ως ο σχεδόν πιο κακός/μοχθηρός άνθρωπος στη σειρά. Δέχθηκε αμέριστη επαγγελματική βοήθεια και στήριξη παρόλο που στο ιστορικό του κατέγραφε διαρκώς επεισόδια: τα έπινε και τα έσπαγε σε μαγαζιά που τον τοποθετούσαν για δουλειά. Ατυχήματα. Ένα τέτοιο ατύχημα (παραλίγο δυστύχημα) με τη μηχανή το προκάλεσε ο ίδιος - μετωπική σύγκρουση μπαίνοντας ανάποδα σε λεωφόρο πιωμένος (ένα μπουκάλι ουίσκι). Πως σώθηκαν οι απέναντι, πως σώθηκε αυτός, είναι μία άλλη ιστορία. Οι μπουκάλες αίμα που έτρεχαν να του αιμοδοτήσουν οι άνθρωποι που τον φιλοξενούσαν, η περιποίηση και η θαλπωρή που δέχτηκε σε αρκετά σπίτια συγγενικά μετά το ατύχημα (στα οποία δυστυχώς πολύ πιθανό να αποκτούσε πρόσβαση σε προσωπικές πληροφορίες οικονομικά ευκατάστατων καθώς και καταξιωμένων ανθρώπων, με αποτέλεσμα μόλις απεδείχθη τι κουμάσι είναι να κοιτάζονται όλοι μεταξύ τους με απορία και αγωνία), δεν στάθηκαν ικανά να τον κάνουν να μην φθονεί σε τάτοιο βαθμό την οικονομική τους κατάσταση, που να προσπαθήσει πολύ αργότερα στην εποχή του ίντερνετ παίρνοντας μεγάλη φόρα, να τους βλάψει. Enterprise-Psi, Daje, και όχι εκατοντάδες, αλλά χιλιάδες άλλα νικς. Ήταν επόμενο στη ζωή του να καταστραφεί σε πολλαπλά επίπεδα, μια και την έβγαζε μέρα - νύχτα συκοφαντώντας τους ανθρώπους που κατάφερναν να πετύχουν ή αυτούς που απλά και μόνο πραγματοποιούσαν τα όνειρά τους. Εδώ έχουμε την πεμπτουσία του "πήγα να σε σώσω και βρέθηκα μπλεγμένος".

ο Τρύφωνας ή Ακίραβ ή η κλαίουσα Ιτιά κατεστραμένος και παγιδευμένος από τα δάνεια και τις υποχρεώσεις (κλαις όταν τον ακούς και αποχωρείς άπαξ κερνώντας τα ποτά), δίδυμα.

Ο Αλέξανδρος β' ο Βολιώτης, από τους πιο επικίνδυνους της σειράς εδώ ανθρώπους, 4 παιδιά τα οποία δεν χάνει την ευκαιρία να τα κακολογήσει, εγκεφαλικό από την πίεση να επιτύχει οικονομικά. Μοχθηρά ένστικτα.

ο Μήτσος ο σάχλας ή ο φραγκοδίφραγκος που για όλα φταίει αυτός ο ...εβραίος, συνεδρίες στις οποίες δεν πηγαίνει. Πολλά, αμέτρητα Νικς. Θα τα καταλάβεις όλα.

ο Μάικ ή λόρδος Ταντρίδης χρεωμένος και αυτός μέχρι τον λαιμό, με την πρώην να τον έχει δέσει πισθάγκωνα (την κεράτωνε αβέρτα στην Αθήνα με μοντέλες - διατηρούσε διπλά σπίτια περίοδο ολυμπιακών αγώνων που το χρήμα έρρεε. Ψυχάκι, μυθομανής: "θα σου πάρω τα παιδιά και θα φύγω Καναδά", η δικιά του. Ήταν κάποτε ωραίος.

Ο Βασίλης ο Νταγκλής. Από πολύ πλούσιο σπίτι που του παρείχε τα πάντα όλα, τον σπούδασε στο εξωτερικό όμως αυτός έπαιρνε αεροπλάνο όποτε τον ανεβάζανε πίσω να συνεχίσει σπουδές και επέστρεφε σβουριχτός στο κρεβάτι του στη σοφίτα του σπιτιού του. Ναρκωτικά που του έκαψαν τον εγκέφαλο. Οικονομικά η οικογένειά του έχει καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς από δάνεια. Τον έχει χτυπήσει αυτή η ιστορία πολύ άσχημα γιατί δεν μπορεί να γεμίσει το ρεζερβουάρ του τζιπ του με μπεντζίνα. Και φοβάται πως δεν θα τα καταφέρει ποτέ να συντηρήσει οικογένεια. Έχει κάποια ευγενικά χαρακτηριστικά, όμως από το πολύ μπούλινγκ που υπέστη στη ζωή του έχει μετατραπεί σε ένα ενεργειακό χαμίνι.

Ο Λευτέρης τέλος επί του παρόντος, ένα από τα νεότερα ερευνητικά δείγματα. Μέσα στα δάνεια, με τις τράπεζες να του παίρνουν τα σπίτια στην Αθήνα και στο νησί. Τεμπέλης αναντάμ-παπαντάμ, γιωταπεντάς, με απαραίτητες συνεδρίες που σταμάτησε γιατί δεν μπορεί να τις πληρώσει, το πιθανότερο. Ή τις αμελεί, απλά. Στον άσο όταν τα έφαγε όλα σε Ρωσίδες με αποτέλεσμα να ζητά τα ρέστα από τις Ελληνίδες. Γονεική περιουσία που του εδώθη και εξατμίστηκε. Πετούσε μολώτωφ στα Εξάρχεια, σήκωνε αυτοκίνητα και τα μετακινούσε στην επαρχία. SUV, Αρχαία Κατσαρίδα, και άλλα νικ νέιμς. Βαρύ ενεργειακό χαμίνι.

Μία άξια περίπτωση στον αντίποδα, ο Λοξίας - Ιωάννης. Παρουσιάζεται ως συγκροτημένο παιδί, καλών ενστίκτων. Θα τον πούμε εμφανισημο, με μία σχετική για το νεαρό της ηλικίας του επιτυχία στις γυναίκες. Πολύ αλκοόλ. Του αρέσουν οι μεγαλύτερες. Επαρχιώτης. Δεν μπορεί να γίνει ενεργειακό γυφτάκι, είναι καλός και συνηδειτοποιημενος άνθρωπος. Πέραν του ότι ότι θελήσει το έχει σχετικά εύκολα στα πόδια του. Όχι πάντα βέβαια.

Τους έχω δουλέψει στο κείμενο με τα διάφορα νικς σε παραλλαγές.

Δίνω έμφαση όπως πάντα στα οικονομικά χαρακτηριστικά.

Έτσι λοιπόν, θα συζητήσουμε για δάνεια, εισοδήματα, εργασιακή κουλτούρα, τρόπους που ξοδεύουν, προφίλ σεξουαλικότητας, πως διαβιούν ως ενεργειακοί ζητιάνοι, κτλ, πως κατέληξαν και κλατάρησαν ενεργειακά - και οικονομικά - οι περισσότεροι (με εξαίρεση έναν) από αυτούς. Θα δημιουργήσουμε δηλαδή ολοκληρωμένα προφίλ ιστοριών.

#Ενεργειακό γυφτάκι #Ενεργειακή ζητιανιά #φτηνός #αλητεία #ξιπασμένος #Ευτέλεια

[a-milky-resident]

Η άρνηση σου να δεις την αλήθεια

έχει μια γοητεία

Όμως η ευτυχία δεν περιμένει,

προσπερνά σαν το χάδι του αέρα.

Κρατάει τόσο λίγο, όσο κρατάν οι στιγμές σε ένα σταθμό όταν αποχαιρετάς το άλλοθί σου.

Τόσο, μόνο τόσο, σχεδόν τόσο.

#amilkyresident #χνούδι #Poland #warsaw

[antikoinwnikoi]

"Αυτός"

Και λέω αυτός και όχι εκείνος γιατί του αξίζει όλη μου η προσοχή. Ιδανικά θα τον παρομοίαζα με το ηλιοβασίλεμα. Ίσως επειδή η φωτογραφία του που κάθεται προφίλ και λάμπει ο ήλιος πάνω στο πρόσωπο του τον κάνει πιο γοητευτικό. Ίσως επειδή όπως και στο ηλιοβασίλεμα, περιμένεις την παρουσία του και όταν είναι απών κάτι λείπει. Αλλά η παρουσία του είναι πάντοτε αισθητή. Θα μπορούσε να είναι και θεός. Αλλά καινούριος. Από τους θεούς που δεν άκουσε ποτέ κανείς και δεν χρειαζόταν κιόλας. Η γοητεία που εξέπεμπε με κάθε του κίνηση ήταν μαγευτική. Όταν ζωγράφιζε, όταν τραγουδούσε. Ήταν η απεικόνιση της τέχνης. Η εμφάνιση του μια ατελής συμμετρία. Από το κεφάλι ως τα πόδια ήταν ένα έργο τέχνης. Οι τούφες των μαλλιών του, οι γωνίες του προσώπου του, το στυλ του. Σαν ένα άγαλμα που δεν θες να αγγίξεις για να μη χαλάσει. Όταν έρχεται το βράδυ, αλλάζει όψη και γίνεται πανσέληνος. Η παρουσία του ακόμα αισθητή και η λάμψη του οδηγεί όλο τον κόσμο. Πόσο μάλλον σε τοπία όπως η θάλασσα που εκεί αντανακλά το φως του. Σε κάθε μήνυμα του, σε κάθε ανάρτηση του, γεμίζει τα κενά. Όταν σου μιλάει μπορεί να σε κάνει να ξεχαστείς και να σε κάνει να νιώσεις όση αγάπη δεν είχες ξανανιώσει για τον εαυτό σ. Τίποτα παραπάνω δεν κάνει. Λίγες λέξεις και θες να του δώσεις τα πάντα ως αντάλλαγμα. Η ευγένεια του, η γλυκύτητα του και η τρυφερότητα θα είναι πάντα τα χαρακτηριστικά του. Το ενδιαφέρον όμως, ήταν ότι δεν τον ήξερα πολύ καιρό ούτε πολύ καλά. Όμως, με έκανε να θέλω να τον ��άθω καλύτερα. Να μου αφηγηθεί όλες τις ενδιαφέρουσες ιστορίες και όσα είχαν στιγματίσει τη ζωή του και έφτασε ως εδώ. Αν ήταν κομμάτι στο πιάνο θα ήταν σίγουρα μια σονάτα. Η φωνή του διαπερνούσε όλο μου το σώμα ανατριχιάζοντάς με και σταματούσε στο κεφάλι μου. Από εκεί δεν έφυγε ποτέ. Το χαμόγελο του, τα γυαλιά του που έπεφταν και έμεναν στη μύτη του, οι κοκκινωπές του μπούκλες, όλα. Κάτι σαν τον Θεό Ερμή. Ήταν τέλεια ατελής. Ξαφνικά ήθελα να τον φωτογραφίσω για να αποτυπώσω αυτό το θαύμα. Θα μπορούσα να τον χαζεύω για ώρες. Να γίνει το αξιοθέατο της πόλης. Κανένας άλλος δεν θα είχε όλη μου την προσοχή όσο αυτός. Ανταλλάσσαμε μια δυο κουβέντες γιατί ήμασταν κι οι δυο απασχολημένοι αλλά όταν βράδιαζε και κοίταζα το φεγγάρι έβλεπα τη λάμψη του. Άρχισε να μου λείπει η παρουσία του. Ήθελα να τον δω όμως φοβόμουν μήπως γίνω η σκιά στο φως που εξέπεμπε. Ήθελα να του πω πόσο εξωπραγματικός φαινόταν στα μάτια μου. Αυτός. Ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος που είχα γνωρίσει και αυτό αντιπροσώπευε ακριβώς την εμφάνιση του. Ήταν τέλειος. Βασικά είναι και θα είναι. Δεν ξέρω αν κάποιος θα εκτιμήσει ποτέ την ιδιαιτερότητα του. Για μένα όμως ήταν ξεχωριστός. Αλλά εγώ ήμουν απλά ένα κορίτσι που αχνοφαινόταν στο προσκήνιο της ύπαρξης του. Ένα κορίτσι που ήθελε να του πει τόσα αλλά δίσταζε. Ήμουν ένα από τα τόσα άστρα στον ουρανό που συνυπήρχε μαζί τους. "Θέλω να τον δω", σκέφτηκα. "Να μειώσω αυτή την απόσταση, να γίνω κάτι παραπάνω από άστρο αλλά μέχρι εκεί που αντέχει". Αν περπατήσει έξω στους δρόμους, τα φώτα της Αθήνας θα χάσουν το νόημα ύπαρξης τους. Το φεγγάρι θα γίνει απλά μαύρο. Το ηλιοβασίλεμα θα επεκταθεί και η ομορφιά του δεν θα μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Μόνο το βλέμμα του απέμενε. Ήθελα να τον δω. Να μάθω πώς κατάφερε να γίνει τόσο ιδιαίτερος άνθρωπος. Πώς κάτω από τόσο πόνο μπορεί να μεταδώσει ένα χαμόγελο. Αυτό έκανε. Δημιουργούσε ένα χαμόγελο στα χείλη μου το οποίο δεν έβλεπε αλλά ήθελα να του το δείξω. Σε κανέναν άλλο. Δεν σκεφτόμουν κάποιον παραπάνω. Μόνο αυτόν και τη θεϊκή του μορφή. "Μου λείπεις", έγραψα σε ένα μήνυμα, που δεν του έστειλα ποτέ...

#αγαπη #γρικ ποστ #greek blog

[elliepantazilove]

Τάξη

Ομορφιά

Γοητεία

Μοναδικότητα...

Μεσόγειος ενσαρκωμένη σε μια Γυναίκα...

Καλό Ταξίδι αγαπημένη

Ειρήνη Παπά 🙏🙏🇬🇷🇬🇷

[justforbooks]

Ποιος θυμάται το βιβλιοπωλείο του Κάουφμαν?

Όταν στις 14 Αυγούστου 2012 το βιβλιοπωλείο Κάουφμαν (Librairie Kauffmann) στην οδό Σταδίου 28 πήρε φωτιά, πολλοί θεώρησαν ότι αυτή ήταν η τελευταία πράξη «ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Η φωτιά στο ισόγειο επεκτάθηκε και στο πατάρι, όπως γράφουν τα δελτία της πυροσβεστικής της εποχής, και το βιβλιοπωλείο δεν άνοιξε ποτέ ξανά για το κοινό. Τα αίτια της φωτιάς δεν έγιναν γνωστά, εικασίες γράφτηκαν, ότι επρόκειτο για βραχυκύκλωμα.

Στις 25 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς μια νέα φωτιά, στο υπόγειο αυτήν τη φορά, από αποτσίγαρο ίσως απρόσεκτου περαστικού, έφερε ξανά, και για τελευταία φορά, το βιβλιοπωλείο στο φως της δημοσιότητας.

Οι βιαστικοί περαστικοί της υποβαθμισμένης εδώ και χρόνια Σταδίου, γενιές ολόκληρες που ήταν πελάτες στου Κάουφμαν, στρέφουν σχεδόν μηχανικά το βλέμμα τους στο μέρος όπου υπήρχε και στην ξεθωριασμένη από χρόνια κοκκινωπή επιγραφή του που σήμερα έχει καλυφθεί, και θυμούνται αυτό το ανεπανάληπτο «μικρό» βιβλιοπωλείο που θύμιζε τη σπηλιά των θησαυρών του Αλί Μπαμπά.

Δημοσιογράφοι και συγγραφείς μιλάνε για τον Κάουφμαν ‒ αυτό το ίχνος της πολιτιστικής Αθήνας είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε μερικά χρόνια θα αναφέρεται όλο και σπανιότερα, μέχρι να εξαφανιστεί εντελώς, όπως συμβαίνει σε κάθε πόλη που υφίσταται πολλές και οδυνηρές μεταμορφώσεις και η γοητεία των παλιών εμπορικών της και ίσως και ένα κομμάτι της ιστορίας της χάνονται για πάντα.

Ωστόσο, ο Κάουφμαν, το πιο λαμπρό ξενόγλωσσο βιβλιοπωλείο της Αθήνας για περισσότερο από ογδόντα χρόνια, παραμένει και σήμερα μια ανάμνηση που ερεθίζει τις αισθήσεις των παλιών του πελατών.

Όποιος πέρασε το κατώφλι του θυμάται τη μυρωδιά του μελανιού από τις εφημερίδες και τα περιοδικά στο ισόγειο, την ελαφρώς ξινή μυρωδιά του ξύλου, την αφόρητη ζέστη στο πατάρι, οι παλιότεροι και τη βαριά μυρωδιά των τσιγάρων Gitanes που κάπνιζε πίσω από το ταμείο η κ. Κάουφμαν, την όψη των χιλιάδων βιβλίων στα ράφια, και τους βιβλιοπώλες του, αληθινούς «φωτεινούς παντογνώστες», σε μια εποχή που δεν υπήρχε ηλεκτρονικό εμπόριο και ίντερνετ, να βρίσκουν σχεδόν με κλειστά μάτια το βιβλίο που ζητούσες στα ράφια και να γνωρίζουν τα πάντα γι’ αυτό που έψαχνες. Μαγικά πράγματα συνέβαιναν εκεί.

Το πατάρι του Κάουφμαν, ο κυρίως χώρος του βιβλιοπωλείου αρχικά, ήταν μια αληθινή εμπειρία για τους βιβλιόφιλους που περνούσαν την πολύ στενή είσοδο και ανέβαιναν την ξύλινη σκάλα που έτριζε. Εκεί βρίσκονταν μπροστά σε θησαυρούς, βιβλία που δεν υπήρχαν πουθενά αλλού στην ελληνική αγορά, από λευκώματα τέχνης και βιβλία ξένης λογοτεχνίας μέχρι βιβλία τσέπης που έκαναν πρώτη φορά την εμφάνισή τους.

Ο Κάουφμαν συνδέθηκε όλα τα χρόνια της λειτουργίας του όχι μόνο με τη διάδοση της γαλλικής γλώσσας αλλά και με την επαφή μας γενικότερα με το δυσεύρετο σύγχρονο ξενόγλωσσο βιβλίο το οποίο, σε αντίθεση με σήμερα, που τα έργα μεταφράζονται και κυκλοφορούν σχεδόν συγχρόνως με το εξωτερικό σε πολύ αξιόλογες εκδόσεις, δεν ήταν εύκολο να βρεθεί σε ελληνικά βιβλιοπωλεία.

Λογοτέχνες, καλλιτέχνες, καθηγητές, δημοσιογράφοι, μαθητές και φοιτητές, συνδρομητές του γαλλικού Τύπου, δημοσιογράφοι, μηχανικοί, νομικοί, μελετητές, όλοι ανεξαιρέτως πέρασαν το κατώφλι αυτού του ιστορικού βιβλιοπωλείου. Η ιστορία του Κάουφμαν συνδέθηκε με την «πρώτη φορά» του αναγνωστικού κοινού. Εκεί αγοράσαμε το πρώτο βιβλίο γαλλικών, το πρώτο βιβλίο τσέπης, το πρώτο βιβλίο τέχνης και τα πρώτα ξενόγλωσσα περιοδικά μας.

«… Εδώ και πολλά χρόνια, ο Κάουφμαν δεν υπάρχει πια –στη Σταδίου δεν έχει απομείνει παρά το ίχνος της επιγραφής του‒, αλλά έχω πάντα στο μυαλό μου εκείνη την παλιά φωτογραφία που εικονίζει τον Κωστή Παλαμά (Μεσοπόλεμος;) με κολλημένο το πρόσωπό του στη βιτρίνα του ιστορικού βιβλιοπωλείου…» γράφει ο Νίκος Μπακουνάκης στο βιβλίο του «Όταν έπεσα στο μελανοδοχείο» (εκδόσεις Πόλις).

Ψάχνοντας τις ιστορίες του βιβλιοπωλείου, ανάμεσα σε αυτές που μεταφέρονται σαν παραμύθια υπάρχει και μια που αφορά τον Παλαμά. Λένε ότι ήταν γοητευμένος από την κ. Κάουφμαν και της είχε αφιερώσει και ένα ποίημα από αυτά που υπάρχουν στη συλλογή «Δειλοί και σκληροί στίχοι».

Ο Ν. Μπακουνάκης στο βιβλίο του γράφει ότι του άρεσε πάντα να βλέπει τον Χέρμαν Κάουφμαν σαν τον Γιούγκερμαν των βιβλιοπωλείων, και όχι άδικα. Η ιστορία του θυμίζει μυθιστορηματικό ήρωα και τρεις βιβλιοπώλες του, που τους γνωρίσαμε όλοι όσοι περνούσαμε την πόρτα του, που πέρασαν όλο τον εργασιακό τους βίο ανάμεσα στα γεμάτα βιβλία ράφια του και τη μαγική του αύρα, η Ραλλία Φαράκλα, η Ευανθία Καφετζέλη και ο Φιλίπ Μινιόν, συνδέουν με τις αφηγήσεις τους πολλά κομμάτια του παζλ της ιστορίας του βιβλιοπωλείου και της οικογένειας Κάουφμαν.

Η οικογένεια καταγόταν από το Χόλσταϊν της Γερμανίας, αλλά είχε εγκατασταθεί στη Ρωσία από τα μέσα του 19ου αιώνα. Ο Ρωσογερμανός Χέρμαν Κάουφμαν έφτασε στην Αθήνα μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων, αφού είχε περάσει από την Κωνσταντινούπολη και την Οδησσό, μία από τις πιο διάσημες για τον κοσμοπολιτισμό τους πόλεις τον 19ο αιώνα, όπου παντρεύτηκε τη Μερόπη, γόνο της πλούσιας οικογένειας Βουρνάζου από τη Μυτιλήνη, που έκανε εμπόριο ξυλείας.

«Τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα ήταν εξαιρετικά δύσκολα. Ο Κάουφμαν, που διέθετε καλή μόρφωση, επικεντρώνεται στη διακίνηση μεταχειρισμένων γαλλικών βιβλίων», γράφει ο Κώστας Χατζιώτης στο βιβλίο «Οι εκδόσεις Κασταλία στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1930» (εκδόσεις ΜΙΕΤ), επισημαίνοντας ότι μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η γαλλική ήταν περίπου η δεύτερη γλώσσα όλων των καλλιεργημένων Ελλήνων. Αντίθετα, η ��γγλική ήταν άγνωστη.

Το πρώτο κατάστημα του Κάουφμαν ήταν κινητό, ένα καροτσάκι με μεταχειρισμένα βιβλία και γραμματόσημα. Σύντομα, ο κύκλος των εργασιών του μεγαλώνει, έτσι το 1930, σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν, στεγάζει τη βιβλιεμπορική δραστηριότητά του στο Μέγαρο Εφεσίου, στην οδό Σταδίου 28, στο μαγαζί με τη στενή είσοδο και το μεσοπάτωμα που παρέμεινε έτσι μέχρι το τέλος της λειτουργίας του.

Χρειάστηκαν λίγα χρόνια για να γίνει ο Κάουφμαν το κέντρο του ξενόγλωσσου βιβλίου στην Ελλάδα. Μια εντυπωσιακή δραστηριότητά του ήταν η ίδρυση το 1934 ενός εκδοτικού οίκου που ονόμασε «Κασταλία», εμπνεόμενος από τη συνεργασία του με την Εύα Σικελιανού στις Δελφικές Γιορτές, όπου οι εκδόσεις είχαν δικό τους περίπτερο.

Η Κασταλία υπήρξε για την εποχή της εκδοτικό κατόρθωμα. Στους συνεργάτες της συγκαταλέγεται και ο Κ.Θ. Δημαράς που, σύμφωνα με μαρτυρίες, δούλεψε και ένα διάστημα στο βιβλιοπωλείο ως υπάλληλος, στο τμήμα της λογοτεχνίας.

Γύρω από αυτόν συγκεντρώνεται η λογοτεχνική πρωτοπορία της εποχής. Τερζάκης, Θεοτοκάς, Σεφέρης, Εμπειρίκος, Μυριβήλης, Βενέζης και άλλοι της γενιάς του ’30 εκδίδουν τα έργα τους στην Κασταλία που, όπως αναφέρει ο Κ. Χατζιώτης, εκδίδει τα περισσότερα από αυτά σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων ‒ αρκετά κοσμούνταν από χαρακτικά ή ζωγραφικούς πίνακες γνωστών καλλιτεχνών. Η Κασταλία αναβάθμισε την ποιότητα του βιβλίου, που είχε περιέλθει σε θλιβερή κατάσταση, μια εποχή που οι περισσότεροι εκδότες δεν ενδιαφέρονταν για την αισθητική πλευρά της παραγωγής τους. Κάθε νέα κυκλοφορία της αποτελούσε γεγονός, «επανάσταση» στον χώρο.

«Η περίοδος ακμής της Κασταλίας περιορίστηκε μόλις σε δύο-τρία χρόνια, συγκεκριμένα από την ίδρυσή της, το 1934, μέχρι τα μέσα περίπου του 1936. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε περίπου 28 τίτλους, αναβαθμίζοντας σημαντικά την ποιότητα των βιβλίων με καλό χαρτί, σχέδια γνωστών καλλιτεχνών, αριθμημένα αντίτυπα κ.λπ. Η επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936 υπήρξε καθοριστική, καθώς τότε η Κασταλία υποχρεώθηκε να περιορίσει σημαντικά τις εκδοτικές της δραστηριότητες.

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με τη ναζιστική εισβολή. Ο βίος της ήταν βραχύτατος, υπήρξε όμως καθοριστικός για τη διαμόρφωση της μελλοντικής πορείας του ελληνικού λογοτεχνικού βιβλίου. Άνοιξε τον δρόμο στους νέους λογοτέχνες, των οποίων η δυναμική παρουσία ευθύς μετά τον πόλεμο θα καθόριζε την πνευματική πορεία του έθνους», συνεχίζει ο Κ. Χατζιώτης. Το τελευταίο βιβλίο που εξέδωσε η Κασταλία του Κάουφμαν ήταν η «Μαντάμ Σουσού» του Δημήτρη Ψαθά, το 1941.

«Δεν είχα φτάσει ακόμη στην τελευταία τάξη του γυμνασίου όταν, σπρωγμένος έν’ απόγεμα από την απροσανατόλιστη βιβλιοφιλία μου, είχα χωθεί στο παλιό και σκοτεινό μαγαζάκι του Κάουφμαν, ξεφυλλίζοντας λογής περιοδικά και βιβλία, όμως αποφεύγοντας μ’ επιδειχτική περιφρόνηση τα ποιητικά, που ‒το θυμάμαι σα σήμερα‒ τα σφιγμένα στις ρίμες των τετραστίχων τους περιεχόμενα μου ’διναν την εντύπωση μιας δεσμευτικής, κι ομοιόμορφα επαναλαμβανόμενης, αισθηματολογίας, ασυμβίβαστης ολότελα με τις τότε αντάρτικες διαθέσεις μου. Ο πειρασμός, παρ’ όλα αυτά, της πολυτέλειας, κι ακόμη η παράξενη γοητεία που έπνεε πίσω από τα μαύρα και κόκκινα κεφαλαία μερικών εξωφύλλων κατανικήσανε τους στερνούς μου δισταγμούς: “Capitale de la douleur”, “Défense de savoir”, “Les Noces”… ναι, άρχισα να τα φυλλομετρώ ένα-ένα… και…», γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης που πέρασε το κατώφλι του Κάουφμαν το 1935.

Ο Κάουφμαν, αν και δεν είχε σχέση με τη λογοτεχνία, ήταν διορατικός και τολμηρός έμπορος με μεγάλη αντίληψη. Tαξίδευε στην Ευρώπη, έπαιρνε ιδέες από το Παρίσι, τους εκδοτικούς οίκους και τα βιβλιοπωλεία, και δεν δίστασε να έχει στο βιβλιοπωλείο του τις πιο ριζοσπαστικές τάσεις των λογοτεχνικών κύκλων της Ευρώπης, κάτι που τον καθιστούσε μοναδικό επί πολλά χρόνια.

Άλλη μια εκδοτική απόπειρα πραγματοποιείται από το βιβλιοπωλείο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με τη σειρά «Confluences», της οποίας την επιμέλεια είχε ο Marcel Durant. Στο πλαίσιό της μεταφράζονται στα γαλλικά βιβλία νεοελληνικής πεζογραφίας, της Μάρως Δούκα, της Διδώς Σωτηρίου, του Γιάννη Ξανθούλη, του Πέτρου Αμπατζόγλου, του Βασίλη Βασιλικού, του Αντώνη Σουρούνη, του Μένη Κουμανταρέα, του Ν.Γ. Πεντζίκη κ.ά., όπως και γαλλικά έργα στα ελληνικά.

Την ίδια δεκαετία, το 1995, το γαλλοελληνικό λεξικό Κάουφμαν, προϊόν της μακράς συνεργασίας δυο ακαδημαϊκών, του Δημήτρη Παντελοδήμου και της Colette Lust, σημειώνει εντυπωσιακή επιτυχία. Με τη μεθοδολογία του χάραξε νέους δρόμους στη λεξικογραφία και κατά γενική ομολογία κάλυψε ένα μεγάλο κενό στη σχετική βιβλιογραφία, γιατί μέχρι τότε τα περισσότερα γαλλοελληνικά λεξικά που υπήρχαν στη διάθεση του κοινού ήταν απαρχαιωμένα.

Πίσω στο 1939, ο Κάουφμαν αναγκάστηκε να κλείσει το βιβλιοπωλείο του λόγω έλλειψης χαρτιού, όπως μου επισημαίνει ο κ. Φιλίπ Μινιόν, που εδώ και χρόνια συγκεντρώνει στοιχεία για την ιστορία του βιβλιοπωλείου με σκοπό μια μελλοντική έκδοση σε συνεργασία με την Odile Bréhier και τον Γιάννη Σκούφη του Λεξικοπωλείου. Ο Κάουφμαν άνοιξε ξανά, λίγο αργότερα, στα χρόνια της γερμανικής κατοχής.

Τότε, σύμφωνα με το βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια», ο Κάουφμαν ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ανώνυμης εταιρείας «Βίβλος» που ίδρυσαν στην Αθήνα οι Γερμανοί εκπρόσωποι του Γκέμπελς και του Ρίμπεντροπ, εταίροι της ημικρατικής εταιρείας Mundus που είχαν συστήσει τα γερμανικά υπουργεία Εξωτερικών και Προπαγάνδας, με συμμετοχή 50% το καθένα. Η εταιρεία αυτή είχε ως στόχο τη διάδοση της γερμανικής προπαγάνδας στις κατεχόμενες χώρες. Ο Κάουφμαν ήταν μέτοχος ως ένας από τους δύο μεγαλύτερους βιβλιοπώλες της Αθήνας εκείνη την εποχή.

Στο βιβλίο σημειώνεται ότι «περί των κινήσεων του Χέρμαν Κάουφμαν (1897-1965), όταν του προτάθηκε η συνεργασία με τους Γερμανούς, έχουμε πληροφορίες από τον τότε δικηγόρο του που χειριζόταν τις υποθέσεις του» (Χρ. Χρηστίδη, «Χρόνια Κατοχής 1941-1944: Μαρτυρίες Ημερολογίου», Αθήνα 1971, σελ. 28, 46 κ.α.). Εξ αυτών προκύπτει ότι ο Κάουφμαν δεν ενδιαφερόταν απλώς να συμμετάσχει αλλά ανησυχούσε μήπως αποκλειόταν από τη συμφωνία με τη Mundus.

Στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται «ότι ήταν Ρώσος πρόσφυγας γερμανικής καταγωγής και όχι Εβραίος, όπως νομιζόταν μέχρι τότε στην Αθήνα, από το 1917 εγκαταστημένος στην Ελλάδα», πληροφορία που λύνει μια «παρεξήγηση» γύρω από την καταγωγή του Κάουφμαν, καθώς πολλοί πίστευαν ότι ήταν Εβραίος.

Για την ιστορία, η εταιρεία Mundus απασχόλησε μεταπολεμικά τη δίκη της Νυρεμβέργης, αλλά ελάχιστες αναφορές έγιναν για τη δράση της στην Ελλάδα. Ωστόσο, ο κ. Μινιόν μου λέει ότι ο Κάουφμαν, όπως είχε ακούσει, αρνήθηκε να πουλά γερμανικές εφημερίδες την περίοδο της Κατοχής.

Μεταπολεμικά, το βιβλιοπωλείο γνωρίζει μέρες δόξας. Εκτός από τα λογοτεχνικά, τα σχολικά βιβλία αποτελούσαν μεγάλο κομμάτι των πωλήσεων, καθώς εκείνη την εποχή το Γαλλικό Ινστιτούτο και τα παραρτήματά του βρίσκονταν σε άνθηση και όλοι ανεξαιρέτως προμηθεύονταν τα βιβλία τους από τον Κάουφμαν. Περίπου από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 και για είκοσι χρόνια ήταν αποκλειστικός πράκτορας και των μεγάλων αμερικανικών περιοδικών και εφημερίδων που φιγουράριζαν δίπλα στις ευρωπαϊκές.

Οι περισσότεροι πελάτες του θυμούνται την επί σειρά ετών υπεύθυνη του βιβλιοπωλείου Ευανθία Καφετζέλη, την οποία συναντώ για να μου μιλήσει για την «καρδιά του βιβλιοπωλείου» και έναν τρόπο λειτουργίας που σήμερα φαντάζει σαν να βγήκε από σενάριο ταινίας.

Γαλλόφωνη, με σπουδές Γαλλικής Φιλολογίας, προσελήφθη στο βιβλιοπωλείο όταν ήταν 26 ετών. Ήταν πελάτισσα από τα μαθητικά της χρόνια ‒πήγαινε στις Καλόγριες‒ και η κ. Κάουφμαν, που πήρε τα ηνία του βιβλιοπωλείου μετά τον θάνατο του συζύγου της το 1965, ήταν εκείνη που της έκανε συνέντευξη.

Διάφορες ιστορίες κυκλοφορούν για την οικογένεια Κάουφμαν, μία από αυτές είναι ότι η Μερόπη Κάουφμαν είχε εγκαταλείψει για ένα διάστημα τον σύζυγό της, «δραπετεύοντας» με έναν ζωγράφο στο Παρίσι. Ο Κάουφμαν είχε συνάψει σχέση και ζούσε με την κ. Σβορώνου και όταν η κ. Κάουφμαν τελικά επέστρεψε στη συζυγική εστία ζούσαν και οι τρεις στο ίδιο σπίτι, μαζί και με τον γιο των Κάουφμαν, Μπούμπη (που αντιπαθούσε πολύ την κ. Σβορώνου).

«Όταν άρχισα να εργάζομαι στον Κάουφμαν, αρχές της δεκαετίας του 1970, ήταν ένα λαμπρό β��βλιοπωλείο αλλά και ένα περιβάλλον κάπως αλαλούμ. Υπεύθυνη του βιβλιοπωλείου ήταν η πριγκίπισσα Μίρσκι που έφυγε λίγο αργότερα ‒ τη θυμόμουν από μικρή, όταν αγοράζαμε τα γαλλικά βιβλία, ήταν μια πολύ αυστηρή γυναίκα.

Η κ. Κάουφμαν και ο γιος της ήταν μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι. Μιλούσαν μεταξύ τους ρωσικά και η μητέρα όλη μέρα έκανε παρατηρήσεις στον γιο, δεν τον άφηνε σε ησυχία. Κάθε μέρα ερχόταν στο βιβλιοπωλείο και μια φίλη της κ. Κάουφμαν, Ρωσίδα. Τις θυμάμαι να κάθονται στο βάθος, στο παράθυρο, και να μιλούν, όπως θυμάμαι και τον Μπούμπη να αφηγείται τον χωρισμό των γονιών του, που προφανώς τον είχε τραυματίσει πολύ.

Η κ. Κάουφμαν ήταν μια γυναίκα μορφωμένη, έξυπνη και είχε χάρη, αν και αυτό δεν το φανέρωνε το παρουσιαστικό της, καθώς δεν ήταν καλοβαλμένη. Η μόνη κοκεταρία που θυμάμαι από αυτήν είναι να πηγαίνει στου Ζορζ για να βάψει και να κόψει τα μαλλιά της», λέει η κ. Καφετζέλη.

«Οι Κάουφμαν προσλάμβαναν κορίτσια που ήταν απλώς γαλλόφωνα. Υπήρχαν συνάδελφοι από τον Λίβανο, από την Αφρική, που δεν είχαν σχέση με το αντικείμενο, έτσι το βιβλιοπωλείο είχε κάπως “φτωχύνει”, δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να γνωρίζει τα βιβλία, να έχει μια πολιτική στις παραγγελίες ή τη λειτουργία του. Όταν πήγα, σιγά σιγά αρχίσαμε να φέρνουμε κι άλλα βιβλία. Συμφωνούσε η κ. Κάουφμαν, καταλάβαινε, έβλεπε τι συνέβαινε, και υπήρχαν και εξαιρετικές συνάδελφοι· η Βίκυ Περδικομάτη στις παραγγελίες πελατών, ένα τμήμα πολύ νέο, στο οποίο παράγγελναν οι ιδιώτες, τα πανεπιστήμια και οι βιβλιοθήκες· η Μαρτίν Χατζή στο σχολικό τμήμα, που ήταν κι αυτό μεγάλο και δυνατό οικονομικά. Το βιβλιοπωλείο πήγαινε καλά, αλλά οι Κάουφμαν δεν είχαν όραμα για το μέλλον, δεν επένδυαν το κέρδος τους σε αυτό, τα τραβούσαν τα χρήματα. Ήταν λίγο μεροδούλι - μεροφάι», αφηγείται.

Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο Μπούμπης Κάουφμαν πουλά το βιβλιοπωλείο στον γαλλικό οίκο Hatier-Didier, διάσημο για τα σχολικά βιβλία του, και φτάνει στην Αθήνα ως διευθυντής ο Ιταλογάλλος Ρόμολο Λιβεράνι. Όσοι τον γνώρισαν μιλούν για έναν άνθρωπο που ήξερε τον χώρο του βιβλίου ‒ είχε προηγουμένως βιβλιοπωλείο στη Γαλλία, ήξερε ανθρώπους από τον χώρο του βιβλίου, ήταν φίλος με τον τότε πολύ δραστήριο διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου, Ζαν Μαρί Ντρο.

Ο Λιβεράνι έριξε χρήματα στο βιβλιοπωλείο και διπλασίασε σχεδόν τους χώρους του. Νοίκιασε στο ίδιο κτίριο γραφεία σε όροφο, στα οποία μεταφέρθηκαν το τμήμα παραγγελιών και το λογιστήριο. Έτσι το μαγαζί στο ισόγειο επεκτάθηκε, πήρε μια ανάσα και μπορούσε πια να υποδεχτεί περισσότερο κόσμο, να έχει καλύτερα ταξινομημένα τα βιβλία και πιο οργανωμένα τμήματα, όπως το παιδικό που τοποθετήθηκε στο παλιό μικρό δωμάτιο του λογιστηρίου.

“Άλλαξε ο χώρος, παραγγείλαμε νέες βιβλιοθήκες, κάναμε τα νέα σχέδια και το βιβλιοπωλείο για αρκετά χρόνια πήγανε αρκετά καλά. Άνοιξε ένα και στη Σίνα, απέναντι από το Γαλλικό Ινστιτούτο, και ένα άλλο που είχε κυρίως τα σχολικά, στην Κιάφας. Ενώ το βιβλιοπωλείο έκανε ένα pick με τον διπλασιασμό του χώρου, είχαμε περισσότερα βιβλία, περισσότερο κόσμο, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90 πήρε την κατιούσα. Δεν ξέρω τι δεν πήγε καλά, ίσως κάτι στη διαχείριση”.

Εκείνη τη δεκαετία οι γαλλομαθείς άρχισαν να λιγοστεύουν, ενώ οι διαδηλώσεις ήταν καθημερινές κι αυτό σήμαινε χαμένες μέρες δουλειάς για τις επιχειρήσεις του κέντρου. Δεν έφτανε που έκαναν τη δουλειά τους καλά η Ευανθία, η Ραλλία ή ο Φιλίπ. Οι βιβλιοπώλες ήταν άψογοι, αλλά αυτό που έλειπε ήταν η ηθική υποστήριξη, οι «πλάτες», η επένδυση. Αν οι συνθήκες που επικρατούσαν στο βιβλιοπωλείο ήταν διαφορετικές, ίσως θα ήταν διαφορετικό και το μέλλον του.

Όταν έγινε αντιληπτό από τους νέους ιδιοκτήτες ότι ένα βιβλιοπωλείο δεν βγάζει εκατομμύρια, βγάζει απλώς τα έξοδά του και ένα κέρδος όχι πολύ μεγάλο, ή ότι υπάρχουν περίοδοι που μπορεί να «μπει μέσα», ο Hatier αποφάσισε ότι δεν το ήθελε και το πούλησε στον οίκο Hachette, που στην ουσία δεν ενδιαφερόταν να έχει ένα μικρό βιβλιοπωλείο αλλά την αποκλειστικότητα του γαλλόφωνου βιβλίου.

«Πήγα να δουλέψω στον Κάουφμαν το 1987», μου λέει η κ. Ραλλία Φαράκλα που από μικρό παιδί ήθελε να πουλάει βιβλία. «Είχα σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία, αλλά οι σπουδές μου ήταν πολύ “μικρές” μπροστά στη γενική κουλτούρα και τις γνώσεις που μπορούσες να αποκτήσεις δουλεύοντας εκεί. Δούλεψα σε ένα βιβλιοπωλείο μοναδικό στο είδος του, επιπέδου ευρωπαϊκού, που έδωσε τη δυνατότητα σε ανθρώπους που είχαν γνώση και μεράκι να δουλέψουν, να εμπνευστούν για να στηθεί αυτή η συνθήκη που θυμούνται πολλοί ακόμα και σήμερα.

Όταν προσλήφθηκα, με προόριζαν για το βιβλιοπωλείο της Σίνα, ευτυχώς όμως έμεινα στη Σταδίου γιατί εκεί έμαθα πραγματικά τη δουλειά, εκεί ήταν η “καρδιά” της επιχείρησης. Το βιβλιοπωλείο το είχε ακόμα ο Hatier, ήταν στα καλά του και με πολύ δυνατά τμήματα ‒ αυτή ήταν, πιστεύω, η τελευταία περίοδος ακμής του. Έμαθα δίπλα στην Ευανθία. Σκέφτομαι ακόμα και σήμερα, “αυτή είναι βιβλιοπώλης, όχι αστεία”. Ήταν μια περίπτωση καταπληκτική, κι εμένα μου άρεσε να μαθαίνω, διψούσα, το έψαχνα και έμαθα πολλά».

«Πήγα στον Κάουφμαν το 1988, ήταν το τέλος της χρυσής εποχής. Σχηματίζονταν ουρές για τα σχολικά βιβλία, θυμάμαι, και ένας αστυνομικός στη Σταδίου έκανε τον “τροχονόμο”. Ήταν και η χρυσή εποχή του Γαλλικού Ινστιτούτου και αυτές οι ιστορίες πήγαν κάπως παράλληλα», λέει ο Φιλίπ Μινιόν. «Όταν πουλήθηκε το βιβλιοπωλείο στον Hachette το 1989-90 άλλαξε εντελώς η πολιτική, τους ενδιέφεραν μόνο οι πωλήσεις. Όσα βιβλιοπωλεία αγόρασε και στο εξωτερικό ο Hachette στη συνέχεια τα έκλεισε. Ο Κάουφμαν ήταν πολύ “μικρός” για μια πολυεθνική. Έδιωξαν τον Λιβεράνι και από τότε άρχισαν τα προβλήματα».  

«Τι έκανε τον Κάουφμαν μοναδικό; Δεν υπήρχε άλλο γαλλικό βιβλιοπωλείο τέτοιας γκάμας, δεν ήταν σούπερ-μάρκετ, ήταν ένα βιβλιοπωλείο με άποψη και επιλογές», λέει η κ. Φαράκλα. «Υπήρχε και ένα ρίσκο στις επιλογές, που το παίρναμε. Παραγγέλναμε βιβλία που δεν τα ήξερε κανένας, είχαμε κάποια που τα έψαχνες ακόμα και στο εξωτερικό. Όλο αυτό συνέβαινε γιατί ο καθένας μας έβαζε σοβαρή προσωπική δουλειά. Ήταν ένα πολύ διαφορετικό βιβλιοπωλείο, ακόμα και οι βιτρίνες μας ήταν θεματικές και ο ημιώροφος, το πατάρι, ήταν ένα γενικό βιβλιοπωλείο που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από άλλα μεγάλα βιβλιοπωλεία, κι ας φαινόταν μικρό».

Ως υπεύθυνη και στο πολύ καλό και οργανωμένο τμήμα με βιβλία τέχνης, αισθητικής, αρχιτεκτονικής, κινηματογράφου και ντιζάιν, μου υπενθυμίζει ότι εκείνη την εποχή τα βιβλία που είχαν σχέση με την τέχνη ήταν σπάνια και δυσεύρετα. Η Σχολή Καλών Τεχνών ήταν πελάτης, κάτι που έφερνε στο πατάρι πολλούς καλλιτέχνες, ενώ υπήρχαν και μεγάλοι σημαντικοί κατάλογοι εκθέσεων του εξωτερικού που δεν κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, και οι αντιπρόσωποι από την Tate, το Guggenheim και άλλα μουσεία έφταναν στον Κάουφμαν για να τους πουλήσουν. «Αν η δημοφιλία συνδέεται με την εμπορικότητα, σίγουρα πολύ δημοφιλή ήταν τα βιβλία τσέπης, αφού το ξενόγλωσσο βιβλίο ήταν πολύ ακριβό».

«Κάποια στιγμή άρχισα να παραγγέλνω και αγγλικά βιβλία, όχι πολλά, επειδή δεν έβγαιναν όλα στα γαλλικά. Στη συνέχεια τα αγγλικά βιβλία τσέπης πήγαν καλά. Οι βιβλιοπώλες στον Κάουφμαν ξέραμε το βιβλίο, τι συμβαίνει στην Ευρώπη, ποιες ήταν οι τάσεις. Περνούσα άπειρο χρόνο διαβάζοντας ξένο Τύπο, πέρα από τη “Monde” της Παρασκευής που είχε λογοτεχνία. Διάβαζα δεκάδες ξένα περιοδικά για να ενημερώνομαι για όσα συνέβαιναν στο σινεμά, την τέχνη, τη φιλοσοφία», λέει η κ. Καφετζέλη.

«Το σύστημα του Κάουφμαν, που ήταν βιβλιοπωλείο πολύ αγαπητό, ήταν τρομερά ενημερωμένο», λέει ο κ. Μινιόν. «Εκτός από τη Γαλλία και την Ευρώπη, είχαμε πολύ καλές σχέσεις με όλους τους αντιπροσώπους των ��ιεθνών οίκων που ερχόντουσαν και δύο φορές τον χρόνο στην Ελλάδα ‒ αυτό έπαιζε μεγάλο ρόλο στην ενημέρωση του βιβλιοπωλείου. Ξέραμε ποια βιβλία θα κυκλοφορούσαν δυο-τρεις μήνες πριν από την κυκλοφορία τους. Δεν υπήρχε ίντερνετ αλλά είχαμε το “Livres Hebdo” που το διαβάζαμε όλοι, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, για να δούμε τι κυκλοφορεί.

Ήμουν υπεύθυνος για τα λογοτεχνικά, τα παιδικά, τα κόμικς, ό,τι έβγαινε στη Γαλλία με επιτυχία έπρεπε να το έχουμε κι εμείς. Αν και δεν ήμασταν βιβλιοπωλείο “τουριστικό”, είχαμε και αρκετούς τουρίστες πελάτες που έπαιρναν οδηγούς και ελληνική λογοτεχνία στα γαλλικά, ακόμα και βιβλία μαγειρικής. Νομίζω η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία ήταν το λεξικό του Κάουφμαν. Aπ’ όλες τις εκδόσεις του έχει κάνει τις μεγαλύτερες πωλήσεις γιατί, όταν βγήκε, δεν υπήρχε λεξικό γαλλικό καλό, ήταν όλα άθλια».

«Υπήρξε μια εποχή που είχαμε αναπτύξει δραστηριότητα και εκτός του βιβλιοπωλείου. Βγάζαμε ένα φυλλάδιο με τις εκδόσεις που φιλοξενούσαμε, διοργανώσαμε έκθεση παιδικού βιβλίου, ωστόσο πιστεύω ότι ήταν η αγάπη για τη μάθηση ‒που δεν έχει τέλος, αν αγαπάς αυτήν τη δουλειά‒ και η δημιουργική σχέση μας με την πελατεία που κούρδιζαν τον τρόπο που λειτουργούσε ένα βιβλιοπωλείο όπως ο Κάουφμαν. Αυτά τα συστατικά τον έκαναν “μεγάλο βιβλιοπωλείο”», λέει η κ. Καφετζέλη. «Νιώθαμε ότι ήμασταν σε διαδικασία διαρκούς μάθησης, το πάρε-δώσε με τους πελάτες και τα βιβλία, οι συζητήσεις, ήταν μια κατάσταση ανεπανάληπτη».

«Υπήρχαν άνθρωποι με τους οποίους συνδεθήκαμε και μας έδειχναν τον θαυμασμό τους, μερικές φορές και για τυχαίους λόγους, ας πούμε επειδή ήθελαν δέκα βιβλία και τα γνωρίζαμε όλα. Μερικά πράγματα είναι λιγότερο τυχαία, βέβαια, αναπτύξαμε μια φιλαναγνωσία, ένα ταλέντο, την ικανότητα να πουλάμε αυτό που πιστεύαμε. Πιστέψαμε στο βιβλίο καλής ποιότητας, αυτό που μάθαμε κι εμείς βήμα-βήμα, δουλεύοντας ως βιβλιοπώλες. Τέλειωσε ο Κάουφμαν και τέλειωσαν και όλα αυτά. Συγκινούμαι όταν βλέπω ανθρώπους με τους οποίους δεν είχα στενή σχέση ή ήταν πελάτες άλλων τμημάτων να χαίρονται όταν με βλέπουν ‒η χαρά είναι αμοιβαία φυσικά», λέει η κ. Φαράκλα.

«Ξέραμε τα γούστα πολλών πελατών μας και μόλις τους βλέπαμε ετοιμάζαμε μια ντάνα με βιβλία που μπορεί να τους ενδιέφεραν. Κάθε τμήμα είχε διαφορετική πελατεία. Θυμάμαι, ερχόταν ο κ. Χατζόπουλος, ο σύζυγος της Έλγκας Καββαδία, της ανιψιάς του Νίκου Καββαδία, που διάβαζε πολλά γαλλικά και αγγλικά βιβλία, και του τα έβαζα σε ένα καροτσάκι λαϊκής που είχε μαζί του, να μη βλέπει η γυναίκα του πόσα αγόραζε και τον μαλώνει», θυμάται ο κ. Μινιόν.

«Σε βιβλιοπωλεία αυτού του στυλ, προκειμένου να επιβιώσουν, χρειάζεται ένας διάδοχος ή μια διεύθυνση που να έχει ταλέντο, πίστη και “μάτι”. Το “μάτι” του βιβλιοπωλείου για πολλά χρόνια ήμασταν οι υπάλληλοί του, βλέπαμε αυτά που έρχονταν και μπορούσαν να δουλέψουν, που είχαν σχέση με την Ελλάδα, ξέραμε κάθε βιβλίο που υπήρχε στα ράφια μας, τίποτα δεν έμενε αδιάβαστο. Σκέφτομαι σήμερα ότι ήξερα κάθε βιβλίο και πού βρισκόταν. Είχαμε ένα σύστημα με μικρές καρτέλες όπου αναγράφονταν όλα τα στοιχεία του βιβλίου, αυτό για τη μνήμη ήταν ό,τι καλύτερο. Παλέψαμε με τη Ραλλία να το κρατήσουμε αυτό το σύστημα όταν πουλήθηκε η επιχείρηση στους τελευταίους ιδιοκτήτες, αλλά δεν τα καταφέραμε».

Το βιβλιοπωλείο πουλήθηκε από τον Hachette το 1999 στην εταιρεία «Γιαννίκος, Σταυρόπουλος, Καλδής» που ήταν χονδρέμποροι βιβλίου. Με τα ξενόγλωσσα βιβλία είχαν πολύ μικρή σχέση.

Εκτός από την αλλαγή στο καθεστώς ιδιοκτησίας, άλλαξε και η πελατεία. Άνθρωποι που ψώνιζαν τα βιβλία σε ντάνες και επισκέπτονταν το βιβλιοπωλείο συχνά, άρχισαν να ψωνίζουν από την Amazon, ενώ υποχώρησε και η αγορά του γαλλόφωνου βιβλίου. Ο Κάουφμαν έπρεπε να εκσυγχρονιστεί. Με επιστολή τους το 1996 οι υπάλληλοι ζητούν από τον διευθυντή της επιχείρησης την εγκατάσταση κλιματιστικής μονάδας: «Έχει περάσει μία και πλέον δεκαετία από τότε που οι πελάτες δεν είναι πάντα ικανοποιημένοι όταν στριμώχνονται στους στενούς χώρους του και δεν παραμένουν πολύ στο κατάστημα, γινόμαστε δέκτες παραπόνων γιατί η θερμοκρασία στο κατάστημα είναι πολύ υψηλή».

«Η φθορά ξεκίνησε όταν άρχισαν να μειώνονται πολύ οι παραγγελίες. Τότε καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά, αν και μας καθησύχαζαν. Έφτανε καλοκαίρι, ας πούμε, και δεν είχαμε τα στάνταρ βιβλία που πουλούσαμε, και κάποιοι πελάτες ήταν αδύνατο να καταλάβουν γιατί δεν έρχονταν τα βιβλία τους. Πολλοί έστελναν επιστολές και το συζητούσαν, αλλά κανένας δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε ακριβώς», λέει η κ. Φαράκλα.

Το 2008, ο καθηγητής πανεπιστημίου Τ. Μ. αποστέλλει επιστολή προς τη διεύθυνση του βιβλιοπωλείου Κάουφμαν Α.Ε. «ως γαλλοτραφές μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας της χώρας και επικαλούμενος την προνομιακή σχέση που διατηρεί επί σειρά ετών με το βιβλιοπωλείο», ζητώντας «να δώσετε καινούργια δυναμική στον μοναδικό αυτό φάρο της γαλλικής κουλτούρας….. Εμπλουτίστε ακόμα πιο πολύ την παρουσίαση της γαλλικής πνευματικής παραγωγής», γράφει, «και περιορίστε σε ανεκτά όρια τα χρονικά περιθώρια των αιτημάτων των πελατών σας». Ο καθηγητής επισημαίνει ακόμα τη συνεχώς διογκούμενη μετατόπιση των πνευματικών ενδιαφερόντων των νεότερων κυρίως γενεών προς τον αγγλοσαξονικό χώρο.

«Στα τέλη του 2008, όμως, το βιβλιοπωλείο προκαλούσε πλέον μελαγχολία στους επίμονους επισκέπτες του», γράφει στο βιβλίο του ο Ν. Μπακουνάκης. «Τα ράφια του άδειαζαν, καινούργια βιβλία δεν έρχονταν, οι παραγγελίες δεν εκτελούνταν και κάποιες ανεπιβεβαίωτες φήμες εμφάνιζαν τους τελευταίους ιδιοκτήτες του να αναζητούν διάδοχη κατάσταση. Ένα από τα ωραιότερα σαλόνια της πόλης με τη στανταλική έννοια, ένας χώρος μητροπολιτικής ή urban κουλτούρας, πλησίαζε στο τέλος του».  

Το 2009, η επιχείρηση, μέσα σε μια παρατεταμένη παραφιλολογία περί ύπαρξης προβλημάτων, κάνει αίτηση υπαγωγής στο καθεστώς του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα ώστε να αποφύγει τις πιέσεις των πιστωτών της και μέσω δικαστικών αποφάσεων να κερδίσει χρόνο, να αναδιαπραγματευτεί τα χρέη της και ετοιμάσει σχέδιο διάσωσης της εταιρείας, χωρίς να θιγούν οι θέσεις των περίπου τριάντα εργαζομένων.

Ο Σύλλογος Βιβλίου-Χάρτου, την ίδια χρονιά, με ανακοίνωσή του, επισημαίνει ότι ο Κάουφμαν, με τρία βιβλιοπωλεία σε Σταδίου, Σίνα και Κιάφας, αποθήκη στον Κολωνό, τμήματα προώθησης και προμηθειών δημοσίου «πωλείται και δεν πωλείται». Είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν με τις εξελίξεις που προμηνύονται.

«Οι εργαζόμενοι, οι περισσότεροι επί χρόνια στη δουλειά, με αγάπη, γνώση και ειδίκευση στο αντικείμενό τους κινήθηκαν όταν κατάλαβαν ότι η εταιρεία “αποφεύγει” να δώσει εξηγήσεις και παράλληλα ετοιμάζει “κόλπα απομάκρυνσης” των εργαζομένων», γράφει η «Ελευθεροτυπία» τον Ιούλιο του 2010.

Την ίδια χρονιά, τον Φεβρουάριο, δεκατέσσερις εργαζόμενοι, ανάμεσά τους η κ. Φαράκλα και ο κ. Μινιόν, έκαναν επίσχεση εργασίας, με την εταιρεία να ερμηνεύει την κίνηση ως καταχρηστική, αδικαιολόγητη και λύση της εργασιακής σχέσης. Τότε το Πρωτοδικείο όρισε ημερομηνία συζήτησης της υπόθεσης των εργαζομένων την 21η Φεβρουαρίου 2012 (η συζήτηση θα αποζημίωνε με κάποιον τρόπο ουσιαστικά, αλλά όχι τυπικά, τους άνεργους εργαζόμενους του Κάουφμαν).

Η οικονομική κρίση, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός και η καταστροφή του κέντρου της Αθήνας οδήγησαν σε ασφυξία την κατάσταση του βιβλιοπωλείου, η φθορά του δεν ήταν πλέον αναστρέψιμη κι έτσι έκλεισε οριστικά και άδοξα τις πόρτες του τον Αύγουστο του 2012. Η ιστορία του δεν πρόκειται να επαναληφθεί.

Η κ. Ευανθία Καφετζέλη συνταξιοδοτήθηκε το 2011, όταν οι υπάλληλοι είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν, η πόλη είχε αλλάξει και η οικονομική κρίση είχε γίνει ορατή. Η κ. Ραλλία Φαράκλα συνταξιοδοτήθηκε όταν έκλεισε το βιβλιοπωλείο και ο κ. Φιλίπ Μινιόν ακολούθησε τον Λιβεράνι ‒που σήμερα ζει στη Γαλλία‒ για μια δεκαετία στο Ανοιχτό Βιβλίο, στην οδό Σόλωνος, όπου και παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Τα αρχεία του Κάουφμαν χάθηκαν, όταν οι υπάλληλοι, καθαρίζοντας κάποιες αποθήκες, τα πέταξαν στα σκουπίδια, μη αναγνωρίζοντας την αξία τους.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #Librairie Kauffmann #Βιβλιοπωλείο Κάουφμαν

[oneiroklefths]

Άλλος ένας Ιούνης γεμάτος γοητεία. Άλλος ένας Σεπτέμβρης άδειος από μαγεία.

#greek quotes #quotes #γρεεκ ποστς #summer #ioannina #greek posts #έρωτας #καλοκαίρι #έρως #ελληνικοι στιχοι #μελαγχολία

[luvmifoster]

Γεια σας! Εγώ είμαι ο Ρόκυ, είμαι 16 κιλά και 8 ετών. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος (όλοι οι φίλοι μου είναι τέλειοι) αλλά εγώ πιστεύω στα μελί πανέμορφα μάτια μου και στην γοητεία μου. ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕ ΜΕ και υπόσχομαι ότι θα στο ανταποδώσω με όλη μου την αγάπη. 

Hello! My name is Rocky, I weigh 16 kilos and I am 8 years old. The competition is great (all my friends are so perfect) but I count on my beautiful honey-coloured eyes and my charm. FOSTER ME and I promise I will reciprocate with all my love.

#shelter dog #fosteringsaveslives #luv me

[mysterydark]

Tα Μαύρα Φεγγάρια Του Έρωτα

...Μέσα στη καρδιά αυτής της πληρότητας, ξέσπασε ο πυρετός που έκανε όλα τα προηγούμενα να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι. Οι τρέλλες μας άρχισαν ένα χειμωνιάτικο βράδυ σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Λονδίνο, όπου περνούσαμε το Σαββατοκύριακο. Κοιτάζαμε τηλεόραση. Συγχωρέστε μου αυτή τη πεζότητα, αυτή είναι η εποχή μας. Έδειχνε ένα απ' αυτά τα ανούσια κι υπνωτιστικά προγράμματα που αποτελούνε και την επικίνδυνη γοητεία αυτής της εφεύρεσης και δε φανταζόμαστε ούτε στιγμή πως ύστερα από λίγο θα ξεφεύγαμε απ' αυτή την ήρεμη απόλαυση. Με τα μάτια μισόκλειστα, αποχαυνωμένος από ένα γερό γεύμα, είχα αρχίσει να μισοκοιμάμαι, έτσι όπως ήμουνα ξαπλωμένος κατάχαμα, ενώ η Ρεβέκκα ήτανε καθισμένη πλάγια μπρος στη συσκευή, ντυμένη μ' ένα απλό μωβ φανελάκι και γυμνή απ’ τον αφαλό ως τα δάχτυλα των ποδιών.

Ξαφνικά κι ενώ από μερικά λεπτά ήδη στριφογύριζε και σφιγγόταν, άνοιξε τα πόδια της κι άφησε να τιναχτεί πάνω στην οθόνη ένα μικρό σιντριβάνι, σαν για να σβήσει τις κινούμενες εικόνες του. Αυτή η άνεσή της με κέντρισε. Ήτανε σαν μια σκανδάλη που το τράνταγμά της συνέχισε να ηχεί μέσα μου. Ο ύπνος μου έφυγε μεμιάς. Τη πλησίασα και χωρίς μια λέξη ξάπλωσα χάμω. Κοιταζόμαστε με αυτές τις βαρειές ηλεκτρισμένες ματιές που προμηνάνε τις οριακές πράξεις. Η Ρεβέκκα, σαν ο ρόλος αυτός να ήτανε γνωστός από πάντα, κουκούβιασε πάνω από το θώρακά μου, σήκωσε τη φανέλλα της ως τα στήθη και με τινάγματα κοφτά αλλά βίαια έχυσε τα νερά της πάνω στο σώμα μου. Με πλημμύρισε ολόκληρο, κρατώντας μου το κεφάλι σφιγμένο ανάμεσα στα γόνατά της κι ��ναγκάζοντάς με να ρουφήξω τα υγρά της θέλγητρα με μεγάλες γουλιές μέχρι να χορτάσω. (...)

#greek posts #greek #greek quotes #library #nature #anime #sports #poetry #food #poets on tumblr