2 χρόνια πριν όλα ήταν διαφορετικά.
Ίσως λίγο πιο σκοτεινά.
Ίσως λίγο πιο καραθληπτικα.
Τότε θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου "αντέχεις".
Να μου το φωνάζω μέσα στο κεφάλι μου προσπαθώντας να ισορροπησω το σκοτάδι με το φως.
Ήμουν εγώ εναντίον εμένα.
"Ολα θα πάνε καλά"
"Αντέχεις".
"Μπορείς".
"Μην αφήνεις τις σκέψεις να σε καταστρέψουν".
Και ήταν και εκείνες οι στιγμές που όντως τις άφηνα και όντως με κατέστρεφαν.
Υπήρχαν μέρες που ήθελα να τα παρατήσω τελείως.
Ισως νόμιζα πως δεν έχει μείνει άλλη ελπίδα.
Είχα γράψει πολλές φορές εκείνο το ριμαδιασμενο γράμμα.
Ένα χαρτί που μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια δεν έφτασε ποτέ στους παραλήπτες.
Ένα χαρτί που έκρυβε πόνο, μα και τόσο αγάπη προς αυτούς που θα το λάμβαναν.
Ένα χαρτί που τώρα λογικά θα είναι κάπου χιλιο τσαλακωμενο σε κανένα συρτάρι πίσω στο πατρικό.
Κάπου ασφαλές.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να μου λέω χαρακτηριστικά "τι προσπαθείς; είσαι άχρηστη."
"Δεν αξίζεις"
Και οι σκέψεις γίνονταν όλο και πιο έντονες κι'ολο πιο επώδυνες.
Και ποιος δεν έχει κρύψει τον πόνο του πίσω από ένα μόνιμο χαμόγελο;
Τι κλόουν που είναι οι άνθρωποι.
Και εγώ είμαι μια από αυτούς.
Και σε όποιον προσπαθούσα να μιλήσω;
Κάνεις δεν με έπαιρνε στα σοβαρά.
Ή μάλλον με έπαιρναν οπότε τους έπιανε
Ετσι έμαθα με τον χρόνο να βασταω στα δικά μου πόδια.
Να μην στηρίζομαι σε κανέναν.
Δύσκολα ανοιγομαι.
Ίσως γιατί φοβάμαι.
Και πως να ανοιχτείς στις μέρες μας;
Ποιον μπορείς στα αλήθεια να εμπιστευτείς;
Και αν αναρωτιεστε τελικά τι έγινε με "εγω εναντίον εμένα", μάλλον τελικά έδειξα την δύναμη μου.
Γιατί ίσως επιτέλους μπορώ να φωνάξω πως ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ.
Γιατί πείσμωσα.
Γιατί ριζωσα την ελπίδα μέσα μου.
Γιατί πολέμησα εναντίον των σκέψεων μου.
Και κατάφερα να βγω από την λουπα.
Γιατί ξέρω πως αξίζω.
Αξίζω την ζωή.
Χωρίς όμως αυτόν τον αγώνα, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα.
Τώρα ξέρω πως θέλω να ζήσω στο έπακρο και ό,τι γίνει.
Γιατί τι είναι η ζωή χωρίς πόνο;
Χωρίς δυσκολίες, λίγο σκοτάδι ή λίγα δάκρυα;
Έτσι μαθαίνουμε να είμαστε δυνατοί.
Ωστόσο, κάνεις δεν νιώθει οκέι όλη την ώρα.
Ειναι ανθρώπινο.
Σημασία έχει να ξανά σηκώνεσαι με το κεφάλι ψηλά.
Γιατί μπορείς.
Μπορείς να τα καταφέρεις.
Αρκεί να το προσπαθήσεις.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
//Υ.Γ: μην πάψεις ποτέ να ελπίζεις.//
_ig: @feggaroneira
15 notes
·
View notes
🪶 Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο να του έδειχνα πως ο καθένας μας έχει ένα όνειρο και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το ζήσουμε, κι όχι να ζούμε τα όνειρα των άλλων. | Στράτος Λάγιος
photo by EvAr
Αξιοσημείωτα από το βιβλίο του Στράτου Λάγιου “Ο Γιός της Σελήνης”
🪶 Τα βιβλία τού δίδαξαν ότι από το πρώτο παιδί που γεννήθηκε μέχρι το τελευταίο, ο άνθρωπος προσπάθησε να φτάσει τον Δημιουργό. Κάθε παιδί ήταν ό,τι καλύτερο από την ένωση των δύο γονιών. Όταν το τελευταίο θα απορροφούσε όλη τη γνώση, ο άνθρωπος θα ήταν ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο του.
🪶 Το σκοτάδι έδωσε τη θέση…
View On WordPress
2 notes
·
View notes
1. «Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις»
2. «Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του»
3. «Είναι εκπληκτικό πόσο πλήρης είναι η αυταπάτη ότι η ομορφιά είναι καλοσύνη»
4. «Το λάθος δεν παύει να είναι λάθος επειδή εγκρίνεται από την πλειοψηφία»
5. «Όλη η ποικιλία, όλη η γοητεία, όλη...
Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/16-apofthegmata-toy-leonta-tolstoi-poy-exereynoyn-oles-tis-pleyres-tis-zois/
1 note
·
View note