#ανατροπή | Explore Tumblr Posts and Blogs

gemsofgreece · 2 months

Text

Ρε παιδιά ώρες ώρες απορώ… Αυτό που θα σχολιάσω δεν αμφισβητεί ούτε στο ελάχιστο τις εξαθλιωμένες συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα.

Αλλά διάβασα τώρα ένα άρθρο, ένα από τα πολλά, για καποιον που μιλάει για την εμπειρία του στο εξωτερικό και πόσο δεν διανοείται να επιστρέψει.

Μέχρι εδώ καλά.

Επρόκειτο για Έλληνα που πήγε στην Ισλανδία. Ωραία και ξεχωριστή χώρα, τρεντάρει πολύ τελευταία μεταξύ των Ελλήνων και για διακοπές ακόμα.

Ο Έλληνας αυτός λοιπόν ξεκινά λέγοντας ότι είχε πολύ καλή δουλειά σε επιτυχημένη εταιρία στην Ελλάδα, αλλά ένιωθε ότι δε μπορούσε να ανελιχθεί επαγγελματικά και ήθελε ούτως ή άλλως πάντα να φύγει. Οκ.

Συνεχίζει λοιπόν λέγοντας ότι στην Ισλανδία βρήκε αυτό που ήθελε. Δουλεύει μάνατζερ σε ένα ξενοδοχείο σε ένα χωριό 300-700 ατόμων. Δηλαδή οκ από αυτό πόσο παίζει να ανελιχθεί;;; Οι μισθοί είναι «ικανοποιητικοί» λέει, ειδικά άμα ζεις σε χωριό. Χαίρω πολύ Σπίτια έχει λίγα, οπότε συνήθως νοικιάζεις στου εργοδότη σου φθηνά κι έτσι εξοικονομείς (αυτό θα πει ποιότητα ζωής!)

Οι ώρες εργασίας είναι συνήθως 8ωρο 5 ημέρες την εβδομάδα, όπως περίπου το Ελληνικό δημόσιο υπό κανονικές συνθήκες.

Το κρύο είναι πολύ, οι άνεμοι είναι φοβεροί, το καλοκαίρι είναι ο ήλιος ντάλα μέχρι μετ�� τα μεσάνυχτα και το χειμώνα φυσικά είναι διαρκής νύχτα.

Αυτά σε συνδυασμό με τα φοβερά κρύα και τους ανέμους και τις κοινότητες 300 ατόμων σε μια χώρα που δε φτάνει ούτε το μισό εκατομμύριο πληθυσμού ξέρετε τι σημαίνει; Ότι ο τύπος τον περισσότερο καιρό είναι ταμπουρωμένος μέσα στο σπίτι του. Και έτσι φυσικά, αφού δεν τα ξοδεύει κυριολεκτικά πουθενά εκτός από φαγητό, αποταμιεύει.

Σίγουρα θα πηγαίνει διακοπές και θα υπάρχει καλύτερο κράτος δικαίου. Αλλά η καθημερινότητα δεν ακούγεται έτσι όπως όλοι προσπαθούν να πείσουν ότι ήταν ονειρική επιλογή να φύγουν και κάνουν συνεχώς άρθρα για αυτό.

Ο τύπος θα μπορούσε να δουλέψει σε ξενοδοχείο σε απόμερο νησί ή στο Ζαγόρι ας πούμε. Αλλά πήγε εκεί και έγινε άρθρο λες και ανακάλυψε τον τροχό.

Ας έλεγε τουλάχιστον «βρήκα τον έρωτα εδώ» ή «γουστάρω κρύα απομονωμένα τοπία γιατί έτσι» ή «στην εταιρία στην Ελλάδα με εκμεταλλεύονταν» για να βγάζει ένα νόημα.

Αλλά άμα είναι απλά θέμα γούστου το ότι είναι στην Ισλανδία γιατί γίνεται αυτό το άρθρο ακριβώς και τόσα άλλα με ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο που οριακά σε τραβάνε από το μανίκι να φύγεις;

Και ξαναλέω ναι οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα είναι άθλιες, αλλά σκοπός μας είναι να τονώσουμε το brain drain στέλνοντας ανθρώπους έξω ακόμα και σε μέτρια έως μη δελεαστικά μέρη ή να διορθώσουμε τις εργασιακές συνθήκες ενώ παράλληλα εμφυτεύουμε την επιθυμια για συμμετοχή και ανατροπή των κακώς κειμένων σε όλους;

Εγώ από αυτό το άρθρο κρατώ ότι «ούτως ή άλλως ήθελε να φύγει». Αυτή ήταν η ουσία, και μπορεί να βασιζόταν σε χίλιους δύο προσωπικούς λόγους. Το γιατί έγινε είδηση δεν κατανοώ. Να δείξει τι. Άσε που ο ίδιος έλεγε ότι είναι επιλογή για «λίγους» η Ισλανδία. Οπότε;;;

#σκέψη #rant #το brain drain είναι κακό πραμα #σταματηστε να το προωθείτε στα μέσα και μετά να κλαίγεστε #ειδικά άμα οι προτάσεις που κάνετε είναι και αυτές μέτριες #γρεεκ ποστ #Greek post

14 notes · View notes

iveneverbeenmorestressedinmylife · 6 months

Note

δεν ξέρω τι ανατροπή μπορεί να γίνει σε δύο ώρες αλλά έπεσες δίνοντας μάχη κι έχεις τα σέβη μου

Μέχρι να τελειώσει ο χρόνος εγω δεν το βάζω κάτω!!! Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη!!!

#(lying to myself)#ask #greek sexyman of tumblr

10 notes · View notes

kaliarda · 7 days

Text

Αγκίστρι: Έρευνα, (Επ)ανάσταση και Γυμνισμός - μια παραγωγή από το ΒΡΑΚΙ (Βήμα για τη Ρήξη και την Ανατροπή της Κυρίαρχης Ιδεολογίας)

#ΒΡΑΚΙ #αγκίστρι #athens #events #queer greece

5 notes · View notes

notumbusbumbus · 9 months

Text

Babble: Despair, Desesperación, Відчай, Dezespwa

Notty Bumbo, 2023

Here – climbing the tower – eternity a blur, stop = motion – stop, cease, Caesar, render unto the breach, I ache for this world, ponder improbability, periodic time lines, crossroads, collisions, always someone somehow going, arriving, lost. Transit, la migra. Madness, confusion, greed, faces masked in flame, dreams de-materialize out of the fog of want. I yearn for the day. And the night. The marchers cross failed meridians, weapons aimed at self-despair, someone back home waits, wails, wonders. Ανατροπή, migració. From this bench, witness our totality, old, young, meandering leaping peaks of the storms, I weep for all nations. How do birds still fly? Night arrives by accident: crickets fade to black. Care if you dare: gather the shattered remnants. Climatico, āhuarangi, le climat, o te taato'araa ïa. An old Ukrainian woman struggles, pushes aside her shattered door. I cannot unsee the fear in her eyes. Detonation of hope via drone, the abyss extends its emptiness. Still, you take that step, because this world has gone askew. Yog, bû, ble - bleeds life. The future verschwindet. uitwissing, nəsli kəsilmək, izumiranje, pagkalipol, extinction. I call out, with all my power, to silence these drums. (The middle line must not be read in any language.)

#elloon #poetry #writers and poets #my poem #extinction #babble #language #climate change #war

5 notes · View notes

ippokampos · 1 year

Text

“... Το μόνο που απαιτούν είναι να μην κινδυνεύει η ζωή τους και να είναι αξιοπρεπής. Δικαίωμα στη ζωή απαιτούν. Αρκεί αυτό για την ανατροπή; Επαναδιατυπώνω. Αν δεν αρκεί κι αυτό… τότε τί;”

(από το άρθρό του Γιάννη Παναγιωτόπουλου Είκοσι ημέρες σοκ, θρήνου, οργής. Ανατροπής; Ένα δράμα για όλη την κοινωνία)

#εσπασα με αυτη τη τελευταια φραση #τεμπη #εγκλημα #ελλαδα

3 notes · View notes

sons-language-school · 2 years

Text

«Πόσο καιρό χρειάζεται για να δώσω το Lower/Proficiency;»

Ο πραγματικός χρόνος απόκτησης πτυχίων στις ξένες γλώσσες

«Πρώτο πτυχίο σε έναν χρόνο».

«Επάρκεια σε δύο».

«Προετοιμασία για σπουδές στο εξωτερικό με έξι μήνες υπερεντατικών μαθημάτων».

Με παρόμοιες υποσχέσεις από εκπαιδευτικούς ομίλους κατακλύζονται τα inbox μας αλλά και τα καπό των αυτοκινήτων μας κάθε Μάιο και Σεπτέμβριο. Ανταποκρίνονται, όμως, οι παραπάνω εξαγγελίες στην πραγματικότητα; Πόσοι μαθητές κατορθώνουν να περάσουν πράγματι τις εξετάσεις για τα πτυχία κάθε γλώσσας; Πόσοι εγκαταλείπουν κατά την προσπάθεια; Και πόσοι πραγματικά κατακτούν μια ξένη γλώσσα;

Τα παραπάνω ερωτήματα βασανίζουν πολλούς γονείς και μαθητές, γι’ αυτό εδώ θα προσπαθήσουμε, μοιράζοντας την επαγγελματική μας άποψη ως native speaking εκπαιδευτικοί του SONS Language School, να κάνουμε μια ψύχραιμη και αντικειμενική καταγραφή των χρόνων που απαιτεί κάθε πτυχίο σε Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά και Ιταλικά, με γνώμονα τις ώρες διδασκαλίας και την ηλικία των διδασκομένων σε σχέση, πάντοτε, με το CEFR (Common European Framework of Reference for Languages) – Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες.

Άλλωστε, το CEFR για τις γλώσσες αποτελεί μια κατευθυντήρια γραμμή που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα επιτεύγματα μαθητών ξένων γλωσσών (ξεκινώντας από το Α1 για τους αρχάριους μέχρι την πλήρη επάρκεια του C2) σε όλη την Ευρώπη. Κύριος στόχος του είναι να παρέχει έναν κοινό οδηγό μάθησης, διδασκαλίας και αξιολόγησης, η οποία εφαρμόζεται σε όλες τις γλώσσες στην Ευρώπη.

Η αγγλική γλώσσα είναι η πρώτη ξένη γλώσσα, την οποία ξεκινούν κατά κανόνα τα παιδιά, όταν φοιτούν στις πρώτες τρεις τάξεις του Δημοτικού. Ως εκ τούτου και καθώς δεν κατέχουν καν επαρκώς την ελληνική γλώσσα, τα δύο πρώτα χρόνια θεωρούνται προκαταρκτικά, πρόκειται για τα τμήματα Junior Α & Junior B (Pre A1). Μετά το πέρας αυτού του χρονικού διαστήματος, αρχίζει η «αντίστροφη μέτρηση» μέχρι τα διπλώματα Αγγλικών, με πρώτο το πτυχίο Lower (B2), που συνήθως διαρκεί από έξι έως επτά χρόνια, με μάθημα δύο φορές την εβδομάδα επί δύο ώρες. Συχνά, η εξέλιξη ζητείται από τους γονείς να γίνει γρηγορότερη έτσι ώστε οι μαθητές, ακολουθώντας υπερεντατικό τμήμα στη διάρκεια του καλοκαιριού (Sandwich Course – E Class & Lower), να επιδιώξουν να πάρουν στα χέρια τους το Lower λίγο νωρίτερα (Α’ με Β’ Γυμνασίου).

Μόλις ένας μαθητής πάρει το πτυχίο Lower του Michigan ή του Cambridge (αντιστοιχεί στο Β2 με βάση το CEFR) η μετάβαση στο Proficiency (αντιστοιχεί στο C2) γίνεται με μάθημα 3 φορές την εβδομάδα επί δυο ώρες για δύο χρόνια. Φυσικά, εξακολουθεί να υπάρχει το ενδιάμεσης δυσκολίας πτυχίο Advanced (C1 με βάση το CEFR), αλλά λίγοι μαθητές αποφασίζουν να δώσουν εξετάσεις για αυτό. Αν, λοιπόν, δεν υπάρξει κάποια ανατροπή στον προγραμματισμό, στην Α’ Λυκείου ένας ανήλικος μπορεί να έχει ολοκληρώσει τις σπουδές των Αγγλικών. Συχνά, σε αυτή τη περίπτωση όπως και στο Lower, η εξέλιξη απαιτείται από γονείς και μαθητές να γίνει γρηγορότερη έτσι ώστε οι μαθητές, ακολουθώντας υπερεντατικό τμήμα στη διάρκεια του καλοκαιριού, να επιδιώξουν να πάρουν στα χέρια τους το Proficiency λίγο νωρίτερα.

Ωστόσο, αντιθέτως με την πεποίθηση των γωνέων, πιο συχνά απ' ότι όχι, εκδειλώνεται μια πληθώρα προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι μαθητευόμενοι οι οποίοι υιοθετούν την σκεπτική του “γρήγορου” αποτελέσματος - μία τακτική που τους καταδικάζει σε μία σπείρα εμποδίων και συχνά δυστυχώς οδηγεί στην αποτυχία τους.

Κάθε χρόνο 100.000 περίπου εξεταζόμενοι αποτυγχάνουν στις εξετάσεις Lower, Advanced & Proficiency. Για δεκάδες χιλιάδες δεκαπεντάχρονα παιδιά αυτό το γεγονός, είναι η πρώτη σχολική τους αποτυχία. Κι έχει σαν αποτέλεσμα τον έντονο τραυματισμό της αυτοπεποίθησης που ενδεχομένως να τα κυνηγάει σε όλη τους τη ζωή.

Το ίδιο ισχύει και για τους ενήλικες εξεταζόμενους, που παραδόξως αποτελούν την μειοψηφία του εξεταστικού σώματος.

Μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης με την προετοιμασία για τις εξετάσεις της Αγγλικής, συντάσαμε αυτό το άρθρο για να απαριθμήσουμε τους κύριους λόγους στους οποίους αποδίδεται αυτή η επίκαιρη δυσχέρεια που μαστίζει τον τομέα της γλωσσομάθειας. Η απάντηση στο «γιατί» δεν είναι μονοσήμαντη.

Προτού συζητήσουμε όμως τα προβλήματα αυτά, αξίζει να εξετάσουμε τη διαδικασία καθώς και το επίπεδο γλωσσομάθειας που απαιτείται για να αντεπεξέλθει ένας υποψήφιος στις εξετάσεις του University of Michigan.

Τι ακριβώς απαιτούν από τους μαθητές οι εξετάσεις Proficiency;

Το πιστοποιητικό Michigan Proficiency, γνωστό και ως ECPE (Examination for the Certificate of Proficiency in English), αποτελεί επίσημο πιστοποιητικό γλωσσομάθειας της Αγγλικής γλώσσας σε επίπεδο Γ2, όπως αυτό ορίζεται από το Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για όλες τις Ευρωπαϊκές γλώσσες.

Απονέμεται από το Πανεπιστήμιο του Michigan, ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια των Η.Π.Α. στον τομέα της γλωσσικής έρευνας, με μακρά πείρα στη δημιουργία και ανάπτυξη εξετάσεων γλωσσομάθειας της Αγγλικής. Το ECPE είναι επίσημα αναγνωρισμένο από το ελληνικό κράτος (ΑΣΕΠ) και από τον ιδιωτικό τομέα ως πιστοποιητικό γλωσσομάθειας της Αγγλικής σε επίπεδο Γ2 (C2). Επίσης, αναγνωρίζεται σε διάφορες χώρες και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ακαδημαϊκούς και επαγγελματικούς σκοπούς. Γίνεται αποδεκτό από ορισμένα πανεπιστήμια ως αποδεικτικό άριστης γνώσης της Αγγλικής εφόσον ο κάτοχός του το απέκτησε εντός διετίας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μετά το πέρας των δύο ετών παύει να έχει ισχύ).

Η «μάστιγα» της Ελληνικής νοοτροπίας

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Βρετανικού Συμβουλίου που αφορούν τα Πανελλήνια αποτελέσματα των διαγωνιζομένων για την απόκτηση των πτυχίων επιπέδου LOWER και PROFICIENCY, «ο ένας στους δύο και οι δύο στους τρεις διαγωνιζομένους στις εξετάσεις της τελευταίας δεκαετίας για το LOWER και PROFICIENCY αντίστοιχα ΑΠΕΤΥΧΑΝ». Για την ακρίβεια το ποσοστό ανέρχεται στο 49,85% των εξεταζομένων στην Ελλάδα αποκλειστικά.

Ωστόσο, η άβολη αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία των μαθητών αποτυγχάνει διότι ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ ΠΟΤΕ στο επίπεδο που απαιτούν οι εξετάσεις.

Με αφορμή αυτή τη συστηματικά τεράστια αποτυχία στις εξετάσεις, η εφημερίδα ELΤ NEWS, πραγματοποίησε μια πολύ αξιόλογη έρευνα που αποσκοπεί στο να διαφωτίσει τα πραγματικά αίτια αυτής της αποτυχίας. Η εφημερίδα ζήτησε τη γνώμη έμπειρων καθηγητών Αγγλικής, Διευθυντών Σπουδών από μεγάλα ιδιωτικά σχολεία, εκπαιδευτών καθηγητών και συγγραφέων στα παρακάτω ερωτήματα:

1. Ο μέσος όρος των ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΩΝ στο LOWER (FCE/ECCE) στην Ελλάδα είναι κάτω του 50%, τη στιγμή που ο μέσος όρος των ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΩΝ για τις ίδιες εξετάσεις στην υπόλοιπη Γη είναι 70-75%. Γιατί οι Έλληνες εξεταζόμενοι αποτυγχάνουν παρά τη μακροχρόνια παράδοση για Αγγλομάθεια και διδασκαλία της Αγγλικής στην Ελλάδα;

2. Το ποσοστό επιτυχίας στις εξετάσεις για το PROFICIENCY (Cambridge/Michigan) είναι σταθερό εδώ και χρόνια. Δεν υπερβαίνει το 30% σε σχέση με το 60%-65% για τους εξεταζόμενους εκτός Ελλάδος. Γιατί οι Έλληνες διαγωνιζόμενοι αποτυγχάνουν μαζικά; … Τι φταίει;

3. Τι μπορεί να γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση;

Πριν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, είναι αξιοσημείωτο να προσθέσουμε πως η λογική της γρήγορης επιτυχίας είναι σχεδόν ανύπαρκτη στους εξεταζόμενους των χωρών της Ευρώπης όπου το ποσοστό επιτυχίας δεν πέφτει κάτω από το 65%, καθώς θεωρείται «παράλογη».

Σε αυτές τις χώρες, οι εξεταζόμενοι χρειάζονται την επάρκεια γνώσεων που επικυρώνει αυτή ή πιστοποίηση για το λόγο της αναγνώρισης του επιπέδου τους, και όχι αποκλειστικά για να την μοριοδότηση που τους παρέχει ο δημόσιος τομέας με την καταχώρηση του πιστοποιητικού – πράγμα το οποίο πολύ συχνά αποτελεί κύριο λόγο για την απόκτηση τέτοιου πτυχίου για πολλούς Έλληνες υποψήφιους του LOWER ή PROFICIENCY. Ως εκ τούτου, η πλειονότητα των Ευρωπαίων αναγκάζονται να δώσουν τις εξετάσεις μόνο όταν βρεθούν στο κατάλληλο επίπεδο.

Αντιθέτως, η νοοτροπία που επικρατεί στην Ελλάδα, είναι δυστυχώς εκείνη της γρήγορης επιτυχίας.

Από την περιγραφή των προβλημάτων, είναι ��μφανές το τι θα μπορ��ύσε να κάνει ο εξεταζόμενος (ή και οι γονείς του) για να περάσει τις εξετάσεις.

Η ταπεινή (αλλά σκληρή) αλήθεια

Οι εξετάσεις για το επίπεδο PROFICIENCY είναι απαιτητικές. Μόνο ένα ποσοστό του μαθητικού πληθυσμού θα βρεθεί σε θέση να περάσει αυτές τις εξετάσεις. Συμβαίνει σε όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις δύσκολων εξετάσεων. Δεν τα καταφέρνουν όλοι να περάσουν για παράδειγμα στην Ιατρική.

Με την πεποίθηση πως θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν πιο αποτελεσματικά σε αυτό το απαιτητικό επίπεδο, αλλά μάλιστα και γρηγορότερα, οι μαθητές πολύ συχνά επιλέγουν τα ιδιαίτερα μαθήματα που συχνά προσφέρονται από ανθρώπους που χρεώνουν πολύ φθηνές τιμές και που δεν έχουν ιδέα για το πώς θα διδάξουν σε τάξεις τόσο υψηλού επιπέδου. Το γλωσσικό επίπεδο πολλών καθηγητών που διδάσκουν το PROFICIENCY είναι απαράδεκτα χαμηλό αλλά οι μαθητές ή οι γονείς τους δεν έχουν κανένα τρόπο να τους ελέγξουν.

Συχνά, επίσης, οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων δεν έχουν πάντα τη δύναμη να εξηγήσουν την πραγματικότητα στους γονείς και ακόμη χειρότερα οδηγούν αδύνατους μαθητές σε καλοκαιρινά τμήματα για προσωρινά κέρδη. Κι αν κάποιος πει την αλήθεια, υπάρχει πάντα ο καλοθελητής που θα δεχθεί στο φροντιστήριό του το παιδί του αγχωμένου γονέα.

Δυστυχώς, η γενική άποψη που επικρατεί κυρίως στους γονείς, είναι να ξεφορτωθούν το δίπλωμα LOWER πριν τα δύσκολα χρόνια του Λυκείου φοβούμενοι το απαιτητικό σχολικό σύστημα. Εξ΄ αιτίας αυτής της κατάστασης τα φροντιστήρια δέχονται μαθητές σε πολύ μικρή ηλικία ή διαφημίζουν ένα προκαταρτικό έτος με σκοπό να τελειώσει ο μαθητής το LOWER ένα χρόνο νωρίτερα.

Αξίζει να αναφέρουμε και τις πολλές περιπτώσεις των ιδιαιτέρων μαθημάτων, όπου με την σύμφωνη γνώμη των γονέων τους οι μαθητές “τζογάρουν” με το να δώσουν τις εξετάσεις νωρίτερα, μη τυχών και σταθούν τυχεροί.

Επιπροσθέτως, απαιτείται ένα υψηλό επίπεδο διδασκαλίας που σε πολλές περιπτώσεις δεν προσφέρεται. Πολλοί προετοιμαζόμενοι για το PROFICIENCY έχουν την εντύπωση ότι αυτή η πιστοποίηση απαιτεί μόνο ένα χρόνο προετοιμασίας μετά την απόκτηση του LOWER. Έτσι δίνουν τις εξετάσεις αυτές πολύ γρήγορα και χωρίς επαρκή προετοιμασία.

Οι συμβουλές μας

Τα τεστ LOWER και PROFICIENCY αντίστοιχα είναι διαγωνίσματα λεπτομερειών σε γραμματικά και γλωσσικά ιδιώματα καθώς και στην αντίληψη του κόσμου (worldview) που έχει ο εξεταζόμενος όταν του ζητούνται να απαντήσει σε ερωτήσεις που αφορούν τρέχοντα κοινωνικά θέματα.

Ο Έλληνας μαθητής, πολύ πριν φοιτήσει στο φροντιστήριό του, έχει ήδη αφομοιώσει τη γλώσσα και τον πολιτισμό των γονιών του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να σκέφτεται και να λειτουργεί βάσει αυτής της καταλυτικής εμπειρίας.

Πρέπει λοιπόν να εκπαιδευθεί να αποδίδει όχι μόνο τα γλωσσικά και γραμματικά ιδιώματα αλλά και ιδέες και νοήματα ενός τελείως διαφορετικού προς αυτόν πολιτισμό χωρίς να κάνει γραμματικά ή συντακτικά λάθη.

«Το ζήτημα, όμως, είναι: Μπορεί να αφομοιώσει κανείς όλες αυτές τις γνώσεις σε μικρότερη ηλικία ώστε να αποκτήσει πιστοποίηση LOWER ή PROFICIENCY γρηγορότερα απ’ ότι μας συμβουλεύουν οι καθηγητές και οι ειδικοί στην εκπαίδευση;»

Κατά την επαγγελματική μας γνώμη ως εκπαιδευτικοί στον τομέα της Αγγλικής με πάνω από 10 χρόνια εμπειρίας, ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ σε κανένα μαθητή να επιχειρήσει να δώσει το Lower ή το Proficiency αν δεν κατέχει το επαρκές επίπεδο που απαιτείται από αυτές τις υψηλού επιπέδου εξετάσεις ή δεν είναι ηλικιακά έτοιμος, για τους πολλαπλούς λόγους που έχουμε αναλύσει.

ΩΣΤΟΣΟ, θα λέγαμε πως είναι εφικτό ΜΟΝΟ εφόσον ένας μαθητής έχει πολύ καλή επίδοση και διάθεση για εντατική εργασία, οργάνωση και επιμέλεια, καθώς και αγάπη για την γλώσσα που επιχειρεί να μάθει.

Απαραίτητη προυπόθεση είναι να προταθεί από τον καθηγητή του βασιζόμενος στην υψηλή του απόδοση.

«Τι μπορούν, λοιπόν, να κάνουν οι μαθητές για να πετύχουν με εγγύηση σε αυτά τα ψηλά επίπεδα γλωσσομάθειας;»

• Να δεχτούν ότι η επιτυχία τους, θα είναι άθροισμα πολλών επιμέρους μικρών επιτευγμάτων.

• Να δεχτούν ότι και η αποτυχία είναι μέρος της διαδικασίας μάθησης και της βελτίωσης τους ως εξεταζόμενοι.

• Να δεχτούν ότι η έλλειψη κινήτρου δε διορθώνεται από τους γονείς ή τους καθηγητές. Θα το βρουν μέσα τους ΕΚΟΙΝΟΙ.

• Να αποφασίσουν ότι αντέχουν να εργαστούν για να προετοιμαστούν για τις εξετάσεις.

• Να επιτρέψουν στον εαυτό τους τον χρόνο που απαιτείται για να αφομοιωθούν ολες οι απαραίτητες γνώσεις που χρειάζονται για να ανταπεξέλθουν στο απαιτητικό αυτό επίπεδο γλώσσας.

• Με την στήριξη, συναίνεση και συνεργασία των γωνιών τους, να βρουν καθηγητές που αποδεδειγμένα μπορούν να τους βοηθήσουν να προετοιμαστούν για τις εξετάσεις.

• Να βεβαιωθούν για το ποια ακριβώς είναι η ύλη στην οποία εξετάζονται.

• Να σιγουρευτούν ότι έχουν ένα γραπτό σχέδιο μελέτης.

• Και να απαντήσουν με ειλικρίνεια στον εαυτό τους:

«Θέλω πραγματικά να περάσω τις εξετάσεις Lower (ή Advance ή Proficiency);»

«Είμαι αποφασισμένος/η να κάνω ότι απαιτείται από τις εξετάσεις για να φτάσω στο επιθυμητό επίπεδο;»

«Ξέρω ποιους επιμέρους στόχους πρέπει να πετύχω για να περάσω τις εξετάσεις;»

Η επιτυχία στις εξετάσεις θα έρθει «Βήμα – Βήμα».

Ο άνθρωπος που έχει αποφασίσει να επιτύχει το στόχο του πρέπει να μάθει ότι ο δρόμος προς την επιτυχία κτίζεται βήμα - βήμα. Για να κτίσεις ένα σπίτι, βάζεις τα τούβλα ένα-ένα. Για να κερδίσεις ένα παιχνίδι μπάσκετ, βάζεις τα καλάθια ένα-ένα. Για να πάρεις το πανεπιστημιακό σου πτυχίο, περνάς τα μαθήματα ένα-ένα. Όλα τα μεγάλα επιτεύγματα είναι άθροισμα μικρών επιτυχιών (David J. Schwartz, συγγραφέας του ''The Magic of Thinking Big'').

Υπάρχουν πολλοί σύντομοι δρόμοι για την αποτυχία, αλλά κανένας σύντομος δρόμος προς την επιτυχία (Orrin Woodward, συγγραφέας του "The Leadership Train").

Τώρα, αγαπητέ μαθητή μας, αγωνίσου για να πετύχεις τους στόχους σου!

• Θέσε ένα στόχο τον οποίο μπορείς να πετύχεις σε ρεαλιστικό χρονικό διάστημα.

• Χώρισε το στόχο σου σε επιμέρους μικρότερους στόχους.

• Το άθροισμα αυτών των χαμηλότερων στόχων είναι η επιτυχία που επιθυμείς να φτάσεις.

Καλή Επιτυχία!

#ecce #ecpe #lower #proficiency #exams #proper #preparation #education #sons #language #school #elt #efl #esl #C2 #B2 #CEFR #michigan #cambridge #MLA #HAU

2 notes · View notes

justforbooks · 2 years

Photo

«ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ η φράση cancel culture, όλοι τραβάνε το περίστροφό τους». Η Γαλλίδα ιστορικός Λόρ Μιρά, καθηγήτρια Γαλλικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες (UCLA), στο δοκίμιό της Ποιος ακυρώνει τι; εξετάζει το θέμα της cancel culture με πολύ πρωτότυπο τρόπο, κυρίως μέσα από μια ιστορική προοπτική. «Το παρελθόν είναι εντελώς απρόβλεπτο», γράφει κάπου.

Η Μιρά δεν εξετάζει αυτό το κοινωνικό φαινόμενο ως «μια δικτατορία των μειοψηφιών» ούτε ως «φασισμό της άκρας αριστεράς», όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Ντόναλντ Τραμπ. Δεν το εξετάζει ως διαστρέβλωση του αντιρατσιστικού κινήματος ούτε ως επιθυμία να ξαναγραφεί η ιστορία μέσων αναχρονισμών και ηθικολογικών κρίσεων. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει, λέει η Γαλλίδα ιστορικός. Και αντιμετωπίζει την cancel culture θετικά, αλλά με κριτικό βλέμμα.

Κυρίως υποστηρίζει ότι η cancel culture μάς δείχνει έναν τρίτο δρόμο που έχει σχέση με τους θεσμούς, ιδιαίτερα τους θεσμούς πολιτισμού, όπως τα μουσεία, με τη Δικαιοσύνη, με τη βία της εξουσίας, με την κατασκευή μεγάλων εθνικών αφηγήσεων και με τη μνημειακότητα της Ιστορίας, ιδιαίτερα όταν αυτή προσωποποιείται σε ανδριάντες, αγάλματα κ.λπ.

Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς η cancel culture εκφράστηκε με βεβηλώσεις ή βανδαλισμούς ανδριάντων ιστορικών προσώπων που σχετίζονταν με τις ρατσιστικές διακρίσεις και την αποικιοκρατία. Η πρακτική αυτή εκδηλώθηκε όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες (όπου η cancel culture συνδέεται με τα κινήματα Black Lives Matter, από το 2013, και #MeToo, από το 2017) αλλά και στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Βρετανία, στο Βέλγιο και στη Γαλλία.

Μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη («I can’t breathe»), στις Ηνωμένες Πολιτείες καταστράφηκαν 100 αγάλματα ιστορικών προσωπικοτήτων που συνδέονταν με τη δουλεία. Ο βανδαλισμός ή η ανατροπή των ανδριάντων δεν συνιστά διαγραφή των ονομάτων αυτών των ιστορικών προσωπικοτήτων από την ιστορία αλλά άρνηση να τους τιμούμε, λέει η Μιρά. Η cancel culture εισάγει περισσότερες αποχρώσεις στη σχέση μνήμης και ιστορίας και στην κατασκευή των εθνικών αφηγήσεων. Κι αυτό, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι μια νέα πραγματικότητα.

Σε σχέση με τη βία της cancel culture, η Μιρά υποστηρίζει ότι βρίσκεται σε απόλυτη σχέση με τη βαναυσότητα της εξουσίας. «Μπουχτίσαμε απέναντι σε μια δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων». Σε σχέση με τους θεσμούς, γράφει ότι «δεν υπάρχει ούτε ένας θεσμός που μπορεί να πορευτεί δίχως μια πολιτική επανανάγνωση της ιστορίας. Κι αυτό πρέπει να πιστωθεί, τουλάχιστον εν μέρει, στην cancel culture».

Όσο για την ιστορία, η συγγραφέας λέει ότι «η cancel culture ελέγχει κριτικά την επίσημη ιστορία, αμφισβητεί την ιεραρχία, μας παροτρύνει να έχουμε μεγαλύτερη διαύγεια προκειμένου να κατανοήσουμε από τι θα είναι φτιαγμένο το χθες και το αύριο».

Πώς ορίζεται όμως η cancel culture, αυτή «η κουλτούρα της ακύρωσης», όπως αποδίδεται στη γλώσσα μας; Η Μιρά την ορίζει ως «κριτικό εργαλείο των μειονοτήτων που εξασκούν την ελευθερία έκφρασής τους και η οποία συνίσταται κυρίως στην αποκάλυψη θεμάτων ή πράξεων εκ μέρους προσώπων, εταιρειών ή θεσμών που κρίνονται απαράδεκτες ή προσβλητικές και στην απόσυρση κάθε υποστήριξης προς αυτά τα πρόσωπα, τις εταιρείες και τους θεσμούς, ιδίως μέσω των κοινωνικών δικτύων».

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι ένα άλλο όνομα της cancel culture, το οποίο δεν συναντάμε συχνά, είναι το accountability culture, δηλαδή η κουλτούρα καταλογισμού. Είναι τελικά η άσκηση λαϊκής πίεσης (και όχι μόνο από τις μειονότητες) στις σφαίρες της εξουσίας.

Το ενδιαφέρον με αυτό το δοκίμιο της Λορ Μιρά, που στηρίζεται σε διάλεξη που είχε δώσει τον Αύγουστο του 2021 στη Γαλλία, εντοπίζεται, τουλάχιστον για μένα, στο ότι μετατοπίζει την cancel culture από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη. Αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον για τον (όποιο) δημόσιο διάλογο (που στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτος, ας το ομολογήσουμε), καθώς η cancel culture επικρίθηκε ιδιαίτερα στη Γαλλία. Εκεί σχετίζεται με τη λογοκρισία, με το τέλος της ελευθερίας της έκφρασης ή με τη ρητορική για την αμερικανοποίηση της γαλλικής κοινωνίας.

«Η διατήρηση της φράσης στα αγγλικά δηλώνει πολλά για την ανάγκη μας να υπενθυμίσουμε την αμερικανική (δηλαδή εξωγενή, πουριτανική, ηθικολογική κ.λπ.) προέλευση του νέου αυτού μπαμπούλα. Η Γαλλία, που χθες απειλούνταν από το politically correct και το τρομερό gender, αντιμετωπίζει λοιπόν πλέον τον κίνδυνο της cancel culture» γράφει η Μιρά.

Η Γαλλίδα ιστορικός μάς θυμίζει όμως ότι οι απαρχές του φαινομένου αυτού στη σύγχρονη εποχή βρίσκονται στην Ευρώπη. Μας θυμίζει το διάταγμα της 14ης Αυγούστου 1792, με το οποίο η Νομοθετική Συνέλευση στη Γαλλία διέταζε την καταστροφή αγαλμάτων βασιλέων και άλλων μνημείων που συνδέονταν με το ��αλαιό Καθεστώς. Η αιτιολογία ήταν πώς «οι ιερές αξίες της Ελευθερίας και της Ισότητας δεν επιτρέπουν να διατηρούνται πλέον μπροστά στα μάτια του γαλλικού λαού τα μνημεία που ανεγέρθηκαν υπέρ της έπαρσης, των προκαταλήψεων και της τυραννίας».

Μας λέει επίσης κάτι που το ξέρουμε πολύ καλά όσοι έχουμε ζήσει και θυμόμαστε τα γεγονότα της κατάρρευσης του Ανατολικού Μπλοκ και του υπαρκτού σοσιαλισμού. «Η ιστορία φτιάχνεται ή μάλλον ενσαρκώνεται μέσω της αναπαράστασης, με την ανέγερση μνημείων αλλά και με την κατεδάφισή τους. Αρκεί να σκεφτεί κανείς την εκατόμβη των μεγάλων ανδρών μες στον ορυμαγδό της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου».

Οι δικτάτορες και οι αυταρχικοί ηγέτες βγάζουν φλύκταινες με την cancel culture. Από τα πιο γνωστά παραδείγματα, είναι αυτό του Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο Ρώσος ηγέτης συνέδεσε μάλιστα την εισβολή στην Ουκρανία και με την cancel culture. Ξέρουμε ότι τον Απρίλιο του 2020 η Ρωσία ψήφισε νόμο με τον οποίο χαρακτηρίζεται «έγκλημα» κάθε ανατροπή μνημείου που τιμά τους «σοβιετικούς ήρωες» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όχι μόνο στη Ρωσία αλλά και σε χώρες του εξωτερικού. Την αντίδραση αυτή είχε προκαλέσει η απομάκρυνση του ανδριάντα του Ρώσου αρχιστρατήγου Ιβάν Κόνεφ από την Πράγα. Ο αρχιστράτηγος, ο οποίος είχε απελευθερώσει την πόλη το 1945, είχε στη συνέχεια καταστεί σύμβολο της σοβιετικής κατοχής στην Τσεχία.

Από τη στιγμή που η ιστορία έχει πλέον απαλλαγεί εδώ και καιρό από τη φιγούρα του «ήρωα», από τη στιγμή που έχει λάβει υπόψη τις τάξεις, τις ομάδες, τα φύλα, τα τοπία, το κλίμα, την κουλτούρα, τις νοοτροπίες, το εγώ ή τη μικρο-ιστορία, από τη στιγμή που έχει καταστεί διεθνής, παγκόσμια, σφαιρική, δεν έχει έρθει πλέον η ώρα να εκφράσουμε στον δημόσιο χώρο τις νέες ιστοριογραφικές και ιστορικές ανησυχίες; Δεν είναι καιρός, αντί να μένουμε καθηλωμένοι στη λατρεία του μεγάλου ανδρός, στην υποχρεωτική αναπαράσταση του θριαμβεύοντος λευκού άντρα, να προσεγγίσουμε τον εικοστό πρώτο αιώνα με περισσότερη φαντασία; Και να επανασυνδεθούμε έτσι, έστω λίγο, με το νόημα της διαλεκτικής; Ερωτήματα και ερωτήσεις της συγγραφέως που με κανέναν τρόπο δεν είναι ρητορικά.

Η μετάφραση του Γιάννη Κτενά έχει τη δοκιμιακή ποιότητα που περιμένει ο αναγνώστης.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS

3 notes · View notes