#έξοδος | Explore Tumblr Posts and Blogs

thedragonholder · 6 months

Text

The rogue shirai ryu Ch-3

💜❤

it was a pretty cold night in the woods the forest was dark and there was only a little light Tomas wondered why he ever accepted this mission and had chosen to go alone but there was the answer on his mind telling him the reason he chbose 'because kuai doesnt trust anyone' tmas thought his grey irisis wondering around and looking at the forest.

he kept traveling in his smoke form where he is pure smoke, he stopped smoke traveling and landed on top of a tree his eyes landing on a temple. The temple looked old and ancient with ruin symbols all over the wall Tomas couldn't recognize the symbols from afar, but his gaze was still at the entrance of the temple keeping watch if anyone goes inside it or not but as he watched his vision started to blur and before he looked back, he had been knocked out.

Hatsune travel in the outside world was going pretty well scratch that it was going like hell she didn't get the surface peoples customs as of why they were sitting on the street and stealing food and money from each other. to her this was just like the NetherRealm and worse of all they didn't know anything about the imbalance in time as if the people didn't know what actually happened but there was one thing certain the old queen of outworld had died and the cause was still mysterious, but the most shocking fact was that the emperor had come back to life in a new body of something known as ermac. she had yet to investigate more on this matter and find out the truth of what had caused this for the sake of the NetherRealm.

her red eyes observed around the town in her disguise she created a small flame in her hands and started writing in an ancient language.

hΟ επιφανειακός κόσμος δεν διαφέρει από τον δικό μας, ο γεμάτος εγκλήματα και προδοσίες μου θυμίζει σπίτι. Αλλά αυτό που με μπερδεύει είναι το πώς οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τα γεγονότα που συνέβησαν, ενεργώντας σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. το πράγμα που με εκπλήσσει είναι ότι η προηγούμενη βασίλισσα του εξωτερικού κόσμου Sindel είχε πεθάνει και ο σύζυγός της επέστρεψε στη ζωή, και οι δύο συνέβησαν κατά τη διάρκεια της συγχώνευσης του χρόνου και κανείς δεν ξέρει πώς και δεν ρώτησαν καν. άρρωστος κρατήσει investigatin περαιτέρω και να αναφέρει πίσω αν έχω νέα Αναφορά σε εσάς αργότερα High Mage Έξοδος

{The superficial world is no different from ours, the one full of crimes and betrayals reminds me of home. But what baffles me is how people weren't aware of the events that happened, acting as if nothing had happened. the thing that surprises me is that the previous queen of the external world Sindel had died and her husband came back to life, both happened during the merger of time and no one knows how and did not even ask. ill report back to you later high mage signing out}

Hatsune walked from the marketplace after gathering the intel she needed to use for her research as she walked in the town people, she noticed people giving her weird glances every now and then as she showed no emotion as she walked and paying close attention to her surroundings observing everyone and looking at the things that are happening.

she walked around with a smirk and bumped into a person "watch where you are going!" Hatsune said but she paused as she felt a weird aura around the person.

The stranger wore black and grey robes and a skull mask as they walked their uniform was different as well the person had an aura around them aura Hatsune knew too well the dark, intimidating, fearful and smelled like the dead it was the magic from the NetherRealm.

With her curiosity getting the better of her Hatsune decided to follow the person in the shadows watching where they were headed her appearance being kept in the shadows if there was one thing she is learned as a warrior is too be stealth and invisible in the eyes of the enemy and never ever let them see you.

the forest in the enemy territory was dark Hatsune saw the temple that had lied in the middle of the forest her eyes widen seeing the runes written "these people are from NetherRealm and chaos realm..." Hatsune mumbled her hand tracing on the obsidian brick touching the runes on the walls she started to hear people mumbling inside.

hatsune climbed upon the walls and entered through the balcony seeing what was happening, people wearing the same armour as the NetherRealm person her eyes widen seeing each one of their auras the senses of both chaos and death getting into her head 'this is too much' she thought to herself but heard their conversation.

"We have gathered here today to meet for an important task that will change our fate" a person who wore a skull crown said to the people who were silent, but they were attentive to the words "that must be the leader" Hatsune thought to herself as she listened.

"Sir are you sure about this" one of the members said, "I am sure my disciple using this we will revive our former master and put an end to the bastard god of the NetherRealm Hanzo Hisashi" one of the leaders said, 'they want to do what!?' Hatsune thought Hanzo was a gentle soul and worthy ruler of the NetherRealm he has won the NetherRealm people's hearts but why would they even think to try and overthrow him? That was the main question that lingered in her mind.

"Don't you see Hanzo Hisashi has always been gifted but he was never meant to be our king the NetherRealm has grown weak in his rule, it is our job to put a stop to it" the leader said, "and how would we do that?" one of the disciples asked the leader smirked under his mask "by reviving Shinnok" the leader said.

Hatsune was shocked to hear that it would be impossible to revive Shinnok as you once kill a god they would never be revived back "sir haven't you heard the myth ones a god is killed-" "they can never be revived back, but what if I tell you that I have found a way to revive him myself..." the leader said to them "I have found the map to the fountain of wishes where we can only wish for one thing wealth , fame and even reviving a person even a god" the leader said to them.

'The fountain of wishes' Hatsune thought this was a very dangerous game they were playing and Hatsune wasn't enjoying this one "but how are we going to get their sir the Enenra have been lost for centuries they cannot answer unless..." another one of the members said and looked towards something "i have already prepared for the sacrifice a person with the same powers as the Enenra" the leader said to them with a smirk suddenly two members bought a person carrying them by their arms and throwing them on the ground.

Tomas woke up his head pounding as he was thrown on the ground and his eyes widen seeing all the people in the room "who are you!?" smoke asked them he could have attacked them at the chance, but he was feeling weak after he had woken up "welcome enenra..." the leader said with a smirk " what do you want!?" Tomas asked anger in hie eyes as he hid his fear in his heart "you are going to be a great use for us" the leader said with a smirk "he wont be used as a sacrifice" a voice came out of nowhere red aura started to surround the room 'why does it smell like death' Tomas thought to himself.

everyones eyes went to the person who jumoed from the balcony landing on the ground it was hatsune "who are you!?" the leader asked "not a patient one are you..." hatsune said with a small smirk "whart are you going to do its just you alone you tiny little girl" one of the members said as the others laughed thinking she would do no harm until the air suffocated around them causing the to be unable to breath properly.

Hatsune looked at them her dark brown hair flowed in the wind her red eyed glowed as her smirk turned into a grin the red aura surrounded her hand lifting towards the enemy her staff glowing in the dark "that's not a way to speak to your superior you tiny little incubus's" Hatsune said "who are you!?" the leader demanded.

Tomas was also curious to know who the strange woman was she seemed like someone who will not hesitate to kill to everyone she seemed like a normal girl but to him she was the embodiment of chaos born from the darkness of the night sky and raised among the dead.

hatsune looked at the scared and anger look on their faces of witnessing her power at first "just tell us who you are!!" the leader shouted hatsune looked at the leader her eyes sending shivers down his spine she spoke in a threatening voice as she started at them saying the three words.

"i am death"

hats took her staff as the people broke free from her grasp and launched themselves towards her, she immidiately stabbed the two-member running towards her in a single blow as their blood splattered on the ground while the other members who ran towards her stopped as fire raised from the ground the crimson red fire engulfed the remaining members leaving their bones to dust.

Hatsune looked around as the leader was nowhere in sight, she went to Tomas who was looking at her a bit scared Hatsune bent down her neutral expression on her face "it's alright i won't hurt you." Hatsune said a warm yellow light started to come out of her hands as she started to heal Tomas "thank you" Tomas said nervously Hatsune looked at Tomas "would you mind explaining what happened" Hatsune said to Tomas "i was actually on a mission-" suddenly they heard a cry coming from the basement "what was that" tomas said hatsune stood up and went with tomas standing up and going behind her.

"I haven't gotten your name" Tomas said as he walked behind Hatsune she looked at Tomas she had saved this man's life and he deserved to know his saviors name she sighed " its Hatsune" Hatsune said Tomas "I am Tomas it's really nice to meet you!" Tomas said to Hatsune "sorry but I have no time to make friends" Hatsune said to Tomas as she went forward Tomas went behind her "I was actually hoping we can be allies instead after all we are the only ones who know about the cult" Tomas said Hatsune thought for a moment she was not keen on making allies, but the trouble was big especially the fact the cult was reviving Shinnok which was not good at all s for now maybe she would need one she looked at Tomas "fine" Hatsune said to Tomas who smiled at her happily.

they both went deep into the dungeons "so i was thinking maybe we can discuss this in secret I can share my knowledge and you can share yours so what do you-" "Tomas" Hatsune said she came into a stop and Tomas stopped behind her as well "what's the matter-" "look Infront of you" Hatsune said and Tomas looked Infront to see a cage and inside the cage was something horryfing.

a young boy was shackled in chains around his hands and legs keeping them apart his mouth covered with a iron mask keeping him from shouting and hie eyes having tears his skin was pale hiseyes closed as he was covered in sweat and bruises.

"Those monsters...." Tomas said Hatsune was in shock to speak the person chained up looked like a kid at least a teenager "we should free him-" "tomas stop" hatsune sad stopping tomas who was confused when suddenly they saw his eyes opened as his normal black eyes turned into golden eyes with black hilts this caused hatsune and tomas to have one thing in their mind

'That kid is a shapeshifter.'

#hatsune ryujin #tomas vrbada #rogue shirai ryu #nether magic

9 notes · View notes

to-koritsi-tou-deuterou · 3 months

Text

Τελικά υπάρχει έρωτας για μας τους λίγο ρομαντικούς ,κοινωνικά αντικοινωνικούς ,λίγο τρελαμένους ,φοβισμένους ,ενθουσιασμένους που δένονται πολύ και τόσο εύκολα ,σε ξεγράφουν γρήγορα ή ώρες ώρες δένονται εύκολα, δεν σου λένε Σαγαπαω γιατί πρέπει ή γιατί το θέλουν αλλά γιατί τους το βγάζεις κοιμούνται ήρεμα όταν έχουν κάποιον αληθινό ή και καθόλου δεν θέλουν μόνο σεξ θέλουν και έρωτα ή και καθόλου απλά θέλουν να περάσουν λίγο χρόνο με ένα άτομο γνωρίζοντας πως είναι προσωρινό ψέματα ή όχι έναν που να απλά να είναι η μούσα του και όχι να είναι αυτ�� ο καλλιτέχνης έναν άνθρωπο να πληκτρολογούν συνεχεία μηνύματα να βγαίνουν όταν μάθανε να κάνουν βίντεοκλήση ο ένας τον άλλον και να τραγουδάνε κομμάτια και να γελάνε απλά να μην νιώθει στην απέξω όταν δεν έχει σε ποιον να στείλει μηνύματα Μαπλά να είναι μια έξοδος από την μοναξιά που δεν γίνεται υποφερτή πάντα

2 notes · View notes

atzatzoukalia · 5 months

Text

Η χαρα μου που ακυρώθηκε έξοδος που δεν ήθελα καθόλου να πάω γιατί περιμένω περίοδο και καταρρέει ο οργανισμός μου : 📈📈📈📈📈

4 notes · View notes

me8usmenhh · 10 months

Text

Η έξοδος μετά από πανελλήνιες πολύ μαλακία.Πάω να ξεραθώ

5 notes · View notes

life-with-tzelakiii · 1 year

Text

"Ανασφάλειες"

10/03/2023

Αγαπητέ αναγνώστη,

Σήμερα είχα μια πολύ όμορφη συζήτηση με μια αναπάντεχα καινούρια φίλη. Μιλήσαμε για το θέμα της ανασφάλειας και όσων πράττουμε εξαιτίας αυτής . Όλοι είμαστε ανασφαλείς, κάποιοι λιγότερο και κάποιοι λίγο περισσότερο, έτσι δεν είναι; Τι είναι ανασφάλεια; Η έλλειψη ασφαλείας, σιγουριάς, σε οποιονδήποτε τομέα που μπορεί να φανταστεί κάποιος. "Έλλειψη σιγουριάς", δηλαδή θα μπορούσε αυτό για το οποίο νιώθουμε ότι υστερούμε, να μην ισχύει καν, να υπάρχει απλά στο μυαλό μας;

Θα πάμε πίσω στον χρόνο. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όντας αόρατη, σε γυμνάσιο κι λύκειο, καθώς δεν ήμουν σα τα άλλα παιδιά μέσα σ όλα. Ούτε έξοδος, ούτε ποτό, και από φίλες μόνο 3, γύρω απ τις οποίες περιστρεφόταν η καθημερινότητα μου. Λίγοι το γνωρίζουν αλλά ως έφηβη είχα αγοραφοβία. Αδυνατούσα να κοιτάξω κάποιον κατάματα, και όποτε μου απευθυνόταν ο λόγος, ίδρωναν χέρια , δάκρυζαν τα μάτια, έχανα τα λόγια μου. Συνειδητοποίησα τη κατάσταση όταν ήμουν φοιτήτρια στο πρώτο έτος. Ήμουν πολύ τυχερή που γνώρισα 6 υπέροχα κορίτσια, τη παρέα μου, τη πρώτη κιολας μέρα που πάτησα το πόδι μου στο πανεπιστήμιο . Είναι τα άτομα που με βοήθησαν να το ξεπεράσω ως ένα βαθμό , παρατήρησαν τη κατάσταση και με πίεζαν να κάνω πράγματα μόνη, όπως για παράδειγμα το πιο απλό, να πάω τουαλέτα χωρίς παρέα ή να πάρω ένα χυμό απ το κυλικείο. Άρχισε να μου αρέσει να κάνω πράγματα μόνη. Πλέον νιώθω τόσο άνετα όντας μόνη, που συχνά τρώω πρωινό έξω μόνη, ή πηγαίνω για καφέ μόνη. Άλλωστε εάν δε μπορείς να απολαύσεις τη παρέα του εαυτού σου, δε θα απολαύσει κάποιος τη δίκη σου με τον ίδιο τρόπο.

Κάτσε όμως, γιατί σου τα λέω τώρα όλα αυτά ; Όσο καλά κι αν νιώθω με μένα, με κυνηγούν ακόμα οι δαίμονες του παρελθόντος. Τρομάζω με την ιδέα του μήπως ξαναγίνω αόρατη. Αυτό με κυνηγάει παντού. Στη κοινωνική μου ζωή, στην εμφάνιση μου, στις σχέσεις μου. Ζητάω μονίμως επιβεβαίωση, μονίμως κάποιος να δώσει το παρόν του. Νιώθω σα να έχουν όλα ημερομηνία λήξης και χρειάζονται μόνιμη ανανέωση. Όταν με ενοχλούσε κάτι στη σχέση με τον πρώην μου, του τα έγραφα σε γράμμα γιατί δε μπορούσα να πω όσα σκεφτόμουν. Αδυνατώ να κοιτάξω κάποιον κατάματα και να πω αυτά που θέλω ακόμα και σήμερα, γιατί ίσως με εγκαταλείψει και δεν υπάρχει πλέον τριγύρω μου αυτός που με "έβλεπε" . Ακόμα με κυνηγούν αυτοί οι δαίμονες, όπως είπα. Και κάπως έτσι υπέρ προσπαθώ, με την εμφάνιση μου, με το πόσο δείχνω τα συναισθήματα μου, κλπ. .

Σκέφτομαι, όμως, πόσο πιο "αληθινή" ήταν η ζωή μου όσο ήμουν αόρατη. Ήμουν εγώ. Έβγαινα άβαφη και το θεωρούσα φυσιολογικό, έτρωγα παραπάνω και δεν ένιωθα τύψεις μήπως και αυξηθεί το βάρος μου, γελούσα και έβγαινε αβίαστα. Κατέληξα πλέον να προσπαθώ να έχω τον έλεγχο όλων των κινήσεων μου, από το πως φαίνεται το πρόσωπο μου όταν χαμογελάω, ως το τι χροιά "πρέπει" να έχει η φωνή μου για να ακούγομαι πιο ελκυστική. Μα βλέπεις, μόνο για όσο δεν ήμουν εγώ κατάφερα όσα ήθελα. Μπορείς όμως να καταφέρεις όσα επιθυμείς με το να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός. Πίστευα πως έφταιγε το ποια ήμουν ενώ στη πραγματικότητα ήταν τα κότσια που δεν είχα. Να πω "αυτή είμαι" και σε οποίον αρέσω. Μονίμως προσπαθώ να καλύψω τα θέλω των άλλων. Να πηγαίνω με τα νερά των άλλων. Να αφήνω πίσω εμένα, και την ευτυχία μου.

Ατέλειες υπάρχουν. Αμέτρητες. Και έμαθα να τις αγαπώ, μα μόνο με λίγα άτομα. Μόνο αυτά τα λίγα άτομα έχουν γνωρίσει τη πραγματική Άντζελα. Όμως ο στόχος είναι να είμαι αβίαστα εγώ με όλους. Ειμαι σίγουρη πως με το πέρασμα του χρόνου αυτό θα συμβεί.

Θα κλείσω κάπως έτσι :

Ότι κάνεις, να το κάνεις για σένα. Ότι είσαι, να είσαι για σένα. Όσα καταφέρνεις, να είναι για σένα. Ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι σε αυτή τη ζωή, λένε. Το μόνο πράγμα που υπάρχει για πάντα είναι ο εαυτός σου, αυτόν ορίζεις μόνο. Αγάπησε τον και φρόντισε τον. Να νιώθεις περήφανος/η για αυτό που είσαι. Μόνο αν συμφιλιωθείς με τους δαίμονες σου, θα μάθεις κι στους άλλους πως να σε αγαπήσουν. Δεν είσαι λίγος/η. Μη κυνηγάς να τους ευχαριστείς όλους. Όσοι είναι να μείνουν θα μείνουν. Άλλωστε οι καλοί μένουν όταν δε φοράς μάσκα. 🤍

xoxo, tzelakiii 🌻

5 notes · View notes

eimaitoxic · 1 year

Text

"I'm in love with a fairytale even though it hurts" αυτό.. αυτό είμαι εγώ.

Αποφεύγουμε να δούμε την αλήθεια για να είμαστε χαρούμενοι και για να μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχα το βράδυ, με τα σενάρια που κάνουμε εμείς στο κεφάλι μας με αυτό το άτομο.. και στο τέλος όταν δεν υπάρχει πλέον έξοδος, όταν δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τα σενάρια στο κεφάλι μας βλέπουμε την αληθινή πλευρά αυτού του ατόμου και πληγωνομαστε.

Πληγωνομαστε επ��ιδή δεν θέλουμε να καταλάβουμε και να δούμε στην αρχή την αληθινή πλευρά αυτού του ατόμου. Φτιάχνουμε την δική μας ιστορία μέσα στο κεφάλι μας με αυτό το άτομο, το πώς θέλουμε να είναι.

#Spotify #greek tumblr #greek posts #greek quotes

6 notes · View notes

ek-genetis-katarameni · 1 year

Text

Μου φιλάει τους καρπούς ευλαβικά,σα να γνωρίζει,ενδόμυχα,την ιστορία τους και όλα αυτά που κρύβουν..

"Έχω πολύ λεπτούς καρπούς,πολύ αδύναμους,πονάω εύκολα και οριακά νιώθω ότι θα σπάσουν.", του λέω γελώντας,μεταξύ σοβαρού και αστείου,όταν παίζουμε ατσούμπαλα και χαχανίζουμε σαν μικρά παιδιά.

"Δεν έχω σκοπό να σε πονέσω,αγάπη μου..", είναι η απάντηση του.

Με φωνή καθησυχαστική,σα να ξέρει ότι από πόνο έχω χορτάσει και τον έχω σιχαθεί,με έχει κουράσει.

Και σταματάει ότι κάνει.

Πιάνει τους καρπούς μου στα γεμάτα ασφάλεια χέρια του και αφήνει μικρά φιλιά κατά μήκος του σημείου εκείνου,λίγο πριν την παλάμη μου.

Σα να γνωρίζει.

Λες και ξέρει όλες εκείνες τις στιγμές που με τα ίδια μου τα χέρια έσκιζα την επιφάνεια,με ματωμένες λεπίδες και με τιμωρούσα για όλα αυτά που ένιωθα,για όλα αυτά που ήμουν.

Λες και μπορεί να διακρίνει τα σημάδια,τις άσπρες γραμμές που έχουν μείνει από τις μαύρες μου εκείνες ώρες.

Λες και ξέρει τις μελανιές που μου άφηναν χέρια εκείνα ανθρώπων,που με μίσησαν στο όνομα της αρρωστημένης τους αγάπης.

Χέρια που με τραβολογούσαν από τους αδύναμους καρπούς μου,ενώ έκλαιγα με λυγμούς και έτρεμα από τον φόβο μου,γιατί η έξοδος κινδύνου γινόταν κάθε λεπτό και πιο θολή.

Σα να γνωρίζει.

#πονος #αγάπη #ασφάλεια #greek tumblr #greek posts #ελληνικα #greek #ελληνικο ταμπλρ #writing

2 notes · View notes

astratv · 2 years

Text

Χωρίς προβλήματα η έξοδος των εκδρομέων για την Πρωτομαγιά

Σύμφωνα με την Τροχαία δεν παρατηρούνται προβλήματα στις εθνικές οδούς. Ομαλά εξελίσσεται, σύμφωνα με την Τροχαία, η έξοδος των εκδρομέων του Πρωτομαγιάς, με την κυκλοφορία τόσο στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου, όσο και στην εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας. Σύμφωνα με το κέντρο ελέγχου της Τροχαίας η κίνηση των οχημάτων διεξάγεται χωρίς προβλήματα και με σταθερή ροή. Όλη η δύναμη της Τροχαίας…

View On WordPress

#εθνική οδός #έλεγχοι #έξοδος #οχήματα #παραβάσεις #τροχαία

0 notes

justforbooks · 2 years

Photo

ΤΟ 'ΧΕ ΠΑΡΑΠΟΝΟ Ο ΣΤΙΒΕΝ ΚΙΝΓΚ. Δεκαετίες και δεκαετίες τα μυθιστορήματά του καταναλώνονταν παντού σαν φρέσκο ψωμί, αλλά ο ίδιος δεν καλούνταν ποτέ να μιλήσει για τη «γλώσσα», το πρωταρχικό εργαλείο κάθε συγγραφέα.

Τέτοιου είδους ερωτήσεις απευθύνονται προς «τους Ντε Λίλο, Απντάικ και Στάιρον», αλλά όχι και προς «τους συγγραφείς που γράφουν για το πλατύ κοινό» θα σημείωνε το 1999 στο «On writing». «Εν τούτοις, πολλοί από εμάς τους παρακατιανούς νοιαζόμαστε, επίσης, με τον δικό μας ταπεινό τρόπο για τη γλώσσα, και νοιαζόμαστε με πάθος για την τέχνη της αφήγησης ιστοριών στο χαρτί»…

Όσοι καταβροχθίζουν τις ιστορίες του Κινγκ με ηδονή, είτε πρόκειται για ρεαλιστικές συνθέσεις, όπου συνοψίζονται τα χαρακτηριστικά των λαϊκών ανθρώπων στις ΗΠΑ, είτε πρόκειται για ιστορίες που εκτυλίσσονται στον χώρο του υπερφυσικού, ξορκίζοντας σημερινούς μας φόβους, δεν μπορεί παρά να απολαύσουν και αυτό το μη μυθοπλαστικό βιβλίο του.

Μεταξύ αυτοβιογραφίας και δοκιμίου, γραμμένο τη χρονιά που ο ίδιος ανάρρωνε από ένα ατύχημα που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή, το «Περί συγγραφής» (μετ. Μ. Μακρόπουλος, Bell, 2006) είναι μια γλαφυρή ξενάγηση σε καίρια στιγμιότυπα της εφηβικής κι ενήλικης ζωής του και, παράλληλα, ένας οδηγός προς φερέλπιδες πεζογράφους με συμβουλές αντλημένες από την εμπειρία του.

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσε (απ' το ένα τροχόσπιτο στο άλλο), τα πρώτα του διαβάσματα (από κόμικς μέχρι Τζακ Λόντον και ΄Εντγκαρ Άλαν Πόε), η σχέση με τη σύντροφό του («ο συνδυασμός υγιούς σώματος και σταθερής σχέσης με μια ανεξάρτητη γυναίκα που δεν ανέχεται καθόλου ανοησίες έχει κάνει δυνατή τη συνέχιση της επαγγελματικής μου ζωής») η διαδρομή του ως την πρώτη επιτυχία («Κάρι»), η περιπέτειά του με τα ναρκωτικά, παρατίθενται μ’ έναν λόγο άμεσο κι εξομολογητικό, ως πρελούδιο των κεφαλαίων που αφορούν αποκλειστικά τα περί συγγραφικής τέχνης, στα οποία δεσπόζει η παρακάτω προτροπή: «Αν θέλετε να γίνετε συγγραφέας, πρέπει πάνω απ’ όλα να κάνετε δύο πράγματα. Να διαβάζετε πολύ και να γράφετε πολύ. Δεν γνωρίζω κανέναν τρόπο να παρακάμψετε αυτά τα δύο».

Ο Στίβεν Κινγκ ανήκει στο είδος των παραμυθάδων που ακόμα και τίποτε δικό του να μην έχει διαβάσει κανείς, μπορεί εύκολα ν’ ανακαλέσει ταινίες που βασίστηκαν σε βιβλία του: τη «Λάμψη» του Κιούμπρικ, το «Κριστίν» του Κάρπεντερ, το «Κάρι» του Ντε Πάλμα, τη «Νεκρή ζώνη» του Κρόνενμπεργκ, το «Μίζερι» και το «Στάσου πλάι μου» του Ράινερ, αλλά και παραγωγές όπως το «Πράσινο μίλι», το «Ντολόρες Κλέιμπορν» ή το «Τελευταία έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ».

Ο συγγραφέας που, σε πείσμα της περιφρόνησης που του επιφύλασσαν οι ακαδημαϊκοί κύκλοι, τιμήθηκε το 2003 για τη συνεισφορά του στα αμερικανικά γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ, από μαθητής ακόμα, είχε επιλέξει να εκφραστεί μέσα από ιστορίες τρόμου.

«Αυτό που δεν καταλαβαίνω Στίβι, είναι γιατί να γράφεις τέτοια σκουπίδια», του είπε μια δασκάλα του, βλέποντας ένα από τα πρωτόλειά του που είχε φωτοτυπήσει σε αντίγραφα και πουλούσε στους συμμαθητές του έναντι 25 σεντς. «Είσαι ταλαντούχος. Γιατί να σπαταλάς τις ικανότητές σου;».

Ο Κινγκ δεν ήξερε τι ν’ απαντήσει. Ντρεπόνταν, ομολογεί, όπως θα ντρεπόταν για καιρό για όσα έγραφε. «Νομίζω πως έφτασα σαράντα χρονών για να συνειδητοποιήσω ότι σχεδόν κάθε πεζογράφος ή ποιητής έχει κατηγορηθεί ότι χαράμισε το ταλέντο που του έδωσε ο Θεός. Αν γράφεις, αν ζωγραφίζεις, ή χορεύεις, ή τραγουδάς, φαντάζομαι κάποιος θα προσπαθήσει να σε κάνει να αισθάνεσαι χάλια γι’ αυτό»…

Η μητέρα του πάντως –εγκαταλελειμμένη σύζυγος δύο παιδιών, με ναυαγισμένη τη φιλοδοξία της να γίνει σολίστ του πιάνου– πάντα τον ενθάρρυνε. Το ίδιο και η γυναίκα του, η Ταμπίθα. Στη δική της πίστη οφείλει το ότι, αντί ν’ αφήσει στον κάλαθο των αχρήστων τα πρώτα κεφάλαια του «Κάρι», στρώθηκε και το ολοκλήρωσε.

Συνδυάζοντας δύο άσχετες μεταξύ τους ιδέες, την εφηβική σκληρότητα και την τηλεκινησία, ο Κινγκ έπλασε το πορτρέτο μιας μοναχικής και ρεζιλεμένης από τους συμμαθητές της Κάρι που μετατρέπεται σε κινούμενη απειλή, και από το 1974 η ζωή του άλλαξε για πάντα.

Πολλοί πιστεύουν ότι στο «Μίζερι», μέσα από την ιστορία μιας σαλεμένης αναγνώστριας ρομάντζων εποχής που αιχμαλωτίζει και βασανίζει ανελέητα τον αγαπημένο της συγγραφέα, ο Κινγκ εξερευνούσε την καταπίεση που εξασκεί το κοινό της μαζικής κουλτούρας πάνω στους δημιουργούς της. Ωστόσο, όπως ομολογεί στο «Περί συγγραφής», η ψυχωσική νοσοκόμα του μυθιστορήματός του ήταν στην πραγματικότητα η κοκαΐνη από την οποία ο ίδιος πάλευε ν’ απεξαρτηθεί.

«Η ιδέα ότι η δημιουργική προσπάθεια και οι ψυχοτρόπες ουσίες είναι πράγματα αλληλένδετα, είναι ένας από τους μεγάλους δημοφιλείς διανοουμενίστικους μύθους του καιρού μας» υποστηρίζει. «Οποιοσδήποτε ισχυρισμός ότι τα ναρκωτικά και το αλκοόλ είναι αναγκαία για ν’ αμβλύνουν μια οξύτερη ευαισθησία δεν είναι παρά δικαιολογίες. Ο Χέμινγουέι και ο Φιτζέραλντ δεν έπιναν επειδή ήταν δημιουργικοί, αποξενωμένοι ή ηθικά αδύναμοι. Έπιναν επειδή αυτό κάνουν οι αλκοολικοί».

Στα περισσότερα έργα του Κινγκ οι βωμολοχίες αφθονούν. «Αν ��μουν ένας τύπος σαν τον Χένρι Τζέιμς ή την Τζέιν Όστιν», εξηγεί, «και είχα μόνο αριστοκράτες ή έξυπνους και καλλιεργημένους χαρακτήρες στα βιβλία μου, δεν θα χρησιμοποιούσα σχεδόν ποτέ βρόμικες λέξεις. Κι ίσως έτσι να μην απαγορευόταν κανένα βιβλίο μου στις αμερικανικές σχολικές βιβλιοθήκες. Όμως, μεγάλωσα ως μέλος της κατώτερης μεσαίας τάξης και γι’ αυτούς τους ανθρώπους μπορώ να γράψω με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και γνώση».

Αυτές οι δυο λέξεις είναι τα κλειδιά της τέχνης του Κινγκ. Σ’ αυτές στηρίζονται και οι συμβουλές του. «Γράψτε για οτιδήποτε θέλετε, αρκεί να λέτε την αλήθεια», επιμένει. «Μη γυρίσετε την πλάτη σ’ αυτό που αγαπάτε για να εντυπωσιάσετε τους γύρω σας».

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ο ίδιος δεν εμπιστεύεται την πλοκή. Η κατάστρωση της πλοκής και ο αυθορμητισμός της αληθινής δημιουργίας δεν συμβιβάζονται, λέει. Για τον Στίβεν Κινγκ οι ιστορίες είναι κάτι που απλώς βρίσκεις, όπως ανακαλύπτεις απολιθώματα στη Γη.

«Οι ιστορίες είναι λείψανα, κομμάτια ενός ανεύρετου προϋπάρχοντος κόσμου». Κι ο σκοπός της συγγραφής «δεν είναι να βγάλεις λεφτά, να γίνεις διάσημος, να γνωρίσεις ερωτικούς συντρόφους, να κάνεις φίλους. Σκοπός της είναι να πλουτίζει τη ζωή εκείνων που θα διαβάσουν το έργο σου καθώς και τη δική σου. Είναι να στέκεσαι στα πόδια σου, να ξαναβρίσκεις τις δυνάμεις σου, να ξεπερνάς τις δυσκολίες. Η συγγραφή είναι ό,τι το νερό για τη ζωή. Πιείτε όσο τραβάει η ψυχή σας».

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS

3 notes · View notes