Σαν polaroid πεταμένα στην έναστρη νύχτα
Μονολογείς και καταστρέφεις της αγάπης τα δίχτυα
Κι εκεί που ήθελα τόσα, τώρα δε θέλω τίποτα
Επιστρέφω σ’ εμένα, αλλά σκέφτομαι εσένα
Κι ούτε το σπίτι με χωράει, ούτε η ψυχή μου
Γιατί θέλω την αγάπη σου, θέλω πίσω τη ζωή μου
Σαν ένα κύμα μεγάλο σκάω πάνω στα βράχια
Καλημέρα . Μ’ αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει. Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται, στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει. Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου, έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ’ τα πράγματα, ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή. Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι, σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί. Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά. Κι άμα κλαις μου αρέσεις, απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ. Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει: Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας μες στη δική σου σιωπή. Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή τη δικιά σου που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων και που λάμπει σαν αστραπή. Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου, η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη. Απόμακρη και τόση δα κι απ’ αστέρια φτιαγμένη είναι η δικιά σου σιωπή. Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία. Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα. Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα. Πάμπλο Νερούδα . #filippoucafeclassique #lefterisfilippou #jazz #art #coffee #musiclover #poetry #literature #bookworm #travel #photo (στην τοποθεσία Filippou cafe classique) https://www.instagram.com/p/CmLZtvJKtMG/?igshid=NGJjMDIxMWI=
Τι σχέση έχουν οι χαοτικές δίνες που χαρακτηρίζουν την τυρβώδη ροή των ρευστών με κάποιους ζωγραφικούς πίνακες του Βαν Γκογκ και ειδικότερα την «Έναστρη Νύχτα»; https://youtu.be/2otfFRdCLjE
Ένας υπέροχος τίτλος ένος πανέμορφου τραγουδιού. Λόγια ενός ποιητή που παραστράτησε μάλλον και πάντα τραγουδούσε. Είναι αλλοκοτος ο τίτλος και ξέρει να γεννά σκέψεις για την παράλογη λογική του. Αναλογίζεσαι την ασυμφωνία των γεγονότων μα περιπλανόμενος στις λέξεις βλέπεις κάποιο νόημα.
Κανένας δεν φαντάστηκε ποτέ ένα σπιρτόκουτο να παίρνει φωτιά. Μα πως; Απορρείς γιατί έχεις μάθει πως τα σπίρτα πυροδοτούν και δεν κινδυνεύουν. Ανάβουν, καίνε και σβήνουν. Ίσως ο καθένας το ερμηνεύσει διαφορετικά. Κάποιοι κυριολεκτικά χωρις συβολισμούς και άλλοι με την ψυχή τους. Τι μπορεί να σημαίνει για εσένα το φλεγόμενο σπιρτόκουτο.Για μένα περιγράφει τον άνθρωπο σε μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή, σε ένα μοναδικό συναίσθημα. Τότε που δεν έχει τίποτα άλλο σημασία , που επικρατεί χάος στο μυαλό του και σιγοτραγουδά στίχους περπατώντας στα στενά. Τότε που χαμογελά παραπάνω χωρις λόγο. Που δ��ν μπορεί να δώσει εξήγηση για όσα αισθ��νεται. Τότε που κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει, να τον νιώσει.
Κάποια μέρα ,κάποια στιγμή αντικρίζεις κάποιον άλλον. Δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου απο τα μάτια του, τα χέρια του, το γέλιο του. Καθηλωμένος. Ανάβει ένα σπίρτο. Ακόμη στέκεσαι παρατηρητής και σιγά σιγά αρχίζει η εικόνα να φθείρεται, αρχίζεις να ταξιδεύεις αλλου. Γιατί κάτι λείπει, κάτι που περίμενες να βρεις. Κάτι που αναζητούσες χωρις να ξέρεις πως το ψάχνεις. Σβήνει το σπίρτο. Τα σπίρτα δεν τελειώνουν, είναι πολλά. Όπου βρεθείς , όπου σταθείς, το μυαλό θολώνει, η καρδιά χτυπά , τα σπίρτα αναβουν και σβήνουν, και μετα πάλι κενό. Σου μοιάζουν στο τέλος αδιάφοροι οι άνθρωποι. Μα δεν φταις εσύ , μα δεν φταίνε αυτοί. Είναι που είναι μικρή η σπίθα.
Δεν ξέρεις τι είναι η σπίθα; Είναι αυτό που ξαφνικά γεννιέται σε ένα βλέμμα, που κρύβεται μετά σε δύο καρδιές. Δεν μπορείς να καταλάβεις την δύναμη της. Το κακό-καλό που θα προκαλέσει. Λάμπουν τα μάτια σου και χαμογελούν. Δεν το βλέπει κανείς εκτός απο εσάς τους δύο. Ξαφνικά μέσα σε δυό στιγμές παγώνει ο χρόνος και όλα γυρίζουν ανάποδα. Δεν θες να σε κοιτά στα μάτια γιατί φοβάσαι πως όλα καθρεφτίζονται εκεί και πλέον μπορεί να δεί όλες τις φωτιές που έχουν ανάψει μέσα σου.Έτσι είναι ο έρωτας. Αυτή η μικρή, ασήμαντη σπίθα σε καίει ολόκληρο. Όχι φλόγα σε σπίρτο μα πυρκαγιά σε όλο το σπιρτόκουτό. Από άκρη σε άκρη του κορμιού σου. Όλος καίγεσαι.
Μην μου λές πως δεν γίνεται. Ίσως το ένιωσες παλιά, ίσως τότε που δεν το περίμενες. Ίσως να ήταν απλά σπίρτα, και αυτό που ψάχνεις να είναι στο αύριο. Μα αν ήταν στο χθες σου τώρα που πήγε; Το άφησες να φύγει; Το έχεις ακόμη; Άνοιξε μια χαραμάδα στην καρδιά σου και δες πως αν το ένιωσες, είναι ακόμη εκεί. Τι κι αν έφυγε αυτός,το σπιρτόκουτο ακόμη σιγοκαίει. Ακόμη με την θύμισή του καίγεσαι κι ας βουτάς στη θάλασσα για να πνίξεις τα δάκρυά σου.
Κάνω για τον εαυτό μου μια ευχή, για όποιον αλλον την χρειάζεται. Θέλω στη ζωή μου να έχω κάποιον να ανάβει τέτοιες πυρκαγιές .Να νιώθω τις σπίθες κάθε μουντό πρωινό, κάθε έναστρη νύχτα. Σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε θυμό. Να μην χαραμίζεται καμιά στιγμή. Να λάμπουν τα μάτια ,να ανεβαίνουν οι παλμοί. Να μην σβήνουν οι φλόγες μέσα μας. Μια ζωή τυλιγμένοι στις φωτιές που μας ενώνουν. Που μας έφεραν κοντά , που μας κρατάνε ζωντανούς .Να είμαστε ερωτευμένοι. Να καίγονται σαν σπιρτόκουτα, να καίγομαστε ολόκληροι.
«Σήμερα σκεφτόμουνα το φως ,έτσι όπως έπεφτε στο πρόσωπό σου αλλόκοτο ,καθώς γελούσες και ψιθύριζες διαρκώς, ότι χωράει μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο»
Σήμερα σκέφτομουν τις σπίθες που γεννά ο έρωτας ,έτσι όπως συναντιούνται δυό ψυχές, καθώς με αφέλεια μονολογούν ,ότι δεν θα τυλιχτούν ξανά στις φλόγες.
Ακριβώς τότε... εκείνη την στιγμή που συνειδητοποιείς πως όσα σε στεναχωρούν συνεχίζουν να υπάρχουν...
...η βαθιά θλίψη, απογοήτευση, οδύνη για πολλούς, πριν μας αγκαλιάσει η πανέμορφη έναστρη σιωπηλή νύχτα, πριν μας φιλήσει το άγριο, απαλό κύμα, πριν μας ξυπνήσει η γλυκιά, φοβερή αυγή, πριν μας αποχαιρετήσει το χαμογελαστό,κουρασμένο ηλιοβασίλεμα και μας πουν
Δεν εχω να σου απαντησω κατι του στυλ “τατου”, “Bungee Jumping”, ή “piercing στον αμφιβληστροειδη ξερω γω και οποιαδηποτε αλλη σωστη απαντηση χρειαζεται ωρες ψυχαναλυσης...
Η Έναστρη Νύχτα είναι ελαιογραφία σε καμβά του Ολλανδού μετα-ιμπρεσιονιστήζωγράφου Βίνσεντ βαν Γκογκ. Φιλοτεχνημένος τον Ιούνιο του 1889, απεικονίζει τη θέα από το δυτικό παράθυρο του δωματίου του στο άσυλο Σεν Ρεμί ντε Προβάνς, μόλις πριν την ανατολή του ηλίου, με την προσθήκη ενός εξιδανικευμένου χωριού.Υπάρχει στην μόνιμη συλλογή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στην Νέα Υόρκη από το 1941 και αποκτήθηκε μέσω του κληροδοτήματος Λίλι Π. Μπλις. Θεωρείται το καλύτερο έργο του Βαν Γκογκ και είναι ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες στην ιστορία του Δυτικού πολιτισμού.
Δύσκολη ερώτηση. Ο καθένας θα ερμήνευε την αγάπη με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ανάλογα με τις εμπειρίες που έχει ζήσει, με τις ιστορίες και τις ιδέες που έχει ακούσει , με τα ιδανικά και τις αξίες που κουβαλά, θα δώσει την δική του επεξήγηση στο νόημα της.
Για εμένα η αγάπη κρύβεται πίσω απο πολλά πράγματα και αλλάζει συνεχώς μορφη. Γι’αυτό πιστεύω πως θα αργήσω να βγάλω έναν συγκεκριμενο ορισμό για το τι είναι πραγματικά. Έτσι έχω βολευτεί με την ιδέα να ονομάζω αγάπη πολλές μικρές ,ίσως για μερικούς ασήμαντες, στιγμές. Κάπως έτσι φτάνουμε στον τίτλο. Τα αγγίγματα.
Ένα χάδι στο μάγουλο για να μαζέψει το δάκρυ που μόλις πήγε να βγεί. Ένα άγγιγμα στο χέρι που σου δίνει κουράγιο την ίδια στιγμή που εσύ πιστεύεις πως όλα έχουν χαθεί. Πολλοί θα το θεωρούσαν χαζό μα είδες πόση αξία έχουν τα δυό σου χέρια;
Οι άνθρωποι είμαστε κουτοί. «Αφήνουμε τα χέρια μας να κρέμονται, τα πετάμε μέσα σε κρύες τσέπες , κάνουμε αδιάφορες χειραψίες». Περισσεύουν απ’τις δυό πλευρές του κορμιού μας. Δεν έχουμε ιδέα πόση αγάπη κρύβει μια χούφτα, πόσος έρωτας γλυστρά ανάμεσα στα δάχτυλα.
Έχεις νιώσει ποτέ με ένα άγγιγμα; Πρώτη φόρα το ένιωσα τότε. Καθισμένοι σε ένα παλιό ξύλινο σπίτι, στο πιο απόμακρο μέρος, μέσα στο κρύο, στο σκοτάδι. Μέσα στην ησυχία άρχισαν τα χέρια μου να πιάνουνε φωτιά και να ζεσταίνουν την ψυχή μου. Χωρίς φιλιά και αγκαλιες, δίχως λόγια ή μουσική. Όλο τον χειμώνα έτσι έδιωχνα τα άσχημα και όλο το καλοκαίρι έτσι σφράγιζα τις χαρές. Με ένα ζευγάρι χέρια, και δαχτυλά μπλεγμένα στα δικά μου. Και να λοιπόν ένα δείγμα της αγάπης. Η δύναμη να αγγίζεις και ο άλλος να ζει. Με ένα χάδι να παίρνεις τις στεναχώριες μακριά. Να γίνεσαι στήριγμα, να δίνεις κουράγιο. Να μοιράζεις ευτυχία κρύβοντας το χαμόγελό σου. Να επιβεβαιώνεις την αγάπη χωρίς να ξεστομίσεις όρκους.
Και όταν λοιπον, τα λόγια δεν φτάνουν, και όταν πάλι περισσεύουν, υποσχέσου μου πως όλα θα πάνε καλά, μα δίχως λέξεις. Και όταν οι στιγμές είναι χαρές, και όταν πάλι οι καιροί φέρουν φουρτούνες, μαρτύρα τα συναισθήματα ,μα με έναν δικό μας τρόπο. Κάθε συννεφιασμένη μέρα και κάθε έναστρη νύχτα να είσαι έκει στη χούφτα μου. Να μου δίνεις τα χέρια σου να κρατώ τη ζωή μου.